Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 6 : *Flip Love*: Chapter 05 เกี่ยวก้อยสัญญา

Chapter 05 เกี่ยวก้อยสัญญา           




            “อะโอ้ย คยูปล่อยนะ ฮยอกกกกก ช่วยด้วย” 

            เสียงหวานของซองมินดังขึ้นหลังจากถูกมือหนากำแขนของตัวเองลากมาจากหน้าหอประชุมต่อหน้าต่อตาเพื่อนสนิท แกะมือไปเรียกเพื่อนให้มาช่วยไป

“จะไปไหน ปล่อยฉันนะคยู โอ้ย เจ็บอ่ะ ปล่อยได้แล้ว” ร่างสูงยังคงนิ่งเช่นเคย ไม่เอ่ยเสียงใดๆคิดเพียงแค่จะลากร่างอวบไปยังที่ที่สามารถเคลียร์กันได้แค่สองคนดีดีซักที่นึง

มือเรียวข้างที่ว่างของซองมินคอยพยายามแงะนิ้วของร่างหนาออกจากแขนตัวเอง เท้าก็ยังคงก้าวเดินต่อตามแรงที่ลากไป จนเจ็บแขนข้างที่โดนกำขึ้นเรื่อยๆ จึงเปลี่ยนจากแกะเป็นเริ่มทุบไปที่ไหล่หนาของคยูฮยอนแทน

“ฮะ ฮึก เจ็บนะ คยู ฮือ เจ็บแล้วนะ ฮือออ ~” สุดท้ายเริ่มทนไม่ไหวทั้งเจ็บ ทั้งกลัวร่างหนาที่เหมือนจะโกรธ และความรู้สึกที่ตีกันอยู่ภายในจิตใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น ....ลูกชายร้านขนม

            คยูฮยอนนิ่งชะงักเมื่อได้ยินเสียงหวานสะอื้นออกมา จึงเริ่มปล่อยแขนขาวที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นริ้วสีแดงตามรอยกดของมือหนา ร่างทั้งสองหยุดยืนอยู่ระหว่างหลังตึกเรียนสองตึกที่มีต้นไม้ใหญ่ปกคลุมเขียว ใต้ร่มไม้มีโต้ะม้านั่งเป็นจุดๆ เป็นสถานที่ที่นักศึกษาส่วนมากจะมานั่งพักผ่อนกัน แต่ตอนนี้ไร้ซึ่งผู้คน  เนื่องจากต่างเข้าร่วมพิธีการสำคัญทั้งสิ้น

            “ฮึกก ก เจ็บนะ” ซองมินที่ยังคงสะอื้นแต่ความจริงแล้วแขนนั้นไม่เจ็บเท่ากับสิ่งที่กำลังคิดอยู่ในใจ

            “ฉันขอโทษ ไหนดูซิ” มือหนาคว้าแขนขาวขึ้นมาอีกครั้งนึง พลางลูบเบาไปที่ริ้วแดงๆนั้น

            “.......ฮือ อ ” น้ำตาหยาดใสเหมือนแห้งเหือดไปได้ครู่เดียว กลับหยดลงมาอีกครั้ง

            “นายร้องไห้ทำไม ยังเจ็บอยู่อีกเหรอ” คยูฮยอนที่ไม่นุ่มนวลอย่างที่ซีวอนว่าไว้ ถามออกมาตรงๆตามประสา และได้คำตอบเป็นการส่ายหัวไปมา

            “....ฉันขอโทษ”

            “อึก..ก..นายขอโทษเรื่องอะไร” ร่างอวบที่เริ่มหยุดร้องลงแล้ว เพราะท่าทีของร่างสูงไม่มีวี่แววความน่ากลัวเมื่อกี้เหลืออยู่เลย

            “แล้วนายร้องไห้ทำไมล่ะ” คยูฮยอนว่าพลางก้มลงยกนิ้วขึ้นเช็ดหยาดน้ำใสที่กำลังจะหล่นจากดวงตาคู่นั้นอย่างแผ่วเบา ความอ่อนโยนนี้กลับทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเริ่มสีชัดขึ้น ใบหน้าหวานจึงก้มหลบสายตาและเหมือนเลี่ยงการตอบคำถามนั้น

“นายหลบหน้าชั้นทำไม เพราะว่าเรื่องวันนั้นงั้นเหรอ”

“.......”

“ซองมิน...” เสียงทุ้มที่ก้องกังวาลทำให้คนหลายคนเคลิ้ม เรียกคนตรงหน้าแผ่วเบาอย่างอ่อนโยนนั้น ทำให้ใบหน้าหวานต้องเงยขึ้นมาตามเสียงเรียกราวกับต้องมนต์

“คือ..อ ฉันอายนี่นา ที่ฉันเข้าใจนายผิดว่านายบ้าเบเกอรี่เหมือนฉัน แล้วไหนจะเรื่องที่นายเป็นลูกเจ้าของร้าน Vanilla Story อีกหล่ะ ที่นายไม่ยอมบอกเพราะกลัวว่าฉันจะรู้รึไง ฮะฮึก..ก...กลัวว่า ฉันจะไปถล่มร้านนายรึไง..อึกก.บอกกันตรงๆก็ได้..ฮือ...แล้วนายไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน ตั้งแต่...อึก...ตั้งแต่แรก..ฮึก..ก..อยู่แล้วด้วยนิ ฮือ.....”

เสียงหวานคลอสะอื้นเริ่มสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆจากต้นประโยคที่พูดรัวเร็ว

คยูฮยอนไม่คิดเลยว่าซองมินจะคิดมากขนาดนี้ เพียงเพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดซักเท่าไหร่บวกกับความกระตือรือร้นของซองมินเพียงฝ่ายเดียวตั้งแต่แรก จะทำให้กลายเป็นทางลบไปได้ขนาดนี้

หมับ

แขนหนาคว้าร่างอวบที่กำลังสะอึกสะอื้นอีกรอบมาไว้ในอ้อมกอด ร่างสูงวางคางตนเองบนไหล่อีกฝ่าย พลางลูบแผ่นหลังอย่างปลอบโยน

“ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายเข้าใจไปอย่างนั้น แต่ว่าฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายจริงๆ แล้วเรื่องร้านบ้านฉันน่ะ ฉันแค่คิดว่าอยากให้นายรู้เองดีกว่า” พูดมาถึงตรงนี้ร่างสูงก็ผละอ้อมกอดออกมาให้ได้สบตากัน

“ฉัน...อยากเห็นแววตาคู่นี้เป็นประกาย เวลาเห็นขนมพวกนั้นนี่นา” สายตาคมมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาคู่นั้นที่บัดนี้หยาดน้ำได้เริ่มเหือดหายไปบ้างแล้วอย่างแน่วแน่ ทำให้เจ้าของใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อจากชมพูจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอยู่รอมร่อ

            “ จะ จริงเหรอ คยู” เสียงหวานดังขึ้นอย่างค่อยๆ ช้อนดวงตาขึ้นมองอย่างน่ารัก ดวงตาหวาน แก้มชมพูระเรื่อช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน

            “จริงซิ เลิกคิดมากเถอะนะ”ดวงตาส่งความแน่วแน่มาให้ร่างอวบได้มั่นใจ สองสายตาสบกันราวกับบรรยายความรู้สึกในใจที่ต่างเริ่มทักถอขึ้น

คยูฮยอนค่อยเคลื่อนใบหน้าเข้าไปบรรจงจุมพิตลงบนใต้ดวงตาหวานดั่งซับรับรอยน้ำตาทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน ร่างอวบหลับตารับด้วยใจที่เต้นระรัว ไม่ต่างกับร่างสูงที่ได้กลิ่นหอมจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้อยากดอมดมกลิ่นนั้นให้ชัดมากขึ้น ใบหน้าคมค่อยเคลื่อนเข้าหา จนสุดท้ายริมฝีปากหนาก็แนบลงประทับกลีบปากบางของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

            .

.

หวาน....

คงเป็นคำเดียวกันที่ทั้งสองคิดขึ้นมาทันทีที่ได้รับรู้ถึงรสจูบครั้งแรก จูบที่ไม่มีการรุกล้ำ จูบที่แผ่วเบาอย่างอ่อนนุ่มราวกับวิปปิ้งครีม แต่กลับมีรสหวานฉ่ำ จนอยากจะลิ้มลองอีกครั้ง

คยูฮยอนผละริมฝีปากออกมาสบนัยน์ตาที่ค่อยๆลืมขึ้น แต่ใบหน้าคมก็ยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างไปจากแก้มที่ยังคงแดงระเรื่อดูน่ามองเหลือเกิน ร่างสูงก้มลงกอดร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ยื่นริมฝีปากไปใกล้ใบหูเล็ก

“ซองมิน นาย....หวานจัง”แล้วซุกใบหน้าตนเองลงกลุ่มผมหอมสูดดมกลิ่นที่หวานดังรสชาติ กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกเมื่อรู้สึกถึงใบหน้าที่กดลงบนอกแกร่ง และแรงกำเสื้อเขาที่แน่นขึ้น ซองมินคงจะเขินน่าดู

“หึหึ” ร่างอวบที่รีบเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายเมื่อรู้สึกว่าร่างสูงเหมือนกำลังหัวเราะอยู่

“นายหัวเราะอะไรน่ะ” คนในอ้อมกอดแกร่งขมวดคิ้วเล็กๆถาม

“หึหึ ก็แค่กำลังนึกว่า ทีนายตะโกนเรียกฉันกลางโรงอาหารไม่เห็นจะอายเลยแล้วพอมาทีอย่างนี้กลับอายซะจนต้องหลบหน้ากันไปเป็นอาทิตย์อย่างนั้นหน่ะ”

“งืออ มันไม่เหมือนกันนี่นา” ก้มหน้าเถียงเสียงอ้อมแอ้ม

“....ซองมิน”

“อย่าหลบหน้ากันอีกนะ แล้วก็เลิกคิดเองเออเองซะที” นิสัยนี้เป็นกันตั้งแต่แรกที่เจอจนครั้งนี้

“....อือ แต่ว่า....นายอยากเจอฉันงั้นเหรอ ไม่อยากให้ฉันหลบหน้าเหรอ” ดวงตาใสถามซื่อๆ

“..ใช่ซิ...ฉันคิดถึงนายจนทนไม่ไหวเลย รู้มั้ย เพราะฉะนั้นต่อไปนี้แม้ว่าเราจะไม่ได้เรียนด้วยกันแต่ เราต้องกลับบ้านพร้อมกันทุกวันนะ”

“อืม สัญญา ฉันก็อยากกลับบ้านกับคยูทุกวันเลย” กระต่ายตัวน้อยเริ่มกลับมาสดใสอีกครั้ง แม้จะยังเขินอายกับคำที่ว่า แต่มันดีใจยิ่งกว่าที่จะได้กลับบ้านกับคนคนนี้ทุกวัน

“สัญญา”

“อื้ม สัญญา” ว่าแล้วก็ตั้งใจจะทำเหมือนครั้งก่อนที่ยกนิ้วมือหนาขึ้นมาเกี่ยวเอง แต่ต่างกันตรงที่คราวนี้ มือหนายกขึ้นมารอให้เกี่ยวไว้แล้ว

เกี่ยวก้อยสัญญาที่ผูกมาจากหัวใจครั้งนี้แน่นขึ้นอีกครั้ง แม้จะยังไม่ถึงคำว่ารัก แต่มันก็อบอุ่นขึ้นกว่าเดิมไม่ใช่เหรอ

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

หลังจากที่ฮยอกแจรอเพื่อนตัวกลมหน้าหอประชุมอยู่ซักพักใหญ่ก็ไม่เห็นวี่แวว ก็เลยตัดสินใจกลับบ้านตัวเองดีกว่า จนถึงช่วงเย็นก็โทรหาเพื่อนสนิทติดซักที

“ฮัลโหล!!ซองมิน นายอยู่ไหนน่ะ”

“ฮยอก ฉันอยู่บ้านแล้วน่ะ” ซองมินที่นั่งอยู่บนเตียงสีหวานของตัวเองในบ้านหลังน้อย หลังจากที่คยูฮยอนพาไปที่ร้านของเขามา เพื่อให้คนตัวอวบเลิกคิดมาก ซองมินเลยได้ขนมมาถุงใหญ่ จากการที่คยูฮยอนเป็นคนจัดการให้ ก็แค่เอาขนมสูตรที่จำกัดแค่วันละไม่กี่ชิ้นมาอย่างล่ะสามสี่ชิ้นไปชิม (?) ก่อน ก่อนจะมาส่งที่เค้าที่หน้าบ้าน ด้วยรอยยิ้มที่มีส่งให้กัน พูดคุยหยอกล้อกันตลอดทาง

“แล้ววันนี้คยูทำอะไรนายรึเปล่าน่ะ” ฮยอกแจถามซองมินด้วยความเป็นห่วง แต่คำถามนั้นทำให้เพื่อนสนิทหน้าขึ้นสีอย่างทันที

“ปะปะ เปล่านะ ไม่ได้ทำอะไรกัน” ร่างอวบรีบระล่ำระลักบอกออกไป ทั้งยังโบกมือปฏิเสธไป ทั้งที่อีกฝ่ายคงมองไม่เห็น

“อ้ะ พูดอย่างนี้ต้องมีอะไรแน่เลย  ฉันถามว่าคยูทำอะไรนายต่างหาก ไม่ได้ถามว่านายสองคนทำอะไรกันซักหน่อย คิคิ เล่ามาเลยนะ” เพื่อนกันมาตั้งนานแค่นี้จับความผิดปกติได้ทันทีอยู่แล้ว

“มะ มะไม่มีอะไรซักหน่อย” เสียงหวานอ่อยลงเรื่อยๆ

“ไม่เล่าเหรอ งั้นงอนนะ ทิ้งเราให้เข้าห้องประชุมคนเดียว แล้วก็หายกลับบ้านโทรไปก็ไม่ติดซักคน คิดดูซิน่าจะงอนซักอาทิตย์นึงเน้าะ”

“งืออ ฮยอกอ่าาา ~ ”

“ไม่ต้องมา งือออ~ เลย” ฮยอกแจทำเสียงงอแงล้อเลียน

“อือ~ เล่าก็ได้ >/////<” สุดท้ายก็ต้องเล่าออกไปเพราะกลัวเพื่อนจะงอน เล่าไปบิดหมอนในมือไป

ซองมินเริ่มเล่าตั้งแต่เรื่องเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตอนที่เพิ่งรู้ว่าคยูฮยอนเป็นลูกเจ้าของร้าน ยาวมาจนถึงเรื่องที่ลากกันไปเคลียร์กันจน หวาน ขนาดไหนและสัญญาเกี่ยวก้อยกลับบ้าน

“ว้าววว จริงเหรอเนี่ย” ฮยอกแจที่ได้ยินเพื่อเล่าก็พาลหน้าขึ้นสีตามอย่างห้ามไม่ได้ ตอนเล่าให้ฟังก็นั่งอ้าปากแดงๆ ด้วยสีหน้าแดงๆอย่างเขินตลอด

            “อืม >/////< ” สงสารหมอนสีชมพูใบนั้นจริงๆที่โดนอุ้งมือกระต่ายขยำบิดจนไม่มีวี่แววสภาพเดิมแล้ว

            “ดีจังเลยนะ แต่ว่าสงสัยฉันคงต้องไปบอกคยูแล้วล่ะว่าถ้าไม่อยากให้กระต่ายกลายเป็นหมีคงต้องมีกำหนดปริมาณขนมต่อวัน คิคิ” ฮยอกแจที่คิดแล้วว่าขนาดวันแรกซองมินก็ได้ขนมมามากขนาดนั้นแล้วอย่างนี้เพื่อนเค้าคงโดนเอาใจด้วยขนมตลอดแน่นนอนก็พูดกันไว้ก่อน

            “ฮยอกอ่าาา ไม่หรอก ฉันก็เกรงใจคยูเหมือนกันนะ”

            “จริงอ่ะ???”

            เพื่อนสนิททั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันอยู่พักใหญ่จนวางสายกันไปเพื่อทานมื้อเย็น ซองมินที่เอาน้ำเย็นๆมาให้คุณพ่อที่เพิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆอย่างที่ทำประจำ ขณะที่คุณแม่คนสวยเตรียมโต๊ะและอาหารน่าตาน่าทาน

            “เป็นไงบ้างลูก ซองมินชีวิตมหา’ลัย สนุกมั้ย” ลีซองโฮผู้เป็นพ่อของตระกูลลีถามลูกสาว (?) คนเดียวที่ทั้งหวงทั้งห่วง ขณะที่เริ่มทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูก

            “สนุกดีฮะ ได้เพื่อนใหม่เยอะเลย”

“เหรอจ้ะ แล้วนี่ลูกแม่มีหนุ่มที่ไหนมาจีบบ้างรึยังเนี่ย” คุณแม่คนสวยที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นคนใจดี ยิ้มถามลูกตัวเองอย่างหยอกล้อให้คนหวงลูกอย่างพ่อได้หน้าตึง

“มะ ไม่มีซักหน่อยฮะ” เรียวปากบางขยับบอกไม่ แต่สีหน้ากลับแดงก่ำเหมือนลูกมะเขือเทศในจานอาหารตรงหน้าซะแล้ว คนเป็นแม่ได้เห็นก็รู้ทันทีว่ามีใครมาทำให้ลูกเธอใจเต้นแล้วแน่นนอนต่างกับฝ่ายพ่อ

“งั้นก็ดีแล้วลูก ใครมาจีบก็ไม่ต้องไปสนใจน้ะ อยู่กับฮยอกสองคนก็พอน้ะลูก” ทั้งๆที่ในใจของซองโฮเองก็แอบคิดอย่างเดียวกับลีนาราผู้เป็นแม่ แต่ใจที่แสนจะหวงลูกก็ไม่อยากยอมรับ แถมยังไม่วายพูดดักไว้อีกต่างหาก

มื้อเย็นที่แสนอบอุ่นในครอบครัวเล็กๆผ่านไป ร่างอวบที่อาบน้ำแล้วเตรียมเข้านอนก็มานั่งที่ปลายเตียงพลางมองออกไปนอกหน้าต่างที่ด้านข้างมีผ้าม่านสีชมพูอ่อนสะบัดไหวไปตามลม

“..ใช่ซิ...ฉันคิดถึงนายจนทนไม่ไหวเลย รู้มั้ย เพราะฉะนั้นต่อไปนี้เราต้องกลับบ้านพร้อมกันทุกวันนะ”

เสียงเข้มที่ยังดังทุ้มอยู่ในใจ ประโยคนี้ทำให้ใบหน้าหวานยิ้มกว้างและประปรายสีชมพูอีกครั้ง แล้วกลับมาล้มตัวลงนอนห่มผ้านวมสีหวานพลางหลับตาลงนึกถึงวันพรุ่งนี้ ที่อยากให้เป็นเช่นวันนี้ทุกวัน

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

50 %

“จะเดินตามทำไมกันนักหนาหะ!!”

เสียงเข้มดังตวาดคนรอบข้าง ขณะที่แขนแกร่งก็โอบไหล่บางให้ชิดกับอกตนเองไว้ระหว่างที่เท้าก็ยังก้าวเดินไปยังทิศที่นำไปสู่หอสมุดมหาวิทยาลัย ฮันกยองที่เริ่มทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยเสียงเข้มกับคนที่คอยมาห้อมล้อมร่างบางคนรักของเขาตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายวันหลังจากพิธีเปิดหนังสือ เพียงเพราะหวังในหนังสือเล่มสำคัญเล่มนั้น เหตุการณ์ที่ร่างสูงเห็นตั้งแต่สมัยปีหนึ่งไม่คิดเลยว่าวันนี้เขาจะต้องอยู่ในเหตุการณ์นั้นเอง ความวุ่นวายเงียบหายไปสักครู่ใหญ่เพราะต่างกลัวในตัวประธานนักเรียนคนนี้เหลือเกิน

            “ฮัน เสียงดังจัง คนเค้ากลัวกันหมดแล้ว” เสียงหวานดังขึ้นจากในอ้อมกอดพลางทอดสายตามองคนที่เริ่มหายไปบ้างโดยอานุภาพเสียงเข้มนี้ จากทางเดินระหว่างตึกที่สองข้างทางตอนนี้กิ่งก้านของต้นไม้สูงประดับไปด้วยใบไม้สีอ่อนบ้างเข้มบ้าง เหลืองบ้างน้ำตาลบ้างบ่งบอกรู้ว่ากำลังจะเปลี่ยนเข้าสู่ฤดูกาลใบไม้ร่วงเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

            “ฮีชอล คุณอย่าวางใจไป นี่หากว่าไม่มีผมป่านนี้คงเข้ามารุมคุณแล้วมั้ง”

“ไม่หรอกน่า เค้าไม่ทำอะไรฉันหรอก”

“ไม่ได้ ยังไงก็ต้องกันไว้ก่อน ปีที่แล้ว พี่แจจุงก็โดนรุมอย่างนั้นจำไม่ได้รึไง”

“อือ จำได้ซิ พี่ยุนโฮน่ะ โกรธมากเลย ฉันยังจำสายตาของพี่เค้าได้เลยนะ น่ากลัวมากๆเลย” ฮีชอลนึกแล้วก็พาลลูบแขนตัวเองเบาๆไม่ได้

“แล้วนี่ คุณอยู่ที่หอสมุดคนเดียวได้แน่นะ”

“ได้สิ แต่....เดี๋ยวฮันประชุมเสร็จแล้วจะมารับชั้นใช่มั้ย” ฮีชอลที่เริ่มไม่แน่ใจ กลัวจะเป็นเหมือนรุ่นพี่เจ้าของหนังสือปีที่แล้ว ก็รีบถามทันที่เดินถึงที่หมาย ฮันกยองคลายมือที่โอบพลางเลื่อนมาหนามาปัดปอยผมออกจากไปหน้าหวาน เมื่อรู้ว่าร่างบางคงกลัวขึ้นมาแล้ว

“แน่นอน ผมมารับแน่นอน คุณอยู่ในหอสมุดคงไม่เป็นไรเพราะมีกฏเข้มงวด ไม่มีใครกล้าสร้างเรื่องในนั้นหรอก ผมต้องไปแล้วน้ะแล้วผมจะมารับกลับบ้านนะครับ” ร่างสูงก้มลงกอดหลวมๆแล้วผละออกอย่างอ่อนโยนเดินจากไป ทำให้ร่างบางรู้สึกว่าตนเองถูกดูแลอย่างดีราวกับเด็กน้อยที่ต้องมีคนคอยปกป้องดูแล

คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่รักนาย ฮันกยอง

.

.

.

ร่างบางของฮีชอลเดินเข้ามาในหอสมุดที่ที่ตนชอบเหลือเกิน เพราะเป็นหนึ่งในที่สำคัญ ที่ที่ทำให้เค้าได้เจอกับคนที่รักมากคนนั้นและทำให้เค้าได้รับหนังสือเล่มนั้นมาอีกด้วย แต่วันนี้ที่เค้ามาที่นี่เพราะว่าคำบอกเล่าที่เคยได้บอกเอาไว้จากพี่แจจุงคงได้เริ่มใช้ในตอนนี้แล้วน่ะซิ

.

.
            .

“ราวสิบสามรุ่นมาแล้วมั้ง ที่ทำกันอย่างนี้น่ะ” คิมแจจุงผู้ครอบครองหนังสือรุ่นก่อนหน้าเริ่มเล่าให้ฮีชอลที่ตอนนั้นที่เพิ่งได้รับเลือกจากแจจุงให้เป็นผู้ถูกเลือกคนต่อไป

“ยังไงเหรอฮะ”

“อืม...ม ไม่รู้สิ ฉันก็เคยถามพี่เค้านะ แต่พี่เค้าก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไรที่ชัดเจน”

“เพราะงั้น กฏข้อนี้เลยไม่ได้บันทึกลงในหนังสือใช่มั้ยฮะ” ฮีชอลถามต่อ

“ใช่แล้วล่ะ แต่สำหรับฉันนะ ฉันว่าคนที่ชอบอ่านหนังสือ หรือเข้ามาที่ห้องสมุดอย่างน้อยก็น่าจะเป็นคนที่มีความคิดมากกว่าการมองคนที่ภายนอกอยู่แล้วล่ะ อ่อ แล้วก็ดูประเภทที่เค้าอ่านนิดนึงด้วยน้ะ”

“จริงด้วยฮะ คนที่ชอบอ่านหนังสือต้องมีจิตใจที่ดีอยู่แล้วฮะ แต่หนังสือส่วนมากก็มีประโยชน์ต่อผู้อ่านทั้งนั้นนี่ฮะ” (อ่านฟิคเราก็นับ อิอิ)

“มันก็เหมือนเป็นการกรองหรือเลือกคนไปในตัวไงล่ะ เราจะได้รู้ว่าคนที่เราจะเลือกน่ะเป็นคนยังไง”

**ผู้ครอบครองหนังสือจะส่งต่อคำเล่าจากรุ่นต่อรุ่นถึงสิ่งที่บางอย่างในหนังสือไม่ได้บันทึกไว้ เพราะเป็นเรื่องที่ไม่ได้บังคับ หรือเป็นเรื่องที่ไม่ผิดหรือละเมิดต่อกฏของหนังสือในตำนานแต่อย่างใด

.

.

.

“เอาล่ะ วันนี้ชั้นจะเริ่มตามหาอย่างจริงจังซะที” ฮีชอลที่เดินเข้ามาภายในหอสมุดแล้วก็พูดกับตนเองเบาๆอย่างหมายมั่น

“แต่ว่าจะเริ่มยังไงดีล่ะ.....เอาเป็นว่าเดินๆไปก่อนละกันดูใครที่ไม่พยายามเข้าหาเรา ตั้งใจอ่านหนังสือดีๆอยู่สักเล่มนึงอย่างที่พี่แจว่าก็ละกัน”

ระหว่างที่ยังไม่รู้ก็เดินไปคิดไป แต่ด้วยท่าทางที่สง่างามก็ทำให้ชักชวนสายตาใครๆให้หันมามอง ฮีชอลจึงคิดในใจว่า

พวกที่สบตา       ......ตัดทิ้ง

พวกที่เจตนาเข้าใกล้        .....ตัดทิ้ง

พวกที่พยายามเข้ามาพูดคุย             .....ตัดทิ้ง

คิดได้ดังนั้นก็หยุดยืนมองรอบกาย พลางคิดแล้วก็ต้องถอนหายใจ

แล้วมันจะเหลือใครบ้างเนี่ยที่ไม่พยายามอยากจะได้เนี่ย เฮ้ออออ

ร่างบางเริ่มท้อเล็กๆ ที่จะตามหา แต่ตระหนักได้ว่า เอาเถอะยังพอมีเวลา ก็เริ่มหามุมเงียบๆ หาหนังสือดีๆอ่านซักเล่ม ระหว่างรอคนรัก เดินไปตามซอกของชั้นหนังสืออย่างคุ้นเคย ตาหวานก็มองตามชั้นที่มีหนังสือเรียงตามตัวอักษรในหมวดนั้นๆไปเรื่อยๆ จนไปเจอร่างเล็กกว่ายืนก้มหน้าก้มตาจนแว่นแก้วกรอบใสบนดวงหน้าจะถึงหน้าหนังสือที่เปิดอ่านอยู่ในมือเรียวแล้วไหนจะผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวลงมาจนชนกรอบแว่นนั่นอีก

ฮีชอลยิ้มกริ่มว่า มีแล้วอย่างน้อยคนนึงที่สนใจแต่หนังสือในมือตัวเอง ก็เลยยืนสังเกตุท่าทีของอีกคนอยู่ไม่ไกล ผ่านไปครู่หนึ่ง ร่างเล็กกว่าก็เงยขึ้นจากภวังค์ที่ตนสร้างขึ้นกับหนังสือ ทำให้ฮีชอลเห็นใบหน้าชัดขึ้นทันที แล้วก็ทำให้เค้าได้แย้มรอยยิ้มสวยอีกครั้งเมื่อจำได้เป็นว่าเด็กคนที่ทำให้หนังสือประกายแสงในวันนั้นท่าทางว่าหนังสือจะบอกใบ้อะไรไว้ให้บ้างแล้วซิ

                .

            .

            ฮยอกแจที่วันนี้มาสิงอยู่ที่หอสมุดก็เพราะว่าเพื่อนซี้กระต่ายของเค้าวันนี้ก็แว้บหายไปไหนก็ไม่รู้ ท่าทางจะเกี่ยวกับลูกชายเจ้าของร้านขนมปัง สองคนนั้นท่าทางจะใกล้ชิดขึ้นทุกวันแล้ว ก็เริ่มทิ้งเพื่อนแล้วนี่ซิ ส่วนเพื่อนใหม่ตัวเล็กอีกคน เรียวอุค รายนั้นท่าทางจะหาที่หลบหนุ่มบริหารแก้มซาลาเปาอยู่ที่ไหนซักที่หนึ่ง แต่เห็นวี่แววว่าจะดีขึ้นมาหน่อย เพราะเยซองตื้อตามจนไปส่งถึงบ้านมาแล้วจนได้ ส่วนตัวฮยอกแจเองวันนี้ต้องไปร้าน Readme เพื่อทำงานพิเศษอีกเช่นเคยแต่ยังไม่ถึงเวลางานเลยต้องมาฆ่าเวลาคนเดียว คิดแล้วก็.....

            “เฮ้อออ...”

            “หนังสือเล่มนั้นมันน่าเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อ้ะ รุ่นพี่ฮีชอล!!” คนตัวเล็กกว่าที่ยืนถอนหายใจเป็นอันต้องตกใจเมื่อเสียงหวานทักขึ้นอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง และอุทานด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก

“หือ ตกใจอะไรเหรอ ฉันน่ากลัวเหรอ” ฮีชอลถามยิ้มๆอย่างอ่อนโยน และไม่แปลกใจเลยที่อีกฝ่ายเรียกชื่อตนเองอย่างนั้น เพราะคงไม่มีใครไม่รู้จักผู้ครอบครองคนปัจจุบันหรอก

“เปล่าน่ะฮะ เปล่า” รีบปฏิเสธลิ้นรัวทั้งที่ก็ดูท่าทางรู้ว่ารุ่นพี่คนสวยแกล้งตนเองแน่ๆ

            “อ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอ ทำไมดูเครียดนักล่ะ” ว่าพลางพลิกหน้าปกหนังสือในมือฮยอกแจขึ้นมา

            “The Ant Philosophy : ปรัชญามด....ฮ่าๆๆๆ มันน่าเครียดตรงไหนเนี่ย คิคิ” เสียงหวานอ่านชื่อหนังสือจบก็ยกมือเรียวขึ้นปิดปากอย่างกลั้นเพราะกลัวจะส่งเสียงดังในหอสมุดที่เงียบๆเช่นนี้

            “เอ่อ..คือผมไม่ได้เครียดเพราะหนังสือหรอกฮะ”

“เหรอ แล้วหนังสือเล่มนี้อ่านสนุกมั้ยล่ะ”

“สนุกฮะ ให้ข้อคิดดีด้วยฮะ” ตาเป็นประกายทันทีที่ได้พูดถึงเรื่องที่ตนเองชอบเหลือเกิน การอ่านหนังสือเนี่ย

“งั้นเหรอ ว่าแต่ เราชื่ออะไรเหรอ”

“เอ่อ ชื่อ ฮยอกแจ ลีฮยอกแจ คณะอักษรปีหนึ่งฮะ”

“งั้นฮยอกแจฉันยืมหนังสือเล่มนี้หน่อยนะ อยากลองอ่านดูบ้างน่ะ”

“ได้ฮะ” ร่างเล็กกว่ายื่นหนังสือที่ว่าให้ด้วยรอยยิ้มกว้างโชว์เหงือกสีสวยอย่างชื่นบาน ฮีชอลเห็นแล้วก็เอ็นดู เลยยิ้มหวานตอบให้ไป

“เอ่อ.........พี่ฮีชอลฮะ” ฮยอกแจที่เห็นรอยยิ้มสวยอย่างนั้นแล้วก็พาลอายๆเขินคนสวย

“ว่าไงเหรอ” ฮีชอลที่ก้มหน้าดูหนังสือที่เพิ่งได้รับมาเปิดดูคร่าวๆ

“คือ   คือ ผมอยากบอกพี่จังเลยฮะ ว่า ....” ร่างเล็กก้มหน้างุด ซ่อนใบหน้าสีแดงสดที่มีกรอบแก้วใสกั้นอีกชั้น

“ว่า....” ฮีชอลเงยหน้าขึ้น เลิกคิ้วสูงอย่างสงสัยว่ารุ่นน้องตัวเล็กคนนี้อยากบอกอะไรตนเอง

“ว่า พี่เป็นคนที่สวยที่สุด..เท่าผมเคยเห็นมาเลยฮะ แหะแหะ....ลานะฮะ” บอกออกมาช้าๆอย่างอายๆ ฮยอกแจหัวเราะแหย๋ๆ เกาหัวกลมอย่างเขินอายต่อคำพูดของตนเอง ก่อนที่จะโค้งลาฮีชอลแล้ววิ่งออกไปอย่างอายๆ

“คิคิ ไร้เดียงสาจริงๆเลย” ฮีชอลยกมือบางขึ้นปิดปากตนเองขณะที่หัวเราะเบาๆ

“....อืม...ผู้ที่มีหัวใจบริสุทธิ์อย่างงั้นเหรอ...ชื่อ ลีฮยอกแจ สินะน่าสนใจจริงๆ” ร่างบางมองฮยอกแจที่วิ่งออกไปไกลแล้วพลางงึมงำ ยิ้มบางๆกับตัวเอง

            แต่หารู้ไม่ เสียงงึมงำเบาๆของฮีชอลกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่องหนังสือเล็กๆเมื่อครู่นี้นั้นมีอีกสายตาหนึ่งที่รับรู้เหตุการณ์ตั้งแต่แรกจนจบ และท่าทางว่าเรื่องนี้จะอะไรซับซ้อนมากกว่าที่คิดแล้วน่ะซิ

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ซึ่งเป็นทั้งห้องนั่งเล่นและห้องรับแขกของตระกูลชเว สองร่างนั่งอยู่บนโซฟาสีหรูตัวยาว ร่างเพรียวระหงของ ชเวมิริน กำลังเบียดกระแซะร่างสูงของซีวอนอย่างออดอ้อน

“นะซีวอนนะ ทำให้มิรินแค่นี้เองนะ ไม่ได้เหรอ นะนะนะ ” หญิงสาวขยับริมฝีปากสีส้มสดร้องขอสิ่งที่ตนเองต้องการจากร่างสูง

“แต่ผมว่ามันไม่ดีนะ มิรินก็น่าจะรู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง เราฝืนมันไม่ได้หรอก” ร่างหนาปฏิเสธอ้อมๆพร้อมอธิบายเหตุผล

“แต่มิรินอยากได้นี่นา..นะ นะ นะ ซีวอน น้าาาา” มือบางจับที่ต้นแขนของซีวอนส่ายไปมาอย่างขอร้องปนดื้อดึง

“ไม่ได้หรอก แล้วมิรินจะให้ผมทำยังไง ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก”

“นะ ซีวอน....ซีวอนไม่รักมิรินแล้วใช่มั้ยละ ถึงไม่ยอมช่วยมิรินน่ะ ฮึก ใช่ซิ เดี๋ยวนี้มิรินไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อนแล้วนิ ฮืออออ....”

มิรินที่เห็นว่าซีวอนใจแข็งเหลือเกินคงต้องใช้ไม้ตายอย่างเดิมที่รู้ว่าซีวอนยอมทุกเรื่องแน่นอน การร้องไห้ ซึ่งนั่นก็สามารถทำให้ซีวอนผู้ซึ่งไม่เคยปฏิเสธมิรินได้เลยต้องพยักหน้ารับอย่างจำใจ

“อืมๆ ก็ได้ๆไม่ต้องร้องไห้แล้วครับ”

“เย้ ไชโย ซีวอนใจดีที่สุดเลย ” มิรินยิ้มดีใจแม้จะรู้ว่าร่างหนาตามใจตนเองอยู่เสมอตั้งแต่เด็กแต่บางเรื่องที่ไม่ดีหรือไม่มีเหตุผลพอ ซีวอนไม่มีทางยอมตามใจเธอแน่

“แต่....ผมมีข้อแม้” ร่างสูงว่าด้วยเสียงเข้มอย่างที่คนขอร้องเขาเหรอจะไม่ยอม

“มิรินต้องเชื่อการตัดสินใจของผม ไม่ว่าผมจะใช้วิธีอะไร คุณก็จะไม่เข้ามาขัดขวาง ไม่งั้นผมคิดว่าคงทำมันไม่สำเร็จ เข้าใจมั้ยครับ”

“ได้ซิ เข้าใจมิรินเข้าใจทุกอย่างเลย ตามใจซีวอนทุกอย่างเลยนะ” พยักหน้ารับอย่างรวดเร็วไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

“อืม งั้นผมก็ตกลงครับ แต่เรื่องนี้ต้องใช้เวลานะ”

“ไม่เป็นไรมิริน รอได้ ซีวอนต้องทำให้สำเร็จน้ะ มิรินรออยู่”

หญิงสาวที่ดีใจจนหน้าบานคิดถึงเรื่องที่ร้องขอเอาไว้ว่าจะสำเร็จในวันข้างหน้าก็เก็บอาการไม่อยู่เลย แต่หารู้มั้ยว่าสิ่งที่เธอต้องการนั้นมันทำลายหัวใจของใครไปบ้าง

TBC…

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._




แอร้ยยยย คยูมิน น่ารักมั้ย รู้กันแล้วนะว่า คุณชายเจ้าของร้านพากระต่ายไปเคลียร์ยังไง อิอิ

คิมฮี ของเราออกโรงแล้ว หุหุ มีวี่แวว ผู้ถูกเลือกแล้ว แอร้ยยยย

ปล. หายไปหลายวัน ทำงาน จันทร์ถึงอาทิตย์อ่ะ ทุกวันเลย เพราะงั้นจะไม่ค่อยได้แต่ง

สักเท่าไหร่ งืมๆ เรื่องแรกก็งี้แหละ ขอเวลาหน่อยน้ะ ^^

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์น้ะ กิ้บ มีกำลังใจเลยทีเดียว >////<