ตอนที่ 11 : *Flip Love*: Chapter 10 ตอบตกลง
Chapter 10 ตอบตกลง
“เรียวอุคคร้าบบบบบบ”
“........”
“อุคกี้คร้าบบบบบบ”
“............ -*-”
“ที่รักคร้าบบบบบบ”
“เดี๋ยวเหอะ ไอซาลาเปา บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ที่รักของนายอ่ะ” คิ้วเรียวสวยขมวดจนติดกัน ในระหว่างที่นั่งรอ เพื่อนกระต่ายและไก่อยู่ที่โต๊ะตัวเดิมเพื่อไปเรียนในคาบบ่าย แต่ดันมีหนุ่มคณะบริหารที่หน้าตาเหมือนเอาซาลาเปาไส้ครีมสองลูกไปแปะไว้ที่หน้ามานั่งกวนอยู่อีกแล้ว
“หึหึ ก็เดี๋ยวอุคกี้ก็เป็นที่รักผมนี่ครับ เรียกไว้ก่อนจะได้ชิน” เสียงทุ้มที่ไม่ต้องบอกว่าของใครก็รู้ว่าขึ้นอย่างที่เรียกได้ว่า หน้าหนา = =”
“...เยซอง ช่วงนี้นายได้อยู่กับซองมินบ้างรึเปล่า” เสียงหวานของเรียวอุคถามขึ้นอย่างนิ่งๆไม่มีวี่แววโวยวายเช่นเคย แถมไม่มีการเรียกคำว่า “ไอ” นำหน้าชื่อให้เป็นเกียรติด้วย
“ห๋า ไม่น้ะครับ ผมจะไปอยู่กับซองมินของไอคยูมันทำไม ผมอยู่กับอุคกี้ของผมตลอดนี่ครับ” ตกใจไปเหมือนกันไม่คิดว่าจะได้คำถามอย่างนี้ เบ้หน้าอย่างงงๆ
“เหรอ ฉันก็นึกว่านายจะติดเชื้อคิดเองเออเองมาจากไอกระต่ายน่ะซิ หึ”
“โธ่ อุคกี้ครับผมก็นึกว่าเรื่องอะไร ผมไม่ได้คิดเองเออเองเหมือนซองมินน้ะครับ ผมแค่เอาเรื่องที่จะเกิดขึ้นแน่นอนในอนาคตมาพูดก่อนก็แค่นั้นเอง” ยกยิ้มมุมปากอย่างกลั้นๆแถมมิหนำซ้ำยังไหวไหล่ให้เห็นว่าเรื่องจริงทั้งนั้นที่พูดน่ะ
“เฮ้อออ อยากจะฆ่านายจริงๆเลย กวนประสาทชะมัด” ฟันคมกัดกันแน่นแล้ว เค่นเสียงออกทางไรฟัน มือเล็กกำกลมยกขึ้นกดแนบที่ขมับทั้งสองข้างของตนเองอย่างหงุดหงิดใจ แต่ท่าทางธรรมชาตินั้นมันดูน่ารักน่าเอ็นดูมากในสายตาของคนที่ทำให้เกิดอาการนั้นตรงหน้า
“.....นี่ที่รักครับ ถ้าผมเผลอผลักคุณล้ม คุณจะทำไง”
“ห๋า อยู่ดีๆถามอะไร อืม...ฉันก็คง....ผลักกลับมั้ง” ร่างเล็กเป็นฝ่ายแปลกใจบ้างกับคำถามแปลกยิ่งกว่า
“แล้วถ้าผมทำร้ายคุณล่ะ”
“ฉันก็เตะนายกลับน่ะซิ”
“แล้วถ้าผม....รักคุณล่ะ” หน้าคมเข้มค่อยๆยื่นเข้าใกล้ดวงหน้าเรียวที่นั่งฝั่งตรงข้ามของม้านั่งแล้วเอ่ยออกมาช้าๆ คำถามที่ทำเอาคนน่ารักกำลังจะเอื้อนเสียงตอบแต่เรียวปากบางกลับต้องอ้าค้างเมื่อแปลความหมายของคำถามนั้นได้ ใบหน้านวลระเรื่อเจือสีแดงทันทีอย่างน่ารัก ปฏิกิริยาแบบนี้ยิ่งทำให้คนที่เห็นอยากจะคว้าริมฝีปากที่อ้าค้างนั้นมาบดจูบทาบทับสอดแทรกเข้าสัมผัสความหวานภายใน แต่กลับทำได้แค่เพียง
ฟอดดดด
“อ้ะ อ้ากกกก ไอซาลาเปา เอาอีกแล้วน้ะ ฮึ้ยยยย” มือเรียวเลื่อนมาถูกที่แก้มนิ่มข้างที่ถูกประทับโดยริมฝีปากหนาแล้วถูไปมาจนไม่รู้ว่ายังไงถึงได้แดงลามไปทั้งไปหน้าเช่นนี้
“เฮ้อออ หอมจัง ~”
ระหว่างที่สองหนุ่มสาว(?) กำลังจะเกิดศึกหวานๆอีกรอบ ก็มีอีกสองคนเดินเคียงข้างกันมา หากแต่มือหนากลับกอบกุมมือเล็กกว่านั้นไว้ ส่วนอีกข้างถูกพันไว้ด้วยผ้าสีขาวสะอาดและก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้มทั้งคู่
“เฮ้ย จริงเหรอเนี่ย จนได้ซินะ”
“มีอะไรเหรอ” เมื่อเยซองมองผ่านไปทางด้านหลังก็สบถออกมาอย่างตกใจทันที แต่กลับมีรอยยิ้มตามสองคนที่เดินเข้ามา ต่างกับเรียวอุคที่ตกใจจนต้องหันหลังกลับไปมองตาม
“อ๋าาา นี่สองคนนี้เค้า....”
.
.
“จนได้นะแก เป็นไงมาไง เห็นคราวที่แล้วยังเฉยๆบอกไม่รู้ๆอยู่เลย แล้วไงวันนี้มางี้ได้ว่ะเนี่ย” เยซองถามเพื่อนตัวเองที่แอบแซงเป็นแฟนกับกระต่าย เพื่อนว่าที่แฟนเขาไปซะแล้ว หนำซ้ำยังทำท่าทางล้อเลียนเรื่องก่อนที่สองสาว(?) จะโดนเชฟหนุ่มรุกด้วยอีกต่างหาก
“อืม ก็ไม่มีอะไร” ปากพูดกับเพื่อนแต่ตามองไปที่หนุ่มร่างอวบ ‘แฟน’ ของตนที่ถูกเพื่อนตัวเล็กลากออกไปคุยกันอย่างตามประสาสาวๆ
“โหยๆ พอเลย ไม่มีอะไรได้ไง บอกมาเลยแกทำไงวะ ฉันก็อยากเดินจับมือกับอุคกี้มั่งนี่หว่า”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร แค่....ถามซองมินไปว่า ชอบเชฟคิมรึเปล่า ก็แค่นั้น” ตอบนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรจริงๆ ทั้งที่เพื่อนลุ้นรออยู่
“ห๋า แล้วมันจะทำให้พวกนายตกลงเป็นแฟนกันยังงะ !!! เฮ้ย ไปไหน ไอคยูจะไปไหนวะ” เยซองที่กำลังบ่นไม่หยุดปากตกใขที่อยู่ดีๆเพื่อนตนก็ผุดลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันจนต้องคว้าแขนรั้งไว้ให้หันมาตอบ
“แฟนฉัน กับว่าที่แฟนแกกำลังจะโดนจีบ แกยังจะนั่งอยู่ก็ตามใจ”
สายตาคมเข้มที่มองร่างอวบของตนอยู่ตลอดแม้ปากจะพูดอยูกับเพื่อน เพราะท่าทางเขินอายเวลาที่เล่าให้เพื่อนตัวเล็กฟังมันช่างน่ารักเหลือเกิน แก้มนุ่มนิ่มนั่นแดงจางสีชมพูยิ่งเมื่อเรียงอุคพูดล้อๆ แล้วพาลหันมามองคนต้นเหตุก็ทำให้ต้องหลบสายตาคมนั่นอีก จ้องอย่างไม่ลดละสายตาเลยจริงๆยิ่งอายเข้าไปอีก
แต่สิ่งที่ทำให้คนที่กำลังยกมุมปากขึ้นยิ้มบางๆได้นิดเดียวเป็นอันต้องหยุดลงเพราะสองรุ่นพี่ร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากสองสาว(?) ทำท่ากรุ่มกริ่มอยู่ตั้งแต่แรกแล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาจนร้อนถึงเขาที่ต้องรีบเข้าไปทันที
ร่างสูงผละออกมาด้วยร้อนใจ ทิ้งเพื่อนแก้มพองกำลังเอ๋อไว้ที่โต๊ะ แล้วสาวเท้าเข้าไปโอบไหล่ซองมินเข้าชิดข้างตัวหนาของตนทันที
“อ้ะ คยูอ่ะตกใจหมดเลย”
“จะถึงเวลาเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ ไปกันเถอะ” มือหนาโอบไหล่อวบไว้แน่นไม่เท่านั้นยังก้มลงพูดใกล้ใบหูสวยที่จัดสี และส่งสายตาที่คาดว่าทั้งชีวิตนี้ของซองมินไม่มีทางได้สบจากคนคนนี้อย่างแน่นอน สายตาที่บอกว่า ‘อย่ามายุ่ง’ ในมุมที่คนในอ้อมกอดคงสังเกตเห็นยาก รุ่นพี่ร่างใหญ่สองคนเมื่อเห็นท่าทางหวงๆนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แต่สายตานั้นทำไมทำให้พวกเขารู้หนาวๆร้อนๆอย่างไม่ทราบสาเหตุจนต้องรีบหมุนตัวกลับกันละล่ำละลัก
“แต่ว่าฮยอกยังไม่มาเลยน้ะ” อีกหนึ่งหนุ่มน้อยร่างเล็กที่ก็ไม่รู้เหตุการณ์เหมือนกันหันมาบอกคยูฮยอนที่ทำสายตาแปลกๆน่ากลัวๆไงไม่รู้
“ก็เราไปนั่งรอตรงนู้นก่อนไงครับที่รัก” หนุ่มซาลาเปาที่หายเอ๋อแล้วเข้ามารับแผนเพื่อนทันที แม้รุ่นพี่เมื่อกี้จะถูกไล่แบบเบาๆไปแล้วแต่ไว้ใจไม่ได้เลย ทำไม่ยิ่งน่ารักขึ้นทุกวันกันก็ไม่รู้น้ะ รู้มั้ยเนี่ยว่า หวง
“ก็ได้ เดี๋ยวไปรอฮยอกที่หน้าห้องเลยละกัน”
_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._
“อือ ได้เดี๋ยวฉันตามไปที่ห้องเลยก็ได้ อืม โอเค ไว้คุยกันที่ห้องน้ะ” เท้าเล็กก้าวเดินไม่ตามทางเดินเท้าเข้าสู่ภายในมหาวิทยาลัยที่มีสวนหย่อมเล็กๆกั้นไว้ระหว่างถนน พลางคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่โทรเข้ามา แต่แอบแปลกใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงของอุคกี้ที่เหมือนกำลังตื่นเต้นอะไรซักอย่าง เพราะบอกว่ามีเรื่องจะเล่าแต่ต้องมาให้ถึงห้องก่อน สงสัยว่าคงจะเกี่ยวกับไอเพื่อนกระต่ายแน่นอน เมื่อวานโทรไปหาตอนค่ำก็สายไม่ว่างไม่รู้คุยกับใครอยู่
บรืนนนนน
เสียงรถยนต์ยี่ห้อหรูสีดำเคลื่อนตัวเข้าจอดไม่ไกลจากตรงที่ฮยอกแจหยุดเดินอยู่นัก นัยต์ตาใต้กรอบแว่นใสเห็นภาพของหญิงสาวแสนน่ารักและชายหนุ่มสง่างามดูเหมาะสมก้าวลงมา ซีวอนและมิริน ทั้งสองคุยอะไรกันเล็กน้อย หญิงสาวยกมือขึ้นทำท่าเชียร์สู้ๆ ให้ร่างสูงและเดินแยกไป ซีวอนที่ยังอยู่ที่รถเดินไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลังก้มลงหยิบหนังสือเรียนออกมาไว้ในมือหนา พลันเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับสายตาของฮยอกแจที่มองอยู่พอดี
“อ้าว ฮยอกแจ มานานแล้วเหรอ”
“เอ่อ ฉันเพิ่งมาถึงน่ะ” เสียงหวานเอ่ยเบาๆก้มหน้าลงมองพื้น ร่างสูงที่เห็นอย่างนี้ก็แปลกใจอยู่เล็กน้อย
“เป็นอะไรไปรึเปล่า ทำไมดูไม่ร่าเริงเลยล่ะหืม” ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มดูเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่มีอะไรหรอก ไปตึกเรียนกันเถอะ”
“ฮยอกแจครับ วันนี้เลิกเรียนแล้ว ผมอยากพาฮยอกแจไปที่ที่นึงจะได้มั้ยครับ”
“เอ่อ ไปไหนเหรอ”
“ตกลงก่อนซิครับ แล้วผมจะพาไปแน่นอน” ยิ้มหล่อให้ไม่วายยังเอามือหนาวางบนกลุ่มผมนิ่ม การกระทำอ่อนโยนอย่างนี้คนที่มีคำว่ารักให้อยู่เต็มใจจะไม่ตกลงได้อย่างไร
.
.
หลังเลิกคาบเรียนที่มีแต่เสียงล้อซองมินของฮยอกแจและเรียวอุคไปตลอดคาบแล้ว ซีวอนก็พาร่างบางขึ้นรถและขับออกมาโดยไม่บอกอะไรมากมาย
“เรามาทำอะไรที่นี่เหรอ”
“ทานข้าวครับ” ร่างสูงดับเครื่องยนต์เมื่อมาถึงตึกสูงหลายสิบชั้นแถวย่านอับกุจอง หรือที่ที่เต็มไปร้านค้าไฮโซ แบรนด์เนมต่างๆ เมื่อตอบคำถามคนร่างเล็กแล้วก็คว้าข้อมือบางเข้าสู่ส่วนด้านในตึกทันที
ไฟลิฟต์กระพริบบอกว่าเป็นชั้นที่สามสิบเก้าแล้วจึงเปลี่ยนไปกระพริบที่สัญญาณเปิดประตูแทน
“ที่จองไว้ครับ” เมื่อออกมาจากลิฟต์ก็มีพนักงานต้อนรับเข้ามาให้บริการทันที เพราะทั้งชั้นเป็นร้านอาหารที่สามารถมองเห็นวิวของกรุงโซลได้ทั่ว เมื่อได้ยินคำของร่างสูงพนักงานต้อนรับจึงผายมือเดินนำเข้าไปในส่วนที่เป็นโต๊ะตรงมุมมีกระจกใสใบโต ฉายภาพท้องฟ้าที่เริ่มมืดและแสงไปดวงเล็กๆจากบ้านเรือนและตึกต่างๆจากด้านล่างออกไปสุดสายตา
“สวยจัง” ร่างเล็กยืนมองและเอ่ยเบาๆออกมา ส่วนที่ทั้งสองคนนั่งเป็นส่วนปิดที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ต้องจองก่อนล่วงหน้าหลายสัปดาห์ แต่ว่าลูกชายคนโตจากตระกูลชเวคงไม่ต้องทำอะไรมากอยู่แล้ว
“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกครับ” ร่างหนามองร่างบางที่ดูทำตัวไม่ค่อยถูก มือไม้ดูเก้ๆกังๆไปหมดอย่างเอ็นดู
“ซีวอนทำไมเราต้องมากินข้าวที่นี่ด้วยล่ะ”
“ก็เพราะผมมีเรื่องอยากจะพูดด้วยนะซิ” ร่างหนาว่าด้วยที่ท่าทีจริงจังแต่ยังมีรอยยิ้มประดับใบหน้า
“เรื่องอะไรเหรอ” มีแต่คำตอบที่ว่าให้รอก่อนกลับมาฮยอกแจจึงต้องนั่งทานมื้อเย็นในบรรยากาศแสนดีอย่างนี้จนเสร็จ แม้ว่าฮยอกแจจะมีเงอะๆงะๆบ้างอย่างคนที่ไม่เคยต้องทานอาหารในร้านหรูหราและอาหารที่ไม่รู้จักเลยก็ตาม แต่ก็มื้ออาหารนี้ก็ผ่านไปด้วยรอยยิ้มของทั้งคู่ เมื่อทานเสร็จซีวอนก็ดีดนิ้วเป็นสัญญาณให้บริกรรู้ พยักหน้ารับ กลับมาอีกทีพร้อมกับช่อดอกไม้สีแดงสดกลีบกุหลาบหนาซ้อนแน่นเป็นช่อบนกระดาษแวววาวสีทองดูหรูหรา
“นี่ครับ ฮยอกแจ”
“เอ่อ ให้ฉันเหรอ ทะ ทำไมล่ะ” ดวงตาเรียวใต้กรอบแก้วเบิกกว้างขึ้นเพราะ ร่างหนาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ลงบนพื้นตรงข้างเก้าอี้ที่ฮยอกแจนั่งอยู่
“ฮยอกแจครับเป็นแฟนกับผมนะ” ว่าจบก็ยื่นช่อดอกไม้สีแดงช่อหรูนั่นให้ มือบางรับช่อดอกไม้มาจากมือหนาอย่างงงๆ ไม่คิดว่าซีวอนจะทำขนาดนี้
.
.
“ซีวอน....”
“นะครับ คบกับผมเถอะ ผมพิสูจน์ให้เห็นแล้วนี่ครับว่าผมอยากดูแลคุณจริงๆ”
“.............”
“....ซีวอน เอ่อ ทำไมถึงเป็นฉันล่ะ ทั้งที่เราก็เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ แต่ว่าทำไมตอนนี้นายถึงอยากเป็นแฟนกับฉันแล้วล่ะ”
ฮยอกแจที่เงียบไปเพราะนิ่งคิดทบทวนอีกครั้งช่วงเวลาที่เขาให้โอกาสซีวอนได้พิสูจน์นั้นตัวเขาเองก็ได้คิดไตร่ตรองอะไรมากมายด้วย คำถามที่แอบกลัวอยู่ในใจ ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นซีวอนมีท่าทีอะไรต่อตัวเขาเองเลยทั้งที่ ใจดวงน้อยนี้อยากจะมีโอกาสมากมายที่จะได้อยู่ใกล้ร่างสูง เรื่องนี้มันดูกะทันหันจนเกินไป จึงได้เอ่ยถามคำถามนี้ออกมาให้คลายความสงสัย
คำถามของฮยอกแจทำเอาคนฟังชะงักคิดไปนิดแล้วจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงชัดเข้ม
“ฮยอกแจครับ.......ถึงเราจะรู้จักกันมานานแล้ว แต่ว่าผมไม่เคยดูแลฮยอกแจเลย แต่ว่าครั้งนี้ผมอยากจะดูแลฮยอกแจ อยากจะมีฮยอกแจอยู่เคียงข้างผม....ผมอยากให้ชีวิตในวันข้างหน้าต่อไปมีฮยอกแจอยู่ ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณเถอะนะ”
อาจจะดูเหมือนคำพูดนี้ราวกับคำขอแต่งงาน แต่มันกลับทำให้คนที่ได้ยิน ตื้นตันเพราะเอาจริงๆตัวเองก็รักเขาอยู่แล้ว แต่ยังไม่วายพูดปฏิเสธไป มาวันนี้ร่างสูงเอ่ยขอด้วยท่าทีจริงจังกว่ามาก เตรียมพร้อมทั้งสถานที่ และน้ำคำนั้น แม้จะรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับตัวเขาเลยก็ตาม ทั้งดอกไม้สีแดงสดนั่นดูน่าจะเข้ากับคนสวยๆดูมีฐานะอย่างมิรินมากกว่า หรือแม้กระทั่งร้านนี้ก็เช่นกัน ไม่เหมาะเลยสักนิด แต่ว่าคนที่กำลังคุกเข่าไม่ยอมลุกอยู่ตรงหน้านี้ คือคนที่เขารักเต็มหัวใจมาตลอดหลายปี แล้วจะทำใจให้ไม่รักต่อไปได้มั้ย หากเขาจะยังส่งความอ่อนโยนมาให้อย่างช่วงที่ผ่านมา และหากแม้ซีวอนไม่พาเขามาสถานที่หรูหรา ช่อดอกไม้ใหญ่โตอย่างนี้ เขาเองก็คงตอบตกลงอยู่ดี
คงโกหกใจตัวเองต่อไม่ได้แล้วเรา
“ถ้า......ถ้านายคิดว่าฉันดีพอที่จะเป็นแฟนของนาย ฉันก็.....ตกลง” ร่างบางมองหน้าร่างสูงแล้วบอกด้วยรอยยิ้มบางๆแก้มนวลเจือสีระเรื่อ ร่างสูงยิ้มดีใจโชว์แก้มบุ๋มให้คนร่างเล็กเห็น ซีวอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจับมือบางที่จับกันอยู่ตรงหน้าตักเล็กมากุมไว้แล้วเอ่ยคำ
“ขอบคุณนะ ฮยอกแจ” ฮยอกแจยิ้มรับให้ หลังจากนั้นซีวอนก็ขับรถไปส่งฮยอกแจที่บ้านหลังเล็ก แล้วจึงกลับมาบ้านตนเอง.....บ้านตระกูลชเวที่มีคนต้องการฟังเรื่องราวจากเขาอยู่
.
.
“ซีวอน เป็นไงบ้าง?? ว่าไง??” ไม่ทันจะก้าวเท้าข้างที่สองเข้าสู่พื้นบ้านเสียงที่แสนจะกระตือรือร้นของหญิงสาวก็ถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“อืม โอเคแล้ว”
“ว้าว จริงเหรอ เห็นมั้ยมิรินบอกแล้วว่าวิธีนี้ใช้ได้ผล ใครก็ตกลงทั้งนั้นแหละ”
“อือ” ร่างสูงตอบเสียงเนือยๆให้แค่นั้นแล้วเดินเลี่ยงขึ้นบันไดหรูหราใจกลางบ้านเพื่อเข้าห้องนอนของตนที่อยู่ชั้นสองของบ้านทันที เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวร้องไชโยไม่ดังนักหากไม่ใช่เวลาสองสามทุ่มเช่นนี้
เขาไม่อยากจะทำอย่างนี้เลยจริงๆ แต่หากเมื่อต้องทำแล้ว ก็พยายามให้อะไรๆมันดีที่สุดก็พอ ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ว่า เขาขอแค่ให้ไม่มีเรื่องร้ายแรงที่ต้องทำให้ใครเสียน้ำตาก็คงดี
_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._
เช้าวันนี้ก็เป็นเช่นเคยที่ลูกชายผู้ที่จะต้องสืบทอดร้านเบเกอรี่คนสำคัญจะเข้าครัวมาเตรียมของ ตรวจสอบดูเมนูประจำวัน และเรียนรู้งานกับเชฟหน้าคมคนเดิม แต่วันนี้แปลกไปตรงที่ ร่างสูงที่มีอายุอ่อนกว่าเอ่ยเปิดประเด็นขึ้นมาอย่างชัดเจน
.
“เชฟครับ ผมกับซองมินเป็นคนรักกันแล้วเพราะฉะนั้นผมคิดว่าเชฟน่าจะรักษาคำพูดนะครับ”
ประโยคยาวๆที่ไม่ค่อยจะได้ยินจากคนที่เป็นทั้งเจ้านายและเป็นทั้งลูกศิษย์ของตนเองในเช้าวันนี้ ไม่ทำให้คิบอมแปลกใจซักเท่าไหร่นัก คนอื่นอาจจะมองว่า คยูฮยอนเป็นคนนิ่งๆใจเย็น แต่ความจริงแล้วกลับไม่เลย เขาเป็นคนใจร้อน อยากจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยเร็วๆ โดยเฉพาะบางเรื่อง....เรื่องของกระต่ายตัวอวบ
“อือๆ รู้แล้ว ฉันไม่ผิดคำพูดหรอกน่า แหม หวงจริงนะ” คิ้วหนายกขึ้นอย่างล้อเลียนพร้อมรอยยิ้ม
“ถ้าเชฟรับปากผมก็วางใจ แล้วเรื่องนั้นว่ายังไงบ้างครับ”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องของนักเรียนม.ปลายที่ทำร้ายซองมินกับคุณดงเฮน่ะครับ” คยูฮยอนที่นึกแล้วยังแค้นเคืองอยู่บ้าง แม้อีกฝ่ายจะเป็นหญิง แต่ยังไงก็เป็นคนมาทำร้ายคนรักของเขา ไม่ว่าใครก็ไม่น่าปล่อยให้รอด
“ก็ไม่มีอะไร น้องเขาก็ขอโทษดี เพราะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ฉันก็เลยปล่อยไปน่ะซิ”
“พวกเขาบอกเชฟอย่างนั้นเหรอครับ แต่ซองมินบอกผมว่า พวกเธอตั้งใจทำนะครับ”
“....ตั้งใจ...ทำ งั้นเหรอ” เสียงเข้มของคิบอมที่เอ่ยออกมาช้าๆอย่างไม่แน่ใจ เมื่อเริ่มจะรู้ว่าเรื่องที่ตนเข้าใจไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องซะแล้ว
“ครับ ซองมินเล่าว่า พวกเธอ ว่าคุณดงเฮและเขา แถมยังบอกไม่ให้มายุ่งกับพวกเราอีกด้วยครับ”
.
“นายเข้าใจผิดนะ ยัยสองคนนั้นมันเล็งนายกับคุณคยูไว้ แล้วมาบอกว่าฉันกับซองมินออดอ้อนพวกนายน่ะ ตั้งใจกันชัดๆอยากจะอ่อยนายกันแล้วมาอิจฉาพวกฉันน่ะสิ”
ราวกับภาพ เหตุการณ์ฉายซ้ำให้เห็นอีกครั้งนึงในห้องนี้ ห้องครัวที่มีเพียงเขาเองและร่างบางเมื่อคราวที่พยายามอธิบายเรื่องราวให้ฟังในวันที่เหตุการณ์เกิดขึ้น แต่เขากลับไม่สนใจจะฟัง หนำซ้ำยังพูดจาให้เจ็บช้ำน้ำใจอีกต่างหาก เสียงเข้มของคยูฮยอนดึงเอาร่างหนาอีกคนออกจากภวังค์ด้วยคำพูดที่เกี่ยวกับใครคนนั้น
“แผลของซองมินใหญ่พอดู แต่ดีที่ได้ทำแผลเร็ว แล้วแผลของคุณดงเฮเป็นไงบ้างครับ” คยูฮยอนพูดนิ่งๆ เหมือนเป็นเรื่องที่ไม่ได้ทำให้ใจของใครบางคนรู้สึกเหมือนถูกบีบด้วยกำมือของความรู้สึกผิดเข้าอย่างกะทันหันอยู่อย่างนั้น
“!!! ดงเฮ ก็โดนน้ำร้อนด้วยงั้นเหรอ”
“ใช่ครับ ถึงจะโดนไม่มากเท่าซองมินแต่ว่า คุณดงเฮได้ทำแผลเลยรึเปล่า ไม่อย่างนั้นคงพองน่าดู”
“........”
เหตุการณ์วันนั้นคิบอมเข้าไปเคลียร์หลังจากที่คยูฮยอนพาซองมินไปก็หลายนาทีกว่าจะไล่สองสาวนั่นไปได้ แล้วหลังจากนั้นก็เข้าไปมีปากเสียงกับดงเฮต่ออีก
ทำไมถึงไม่รู้กันนะเรา ทำไมถึงไม่ถามว่าโดนน้ำร้อนด้วยรึเปล่า ....และทำไมถึงไม่เชื่อ เพื่อนที่คบกับมาเป็นสิบปี.....
_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._
ร่างสูงกดโทรศัพท์เครื่องเล็กในมือยิกๆ อย่างนี้ตั้งแต่เขาได้คุยกับคยูฮยอนจนรู้ว่า คนที่ช่วงนี้หายหน้าไปคงเจ็บไม่น้อย ทั้งกายและทั้งใจ โทรหาอยากจะนัดเจอเพื่อขอโทษเพราะหากเอ่ยขอโทษทางโทรศัพท์คงดูไม่จริงใจเท่าไหร่ ไม่ได้สบตาไม่สามารถอ่านหัวใจอีกฝ่ายผ่านทางดวงตาคู่นั้นได้ แต่โทรแล้วโทรอีก ปลายสายก็ไม่มีท่าทีว่าจะรับเลย
“เฮ้อ อยู่ไหนของเขานะ” เมื่อโทรไม่ติดก็รีบเหยียบรถคันหรูของตัวเองไปหาร่างบางที่คอนโดทันที แต่กดออดหน้าห้องเท่าไหร่ก็ไม่คนมาเปิดเหมือนอย่างกับสายโทรศัพท์ที่ยังโทรอยู่เช่นกันจึงทำได้แค่รอ เพราะงานออแกนไนซ์ รับจัดงานอีเวนท์นั้นไม่แน่นอน บางงานจัดที่โรงแรม บางงานจัดที่ห้างสรรพสินค้า ขับรถไปหาคงยาก จึงนั่งลงรอตรงหน้าประตูห้อง
“ฉันหวังว่าแกจะทำให้เขายกโทษให้ฉันนะ” เสียงเข้มเอ่ยกับกล่องกระดาษในถุงพลาสติกใสที่มีตราร้าน Vanilla Story อยู่ คิบอมที่ตั้งใจอบขนมมาง้อดงเฮเต็มกล่อง เพราะเขารู้ดี ทะเลาะกันกี่ครั้งถ้าเขาเองเป็นฝ่ายผิด ก็ต้องง้อดงเฮด้วยเบเกอรี่ฝีมือพาทิซิเย่คิมคิบอมคนนี้ รับรองว่าหายงอนทุกครั้งไป
.
.
ติ้ง.... เสียงกล่องเหล็กที่เคลื่อนที่มาถึงชั้นที่คนภายในกดเลือกไว้ดังขึ้น พร้อมกับคิบอมที่กำลังจะหลับก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ดงเฮ กลับมาแล้วเหรอ ฉันโทรหาทำไมไม่รับโทรศัพท์” คิบอมพูดขึ้นทันทีที่เห็นร่างบางของดงเฮก้าวออกจากลิฟต์
“นายมาทำไมน่ะ” ไม่ตอบคำถามแถมยังตั้งคำถามกลับอย่างเย็นชา ก้มหน้าลงใช้มือบางข้างซ้ายที่ไม่ได้ถูกพันด้วยผ้าก็ล้วงลงหากุญแจห้องภายในกระเป๋าสะพายสีน้ำตาลของตน
ร่างบางตกใจอยู่เหมือนกันไม่คิดว่าคิบอมจะมาอยู่ที่หน้าห้องเขาอย่างนี้ สายไม่ได้รับเกือบยี่สิบสายทั้งหมดเป็นของคิบอมที่พยายามโทรหาเขาตั้งแต่เช้า แต่ด้วยเพราะไม่รู้ว่าร่างสูงตั้งใจโทรหาเขาเรื่องอะไรจึงไม่อยากจะคิดไปก่อน อยากขอเวลาทำใจกับคำพูดแสนเจ็บแสบเมื่อคราวที่แล้วก่อน
“ดงเฮ คือฉันอยากขอโทษนายน่ะ เรื่องเด็กผู้หญิงสองคนนั้น” มือบางสะดุดกึกจากการไขกุญแจดอกเล็กเข้าห้องทันที
“ทำไมนายถึงต้องขอโทษด้วย นายไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยฉันต่างหากที่ผิด กลับไปเถอะ ฉันจะนอนแล้ว” น้ำเสียงหวานฟังดูเย็นชาและติดจะน้อยใจ
“ฉันผิดซิ ผิดที่ไม่ฟังที่นายพูด ไม่เชื่อเพื่อนสนิทที่คบกันมา ไม่ถามว่านายโดนทำร้ายออะไรบ้าง ไม่ถามว่านายโดนน้ำร้อนรึเปล่า” ร่างสูงเอื้อมไปคว้ามือข้างที่ถูกพันด้วยผ้าสีขาวมากุมไว้แล้วลูบเบาๆ ดงเฮอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินดวงแก้วใสเปลี่ยนจากสายตาแสนจะเย็นชาเมื่อกี้นี้มาเป็นไหววูบให้เห็น
“ขอโทษนะดงเฮ เจ็บมากรึเปล่า” ร่างบางสะบัดหน้าก้มลงต่ำเป็นคำตอบ
น้ำตาพาลจะไหลให้ได้ ความอ่อนโยนอย่างนี้ไม่ควรเลยจริงๆ เขาเองต่างหากที่ควรขอโทษ เขาเองที่ไม่ควรคิดเกินคำว่าเพื่อนตั้งแต่แรก ผิดเองที่เผลอใจให้กับความอ่อนโยนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“แค่ตอนนี้นายเข้าใจฉันแล้วก็โอเค” ยิ้มหวานยกขึ้นประดับบนดวงหน้า ให้เชฟหน้าคมได้ยิ้มตาม
“โธ่ นายหายโกรธอย่างนี้แล้ว ขนมของฉันคงไม่ต้องออกโรงแล้วมั้ง” ร่างสูงคว้าเอาถุงที่วางไว้ยกขึ้นมาให้อยู่นระดับสายตาของร่างบาง
“ได้ไงกัน เอามานี่เลย” คิบอมเห็นแล้วก็เกิดอยากแกล้งคนสูงน้อยเปลี่ยนจะยกค้างไว้แค่ไหล่ของเขามาเป็นเหนือหัวตัวเอง ร่างบางกระโดดหยึ๋งๆจะคว้าให้ได้ ร่างสูงหลุดเสียงหัวเราะที่ได้แกล้งแต่ก็ต้องหยุดหัวเราะลงเมื่อ.....
“อ้ะ โอ้ยยย” ดงเฮที่หยุดการกระโดดเอื้อมเอาขนมของตัวเองลงทันทีเมื่อแขนข้างที่เจ็บโดนเอาที่มุมกล่องกระดาษอย่างไม่รุนแรงนักแต่ก็พอทำให้น้ำตาคลอได้
“ดงเฮ!! เจ็บมากมั้ย เข้าไปทำแผลก่อนดีกว่านะ” ทั้งสองคนพากันเข้ามาภายในห้องของดงเฮ แม้จะเป็นคอนโดแต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไรมากมาย กว้างเพียงครึ่งหนึ่งของคอนโดคิบอมเห็นจะได้ แต่เจ้าของก็ดูแลจัดวางของทุกอย่างได้เป็นระเบียบเรียบร้อย ต่างกับอีกคนที่ห้องกว้างแต่ทางเดินดูๆแล้วอาจเหลือน้อยกว่า
“ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ” สภาพแผลของดงเฮดูน่าตกใจ แผลพองแดงจนน่ากลัวบนหลังมือขาวนั่น ผ้าก๊อตที่พันไว้ก่อนนี้ก็ดูออกเลยว่าทำเองเพราะสภาพเหย๋เกยุ่งเหยิงไปหมด
“ทำไมไม่ไปหาหมอ เป็นแผลขนาดนี้จะเป็นแผลเป็นเอานะ” ดงเฮนั่งมองหน้าคมที่ก้มหน้าก้มตาตั้งใจทำแผลให้ตนนิ่ง น้ำตาไหลออกมาคลอคลึงบดบังภาพที่เห็นให้ชัดน้อยลง
เอาอีกแล้ว นายทำมันอีกแล้วนะ นายโหดร้ายกับฉันดีกว่านะคิบอม อย่าอ่อนโยนกับฉัน ฉันไม่อยากเสียนายไปเลยจริงๆ
.
.
“ร้องไห้ทำไมน่ะ เจ็บเหรอ” คิบอมที่พันผ้าก๊อตด้านนอกแผลเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นหยาดน้ำใสไหลลงประดวงแก้มพอดี ดงเฮก็พยักหน้าตอบทั้งน้ำตา เจ็บ...ใช่เขาเจ็บ แต่เจ็บที่หัวใจดวงน้อยในอกนั่น
นิ้วสากยกขึ้นปาดน้ำใสออกจากแก้มอย่างแผ่วเบาออกทั้งสองข้าง มือหนาแนบไว้ที่แก้มแล้วสบสายตาประสานกัน
“ขอโทษนะดงเฮ อย่าร้องเลย”
เขาไม่รู้ว่าดงเฮร้องไห้เพราะอะไร เพราะเจ็บแผลรึเปล่า จึงทำได้เพียงพรมจูบซับน้ำตาพรมไปทั่วเรียวหน้าหวานอย่างอ่อนโยน ไล่ไปตั้งแต่หางตา หน้าผาก และริมฝีปากบาง กดจูบแผ่วเบาแล้วผละออกมาสบนัยน์ตาสวยคู่นั้นที่ประไปด้วยอารมณ์มากมายทั้งหวั่นไหว และเหมือนจะแฝงความเศร้านั่น
คิบอมโน้มใบหน้าลงแนบริมฝีปากอีกครั้งแต่คราวนี้ต่างไปเพราะค่อยๆเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงขึ้น จนแรงอารมณ์เกิดขึ้นอย่างทีละน้อยๆ ร่างหนายกร่างบางขึ้นแล้วพาเข้าสู่ห้องนอนด้านในโดยริมฝีปากร้อนยังคงแนบสนิท เปลี่ยนจากคืนที่เศร้าสร้อยโดดเดี่ยวเมื่อวานนี้ของดงเฮ ให้กลายเป็นคืนแสนอ่อนโยนแสนหวานในอ้อมแขนแกร่งของคิบอม คนที่ลีดงเฮรักสุดหัวใจ
TBC.
_.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._.Flip Love._.~;*’¯’*;~._.~;*’¯’*;~._
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
100% แล้วค่าาาาาา คึคึ มีเพื่อนแซวว่า ขยันเขียน คิเฮ จริงๆ
ก็เขียนคิเฮ แล้วมัน มันส์มืองิ
วอนฮยอก เป็นแฟนกันแล้ว ระดับความดราม่าจะเพิ่มทีละจิ้ดนะ คึคึ
ตอนหน้า !!! เดทแรกของวอนฮยอก และ พี่เย่ หน้าบาน -.,-
ขอบคุณ ทุกๆคอมเม้นต์นะคะ เราจะพยายามมาอัพบ่อยๆนะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำแบบนี้กับฮยอกแจได้ไง
โว้ยยยยยยย อยากตบบบบ
น่าจะงอนนานๆอ่ะ ทงเฮ
ไม่น่ารีบใจอ่อนเลย แบบนี้
คิบอมก็ได้ใจ ไม่เห็นคุณค่าอีก
วอนอย่าคิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะไม่มีคนเสียใจ คนที่เสียใจหนักที่สุด น่าจะเป็นฮยอกนะ และตัวเองแกรู้ไหม
เบื่อวอนแล่ว ชิๆๆๆ
บอมด้วย เห้นเฮเป้นแค่เพื่อนแล้วทำอย่างนั้นทำไม
วอน ถ้าเธอทำฮยอกร้องไห้นะ เราจะไม่ให้อภัยเธอเลยคอยดู
ส่วนบอมทำไมเหมือนคนเห็นแก่ตัวงี้อ่ะ
หมวยไม่น่าให้อภัยง่ายๆเลยแต่ก็อย่างว่ารักไปแล้วนิ
ในที่สุด วอนฮยอก ก้อ.......
แม้ว่าอิวอนมันจะมาร้าย แต่เราก้อดีใจที่คู่นี้ได้คบกันสักที
คิบอมเพิ่งจะคิได้หรอ สงสารด๊งจัง
สงสารด๊อง เมื่อไรบอมจะรักด๊องอ่ะ
แล้วมาทำอย่างนี้ทำมายอิบอม
บวม นิสัยไม่ดีเล้ย ด๊อง ไปรักมันทำไม ว๊ากก
การกระทำของซีวอนดูไม่ได้มาจากหัวใจอ่ะ
เหมือนเป็นนิสัยของซีวอนอยู่แล้ว ที่อ่อนโยนเเละสุภาพ
ทำดีด้วยทั้งที่ไม่ได้รัก....ใจร้ายจริงๆนะ นายซีวอน
สงสารฮยอกจังเลยค่ะ อยากให้มีหนุ่มๆมาจีบฮยอกแข่งกับวอนบ้างอ่ะ
ตบหัวแล้วลูบหลัง ทำไมเฮต้องชอบพี่บวมด้วย
ทำไมฮยอกต้องตอบตกลงทั้งๆที่วอนไม่ได้รักฮยอกเลย
ทำไมผู้ชายใจร้ายงี้ว่ะ -*-
รู้สึกแค้นมิรินอ่ะ มาทำร้ายฮยอกแบบนี้ได้ไง
คิเฮ ดูจะมีลางดีขึ้นอ่ะ เอาใจช่วยด๊องนะ
พี่เย่ค่ะถ้ามุขเสี่ยวไม่ได้ผลลองดูมุขอย่างอื่นไหม
วอนมันรักฮยอกจริงป่าววะ แล้วยัยมิรินอีก โอ๊ย เพลียใจ =*=
คิเฮร้อนแรงนะ -.,- พี่เย่หน้าบานเลยรึ =__=