Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 8 : *Flip Love*: Chapter 07 พาทิซิเย่คิมคิบอม

 

Chapter 7 : พาทิซิเย่คิมคิบอม

บรรยากาศภายในห้องเล็คเชอร์ขนาดใหญ่ห้องเดิม กับนักศึกษาอื่นประปรายที่ต่างกำลังเก็บของกลับบ้าน หลังจากที่หนึ่งร่างสูงลากเอาแขนบางจากไปจัดการเรื่องหัวใจ ทำเอาสองชายหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแปลกใจกับท่าทีนั้นของเพื่อน

“ซองมิน ซีวอนกับฮยอกแจน่ะ สองคนนั้นเค้าไปไหนกัน” คยูฮยอนถามซองมินทันทีที่ซีวอนลากฮยอกแจเดินออกจากประตูห้อง เพราะท่าทางของร่างอวบนี้ซิ แก้มอิ่มยิ้มกว้าง แถมโบกมือบ้ายบายไม่หยุด

“ใช่ ไอ้วอนมันจะพาฮยอกแจไปไหนน่ะ” เยซองอีกคนที่ถามด้วยดวงตาโตที่ยังไม่เล็กลงตั้งแต่เห็นเหตุการณ์นั้น

“คิคิ ก็เค้าไปเคลียร์ปัญหาหัวใจกันน่ะซิ”

“ไม่ต้องถามต่อเลยนะ ไปถามเพื่อนนายเอาเองซิ ฉันกับซองมินรู้กันแค่นี้” เรียวอุคที่รีบตวัดเสียงบอกใส่เยซองทันทีที่เห็นปากหนากำลังจะอ้าถามต่อ

“แล้วรู้กันมาว่าอะไรล่ะ” คยูฮยอนถามเสียงนิ่มนิ่ง

“ก็ซีวอนเค้าขอฮยอกแจเป็นแฟนน่ะ”

“ห๋า!!! / เฮ้ย!!!” สองหนุ่มอุทานออกมาพร้อมกันอย่างแปลกใจมองหน้าหวานของซองมินผู้เป็นคนเอ่ยตอบ แล้วหันมามองหน้ากันเองอย่างต้องการคำตอบของเรื่องนี้

“เราก็แปลกใจนะ คงต้องถามเจ้าตัวเค้าเองอย่างเดียวเลย พวกนายเพื่อนกันก็ถามซิ แล้วเล่าให้พวกเราฟังด้วยนะ” เรียวอุคที่อยากรู้บอกออกมาตรงๆเลย

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ แต่ว่า......”

“แต่ว่าอะไรเหรอ ซองมิน”

“แต่ว่าตอนนี้ฉันอยากไปร้านนายแล้วน่ะซิ หิวแล้วอ่ะ ไปกันเถอะ” ว่าจบก็เป็นฝ่ายคว้าแขนเรียวอุคเดินนำออกไปทันที

.

.

มือบางกับมืออวบกอบกุมกันมา เดินไปคุยไปอย่างน่ารักน่าเอ็นดูระหว่างทางเดินในมหาวิทยาลัย ทิ้งให้สองหนุ่มเดินตามมาข้างหลังต้องคอยส่งสายตาเข้มส่งให้รุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน ที่ต่างก็ส่งสายตาหวานมาให้ ส่วนจะเป็นผู้ชายที่ต้องรับรู้ความรู้สึกหนาวๆจากสายตานั้น เพราะหากเป็นผู้หญิง สองหนุ่มคงไม่ส่งสายตาน่ากลัวไปให้เท่าไหร่เหตุเพราะ....

“แอร้ยยยย แก้มน้องซองมินน่ากินจังเลยแก >////<”

“ใช่เลย น่าเอาไปเลี้ยงที่บ้านเน้าะ น้องอุคกี้ของฉันก็น่ารักน้ะแก น่าเอาใส่กระเป๋าไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะจังเลย >.<”

เอ่อ...คงไม่น่าห่วงล่ะนะ =="

ระหว่างที่ปล่อยให้สองสาว(?)เดินนำไปโดยไม่หันมาสนใจเท่าไหร่นั้น เยซองก็หันมาปรึกษาลูกชายเจ้าของร้านขนมทันที

“ไอคยู แกว่าไอวอนไปขอเป็นแฟนกับฮยอกแจนี่มันแปลกมั้ยวะ”

“แปลก แปลกมาก ฉันว่าต้องมีอะไรแน่นอน”

“นั่นดิ ฉันจีบซองมินของแกยังจะแปลกน้อยกว่าอีก”

“.......” ไม่มีเสียง แต่มีสายตา สายตาเดิมที่เพิ่งส่งไปให้หนุ่มระหว่างทางที่เดินมาเมื่อกี้นี้

“เฮ้ย!! ฉันแค่ยกตัวอย่าง เอาอะไรที่มันเป็นไปได้ยากๆโว้ย ฉันมีอุคกี้ที่รักอยู่แล้ว เลิกมองอย่างนั้นเลย จะตายเอา ถ้าไม่รู้จักกันมานาน แล้วแกบอกว่าบ้านแกเป็นแก้งค์ยากุซ่า นาทีนี้ฉันก็เชื่อว่ะ น่ากลัวฉิบ” เยซองว่าจบก็ยกมือหนาปาดเหงื่อที่เพิ่งผุดเม็ดจากแรงกดดันทางสายตาเมื่อครู่นี้ออกจากหน้า

“ว่าแต่ แกดูไม่เหมือนจีบซองมินอยู่เลยน้ะโว้ย วันๆแค่เดินตาม เที่ยงกินข้าว เย็นไปส่ง” คนหน้าซาลาเปายังไม่เลิกหาเรื่องให้กับความปลอดภัยของชีวิต แถมยังมีหน้าเอานิ้วขึ้นมานับ เช้า เที่ยง เย็นประกอบ

“ก็ฉันไม่ได้จีบ” ตอบนิ่งๆระหว่างก้าวเท้าเดินตามสองสาวข้างหน้าที่ตอนนี้ยิ้มกว้างเพราะได้กลิ่นหอมของขนมในร้านโชยออกมาแล้ว

“เออ ไม่เหมือนจีบแต่เหมือนแฟนกันเลยว่ะ ระวังน้ะเว้ย มัวแต่ส่งสายตา ไม่ทำอะไรให้ชัดเจน มีอะไรเกิดขึ้น ฉันไม่รู้ด้วยน้ะ”

“......ฉันก็ไม่รู้ว่ะ” คยูฮยอนเอ่ยนิ่งๆช้าๆเช่นเคย แต่นั่นทำให้เพื่อนต้องผละสายตาจากร่างบางข้างหน้ามาหามองเพื่อนที่มีท่าทีจริงจังขึ้น

“ฉันยังไม่แน่ใจ ทั้งความรู้สึกของฉันเอง ทั้งของซองมิน” สายตาคมมองตรงไปยังคนที่พูดถึง แต่คนที่คุยอยู่ด้วยนี่ซิได้แต่คิดว่า....

เฮ้อ...เอาจะกระจกให้มันส่อง หรือว่าถ่ายรูปให้มันดูดีเนี่ย สายตาอย่างนี้ใครเห็นก็รู้ว่า ‘รัก’

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

กรุ้ง กริ้ง ~
            “ร้าน Vanilla Story ยินดีต้อนรับค่า”
             เป็นเช่นเคยที่พนักงานต้อนรับเอ่ยทักทายลูกค้าทันทีที่กระดิ่งดังขึ้นเพราะประตูถูกเปิดเข้าสู่ในร้าน แต่เมื่อเห็นว่าเป็นคุณชายกับเพื่อนๆที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีก็ไม่ได้เข้ามาบริการต่อ เพราะคุณชายไม่ชอบให้มาวุ่นวาย

กระต่ายตัวอวบตื่นเต้นอย่างมาก ที่จะได้เข้าไปข้างในครัว ที่ที่ผลิตขนมแสนหวาน หอมอร่อย กลิ่นหอมดังชื่อของร้าน อบอวลไปทั่วบริเวณ

“คยู ~ มาเร็วๆ พาไปหน่อยนะ >.<”

“รอตรงนี้ก่อนละกัน เดี๋ยวฉันมา”

ร่างสูงพาเพื่อนไปนั่งคอยที่โต้ะโซฟานุ่มตัวใหญ่ริมกระจกด้านในของร้าน ดีหน่อยที่วันนี้ลูกค้าไม่เยอะมาก บ้างก็ซื้อกลับบ้านจึงสะดวกหน่อยที่จะให้กระต่ายตัวป่วนเข้าไปบุกครัวร้านเขา

“อุคกี้ ไปหาอะไรกินรอคยูกันเหอะ”

“อื้ม นายรอนี่เลยน้ะเฝ้าโต๊ะไปเลย แล้วเดี๋ยวจะเลือกมาให้...นะ”

พอได้ยินเสียงหวานว่า ก็ยิ้มหน้าบานทันทีทั้งที่ตอนแรกว่าจะโวยวายขอตามไปด้วยก็ต้องยอมเฝ้าโต้ะรอขนมที่คนตัวเล็กเลือกมาให้เค้าดีๆ คึคึ อุคกี้ที่รักก็คิดถึงเราอยู่เหมือนกันน้ะเนี่ย

.

.

“เอาแป้งมาเพิ่มเร็วเข้า !!นี่นายน่ะ อย่าช้าได้มั้ยเร็วๆ ช็อคโกแลตทางนั้นได้ที่รึยัง ยกมาเลย ยกมา”

เสียงเข้มของพาทิซิเย่ (Patissier) หรือเชฟทำขนมหวานประจำร้านสาขาหลักของร้าน Vanilla Story ดังขึ้นไม่ขาดสาย สั่งงานผู้ช่วยในชุดสีสะอาดอยู่ภายในครัวที่ทุกคนต่างก็เร่งมือทำให้ทันออร์เดอร์สุดท้ายของวัน แล้วจะเริ่มทำอีกครั้งเพื่อคุณภาพความสดใหม่ของขนมอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

หัวหน้าเชฟใหญ่ที่สั่งงานลูกมือทั้งหลายจนเรียบร้อย เหลือเพียงแต่เช็คความเรียบร้อยในขึ้นตอนสุดท้ายหลังอบเสร็จ ก็มายืนดูขนมที่พร้อมยกออกไปเสิร์ฟด้านนอกให้ลูกค้าทั้งหลายได้เลือกกัน แต่พลันก็ได้ยินเสียงหวานสองเสียงคุยกันน่ารัก ดังเข้าโสตประสาทก็ทำให้คนที่กลางวันเป็นพาทิซิเย่ประจำร้านดัง แต่กลางคืนกลับเป็น หนุ่มท่องราตรีที่แทบทุกคืนจะต้องมีสาวร่างบางหรือหนุ่มร่างเล็กหิ้วติดกลับห้องไปด้วยทุกครั้งไปอย่างเช่น คิมคิบอม ต้องยื่นหน้าออกไปดู

ภาพที่เห็นคือ หนึ่งหนุ่มร่างเล็กกับเสียงที่เล็กเช่นกันแต่กลับฟังดูหวานดั่งดวงหน้า และอีกหนึ่งร่างอวบที่พกพาความน่ารักมาเต็มกระเป๋า ดูน่ากอด คงนุ่มมือไปหมดอย่างแน่นอน ผิวขาวเจือสีชมพูอ่อนๆ ดวงตาแฝงเสน่ห์ยามมอง เรื่อยลงมายังเรียวปากเล็กที่น่าขบเม้มไม่ต่างกัน

คิบอมยืนมองภาพนั้นด้วยความพอใจยิ่งและแย้มยิ้มกว้างเมื่อคุณชายที่ตนเองเจอทุกเช้าก่อนไปมหาวิทยาลัย เดินเข้าไปหาสองคนน่ารักนั้นและไม่ต้องสงสัยว่า กำลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างแน่นอน

“เอ่อ เชฟครับ นี่เพื่อนผมเองซองมินกับเรียวอุค เค้าอยากดูในครัวหน่อยน่ะครับ” คยูฮยอนพาเรียวอุคและซองมินมาหยุดยืนที่หน้าคิบอม ร่างสูงที่ใส่ชุดสีขาวสะอาดตากับหมวกทรงสูงสีเดียวกันที่ปกเสื้อมีแทบผ้าสีส้มคาดอยู่บ่งบอกถึงอาชีพและตำแหน่งในร้านชัดเจน

“สวัสดีฮะ” สองหนุ่มน้อยก้มหัวทักทาย พร้อมเอ่ยทักทายเสียงหวานพร้อมกัน

“สวัสดี ผมคิมคิบอม พาทิซิเย่ประจำร้าน Vanilla Story สาขาหลักครับ” ไม่ว่าเปล่ายื่นมือหนาของตนออกไปให้จับ แต่กลับมีมือหนาของอีกคนมาจับแทนมือนุ่มนั้น

“สวัสดีครับ ผมเพื่อนไอคยูมันชื่อ เยซองครับ แล้วก็กำลังจะเป็นแฟนของคนตัวเล็กๆคนนี้ครับ” คนที่ทิ้งโต๊ะทันทีที่เห็นสายตากรุ่มกริ่มบนใบหน้าหล่อเหล่าของเชฟคนนี้ส่งไปให้ตัวเล็กของเค้า ก็เกิดอาการหวงยื่นมือจับให้แทนซะเลย แถมด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มจนตาปิดส่งตามมา

ทางคนถูกพาดพิงที่ปกติคงโวยวายไปแล้วกลับนิ่ง เพราะรับรู้ถึงสายตาของเชฟรูปหล่อน่ะซิ ให้ไอเปา พูดแบบนี้ก็ดี เค้าจะได้ไม่ต้องถูกจีบ ... โดยที่ร่างเล็กก็ไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองกำลังไม่อยากถูกคนอื่นจีบนอกจากจากไอเปาของเค้านั่นแหละ

“แก้มของคุณ เชฟน่ากินจังเหมือนขนมปังเลยอ่า.....”

“ !!! ” 

50%

            เสียงหวานของคนที่ยืนนิ่งไปนานไม่มีท่าทีตื่นเต้นเหมือนก่อนเจอคิบอมดังขึ้น แต่คำที่ว่ามากลับทำให้ทุกคนหันไปมองที่ซองมินเป็นสายตาเดียว เจ้าตัวกลับยืนตาแป๋วจ้องหน้าเจ้าของแก้มน่ากินนั้น

“ฮ่าๆๆ เหรอครับแก้มผมมันเหมือนขนมปังเลยใช่ม่ะล่ะ แล้วซองมินสนใจชิมดูมั้ยครับ”

หมับ

“ผมว่าตอนนี้เค้าคงอยากไปดูข้างในครัวมากกว่าครับ ถ้าเชฟไม่ว่าอะไรผมขอพาเพื่อนของผมเข้าไปก่อน”

พาทิซิเย่รูปหล่อที่เสนอแก้มให้คนน่ารักลองชิมยื่นหน้าคมเข้าใกล้ใบหน้าหวาน แต่ไม่ทันจะถึงเสี้ยววินาที มือหนาของคยูฮยอนก็คว้าแขนอวบกระตุกให้ถอยห่างออกมา แล้วพูดตัดบททันทีอาจจะฟังดูสุภาพแต่น้ำเสียงกลับเด็ดขาดให้คนฟังต้องยืนตัวกลับตรงแล้วยิ้มบางๆ ผายมือไปทางประตูเป็นการบอกเปิดทางเชิญกลายๆ

ทั้งสี่คนจึงได้เดินตามเข้าไปภายใน บรรยากาศที่วุ่นวายน้อยลงเพราะออร์เดอร์ครบตามยอด ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมที่ตลบอบอวล กลิ่นวนิลาหวานนุ่มละมุนดั่งชื่อร้าน และกลิ่นโกโก้ ส่วนผสมหลักของขนมหลากหลายชนิด ส่งผลให้กระต่ายตัวอวบออกอาการทันที

“คยู ~ ~ อันนี้อะไรเหรอ น่ากินจัง” นิ้วกลมชี้โน้นชี้นี่ ปากบางก็เอ่ยถามไม่หยุด มองโน้นมองนี่ตลอดเวลาสร้างรอยยิ้มให้คนมองได้อย่างดี ส่วนทางเชฟใหญ่ก็ปล่อยให้คุณชายของร้านเค้าเดินประกบเด็กน้อยน่ารักคนนั้นไปถึงแม้จะแอบสนใจอยู่แต่เค้าไม่อยากจะมีปัญหาหรอกน้ะ

.

.

            เมื่อได้ดูจนพอใจ ได้คำตอบที่ถามไม่หยุดครบแล้วก็ออกมานั่งคุยกันที่โต๊ะไปกินขนมไป เรียวอุคที่บ่นเยซองไม่หยุด เพราะตั้งแต่เชฟหน้าคมส่งสายตา กับท่าทางอย่างนั้นมาให้ ก็ไม่มีวี่แววว่าไอแก้มซาลาเปานี่จะห่างจากเค้าเกินสามก้าวเลย

            “โอยยย ไม่ต้องนั่งใกล้ขนาดนี้ได้มั้ยเนี่ย” คนตัวเล็กเริ่มทนไม่ไหวเพราะเยซองนั่งคุมเค้าตลอดเวลา ต้องยกมือบางขึ้นดันตัวหนาให้ออกห่างจากตัว

            “อ่ะๆ ก็ได้ครับ แต่อุคกี้ครับ ทีหลังจะมาร้านไอคยูมันต้องบอกผมนะ อย่ามาคนเดียวหรือแค่ซองมินสองคนเด็ดขาดนtครับ” น้ำเสียงในทีแรกยังดูปกติดี แต่ในกลับดูจริงจังขึ้นอยู่ในที

            “อ่ะ....อะอืม” เรียวอุคที่ดูตกใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงจริงจังที่หาได้ยากจากเยซองก็รับปากด้วยเสียงแผ่วเบาแล้วหันหน้าหลบไปอีกทางเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มมีสีแดงจาง

อยู่ดีดีมาทำเข้มอย่างนี้ไม่คุ้นเลยอ่ะ >/////<

            .

.

“นี่ คยู พาทิซเย่คืออะไรเหรอ” ร่างอวบกระตุกแขนเสื้อคยูฮยอน ในระหว่างที่ทั้งสองยืนเลือกขนมอยู่หน้าตู้กระจกใส ถามขึ้น ดวงตาใสซื่อแป๋วใส่คนหน้านิ่งที่ตอนนี้ยิ่งนิ่งขึ้นแต่กลับ....

“..... หึหึ ฮ่าๆๆๆ”

            คุณชายเจ้าของร้านหัวเราะเสียงดังอย่างที่ทำให้พนักงานทั้งร้านหันมามองเป็นตาเดียวคงจะมีแต่ลูกค้าโต๊ะอื่นเท่านั้นมั้งที่ไม่สนใจ เพราะร่างสูงที่ปกติ นิ่งๆพูดจาเหมือนผู้ใหญ่ไม่เคยหัวเราะด้วยรอยยิ้มเต็มหน้าเช่นนี้ให้เห็นเลย

            คยูฮยอนที่รู้สึกว่าตัวเองหลุดมาดไปหน่อยแต่ยังคงขำอยู่ ก็ยกมือหนาข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปากตัวเอง ส่วนอีกข้างวางบนท้อง พยายามให้ตัวเองเลิกหัวเราะ

“คยู อ่า ~ หัวเราะอะไรอ่ะ งือ ~”

“หึหึ ก็ฉันขำคนที่บ้าขนมแต่กลับไม่รู้จักพาทิซิเย่น่ะซิ” ร่างสูงที่หยุดหัวเราะได้ก็ยกมือขึ้นตั้งบนกลุ่มผมหอมแล้วมองหน้าหวานที่ติดงอนแล้วตอนนี้

“ก็ไม่รู้จริงๆนี่นา ฉันกินเป็นอย่างเดียวอ่ะ -3-”

“แล้วตกลงพาทิซิเย่คืออะไรอ่ะ เชฟคิบอมเค้าชงกาแฟเหรอ”

“หือ? ไม่ใช่นั่นมันบาทิสต้า”

“งั้นก็ขับรถ”

“นั่นมันโชเฟอร์”

“งั้นก็ทำงานบนเครื่องบิน”

“นั่นมันสจ๊วต เฮ้อ หึหึ พอเลย เล่นซะเป็นตลกคาเฟ่เชียว พาทิซิเย่ เป็นภาษาฝรั่งเศสแปลว่าคนทำเบเกอรี่น่ะ”

“คิคิ อ๋อ รู้แล้วล่ะ เท่ห์จังเลยเน้าะ ถ้าได้ไปไว้ที่บ้านซักคนคงจะดี อิอิ”

“.....”

ประโยคที่ทำเอาคนฟังสะดุดและไม่อยากฟังต่อ หมุนตัวเดินกลับไปยังโต๊ะด้วยหน้านิ่ง แต่ภายในใจกลับตีกันวุ่นวาย

“อ้าว คยูเดี๋ยวซิ รอด้วย”

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

‘หวง’ คำนี้มันผุดขึ้นมาในใจของคยูฮยอนไม่หยุดตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ไม่อยากให้ใครมองกระต่ายตัวอวบตัวนั้น ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่รู้อะไรก็เถอะว่ามีแต่คนสนใจ ไหนจะกับเชฟที่เหมือนครูของเค้าที่ต้องสอนงานให้ทุกวัน แสดงท่าทีสนใจ เพื่อน ของเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แม้จะรู้ว่าอีกฝ้ายเจ้าชู้ เห็นคนน่ารักไม่ได้แต่ก็ไม่วายหวนกลับมาที่คำว่า ‘หวง’

หลังจากที่อิ่มจากที่ร้านของคยูฮยอนแล้ว ทั้งสองก็เดินอยู่ระหว่างทางกลับบ้านของซองมินที่ปกติเดินกันทุกวันอยู่แล้วแต่วันนี้กลับแปลกไปเพราะร่างสูงมัวแต่จมอยู่กัยความคิดของตัวเอง เดินไปคิดไปจนไม่ทันได้ฟังเสียงหวาน

“คยู ชิฟฟ่อนส้ม วันนี้อร่อยมากเลยล่ะ >/////< นิ่มเหมือนจะละลายได้เลยล่ะ”

“......”

“แล้วก็ทอฟฟี่เค้กก็อร้อยยยย อร่อยอ่ะ”

“......”

ไร้เสียงตอบจากคยูฮยอนที่ปกติจะยิ้มรับหรืออือออตามเสียงหวานที่เอ่ยเจื้อยแจ้วอยู่เสมอ

“คยู ~ ~” ซองมินคว้าเอาแขนแกร่งให้หยุดยืนนิ่งจากการก้าวเดินบนทางที่ไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้านหลังน้อยของครอบครัวลีแล้ว สองข้างทางมีต้นไม้ร่มรื่นในยามเย็นแต่แสงตะวันเหลือเพียงน้อยนิด ร่างอวบขมวดคิ้วแล้วก้าวมายืนตรงหน้าร่างสูง

“เป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ ชั้นขอโทษนะ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ

“นายขอโทษฉันทำไม” พูดน้ำเสียงนิ่ง ไม่สามารถเดาอารมณ์ได้เลย

“ก็...ไม่รู้ซิ ฉันรู้สึกเหมือนคยูกำลังโกรธหรืองอนฉันอยู่นี่นา แต่ฉันไม่รู้ว่าเรื่องอะไรอ่ะ -3-”

“......”

“น้า ~ ~ อย่าโกรธเลยนะ นะ นะ นะ” กระต่ายตัวอวบที่เห็นว่าคยูฮยอนยังนิ่งและไม่พูดอะไรก็ทำการเดาเอง ง้อเองเช่นเคย แขนอวบภายใต้เสื้อโค้ตตัวไม่หนามากเกาะแขนหนาแกว่งเบาๆ ทำเอาคนต้องโกรธให้คนง้อใจกระตุก กลิ่นหอมๆที่ยังจำติดจมูกตั้งแต่จูบกันครั้งนั้นยิ่งพาลทำให้หน้าขึ้นสีจนต้องเสหน้าหลบไปอีกทาง ทำเอาคนง้อยิ่งคิดว่าร่างสูงยังโกรธอยู่เลย......

จุ้บ

“!!!”

“อย่าโกรธเลยนะ >/////<” กระต่ายตัวอวบที่ทำใจกล้ายืดตัวขึ้นแนบริมฝีปากสีสดลงบนแก้มสากเอาใจคนโกรธแล้วผละออกมาก้มหน้าก้มตาลงตรงอกหนา หลบสีหน้าที่เกินกว่าคำว่าชมพูของตัวเอง

“.....” คนถูกหอมพูดไม่ออกได้แต่ยกมือหนาข้างที่ไม่ได้ถูกเกาะไว้ขึ้นลูบตรงตำแหน่งที่ถูกเรียวปากนิ่มสัมผัสอย่างแผ่วเบา แต่มุมปากกลับยกขึ้น แย้มยิ้มกว้างอย่างดีใจ

ความเงียบทำให้คนเขินอายกับการกระทำตัวเองเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นรอยยิ้มกว้างนั้น ก็รีบผละออกมา

“อ้า นี่นายไม่ได้งอนอยู่เหรอ”

“หึ ฉันไม่บอกซักคำว่าฉันโกรธนายอยู่ ฉันแค่กำลังคิดอะไรอยู่ก็แค่นั้น”

“อ้ากกก ฮือ ไม่ยอมเอาคืนมาเลย >3<”

“คืนอะไร”

“คืนที่ฉันง้อนายไปเมื่อกี้ไง” ซองมินที่กะว่าจะให้ร่างสูงง้อเค้าคืนด้วยขนมเช่นเคยก็ต้องผิดหวังเมื่ออีกฝ่ายว่าขึ้น

“รวมรอยจูบนี้ด้วยมั้ยล่ะ ถ้ารวมฉันไม่คืนแค่ตรงแก้มหรอกนะ แต่ฉันจะคืนตรงนี้” มือหนายื่นมาที่ใบหน้าหวาน วางนิ้วลงบนเรียวปากสีสวย พร้อมกับสายตาคมที่ส่งมาสื่อความหมายอย่างไม่ต้องเอื้อนเอ่ย

“อ้ะ อะ มะ ไม่เอา  >/////< พรุ่งนี้เอาขนมมาง้อเลย งอนแล้ววววว”

หน้าหวานผงะออกมาทันทีไม่คิดว่าอยู่ดีๆร่างสูงจะมาแบบนี้ เลือดฉีดขึ้นแสดงสีบนผิวหน้าใสทันที เพราะคิดถึงจูบนุ่มหวานครั้งแรกครั้งนั้น เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกักด้วยความเขิน เบี่ยงหน้าออกจากมือแกร่งแล้วเดินหมุนตัวเข้าไปในรั้วบ้านแต่ปากยังตะโกนเสียงออกมาให้อีกฝ่ายง้อด้วยในวันรุ่งขึ้น ทิ้งไว้ให้คนต้องง้อบ้างยืนขำอย่างเอ็นดูกับร่างอวบนั้น

“หึหึ สมกับเป็นกระต่ายตัวอวบของเราจริงๆ”

.....‘ของเรา’ งั้นเหรอ เราอยากให้เค้าป็น ‘ของเรา’ คนเดียวซิน้ะ

..

..

หรือว่า......ฉันจะรักนายเข้าแล้วนะซองมิน

 TBC…

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._


""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
หุหุ คิมคิบอม เชฟสุดหล่อของเราเป็นไงบ้าง

ลูกชายเจ้าของร้านเค้าเริ่มรู้ใจแล้วนะ หุหุ

ตอนหน้า !!!!! ลีดงเฮ ปรากฏกาย พร้อม เอ็นซี -.,- เปิดตัวแรงส์ค่ะ

ขอบคุณทุกคอมเม้น นะค้ะ  ^///^ มีกำลังใจจริงๆ T^T