Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 21 : *Flip Love*: Chapter 20 ไม่เป็นไรนะ (100%) & HBD Hyukjae

Chapter 20 ไม่เป็นไรนะ

           ใจดวงแกร่งที่กำลังเต้นอย่างไหววูบเพราะภาพที่ปรากฏตรงหน้ามันช่างเจ็บปวดเกินทนจริงๆ ภาพของคนที่ตนห่วงหาทุกยามคืน ร่างบางตะแคงตัวนอนร้องไห้อย่างโดดเดี่ยวอยู่บนเตียงสีเบสของเขา

ไหล่บางสั่นไหวไม่เลิก เสียงสะอื้นที่สะดุดบ้างเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการร้องไห้ที่ยาวนาน มือบางกำผ้าปูจนแน่น ราวกับอยากจะระบายความเจ็บปวดนั้นออกมาให้หมด

ขายาวแทบก้าวไม่ออก เพราะหัวใจของเขากำลังเจ็บ เจ็บมากจริงๆ ฮยอกแจต้องเผชิญกับอะไรมาบ้าง เขาไม่รู้เลยว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่อยู่เคียงข้างล่ะ ทำไมเขาถึงได้ปล่อยให้ฮยอกแจเจอกับความเจ็บปวดเพียงลำพังเช่นนี้ มือแกร่งกำแน่นจนสั่น แล้วในที่สุดใจก็สั่งให้ซีวอนยาวๆค่อยก้าวเดินเข้าไป

“ฮึก...ฮึกๆ..ฮึ...ฮือออ..ซี..วอน...” เสียงบางอู้อี้ที่เล็ดลอดออกมาจนคนที่ยืนอยู่ขอบเตียงได้ยิน

“................”

“ฮึก...ฮืออ...อ้ะ!!! ไม่นะ ปล่อยนะๆ!!!!”

“ฮยอกแจ !!! ฮยอกแจ ผมเอง..ผมเอง....”

ซีวอนที่ค่อยสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มที่ร่างบางนอนอยู่อย่างเบาๆแต่กลับทำให้คนที่ตกยู่ในภวังค์แห่งความกลัวตกใจต้องผวา จนมือแกร่งต้องรวบเอาร่างบางเข้ามาสู่อ้อมกอดตน แขนหนากอดจนแน่น เสียงทุ้มก็เอ่ยบอกไม่ขาดปาก

“ผมเองฮยอกแจ...ผมกลับมาแล้ว” เมื่อได้ยินน้ำเสียง สัมผัสและความอบอุ่นที่คุ้นเคย ฮยอกแจจึงหยุดดิ้นและกอดตอบแน่น หยาดน้ำใสยิ่งพากันไหลพรั่งพรู

“ฮึก...ซีวอน...กลับมา.อึก.แล้ว..ฮืออออ” ร่างบางซุกหน้าลงซับน้ำตาตนเองที่อกแกร่ง

“ใช่..ผมเอง ผมกลับมาแล้วฮยอกแจ...ไม่ต้องกลัวนะ...ขอโทษ...ผมขอโทษนะ...ไม่ต้องกลัวนะ” ชายหนุ่มกอดปลอบอย่างอ่อนโยน มือหนายกขึ้นลูบเส้นผมนิ่ม ไล่มายังเรียวหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา

“ฮึก...ซีวอน...ฉัน...ขยะแขยง...อึก...ตัวเอง...อาบน้ำแล้ว..มันก็ยังไม่หายไป..ฮือ..มันสกปรกตัวเอง...ไปหมด”

มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาบนเรียวหน้าหวานไร้แว่นแก้วออกอย่างสงสารจับใจ แค้นทั้งไอคนชั่ว และแค้นทั้งตัวเองที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ร่างสูงรู้สึกเหมือนมีก้อนหนืดตีขึ้นจุกที่คอ ดวงตาร้อนเพราะใกล้จะกลั่นเอาน้ำหยาดใสออกมา ฮยอกแจกำลังเจ็บมากขนาดนี้แต่เขาไม่ได้รู้เลย ฟันคมกัดกันจนแน่นกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ตอนนี้เขาต้องเป็นหลักให้ฮยอกแจ

“...ฮยอกแจ...ลืมมันไปเถอะ อย่าไปจำมันไว้....อย่าร้องไห้ไปเลยนะ...ผม...ผมเจ็บหัวใจไปหมดแล้วที่เห็นคุณร้องไห้อย่างนี้”

“ฮึก.....ฮึก...ซีวอน..บอก..อึก บอกฉันทีซิว่า ‘ไม่เป็นไร’ ฮึก...บอกหน่อยว่าฉันไม่ได้สกปรกน่ะฮึกก...” ร่างบางร้องขออยากฟังคำที่ตนอยากได้ยินมากที่สุด

“ฮยอกแจ...ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร คุณยังมีผมอยู่ คุณยังสะอาด คุณไม่ได้สกปรกซักนิดนะ สำหรับผมคุณบริสุทธิ์เสมอ...เชื่อผมนะ” เสียงทุ้มพูดอย่างหนักแน่นแต่อ่อนโยน พร้อมทั้งแววตาที่สะกดนัยน์ตาคลอน้ำใสนั่นไม่ไปไหน ฮยอกแจพยักหน้ารับทั้งน้ำตาแล้วเข้ากอดร่างหนาแน่น

“ฮืออ...ขอบคุณนะ..ซีวอน ตอนนี้ต่อให้มีใคร ฮึก..ที่ไหนมาทำอะไร ฉันก็ไม่กลัวแล้ว...ถ้าหาก..หากมีซีวอนคอยกอดฉันไว้อย่างนี้”

“........”

ใจดวงโตสั่นไหวจนเริ่มเข้าใจในความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาโดยที่เขาอาจจะรู้ตัวแต่ไม่เคยคิดจะให้ความหมายมัน ความรู้สึกนั้นตอนนี้เขามั่นใจแล้ว มั่นใจแล้วจริงว่า คำที่จะมากำหนดความหมายของมันมีได้คำเดียวนั่นคือ ‘รัก’

“........ฮยอกแจ”

“....อือ” ร่างบางที่ยังก้มหน้าซบที่อกแกร่งครางรับในลำคอ

“ผมกลัว...กลัวว่าจะต้องเสียคุณไปให้ใคร...ฮยอกแจ เป็นของผมคนเดียวนะ...ให้ผมได้ปกป้องคุณ”

“...........” นัยน์ตาหวานเงยขึ้นสบเจ้าของอ้อมกอด

“...เป็นของผมจะได้มั้ย...”

- - - Flip Love NC 108 - - -

“ฮยอกแจ...ตอนนี้คุณเป็นของผม...คุณเป็นของผมคนเดียวแล้วนะ...คุณไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว...”

“...อืม...ฉันจะเป็นของซีวอนคนเดียว...ฮึก...ฉันรักซีวอน...ฮึก....ฉันรักซีวอน....นะ” ดวงตาหวานคลอหน่วยด้วยน้ำตาอีกครั้งเมื่อได้ฟังคำมั่นนั้น พร่ำบอกคำรักให้เจ้าของหัวใจได้รู้ มือหนาซับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาแล้วเอ่ยต่อด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ปรากฏให้คนร่างบางได้เห็น

“อืม...ผมรู้...ไม่ต้องร้องนะคนดี...เก็บน้ำตาไว้ใช้คืนนี้ต่อดีกว่านะ” ว่าจบฮยอกแจก็รู้สึกได้ว่าส่วนของร่างหนาที่ยังค้างอยู่ในร่างกายตนเริ่มขยายตัวขึ้นอีกครั้ง

“!!! อ้ะ...อะ.ไร..อ่ะ..ซะ ซีวอน...ดะ...เดี๋ยวซิ....อืม...อื้มมมม...อือ....”

ไม่รอให้ได้เอ่ยอะไรต่อ ร่างหนาก็เริ่มบทรักครั้งที่สอง โดยไม่สนใจเสียงห้ามของร่างบางเลย และดูท่าว่าคืนนี้จนรุ่งเช้าจะเหมือนที่เจ้าของเสียงทุ้มเคยบอกไว้จริงว่า “ ถ้าทำจริงๆตอนนี้ผมคงยังไม่หลุดออกจากตัวคุณหรอก” 

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

70%

“อ่ะ..โอ้ย ที่รัก ผมเจ็บนะครับ”

คนร่างเล็กที่กำลังพยาบาลแผลให้เยซองที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องตัวเองยิ่งลงแรงกดหนักลงบนมุมปากที่แตกของร่างสูงให้มากยิ่งขึ้น

“โอ้ยๆๆๆ พอแล้วครับ พอแล้ว” หน้าคมเหย๋เกด้วยความเจ็บเพราะมือบางยังคงไม่เลิกกดที่แผล เยซองคว้ามือที่กำสำลีของเรียวอุคไว้ให้ออกห่างจากปากตนเอง

“แล้วไปทำยังไงเขาถึงได้ต่อยกลับมาอย่างนี้ล่ะ มีคนมากกว่าแท้ๆ”

“ก็มันวุ่นวายหลายคนนี่นา ไม่รู้หมัดใครบ้าง ดีไม่ดี ไอ้แผลข้างปากเนี่ยอาจจะเป็นของไอ้ล่ำนักบาสนั่นก็ได้” ปากหนาร้องซี้ดเบาๆอย่างรู้สึกเจ็บๆแถมไม่วายโบ้ยให้แทคยอนอีกต่างหาก

หลังจากที่แวะส่งฮยอกแจที่ห้องของซีวอนแล้ว เยซองก็งอแง ไม่ยอมกลับบ้าน และที่สำคัญคือไม่ยอมไปหาหมอเพื่อทำแผล ร้อนถึงร่างเล็กที่จะปล่อยไปก็ไม่ได้ เพราะเห็นแล้วก็เจ็บแทน ทั้ง ปากแตก คิ้วแตก แก้มบวม(?)จากการโดนต่อย (ไม่เกี่ยวข้องกับแก้มที่บวมอยู่แล้ว) เรียวอุคเลยจำใจต้องทำแผลให้อย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งคนที่แสร้งงอแงกลัวหมอก็รอคำนั้นอยู่แล้ว

มือเล็กแกล้งกดลงไปแรงๆอีกรอบที่แผลเดิม

“โอ้ยยยย!!!! โถ่ ที่รักคร้าบบบ ทำไมมือหนักอย่างนี้ล่ะเนี่ย” มือหนาข้างหนึ่งลูบเบาๆไปที่แผลตัวเอง พลางมองคนตัวเล็กอย่างงอนๆ

“ก็นายอยากเรียกฉันว่าที่รัก เองนี่นา ชิ หมั่นไส้” เรียวอุคดึงข้อมือตนเองออกจากมือหนาแล้วเก็บอุปกรณ์การทำแผลลงกล่องบนโต๊ะกระจกใสข้างเก้าอี้นวมนิ่มกลางห้องนั่งเล่น

“ก็ผมอยากเรียกนี่นา.........” เสียงทุ้มบอกอ่อยๆแล้วค่อยๆก้มหน้าคมลงเหม่อมองนิ่ง เหมือนคนกำลังตกอยู่ในความคิดตนเอง

“...................”

“นี่..นาย...นี่ๆ เยซอง...ยะ..เยซอง” เรียวอุคที่เห็นอีกคนนิ่งไปเรียกขึ้น

“............” ตาคมหันกลับมามองเจ้าของเสียงหวานด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย

“นี่นาย...อ้ะ!!!!” อยู่ดีๆร่างบางก็ถูกโอบรัดด้วยอ้อมแขนแกร่งของเยซอง ดวงตาหวานเบิกกว้างอย่างไม่เข้าใจ

“เรียกอีกได้มั้ย....เรียกชื่อผมอย่างนั้นอีกได้มั้ย......” เสียงทุ้มบอกกระซิบข้างหูบาง เรียวอุคแปลกใจยิ่งขึ้นเมื่อร่างหนาร้องขอด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างนั้นอีกแล้ว

“ระ เรียกชื่อนายน่ะเหรอ...คือ...เอ่อ...เยซอง...” ร่างเล็กในอ้อมกอดดูลังเลกับคำที่จะเอ่ยแต่สุดท้ายก็เรียกชื่อที่ตนเคยเรียกไม่กี่ครั้งเท่านั้นจนได้

ร่างสูงกอดรัดร่างเล็ก จนได้กลิ่นหอมอ่อนโชยมาพอให้รู้สึกผ่อนคลายลงจากความเจ็บปวดลงได้บ้าง ชายหนุ่มที่มักจะมีท่าทีเคร่งขรึมนั้น มีสาเหตุมาจากความเครียดที่สะสมมานานในปัญหาครอบครัว ชายหนุ่มจึงใช้ชิวิตเมื่ออยู่นอกบ้านตนเองอย่างเต็มที่ ขี้เล่น และสดใสร่าเริง ยิ่งเมื่อเขาได้เจอ เรียวอุค เขาก็รู้สึกเหมือนชีวิตนี้ช่างเจิดจ้าจริงๆ รอยยิ้มแรกที่ได้สบ ก็ทำให้เขาตกหลุมรักได้ทันที

“น่ะ นี่....” ร่างเล็กตัวแข็งเกร็งไม่กล้าขยับเรียกทักร่างที่นิ่งไป

เยซองค่อยๆผละออกมามองหน้าหวานที่มีแววตระหนกนิ่ง นัยน์ตาหวานสบเข้ากับตาคมที่จ้องมองมานั้นมีแววตาเจือความเศร้าอยู่ ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนเข้าหาดวงหน้าหวานที่ละน้อย

“............”

“......................อ้ะ!!! จะบ้าเหรอ คนบ้า นี่ๆๆๆๆ” เรียวอุคแอบเผลอใจเคลิ้มไปแต่ก็หลุดออกจากภวังค์เมื่อรู้สึกว่า ริมฝีปากตนห่างจากอีกฝ่ายไม่ถึงสองเซนติเมตร มือเรียวดันที่คางของเยซองแล้วผลักออก กำปั้นเล็กระดมทุบลงที่ตัวหนาไม่หยุด

“อ่ะ โอ้ยๆๆๆ”

“นี่แหนะๆๆ คนลามกๆๆๆๆ”

“อ่ะ โอ้ย พอแล้วๆ !!! โอ้ยๆ โอ้ยยยยยย”

ใบหน้าคมสะบัดหนีกำปั้น เสียงทุ้มก็ร้องลั่นเมื่อมือเล็กฟาดไปโดนแผลโดยบังเอิญ เรียวอุคชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงก็ดึงมือตนเองกลับทันที แต่ก็ต้องยื่นออกไปอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดของเยซอง

“จะ เจ็บมั้ย...” เสียงหวานเอ่ยถามเบาๆ หมายใจจะขอโทษ

“ไม่เป็นไร....” มือหนายกขึ้นกันมือบางที่จะแตะบนแผลด้วยใบหน้านิ่งขรึม แล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนขึ้นเต็มความสูง

“ผมว่า...ผมควรจะกลับแล้ว.....” มือหนาคว้าเสื้อนอกกันหนาวที่วางไว้ขึ้นพาดแขนแล้วบอกเสียงเบาโดยไม่สบตาแม้สักนิด ร่างเล็กทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับสถานกาณ์อย่างนี้ดี ทำได้แต่ลุกขึ้นยืนและเดินตามออกไปไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดซักคำ

“ไม่ต้องออกมาหรอกครับ” เยซองหยุดเดินเมื่อออกจากธรณีประตูแล้วก็หันมาร่างเล็กที่ยังไม่รู้ แม้กระทั่งว่าควรทำสีหน้าอย่างไรดี ตาคมสบในตาหวานที่มีแววกังวลนั่นก็เอ่ยเรียกเสียงนิ่ม

“....เรียวอุคครับ...ผมขอโทษนะ คุณไม่ต้องคิดมากหรอก”

“...............”

“....ผมคิดๆดูแล้วว่าบางทีการที่ผมคอยตามคุณอยู่อย่างนี้ อาจจะทำให้คุณลำบากใจ...ถ้า...ถ้าคุณไม่ได้คิดอะไรกับผมจริงๆ....” ร่างสูงเว้นวรรคเล็กน้อยเพื่อสบนัยน์ตาหวานที่มองมา

“...ผมคิดว่า...ผมควรจะตัดใจเสียที”

ตาเล็กเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เม้มริมฝีปากตนเองแน่นเมื่อได้ยิน ใจดวงน้อยสั่นไหว เขาควรจะทำยังไงดี

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิครับ...ไม่ต้องเป็นกังวลหรอก...ผมไม่เป็นไร”

เสียงทุ้มเอ่ยเพียงแค่นั้น มือหนาวางบนกลุ่มผมนิ่มเบาๆด้วยรอยยิ้มแต่มันแฝงไปด้วยความเจ็บปวดมากมาย แล้วหมุนตัวขึ้นรถตนเองแล้วขับออกไปโดยไม่หันมามองคนร่างเล็กที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเลยแม้แต่น้อย ทว่าหากเยซองจะหันกลับมามองซักนิดคงเห็นหยาดน้ำสีใสที่ไหลออกจากดวงตาหวานคู่นั้นเป็นแน่

TBC.

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

  แอร้ยยยย กิ้บกลับมาแล้ว กลับมาในวันเกิดฮยอกแจและความฟินของ วอนฮยอกกกกกก >////< เลยลงเอ็นซีมันวันนี้เลย >.,< ภาพนี้เลย วอนอัพ Weibo นี่เลย ห่างกันเป็นไม่ได้ คืนนี้ก็เจอกันแล้วก็เอาเหมือนตอนนี้เลยนะ 5555

 


หุหุ ถูกใจแม่ยกกันทั่วทั้งฟินแลนด์เลย -,.- สบายใจแระวันนี้ อิอิ
กิ้บเรียนจบเอกจีนด้วย เจอวอนอัพจีน ยิ่งชอบใจแปลกๆ คิคิ
ไม่อวยพรลูกสาวคนโตแระ พ่อลูกเขยบอกแทนแล้ว 555

""""""""""""""""""""""""""

ตอนหน้า!!! คึคึ เหลือคู่ไหนน้าาา ที่ยังไม่ได้ตามไปดูหลังจากที่ไปช่วย สาวสาวมา อิอิ ดูซิว่า คยูมินเค้าจะ NC กันป่าว 555 เดาดูนะ >///<



ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ ^^ ทั้งคนอ่าน คนโหวต คนเม้นต์ คนที่แวะเข้ามาทุกคนเลย >3<