Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 7 : *Flip Love*: Chapter 06 คำตอบจากสายตา

Chapter 06 คำตอบจากสายตา

“ที่รัก คร้าบบบบ”
           
            “จะเรียกทำไมอีกเนี่ย แล้วใครที่รักนาย อย่ามาเรียกกันอย่างนี้นะ”

            “ก็อุคกี้ที่น่ารักของผมเป็น คน ที่ ผม รัก ไงครับ ผมขี้เกียจพูดยาวๆน่ะ” เสียงนุ่มแฝงเสน่ห์ของเยซองกล่าวจบก็พาลทำให้ สองสาว(?) หน้าหวานทำหน้าพะอืดพะอมเล็กๆ ส่วนอีกหนึ่งสาว(?) กลับหน้าขึ้นสีอีกเช่นเคย ผู้ชายคนนี้เจอหน้าตั้งแต่ครั้งแรกไม่เคยมีสีหน้าปกติได้เลย

ทั้งหมดที่ตอนนี้นั่งทำรายงานกลุ่มกันบนม้านั่งใต้ต้นไม้ระหว่างตึกที่พื้นเต็มไปด้วยใบไม้แห้งสีน้ำตาล คยูฮยอนนั่งข้างซองมิน เยซองจับจองที่ตรงข้ามเรียวอุคเพราะเจ้าตัวมือเร็วลากฮยอกแจมานั่งกันไว้ก่อน

“ฮยอกรายงานอันนี้ ส่งอาจารย์ทึกกี้วันไหนเหรอ” เสียงหวานของกระต่ายตัวอวบถามขึ้น

“รู้สึกว่าจะอีกสองสัปดาห์นะ แกเล่นสั่งซะยากเลย แต่ก็ให้เวลาทำนานพอนะ”

“อือ ใช่ แต่ว่าคยูนี่เพื่อนนายยังไม่มาอีกเหรอ”

“ผมไม่แน่ใจนะว่ามันจะมากี่โมงน่ะ เราเริ่มกันก่อนก็ได้นะ” คยูฮยอนเอ่ยตอนอย่างไม่แน่ใจ พลางหันมองไปยังทางที่คิดว่าเพื่อนคงจะมาจากทางนั้น ทางจากตึกเรียนออกแบบเครื่องประดับ

“งั้นเราก็เริ่มกันเลยนะ  นี่นาย!! เอามืออกไปจากไหล่ฉันเลยนะ” เป็นเรียวอุคที่ตอบรับ และเป็นเยซองที่โดนด่าเพราะพยายามเนียนตลอด = =”

“โถ่ ที่รักกกกก”

“ไม่ต้องมาที่รักเลย บอกแล้วไงฉันไม่ใช่ที่รักของนาย ทำงานไปเลย นู้น” เจ้าของเสียงแหลมที่ตอนนี้ดูจะคุ้นเคยกับพฤติกรรมของร่างสูงแล้ว บอกเสียงดังอย่างเด็ดขาด เพราะไม่งั้น เยซองก็เป็นปลาหมึกอยู่อย่างนั้น

“ก็ได้จ้ะ เพราะเรียวอุคของผมขอร้องนะเนี่ย”

“ไอเย่ ฉันไม่เห็นว่าเรียวอุคเค้าจะขอร้องแกตอนไหนเลยนะ”

“คิคิๆๆๆ อืม ใช่เลยๆ” เป็นทั้งฮยอกแจและซองมินที่ช่วยกันสมทบคยูฮยอน หัวเราะคิกคัก ให้เยซองทำหน้าเบ้ แล้วเริ่มลงมือทำรายงานกันจริงจังเสียที

ผ่านไปซักพักร่างสูงที่ขาดไปจากกลุ่มเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“อ้าว อีออน อาแอ้วเอ๋อ” (อ้าว ซีวอนมาแล้วเหรอ)

“ซองมิน เคี้ยวให้หมดก่อนค่อยพูดซิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก” ฮยอกแจหันไปเตือนเพื่อนที่หยิบขนมขึ้นมากินตอนไหนไม่รู้ เต็มปากไปหมดยังไม่วายรีบพูดอีก ขณะที่คยู ยิ้มน้อยๆแล้วยื่นน้ำในขวดใสให้ดื่ม

“ขอโทษนะ ทุกคนผมมาสายไปหน่อย” ซีวอนรีบกล่าวขอโทษทันทีที่มาถึง

“ไม่เป็นไรหรอก ไอวอน พวกเพิ่งทำกันไปได้ไม่นานนี่เอง” เยซองเป็นฝ่ายเอ่ยบอก

“อือใช่ งั้นเราช่วยกันทำต่อเถอะ” เสียงของฮยอกแจเอ่ยสมทบ ซีวอนจึงได้เริ่มช่วยทำรายงานกันต่ออีกครั้ง

.

.

.

“หิวข้าวอ่ะ” ไม่ต้องบอกคงรู้ว่าเป็นเสียงหวานของกระต่ายตัวอวบที่ปล่อยปากกาในมือกลมลงบนโต๊ะแล้วเอ่ยขึ้น เป็นนัยว่า ไม่อยากทำต่อแล้วน่ะซิ

“อ่า นั่นซิ นี่ก็เริ่มเย็นแล้ว งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนมั้ยทุกคน” ลูกชายเจ้าของร้านชื่อดังที่เห็นว่าทำงานล่วงเลยเวลากันมานาน ทุกคนน่าจะพักกันได้บ้างแล้ว ไม่ได้ห่วงกระต่ายเค้าจะหิวจริง จริ้ง

“อือ ความจริงผมก็หิวมาตั้งนานแล้วแหละ แต่ว่าเห็นหน้าเรียวอุคผมก็มีกำลังใจทำงานต่อทุกนาทีเลย”

“ฮิ้ววววว อุคกี้เหมือนสวิตซ์ไฟเลยอ่ะ ได้ยินเยซองพูดปั้ป หน้าแดงปุ้ปเลย คิคิ”

“พอเลยนะซองมิน เดี๋ยวก็ได้กินข้าวมื้อกลางวันเป็นมื้อสุดท้ายหรอก”

“ทำไมล่ะ” ถามหน้าตาใสซื่อ อย่างไม่รู้จริงๆ

“เพราะนายจะไม่ได้กินข้าวเย็นแล้วน่ะซิ อุคกี้จะฆ่านายทิ้งตอนนี้ ถ้ามินนี่ยังไม่หยุดล้อ” ฮยอกแจหัวเราะร่วน แถมยังเรียกชื่อเล่นอย่างตั้งใจอีกต่างหาก

“ง่า งั้นไม่ล้อแล้วก็ได้ ไปกินข้าวดีกว่า -3- ” ว่าออกมาอย่างยอมๆ เรื่องกินเค้ายอมตลอดแหละ

แล้วทุกคนก็เริ่มเก็บของทั้งโน้ตบุ๊ค สามสี่เครื่อง เอกสารอีกหลายปึก หนังสืออ้างอิงเล่มหนาๆอีกห้าเล่มที่ต่างช่วยกันหามาประกอบ

“อ่า หนังสือเล่มนี้ต้องคืนห้องสมุดวันนี้ด้วยล่ะ” เสียงหวานของฮยอกแจบอก มือบางก็เปิดไปดูวันที่ในใบยืม – คืนบนปกหลังหนังสือ

“งั้นอีกสามเล่มที่เหลือด้วยซิ เพราะยืมมาพร้อมกันน่ะ”

“งั้นเหรอ อุคกี้ งั้นเอาอย่างนี้เดี๋ยวฉันเอาไปคืนก่อนละกันส่วนพวกนายไปที่ร้านก่อนเลยเดี๋ยวตามไปนะ” ฮยอกแจอาสาที่จะเอาหนังสือไปคืนให้ จะได้ไม่เสียเวลาเทียวไปเทียวมา

“งั้นผมไปเป็นเพื่อน จะได้ช่วยถือหนังสือด้วย” ฮยอกแจพยักหน้ารับให้ซีวอนด้วยรอยยิ้ม

แล้วทั้งหมดก็แยกกันเดินไป ฮยอกแจที่ในมือมีหนังสือเล่มหนาเล่มเดียวต่างกับร่างสูงข้างๆกลับมีสามเล่มหนาๆแต่ทำไมดูถือสบายซะเหลือเกิน ทั้งสองคนพูดคุยกันบ้างเงียบไปบ้างระหว่างเดิน แต่ฮยอกแจก็มีรอยยิ้มบนหน้าหวานตลอด จนกระทั่งถึงหอสมุดทำการคืนหนังสือให้คุณลุงบรรณารักษ์ที่ฮยอกแจสนิทด้วยแค่เห็นหน้าเค้าก็หยิบที่ยิงบาร์โค้ตรอไว้แล้ว

“ฮยอกแจครับ คือผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณน่ะ” ทันทีที่ออกมาจากห้องสมุดเสียงเข้มของซีวอนก็เอ่ยบอกทันที ทั้งคู่ยังเดินอยู่บนทางเดินเส้นเดิมที่แสนร่มรื่น ยามเย็นที่นักศึกษาเริ่มบางตาและบรรยากาศของฤดูหนาวกำลังจะเริ่มขึ้น

“มีอะไรเหรอ ซีวอน”

“คือ......” ซีวอนหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจลึก แล้วค่อยๆปล่อยออกมา ฮยอกแจที่เห็นท่าทีจริงจังของซีวอนเลยทำให้จ้องตาไม่กระพริบนึกสงสัยเรื่องที่ร่างหนาอยากจะคุยด้วย

.

.

“.....คบกับผมได้มั้ยครับ”

.

.

 “.............”

ฮยอกแจนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน รอบกายนิ่งเงียบ มีเพียงเสียงลมที่พัดพาเอาใบไม้แห้งบนพื้นดินกระทบกัน

นี่ผมกำลังฝันอยู่อีกรึเปล่า สิ่งที่ผมเคยฝันไว้ว่าคนๆนี้ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมคนนี้กำลังขยับริมฝีปากเอ่ยคำที่ผมอยากได้ยินสุดหัวใจออกมา

“......ฮยอกแจครับ” ซีวอนเรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างบางนิ่งไป แต่ดวงตาหวานยังคงจ้องนิ่งมาที่ตนเอง

“ฮะ !! เอ่อ....ฮะ....เอ่อเมื่อกี้ซีวอนถามฉันว่าอะไรนะ” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ ฮยอกแจที่สติหลุดไปเพราะไม่รู้ว่านี่เรื่องจริงหรือมันเกิดอะไรขึ้น

“ผมถามว่า ฮยอกแจจะคบกับผมได้มั้ยครับ” ซีวอนเอ่ยซ้ำอย่างชัดเจนอีกครั้ง

“นายพูดจริงๆเหรอ ซีวอน” ปากบางเอ่ยออกมาเสียงสั่น ดวงตาหวานยังคงสบที่นัยน์ตาคม ซีวอนที่เห็นท่าทีที่ไม่แน่ใจ ว่าควรจะเรียกว่าอะไรดี ดูเหมือนหวาดกลัว หรือว่าดูเหมือนประหลาดใจจนช็อค หรือว่าดูเหมือนไม่มั่นใจเหล่านั้น ก็ทำให้ต้องเอื้อมมือหนาออกไปคว้าเอามือบางมากอบกุม แล้วเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น

“ผมพูดจริงๆครับ ยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้ก็ได้ ผมให้เวลาคุณคิดหนึ่งคืน พรุ่งนี้ผมจะถามคำตอบนะ ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร เราก็จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่”

“เอ่อ....อืม” อ่อนโยนเหลือเกินกับคำพูดนั้น ทำเอาฮยอกแจที่เพิ่งเรียกสติกลับมาได้รู้ว่าหน้ามันแดงไปหมดแล้วตอนนี้ พยักหน้ารับไปทั้งที่ในใจก็อาจจะรู้คำตอบของคำถามอยู่แล้ว

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

50%
           
                    ฮยอกแจพาร่างที่จิตใจอยู่กับตัวบ้างไม่อยู่บ้าง กลับบ้านมาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่ซีวอนพาเค้าไปส่งที่ร้านอาหารแล้วขอตัวกลับก่อน ร่างบางก็เข้ามาหาทุกคนที่โต๊ะ อย่างที่เพื่อนทุกคนสังเกตอาการฮยอกแจแล้วก็ลงความเห็นว่า ควรพักผ่อนให้มากๆ เพราะเดี๋ยวเหม่อ เดี๋ยวหน้าแดง สลับกันอยู่อย่างนั้น ตักข้าวเข้าปากแค่ครึ่งเดียวอีกครึ่งนึงหล่นระหว่างทาง จนซองมินโมโห คว้าเอาจานฮยอกแจมากินเอง จานนี้เค้าก็เป็นคนสั่ง เพราะฮยอกแจตอนนี้ไม่มีสมาธิพอเลือกอาหารหรอก แล้วก็พอดีว่ากระต่ายอยากกินอย่างนี้ด้วยพอดีเลย คิคิ

กลับมาถึงบ้านที่ฮยอกแจอยู่กับแม่เยจินแค่สองคน ส่วนผู้เป็นบิดานั้นเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว บ้านสองชั้นที่ทำด้วยไม้ทาสีขาวฟ้า มีรั้วไม้ระแนงลายไขว้สีขาวที่มีดอกไม้สีม่วงอ่อนพันเลื้อยไปมาดูสบายตา

“ฮยอกกลับมาแล้วเหรอลูก” ลีเยจิน นักเขียนนวนิยายหลากหลายประเภท ถามลูกสาว(?)ที่เพิ่งกลับมาถึงพร้อมด้วยอาการไม่ปกตินัก

“ฮะ แม่ กลับมาแล้วฮะ” เสียงหวานเอ่ยตอบน้ำเสียงยานคาง แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปชั้นสองห้องด้านซ้ายซึ่งเป็นฝั่งที่มีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นยื่นเข้าใกล้ เป็นห้องของร่างบางที่สติยังไม่กลับเข้าร่างร้อยเปอร์เซ็นคนนี้

“ซีวอนเนี่ยนะ....ซีวอน.....ซีวอน....คนนั้น” ร่างบางนั่งเหม่อลอยบนเตียงเล็กโดยหันหน้าไปนอกหน้าต่างพลางพูดพึมพำเหมือนคนละเมอ

“........”

“คบกับผมได้มั้ยครับ”

“ซีวอน....แฟน...แฟนนนนน ฮึ้ยยยยย” สติหลุดอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่านายเอกของเราจะมาไกลได้ถึงจุดๆนี้ =”= ร่างบางเริ่มขยุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลของตัวเอง และจากนั้นไม่นานก็ได้ฤกษ์เรียกสติตัวเองกลับมาหลังจากที่ ทึ้งผมตัวเองจนเหนื่อยแล้วก็ยังไม่มีสติพอ

“เฮ้ออออ นั่นซินะ.....”

ทันทีที่มีสติพอที่จะทบทวนเรื่องราวได้ พลันก็คิดได้ว่า ทำไมซีวอนถึงมาขอคบกับเค้าล่ะ แล้วคนคนนั้น คนสำคัญของ ชเวซีวอนที่เค้าให้ความสำคัญมาตลอด ตั้งแต่ที่ตัวเค้าเองหลงรักผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่แรกก็ไม่เคยเห็นซีวอนแคร์ใคร ดูแลใครมากไปกว่าคนคนนั้น

ชเว มิริน......

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

เช้าวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันพุธ เป็นวันที่มีในตอนบ่ายจะมีคาบเรียนวิชา สังคมศาสตร์การพัฒนา ของอาจารย์ตาสวย และเป็นวิชาที่อาจารย์ทึกกี้เพิ่งสั่งงานไปและให้เอาความคืบหน้ามาดูในสัปดาห์นี้ พูดง่ายๆก็คือ กลุ่มของฮยอกแจ เพิ่งมาปั่นการบ้านเมื่อวานนั่นเอง = =”

และเป็นเช้าที่ทำให้โลกได้รับรู้ว่า ไก่สามารถกลายสายพันธ์เป็นหมีแพนด้าได้

“ฮยอก เอาใบไผ่มั้ย เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ ฮ่าๆๆๆ” เพื่อนกระต่ายที่ยังไม่รู้สาเหตุที่เมื่อวานเพื่อนรักสติหลุดและเช้ามาก็กลายเป็นหมีแพนด้าอย่างนี้ล้อออกมา

“ซองมินอ่ะ ชั้นนอนไม่หลับนี่นา” ต้องทำใจเผื่อตอนบ่ายอีก ต้องตอบคำตอบนั้นแล้ว

“ทำไมนอนไม่หลับล่ะฮยอก” เรียวอุคที่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงต่างกับกระต่ายน้อยที่กำลังคุ้ยกระเป๋าสีหวานของตัวเองอยู่

“คือว่า......”แล้วฮยอกแจก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เพื่อนทั้งสองฟัง รวมทั้งเรื่องที่เค้ากังวลใจเรื่องของ มิรินด้วย

.

.

“อั้น อ่ะอ้อกอ้ออ๋ามอีออนไอองๆอิ” (งั้นฮยอกก็ถามซีวอนไปตรงๆซิ) เป็นมองบลังค์หอมๆของร้านหลังมหา’ลัยที่ขัดขวางการพูดที่ชัดเจนของซองมิน

“ซองมิน เอาขนมมาจากไหนน่ะ เมื่อกี้ฉันไม่เห็นอะไรในกระเป๋าซองมินที่กินได้เลยนะ” เรียวอุคถามแกมแปลกใจเพราะเมื่อกี้เค้าขอยืมปากกาของซองมิน แล้วซองมินก็บอกให้เลือกเอาเลยในกระเป๋าใบนั้นเมื่อกี้นี้

“เรียวอุคไม่ต้องตกใจหรอก ฉันชินแล้วล่ะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ประถมแล้ว” ฮยอกแจคลายความสงสัยให้เรียวอุคได้แค่นิดเดียว คนฟังก็ยังคงอึ้งๆอยู่ เป็นอย่างนี้ตั้วแต่ประถม..... อุคเครียดดีมั้ยเนี่ย = =;

“ซองมิน ฉันก็ว่าจะถามตรงๆน่ะ” แล้วฮยอกแจก็หันกลับมาตอบคำถามของซองมินเมื่อกี้ต่อ

“ก็ดีนะ แต่ว่า ถ้าตัดเรื่องมิรินออกน่ะ ฮยอกจะตอบซีวอนว่าไงเหรอ อิอิ แต่ฉันว่าไม่ต้องบอกก็รู้”

“ซองมินอ่ะ เมื่อไหร่จะเลิกล้อฉันเนี่ย”

“ก็เมื่อ ลีฮยอกแจเป็นแฟนกับ ชเวซีวอนไงล่ะ ฮ่าๆๆ  อุ้บ!!!” เรียวปากบางที่กำลังอ้าปากหัวเราะเย้าะเพื่อนอยู่ก็โดนขนมที่กินค้างเมื่อกินยัดเข้าไปอุดเสียง โดยมือขาวๆของฮยอกแจ

“กินไปเลย ซองมินอ่ะ”

“เหมือนจะโกรธซองมินนะ แต่ทำไมฮยอกหน้าแดงล่ะ อิอิ”  เรียวอุคก็ไม่วายสมทบไปด้วยอีกคน

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

“อือ ได้ครับ รู้แล้วๆ.....อือๆ....กลับถึงบ้านแล้วใช่มั้ย.....อ่า...เรียบร้อยแล้วผมจะโทรหานะ....ครับ ครับ”

            สามหนุ่มน้อยคณะอักษรที่เดินมาถึงหน้าห้องบรรยายวิชาตอนบ่ายนี้ ก็พลันเห็นและได้ยิน ซีวอนที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ห่างจากประตูทางเข้าไม่ไกลนัก เรียวอุคที่ดูจะปกติที่สุดก็รู้สึกอะไรได้บางอย่างแต่ไม่ได้ใส่ใจถึงความรู้สึกนั้น และพร้อมกับที่ซีวอนวางสาย หันกลับมาพบสายตาใสของทั้งสามคู่พอดี

            “อ่าว มากันแล้วเหรอ”

“มาแล้วซิ คยูมารึยังอ่ะ”

“มาแล้ว เยซองก็ด้วย นั่งอยู่ข้างในน่ะ”

“ว้าว งั้น วันนี้ไปนั่งข้างคยูดีกว่า” ว่าจบก็รีบวิ่งปรู้ดเข้าไปทันที

“อ้ะ ไอกระต่าย งั้นก็เหลือที่ข้างนายแก้มซาลาเปาน่ะซิ ไม่เอาน้าาา” เมื่อสมองคิดแล้วว่า คงไม่ไปนั่งข้างคู่รักที่กำลังจะเกิดใหม่คู่นี้ก็รีบวิ่งตามซองมินไปทันที ทิ้งให้ สองคนยืนสบตากันไปมา

“ฮยอกแจครับ เรื่องเมื่อวาน....” เสียงทุ้มเหมือนกล่าวถึงเฉยๆแต่คนฟังก็เข้าใจว่าเป็นการเอ่ยถาม

“คือ...หลังเลิกคาบได้มั้ย” บอกออกมาเสียงเบาอย่างไม่แน่ใจ

“ได้ครับ งั้นเราเข้าไปกันเถอะ” ตอบรับด้วยรอยยิ้มบาดใจคนเห็นที่ใจเต้นเข้าไปอีกด้วยมือหนาที่คว้าข้อมือบางของตนให้เดินตามเข้าห้องเรียนไป

หลังจากคาบอาจารย์ตาสวยผ่านไปได้อย่างหวุดหวิดกับรายงานที่เพิ่งปั่นให้มีความก้าวหน้าไปบ้างจากเมื่อวานนี้ผ่านไป ทั้งหกคนก็ยังนั่งอยู่กันต่อในห้องเรียน เพราะนัดว่าจะแบ่งงานกันไป แล้วนัดรวบรวมอีกครั้งนึง แล้วจึงเริ่มแยกย้ายกันกลับ

“นี่ คยู ฉันขอไปเที่ยวที่ร้านนายหน่อยได้มั้ยอ่ะ”

“หือ นายจะขอฉันทำไมนายก็ไปซื้อขนมที่ร้านชั้นบ่อยอยู่แล้วนี่” ร่างสูงตอบคำถามคนน่ารักพลางเก็บของเข้ากระเป๋าใบโตโดยไม่ได้หันมาสบตาแต่อย่างใด

“ก็ใช่ แต่ว่าชั้นหมายถึง ข้างในครัวด้วยน่ะ ที่ที่ผลิตขนมแสนหวาน หอมอร่อยเหล่านั้นออกมา” ซองมินว่าอย่างเพ้อๆ มือกลมสองข้างประสานกันที่บริเวณคาง ดวงตาใสกระพริบปริบๆ ร่างหนามองแล้วคิดในใจว่า  แววตาคล้ายกระต่ายคู่นั้น ถ้ามันส่องแสงได้คงสว่างน่าดู

“เข้าไปไม่ได้หรอก มันเป็นกฏของบ้านฉันน่ะ”

“เหรอ แต่นายเข้าไปได้นี่นา นายเป็นลูกเจ้าของอ่ะ พาฉันเข้าไปด้วยนะ นะนะ” ซองมินขอร้องแกมออดอ้อนให้ร่างหนาพาไปยังที่ที่ตนเองใฝ่ฝันไว้

“เถอะนะ คยูนะ ชั้นสัญญาว่าจะไม่ซน จะอดทนต่อกลิ่นหอมๆของขนม จนกว่าจะอบเสร็จ นะ คยูน้า นะนะนะ” คยูฮยอนแทบจะหมดแรงตรงคำว่า จนกว่าจะอบเสร็จ ของร่างอวบ แต่ก็ทนต่อลูกตื้อไม่ไหวจำใจต้องพยักหน้าขึ้นลงเป็นการตอบรับอย่างเซ็งๆ

“ว้าวว เย้ ~” ร่างอวบลุกขึ้นกระโดด กำมือกลมแล้วชูแขนขึ้นตรงร้องอย่างดีใจ

“นายสัญญาแล้วนะ อิอิ งั้นไปวันนี้เลยนะ” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงอย่างแปลกใจ

“ทำไมต้องเป็นวันนี้เลยด้วยล่ะ”

“ก็วันนี้ ฉันเตรียมท้องมาพร้อมแล้วนี่นา กินขนมเมื่อเช้าไปสี่อย่างกับเค๊กอีกสองเอง” ร่างอวบว่าตาแป๋ว คยูฮยอนแทบอยากจะยกมือหนาขึ้นตบที่หน้าผากตนเองเบาๆอย่างหมดแรงต่อสู้กับคนตรงหน้า

“เฮ้อ~ ฉันเชื่อนายจริงๆเลย ตามใจวันนี้ก็วันนี้” ร่างหนาตอบตกลง ซองมินลุกขึ้นอย่างพออกพอกใจแล้วเดินฮัมเพลงที่มีแต่ตนเองที่เข้าใจออกมาอย่างอารมณ์ดี

“เย้เย้ ~ลั้ลลา~ บราวนี่ ลั้ลลา~ เมล่อนปัง ลั้ลลา~ สปั้นจ์เค๊ก ว้าววาว~ ฟรุ้ตทาร์ต ฮู้ฮู~ อิอิ”

“ซองมิน ดีใจอะไรเหรอ” เรียวอุคที่เมื่อกี้ไม่ทันฟังเพื่อนตัวกลมก็เพราะมันแต่เถียงกับเยซองเรื่อง จะตามไปทีบ้านเค้าอีกน่ะซิ

“ก็ จะไปร้านคยูน่ะ อุคกี้ไปด้วยกันมั้ย”

“ไปๆๆ!! ไปซิไปด้วยนะ” เรียวปากบางยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่ามีทางออก แต่ทว่า

“งั้นผมไปด้วย” ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยอีกคน อุคกี้ไปไหนเยเย่ไปด้วยเดี๋ยวจะมีใครหน้าไหนมาแจกขนมจีบล่ะแย่เลย

“งั้นก็ไปกันหมดนี่เลยละกัน ไอวอนจะไปด้วยกันมั้ย”

“ไม่ล่ะ ฉันกับฮยอกแจขอตัวนะ ซองมิน เรียวอุคขอยืมเพื่อนนายหน่อยนะ” ร่างสูงว่าจบโดนไม่สนคำตอบก็รีบคว้ามือนุ่มจูงไว้แล้วเดินออกไป ฮยอกแจก็หันไปมองสองเพื่อนน่ารักด้วยสายตาหวาดหวั่นเล็กๆ แต่เพื่อนกระต่ายกลับโบกมือบายบ๊าย ส่งให้ด้วยรอยยิ้มดีใจแทนเพื่อนที่จะมีแฟนแล้ว

.

.

ซีวอนและฮยอกแจเดินออกมาโดยไร้บทสนทนาใดๆ จนหยุดที่ที่ซีวอนขอคบกับเค้าเป็นแฟนเมื่อวานนี้ มือหนาปล่อยมือบางออกแล้วหันหน้าเข้าหา เสียงเข้มจึงเริ่มเอ่ยขึ้น

“ฮยอกแจครับ....”

“คือ...ฉันมีเรื่องอยากจะถามก่อนน่ะ” ไม่ทันที่ร่างสูงจะเอ่ยจบฮยอกแจก็เปล่งเสียงขึ้นมาอย่างชัดเจนแม้ดวงตาจะยังไม่สบกัน

“ครับ ถามเรื่องอะไรเหรอ”

“เรื่อง คุณมิรินน่ะ คือ...นายกับเค้า ไม่ได้คบกันอยู่หรอกเหรอ” ดวงตาที่หลบต่ำเมื่อครู่เงยขึ้นสบตาร่างสูงผ่านเลนส์แก้วใส สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความไม่แน่ใจ เช่นเดียวกับเสียงหวานที่ค่อยๆเอ่ยออกมา

“เราสองคนโตมาด้วยกันน่ะ มิรินเขาเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในครอบครัวของผม พ่อผมสั่งให้ดูแลมิรินเขาให้ดีมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เราไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก ฮยอกแจ ไม่ต้องกังวลหรอกนะ”

ซีวอนไม่ได้โกหก เขาพูดความจริงทุกอย่าง ทั้งเรื่องครอบครัวเรื่องคำสั่งของพ่อเขา และเรื่องที่เขากับมิรินไม่ได้เป็นแฟนกัน ซีวอนและมิรินไม่เคยตกลงความสัมพันธ์กันว่าคืออะไร ถึงแม้ว่าเขาเองจะยังไม่รู้ก็ตามว่าสิ่งที่เขารู้สึกต่อมิรินคือความรักรึเปล่า เขาจึงไม่ได้โกหกร่างบางเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้สายตาที่ส่งไปให้ฮยอกแจ สามารถสัมผัสได้ว่าไม่มีการหลอกลวงใดใด

            “แล้ว...นายรักมิรินรึเปล่า”

แม้จะได้คำตอบในเรื่องมิรินไปแล้ว แต่ว่าฮยอกแจก็ยังไม่สามารถเข้าใจถึงเหตุการณืที่เกิดขึ้นมาตลอดหลายปี ตั้งแต่ร่างบางมีซีวอนอยู่ในใจมาตลอดตั้งแต่เด็ก แม้จะรู้ตัวอีกทีว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่เรียกว่ารักก็โตพอ จะรู้ด้วยเหมือนกันว่า สิ่งที่ซีวอนกับมิรินเป็นอยู่เกินกว่าคำว่า เพื่อนหรือครอบครัว

            “............” ดวงตากลมสบสายตาคมเข้มที่ตอนนี้สั่นไหว ไร้เสียงตอบรับกลับมา ร่างสูงที่ตนเองก็ยังไม่รู้คำตอบของคำถามนั้น คิดไตร่ตรองไปมา ความรู้สึกมากมายวิ่งพล่านจนสามารถสื่อออกทางสายตาอีกเช่นกัน

            “ผม......” ใจดวงโตที่ไม่เคยหาคำตอบเพราะไม่เคยตั้งคำถามกับสถานะระหว่างหญิงสาวนั้นบีบรัดแต่หากเพราะจากสายตาผิดหวังที่สบมาของร่างบางตรงหน้าต่างหาก

“ถ้า...นายยังไม่มีคำตอบ ฉันก็คงต้อง.....”

“เดี๋ยวก่อน!!” เสียงเข้มรีบเอ่ยทันทีที่รับรู้ได้ว่าคำตอบคงไม่ใช่อย่างที่หวัง

“ผมขอโอกาสและเวลาได้มั้ย นะ....ฮยอกแจ”

“คือ...”

“นะ ให้ผมได้มีโอกาสแสดงให้คุณเห็นว่า ผมอยากดูแลคุณ อยากคบกับคุณจริงๆ”

“เอ่อ ก็ได้” ฮยอกแจพยักหน้ารับด้วยสีแดงๆเพราะซีวอนที่ดีใจเหลือเกินคว้ามือนุ่มมากุมทั้งสองข้างแล้ววาดรอยยิ้มที่ฮยอกแจเห็นแล้วยิ่งพาลใจสั่น

.

.

โอย หัวใจเต้นแรงเกินไปแล้วนะ นี่แค่ให้โอกาส ถ้าเป็นแฟนกัน จะไหวมั้ยเนี่ยเรา >////<

TBC…

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

หุหุ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้แต่งเพิ่มเท่าไหร่ ออกอาการอืดดดด มาก เบื่อตัวเอง =="

วอนฮยอกของเราเริ่มมีบทบาทแล้วน้ะ หลังจากที่ปล่อยให้คยูมิน แซงไปก่อน คิคิ

ตอนหน้า !!!! คิมคิบอมมาแล้ว หุหุหุ >/////<

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้คอมเม้นน้าาาาา ขอบคุณมากจริงๆ T^T