ตอนที่ 20 : *Flip Love*: Chapter 19 รีบกลับมานะ (100%)
Chapter 19 รีบกลับมานะ
“!!!! เฮ้ย หยุดนะ ปล่อยซองมินเดี๋ยวนี้”
แทคยอนที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็รีบออกมาจากหลังเสาที่แอบอยู่ เมื่อเห็นว่ากระต่ายน้อยของเขากำลังถูกรุ่นพี่อุ้มขึ้นพาดหลังอย่างทุลักทุเล ฮยอกแจก็ไม่ต่างกัน
“มึงอย่ามาเสือก นี่มันเรื่องของพวกกู” ซูฮาน รุ่นพี่ผู้ชายผมสีส้มจัดที่อุ้มซองมินขึ้นพาดหลังหันมาชี้หน้าด่าแทคยอน และเดินไปทางรถยนต์ที่เพื่อนอีกคนไปเอามาจอดรอไว้แล้ว
“หยุดนะเว้ย ปล่อยเดี๋ยวนี้ จะเอาเขาไปไหนนะ” แทคยอนรีบพุ่งเข้าไปแย่งระหว่างที่รุ่นพี่ทั้งสองพยายามเอาร่างหมดสติเข้าไปในรถ
ปึ่ก ปั่ก !!!
กำปั้นหนักๆถูกซัดไปที่ใบหน้าของแทคยอนอย่างแรงพร้อมกับการเตะไปที่ลำตัว แม้ว่าแทคยอนจะมีร่างกายบึกบึนก็ตามแต่รุ่นพี่สองคนก็ไม่ได้ตัวเล็กไปกว่าซักเท่าไหร่ แถมยังมากกว่าเขาด้วย ซูฮานและฮวางจีอาศัยช่วงที่แทคยอนเซเพราะถูกทั้งเตะและต่อยรีบขึ้นรถคันสีแดงเข้ม และขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ โอ้ย...” แทคยอนนั่งกองอยู่ที่พื้นมุมปากมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย แต่ก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะวิ่งตามรถไป
“นาย!! นายเป็นยังบ้าง!!” เรียวอุครีบวิ่งเข้ามาหาทันทีทีเห็นเหตุการณ์ไกลๆจากทางที่เดินกลับมาจากหาอาจารย์ก็เข้ามาช่วยพยุงแทคยอน
“ไม่เป็นไร คุณรีบไปบอกให้คนตามไปช่วยเถอะ ผมจะรีบตามพวกมันไป” ใบหน้าเรียวเล็กที่มีรอยแววเป็นห่วงพยักหน้ารับ แล้วแทคยอนก็รีบวิ่งตามไปทางรถที่แล่นไป
.
.
“แฮ่กๆๆ...ไปทาง..แฮ่ก ไหนแล้วว่ะ...” ร่างสูงหยุดยืนหอบหายใจเมื่อวิ่งตามออกมาจนถึง แถวชุมชนหลังมหาวิทยาลัย ร่างหนาเดินหอบหนักสลับกับวิ่งไปมา มองหาทั้งซ้ายขวา แวะถามคนบ้าง จนไปเจอรถคันสีแดงนั้นที่เขาตามหาอยู่จอดอยู่หน้าบ้านเช่าสองชั้นมอซอหลังเล็กๆในซอยไม่ไกลมากนัก
“ฮัลโหล...ฉันมีเรื่องสำคัญและด่วนมาก นายมีเบอร์โจวคยูฮยอนใช่มั้ย บอกว่าให้รีบตามมาที่ ซอย...” ร่างสูงกดโทรศัพท์หาเพื่อนร่วมชมรมที่เขาวางใจได้ ซึ่งเป็นคนที่ดูแลเรื่องต่างในชมรมบาส คยูฮยอนและซีวอนก็เคยเข้ามาฝึกซ้อมด้วยอยู่ครู่ใหญ่แต่สุดท้ายก็ไม่ได้สนใจที่จะจริงจังด้านกีฬา
ร่างสูงค่อยๆเดินเลียบทางเข้าไปในรั้วบ้านที่มีหญ้าขึ้นรกไปทั่ว ตาคมแอบลอบมองเข้าไปทางหน้าต่างบานเล็กที่ด้านข้างของบ้าน ภายในบ้านที่รกไปหมด สภาพเหมือนคนอยู่ไม่ใส่ใจที่จะดูแล ชั้นแรกเป็นที่โล่งๆมีม้านั่งยาว มีของวางระเกะระกะ และไม่มีใครอยู่เลย แต่แทคยอนก็ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากห้องเล็กๆที่อยู่ข้างบันได
.
.
อืม...ปวดหัวจัง เจ็บท้องด้วยอ่า...งืม..อะไรอ่ะ ทำไมรู้สึกเหมือนมีหอยทากมาเดินอยู่บนตัวเลย..อืม...รู้สึกไม่ดีเลย..แย่จัง.....อือ...ไม่ชอบเลย..
“ขาวอวบน่ากินชะมัด...ซี้ดดด”
เสียงแรกที่ได้ยินเมื่อซองมินรู้สึกตัวคือเสียงของผู้ชายที่ไหนไม่รู้ และภาพแรกที่ได้เห็นคือผู้ชายผมสีส้มจัดกำลังนัวเนียอยู่ตรงลำตัวของเขา ลิ้นกร้านเลียไปทั่วอย่างหิวโหย
“!!! อ้ะ หยุดนะ ปล่อยฉันนะ!!!” ซองมินดิ้นทันทีแม้จะทำได้ไม่ดีนักเพราะอาการมึนหัวจากฤทธิ์ยาสลบยังคงมีอยู่
“ตื่นแล้วรึไงห่ะ”
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“ฮึ้ย อย่าดิ้นนะ เดี๋ยวปั้ด” เมื่อร่างอวบดิ้นและร้องไม่หยุดซูฮานก็เกิดโมโห ง้างมือขึ้นสูงขู่ว่าจะฟาดลงบนใบหน้าหวานนั้น แต่กระต่ายตัวอวบก็ไม่กลัวอย่างที่คิด ฟันกระต่ายซี่คู่หน้ากัดลงบนมือกร้านของซูฮวานที่รวบมือของตนไว้แน่น
“โอ้ยยยย ไอ้นี่ อยากโดนนักใช่มั้ยห่ะ”
เพี้ย !! ใบหน้าหวานสะบัดไปตามมือที่ฟาดเข้ามาประทะอย่างแรง จนเกิดรอยแดงขี้นเป็นริ้วๆและเลือดก็ค่อยๆซึมออกจากมุมปากเล็ก
“เฮ้ยๆ ทำอย่างนั้นเสียดายของหมดโว้ย”
“!!!!”
อยู่ดีๆเสียงทุ้มอีกหน่งเสียงก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ชายร่างไม่ใหญ่เท่าไหร่ยืนสูบบุหรี่ดูเพื่อนกำลังฟาดมือใส่ซองมินก็ทักขึ้นมา
“ไอ้แทอัน มึงอย่ายุ่ง โน้นมึงไปดูไอ้ฮวานจีจัดการว่าที่ผู้ถูกเลือกดีกว่า”
“หึ เดี๋ยวกูไป แต่ว่ามึงนะ ได้อานิสงค์ด้วยเฉยเลย ไม่แบ่งเพื่อนแบ่งฝูงมั่งนะมึง” ซองมินที่ยังดิ้นมาขณะที่ถูกซูฮานนั่งคร่อมอยู่ด้านบนและพยายามกำมือขาวไว้แน่น
“เออ เดี๋ยวกูแบ่งให้ ส่วนแม่งไอ้ฮวานจีกะว่าจะเอาไอเด็กแว่นนั่นทำเมียจะได้เอาหนังสือมาขาย แล้วเอาเงินไปซื้อยา กูก็เห็นเด็กนี่น่ากินเอามันมาด้วยซะเลย แต่กูขอก่อนเว้ย ท่าทางจะแม่งไม่เคยแน่นอน”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยนะ ช่วยด้วย ช่วย....อื้อ” เสียงหวานยังคงร้องขอความช่วยเหลือแต่กลับถูกมือหนากดปิดบากไว้แน่นขณะที่คุยกับเพื่อนร่วมกันชั่วของตน
“เออ กูขึ้นไปดูข้างบนหน่อย มึงก็อย่ารุนแรงนักนะเว้ย กูรำคาญเสียงดังเดี๋ยวเอาเด็กแว่นข้างบนไม่มันพอดี” แล้วแทอันก็เดินออกจากห้องชั้นแรกขึ้นไปยังชั้นบน
.
“หึ มามะ อย่าดิ้นแล้วเดี๋ยวฉันจะจัดให้ จนเธอร้องขออีกแน่นอนเลย” ลิ้นกร้านเลียไปทีใบหน้าหวานที่เหย๋เกและเบือนหนีอย่างรังเกียจ
คยู..ฮึก...มาช่วยฉันหน่อยซิ..
.
“อื้อ....อี๋..ปล่อยนะ..หยุดนะ” ซองมินร้องอย่างขยะแขยงเมื่อมือข้างหนึ่งของซูฮานยอมปล่อยออกจากเรียวปาก แต่กลับไปลูบไล้แถวแผ่นท้องขาวนวลแทน
“จะดิ้นไปทำไมห่ะ เดี๋ยวก็ต้องเมียฉันอยู่ดี นอนเฉยๆไปเถอะน่า” มือหนากดแขนทั้งสองข้างของซองมินลงข้างๆแล้วก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว หวังจะสร้างรอยไว้ แต่....
ปึ่ก !!! เสียงวัตถุฟาดลงบนหัวสีส้มแจ้ดของซูฮานอย่างแรงจนชายหนุ่มสลบลงบนตัวของซองมินที่ยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ซองมิน ผมมาช่วยแล้ว” แทคยอนยืนกำไม้แท่งโตในมือที่หาได้จากสวนหน้าบ้านที่รกร้างของมันนั่นแหละ
“คุณมาช่วยผมเหรอ มาช่วยผมใช่มั้ย” เสียงหวานถามสั่นๆอย่างกลัวๆเพราะไม่รู้ว่าจะเป็นพวกของรุ่นพี่หัวส้มนี่รึเปล่า
“ใช่ผมเอง เอ่อ...จำผมได้ใช่มั้ย” แทคยอนเอาเท้าเขี่ยร่างไร้สติของซูฮานออกจากซองมินและมัดมือและปากไว้ แล้วจึงมาช่วยพยุงซองมินที่ดูไม่มีเรียวแรงเท่าไหร่
“อืม..จำได้..ที่โรงอาหาร” เมื่อแทคยอนจับไปที่มือขาว ก็สั่นระริก แม้ว่าอาการทางสีหน้าจะไม่มากเท่าแต่ก็รับรู้ได้ว่าร่างอวบตรงหน้ากำลังกลัวมาก แทคยอนพยุงซองมินลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ด้านนอกห้อง
“ฮยอกล่ะ ฮยอก ช่วยฮยอกด้วย ขึ้นไปช่วยฮยอกเร็วเข้า” ทันทีที่ตั้งสติได้เขาก็จำที่ซูฮานคุยกับเพื่อนได้ว่า ฮยอกแจอยู่ที่ชั้นบน มืออวบกำไปที่แขนแกร่งทั้งสองข้าง ด้วยแววตาเว้าวอนและเป็นกังวล
“ข้างบนเหรอ...งั้นเดี๋ยวผมรีบขึ้นไปก่อนนะ” แทคยอนมองขึ้นด้านบนเล็กน้อย
“อ่ะอืม....” ร่างบางยังคงดูสั่นๆและแทคยอนก็กลัวว่าจะมีใครมาตอนไหนก็ไม่รู้
“คุณ...ไม่เป็นไรนะ” เสียงหวานไม่ทันจะเอ่ยตอบก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็วไม่ไกลนัก แทคยอนหันมาสบตากับซองมินแล้วออกไปแอบดูว่าใช่พวกเดียวกับพวกเลวนี้มั้ย แต่ภาพที่เห็นคือ คนที่เขาจำได้ดี เจ้าของกระต่ายมาแล้ว
“ซองมิน!!!!”
หมับ ร่างอวบถูกรวบเข้าไปสู่อ้อมกอดแกร่งที่คุ้นเคย คยูฮยอนที่แทบจะพุ่งออกมาจากมหาวิทยาลัยเมื่อเรียวอุคไปบอกเขา ทว่าก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาที่ไหน แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจนต้องกดรับ ระหว่างทางมาที่นี้ก็พยายามติดต่อซีวอนไปด้วยก็ไม่มีการตอบรับใดๆ ทางระหว่างมหาวิทยาลัยมาถึงที่นี่มันดูไกลแสไกล แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์ ตอนนี้ซองมินอยู่ในอ้อมกอดเขาเหมือนเดิมแล้ว
“คยู ฮึกๆ ฮือ...คยู ไปฮึก..ช่วยฮยอก...ฮึกก่อน..ฮยอกอยู่ข้างบน” ซองมินน้ำตาคลอๆเพราะกลัวและโล่งใจสับสนจนปรับหัวใจรับไม่ทัน แต่ตอนนี้เป็นห่วงเพื่อนที่สุด คยูฮยอนผละอ้อมกอดออกมาแล้วส่งซองมินให้เรียวอุคที่ยืนอยู่กับเยซองช่วยดูต่อ
“เดี๋ยวผมขึ้นไปช่วยด้วย” คยูฮยอนมองหน้าแทคยอนนิ่ง ตอนนี้เขาเป็นห่วงฮยอกแจมากกว่าจะคิดเรื่องอื่น เรื่องอ๊คแทคยอน คงต้องคุยกันอีกที
“พวกมันมีสองคน เราขึ้นกันไปสามคนน่าจะเอาอยู่” เยซองพยักหน้าและทั้งสามก็ค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปด้านบนอย่างเบาๆและระมัดระวัง โดยไม่ลืมให้ทั้งสองสาว(?)ดูแลตัวเองดีๆมีอะไรให้รีบตะโกนบอก
.
.
“ฮึก...ปล่อยนะ ฮือ....ปล่อยฉัน”
เสียงหวานคลอเสียงร้องไห้ดังขึ้นอยู่ในห้องบนชั้นสอง บนร่างของฮยอกแจมีชายหนุ่มร่างใหญ่นั่งคร่อมอยู่ โดยที่อีกคนคอยกดแขนบางทั้งสองข้างไว้บนพื้นเตียง
“เฮ้ยไอ้ฮวางจี เร็วๆดิวะ กูอยากแล้วนะเว้ย” แทอันที่เพิ่งขึ้นมาทีหลังเร่งเพื่อนร่างใหญ่ เพราะฮวางจีค่อยๆแกะกระดุมเม็ดเล็กๆออกจากเสื้อตัวบาง
“ก็กูอยากให้ ผู้ถูกเลือกเขาจำกูได้ กูก็ต้องค่อยทำ ให้มันจำแน่นเข้าไปในสมองเขาซิเว้ย...รับรอง ไม่ลืมฉันแน่ใช่มั้ยหืม???” เมื่อหันไปบอกเหตุผลเพื่อนตนแล้วก็ก้มลงพูดใกล็หูบาง จนหน้าหวานต้องสะบัดหัน
“ไม่...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ทั้งแขนและขาบางดิ้นมาครู่ใหญ่ก็เริ่มหมดแรง หน้าอกบางหอบหายใจขึ้นลงยิ่งทำให้ผิวกายที่ไร้เสื้อบดบังเห็นชัด
“แม่ง...น่ากินฉิบหาย ...สีสวยชะมัด ซี้ดดด” แทอันซี้ดปากทันทีที่เพื่อนตนเอาเสื้อเชิ้ตตัวบางออกจากกายเล็ก
“อ้ะ ปล่อยนะๆ ฮึก...ฮือ...ปล่อยฉันเถอะ ...อะ อย่าาา” ฮยอกแจร้องขอทันทีเมื่อฮวางจีก้มลงโลมเลียบนตัวเอง ปากกร้านขบกัดตั้งแต่ซอกคอลงมายังยอดอกหวานไปทั่ว แม้จะพยายามดิ้นหนีและขอร้องแค่ไหนแต่ก็สู้แรงไม่ได้เลยซักนิด
“แม่ง มีรอยจูบด้วยว่ะ เคยมาแล้วเหรอเนี่ย...น่าเสียดายฉิบหาย แต่เอาว่ะเคยแล้วก็ดี เผื่อลีลาจะดี...ส่ายสะโพกแรงๆรับของพี่ล่ะกัน ฮ่าๆๆๆ” มือกร้านขยำไปที่สะโพกบางแล้วส่ายไปมาอย่างหยาบโลน
แทอันที่มองอยู่เกิดอาการทนไม่ไหว ก็ก้มหน้าลงหมายจะกดจูบที่ปากบาง แต่ฮยอกแจก็รีบเบือนหน้าหนีและสะบัดหน้าไปอย่างรุนแรงจนแว่นแก้วหลุดออก
“ฮะ เฮ้ย...ก็สวยนี่หว่า” แทอันที่บอกออกมาอย่างแปลกใจเมื่อฮยอกแจหยุดสะบัดหน้าหนี เพราะเหนื่อยจนหายใจไม่ทันแล้ว ฮวางจีที่กำลังลูบไล้และกดจูบอย่างรุนแรงไปทั่วกายหวานได้ยินอย่างนั้น ก็ต้องเงยหน้าขึ้น
“แม่ง...สวยจริงด้วย...อย่างนี้กูยิ่งชอบเว้ย” ฮวางจียิ่งเห็นก็ยิ่งเกิดอารมณ์ มือหนาพยายามแกะเข็มขัดเส้นเล็กออกจากกางเกงของฮยอกแจออก
ตึง!!!
“!!! เสียงไรว่ะ” มือหนาหยุดการแกะเมื่อมีเสียงดังขนาดวัตถุกระทบกันดังขึ้นจากด้านล่าง
“สงสัยไอ้ซูฮานจะรุนแรง เมื่อกี้กูไปแวะดูแม่งมันตบเด็กนั่นจนหน้าหัน”
“เออ กูไม่สน เด็กนี่น่าสนกว่าเว้ย” ว่าแล้วฮวางจีก็บีบไปที่คางเรียวอย่างแรง ก้มหน้าลงหมายจะกดจูบ ฮยอกแจอยากจะเบือนหน้าหนี แต่ทำไม่ได้เมื่อแรงที่บีบอยู่มากกว่า
“อี้...ไม่เอา...ช่วย...ด้ว..ด้วย” เสียงหวานขาดๆหายๆเมื่อพยายามเม้มปากแน่นและเอียงหน้าหลบเท่าที่จะทำได้ ปากกร้านของฮวางจีจึงกดจูบรุนแรงได้แค่ภายนอกและด้านมุมหรือข้างปากบางเท่านั้น แต่ก็รุนแรงพอจะทำให้เกิดแผลเล็กๆที่มุมได้
ฮวางจีเลิกพยายามจูบใบหน้าหวาน แล้วกลับมาถอดชิ้นส่วนด้านล่างออกจากกายบางแทน มือหนาปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงจนเห็นแผ่นท้องน้อยที่ขาวระเรื่อ
“ฮึก...ผม..ขอร้อง...ฮึก..ปล่อย...ผมเถอะนะ...ฮือ..ซีวอน..ช่วย...ฮึก...ด้วย..” เสียงหวานร้องขอ ดวงตาหวานมีน้ำใสคลอ นึกถึงคนที่ตนรักขาดใจ อยากให้เรื่องเลวร้ายนี้มันหายไปหรือจบลงซะที
“เรียกใครมาช่วยล่ะที่รัก...เดี๋ยวก็เป็นเมียพี่แล้ว..แล้วเอาหนังสือมาให้พี่ด้วยนะ” ฮวางจีไม่สนใจคำร้องขอที่น่าสงสารนั่น ก้มลงโลมเลียอย่างรุนแรงอีกครั้ง มือหนาค่อยปลดเอากางเกงออก....
ปัง!!!
เสียงกระแทกประตูห้องอย่างรุนแรงดังขึ้น แล้วก็ปรากฏภาพชายหนุ่มสามคนพร้อมอาวุธพร้อมมือ(?)คือไม้หน้าสามคนละอัน
“ไอ้เลว ปล่อยเพื่อนกูนะเว้ย” เยซองเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็ทนไม่ไหว ฟาดไม้ลงไปที่ตัวฮวางจีและแทอันอย่างแรงโดยมีคยูฮยอนและแทคยอนช่วยจัดการ
เนื่องด้วยรุ่นพี่โฉดทั้งสองไม่มีอาวุธและจำนวนน้อยกว่า ตอนนี้ก็มีสภาพไม่ต่างไปจากซูฮานที่ถูกมัดมือมัดปาก มีรอยฟกช้ำโดยทั่ว
“เอายังกับพวกมันดี” คยูฮยอนที่โกรธอย่างรุนแรงอยู่ภายในไม่ได้แสดงออกเท่าไหร่ จนเพื่อนเก่าแก่อย่างเยซองที่รู้อาการ กลัวเป็นอย่างยิ่งจนต้องเดินอยู่หลังว่าที่เมีย แมนจริงๆ ==”
“เมื่อกี้ฉันเดินไปดูรอบๆบ้านน่ะ เห็นไอ้นี้ด้วย ไม่แน่ใจเท่าไหร่แต่ก็น่าจะใช่” เรียวอุคบอกขึ้นขณะที่นั่งโอบไหล่เพื่อนอยู่ตรงกลาง ระหว่างฮยอกแจกับซองมินที่ยังตัวสั่นทั้งคู่ แต่ฮยอกแจหนักกว่าหน่อยเพราะมีสะอื้นเป็นระยะ
มือบางชี้ไปที่ของสองสามชิ้นที่ตนเป็นคนหยิบมาวางไว้บนโต๊ะที่ใกล้ๆนี้เอง
“นี่มัน...ยาเสพต์ติดใช่รึเปล่าน่ะ นี่ก็ด้วย” แทคยอนเดินไปดูใกล้ก็เห็นเป็นผงสีขาวๆบรรจุอยู่ในซองยาใสๆและมีเข็มฉีดยาอีกจำนวนหนึ่ง
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ สงสัยพวกมันจะติดยา เลยหวังจะหาเงินได้ง่ายถ้าได้หนังสือเล่มสำคัญน่ะซิ”
“ไอ้พวกเลวเอ้ย !!” เยซองทนไม่ไหว เตะไปที่ร่างทั้งสามที่ยังสลบอยู่ด้วยความโกรธ ต่างกับคยูฮยอนที่ยังนิ่งอยู่แต่เอามือถือเครื่องเล็กของตนออกมาแล้วกดเบอร์โทรออก
“ลุงเหรอครับ ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย ผมอยากให้ลุงช่วยจัดการ....” เสียงทุ้มเอ่ยกรอกเสียงลงเครื่องสื่อสารไปด้วยอาการนิ่งๆ แต่ต่างกับคนฟังคนอื่นที่ได้ยินแล้ว ต่างก็คิดว่า หากตนเองเป็นไอเลวสามคนนี้ ฆ่าตัวตายเองจะง่ายกว่า สาบานในใจเบาๆว่า จะไม่มีทางทำให้ คยูฮยอนโกรธเด็ดขาด อ่อ ซองมินด้วย...
_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._
“เอ่อ...มิรินครับ ผมต้อง....”
“นี่ อันนี้ไงที่มิรินอยากได้ อันนี้แหละ หามาตั้งนานแล้ว”
“คือว่าผม.....”
“ซีวอนว่าอันนี้กับอันนี้ไหนสวยกว่าล่ะ”
“.........” ร่างสูงถอนหายใจออกเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะไม่สนใจฟังคำพูดของตนเลย ซีวอนรู้เลยว่าตอนนี้มิรินกำลังใช้วิธี ‘ดื้อเงียบ’ กับเขาอยู่ หากปกติแล้วเขาจะตามใจทุกอย่างแต่หากเรื่องไหน รู้ว่าได้มายาก มิรินก็จะใช้น้ำตา แต่หญิงสาวก็ยังมีวิธีนี้อีกวิธีที่ทำให้เขาต้องยอมอยู่เรื่อย
“มิรินครับ.....” เสียงทุ้มเรียกขึ้น ร่างบางหยุดนิ่งหญิงสาวที่วันนี้ลากชายหนุ่มออกมาเพื่อทำสิ่งที่ตนทำเป็นประจำ แต่หลังๆมานี้ ตั้งแต่ซีวอนเริ่มเป็นแฟนกับฮยอกแจ เวลาที่มีให้ก็ค่อยน้อยลงๆเรื่อย จนวันนี้มิรินทนไม่ไหว ลากซีวอนออกมาทั้งที่มีคาบเรียน โดยบอกว่าที่บ้านให้เข้าไปหาพร้อมกัน แต่ก็เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น
“ทำไมล่าาา ก็มิรินอยากช็อปนี่นา ไม่ได้มาตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ”
“โธ่ มิริน ผมมีเรียนนะ แล้วผมก็บอกแล้วว่าช่วงนี้ฮยอกแจเขามีปัญหาอยู่ คุณก็รู้นี่นา”
“ซีวอนจะบอกว่ามิริน พูดไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ” ใบหน้าเคลือบสีสะบัดเชิดหนีอย่างไม่พอใจ จนผมยาวสะบัดไหว
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” เสียงเข้มอ่อนลงนิดหน่อยเมื่อเห็นอาการไม่พอใจ ช่วงนี้ก็จริงที่เขาต้องคอยดูแลฮยอกแจจนแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลยมาซักอาทิตย์หนึ่งแล้ว
“ไหนซีวอนบอกว่าจะดูแลมิรินดีๆล่ะ นี่อะไรดูแลแต่ฮยอกแจจนลืมมิรินไปเลย”
“...........” ร่างสูงเอ่ยไม่ออกสิ่งใดเนื่องด้วย เขาลืม...เขาลืมมิรินไปจริงๆตลอดช่วงที่ผ่านมา ใจเขาติดถึงแต่ฮยอกแจ เป็นห่วง ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ร่างบางที่เขานอนกอดทุกคืน เมื่อจนแก่คำพูดจึงต้องเดินตามหญิงสาวไปเงียบๆ
.
“ซีวอนนนน มิรินเมื่อยแล้วไปส่งที่บ้านหน่อยซิ” เมื่อเดินต่อได้ซักพักใหญ่หญิงสาวก็บ่นออกมา ร่างสูงที่รอประโยคนี้อยู่จึงรีบไปเอารถมารับทันที ระหว่างที่มิรินกำลังก้าวขึ้นรถ ซีวอนก็หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กที่ตนลืมทิ้งไว้ขึ้นกดดู ตาคมเป็นต้องเบิกกว้างเมื่อมีสายโทรเข้าเกือบสิบสาย และเป็นสายจากเพื่อนเขาทั้งสิ้น มือหนารีบกดโทรกลับไปทันที
“ไอ้วอน กว่าจะรับโทรศัพท์นะแก” เป็นเยซองที่รับโทรศัพท์ของคยูฮยอนแทนเพราะเจ้าตัวกำลังขับรถอยู่
/ มีเรื่องอะไรโทรมาขนาดนี้วะ /
“ก็เกิดเรื่องน่ะซิ โว้ย” แล้วเยซองก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังโดยเล่าไปตาคมก็เหลือบมองไปทางสามสาว(?)ด้านหลังอย่างระวัง เพราะดูท่าว่าจะกำลังย้ำเตือนความทรงจำให้คนที่ผ่านเหตุการณ์ร้ายนั่นอยู่
“แต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้วโว้ย จัดการไอ้เลวพวกนั้นแล้วด้วย”
แล้วซีวอนถามเยซองต่อด้วยน้ำเสียงโมโหหนัก ว่าจัดการยังไง เขาอยากจะกลับมาจัดการเองด้วย เสียงเย็นยะเยือกไม่ต่างกับคยูฮยอนเมื่อกี้เลย เยซองเลยเล่าคร่าวๆอย่างสยองๆว่า คยูฮยอนให้คนช่วยจัดการยังไง จนซีวอนรู้สึกพอใจขึ้นมาบ้าง
“แล้วนี่แกอยู่ไหนวะ จะให้ฉันพาฮยอกแจไปส่งหอแกเลยมั้ย”
/ ..........เอ่อ....อยู่ที่บ้านน่ะ มาส่งมิริน /
“เออ งั้นเหรอ งั้นแกส่งมิรินเสร็จแล้วมาที่หอเลยนะเว้ย อย่าให้ฮยอกแจรอนานล่ะ” เสียงทุ้มของเยซองที่บอกถึงสาเหตุการที่ซีวอนติดต่อไม่ได้ดังเข้าไปในโสตประสาทของทุกคน...ไม่เว้นฮยอกแจ ร่างบางที่ยังน้ำตาไหลเป็นระยะ ยกมือขึ้นเช็ดออกเบาๆโดยหันหน้าออกข้างทางตลอดบนรถ ก็ได้ยิน
.
.
ระหว่างที่ซีวอนคุยโทรศัพท์อยู่บนรถ หญิงสาวก็ได้ยินเรื่องราวและเข้าใจแทบทุกอย่าง แต่ตอนนี้ เชวมิรินกำลังไม่พอใจอย่างมาก เพราะซีวอนแสดงอาการชัดเจนว่า เป็นห่วงฮยอกแจ และโกรธแค้นคนที่มาทำร้ายมาก และยิ่งไม่พอใจนักเมื่อเสียงทุ้มบอกปลายสายว่าจะรีบกลับไปให้เร็วที่สุดด้วย
หญิงสาวที่รู้สึกไม่พอใจเมื่อถูกคนอื่นแย่งความสนใจไปเลยคิดหาวิธีที่ที่จะรั้งชายหนุ่มให้กลับไปช้าที่สุด
“อ้ะโอ้ยยย” เสียงแหลมร้องขึ้นพลางก้มตัวงอลง เมื่อรถคันหรูสีมืดเลี้ยวเข้ามาด้านในของรั้วบ้านตระกูลเชว
“มิริน เป็นอะไรน่ะ”
“มิรินปวดท้องจังเลยซีวอน...โอ้ยย”
“งั้นเดี๋ยวผม ช่วยพยุงเข้าไปในบ้านนะ” ซีวอนช่วยประคองหญิงสาวให้เข้ามานั่งตรงโต๊ะรับแขกตัวหรู มิรินยังคงทำท่าทางเหมือนปวดท้องมาก ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวจนคนมองรู้สึกเป็นห่วง
“นอนพักก่อนนะ ถ้าไม่ไหวแล้วเดี๋ยวค่อยให้คุณลุงพาไปหาหมอ”
“แล้วทำไมซีวอน ไม่พามิรินไปล่ะ” หญิงสาวตวัดเสียงอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นท่าทีที่ไม่เอาใจใส่เหมือนเดิม
“เดี๋ยวผมต้องไปหาฮยอกแจแล้ว คุณก็รู้ว่าฮยอกแจมีเรื่อง เขาจะอยู่ที่คนโดผมคนเดียวได้ยังไง” ซีวอนบอกด้วยท่าทีและน้ำเสียงที่ไม่นุ่มนัก มิรินได้ยินแล้วก็ยิ่งไม่พอใจหนักขึ้น
“เดี๋ยวก่อนก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องเอาใจอะไรขนาดนั้นเลย สำออยรึเปล่าก็ไม่รู้ หึ” ใบหน้าเคลือบเครื่องสำอางสะบัดเชิดขึ้นพลางพ่นลมออกมาโดยที่ไม่คิดเลยว่า ตนเองนั่นแหละที่ต้องแสดงว่ากำลังสำออยปวดท้องอยู่
“นี่หายปวดท้องแล้วเหรอครับ” ซีวอนจับท่าทีที่ไม่เป็นธรรมชาตินั่นออก
“อ้ะ ปวดซิ นี่ปวดมากเลยนะ” หญิงสาวตกใจเล็กน้อยแล้วทำเป็นตัวงอลงไปอีกครั้ง
“เฮ้อ...มิรินครับ ผมต้องไปแล้วนะ มีอะไรก็เรียกป้าอึนจูแล้วกันนะ” ร่างหนาหมุนตัวจะเดินออกไป แต่แล้วก็โดนมือบางรั้งไว้
“ซีวอน อยู่ต่ออีกหน่อยนะ นะ นะ น้าาา มิรินปวดท้องจริงๆนะ ซีวอนจะทิ้งให้มิรินอยู่คนเดียวเหรอ นะนะนะ” หญิงสาวอ้อนหนักเมื่อเห็นว่าแผนไม่สำเร็จ
“เฮ้อออ....ก็ได้...ผมอยู่ต่อแค่แป้ปเดียวนะ” แล้วสุดท้ายซีวอนก็ใจอ่อนเพราะมิรินจนได้ แม้ในใจจะเป็นห่วงฮยอกแจ แต่คิดแล้วว่าอยู่ที่คอนโดตนเองคงไม่เป็นอะไรแล้ว โดยหารู้ไม่ว่าบาดแผลที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่ได้อยู่ที่ร่างกาย มากเท่า...แผลที่ใจ
_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._
“อยู่คนเดียวได้แน่นะ ฮยอกแจ” เรียวอุคกับเยซองที่ขึ้นมาส่งฮยอกแจที่ห้องของซีวอน ระหว่างทางก็แวะส่งซองมินที่ร้านกับคยูฮยอนก่อน ตอนแรกกะว่าจะไปที่บ้าน ก็กลัวว่าแม่นาราจะเห็นสภาพแล้วตกใจเลยจำใจต้องไปส่งที่ห้องพักของคยูฮยอนแทน ส่วนแทคยอนก็แยกกลับไปหาหมอเหมือนกัน เพราะสภาพมีแผลไม่น้อยไปกว่าไอ้พวกเลวนั่นเท่าไหร่ เลยไม่ทันได้คุยกันมาก
“อืม อยู่ได้ซิ เดี๋ยวซีวอนก็มาแล้ว กลับกันเถอะ เยซองมีแผลด้วยนี่นา จะได้กลับไปทำแผลแล้วพักผ่อนซะที” ฮยอกแจเอ่ยด้วยท่าทางปกติ แต่ท่าทางแบบนี้หากเป็นเพื่อนกระต่ายที่คบกันมานานเห็นแล้วคงรู้ว่าไม่ได้ปกติแน่นอน
“งั้นมีอะไรรีบโทรหาฉันเลยนะฮยอก ได้ตลอดเวลาเลยนะ” เรียวอุคเอื้อมไปกุมมือเพื่อนแล้วบีบเบาๆ
“อืม ได้ซิ”
หลังจากที่เยซองและเรียวอุคกลับไปแล้ว ฮยอกแจก็เดินเข้าไปในห้องนอนด้านในอย่างรวดเร็ว แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างสีเบส แล้วน้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดก็หลั่งไหลพรั่งพรูกันออกมาอย่างหนัก อยากจะล้างเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นนั่นให้ออกไปจากใจ จากความทรงจำให้หมด
ไหล่บางไหวสะท้านเพราะแรงจากการร้องไห้หนัก น้ำตาที่ดูว่าจะไหลไม่หยุดเพราะภาพที่ชายหนุ่มร่างใหญ่คร่อมทับเขา โลมเลียเขาอยู่ยังคงตามมาฉายซ้ำในสมองไม่เลิก มือบางกอดร่างตนเองแน่น เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหนแต่น้ำตาก็ยังไม่แห้งเหือดไป
“ฮึก...ฮืออๆ....” ใบหน้าหวานกดหน้าลงไปบนหมอนใบที่หนุนนอนทุกคืน วันนี้หมอนใบนี้กำลังช่วยซับน้ำตาให้เขา แต่แล้วกลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นของเจ้าของเตียง...เจ้าของห้องห้องนี้ล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน อยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่น ช่วยปลอบโยนว่า ‘ไม่เป็นไร’ แค่คำนี้คำเดียวก็พอ....
“ซี...ฮึก...วอน...รีบกลับมา...อึก เถอะ..นะ...ฮือออออ...”
.
.....รีบกลับมานะ....
TBC.
ประกาศ ค่าาาาา ~~~~~
คือ แหะ ตอนนี้ กิ้บจัดทีเดียว ร้อยเต็มเลย เนื่องด้วย จะหายไป ซักสองอาทิตย์เห็นจะได้
เพราะ หนึ่ง ไปคอน แอร้ยยยย ตื่นเต้น >///< กิ้บอยู่ต่าง จังหวัด เลยต้องใช้เวลาเดินทางหน่อย
สอง อิอิ เขาจิไป เกาหลี เพราะฉะนั้นกลับมาอีกที ก็ สิ้นเดือนเลยล่ะมั้งคะ อย่าเพิ่งหายกันไปน้าาาา ~~~
รีดเดอร์ คงอยากบอกเหมือนชื่อตอนใช่ม่ะ 555 ตอนนี้พอดีเลย รีบกลับมานะ เพราะอะไร รออยู่รู้ม้ายยยยยย
ตอนหน้า!!! NC รอทุกโคนอยู่ววววว แต่ คู่ไหน ไปลุ้นเอง อิอิ >////<
แล้วจะรีบกลับมานะ ^^
ขอบคุณสำหรับ คอมเม้นต์ คนโหวต และที่แวะเข้ามาทุกคนค่ะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เดี๋ยวนางก็หลับ
แล้วพี่ก็มาหาฮยอกซะ 555555555555
สงสารฮยอก ถ้าเป็นผู้ถูกเลือกแบบนี้ ไม่ดีแน่
ชีวิตหาความสงบไม่ได้
ถ้าพี่ฮีซอลรู้เรื่อง จะจัดการยังไงน๊านน
ขอให้ฮยอกทิ้ง
วิ่งด้วยความเร็วสูงสุดไปกระแทกมิรินลงหลุมแล้วฝังไว้
ทำไมทำตัวแบบนี้ ไม่น่ารักเลยซักนิดอ่ะ
T_____T สงสารฮยอกอ่ะ
วอนรีบกลับไปหาฮยอกเลย
ชีวอนก้อโง่ โง่ๆๆๆๆๆๆๆ
แกทำแบบนี้ได้ไง
แกปล่อยให้ฮยอกร้อนให้คนเดียวได้ไง
กลับไปหาฮยอกเดียวนี้น๊ะ!!!
โอ้ยยย คุณมิรินขา หมั่นไส้ชีมากกก ปวดท้องไปอึได้ค่ะ(ห้ะ!)
ซีวอนมาเร็วๆๆ สงสารฮยอกจังเบยย TT^TT
วอนนะ ถ้าไม่รีบกลับมานะ จะไม่รักวอนแล้ว!
ฮึ่ยย
รีบกลับมาหาฮยอกเซ่วอน
แต่พี่วอนนี่สิ แต่ว่านะพี่แกก็เริ่มีแววว่าจะรักฮยอกแจแล้ว
แต่สาวมิรินนี่สิน่าจะร้ายไม่เบา
ไรท์รีบกลับมาไวๆน๊าา
วอนรีบกลับมาเลยนะ!!!
ขอบคุณแทคมบกๆเลยนะที่มาช่วยมินและฮยอกอ่ะ
ไปๆมาๆ เรื่องนี้เราโคตรรักพี่เย่อะ(?) ><
ฮยอกมิน ไม่เป็นไรนะ T^T
อิวอน! มาหาฮยอกเดี๋ยวนี้!!!!! =*=
ฮยอกน่าสงสารอ่ะ งือๆๆ