Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 15 : *Flip Love*: Chapter 14 ไวท์ช๊อคโกแลต (100%)

 


Chapter 14 ไวท์ช๊อคโกแลต



 

             เช้าวันหยุดที่แสนสดใส บ้านโพรงกระต่ายหลังน้อยในรั้วไม้ระแนงสีขาววันนี้เงียบสงบเป็นพิเศษเนื่องด้วยเจ้าของบ้านตัวอวบยังคงนอนขดตัวกลมอยู่ใต้กองผ้าห่มสีหวาน แสงอาทิตย์ส่องให้ความสว่างได้ไม่มาก เนื่องจากก้อนเมฆที่ลอยไปมาบนท้องฟ้านั้นมากเสียเหลือเกินในวันเช่นนี้เลยยิ่งทำให้อากาศหนาวยิ่งขึ้น

“แม่ไปแล้วนะจ้ะ ซองมิน อย่าลืมเก็บผ้าที่ตากไว้ด้วยนะ” เสียงหวานของคุณแม่นาราคนสวยที่มายืนเคาะประตูหน้าห้องเล็ก ก็ได้เสียงตอบกลับมาจากใต้กองผ้าห่มอู้อี้ฟังจับความว่า ‘ได้ฮะ’ เจ้าของเสียงหวานก็กะว่าจะนอนต่ออีกซักหน่อยเมื่อเช้าตื่นเช้าไปหน่อยยังง่วงอยู่ หลับต่อไปได้ไม่นาน เสียงท้องร้องก็ประท้วงเจ้าของ ทำให้หลับต่อไม่ได้ แต่ก็ยังไม่อยากลืมตาจริงๆ

“อือ~ หิวข้าวจัง -3-” บ่นออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่บนที่นอน แต่สิ่งที่ต้องทำให้กระต่ายตัวอวบต้องลุกขึ้นจริงเสียทีก็คือเสียงกริ่งจากหน้าประตูบ้าน

กิ๊งก่อง ~ กิ๊งก่อง ~

“มาแล้ววววว ฮะ” เสียงกดกริ่งที่ เงียบไปครู่หนึ่งแล้วดังขึ้นใหม่ทำให้คนที่ยังพยายามไม่ยกเปลือกตาตนเองขึ้นต้องบอกเสียงยานคางนำตัวไปก่อน

“มาหาใคร หาววว ~~ ฮะ” ถามแบบเปิดดวงตาแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น หรือง่ายๆคือไม่พยายามดูนั่นเอง

.

ร่างอวบอรชรที่อาจจะไม่ได้เห็นทุกวันเมื่ออยู่ในชุดไปมหาวิทยาลัย แต่เช้าวันนี้ คยูฮยอนที่กำลังเก็บรายละเอียดภาพที่ช่างน่ามองตรงหน้า ชุดนอนแบบสวมยาวแค่เข่าสีชมพูจางๆแขนเสื้อยาวกรวมข้อมือที่กำลังยกขึ้นมาขยี้ตา คอเสื้อที่กว้างจนหล่นจากไหล่ขาวข้างหนึ่ง รับกับผมสีดำขลับยาวประคอขาวดูยุ่งๆแต่กลับดูเซ็กซี่อย่างประหลาด

.

ฟุดฟิด ๆ

จมูกได้รูปสูดเอาอากาศที่ลอยมาปะทะเข้าไปสู่ปอด เมื่อเจ้าของจมูกสวยนั้นรู้สึกถึงกลิ่นหอมๆที่ลอยมาตามออกซิเจนในอากาศ แม้ว่าตาจะยังไม่ตื่นแต่จมูกและท้องก็ทำงานดีเหลือเกิน สั่งให้ตาลืมขึ้นมองหาที่มาของกลิ่นหอมนั้นซึ่งคงจากไหนไม่ได้นอกจาก

“คยู!!” คนถูกเรียกหลุดออกจากภวังค์เมื่อเสียงหวานดึงกลับมา

“พ เพิ่งตื่นงั้นเหรอเรา” ร่างสูงตั้งสติเล็กน้อยจึงค่อยถาม

“คยู ~ ~ ~” ซองมินเรียกเสียงหวานจ๋อย ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่หวั่นใจสั่นๆ

“มีอะไร หือ?” เสียงหวานไม่พอ ดวงตาแสนน่าหลงไหลนั้นก็หวานไม่แพ้กันยิ่งกับสภาพตอนเช้าอย่างนี้อีก

“ในมือนั่นขนมใช่มั้ยอ่า ~ ” ร่างสูงพอได้ยินก็ร้องอ๋อในใจ

“ใช่แล้ว หิวแล้วใช่มั้ย”

“อื้ม หิวมากๆเลย” ร่างอวบลากให้ร่างสูงมานั่งที่โซฟาตัวนุ่มสีน้ำตาลครีมหน้าโทรทัศน์ แล้ววิ่งหายเข้าไปในบ้าน แล้วก็กลับออกมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นชื่นใจสองแก้วแล้ววางลงตรงโต๊ะหน้าโซฟา

“ว้าวววว วันนี้เยอะดีจังเลย” ซองมินเปิดกล่องขนมที่ร่างสูงว่างไว้บนโต๊ะออกก็พบกับขนมมากมายสีสันสดใสน่าทาน

“วันนี้ต้องตื่นเช้าหน่อยเพราะเชฟขอลาวันนึง ผมก็เลยต้องเตรียมเองน่ะ”

“เหรอ วันนี้ฉันก็ตื่นเช้าเหมือนกัน ช่วยคุณแม่ซักผ้าปูที่นอนทั้งบ้านเลยล่ะ” มือขาวอวบวาดบอกว่าทั้งบ้านให้ดูเยอะจริงๆ

“แต่ก็กลับไปนอนต่อใช่มั้ย หึ”

“ช่ายยย ตอนนี้เลยหิวมากเลยอ่ะ กินเลยนะ อืม ~ กินอันไหนก่อนดีน้า”

“ไม่กินข้าวก่อนรึไง เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก” เสียงทุ้มทักขึ้นอย่างห่วงใยแต่มีรึที่กระต่ายหิวจะสน

นัยน์ตาหวานเป็นประกายกวาดไปทั่วกล่องหาชิ้นที่น่ากินที่สุด เค๊กชิ้นขนาดต่างกันไปวางชิดกัน ทั้งชิ้นทรงสามเหลี่ยมสีครีมนวลขาวน่ากินของเค๊กวนิลาสูตรลับประจำร้านชื่อดัง วางเคียงอยู่กับทาร์ตส้มล้วนสีสดที่ติดกับเค๊กน่าตาไม่เคยเห็นอีกชิ้นข้างๆ

“อันนี้เค๊กอะไรเหรอ” นิ้วกลมชี้ไปที่ชิ้นเค๊กที่ไม่คุ้นตาเลย แม้ว่าสายตาจะเป็นประกายเช่นเคยก็เถอะ คยูฮยอนเห็นอาการสนใจเค๊กสูตรใหม่ที่เขาเพิ่งจะลองให้ที่ร้านทำครั้งแรก ก็เกิดอาการอยากแกล้งคนน่ารักดูบ้าง

มือหนาหยิบชิ้นเค็กทรงกลมใหญ่พอประมาณไว้ในมือ สีน้ำตาลสลับขาวด้านบนเป็นบราวนี่ชิ้นเล็กวางไว้ตรงกลางโดยมีไวท์ช๊อคโกแลตที่ทำเป็นเส้นเกลียวล้อมรอบไว้อย่างสวยงามน่าทาน

ตาหวานมองเค๊กในมือหนาไม่วางตา เค๊กชิ้นงามอยู่บนกระดาษไขสีขาวบนมือกร้านอีกที ที่เลื่อนมาหยุดตรงหน้าซองมิน

“หึๆๆ” คยูฮยอนปิดปากกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น เพราะสายตาที่ไม่หลุดไปจากก้อนเค็กของซองมินเลยน่ะซิ อาการตัวสั่นทำให้ซองมินต้องละสายตาจากชิ้นเค๊กมามองคนรักตัวเอง

“คยูขำอะไรอ่ะ แล้ว.....ชิ้นนี้ฉันชิมได้ม้าาาา” อ้อนอีกแล้ว เสียงหวานบอกนิดเดียวปกติก็คงได้ชิมแน่นอนแต่ตอนนี้คนตัวสูงเขากำลังอยากลองแกล้งดูอยู่นี่ซิ

“เป็นเค๊กชนิดใหม่ที่กำลังทดลองสูตรอยู่น่ะ ด้านล่างเป็นแป้งเค๊กแบบหนานุ่มผสมผงโกโก้จะขมนิดๆสลับกับชีสมาโคโปนที่ออกเปรี้ยวหน่อยๆ แซมด้วยอัลมอนด์ครีมอีกที” เสียงทุ้มบรรยายนุ่มจนทำเอาน้ำลายใสจะหยดจากปากบางของซองมินที่ยังไม่ละสายตาที่ฟังเอาจนจินตนาการรสชาติออกแล้วล่ะมั้ง

“น่าอร่อยจังเลยยยย ฉันชิมนะ” มือบางยืดไปหวังคว้า แต่กลับได้เพียงอากาศเพราะมือแกร่งยกหนีเสียแล้ว

“หึหึ ไม่ได้หรอกผมก็ยังไม่ได้ลองชิมเลย” ว่าจบหน้าคมก็ยกยิ้มมุมปากเล็กๆแล้วก็ส่งเค๊กชิ้นในมือเข้าปากไปเกือบค่อนชิ้น

“อ้าาาา คยูอ่ะ อย่ากินหมดนะ ขอฉันกินด้วยซี่ ~~~~” เสียงหวานโวยวายทันทีพยายามดึงแขนแกร่งที่กำลังจะส่งส่วนที่เหลือเข้าปากต่อ ปากบางก็พยายามยื่นไปงับเอาส่วนที่ยังอยู่บนมือหนาเข้าปาก แต่ทิศทางที่มือกร้านเคลื่อนไปนั้นคือ ริมฝีปากหนาของคยูฮยอนนี่ซิ สภาพที่คนอื่นเห็นคงไม่ต่างไหจากปากบางกับปากหนาห่างกันเพียงมือกั้น

“ว้าว อร่อยจังเลย” เรียวปากบางที่ใช้ความสามารถพิเศษด้านการพยายามในการกินเป็นเลิศมาใช้ ก็งับไปได้เต็มคำ แต่ความจริงแล้วหารู้ไม่ว่า ร่างสูงหยุดการหยอกล้อนั่นลงเพราะเรียวปากที่มางับเอาเค๊กชิ้นนั้นตรงปากเขาเข้าน่ะซิ

ร่างสูงนิ่งไปแต่ยกยิ้มพอใจออกมาบนมือและมุมปากยังคงมือคราบครีมที่รสชาติหอมหวานนั้นยังคงอยู่ ร่างสูงแสร้งทำเป็นยกมือส่วนยังพอมีเค๊กที่เลอะอยู่ขึ้น

“อืม อร่อยจริงด้วย” คยูฮยอนบอกเสียงนิ่งยกชิ้นเค๊กที่เป็นชิ้นเล็กๆจากสงครามเล็กๆเมื่อครู่เข้าปาก โดยที่ในใจก็รู้ว่า ร่างอวบนั่งมองน้ำลายไหลย้อยจะถึงโซฟาแล้วมั้งนั่น

“คยู อย่ากินหมดซิ เอามากินอีกหน่อยนะ อร่อยมากเลยอ่ะ” มืออวบดึงแขนแกร่งไว้อีกครั้งแต่คราวนี้กลับไม่ยากอย่างครั้งแรกเนื่องด้วยเจ้าของเขายอมให้แรงดึงอันน้อยนิดนั้นดึงไปน่ะซิ

ซองมินกำลังจะหยิบเอาไวท์ช๊อคโกแลตเส้นเกลียวสวยชิ้นสุดท้ายบนมือหนาเข้าปาก เพราะอย่างอื่นเป็นชิ้นเล็กเกินจะหยิบได้แล้วยกเว้นว่า จะต้องเลีย... แต่ซองมินหรือจะกล้าเลยเอาชิ้นใหญ่ๆเข้าปากไว้ก่อนแต่...

“อ้ะ!!!”

มือหนายื่นมาจากไหนไม่รู้ คว้าเอาไวท์ช๊อคโกแลตไปก่อนมืออวบจะแตะถึง แล้วใส่เข้าไปที่ปากตนเอง แต่กลับไม่ใช่ทั้งหมด ปากหนาแม้มปลายเกลียวไวท์ช๊อคโกแลตไว้แล้วให้ปลายอีกข้างชี้ไปทางร่างอวบตรงหน้า

ใบหน้าหวานขึ้นสีจัดทันทีที่รู้ความหมายของการกระทำนั้น ก้มหน้าจนติดอก

คยูอ่าาา ใครจะกล้าล่ะ มันเขินนะ >////<

ร่างสูงเห็นแล้วก็อยากยิ้มกว้างๆแต่ ติดตรงที่ยังแกล้งคนน่ารักไม่เสร็จ ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าใกล้ให้ร่างอวบได้รู้ตัว มือหนาวางนาบที่แก้มนุ่มให้เงยดวงหน้าแดงก่ำขึ้น สบตากันเพียงครู่ ซองมินก็ยอมหลับตาปี๋กัดปลายไวท์ช็อคโกแลตนั่นเข้าไป แต่เพียงแค่ปลายๆเท่านั้น

คยูฮยอนที่เห็นอย่างนั้นเลยจัดการส่งไวท์ช็อคโกแลตส่วนที่เหลือเข้าปากตนเองจนหมดแล้วแนบริมฝีปากร้อนของตนเองลงประทับเรียวปากของซองมิน เพื่อแบ่งรสชาติหวานจากไวท์ช็อคโกแลตแท่งนั้นในปาก ลิ้นหนาดุนดันความหวานเข้าปากบางที่ร้อนไม่แพ้กันจนแท่งความหวานสีขาวละลายแผ่กระจายความหวานไปทั่วช่องปาก เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดไปมา ใบหน้าหวานของซองมินหงายเงยไปตามแรงดันจากใบหน้าคมที่เปลี่ยนองศาของใบหน้าเพื่อแนบริมฝีปากแน่นยิ่งขึ้น

“อืม...อือ” เสียงครางในลำคอจากทั้งสองดังคลอในบ้านหลังเล็กที่ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงลมพัดใบไม้ไกลๆจากด้านนอก

คยูฮยอนผละเรียวปากตนเองออกมาเปิดช่องให้คนรักได้หอบอากาศเข้าปอดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากไม่เพราะซองมินที่กำเสื้อของเขาในตอนแรกเปลี่ยนเป็นดึงเสื้อแน่นเป็นสัญญาณว่าหายใจไม่ทันแล้ว เขาก็คงยังจะลิ้มรสหวานล้ำนั่นอยู่ รสหวานที่แม้ว่าช็อคโกแลตแท่งขาวนั่นจะละลายไปนานแล้วก็ตาม แต่รสชาติหวานก็ยังกระจายอยู่ทั่วจนไม่อยากละริมฝีปากออกมาเลย

“แฮ่ก..แฮ่ก..อืมมมมม” ให้หายใจได้เพียงแค่สองครั้งเท่านั้นล่ะมั้ง ร่างสูงที่ยังคลอเคลียอยู่ตรงดวงหน้าหวานก็ประทับจูบลงไปบนเรียวปากที่เริ่มบวมเจ่ออีกครั้งแต่ไม่นานเท่าครั้งแรก

“หวานจังเลยครับ หวานยิ่งกว่าจูบแรกของเราซะอีก” ยอมถอนจูบออกมาจนได้เมื่อพอใจแล้ว เสียงทุ้มพูดตามที่คิดจนคนฟังที่พึ่งลืมดวงตามาสบต้องเขินหลบสายตาไปอีกทาง ท่าทางเขินที่น่ารักยิ่งทำให้คนเพิ่งจะยอมพอใจกดหน้าลงไปที่แก้มนวลแดง ออกแรงผลักร่างอวบให้เอนลงบนพนักโซฟาตัวนิ่ม แล้วไล่ไปที่ใบหูขาวงับเพียงเบาๆให้คนตัวอวบได้หดคอหนี ริมฝีปากร้อนยังคงประจูบต่อลงไปที่ซอกคอหอมที่โชยกลิ่นกรุ่นเรียกให้ลงไปสูดดมนั่น

“อ้ะ..อือ” เสียงหวานครางน้อยๆกระตุ้นให้ยิ่งอยากสานต่อมือหนาที่วางอยู่ตรงเอวขาวลูบไล้ลำตัวที่แสนนุ่มนิ่มนั้น เรียวปากหนาก็ประทับจูบไร้ไปทั่ว

.

.

จ้อกกกกก จ้อกกกกก

            เสียงลักษณะพิเศษดังออกมาจากท้องขาวนิ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้ความหมาย ซองมินหน้าแดงจัด เพราะทั้งเขินทั้งอาย คนตัวสูงก็ไม่เหลือภาพนิ่งๆ หัวเราะเสียงดังลั่น

“ฮ่าๆๆๆ หึหึ ซองมินหิวอยู่นิ ใช่มั้ยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลั้วเสียงหัวเราะ

“ก็หิวน่ะซิ ก็คยูอ่ะทำอะไรก็ไม่รู้  >////<”

“หึหึ เอาเถอะครับ ทานเถอะ” ร่างหนาผละจากร่างอวบเพื่อมาหยิบเค๊กส่งให้คนอวบที่คงจะหิวน่าดูแล้ว

.

.

คยูฮยอนนั่งทอดสายตามองไปยังร่างอวบของคนรักที่กำลังมุ่งมั่นในการจัดการสิ่งที่ร่างสูงเห็นมาตั้งแต่เกิด อย่างเอร็ดอร่อย กล่องขนมเบเกอรี่ที่ข้างในมีมากกว่าเจ็ดชิ้น มัฟฟินฟักทองของโปรด สตรอเบอร์รี่ครีมเค้กแสนอ่อนนุ่ม ชินนามอนโรลอันหอมหวาน

 “อ่าาาา ง่ามมมม” ซองมินอ้าปากกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อยัดมัฟฟินฟักทองชิ้นที่สามเข้าปากให้ได้ภายในคำเดียว หลังจากที่ลองพยายามกับสองชิ้นแรกแล้วแต่มันก็ยังล้นออกจาปากเล็กๆของเจ้ากระต่ายอยู่ดี

“แซ่กๆๆๆๆๆ” หลังจากลองกินแบบคำโตแล้วซองมินก็หันมาใช้ฟันคู่หน้าที่แสนภูมิใจของตนเองงับน้อยๆขยับขึ้นลงไปมาบนคุ๊กกี้ช็อกโกแลตชิป ไซส์พิเศษที่มีเฉพาะที่ร้าน Vanilla Story เท่านั้น

“หึ กระต่ายแทะแครอท”

คยูนั่งมองไปพลางคิดไปว่า มันอร่อยนักรึไง ทั้งๆที่เขาเองก็กินมาตลอด รสชาติก็เหมือนเดิมกินคำแรกก็ฝืดคอแล้ว อยากกินน้ำมากกว่าอยากกินต่อ แต่ทำไมซองมินคนนี้ถึงได้กินทุกอย่างได้ดูน่าอร่อยไปซะหมดเลยน้ะ

เมื่อรู้สึกเหมือนกันว่าคนรักตนเองจะหลุดเข้าไปอยู่ในที่โลกที่มีเพียงแค่ซองมินและเบเกอรี่เพียงเท่านั้น คยูฮยอนเลยต้องเรียกกลับมาบ้าง

“อร่อยมากเลยหรือครับ หืม??”

“อร่อยซิ ร้านคยูทำอะไรก็อร่อยหมดเลยนะ”

“แล้วที่ผมลองทำเมื่อเช้าละครับอร่อยมั้ย” จะชิ้นไหนได้ถ้าไม่ใช่ชิ้นที่ช่วยกันชิมเมื่อกี้นี่ วันนี้คยูฮยอนคงจะได้เห็นแต่ใบหน้าแดงๆของซองมินซะอย่างเดียวแล้วล่ะมั้ง

“คยูบ้า พูดอีกแล้วฉันเขินนะ >/////<”

“เขินอะไรล่ะครับ ผมแค่ถามว่าอร่อยมั้ยแค่นั้น” หน้าคมยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ แต่คนฟังเริ่มไม่พอใจเพราะเขินเกินทนแล้วน่ะซิ กลัวหน้าตัวเองจะระเบิดเอาจะตายอยู่แล้ว

“อร่อยซิ วันหลังจะทำอีกบอกก่อนนะ ฉันจะกินอีกอ่ะ” ร่างอวบก้มหน้าก้มตามองเค๊กที่ยังกินข้างในมือพลางตอบ

“บอกก่อนอยู่แล้วครับ วันหลังจะทำอีกซองมินก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ ซองมินก็ต้องทำด้วยกันนิ..เพราะว่าที่ผมถามว่าอร่อยมั้ยน่ะ...หมายถึงจูบของเราต่างหากล่ะครับ จุ้บ”

ท่อนแรกของประโยคทำให้ซองมินเงยหน้าขึ้นสบด้วยสายตางงๆ แต่เมื่อบอกเหตุผลที่ปลายประโยคเท่านั้นล่ะ ซองมินก็รู้สึกเหมือนใบหน้าจะระเบิดเอาซะให้ได้

.

.

“จูบรสไวท์ช็อคโกแลต....หวานจังเลยครับ”

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

50%

                “ฮัน วันนี้ไปส่งฉันที่บ้านอาจารย์ทึกกี้เลยนะ ไม่ต้องไปส่งที่บ้านแล้วล่ะ” เช่นเคยที่ช่วงสายของวันอาทิตย์ วันหยุดเช่นนี้ ประธานนักศึกษาและผู้ครอบครองหนังสือคนสวยจะกำลังเตรียตัวออกจากคอนโดของร่างสูง แปลกไปที่วันนี้ฮีชอลเปลี่ยนเป้าหมายจากบ้านตนเองเป็นบ้านของอาจารย์คนสวยแทน เพราะเมื่อวาน อาจารย์ทึกกี้โทรมาบอกว่าอยากจะคุยเรื่อง ฮยอกแจด้วยหน่อย

“ได้ครับ แต่ว่าอยู่ต่อก่อนซักหน่อยได้มั้ยครับ ซักใกล้ๆเที่ยงค่อยไปได้มั้ย หืม?” เสียงทุ้มว่าพลางเดินเข้าไปหาร่างบางที่กำลังเอาเสื้อโค้ตตัวยาวสีแดงออกจากไม้แขวนเสื้อหน้าตู้เสื้อผ้าในห้องนอน แขนแกร่งวาดวงโอบร่างบางไว้

“ไม่ได้หรอกฮัน นัดผู้ใหญ่ไว้ จะไปสายได้ไง”

“อาจารย์ทึกกี้ไม่ได้บอกเวลาไม่ใช่เหรอครับ แล้วเมื่อคืนคุณก็ไม่ยอมตามใจผมด้วย” ฮันคยองวางคางตนไว้บนไหล่บางแล้วเริ่มใช้จมูกไซร้ดอมดมกลิ่มหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของฮีชอล

“อือ ฮัน ไม่เอานะ เมื่อคืนจะให้ตามใจคุณได้ไง ขืนตามใจคุณวันนี้ไม่มีแรงไปหาอาจารย์ทึกกี้แน่นอน” ร่างบางบอกแบบงอนๆด้วยใบหน้าแดงก่ำ คนอะไรหื่นได้ทั้งคืน เมื่อคืนต้องบอกว่ากลัวไปหาอาจารย์ไม่ไหวถึงจะยอมหยุด แต่เมื่อนั้นก็ตีสามแล้ว ส่วนกี่รอบเนี่ย..เอ่อ..ซัก..สี่หรือห้านะ

.

.

ตึ้งตึ่งๆ เสียงออดดังขึ้นบอกให้รู้ คนตาสวยที่ยืนรดน้ำต้นไม้กระถางน้อยๆอยู่ตรงระเบียงห้องก็จำต้องวางมือลงเพื่อมาเปิดประตู

“มาแล้วเหรอ ฮีชอล”

“สวัสดีครับ อาจารย์ / อรุณสวัสดิ์ฮะ อาจารย์ทึกกี้” ฮันคยองและ ฮีชอลทักทายอาจารย์พร้อมๆกันเมื่อประตูบานขาวเปิดออก

“อ้าว ฮันคยองก็มาด้วยเหรอ เข้ามาก่อนซิ”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมต้องเข้าไปที่สภาน่ะครับ แค่แวะมาส่งฮีชอลน่ะครับ” ฮันคยองเอ่ยจบก็บอกลาคนรักไม่วายกำชับว่าให้โทรมาเมื่อจะกลับบ้าน ห้ามกลับเองเด็ดขาดอีกด้วย

.

“อาจารย์ทึกกี้ อยากจะคุยเรื่องอะไรเหรอฮะ”

เมื่อเข้ามานั่งตรงโซฟาชุดแล้วก็เริ่มคุยเรื่องนั้นทันที ลีทึก เล่าถึงเหตุการณ์ที่ตนไปพูดคุยกับฮยอกแจเมื่อหลายวันมาแล้วที่ห้องสมุดให้ฮีชอลฟัง

“ครูพยายามเอาเรื่องหนังสือมาทดสอบน่ะ ว่าเขาจะรู้สึกยังไง เอาให้ดูเฉยๆ ก็ไม่เอา สายตาก็ดูซื่อๆ ไม่น่าจะโกหกครูหรอก ใช้ได้เลยล่ะ”

“ใช่มั้ยล่ะฮะ ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันฮะ แล้วอาจารย์สงสัยเรื่องอะไรเหรอฮะ”

“ก็หลังจากนั้นน่ะซิ ครูสงสัยความสัมพันธ์ ของ ลีฮยอกแจ ชเวซีวอน คณะบริหาร และชเวมิริน คณะออกแบบเครื่องประดับน่ะ”

“อ๋อ เรื่องนั้น...” ฮีชอลที่เคยสงสัยเช่นเดียวกันค่อยๆเล่าให้อาจารย์คนสวยฟัง ฮีชอลที่รู้เรื่องของฮยอกแจมาตลอดเพราะมีคนของฮันคยองคอยรายงานทุกอย่างเป็นระยะเสมอ

“งั้นก็แสดงว่า ซีวอนเป็นแฟนกับฮยอกแจ ส่วนชเวมิรินเป็นญาติที่โตด้วยกันมา ไม่ได้เป็นคนรักกันตั้งแต่แรกใช่มั้ย”

“ใช่ฮะ แต่ที่อาจารย์เห็นที่หน้าห้องสมุดนั้น ผมว่าชเวมิรินคงทำให้ฮยอกแจไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะแต่ไหนแต่ไรซีวอนดูและแต่มิรินคนเดียวน่ะฮะ”

“อืม..ครูว่าปัญหาคงเป็นที่ซีวอนไม่ได้เป็นที่คนอื่นแล้วล่ะ แต่ก็ดีเหมือนกัน เรื่องซีวอนก็เป็นตัวพิสูจน์ความดีใจฮยอกแจได้เหมือนกัน”

“แล้วตกลงอาจารย์ว่า ผมเลือกให้ฮยอกแจเป็น ‘ผู้ถูกเลือก’ดีแล้วใช่มั้ยฮะ” ฮีอชอลแสดงอาการไม่แน่ใจออกมา ทำให้ลีทึกต้องรีบพยักหน้าและมอบรอยยิ้มบางๆให้

“เธอเลือกถูกแล้วล่ะ ฮีชอล หนังสือก็เลือกฮยอกแจไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องกังวลไปหรอก ครูเชื่อว่า ทั้งเธอและทั้งหนังสือเลือกคนไม่ผิด”

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

                สายฝนเม็ดเล็กเริ่มโปรยลงสู่พื้นดินที่แห้งชื้นจนค่อยหนาขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางของเรียวอุคกำลังนั่งเอาใบหน้าหวานวางนาบไปกับท่อนแขนบางพลางมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างบ้าน

วันนั้น คนแก้มซาลาเปาเยซองทำขรึมไม่คุ้นเลยอ่ะ อยู่ดีๆก็มีท่าทางอย่างนั้น แปลกจังเลย เลิกคิดถึงไม่ได้ซักทีแล้วยิ่งคิดถึงทีไรยิ่งใจเต้นทุกที

“อุคกี้จ้ะ วันนี้ตอนเย็นอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” คุณแม่ฮยอซอนเดินออกจากครัวเพื่อมาถามลูกคนน่ารัก

“อะไรก็ได้ฮะ วันนี้ผมไม่ค่อยหิว”

“เหรอจ้ะ แต่ว่าวันนี้มีคนมาทานข้าวกับเราด้วยนะ ต้องทานเยอะๆหน่อยนะลูก”

“ใครจะมาทานข้าวกับเราเหรอฮะ”

“อ้าวก็เยซองไงจ้ะ วันนั้นแม่ชวนเขาไป เมื่อเช้าเค้าก็เลยโทรมาถามว่าวันนี้ขอมาทานข้าวที่บ้านซักมื้ออีกได้มั้ยไงล่ะจ้ะ”

“ไม่ได้นะฮะ ไม่เอาอ่ะ แม่บอกเขาไปว่าไม่ว่างนะฮะ นะฮะ แม่” ร่างบางตกใจกับคำของแม่รีบลุกขึ้นไปออดอ้อนบุพการีตนเองทันที

“ทำไมล่ะจ้ะ วันนี้เป็นยังไง แล้วแม่ก็ว่างด้วยแม่ไม่อยากโกหกใครนะ ไม่รู้ล่ะ แม่รับปากไปแล้ว รอทานข้าวพร้อมเยซองได้เลยนะจ้ะ อ่อ อย่าหนีขึ้นห้องล่ะ ไม่งั้นแม่จะให้เยซองขึ้นไปตาม” ยิ้มหวานแต่เย็นส่งให้ลูกสาว(?)ตนแล้วหันเข้าครัวไป ทิ้งให้เรียวอุคยืนตีหน้ายุ่งคนเดียว

.

.

เสียงรถยนต์แล่นมาดับเครื่องลงที่หน้าบ้านหลังเล็กของเรียวอุคดังแทรกเสียงฝน ร่างบางที่กำลังเงี่ยหูฟังถึงการมาของคนแก้มบวมอย่างระแวงก็พลันต้องลุกขึ้นมาดูที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว เสียงคิมฮยอซอนดังออกมาบอกว่า ให้เอาร่มไปรับเยซองเข้าบ้าน ร่างบางอิดออดอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเสียงหวานแต่เย็นของแม่ดังขึ้นอีกครั้งก็เป็นอันต้องรีบหยิบร่มสองคันไปหน้าบ้านทันที

“อ่ะ เอาไป” มือบางยื่นร่มให้เยซองด้วยใบหน้าที่ยังยุ่งอยู่ เยซองออกมาจากรถยนต์ตนเองแล้ว แต่ไม่รับร่มที่ร่างบางยื่นมาให้ มือหนากลับคว้าไปที่มือบางที่กำลังกำร่มคันที่กางกันฝนให้ร่างบางของตนเองไว้อยู่แทน

“อ้ะ อะไรของนาย มาเบียดฉันทำไมออกไปเลยนะ ร่มอีกคันก็มี”

“ไม่เอาล่ะครับ กางคนเดียวมันหนาว กางสองคนคันเดียวอย่างนิอุ่นกว่าเป็นไหนๆ”

“นี่ ปล่อยมือฉันเลยนะ” เมื่อรู้ว่าคนจอมตื้อไม่ยอมแน่ ก็ต้องยอมให้กางคันเดียวกันไป แต่มือหนากลับยังจับมือเขาอยู่น่ะซิ

“จับไว้งี้แหละครับ เดี๋ยวร่มมันจะหล่นเราจะเปียกทั้งคู่น้าาา” หน้าด้านจริงเชียว แถไปเรื่อยจริงๆ

“จะบ้าเหรอ ร่มไม่หล่นหรอก ไม่ต้องมาโอบไหล่ด้วย ปล่อยนะๆๆ” ทางเดินจากรถมาที่บ้านมันไกลขนาดนั้นรึไงหากไม่เพราะร่างทั้งสองยังยืนเถียงกันอยู่ที่ข้างรถน่ะซิ เรียวอุคอยากจะเดินให้ถึงบ้านเร็วๆ แต่ติดที่ร่างสูงที่ทั้งกำลังโอบและกำมือเขาแน่นไม่ยอมเดินไปด้วยน่ะซิ

“ปล่อยได้ไง เดี๋ยวเปียกทั้งคู่นะครับ มาไปกันเถอะ หิวข้าวจังเลย”

เยซองเดินโอบคนตัวเล็กเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม เขาอยากให้มีวันอย่างนี้จริงๆ วันที่เรียวอุคเดินออกมารับเขาหลังจากไปทำงานแล้วกลับมาในตอนเย็น ยอมให้เขาโอบ ให้เขากุมมือเดินกลับเข้าบ้านเพื่อทานอาหารเย็นอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ชีวิตครอบครัวเรียบง่ายที่ร่างสูงใฝ่ฝัน เพราะเขาไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อนเลย

.

.

“อาหารน่าทานทั้งนั้นเลยนะฮะ คุณแม่” คุณว่าที่ลูกเขย ชมได้ก็รีบชมทำคะแนน

“จ้ะ ทานเยอะๆเลย แม่ทำไว้เยอะ อุคกี้ก็ทานเยอะๆนะแม่ทำของโปรดของลูกไว้ใด้วยนะ” เรียวอุคที่นั่งเขี่ยข้าวอย่างเหม่อๆ เพราะใจยังเต้นไม่เลิกกับสัมผัสในอ้อมกอดใต้ร่มเมื่อครู่ ก็ต้องรีบตักจานโปรดของตนมาใส่ช้อนทานคำโตๆให้แม่ดูทันที

“อร่อยเหมือนเดิมเลยฮะ แม่” เคี้ยวข้าวแก้มตุ่ยให้แม่ดู ร่างสูงเห็นแล้วอยากจะจับมาฟัดจริงเชียว น่ารักจริงๆ

“ว้าว จานนี้เหรอ ของโปรดอุคกี้น่ะ ผมต้องจำไว้ซะแล้ว”

“ใช่จ้ะ ถ้าเขางอนนะ แม่ทำจานนี้ให้ทานเป็นต้องยอมแม่ทุกทีเลยล่ะ” คุณแม่และว่าที่ลูกเขยหันหน้าไปคุยกันเหมือนเป็นเรื่องจริงจัง ต่อหน้าคนที่ถูกกล่าวถึง

“แม่อ่า” ว่างอนๆด้วยใบหน้ายุ่งๆที่ทำมาตั้งแต่เย็น แต่ทำให้คนมองเห็นแล้วยิ่งเอ็นดู

.

.

ฝนเม็ดหนาไม่มีท่าทีว่าจะเบาแรงลงยังคงพากันกลั่นตัวลงสู่พื้นดิน ร่างสูงที่บอกตนเองและสองแม่ลูกที่น่ารักว่า ไม่อยากเปียกฝน ไม่กล้าขับรถ กลัวถนนลื่น กลัวมองเห็นทางไม่ชัด กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ก็ทำให้ต้องอยู่ต่อไปก่อนจนกว่าฝนจะซา ซึ่งไม่ว่ารู้ว่าเมื่อไหร่

“อุคกี้จ้ะ ไหนบอกแม่ว่าจะเอาคอมพิวเตอร์ไปซ่อมที่ร้านล่ะ ยังไม่ได้เอาไปเหรอเรา” ระหว่างที่นั่งทานผลไม้และดูทีวีอยู่ที่โซฟาฮยอซอนก็เอ่ยขึ้น

“ยังฮะ เดี๋ยวผมว่าจะชวนซองมินมาช่วยน่ะฮะ” คอมพิวเตอร์ที่เรียวอุคเรียกว่า คุณลุง เพราะเป็นรุ่นเก่ามากแล้ว แต่ยังใช้ได้อยู่แม้จะเกิดอาการป่วยบ้างตามเวลาของมัน

“งั้นก็ให้เยซองช่วยเลยซิจ้ะ จะได้ไม่ต้องรอ” หน้าเรียวหันขวับมามองหน้ามารดาตนเองแล้วหันไปมองหน้าคนแก้มบวมที่กำลังหน้าบานอีกแล้ว

“ไม่เอานะฮะ / ได้เลยครับ คุณแม่”

.

.

.

“โห ทำไมมีแต่สีม่วงอ่ะ” เมื่อเรียวอุคสู้เสียงสองต่อหนึ่งไม่ได้และจนด้วยเหตุผลของผู้เป็นแม่ก็ต้องยอมให้เยซองขึ้นมาช่วยยก คุณลุงคอมลงไปซ่อมที่ร้านให้จนได้

“นั่นอ่ะ เครื่องนั้น” ไม่ตอบคำถาม เพราะอยากให้ ร่างสูงรีบออกไปจากห้องเร็วๆ น่าอายจะตาย ใครจะอยากให้เห็นห้องเราล่ะ

“โอ้ะ นี่รูปนายตอนเด็กๆเหรอ” นี่ก็อีกคนไม่สนใจที่จะทำให้งานเสร็จเร็วๆ ประวิงเวลาให้ได้อยู่ในห้องหอมๆกลิ่นเหมือนเจ้าของตัวเล็กนานๆ

“อ้ะ เอามาเลยนะ นู้นไปยกของเลยนะ แล้วออกไปได้แล้ว” มือบางยื้อกรอบรูปตนเองจากมือหนามาไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือที่เดิม เยซองก็ยอมคืนให้ เพราะเห็นชัดเจนแล้ว

“เฮ้อ อิ่มจังเลย ขอนอนพักก่อนละกัน อิ่มอย่างนี้ยกของหนักๆได้ไง เดี๋ยวจุกเอา ไม่ได้ๆ” ร่างหนาทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มที่ผ้าปูเป็นลายจุดสีม่วงเข้มบนผืนผ้าสีม่วงอ่อนอีกที

“นี่ ลถกขึ้นมาเลยนะ มานอนบนเตียงฉันได้ไง ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” มือเล็กคว้าแขนแกร่งขึ้นมาเพื่ออกแรงดึงร่างสูงแต่ไม่มีท่าทีว่า จะเขยื้อนไปไหน แต่พลันกลับเป็นฝ่ายถูกดึงให้ร่างบางทับลงบนร่างหนาที่นอนอยู่บนเตียง

“อ้ะ” เมื่อรู้สึกตัวว่าร่างบางของตนนอนทับลงบนร่างแกร่งก็พลันรีบดิ้นโวยวายจะลุกขึ้นแต่ติดอ้อมกอดแกร่งที่กอดตนไว้

“เรียวอุคครับ...ผมขอมาทานข้าวที่บ้านคุณทุกวันได้มั้ย” เยซองเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนิ่งขรึม แม้ว่าคนในอ้อมกอดจะดิ้นโวยวายในทีแรกแต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็หยุดการเคลื่อนไหว เงยดวงหน้าหวานขึ้นมองคนพูด

“ผมยอมไม่กวนคุณที่มหาลัยตอนกลางวันก็ได้ แต่ผมขอมาทานข้าวเย็นที่บ้านกับคุณทุกวันนะ” เสียงเข้มที่ยังเอ่ยเรื่อยๆอย่างเตร่งขรึมไม่มีท่าทีคนหน้าด้านจอมตื้อเลย ทำเอาคนตัวเล็กไปไม่เป็น

“อะ อะไรของนายน่ะ จะมากินข้าวที่บ้านฉันทุกวันทำไมกัน บ้านตัวเองก็มีไม่กิน”

“ไม่ได้...เหรอครับ”

“มะ ไม่รู้ นายปล่อยฉันได้แล..”

“นะ ผมขอร้อง” เสียงโวยวายไม่ทันจะจบเยซองก็เอ่ยสบตาเข้ากับนัยน์ตาหวาน แล้วบอกด้วยท่าทีขอร้องอย่างจริงจัง

“กะ ก็ได้” เมื่อเห็นว่าเยซองจริงจังจากนัยน์ตาคมที่สบมา เรียวอุคก็ไม่กล้าจะปฏิเสธคำขอร้องนั้นเลย

ดวงตาคมสบนัยน์ตาหวานเนิ่นนาน เรียวอุคได้ยินเสียงหัวใจเต้นทั้งของตนเองที่ดังกว่าและเสียงของร่างสูงทีเขาฟังอยู่ในใบหน้าที่ไกลจากอกแกร่งนัก ทั้งคู่สบในตาราวกับกำลังเข้าไปเรียนรู้หัวใจอีกคนอยู่

เรียวอุคอยากจะรู้เหลือเกินว่า ท่าทางเคร่งขรึมที่จะออกมาเป็นครั้งคราวเมื่ออยู่ที่บ้านตนเองของร่างสูงนี้หมายถึงอะไรกัน แต่บรรยากาศลึกซึ้งก็ถูกทำลายลงเมื่อ...

ฟอดดดด

0////0

“เฮ้อ มานอนจ้องหน้ากันอย่างนี้ ผมไม่จูบก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย เฮ้อจะอดใจไว้ไม่ไหวแล้วนะครับที่รัก”

“อะ อะ ไอบ้า ปล่อยเลยนะ ปล่อยเลย ฮึ้ยยย หอมอีกแล้ว” ร่างสูงยอมปล่อยอ้อมแขนแกร่งเพื่อให้ร่างเล็กในอ้อมกอดตนได้ออกมา ยืนโวยวายถูแก้มแดงๆของตนเองเช่นเคย แต่ มีแวะวาดฝ่ามือลงบนแผ่นหลังของร่างสูงบ้างเมื่อหมั่นไส้กับกน้าตาที่สดใสเหลือเกินนั่น

.

.

“ฝนซาแล้ว ผมกลับก่อนนะครับ” ร่างสูงที่ยกคอมคุณลุงขึ้นรถเรียบร้อยแล้วบอกว่าจะเอาไปซ่อมที่ร้านให้ด้วย แม้ว่าเยซองบอกว่าซื้อใหม่ให้ แต่ร่างเล็ก็โวยวายบอกว่า คุณลุงคอม เป็นเครื่องที่คุณพ่อที่จากไปซื้อไว้ ไม่อยากให้เสีย เลยเข้าใจและบอกว่าจะทำให้ใช้ได้เหมือนของใหม่เลย

“จ้า อุคกี้เอาร่มไปส่งเยซองที่รถหน่อยซิจ้ะ”

เรียวอุครับคำมารดาแล้วเดินไปส่ง โดยไม่มีคำพูดใดจากทั้งสองคน

“เรียวอุคครับ ผมกลับก่อนนะ”

“อืม” ก้มหน้าหลบตาตอบไป เพราะเจอโหมดขรึมอีกแล้ว

“ก่อนกลับ ผมอยากขอตอบ คำถามที่ผมเคยถามเรียวอุคในวันที่เราเจอกันครั้งแรกอีกครั้งจะได้มั้ยครับ” เมื่อได้ยินเสียงทุ้มบอก นัยน์ตาหวานพลันขึ้นมาสบ ดวงตาไหววูบไปมาด้วยความรู้สึกที่ตีกันอยู่ภายใน

“อะ อืม” ร่างบางพยักหน้ารับน้อยๆด้วยใบหน้าสีแดงก่ำ หากไปถนนยามค่ำเช่นนี้คงจะช่วยได้ไม่น้อย

“ขอบคุณครับ ผมไปนะ” เยซองยิ้มกว้างแล้วผละออกจากใต้ร่มเพื่อเปิดประตูเข้าสู่ในรถ แล้วกดกระจกลงเพื่อบอกให้เรียวอุคเข้าบ้าน

“กลับเข้าบ้านไปก่อนซิครับ”

“อะ อืม นายก็...ขับรถดีๆนะ ฉัน....เป็นห่วง” พูดประโยคที่ดูลังเลจบก็วิ่งหันหน้าเข้าบ้านด้วยความอายทันที ทิ้งให้คนในรถยิ้มแก้มบวมหนักในรถด้วยความสุขของค่ำคืนนี้....

TBC.

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._


เนื่องด้วยไรเตอร์และเพื่อนๆอยากประชด WGM

เลย ทำโครงการร่วมกันแต่ง WGM เวอร์ชั่น เอสเจ กันค่ะ

รับผิดชอบคนล่ะคู่ กิ้บได้ คยูมิน มาปลุกปล้ำ คึคึ ได้คู่เมนตัวเองพอดี 

มีทุกคู่นะ Wonhyuk Kyumin Kihae yereyo Hanchul Kangteuk จ้า

ลองเข้าไปอ่านดูนะคะ ไรเตอร์ คนอื่นแต่งเก่งๆทั้งนั้นเลย ^^ (ไม่นับกิ้บนะ ==")

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=782965

ส่วน Flip Love ตอนหน้า !!!! จูบแรก ของคู่....(ไม่บอก คึคึ)
แต่รับรองความน่ารัก และ หวานนนนนน
เพราะคยูมิน แอบมีต่อจากฉาก ช้อคโกแลตสีขาวนะ แอร้ยยยย >/////<

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์นะคะ ^^~