Flip Love พลิกรักกับดักหัวใจ Wonhyuk Kyumin Kihae

ตอนที่ 12 : *Flip Love*: Chapter 11 เดทแรก...เจ็บแรก (100%)

 

Chapter 11 : เดทแรก...เจ็บแรก 

               

            เช้าวันนี้ผู้ครอบครองหนังสือคนสวยมามหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้า เพราะไปนั่งคิด นอนคิด สิ่งที่ตนเองไตร่ตรองมาหลายวันจนได้คำตอบแล้ว แต่สิ่งนั้นก็ยังต้องการคำยืนยันจากอาจารย์คนสวยที่เขาไว้วางใจอยู่ดีนั่นแหละ

“อาจารย์ทึกกี้ฮะ ผมคิดว่าผมเจอคนที่จะเป็นผู้ถูกเลือกแล้วล่ะฮะ”

เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นอย่างชัดเจนให้คนฟังที่นั่งตรวจงานของนักศึกษาอยู่ในห้องพักครูของคณะฟัง แต่ส่วนของอีทึกนั้นเป็นห้องแยกอยู่อีกส่วนหนึ่ง ทำให้การพูดคุยดูเป็นส่วนตัวดี

“หืม...เลือกเร็วดีจังเลยนะเรา ปีที่แล้วแจจุงกว่าเจอนาย กว่าจะดูออกว่านายดีจริงก็ปาเข้าไปเกือบหมดเทอม”

“โธ่ อาจารย์ทึกกี้ฮะ ก็ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักความรักนี่นา”

“หึ จนได้มาเจอพ่อหนุ่มมาดนิ่งที่ปราบคนสวยประจำมหาวิทยาลัยจอมหยิ่งจนอยู่หมัดเลยซินะ” เสียงหวานที่ไม่แพ้ดวงหน้าเอ่ยกระเส้านักเรียนที่หน้าขึ้นสีมาบ้างเล็กน้อยแล้ว

“อาจารย์อ่า ผมมาบอกอาจารย์เรื่องผู้ถูกเลือกนะฮะ”

“อืม โอเคๆ ได้ไม่ล้อแล้ว แล้ว....ใครคนที่เธอว่าน่ะ”

“เด็กปีหนึ่งคณะอักษรของเราเนี่ยแหละฮะ ชื่อ....ลีฮยอกแจ”

“อืม....ลีฮยอกแจงั้นเหรอ ที่เคยเห็นก็ดูธรรมดาๆเหมือนทั่วๆไป แล้วทำไมเธอถึงเลือกเขาล่ะ”

“ก็หลายๆอย่างนะฮะ เคยคุยกับเขาสองสามครั้งแต่ก็รับรู้ได้ถึงอะไรหลายๆอย่าง แล้วก็ผมยังให้ฮันกยองไปสืบมาด้วยนะฮะ ไม่เคยมีอะไรเสียเลย มีแต่คนบอกว่า เป็นคนน่ารักดีทั้งนั้นเลยฮะอาจารย์”

“งั้นเหรอ ก็ดี เดี๋ยวฉันคงจะต้องลองคุยด้วยสักหน่อยแล้วล่ะ”

ร่างบางทั้งสองพูดคุยเรื่องฮยอกแจต่อ ฮีชอลเล่าให้ฟังว่าร่างเล็กไปเล่านิทานให้เด็กๆฟังเป็นประจำ ทำเอาอาจารย์ตาสวยยิ้มและเอ่ยชื่นชมอยู่นาน ก็ต้องหยุดลงเมื่อ

“ที่รักครับ ไปทานข้าวกันเถอะครับ” อาจารย์หนุ่มร่างใหญ่ที่ดูไกลๆอาจจะนึกว่าเป็นสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์หมีเปิดประตูกระจกเข้าสู่ด้านในที่มีคนรักของตนอยู่

“สวัสดีฮะ อาจารย์คังอิน”

“อ่า หวัดดี ฮีชอล วันนี้มาหาคนสวยของครูทำไมเนี่ย” ร่างสูงเดินไปยืนโอบไหล่บางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะตัวใหญ่พลางเอ่ยบอก

“โห อาจารย์ฮะ อาจารย์ทึกกี้ไม่ใช่ของอาจารย์คนเดียวซักหน่อย อย่างน้อยก็เป็นของเด็กคณะอักษรทั้งคณะนะฮะ” คู่รักที่คนทั้งมหาวิทยาลัยต่างอิจฉา คนหนึ่งทั้งสวยแสนดี ส่วนอีกคนหล่อ เข้ม แมน เถื่อน(?) ห่าม ที่รักกันและสร้างตำนานกระฉ่อนมาแล้ว ต่างพากันเล่าต่อๆกันและเห็นประจักษ์ในสายตาตนเองเมื่อได้เรียนที่มหาลัยแห่งนี้อีกด้วย

“อ้า ไม่ได้นะ เยอะออกอย่างนั้น สงสัยครูต้องย้ายจากคณะบริหารมาอยู่คณะอักษรแทนซะแล้ว”

“พอเลยคุณ ไม่ต้องเลยนะ สอนคณะบริหารไปเถอะ ย้ายมามีหวังไม่ได้สอนกันพอดี” ร่างบางตาสวยที่นั่งฟังคนรักพร่ำไปเรื่อยก็ต้องเอ่ยห้ามออกมา คนนี้ไว้ใจไม่ได้ชอบทำอะไรห่ามๆอยู่ด้วย อย่างตอนบอกรักเขาก็ตะโกนบอกกลางสนามฟุตบอลที่กำลังแข่งอยู่ ยังจำได้ถึงวันนี้เลย

“โธ่ ทึกกี้ครับ ผมก็แค่กลัวว่าเด็กที่ไหนมันจะมาทำอะไรคุณนี่นา”

“ไม่มีใครทำอะไรหรอกน่า ไปทานข้าวเถอะ เดี๋ยวมีสอนไม่ใช่เหรอ ฮีชอลล่ะ ไปทานข้าวกับพวกครูมั้ย” ร่างบางที่หันไปดุคนรักตัวเองเบาๆ ก็หันมาชวนฮีชอลที่นั่งมองยิ้มๆอยู่ด้วย

“ไม่ล่ะฮะ เดี๋ยวผมไปกับฮัน อาจารย์ไปทานกันเถอะฮะ ผมไปล่ะ” ฮีชอลที่รู้เวลารีบโค้งลาออกมาให้อาจารย์ทั้งสองได้เป็นส่วนตัวกัน

“ทึกกี้ครับ ฮีชอลมาทำไมน่ะ” เมื่อลูกศิษย์หน้าสวยออกไปแล้ว คนที่อยากรู้ก็เอ่ยถามทันที

“ก็มาบอกเรื่อง ผู้ถูกเลือกน่ะ” มือเรียวเก็บของบนโต๊ะไประหว่างที่เอ่ยเสียงหวานตอบ

“หา งั้นเหรอ เร็วดีจัง แล้วอย่างนี้งานมันจะไปตรงกับช่วงเข้าค่ายของสองคณะรึเปล่าเนี่ย”

“จริงด้วย...แต่คงไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็ค่อยเลื่อนงานส่งมอบหนังสือออกไปก็ได้นิ”

“อืม เอาอย่างนี้ก็ได้ เสร็จแล้วใช่มั้ยครับงั้นไปกันเถอะ ฟอดดดดด” อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พ่อหมีจอมเถื่อนอยากหอมแก้มใสก็คว้าเอวบางมาหอมอย่างที่ต้องการทันที

“เดี๋ยวเถอะชอบทำอย่างนี้จริงเชียว ตกใจรู้รึเปล่าเนี่ย” ร่างบางในอ้อมแขนแกร่งตวัดเสียงงอนใส่

“ก็อยากหอมอ่า เดี๋ยวออกนอกห้องก็ไม่ให้ผมหอมใช่มั้ยล่ะ ก็หอมมันตอนนี้ซะเลย เฮ้อ หอมจริงๆเลยน้าแก้มเมียผมเนี่ย” ยกคิ้วหนาบอกหน้าตาชื่นบานแล้วก็เกี่ยวเอวบางที่ยกมือขึ้นตีต้นแขนหนาไปหนึ่งทีเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มประดับบนใบหน้าทั้งคู่

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

“ฉันงอนได้มั้ยเนี่ย”

โต๊ะตัวเดิมที่วันนี้ต้นไม้เหนือขึ้นไปด้านบนเหลือเพียงกิ่งก้าน กับบรรยากาศยามสายๆที่แดดส่องพอให้สามสาว(?)ได้อุ่นขึ้นมาบ้าง เสียงเล็กๆแต่หวานของเพื่อนตัวเล็กสาขาเคะคนเดียวของกลุ่มที่ตอนนี้เป็นคนเดียวที่ยังไม่มีเจ้าของอย่างเป็นทางการ ข้อย้ำอย่างเป็นทางการ เพราะหากว่าไม่เป็นทางการแล้วล่ะก็ คงจะมีพ่อหนุ่มแก้มซาลาเปาตั้งกระสอบทรายกันบรรดาหนุ่มๆที่พยายามหลั่งไหลกันเข้ามารอไว้อยู่แล้ว

“อุคกี้จะงอนเราได้ไงอ่ะ เยซองเขาขออุคกี้เป็นแฟนก่อนที่ฉันกับฮยอกจะมีแฟนซะอีก” กระต่ายตัวอวบว่าตาใสเช่นเคย เขาพูดถูกทุกอย่างจริงๆนี่นะ

“....ฉันจะงอนนายก็ตรงนี้แหละ ไอกระต่ายแอบแบ้ว ไม่รู้เรื่องอะไรเลย กินหนมในมือนายไปเลยเหอะ”

ร่างเล็กว่ากลับหน้าดำหน้าแดง แต่ท่าทางว่าจะเห็นเป็นสีชมพูระเรื่อเสียมากกว่า เรียวอุคที่รู้สึกเหมือนถูกเพื่อนทิ้งกันไปมีแฟนหมดก็โวยวายเล็กๆแต่กลับโดน ซองมินผู้แสนที่ซื่อบอกตรงๆเข้ากลางใจ

“อุคกี้ ชอบเยซองแล้วรึยังน่ะ” ฮยอกแจที่เงียบฟังมานานก็เอ่ยถามตรงๆเลยเช่นกัน

“.....ฮยอกอ่ะไม่ถามงี้เล่า” สีชมพูจัดขึ้นที่แก้มไม่รู้ว่าเพราะอากาศหนาวหรือว่าเพราะชื่อของชายหนุ่มคนนั้น

“ก็จะได้ไม่ต้องมางอนฉันกับฮยอกอย่างงี้ไง เป็นแฟนกับเยซองเลยจิ” เสียงหวานว่าจบก็เอามือกลมของตัวเองยัดขนมปังเนยเข้าปากเป็นก้อนที่สาม

“อะ อะ อะไร ไม่เอาหรอกอยู่กับตานั่น ปวดหัวจะตาย” นัยน์ตาหวานหลุบลงไม่สบสองสายตาที่มอง

“งั้นเราก็ช่วยไม่ได้น้ะ แต่ว่าเราจะไม่ทิ้งให้อุคกี้ต้องเหงาแน่นอนเลย” กระต่ายน้อยที่กลัวว่าเพื่อนจะงอนจริงๆก็ไม่วายออกตัวไว้ก่อน ไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก

“ใช่ๆอุคกี้ เราไม่ปล่อยให้อุคกี้เหงาหรอกน้ะ” ฮยอกแจรีบรับทันทีเช่นกัน

“เอาเถอะ ฉันก็พูดไปงั้นแหละ ใครไม่อยากให้เพื่อนมีความสุขมั่งล่ะ” แขนเรียวของเรียวอุควาดขึ้นวางทับบนคอขาวของเพื่อนทั้งสอง สามเพื่อนตัวน้อยที่น่ารักยิ้มให้กันไปมาด้วยความสุขที่มี

.

.

แต่ในระหว่างที่สาวๆกำลังหยอกล้อพูดคุยเรื่องคนเพิ่งมีแฟน ทางสามหนุ่มที่วันนี้มาขลุกอยู่ที่บ้านของซีวอน ช่วงหลังๆมาไม่ค่อยได้มาปะทะฝีมือเกมส์กันเลย

“ไอวอน ซองมินบอกฉันว่าแกเป็นแฟนกับฮยอกแจแล้วงั้นเหรอ” เป็นคยูฮยอนที่ถามขึ้น แม้มือหนาทั้งสองข้างจะกำจอยสติ้กและระรัวนิ้วลงไปอย่างเร็วก็ตาม

“หา จริงเหรอวะ เป็นไงมาไงวะเนี่ย แล้วมิรินล่ะแกเอาไปไว้ไหนวะ” เยซองที่กำลังเพ่งสายตาไปที่จอมอนิเตอร์ขนาดกว้างส่วนมือหนาก็เช่นเดียวกับอีกคนที่แข่งกันอยู่ถามขึ้นอย่างแปลกใจ

ร่างสูงของซีวอนนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาข้างๆกัน ผู้ที่ตกเป็นคนต้องตอบคำถามในสถานการณ์ที่ตนเองก็น้ำท่วมปากเช่นนี้ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ควรบอกเพื่อนตนเลยดีไหม หรือควรเก็บเป็นความลับระหว่างเขากับมิรินต่อไปดี

“คือ....ฉันยังไม่อยากบอกพวกแกตอนนี้วะ” แต่สุดท้ายร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ทอดสายตาออกอย่างเหม่อลอยแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เจือความลำบากใจ ทำเอาคนฟังยิ่งแปลกใจ เมื่อเจ้าตัวตัดสินใจได้ว่า ควรจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปก่อนไม่ควรเอาเพื่อนของตนเข้ามารู้เห็นอะไรจะดีกว่า

“มีอะไรงั้นเหรอวะ” คยูฮยอนที่ยอมละสายตาออกจากจอเพื่อมองหน้าคมของเพื่อน มือหนาปิดหนังสือในมือลงแล้วลุกขึ้นยืนเอ่ยเสียงนิ่งๆ

“เอาเป็นว่าถึงเวลาแล้วฉันจะบอกพวกแกเอง แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องไปรับฮยอกแจแล้ว พวกแกจะอยู่ก็ตามใจ ป่านนี้คงมีหนุ่มๆไปรอรับซองมินกับเรียวอุคแทนแล้วล่ะ”

.

ไม่ต้องสงสัยหากจะมีเสียงคล้ายการโยนวัตถุลงพื้นอย่างแรง เสียงโครมคราม และตามมาด้วยเสียงล้อรถเบียดถนนที่ขับออกไปจากหน้าบ้านตระกูลชเวพร้อมกันสามคัน

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

ภาพของสามหนุ่มหล่อยืนเรียงกันหน้าตึกเรียนอย่างนี้คงไม่ได้หาดูกันง่ายๆ ทั้งรุ่นพี่สาวๆหนุ่มน้อยสาวน้อยหน้าตาน่ารักรุ่นเดียวกันต่างก็ไม่อยากละสายตาจากภาพนั้นเลย หลังจากที่ทั้งสามคนเหยียบความเร็วมาเต็มที่ กลัวว่าจะไม่ทันเวลาสาวๆเลิกเรียน แต่กลับต้องมายืนหล่อ รอคาบอาจารย์ฮโยริจอมโหดที่แกสอนเลยเวลา

“คยู ~” กระต่ายตัวกลมที่เดินนำหน้าออกมาหาคนรักท่ามกลางสายตาอิจฉามากมาย แต่เจ้าตัวเคยรู้ตัวซะที่ไหน เกาะหมับไปที่ต้นแขนแกร่งของคยูฮยอนแล้วบอกประโยคที่ร่างสูงได้ยินบ่อยๆว่า

“หิวจังเลย ~”

ร่างสูงยิ้มบางๆรับกับความน่าเอ็นดูของซองมิน แล้วจึงได้บอกว่าจะพาไปทานข้าวเท่านั้น ร่างอวบก็ยิ้มหวานหยดให้ ไม่ลืมหันไปโบกมือบ๊ายบายเพื่อนตัวเล็กกับตัวขาว แล้วเดินตามคนขับรถรูปหล่อประจำใจที่เปิดประตูรถรออยู่แล้ว

“เร็วจริงน้ะ ไอคยู อ้ะ อุคกี้ครับ ผมไปส่งที่บ้านนะ” บ่นเบาๆไปทางรถคันหรูของเพื่อนที่ขับออกไป แล้วหันมาทำเสียงหวานให้คนตัวเล็กเจ้าของหัวใจที่เพิ่งจะเดินออกมา

“อะไร ไม่ต้องเลยวันนี้ฉันจะกลับกับฮยอกแจ” เสียงหวานว่าใส่แบบปกติ แต่มีเหรอที่เยซองจะยอมแพ้

“อุคกี้จะไปขัดคู่ข้าวใหม่ปลามันทำไมล่ะครับ นู้นนน ไอวอนมันมารอฮยอกแจก่อนใครเลยนั่นน่ะ อุคกี้จะใจร้ายกับเขาจริงๆเหรอ” หนุ่มแก้มซาลาเปาเอ่ยเสียงล้อเลียนเพื่อนตัวเอง และผลที่ได้หลักคือ....

“งือ กลับกับนายก็ได้ ชิ” เรียวปากบางยู่แหลมอย่างต้องยอมแพ้ของเรียวอุค น่ารักเกินจนเยซองอยากให้งอนบ่อยๆเสียเหลือเกิน

.

“เหนื่อยมั้ยครับ” น้ำเสียงอบอุ่นกับคำถามห่วงใยช่วยทำให้อากาศหนาวๆอย่างนี้ไร้ค่าไปเลย ฮยอกแจสายหน้าเป็นคำตอบเบาๆ ให้ซีวอน

“หิวรึยัง อยากไปไหนรึเปล่าครับ” เมื่อรถสีเข้มเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัยซีวอนก็เอ่ยถามคนตัวขาวข้างๆทันที

“ยังไม่หิวเลย ซีวอนล่ะ หิวรึยัง” เสียงหวานกันมาตอบคนที่ยังมองตรงไปกันถนนตรงหน้า

“ผมก็ยังครับ ถ้างั้นเราไปเดินเล่นสักที่นึงกันก่อนมั้ยครับ หิวแล้วค่อยหาอะไรทานกัน”

“ได้ซิ” รอยยิ้มหวานปรากฏบนดวงหน้าใสที่เจือสีชมพูบางๆ

ฮยอกแจเคยแอบฝันอยู่กับตัวเองมานานไม่คิดเลยว่าความฝันลมๆแล้งๆที่ตนวาดไว้จะเป็นจริงได้อย่างวันนี้ วันที่เขาและซีวอนได้เดินเคียงคู่กันในฐานะคู่รักคู่หนึ่ง รอยยิ้มที่ไม่สามารถเก็บเม้มได้อีกของฮยอกแจทำเอาคนข้างๆต้องยิ้มตาม ทั้งคู่เดินดูของตรงโน้นตรงนี้ไปเรื่อย จนมาเจอกับร้านขายเครื่องประดับที่หนึ่งในร้านที่เป็นแผงลอยที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ทั่วบริเวณ

“น่ารักจัง” เอ่ยเบาๆเมื่อมือเรียวหยิบสร้อยข้อมือเงินเส้นเล็กขึ้นมาดูใกล้ๆ สร้อยข้อมือที่เป็นรูปลูกเจี้ยบเป็นจี้เล็กๆห้อยอยู่สลับกับรูปกลมๆที่คาดว่าน่าจะเป็นรูปทรงไข่

“ชอบเหรอครับ”

“อืมก็น่ารักดี ไม่ค่อยเห็นมีที่ไหนเลยที่ทำเป็นรูปลูกเจี้ยบอย่างนี้น่ะ” ฮยอกแจยังคงไม่ละสายตาออกจากสร้อยเส้นนั้น ปลายนิ้วเรียวแตะไปที่ลูกเจี้ยบตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม

“พี่ชายไม่ซื้อให้แฟนหน่อยเหรอครับ เส้นนี้หายากน้า ผมรับมาเส้นเดียวเอง”คนขายที่ดูเหมือนจะอายุมากกว่าท่าทางกวนๆ แต่กลับเรียกซีวอนว่าพี่เต็มปากเชียร์ให้ซื้อสิ่งที่อยู่ในมือร่างบาง

“อ้ะ ไม่หรอกครับ ผมขอดูเฉยๆนะฮะ” ร่างบางรีบเอ่ยบอกอย่างเกรงใจแล้ววางสร้อยในมือลงตำแหน่งเดิม เอ่ยขอบคุณที่ให้ชมของเบาๆแล้วเดินออกไปจากหน้าร้านอย่างรวดเร็ว ร่างสูงมองตามไปเล็กน้อยแล้วจึงหันมามองที่สร้อยเส้นนั้น เส้นที่มีรูปลูกเจี้ยบประดับอยู่ เส้นเงินเส้นน้อยนี้ที่อาจจะมีผลต่อวันข้างหน้าของพวกเขาก็เป็นได้

เดินต่อมาซักพักทั้งคู่ก็เดินมาถึงร้านขายดอกไม้ร้านหนึ่ง ซีวอนหยุดยืนมองนิ่งอยู่หน้าร้านจนฮยอกแจที่เดินนำไปรู้สึกว่าร่างสูงไม่ได้เดินอยู่ข้างตนเองเป็นต้องหันกลับมามองหา

“จะซื้อดอกไม้เหรอฮะ” ร่างบางเอ่ยถามซีวอนที่ยังคงมองดอกไม้หลากหลายสีอยู่ตรงนั้น

“อืม ครับคงต้องซื้อไปง้อมิรินเขาหน่อยวันนี้ผมออกมากับฮยอกแจ เขาเลยบอกว่าต้องมีของฝากเขาไม่รู้ว่าเอาเป็นดอกไม้จะดีรึเปล่าน่ะครับ” ฮยอกแจได้ฟังอย่างนั้นไม่รู้ทำไมในหัวใจถึงได้รู้สึกแปลกๆ แต่ไม่อยากจะให้ตัวเองคิดในด้านไม่ดีเลยต้องหยุดความคิดตัวเองลง

“ดอกไม้ก็ดีนะฮะ ใครได้รับก็ต้องสดชื่น อารมณ์ดีแน่นอน” เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็เดินเข้าสู่ด้านในร้านกันเพื่อเลือกซื้อ ดอกไม้ช่องามซักช่อ

“เอาเป็นดอกอะไรดีเหรอซีวอน ดอกลิลลี่ดีมั้ย สวยน้ะ หอมด้วย” ปลายจมูกสวยจรดลงไปพิสูจน์กลิ่นหอมบนลิลลี่สีขาวช่อสวยที่อยู่ในแจกันตรงหน้า

“มิรินเขาแพ้กลิ่นลิลลี่น่ะครับ เขาชอบดอกกุหลาบสีชมพูมากกว่าน่ะ”

ร่างหนาว่าจบก็หันไปสั่งพนักงานในร้านโดยมิทันได้สังเกตเห็นแววตาที่ไหววาบเพียงชั่วครู่ของฮยอกแจ คนร่างบางที่คิดว่า ร่างสูงดูรู้จัก ดูแล และใส่ใจหญิงสาวมากเหลือเกิน ก็พาลจะนึกหวั่นไหวไม่ได้ แต่ก็ต้องห้ามใจไว้อีกครั้งเมื่อหัวใจมันจะคิดอิจฉาอยู่ร่ำไป

.

.

“อิ่มจังเลย” มือบางวางที่บนหน้าท้องราบของตนเองแต่คนมองนี่ซิ ไม่เห็นว่าตอนกินอิ่มๆมันจะต่างกับตอนปกติยังไง ทั้งสองที่แวะทานอาหารเย็นกันหลังจากเดินกันจนเหนื่อยแล้วในร้านอาหารบรรยากาศสบายๆไฟในร้านสว่างด้วยโทนสีสีอบอุ่นตัดกับสีฟ้าด้านนอกที่ดั่งคลุมด้วยผืนผ้าสีดำไปเรียบร้อยแล้ว

“อิ่มแล้วเหรอ เอาของหวานมั้ย”

“ไม่ไหวแล้วล่ะ นี่ถ้าฉันกินอีกคงกลายเป็นซองมินแน่เลย” ซีวอนหัวเราะเบาๆกับคำแซวเพื่อนตัวเองของร่างบาง ฮยอกแจมองร่างสูงยิ้มและหัวเราะเบาๆก็ทำให้คิดถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา

“......นี่ซีวอน จำเรื่องที่นายเคยช่วยฉันตอนเด็กๆได้มั้ย” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาหวานแล้วพยักหน้ารับน้อยๆ

“เรื่องที่นายถูกแกล้งด้วยการเอาหนังสือเล่มนั้นของนายไปใช่มั้ย”

“อืมหนังสือเล่มนั้นสำคัญมากเลยน้ะ คุณตาให้เป็นของขวัญ ตอนนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วล่ะเขาเลิกพิมพ์แล้ว....คือพูดเรื่องหนังสือทีไรฉันพูดมากทุกทีเลย ขอโทษน้ะ” ดวงหน้าหวานใต้แว่นแก้วหนาทำหน้าสำนึกผิดอย่างน่าสงสารจนคนมองต้องยิ้มบางๆรับ

“ฮยอกแจไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เพลินดีออกด้วยซ้ำที่ได้ฟังคุณเล่าน่ะ ท่าทางจะชอบอ่านหนังสือมากเลยน้ะ ถ้าไงเดี๋ยวเราไปแวะร้านหนังสือก่อนกลับมั้ย”

“อืมได้ซิ” ร่างบางแอบก้มหน้าเม้มเรียวปากซ่อนรอยยิ้มนั่นอย่างช่วยไม่ได้ มีความสุขเหลือเกิน

“ฮยอกแจต่างกับมิรินมากเลยน้ะ รายนั้นเขาไม่ชอบอ่านหนังสือเลยล่ะ วันๆเอาแต่ช้อปปิ้ง เสริมสวยอย่างเดียว ดีหน่อยที่ชอบออกแบบเจเวลี่ที่ตัวเองเรียนอยู่ ไม่งั้นคงไม่ไปถึงไหน”

“.....” ร่างบางทำได้เพียงแค่ยิ้มรับบางๆเช่นเคย ซีวอนที่ไม่ค่อยจะพูดอะไรยาวๆเท่าไหร่ แต่กลับพูดได้ขนาดนี้เหมือนเรื่องที่เขาชอบอ่านหนังสือ ต่างกับร่างสูงตรงที่เรื่องนั้นมันเกี่ยวกับหญิงสาวคนนั้นนี่ซิ

“ดูพวกนายจะสนิทกันมากเลยน้ะ” เอ่ยถามเบาๆอย่างไม่แน่ใจ

“เอ่อ อืม...ก็เราโตมาด้วยกันนี่นา ตั้งแต่เด็กๆแล้วไม่เคยห่างกันเลยล่ะ คุณพ่อบอกให้ดูแลมิรินเขาให้ดีๆ ผมเลยต้องตามใจเขาทุกอย่างเลยน่ะ อยากเล่นอะไร อยากได้อะไรผมก็ต้องพยายามทำเพื่อเขาให้ได้”

“ทุกเรื่องเลยเหรอ ดีจังเลยน้ะ” ซีวอนชะงักไปเล็กน้อยเพราะเหมือนจะสัมผัสได้ถึงคำถามที่ปนคำไม่มั่นใจนั่น ก็พาลคิดไปถึงเรื่องที่มิรินขอร้องให้เขาทำ สงสัยคงจะเป็นทุกเรื่องจริงๆเช่นเรื่องนี้เรื่องที่เขาทำอยู่แม้จะไม่อยากทำเพียงใดแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ทำมันลงไปจนได้

            “แต่ว่าตอนนี้ฮยอกแจเป็นคนที่ผมคบด้วย ผมจะดูแลฮยอกแจให้ดีเหมือนกันน้ะครับ” ร่างสูงที่รู้สึกเหมือนตัวเองหลุดอะไรไปมากพอควรแล้ว ก็รีบนึกถึงฐานะปัจจุบันของตัวเองทันที

“อืม ซีวอนใจดีจัง พาฉันมาเที่ยวมาทานข้าว พาไปเที่ยวแล้วยังฟังฉันพูดอย่างนี้ด้วย ขอบคุณน้ะ”

“จะขอบคุณทำไมล่ะ ฮยอกแจนี่มันเดทแรกของเราน้ะ มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำอยู่แล้ว” นัยน์ตาใสเบิกกว้างอย่างตกใจ ฮยอกแจไม่ทันจะคิดว่า สิ่งที่ตนเองกระทำอยู่เรียกว่า ‘เดทแรก’ ก็พาลนึกเขินขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่พลันก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อซีวอนเอ่ยบอกว่า ขอตัวไปห้องน้ำ ร่างสูงเข้าสู่ด้านในร้านได้ครู่เดียวเสียงเรียกเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์ของร่างสูงที่วางไว้บนโต๊ะ

มือเรียวคว้ามาดูก็ปรากฏชื่อ ‘มิริน’ ที่หน้าจอสี ร่างเล็กที่คิดไม่ตกว่าควรจะกดรับดีหรือปล่อยให้สายตัดไปดี ระหว่างที่คิดสายก็ตัดไปเอง แต่แล้วมันก็แผดเสียงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ฮยอกแจตัดสินใจได้แล้วว่าคงต้องกดรับสายเอง

“เอ่อ สวัสดีฮะ”

//ฮัลโหล นั่นซีวอนรึเปล่าน่ะ// ปลายสายดูตกใจเล็กน้อยที่คนรับเป็นเสียงหวานผิดจากที่ควรเป็นเสียงเข้ม

“เอ่อ ไม่ใช่ครับพอดีซีวอนไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ”

//แล้วนั่นฮยอกแจใช่มั้ย อยู่ที่ไหนกัน เมื่อไหร่ซีวอนจะกลับบ้านน่ะ//

“คือ...คือ....อ้ะ ซีวอนมาแล้วฮะรอเดี๋ยวน้ะฮะ” ร่างบางไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรดี สายตาก็คอยมองเจ้าของเครื่องให้ออกมาเสียที แต่แล้วร่างสูงก็ออกมา ฮยอกแจรีบส่งเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กนั่นให้ทันที ซีวอนรับมาอย่างงงๆแต่เมื่อดูชื่อที่ปรากฏอยู่ก็เข้าใจได้ทันที

.

“ครับ...อยู่กับฮยอกแจที่ทงแดมุนน่ะ...เอ่อ..รอก่อนได้มั้ย อีกไม่นานหรอก...ก็ได้ครับ..ครับ” เสียงพูดกับปลายสายที่ได้ยินเพียงด้านเดียว แต่ก็ทำให้ฮยอกแจเข้าใจได้ไม่ยาก

“มีอะไรรึเปล่าฮะ” ทันทีที่ร่างสูงวางสายลง ฮยอกแจก็ถามขึ้น

“ฮยอกแจครับ ขอโทษน้ะผมต้องรีบกลับบ้านแล้วล่ะ ไปครับผมไปส่ง” คิ้วเข้มขมวดเรียวบอกถึงความลำบากใจไม่น้อย ที่ต้องกลับกะทันหัน

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ซีวอนกลับเถอะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้”

“เอ่อ..เอางั้นเหรอครับ ขอโทษด้วยน้ะเรื่องร้านหนังสือ คราวหน้าเราค่อยไปด้วยกันนะครับ” ซีวอนคว้ามือบางมากุมไว้เอ่ยขอโทษเบาๆ ฮยอกแจยิ้มรับให้ ร่างสูงจึงหมุนตัวออกจากร้านแล้วขับรถออกไป

ฮยอกแจยืนมองรถของซีวอนขับออกไปจนสุดตาแล้วจึงหมุนตัวกลับไปทางที่จะมุ่งสู่บ้านหลังน้อยของตน พลางคิดไปว่า ‘เดทแรก’งั้นเหรอ ทำไมถึงรู้สึกว่าความสุขที่มีมันน้อยลงจากตอนแรกกันน้ะ เราควรจะรู้สึกอิ่มเอมกับคำว่าแฟนมากว่านี้แต่ทำไม เหมือนแผลในใจที่เกิดมานาน ตั้งแต่เห็นเขาสองคนเคียงข้างกันมาแต่ไหนแต่ไรถึงยังไม่หายไป แต่แผลนั้นกับปรากกฏชัดขึ้นกว่าเดิม เพียงแค่คิดหัวใจก็เจ็บแปลบ นึกถึงช่วงเวลาที่แอบมองร่างสูงเพียงข้างเดียว มันไม่ได้ต่างกันสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ซักเท่าไหร่ การที่ซีวอนยังคงให้ความสำคัญกับมิรินแสดงให้เห็นความผูกพันธุ์ที่ทั้งสองคนมีให้กันมานาน เขาคิดถูกรึเปล่าที่รับคำขอจากร่างสูง

เรามีความสำคัญกับซีวอนจริงๆรึเปล่า

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

70%

ตายล่ะ ทำไมวันนี้คุณแม่กลับบ้านเร็วจังเลย

ร่างเล็กของเรียวอุคที่วันนี้ยอมทำใจนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้พ่อแก้มซาลาเปามาส่งถึงบ้านอีกครั้งหนึ่งก็พลันตกใจเมื่อปรากฏว่ารถคันงามของผู้เป็นมารดาจอดนิ่งอยู่ตรงหน้าบ้านต่างจากทุกวัน สมองน้อยๆรีบประมวลผลวางแผนทันที กลัวเหลือเกินว่า ถ้าเยซองเจอกับแม่ตนเองแล้วจะเป็นยังไงไม่อยากคิดเลยจริงๆ

“นี่ เดี๋ยวๆนายส่งฉันตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง” มือบางรีบเอื้อมไปจับ แขนหนาที่พาดจับอยู่ตรงพวงมาลัยรถเพื่อห้าม ทำเอาสารถีสุดหล่อแปลกใจ

“ทำไมล่ะ อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วนี่ครับ” ผละสายตาออกจากทางตรงหน้าเล็กน้อยเพื่อหันมามองคนตัวเล็กที่หน้าตาดูตื่นๆ

“อ่ะ เอ่อ คือ..คือ ฉันจะลงตรงนี้แหละ ไม่อยากนั่งรถนายแล้ว จอดเลย จอดๆๆๆๆ” มือเล็กๆระรัวทุบที่ต้นแขนแกร่งจนเยซองตกใจและจำใจจอดรถตรงข้างทางที่ห่างจากหน้าบ้านของร่างเล็กไม่เกินสามเมตรเห็นจะได้

“อ่ะ อ้ะๆครับ จอดแล้วครับ มีอะไรเหรอครับทำไมต้องลงไม้ลงมือกันล่ะครับที่รัก”

“เดี๋ยวเหอะไม่ต้องเลย จะลงแล้ว นายกลับไปได้แล้ว” ท่าทางที่มีพิรุธชัดเจนทำให้เยซองต้องมองหาสาเหตุไปที่ตัวบ้าน ตาคมก็เกิดประกายความเข้าใจและตามด้วยความดีใจเต็มเปี่ยม

“นั่น รถใครน่ะครับ รถคุณแม่อุคกี้เหรอ” ร่างเล็กเบิกตากว้างทันที เมื่อโดนจับทางได้อีกแล้ว เยซองที่มาส่งเรียวอุคหลายครั้งแต่ไม่เคยเจอคนในบ้านเลย เคยถามเจ้าตัวเลยได้รู้ว่าอยู่กับแม่สองคน ส่วนพ่อจากไปหลายปีแล้ว

“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เลย นายรีบกลับบ้านไปเลย”

“โหย ปฏิเสธอย่างนี้แสดงว่าใช่ ใจดำจังเลยไม่ยอมให้ว่าที่ลูกเขยอย่างผมต้องเข้าไปแนะนำตัวกับว่าที่แม่ยายสักหน่อยเหรอครับ”

“ไม่ต้องเลยนะ ใครว่าที่ลูกเขย อ้ะ กลับมาเลยนะ นี่นายยยย” ห้ามไม่ทันแล้วเมื่อเจ้าของรถเปิดประตูเดินตรงไปยังหน้าบ้านหลังน้อยอย่างรวดเร็ว

“คุณแม่ครับบบบบ”

“เฮ้ย หยุดเลยน้ะ อย่าเรียกนะ” มือเล็กกระโดดเอื้อมไปปิดปากร่างสูง แต่ก็ทำได้ไม่เต็มที่นักเพราะความสูงที่ต่างกัน เพียงแค่เยซองเอียงหน้าหลบก็พ้นจากมือเรียวเล็กนั่นแล้ว แม้ว่าจะหอมน่าสูดดมก็ตาม แต่ว่าตอนนี้ฝากตัวกับว่าที่แม่ยายได้ อนาคตอยากดมกี่ครั้งก็ทำได้ตามใจไม่มีลิมิตมันก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว

“คุณแม่ครับ อื้อ อุนแอ้อ้าบบบบ อุน แม่” มือเรียวยังคงพยายามอยู่ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่สุดท้ายก็....

.

“อ้าว อุคกี้กลับมาแล้วเหรอลูก” เสียงหญิงสาวที่มีอายุเล็กน้อยดังขึ้นจากทิศทางของประตูหน้าบ้านก็ทำเอาแขนน้อยที่พยายามปิดปากร่างสูงลดลง ร่างเล็กก้มหน้าถอนหายใจนึกถึงอนาคตอันใกล้ของตัวเองที่ต้องปวดหัวแน่นอน

“แล้วนี่ใครล่ะจ้ะ” ร่างบางของผู้เป็นแม่ผมยาวประบ่าที่ม้วนปลายโค้งไว้เล็กน้อย กับความสูงที่ไม่ได้พกพามามากนัก และส่งต่อไปให้ผู้เป็นลูกเพียงน้อยนิดเช่นเดียวกัน คิมฮยอซอนเดินออกมาเปิดประตูรั้วบ้าน แล้วเอ่ยถามร่างสูงที่ยิ้มฉีกยิ้มให้

“เพื่อนน่ะฮะ เขากำลังจะกลับแล้ว” ลูกชายคนเดียวละล่ำละลักบอกอย่างรวดเร็ว

“โธ่ อุคกี้ครับ ผมอุตส่าห์มาส่งทำไมรีบไล่กันจังเลย” เยซองที่ดูท่าทีของฮยอซอนแล้วว่าน่าจะใจดี ก็รีบฉวยโอกาสทำตัวน่าสงสารเรียกคะแนนทันที

“แหม อุคกี้จ้ะ เพื่อนเขามาส่งเราถึงบ้านทั้งที พาเข้าไปนั่งในบ้านก่อนซิ มาจ้ะพ่อหนุ่มชื่ออะไรล่ะเรา” ฮยอซอนเปิดประตูรั้วให้กว้างขึ้นเป็นการบอกเชิญเข้าบ้านไปในตัว

“ผมชื่อ เยซองครับ ตอนนี้กำลังตามจีบลูกคุณแม่ที่ยังใจแข็งอยู่ ขออนุญาตคุณแม่ด้วยนะครับ” ร่างสูงแนะนำตัวเองเสร็จสับก็โค้งตัวทำความเคารพขออนุญาตอย่างเป็นทางการ ทำเอาผู้เป็นแม่ยิ้มรับกับความจริงใจและกล้าหาญไม่น้อย

“โอ้ยยยย ไม่ต้องขอแม่หรอกจ้ะ เห็นหน้าเราอย่างเดียว หล่อขนาดนี้แม่ก็ยกลูกแม่ให้แล้ว”

“!!!! แม่ฮะ”

“เสียงดังไปทำไมจ้ะ แม่พูดจริงนี่นา มาจ้ะ เยซองวันนี้ทานข้าวที่บ้านกับแม่น้ะ จะได้คุยกัน รู้จักกันอีกซักหน่อย”

“ครับ! คุณแม่” หน้าบานคงเป็นคำเดียวที่นึกได้กับสีหน้าของพ่อแก้มซาลาเปาตอนนี้ เดินฉีกยิ้มเข้าสู่ด้านในตัวบ้าน ทิ้งให้ ร่างเล็กยืนกัดปากล่างตัวเองอย่างหงุดหงิด

.

.
            “นี่จ้ะ ทานเยอะๆน้ะเยซอง” ฮยอซอนตักโน้นตักนี่ใส่จานร่างหนาที่กินไปมองหน้าหวานที่งอพอประมาณไปคงจะเพราะอยู่ต่อหน้ามารดาเลยออกฤทธิ์ไม่ได้มาก

“แม่อ่ะ ไปเอาใจเขาทำไมล่ะฮะ” ลูกชายตัวเล็กของคุณแม่บอกงอนๆแถมส่งค้อนให้เยซองหนึ่งที

“อ้าว ก็เขาจะมาเป็นลูกเขยแม่ แม่ก็ต้องดูแลเขาหน่อยซิจ้ะ” พูดอวยไม่พอ หันไปยักคิ้วไปมากับร่างสูงอีกด้วย

“แม่ฮะ ใครบอกว่า เขาจะมาเป็นลูกเขยแม่ล่ะ ผมไม่ได้เป็นแฟนเขาซักหน่อย” พูดเสียงอ้อมแอ้มด้วยใบหน้าสีชมพูระเรื่อ

“อีกหน่อยก็เป็น แม่เชื่ออย่างนั้น ใช่มั้ยจ้ะเยซอง”

“ครับคุณแม่ แน่นอนครับ” คนหนึ่งส่งคนหนึ่งรับ เป็นลูกคู่กันดีเหลือเกินทำเอาเรียวอุคพูดไม่ออก ว่าแล้วเชียวว่าจะต้องปวดหัว ไม่น่าพลาดเลยจริงเชียววันนี้

มื้ออาหารที่แสนอบอุ่นผ่านไปด้วยรอยยิ้มของสองคนส่วนอีกคนหน้างอปนแดงจนจบมื้ออาหาร ร่างเล็กที่ถูกแม่บังคับให้เดินออกมาส่งเยซองที่รถ ก็มายืนหน้างอปากจู๋เชิดอยู่

“หึหึ ทำไมทำหน้าอย่างงี้ล่ะครับเนี่ย” เยซองที่ไม่ว่าเห็นเรียวอุคหน้างอยังไงก็ยังคิดว่าน่ารักอยู่เสมอถามขึ้น

“ไม่ต้องมาถามเลย วันหลังไม่กลับบ้านกับนายแล้ว”

“อ้ะไม่ได้นะครับ เมื่อกี้คุณแม่บอกแล้วว่าให้มาส่งได้ทุกวัน เพราะว่ากลัวจะไม่ปลอดภัยนะครับ”

“กลับกับนายแหละ ท่าทางจะไม่ปลอดภัยมากกว่าอีกมั้ง”

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะทำให้ไม่ปลอดภัยอย่างที่ที่รักว่าก็ได้นะครับ” ร่างสูงยื่นหน้าคมเข้าใกล้แล้วบอกเสียงแทบจะกระซิบยั่วเย้าคนหน้างอให้ขึ้นสีแดงเจือๆ

“อ้ะไม่ต้องเลยนะ เอาหน้านายออกไปเลย” มือเล็กดันหน้าคมออก พรางเบือนหน้าตนเองหนีไปด้านข้าง

“หึ ครับๆ...เรียวอุคครับ....ขอบคุณสำหรับมื้ออาหารแสนอบอุ่นนะครับ” ร่างสูงที่อยู่ดีดีก็เปลี่ยนท่าทีไปเล็กน้อยจนร่างบางตั้งตัวไม่ทัน เสียงเข้มเอ่ยบอกไร้ท่าทีเล่นๆเช่นเคย มือหนาคว้ามือบางขึ้นมากุมแล้วแนบริมฝีปากประทับมือขาวนวลนั้นเบาๆ จนใบหน้าหวานที่ยังไม่ทันจะลดสีลงก็ต้องขึ้นสีชัดกว่าเดิมอีก อยากจะโวยวายเช่นทุกทีก็ไม่กล้าจนต้องปล่อยไป

ร่างสูงปล่อยมือเล็กลงแล้วเดินไปด้านข้างรถตรงฝั่งคนขับโบกมือลาเพียงนิด บอกเบาๆว่าเจอกันที่มหาวิทยาลัยพรุ่งนี้แล้วก็ขับรถจากไป เรียวอุคที่ยังยืนนิ่งใจสั่นกับท่าทีนั้นก็ต้องยกมือขึ้นวางตรงอกข้างซ้าย ตำแหน่งหัวใจ เพราะมันเต้นแรงจนราวจะหลุดออกมาด้านนอกให้ได้ หัวใจเรามันอยากบอกว่าอะไร

....หรือเราจะรักไปแล้วนะ

TBC.

_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._

หุหุ เดทแรก ของวอนฮยอกแล้ว

พี่เย่...หน้าด้านเข้าไว้ เป็นสิ่งที่พี่เย่เขายึดถือจริงๆ ==" แต่ว่าแอบมีมาดนิ่งให้หนูอุ้คใจแกว่งด้วยนา

คึคึ คอมเม้นต์เกินร้อยด้วยพลัง ของรึดเดอร์ผู้น่ารักทั้งหลาย ขอบคุณน้าาาา

ช่วงนี้ อัพไม่บ่อยเท่าที่ควรเพราะ กลับมาจากเหนือ แล้วงานแน่นเลย รอหน่อยนะคะ อย่าไปไหนกันนะ >//////<

*** ช่วงนี้กิ้บอยู่ในช่วง มหกรรมแลกเปลี่ยนแบนเนอร์นะ ถ้าเห็นว่าหน้าฟิคอัพแต่เนื้อหาไม่อัพไม่ต้องตกใจนะ

ตอนหน้า !!!! ตอนที่ 12 ความหึงบังตา จะใครได้ก็ต้องยกให้เค้าเลย

คิมคิบอม ผู้ชายหมายเลข 12  คึคึ

ขอบคุณสำหรับ ทุกคอมเม้นต์นะคะ ^^~