Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 13 : *Flip Love*: Chapter 12 ความหึงบังตา (100%)***

Chapter : 12 ความหึงบังตา




                “คยู ทำไมวันนี้ถึงขับรถล่ะ”

กระต่ายตัวกลมที่นั่งขยุกขยิกไม่หยุดบนรถคันหรูที่คยูฮยอนขับมารับแทบจะถึงหน้าห้องเรียน จับโน้นเปิดนี่ไม่หยุดมือ เจ้าของคนหล่อก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะไม่มีอะไรจะต้องหวง หรือต้องปิดบังและคนน่ารักก็ไม่ใช่ใคร คนรักของเขาเอง

“เมื่อเช้าผมไปบ้านซีวอนมาน่ะ” บอกเหตุผลสั้นๆให้แต่เข้าใจได้ให้รู้

“แล้วทำไมแทนตัวเองว่าผมล่ะ” คยูฮยอนละสายตาออกจากถนนตรงหน้าเล็กน้อย วันนี้กระต่ายของเขาช่างถามดีจริงๆ แต่ก็เถอะถ้าไม่ถาม คงเป็นเขาเองน่ะแหละที่อาจจะแอบผิดหวัง

“ก็เราเป็นแฟนกันแล้วนี่ครับ ผมว่าแทนตัวเองอย่างนี้ดูเหมาะกว่านะ” ยกยิ้มอ่อนให้ แถมด้วยฝ่ามือหนาอุ่นๆที่ทาบลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยนหนี่งข้าง อีกข้างยังคงบังคับทิศทางของพาหนะอยู่เช่นเดิม

“เหรอ แล้วฉันต้องเปลี่ยนด้วยรึเปล่าอ่ะ” เอียงคอถามน่ารักไม่พอแถมด้วยการเอาปลายนิ้วชี้วางบนริมฝีปากแดงของตัวเองแล้วกระพริบตาคิดปริบๆ ว่าตัวเองต้องเปลี่ยนไปแทนตัวเองว่า ‘ผม’ ด้วยรึเปล่า มันทำให้สารถีรูปหล่ออยากจะจอดรถแล้วจับหอมซ้ายหอมขวาหรือ....มากกว่านั้นให้สมกับความน่ารักนั้นเหลือเกิน

“ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกครับ ซองมินใช้อย่างเดิมน่ารักดีแล้วครับ” หัวกลมพยักรับ หงึกๆ

“อืม ฉันเปลี่ยนไม่ได้หรอก เพราะเดี๋ยวคุณพ่อจะงอน คุณพ่อบอกให้แทนตัวเองว่า ‘ซองมิน’ด้วยซ้ำไป แต่ว่าน่าอายออกไม่เอาหรอก” เรียวปากบางยู่บอกงอนๆอย่างน่ารัก แต่คำที่ว่าทำให้คนฟังสนใจขึ้นมา

“แทนตัวเองว่าด้วยชื่อซองมินอย่างนั้น ผมก็ว่าน่ารักดีนะครับ อยากได้ยินเหมือนกัน” อาจเหมือนคำเปรยๆไปเฉยๆแต่เหมือนมันซ่อนน้ำคำออดอ้อนแบบคยูฮยอนเอาไว้กลายๆน่ะซิ

“งือ ~ ไม่เอาหรอกเขินอ่ะ” ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อน่าชม

“หึ เอาเถอะครับ ไม่เป็นไร ผมไม่บังคับหรอก” ร่างสูงเอ่ยนิ่งๆ อย่างไม่คิดอะไรจริงๆ แต่...กระต่ายตัวอวบเพื่อนสนิทของลีฮยอกแจคนนี้ เป็นยังไงก็ไม่เกินไปกว่าคำว่า....คิดเองเออเอง

“คยู ~ โกรธเหรอ”

นั่นไงผิดเสียที่ไหน คยูฮยอนคิดในใจว่า คงเข้าอีหรอบเดิม ไม่พ้นว่าเขาต้องงอนให้คนน่ารักง้อ หากว่าเขาจะเอาเปรียบร่างอวบแล้วล่ะก็ไม่ยากเลยซักนิดเดียวแต่ว่า เมื่อรักแล้วใครล่ะจะอยากทำให้คนที่ตนรักทุกข์ใจ

“เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธจริงๆ เรื่องที่ซองมินไม่อยากแทนตัวเองด้วยชื่อน่ะ เอาเป็นว่าซองมินอยากใช้ตอนที่ชินแล้ว ไม่เขินผมแล้วก็ได้นี่ครับ หืม?” มือหนาบนกลุ่มผมโยกศีรษะเล็กไปมาด้วยรอยยิ้มบนหน้าให้รู้ว่าตนไม่ได้โกรธแต่ที่คนช่างคิดไปเองเข้าใจ

“ไม่ได้โกรธจริงๆนะ งั้นเอาอย่างที่คยูว่าก็ได้ ฉันจะเรียกเมื่ออยากเรียกละกัน คิคิ” คนน่ารักที่ได้ข้อตกลงที่ถูกใจตนเองหัวเราะปิดท้ายอย่างน่ารักน่าเอ็นดูด้วยความสุขเล็กๆ

รถคันหรูเข้าจอดนิ่งลงที่ที่จอดรถส่วนตัวด้านหลังของร้าน Vanilla Story วันนี้ซองมินขออนุญาตคนแม่นาราคนสวยว่าจะกลับบ้านช้าไว้เรียบร้อยแล้ว หลังเลิกเรียน คยูฮยอนที่พากระต่ายหิวไปหาอะไรมาอุดรูรั่วที่กระเพาะเรียบร้อยก็พากลับมาที่ร้าน เพราะยังอยากอยู่ต่ออีกหน่อยนานๆทีจะได้อยู่จนถึงค่ำอย่างนี้ คุณพ่อซองโฮไม่ค่อยยอมให้ลูกสาว (?) คนสวยกลับบ้านค่ำนักหรอก

“คยู วันนี้ฉันอิ่มแล้วไม่เอาขนมแล้วล่ะ” ฟังดูอาจเป็นประโยคธรรมดาหากเป็นผู้อื่นที่ไม่ใช่ลีซองมินเป็นผู้พูด คนที่กำลังคีบขนมปังชิ้นนุ่มหอมกรุ่นลงห่อพลาสติกถึงกับชะงัก

“ซองมิน ไม่สบายหรือเปล่าครับ” มือหนาวางที่คีบแสตนเลสลงแล้ววางทาบลงบนหน้าผากมนแทนเหมือนเป็นการวัดอุณหภูมิร่างอวบอย่างประหลาดใจ

“งื้อ เปล่าน้า วันนี้อิ่มแล้วจริงๆ” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นหน้างอเล็กน้อยแต่ยังคงความน่ารักเต็มที่

“บอกความจริงมาเถอะครับ ”

“รู้อีกแล้วอ่ะ...ก็..ฉันต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านอีก คราวก่อนบอกแม่ว่ากินมาแล้ว แม่งอนเลย” คยูฮยอนหัวเราะเบาๆในลำคอเล็กน้อยอย่างรู้ทัน เพราะท่าทางว่าคุณแม่แสนใจดีของกระต่ายตัวอวบคงไม่ได้งอน หรือโกรธอะไรซะล่ะมั้ง ท่าทางว่าจะคิดเองอีกเช่นเคย

.

.

//คุณคิบอมฮะ วันนี้ไปที่ผับประจำของเราหน่อยซิฮะ ผมคิดถึงคุณจังเลย//

ขณะที่ภายในด้านหน้าของร้านมีร่างอวบร่างสูงยืนหยอกเย้ากันอยู่ ด้านหลังร้านก็มีเสียงหวานลอดมาตามสายออดอ้อนพาทิซิเย่หนุ่มที่ออกมาคุยโทรศัพท์ระหว่างพัก

“ขอโทษจริงๆ คีย์ ช่วงนี้ผมยุ่งน่ะ”

//เหรอฮะ แล้วคุณว่างเมื่อไหร่ฮะ ผมอยากเจอคุณจัง//

ร่างเล็กที่เคยมีความสัมพันธ์ข้ามคืนกับพ่อหนุ่มจอมเจ้าชู้เพียงครั้งเดียวแต่ติดใจร่างหนาเหลือเกิน มีโอกาสเข้าหาคิบอมเมื่อไหร่ คีย์คนนี้ไม่เคยปล่อยให้หลุดมือ เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่ประจำต้องไปนั่งดื่มตามผับยามราตรีหายหน้าหายตาไปหลายวันเลยตามหาคนรู้จักจนได้เบอร์ติดต่อมา

“ผมไม่สะดวกจริงๆ เอ่อ...ขอโทษที แต่ว่าตอนนี้ผมต้องไปทำงานแล้ว แค่นี้นะ” พูดตัดบทจบก็กดวางสายทันทีไม่ปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายได้เอ่ยต่อแม้สักคำ

แปลกไปจริงๆ เมื่อก่อนแทบจะไม่มีสักคืนที่เขาจะไม่พาใครกลับคอนโดด้วย ทำงานปิดออเดอร์เสร็จกลับห้องตนเอง อาบน้ำเสริมหล่อได้เวลาดึกก็ออกไปนั่งดื่มหาสาวน้อยหนุ่มน้อยที่ถูกใจกลับคอนโด ชีวิตของเขาเคยเป็นอย่างนี้มานาน แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เริ่มเบื่อ เริ่มคิดถึงใครอีกคนมากกว่าการออกไปหาคนอื่นที่ไม่รู้จักข้างนอก เริ่มรำคาญคนอื่นที่คอยมาแสดงความเป็นเจ้าของตนเอง ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ

คิมคิบอม คนที่ผ่านประสบการณ์มามาก แต่คงไม่ใช่ประสบการณ์ด้านความรักแน่นอน เขาไม่รู้เลยว่าตนเองกำลังเกิดความรู้สึกดีๆให้กับใครคนนึง เพราะสิ่งที่เรียกว่า ความรักนั้น เขาไม่เคยได้สัมผัสมันจริงๆเลยซักครั้ง เพราะคนที่เข้ามาต่างหวังในตัวเขาทั้งสิ้น ไม่มีใครหวังความรักแท้จากเขาเลย

ร่างสูงกดตัดสายร่างบางที่โทรมาเพื่อหวังกายเขาทิ้ง แต่ปลายนิ้วหนากลับกดหมายเลขที่คุ้นเคยลงไปแทนเพื่อต่อสายหาคนหน้าหวานอีกคน...ลีดงเฮ ตั้งแต่เรื่องน้ำร้อนลวกแขนคราวนั้นก็เจอหน้ากันแทบทุกวัน เลิกงานตอนเย็นกินข้าวด้วยกัน ไปค้างคอนโดร่างบางบ้าง ตนเองบ้าง ตื่นเช้าเจอหน้ากันก่อนไปทำงานทุกวัน หากเป็นคนอื่นมองคงไม่ต่างจากคู่รัก หรือคู่แต่งงานแน่นอน ความสุขแบบพอดีลงตัวจนคนที่ไม่เคยสัมผัส ค่อยซึมซับไปอย่างไม่รู้สึกตัว

“ฮัลโหล ดงเฮ ตกลงวันนี้เลิกงานกี่โมง...แต่ไหนนายว่าจะไปซื้อของเข้าห้องตอนทุ่มนึงไงล่ะ...ไม่รู้ล่ะฉันจะรอนายที่หน้าห้างตอนทุ่มครึ่ง ถ้านายมาสายฉันจะไปโวยเจ้านายนายว่าใช้งานนายเกินเวลา แล้วกลับไปฉันก็จะใช้งานนายล่วงเวลาจนถึงเช้าด้วยเหมือนกัน แค่นี้นะ”

เอาแต่ใจตัวเองใช่มั้ยผู้ชายคนนี้ กดวางสายโดนไม่สนใจฟังคำของอีกฝ่ายอีกเป็นครั้งที่สองของวัน แม้จะดูว่าให้คุณค่าของทั้งสองต่างกัน เพราะหลังวางสายจากดงเฮใบหน้าคมของเชฟหนุ่มกลับมีรอยยิ้มแกมเจ้าเล่ห์ต่างจากใบหน้าเซ็งๆจากสายแรก เพราะพ่อคนจอมเจ้าชู้วันนี้ก็หาเรื่องมาเป็นข้ออ้างเอาเปรียบร่างบางได้อีกแล้วน่ะสิ ว่าแล้วก็หมุนตัวเข้าด้านในร้าน แต่พอเข้าไปด้านในก็มีเสียงหวานที่ช่วงนี้คุ้นหูอยู่บ้างดังออกมาจากด้านหน้า

“งั้นวันนี้ฉันซื้อไปง้อคุณแม่ดีกว่านะ”

“ไม่ต้องออกเงินเองหรอกครับ”

“ได้ไงล่ะ เราตกลงกันแล้วนะคยู” เสียงหวานกระเง้ากระงอดไม่ยอมลูกชายเจ้าของร้านอยู่ตรงหน้าชั้นขนมตำแหน่งเดิม คิบอมที่เดินเข้ามาดูก็ยกยิ้มให้กับความน่ารักของร่างอวบที่ท่าทางน่ารักนั้นมีให้เห็นตลอดเวลา

“เอาไปเถอะครับ ซองมิน แอลมอนด์ปังชุดนี้ผมอบเองกับมือทั้งนั้น ถือว่าเอาไปแบ่งให้คุณแม่ซองมินนะครับ”

รู้ว่าเชฟหนุ่มใจดีแบ่งให้ด้วยความเอื้อเฟื้อแต่ว่า หากลองมองสายตาที่ส่งมาจากคยูฮยอนดูแล้ว ไม่ว่าใครตอนนี้คงอยากเป็นคนตระหนี่กันเลยทั้งนั้น ร่างสูงที่ยังไม่ไว้วางใจคิบอมเท่าไหร่ ออกอาการระแวงที่คิบอมยังเข้ามาใกล้ซองมิน

“เอางั้นเหรอ ก็ได้ วันนี้ฉันจะบอกว่าที่ร้านคยูให้เอามาฝากก็แล้วกันเน้าะคยูเน้าะ” สายตาที่ส่งไปให้คิบอมจางหายไปแล้วเมื่อกระต่ายตัวอวบหัวหน้ามาขอความคิดเห็นจากตัวเองก็พลันมีแต่สายตาแห่งความเอ็นดูสบกลับไปให้สายตาใสซื่อคู่นั้น

“อืมได้ซิ นี่จะกลับแล้วใช่มั้ย คุณแม่คงรอทานข้าวแล้วล่ะ ไปกันเถอะ” คยูฮยอนที่รวบรัดตัดตอนให้ซองมินกลับบ้านเลย ร่างอวบก็พยักหน้ารับหงึกๆ แล้วออกไปยืนรอที่รถ เมื่อร่างสูงบอกว่าจะเข้าไปดูในครัวสักครู่ คิบอมที่เดินตามเข้ามายิ้มๆ แกล้งคุณชายนี่ก็สนุกเหมือนกัน หวงกระต่ายตัวอวบจริงๆเลย

“คุณชายครับไม่ต้องโหดขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว แค่อยากช่วยคุณชายแค่นั้นเอง” คิบอมพูดด้วยท่าทีสบายๆเหมือนไม่กังวลอะไร คยูฮยอนที่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกได้ว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คิมคิบอมไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดที่จะแย่งคนรักของใครอยู่แล้ว แต่ก็กลัวเพราะซองมินเป็นคนหัวอ่อนอย่างนั้นไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ผมแค่ไม่อยากให้เกิดปัญหาระหว่างเราน่ะครับเชฟ แต่ผมเชื่อว่าเชฟจะไม่ยุ่งกับคนรักของผมเกินควรก็พอ” แหม คิบอมอยากจะถามเหลือเกินว่าการที่แบ่งขนมให้ร่างอวบแค่นี้ไม่เห็นจะเกินเลย เกินควรอะไรเลยจริงๆ คิบอมพยักหน้าแล้วบอกคยูฮยอนว่า

“โอเค ผมไม่แกล้งคุณชายแล้วก็ได้ครับ คนอะไรไม่รู้ขี้หวงจริ้ง” ว่าจบก็หันตัวเดินจากไปทิ้งให้คนขี้หวงยืนยิ้มมุมปากน้อยๆเพราะสงสัยจะจริง ‘ขี้หวง’ เขาคงเหมาะกับคำนี้เลย

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

“แฮ่ก..แฮ่ก..มาแล้ว”

            ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบมายังร่างสูงที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งตึงด้วยท่าทีนิ่งเฉย แต่กลับต้องมีอาการเปลี่ยนไปคือเมื่อ ดงเฮ ที่เหนื่อยจากการวิ่งมาจากที่ค่อนข้างไกล ยืนหอบแล้วเอามือบางทั้งสองข้างค้ำไปที่เข่าของตนเอง จนเสื้อตัวบางคอกว้างสีเบจที่ถูกทับด้วยเสื้อแคนดิแกนตัวนอกนั้น ร่นออกมาจนเห็นแผ่นอกบางขาวน่ามอง สายตาคมของร่างสูงก็เหลือบเห็นพอดี คิบอมก้าวเท้าถอยไปด้านหลังเล็กน้อย เพื่อทอดสายตามองยอดอกที่เห็นรำไรๆให้ชัดขึ้น ยกยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ ดงเฮที่แปลกใจว่าร่างสูงก้าวถอยหลังไปทำไมเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมาดูก็เข้าใจได้ทันที

“ไอ้หื่น!!!” ว่าด้วยเสียงไม่ดังนักเพราะอยู่ในที่ที่คนค่อนข้างมาก ร่างบางยืดตัวขึ้นตรงมือบางข้างหนึ่งแนบที่อกตน ส่วนอีกข้างวาดใส่ไปที่แขนแกร่งแรงๆหนึ่งที

“เอ้า ทำไมล่ะ มายืนให้มองใครจะไม่มอง” คิ้วเข้มหยักขึ้น เอ่ยหน้าตาเฉย เหมือนตนเองไม่ได้เป็นคนผิดเสียหน่อย

“ฮึ้ย พอเลย ไม่สนแล้ว ไปซื้อของเถอะเหนื่อยจะตายอยู่แล้ววันนี้อยากกลับบ้านไปนอนพักอ่ะ”

“อืม รีบกลับบ้านก็ดีเหมือนกัน ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวแล้วลากนายหาที่เงียบๆแถวนี้ซักที่น่ะซิ”

“-////-”

ดวงหน้าหวานขึ้นสีชมพูระเรื่อเดินหนีไปไม่สนใจคนที่เดินตามโอบเอวตัวเองเลยซักนิด ทั้งสองคนเดินเข้าสู่ด้านในส่วนที่เป็นซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อหาซื้อของต่างๆที่ขาดไป ช่วงหลังมานี้ดงเฮไปค้างคอนโดคิบอมเสียมากกว่า เพราะร่างสูงบ่นว่าคอนโดของดงเฮห้องก็เล็ก เตียงก็เล็ก ทำอะไรไม่สะดวก(?) ซึ่งร่างบางก็ต้องตามใจ

บรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างมาเลือกหาสินค้าต่างๆนานา ร่างสูงที่มีใบหน้าคมหล่อเหลากับร่างบางที่ผิวขาวเนียน เรียวหน้าหวานละมุนกับรอยยิ้มบางๆนั่น ทำเอาสายตามากมายหลายคู่จับจ้อง

อยู่ดีๆมือหนาที่โอบเอวบางไว้ก็รวบเข้ามาให้แน่นขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ จนร่างบางร้องบอกว่าเดินลำบากจึงได้คลายแรงลงบ้าง แต่ใครจะรู้ว่าคนโอบน่ะ มันมองเห็นสายตามากมายที่จ้องมาที่ร่างบางน่ะสิ ไอ้อาการไม่อยากให้ใครมาสนใจดงเฮนี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ มันกวนใจเขามากเหลือเกิน

ไม่ต่างกับภายในจิตใจร่างบางมากนัก ที่ใช่ว่าจะไม่เห็นสายตาของสาวสาวมากมายที่ส่งไปให้คนที่ตนแอบรักอยู่แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรที่เหมือนเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของ แม้ว่าอีกฝ่ายเหมือนจะกำลังทำอยู่ก็ตาม

นายหวงฉันอยู่รึเปล่า ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ

.

.
45%

.

“นี่ เอานี่ไปด้วย นี่ นี่ นี่แล้วก็นี่” มือหนาคว้าของมากมายโยนลงรถเข็นอย่างไม่สนใจเท่าไร่

“อะไรของนายเนี่ย ไม่เลือกของหน่อยรึไง เป็นเชฟซะเปล่า” ดงเฮจำต้องเอาของที่ร่างหนาโยนๆใส่ลงมาขึ้นมาเช็คคุณภาพอีกรอบ

“เถอะน่า จะได้รีบๆกลับบ้านไง” ผู้ชายคนนี้เคยแคร์อะไรบ้างมั้ยเนี่ย เอ่ยอย่างไม่สนใจเท่าไหร่แล้วเดินนำไป ทิ้งให้ร่างบางต้องคอยเลือกของใหม่ แต่เมื่อเงยดวงหน้าหวานขึ้นมามองหาร่างสูงก็ต้องพบกับภาพบาดตาที่ลึกถึงใจ

คิบอมกำลังยืนคุยอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนมไม่น้อย

ดงเฮที่หงุดหงิดในใจขึ้นมาทันที ก็รีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ ในระหว่างที่สองร่างยังพูดคุยกันด้วยรอยยิ้มประปราย

“คิบอม” ร่างบางเดินเข้าไปยืนข้างๆแล้วเรียกชื่อให้อีกฝ่ายหันมาหา เหมือนเป็นการเปิดตัวเบาๆ สายตาร่างบางมองจ้องไปที่ใบหน้าเคลือบเครื่องสำอางของหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังส่งรอยยิ้มมาให้โดยไม่สามารถรู้ได้ว่าหมายถึงอะไร

“อ่า ดงเฮ นี่คุณปาร์คซุนยองเพื่อนฉันเอง เรียกว่าลูน่าก็ได้ ลูน่าครับนี่ ดงเฮครับ ลีดงเฮ” ร่างสูงผายมือให้ทั้งสองได้รู้จักกัน

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้พบนะคะ คุณดงเฮ” มือเรียวปลายเล็บเคลือบสีสดเช่นเดียวกับใบหน้ายื่นออกมาเพื่อการรอให้อีกฝ่ายจับทักทายตอบแต่ ดงเฮกลับ หัวเราะ หึ ในลำคอแล้วเบือนหน้าออกด้านข้างอย่างไม่แคร์

แค่มองก็รู้แล้วว่านี่เป็นหนึ่งในคู่นอนของร่างหนาแน่นอน แค่เห็นก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว ดงเฮจะเป็นดงเฮที่อ่อนหวานก็ต่อเมื่ออยู่กับเจ้าของหัวใจเท่านั้นแหละนอกนั้นแม่ไม่สนหรอกโดยเฉพาะพวกคู่นอนชั่วคราวเช่นนี้

“ดงเฮ ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ” คิบอมเห็นท่าทางทีของร่างบางแล้วก็รู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่หันไปว่าด้วยน้ำเสียงที่ไม่เข้มนัก ดงเฮที่อยากจะโวยวายแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อนึกถึงสาเหตุการทะเลาะกันครั้งที่แล้ว หึงหวงจนลืมตัว ว่าตนเป็นแค่คนแอบรัก นึกได้เช่นนั้นก็ต้องรีบกลืนก้อนหนืดลงคอแล้วเอ่ยตัดบท

“ไหนนายว่าอยากรีบซื้อของจะได้รีบกลีบคอนโดกันไง ไปได้แล้ว” ว่าจบก็หมุนตัวไปเลือกของต่อโดยไม่สนใจสองร่างที่ยังยืนนิ่งอยู่เลย คิบอมไม่เข้าใจอารมณ์ของร่างบางซักเท่าไหร่ แต่ก็บอกลาหญิงสาวที่ยังมีท่าทางไม่อยากจากส่งมาให้ แถมมีพยายามขอเบอร์ติดต่อ แต่ร่างสูงก็ใช้วิชาพ่อปลาไหลแถหนีมาจนได้

“นี่ ทำไมทำตัวอย่างนั้นห่ะ ไม่น่ารักเลยรู้รึเปล่า” เมื่อเดินตามร่างบางทันก็ไม่ลืมติเบาๆ

“ฉันไม่สนหรอก อยากรีบกลับบ้านแล้วเนี่ย”

.

.

ทั้งสองคนเลือกของกันต่อได้ซักพักก็เรียบร้อย ระหว่างที่คิบอมบอกให้ดงเฮรอเพื่อตนเองจะได้ไปเอารถมารับ กลับมีชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนหลบมุมมองร่างบางอยู่ด้วยสายตาหลงใหล แต่พลันก็เปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นเหมือนคนที่ตัดสินใจอะไรได้แล้ว ทันใดนั้นก็พากายหนาออกมาจากมุมนั้น

“ขอโทษนะครับ” เสียงเข้มขึ้นเอ่ยจากทางด้านหลัง

“เอ่อ...ครับ” ดงเฮที่ดูแปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่คุ้นหน้าร่างสูงตรงหน้าเลย

“คือ...คุณชื่ออะไรเหรอครับ มีแฟนรึยัง ผมขออนุญาตจีบคุณได้มั้ย” น้ำเสียงคำแรกดูลังเล ร่างสูงหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดออกมารวดเดียวราวกับอัดอั้นมานาน

เรียวตาหวานเบิกกว้าง ลีดงเฮเป็นคนสวยหวานน่ารักต้องมีผู้ชายมากมายมาชอบมาสนใจอยู่แล้ว ต่างก็หวังจะได้เป็นแฟนทั้งสิ้นก็มีแต่พ่อเชฟแก้มบวมจอมพาโบนั่นแหละ ส่วนหนุ่มร่างสูงสีผิวไม่ต่างจากคิบอมเท่าไหร่คนนี้นั้น ดงเฮไม่เคยเจอจริงๆที่จะกล้าหาญขนาดนี้

“คือ....จีบผมเหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ”

“ผมทราบครับ แต่คุณสวยมากจนผมใจเต้นแรงไปหมด คุณพอจะให้คำตอบที่ผมถามไปได้มั้ยครับ”

“....เอ่อ ก็ได้ผมชื่อ ลีดงเฮ ส่วนแฟน....ผมมีคนที่ชอบแล้ว” ดงเฮลังเลที่จะพูดเรื่องแฟนเพราะไม่สามารถพูดออกจากปากได้จริงๆว่าตนเป็นแฟนกับคิบอมถึงแม้จะหวังอย่างนั้นก็ตาม

“ผมลีกีกวัง ยังไม่มีแฟนอยากได้คุณเป็นแฟนครับ” เมื่อเขาแนะนำตัวมาพ่อหนุมแสนตรงคนนี้ก็แนะนำตัวกลับ แต่ก็สามารถสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเบาๆจากร่างบางได้ดี รอยยิ้มสวยที่ได้เห็นครั้งแรกทำเอาหัวใจของชายหนุ่มยิ่งหวั่นไหว

“คุณดงเฮ มีคนที่ชอบแล้ว แต่ยังไม่มีแฟนใช่มั้ยครับ”

“คือ...อืม” ร่างบางที่หยุดรอยยิ้มบนใบหน้าลงแล้วพยักหน้ารับน้อยๆ

“งั้นผมขออนุญาตตามจีบคุณดงเฮนะครับ ให้โอกาสผมเถอะนะครับ” ร่างบางที่กำลังคิดสับสนอยู่ในใจเมื่อภาพของหญิงสาวเมื่อสักครู่วาบเข้ามา กับความรู้สีกที่ว่ารักข้างเดียวและยังไม่เห็นปลายทางนั้น ก็ทำให้ดงเฮยอมเปิดโอกาสด้วยความที่รู้สึกถึงความจริงใจ ชายหนุ่มไม่ยอมเสียเวลาแม้วินาทีเดียว พ่นคำถามมากมาย ทำงานที่ไหน ชอบทานอะไร เกิดวันที่เท่าไหร่ และไม่ลืมขอเบอร์โทรศัพท์เป็นการตบท้าย

“ขอบคุณนะครับคุณดงเฮ” มือหนาคว้ามือดงเฮมากุมไว้เบาๆด้วยรอยยิ้มเบิกบานของกีกวังแต่ก็ต้องพลันชะงกลง

“ทำอะไรกันน่ะ” เสียงเข้มของคิบอมดังขึ้นขัดบรรยากาศหวานๆสำหรับกีกวังฝ่ายเดียวลง

“คิบอมมาแล้วเหรอไปเถอะ เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังนะ” ดงเฮเห็นสายตาของคิบอมแล้วกลัวเหลือเกินจนต้องรีบให้ออกจากตรงนี้ก่อน

“คุณเป็นใคร” คิบอมที่มีแต่สายตาไม่พอใจส่งให้ร่างสูงอีกคนถามออกมาโดยไม่สนใจคำพูดของดงเฮเลยสักนิดเดียว

“ไปเถอะคิบอม รถจอดตรงนั้นนานไม่ได้ไม่ใช่เหรอเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังน่า” มือบางผลักอกหนาของคิบอมที่ทำท่าจะเดินเข้าไปใกล้กีกวังราวกับจะมีเรื่อง ก็ต้องรีบรั้งแขนให้เดินไปทางรถที่จอดแล้วเปิดไฟกระพริบทิ้งไว้ทันที

กีกวังที่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี ไม่รู้ว่าร่างสูงนั้นเป็นใคร เป็นอะไรกับดงเฮเลยไม่กล้าทำอะไร จึงได้แต่ตะโกนตามไปว่า จะโทรหาร่างบาง แค่นั้น

หารู้ไม่ คำพูดแค่นั้นยิ่งทำให้อารมณ์คุกรุ่นของคิบอมยิ่งเดือดขึ้นมาทันที เมื่อขึ้นรถได้ดงเฮก็พยายามจะเริ่มเล่าให้ฟังแต่ชายหนุ่มกลับบอกด้วยน้ำเสียงเย็นว่า ‘ค่อยพูดกันเมื่อถึงคอนโด’ เท่านั้นร่างบางก็ไม่กล้าเอ่ยเสียงอะไรอีก

.

“มันเป็นใคร”

“เขาชื่อ ลีกีกวังน่ะ” ดงเฮเดินตามคิบอมเข้าสู่ด้านในห้องนอน ทิ้งของทุกอย่างที่เพิ่งซื้อไว้ด้านนอกเพราะไม่รู้อารมณ์ร่างสูงจริงๆ กลัวจะทะเลาะกันอีก

“รู้จักกับมันรึไง”

“เอ่อ เขามาบอกว่าอยากรู้จักน่ะ”

“แล้วนายก็ให้เบอร์ ให้มันจับมือ ยอมให้มันง่ายๆอย่างนี้น่ะเหรอ ห่ะ” เสียงเข้มตวาดลั่นคอนโดสูงที่ไร้เสียงอื่นใด

“ละ แล้วทำไมฉันจะให้ไม่ได้ล่ะ แฟนก็ยังไม่มี ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย” ดงเฮว่าด้วยเสียงดังสู้ แม้ว่าตอนนี้ในใจตนเองจะแอบเสียใจและดีใจปนกันมั่วไปหมด ร่างสูงมีท่าทีเหมือนคนหึงหวงอย่างนี้ ชัดเจนออกอย่างนี้มันเรียกว่า ‘หึง’ ได้คำเดียว

“ไม่ผิดงั้นเหรอห่ะ ยังไม่มีแฟนแต่มีผัวแล้วน่ะซิ ร่านไปยั่วคนซะทั่วอย่างนี้ถึงได้มีแต่คนมาชอบ”

เพี้ย!!

มือบางวาดฟาดลงบนใบหน้าเข้มที่สะบัดหันไปเล็กน้อยตามแรง หมดแล้วความดีใจที่เพิ่งเริ่มก่อตัวได้เพียงนิด น้ำคำทำร้ายจิตใจเอ่ยออกมาจากคนที่รักสุดหัวใจ ม่านน้ำตาก่อบังภาพตรงหน้ามือบางอีกข้างกำแน่น ริมฝีปากบางเม้มกันจนเป็นเส้นตรงสะกัดกลั้น ก้อนอารมณ์ที่กำลังพัดเอาหยาดน้ำให้ไหลออกมา

“ตบฉันงั้นเหรอ ใช่ซินายมีไอ้นายคนนั้นอยู่แล้วนิไปซิไปยั่วมันไปนอนกับมันเลย”มือหนาชี้ส่งๆไปทางประตู

“คิบอม นายพูดอย่างนี้ได้ยังไง ฉัน...ฮึก ไม่เคยยั่วใคร ไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากนาย...แล้วในเมื่อฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกัน ฮึก...เกินไปกว่าเพื่อน นายกับฉันก็เป็นแค่...ฮึก เพื่อนกัน”

ร่างบางที่เริ่มสะอื้น แต่ก็กลั้นกลืนก้อนหนืดลงคอด้วยความเศร้าและแผงความน้อยใจ แต่คนฟังกลับไม่รู้สึกถึงและว่ากลับด้วยความไม่แยแส

“หึ เพื่อนกันเขานอนกันด้วยรึไง หรือกับมันก็เป็นเพื่อนกัน จะไปนอนกับมันด้วยมั้ยห่ะ” ความหึงที่คนหึงไม่รู้ตัวสั่งให้หน้ามืดคิดอะไรที่มันไม่มีเหตุผลสิ้นดี

“ได้! ฉันจะไป ไปยั่วเขา จะไปนอนกับเขา” ร่างบางที่ว่าด้วยน้ำตาที่หยาดลงมาอาบหน้าแล้วหมุนตัวหันจะออกไปนอกห้อง แต่ก็ถูกมือหนากระชากร่างกลับเข้ามาชิดอกแกร่ง

“อยากได้มากใช่มั้ยห่ะ เซ็กซ์น่ะไม่ต้องออกไปหาหรอก เอากับฉันนี่”

            “อื้อ!!”
 

NC Flip Love 129 ความหึงบังตา

ดงเฮทำได้เพียงหลับตาลง แล้วปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดลงหมอนจนกว่าสิ่งเลวร้ายนี้จะจบลง

TBC.

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""


เอ็นซี ต้อนรับปีใหม่ =.,= ชัดเจนตั้งแต่ต้นปี

คึคึ คอมเม้นต์เกิน สองร้อยด้วยความน่ารักของรีดเดอร์ทั้งหลาย ขอบคุณน้าาาาา >/////<

ปัญหาเรื่องภาษาเพี้ยนของกิ้บ กิ้บมาเม้นบอกไว้ที่หน้าหลักอ่ะ ลองไล่อ่านดูนะคะ อยู่ที่ คอมเม้นต์ 192 น่ะ อิอิ

ช่วงก่อนหน้านี้ นอยด์วอนไปหน่อย เล่นอัพ ทวิต วอนคยู ซะขนาดนั้น เขียนไม่ออกเลย =="

แต่วันนี้อารมณ์ดี วอนฮยอกที่ ฟิลิปปิน ฟิน มว้ากกกกก >/////< มีความสุขที่สู้ดดดดดดดดดดด

  

ตอนหน้า !!!!! การปลอบโยนของคนขึ้โมโห(หึงหื่น) และ มิรินกลับมาอีกครั้ง =="

...... สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ ทุกคน ^^ ขอให้ ปีใหม่นี้ เราได้ไปอยู่ในคอนด้วยกันน้าาาาา สาธุ ~~~

 ขอบคุณสำหรับทุกคอมมเม้นต์นะคะ แค่คนละคอมเม้นต์เราก็ยิ้มได้แล้ว ^______^