you're distorted บ้าชะมัด! ดันไปหลงรักยัยจอมเพี้ยน

ตอนที่ 21 : you're distorted ; เกมพระราชา :$

 

  

17

เกมพระราชา :$

ในที่สุดฉันก็ไม่ได้เล่นน้ำทะเลตามที่วาดฝันไว้ TOT ฮือๆๆ แถมพอกลับไปถึงที่พักทุกคนก็เอาแต่มองฉันด้วยสายตาล้อเลียนเพียงเพราะไอ้รอยแดงๆ ตรงคอที่มันเรียกว่าคิสมงคิสมาร์คเวรอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ กรี๊ซซซซ ฉันไม่น่าใส่เสื้อคอกว้างมาเลย ใครจะไปรู้เล่าว่าจะมีไอ้แวมไพร์หน้าหื่นนี่มากัดคอกันหน้าตาเฉย -_- และที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น...

อาหารเย็นวันนี้คือ

...มาม่า =_=!

ใช่! มันโคตรแย่เลย! ถึงฉันจะแอบชอบรสต้มโคล้งแซ่บสะเด็ดนี่นิดๆ ก็เถอะนะ

แต่เรามาเที่ยวทะเลกันนะว้อยยย! อาม่าได้ยินมั้ยว่ามันคือการเที่ยวนอกบ้านของครอบครัว แถมเราก็ไม่ใช่ยาจกที่จะมาคุดคู้กันอยู่ในห้องแล้วกินมาม่าเสียงซวบๆ กันเช่นนี้ (รู้สึกอายพวกซีไลท์ขึ้นมาตงิดๆ TOT) อยู่ที่บ้านยังได้กินดีกว่านี้ตั้งเยอะ ฮือๆๆ เดี๋ยวก็วิ่งลงไปล่าแมงกะพรุนใส่ปากซะให้รู้แล้วรู้รอดเลยวุ้ย

กลางวันก็แทบไม่ได้กินเพราะมัวแต่โยนใส่กัน...ตอนเย็นดั๊นมีแต่มาม่าราคาถ้วยละสิบห้าบาทถ้วนเป็นยาไส้ -_- เฮ้อ ฉันล่ะเซ็ง เอาวะ! จะกินให้ผงชูรสมันซาบซ่านไปทั้งหัวใจเลยคอยดูสิ

(เพียงแค่เรื่องของกิน หล่อนบ่นได้เปลืองเนื้อที่กระดาษมาก =___=)

“ไม่ -_- เธอต้องกินโจ๊ก”

“ไม่ -_- ฉันจะกินมาม่ารสต้มโคล้ง”

“โจ๊ก”

“มาม่า”

“โจ๊ก!”

“มาม่า!”

“โจ๊กกกกกก!”

“มาม่าาาาา!”

“ฮ่อๆๆ เรียกอั๊วทำไมเนี่ย”

“มาม่าค่ะไม่ใช่อาม่า =_=”

“อะไรนะ! อั๊วหน้าเหมือนเลดี้ กาก้า O_o ตายๆๆ เดี๋ยวนี้ทำไมคนทักบ่อยจัง อั๊วล่ะกลุ้ม...ถ้าเหมือนชมพู่ อารยันหรือแพลม เชอมอย ก็ว่าไปอย่าง จนถึงทุกวันนี้...ทุกครั้งที่ส่องกระจกอั๊วถึงกับตกใจในใบหน้าของตัวเอง”

“กับรอยตีนกาอันหลากหลาย”

“กับความสวยในตัวที่อากงของลื้อหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น...”

แล้วอาม่าก็เดินจากไป -___-

หลังจากมองตามอาม่าที่น่าจะกลับห้องของตัวเองไปแล้ว ฉันกับซีไลท์ก็หันมาจ้องหน้ากันอีกรอบ

“โจ๊กมันไม่อิ่ม!”

“แต่มาม่ามันแคลอรีสูง!”

“จะคลอโรฟิลล์หรือแคลคูลัสก็ช่างหัวมันเซ่ ฉันไม่ได้อยากผอมซักหน่อย ฮือๆๆ หิววววว มาเที่ยวทั้งทีขอกินซักนิดไม่ได้เลยรึไง ไอ้คนเผด็จการณ์”

“ฉันกลัวว่ามันจะไม่นิดน่ะสิ -_-^ ฟังนะยัยเมียพระอภัยมณี”

ผีเสื้อสมุทรสั้นกว่าไหม -*-

“นี่เธอลืมเหตุผลที่ต้องดิ้นรนเข้าฟิตเนสไปแล้วเหรอ...” ฉันเหลือบตามองด้านบนพลางเริ่มคิด

เหตุผลอะไรฟะ จำได้ว่ามันโยนขี้อย่างโอเอซิสมาให้ฉันทุกข์ทรมานเล่นกับการออกกำลังกายไม่ใช่เรอะ

ป๊อก!

“จำไม่ได้อีกสิเนี่ย =_=”

“ชิ!” ฉันลูบหน้าผากตัวเองที่เพิ่งโดนดีดมาเมื่อตะกี้ป้อยๆ ขนาดเขาดีดเบาๆ ยังทำเอาหัวฉันระบม ถ้าโดนตบกะโหลกซักทีมีหวังเมทาลิซึ่มฉันได้กระเด็นออกจากเยื่อสมอง แรงควายจริงๆ เลยอีตานี่

“อีกไม่ถึงสองเดือนแล้วนะ :-( ประกวดดาวโรงเรียนน่ะ”

“ลืมไปเลยแฮะ แต่ว่า...นึกถึงหน้านังตานีขึ้นมาแล้วอยากจะเอาส้นเท้ายัดปากหมาๆ ของมันชิบเป๋งเลยว้อย หน็อยแน่ะ ยัยคอดำหน้าวอกด้วยมิสทีนราคาถูก ระรานคนอื่นเขาไปทั่ว ได้โปรดสนใจชีวิตอันไร้อนาคตของตัวเองไปก่อนเถอะ ยัยหน้าโง่ ยัยกะหรี่ปั๊บ กรี๊ดดดดด”

“=()= ใจเย็น เค้ากลัวตะเองแย้วนะ”

“จะจริงจังหรือจะเล่น”

“โอเค งั้นจริงจังซักหน่อยแล้วกัน” ซีไลท์กระแอมค่อกแค่กสองสามที ก่อนจะปั้นหน้าซีเรียสขึ้นมาใหม่ -_- ควรเรียกว่าสมจริงหรือสะตอเบอแหลดีล่ะ

“เธออยากชนะไม่ใช่เหรอ ต้องหาแรงบันดาลใจสิ...ฉันรู้ว่ามันยากถ้าต้องเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนกิจวัตร เปลี่ยนบุคลิก เปลี่ยนนิสัยการกินสารพัดยัดเข้าไป มันอาจจะวุ่นวายซักนิดแต่นั่นก็เพราะตัวเธอต้องการใช่มั้ยล่ะ? ฉันก็ช่วยทำความปรารถนาของเธอให้เป็นจริงอยู่นี่ไง ถ้ามันลำบากมากก็คิดซะว่าทำเพื่อตัวเองดิหรือไม่ก็...ทำเพื่อฉันนี่แหละ :D”

เขาตบไหล่ฉันเบาๆ พลางยิ้มเริงร่า

อันที่จริงที่เขาพูดมามันก็ถูกนั่นแหละ...อย่าหาว่าฉันกระแดะอะไรเล้ย แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่อยากสวยหรอก...ไม่มีใครอยากโดนด่าว่ายัยอ้วน ยัยดำ ยัยน่าเกลียด หรือในทางที่ไม่ดีน่ะ ถึงฉันจะทำท่าไม่สนใจแต่มันก็น่ารำคาญและเจ็บใจที่คำพูดนั่นมันมีผลต่อความคิดของตัวเองในบางที อย่างตอนเจอผู้หญิงสวยๆ ฉันยังแอบน้อยใจตัวเองเลย แถมไอ้ผู้หญิงสวยที่ว่ามันก็คนรอบข้างฉันเกือบทุกคน -_-; ถึงกระนั้นฉันก็แอบชมตัวเองในใจอยู่บ่อยครั้งอ่ะนะ โฮะๆๆ (คนอ่านเป็นพยานได้)

“โด่ -^- ไม่ต้องพูดอะไรยาวยืดขนาดนั้นหรอกย่ะ ไม่กินก็ได้! เอาโจ๊กมานี่”

ฉันคว้าโจ๊กคัพรสหมูสับมาไว้ในมือพลางหันไปกดน้ำร้อนจากกระติก

...แต่อย่างน้อยฉันก็รู้สึกดีนะที่มีหมอนี่อยู่ข้างๆ -..- ฮึ่ย มันไม่ได้มีความหมายเลี่ยนๆ อย่างที่ทุกคนเข้าใจหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าทุกคำที่เขาพูดออกมามันจะเป็นเรื่องจริงเสมอ และเขาก็จะทำตามที่เขาพูดได้อย่างแน่นอน ...มันทำให้ฉันอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกน่ะ~

เราทะเลาะกันในห้องครัวน่าจะนานพอดูเมื่อฉันเหลือบไปเห็นอีตาเหมาเมากับวินเนอร์ยืนอยู่หน้าประตูพลางพูดบทสนทนาท่าทางเป็นฉันและซีไลท์

“ตัวเอง ต้มน้ำร้อนให้เค้าหน่อยสิค้าาา”

“ปัทโธ่ เรามาจุดประกายความร้อนในตัวเราทั้งสองก่อนดีมั้ยที่ร้ากก”

“อ๊าง ตัวเองก็...เค้าเขินนะ >///< หิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว ขอกินก่อนไม่ได้หยอ ตัวเองไม่หิวรึไง”

“ก็หิวแหละ...แต่เค้าอยากกินตัวเองมากกว่า แอร๊ยยย >///<”

วินเนอร์กัดเล็บตัวเองด้วยความเขินอายเหมือนกระเทยควายเป็นมะเร็งอัณฑะส่วนเหมาเมาก็ทำมือคล้องคอแฟนสุดที่เลิฟแล้วจ้องตากันอย่างดูดดื่มระรื่นรัก

หน็อย ไอ้ดูโอ้โฟร์-มดสองคนนี้ทำมาเป็นล้อเลียน เห็นแล้วอยากจะอ้วกอ่ะ อย่างกับคู่เกย์พลอดรักกัน TOT เสียดายหน้าตาหล่อเหลาของเขาทั้งคู่เสียจริง ไม่น่าเลย

“โอ๊ย เห็นแล้วทุเรศตาโว้ย! -_-^ ถ้าจะมาตามก็ไปเลยไป๊ ขอกดน้ำร้อนก่อน” ซีไลท์ทำหน้าหงุดหงิดพลางแกะซองมาม่าของตัวเองออก

“แหม >_< แค่ต้มมาม่าเล่นเข้ามาตั้งนานสองนาน คนอื่นเขากินเสร็จแล้วค่า” วินเนอร์

“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวจะตั้งวงไพ่กัน รีบๆ หน่อยล่ะคู่รักช่วงโปรโมชั่น ” เหมาเมา

“กรี๊ดดด คู่รักบ้าอะไรอีตาชื่อแปลก” ฉันหยิบเขียงขึ้นมาทำท่าจะขว้างทำเอาสองคนคู่หูหัวเราะลั่นก่อนจะวิ่งตึงตังไปในที่สุด ซีไลท์เหล่มองทางฉันพลางยิ้มแป้น -_- และรอยยิ้มนั้นก็ทำฉันอารมณ์เสียขึ้นมาตงิดๆ ฉันเลยกระแทกเท้าเดินออกจากห้องครัวโดยไม่ลืมคว้าถ้วยโจ๊กมาด้วย เชอะ! รอน้ำร้อนไปก่อนเถอะ -^- เมื่อกี้แอบดึงปลั๊กออกแล้วนะจะบอกให้ อยากยิ้มกวนโอ๊ยดีนัก คิกๆๆ

“ป๊อกแปดสองเด้ง!”

“แต่ฉันป๊อกเก้าว่ะ ซอรี่”

“เหยด! สามเหลือง O_o”

“เจ็ดสามเด้ง”

“ห้า ใครสับไพ่วะ -_- ฟักทองมาก”

“…หนึ่ง”

“ไหนเจ้ามือเปิดดิ้ =O=”

พลาสเตอร์เอื้อมมือจะไปเปิดไพ่เฮียบริ้ง แต่เจ้าตัวกลับยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเลื่อนไพ่มาไว้ข้างตัวเอง เฮียบริ้งเปิดไพ่ใบแรกออกมาท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของทุกคน (นี่เล่นไพ่หรือเตรียมสอบเอนทรานซ์กันอยู่มิทราบ -_-)

“อู้ยยย เก้าว่ะ เหนาะๆ :P”

“โธ่…เปิดต่อสิเฮีย ไม่แน่ได้เอดส์ขึ้นมานี่บอดเลยน้า” วินเนอร์ยักคิ้ว

เฮียบริ้งพลิกไพ่ใบที่สอง...

เฮ้ย! ได้เอดส์จริงๆ ด้วย เลขหนึ่งดอกจิกชูแวววับทำเอาเจ้ามือหน้าซีดเซียว ส่วนคนที่เหลือก็โห่ฮิ้วกันเป็นแถบ

“>.O อุ๊ย ปากผมมันคงศักสิทธิ์เกินไปง่ะ”

“ยะ...อย่าเพิ่ง เหลืออีกใบว้อยยย! อย่างน้อยถ้าได้ซักหกก็กินตั้งสองคนล่ะวะ ฮึ่ย”

พรึ่บ!

“ก๊ากกกก บอดเรียบร้อยแล้วค้าา ^3^” พลาสเตอร์ตบเบาะป๊าบๆ เมื่อเฮียบริ้งพลิกไพ่ใบสุดท้ายออกมาเป็นคิง แน่นอนว่าแต้มรวมกันเป็นศูนย์ -___- หมดตัวแน่งานนี้

“อะไรวะ นี่แกโกงป่ะเนี่ยไอ้วิน”

“จุ๊ๆ ไม่ต้องเนียนเลยเฮียบริ้งขา จ่ายมาซะดีๆ สามพัน :-) สามเหลืองเชียวนะ คริๆ”

“ชิท!”

เฮียบริ้งควักกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วมองแบ็งค์พันเป็นปึกของตัวเองด้วยสายตาอันลึกซึ้งก่อนจะหยิบออกมาสามใบร่อนใส่หน้าอีตาวินเนอร์

“สองพันสี่ / หกพัน / สามพัน / พันนึง / พันห้า”

“กรี๊ดดดดด (TOT ) ( TOT)”

...นี่คือตัวอย่างผีพนันทำให้คนจนได้ ไม่ดีนะคะเด็กๆ อย่าลอกเลียนแบบเด็ดขาด เดี๋ยวได้โดนจับยกสำมะโนครัว

หลังจากอาเสี่ยจ่ายไปจนกระเป๋าเบาโหวงเหวง ฉันก็เข้าไปนั่งแทรกระหว่างพลาสเตอร์กับเหมาเมา อีตากอเอี๊ยะหันมามองฉันที่กำลังโซ้ยโจ๊กใส่ปากอย่างตะกละตะกลามด้วยสายตาเอือมระอา

“ยัยหมูรูตัน”

“ทำไมต้องรูตัน”

“งั้นก็...รูเยิฟ”

“อยากเล่นวินเซิร์ฟก็รอพรุ่งนี้ดิ”

“ก็แย่ละ รูเยิฟว้อย”

“?”

“รูเยิฟก็...เลิฟยู :P”

“อุ๊บ”

“ฮั่นแน่”

“คิดไรกับฉันป่ะเนี่ยกอเอี๊ยะ ”

“ถุยเหอะอีหมูรูตัน”

“อะแฮ่ม แค่กๆๆ!” ซีไลท์ที่โผล่มาจากข้างหลังกะแอมกะไอเสียงดัง ก่อนจะเขยิบตัวมานั่งตรงกลางฉันกับพลาสเตอร์ -_- ...ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้~

แต่มันเข้ามาได้ว่ะขอโทษนะ =_= ที่มีตั้งเยอะแยะมาเอาตูดเบียดฉันอีก ทุเรศจริงๆ (รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองก็ทำแบบนี้ U_U)

“ป๊อกเด้งอีกซักตาเปล่า” วินเนอร์ถามขึ้นกลางวง

“ไม่เคยตายใช่ป่ะ เดี๋ยวแกได้เด้งจริงๆ แน่ไอ้น้องชาย” เฮียบริ้งตอบแทบจะทันทีขณะกำลังแกะถุงเลย์อยู่

“โธ่ ไม่มันส์เลย -3- งั้นจะเล่นไรอ่ะ”

แล้วทุกคนก็เหลือบตาขึ้นบนกันอย่างครุ่นคิด

...ถ้ามันจะลำบากขนาดนั้นก็นอนเหอะพระเจ้าจอร์จ =_= ไม่มีใครง่วงเหมือนฉันเลยเหรอ สองทุ่มแล้วนะว้อย!

แต่ทว่า...สำเนียงจีนแต้จิ๋วอันคุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากหน้าประตูเสียก่อน

 “คิกๆๆ อั๊วมีของมาฝากพวกลื้อด้วยน่อ ว่าแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ -v-”

อาม่าอะเกนแอนด์อะเกน เบื่อแม่ของพ่อฉันแล้วรึยังคะทุกคน

แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกขนลุกแปลกๆ ด้วยฟะเนี่ย =_=;

สาวแก่หนังย่นแต่ใจยังวัยรุ่นฟิตเปรี๊ยะวางของลงตรงหน้า ฉันเพ่งมองกระป๋องเล็กๆ ที่มีไม้จิ้มฟันนับสิบเสียบอยู่พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“อ๋อ นึกว่าอะไร ขอบคุณนะคร้าบบบบ -O- ลืมไปเลยว่าเพิ่งกินข้าวเสร็จจะได้เอามาแคะฟันซักหน่อย” เฮียโยทำท่าจะหยิบไม้จิ้มฟันแต่ก็โดนอาม่าตีมือดังเพียะใหญ่ซะก่อน

“โอ๊ย >_< ตีผมทำไม”

“-_-^ ใครจะเอามาให้ลื้อแคะขี้ฟันกัน เฉาฉุ่ย!!”

อ้าว ก็ชื่อมันก็บอกอยู่ว่าไม้จิ้มฟัน T_T

“อั๊วมีเกมจะให้เล่นต่างหากเล่า~”

“?”

“เกมนี้ชื่อว่า...เกมพระราชา :-)” พูดจบคุณย่าผู้บังเกิดเกล้าก็หยิบขวดอะไรซักอย่างมากระแทกโต๊ะดังปึง! พร้อมกับ...ป๊อกกี้กูลิโกะรสนมอีกหนึ่งกล่อง

“โฮ่ๆๆ วอดก้าจ้า” อืม ขวดนั้นคือเหล้า -O-! อาม่าคิดอะไรอยู่ถึงได้เอาเหล้ามาประเคนวัยรุ่นวัยสิบแปดอัพกันถึงที่ ฉันไม่เคยเข้าใจความคิดอันแสนประหลาดของคุณท่านซักครั้งเล้ยยย

“โอ้ว” เฮียบริ้งตาวาว

 “อะ...อาม่า แล้วจะเอาเหล้ามาทำไมง่ะ” เจ้เปิ้ล

“ถามได้ -3- พวกลื้อไม่เคยเล่นกันรึไง เกมพระราชาน่ะ! ล้าสมัยจริงๆ ก็นี่นะ...อั๊วมีไม้จิ้มฟันที่ติดเบอร์ 1-8 อยู่ อีก 1 ไม้จะมีสีแดงระบายอยู่ตรงปลาย ใครจับไม้จิ้มฟันสีแดงนี้ได้จะได้เป็นพระราชาสามารถออกคำสั่งให้เบอร์ใดซักเบอร์หนึ่งไปทำ ‘อะไร’ กับอีกเบอร์หนึ่งก็ได้ ถ้าใครไม่ยอมทำตามคำสั่งจะถูกลงโทษ...นะจ๊ะ :-) โทษที่ว่าก็ลงมติกันในกลุ่มเอาเองละกัน อย่ารุนแรงมากนะเด็กๆ คริๆ …ส่วนป๊อกกี้นี่เป็นแค่อุปกรณ์ในการเล่นเกมนี้เท่านั้นแหละน้อ คิดเอาเองแล้วกันนะว่าต้องทำอย่างไรกับขนมกล่องนี้  ลื้อคงจะอ่านการ์ตูนตาหวานกันมาไม่น้อย หวังว่าคงพอเข้าใจในเจตนาอั๊วนะ โฮะๆๆ”

“=O=…”

อึ้งค่ะอึ้ง อาม่าพล่ามยาวเป็นหางว่าวจนสมองประมวลไม่ทัน

“แล้ว...แล้ววอดก้า...” เจ้ปอมถามขึ้นบ้าง

“ฮ่วย ใจเย็นสิฟะ ขอเวลาอั๊วหายใจมั่ง แฮ่กๆๆ”

“…”

“ฮึบ! ต่อนะ”

“…”

“เกมพระราชาสอง...ฮี่ๆ หลังจากป๊อกกี้หมดแล้ว เกมนี้เราก็จะมาเค้นความจริงจากปากใครซักคน :-) กติกามีอยู่ว่าให้เอาปากกาแท่งนี้…” อาม่าว่าพลางวางปากกาหมึกซึมลงบนโต๊ะแล้วใช้นิ้วปัดให้หมุน “หมุนไปจนกว่าจะหยุด เมื่อปลายปากกาหันไปทางใครให้คนที่เป็นคนหมุนปากกาตั้งคำถาม คนที่โดนถามก็ต้องตอบความจริงเท่านั้น แต่ถ้าไม่ตอบก็...วอดก้าจ้า เพียวๆ เยย :P เขาว่าคนเมาโกหกไม่เป็นนี่เนาะ~”

(เงียบไปประมาณ 5 นาที)

“...แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ ว่าคนนั้นโกหกหรือพูดจริง”

“คิกๆ อาชิวหลี (ชื่อจีนของเจ้ปอม) ของอย่างนี้ไม่ยากหรอก แค่มองจากแววตา...ก็รู้แล้ว”

“…”

ทุกคนเงียบอีกรอบ ฉันไม่รู้หรอกนะว่ากำลังคิดอะไรกันอยู่

แต่ที่ฉันเงียบ...เพราะสังหรณ์ใจบางอย่างต่างหาก -_-; การที่มีอาม่าคอยบงการนี่มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ บางทีมันอาจจะเกิดอะไรแผลงๆ ขึ้นก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ ให้ตาย! ขอสละสิทธิ์ได้มั้ย TOT จะนอนแล้วอ้า ง่วงๆๆ

“ปัทโธ่ว้อย =_= อายุสิบแปดกันนะว้อยไม่ใช่แปดสิบ ทำไมนิ่งไม่ไหวติงกันอย่างนี้ ที่อั๊วคิดไว้พวกลื้อต้องกระโดดเต้นเจี๊ยวจ๊าวๆ แล้วกรี๊ดพร้อมที่จะเล่นเกมอันสนุกสนานนี่ไม่ใช่เรอะ! >_< ฮึ่ย งี้ต้องควักของดีมาซักหน่อยแล้ว”

ไม่จบค่ะไม่จบ อาม่ายิ้มหน้าบานจนเห็นแต่เหงือกแล้วหยิบขวด...เหล้า (มั้งนะ) ชูขึ้นเหมือนภูมิใจนำเสนอ

“Vielle Bon Secours! O_O อะ...อาม่าเอามาจากไหน กรี๊ดดดด” วินเนอร์ลุกขึ้นพลางจ้องขวดเหล้าตรงหน้าด้วยแววตาวาบวับ อะไรๆ ซีควิ้นอะไรนะ -*- จะว่าไปแล้วเพลงของพวกเขาก็เพราะดีแหละ ที่ร้องว่า...คนที่เธอรักเขาก็ไม่รักส่วนคนที่เธอไม่รักเขานั้นยังรักเธอ~ (มาร้องเพลงอะไรตอนนี้ฟะ)

“อั๊วก็ไม่รู้ง่ะ โซยซิ้มแกเอามาให้ -O- เหมือนจะแพงมากใช่ป่ะ เผอิญอั๊วกินเป็นแต่สาโทน่ะ”

“เยส *O* โอว มันหายากมากกกกก ตอนไปอังกฤษผมอุตส่าห์ดั้นด้นไปหาถึงบาร์แต่ก็ไม่เจอ T_T ขอผมเถอะมาดามพลีสแสตนอัพ”

“ของดีก็ต้องใช้ความสามารถเอามาหน่อยซี่อาตี๋น้อย”

“งั้นเปลี่ยนวอดก้าเป็นไอ้นี่แทนได้ม้า”

“ฮ่วย นั่งก่อนสิวะ ยืนค้ำหัวอั๊วอยู่ได้ตั้งนานสองนานเสียมารยาทจริง -*- ...อันนี้เป็นรางวัลพิเศษสำหรับคนที่ทำให้อั๊วถูกใจทั้งในเกมที่หนึ่งและสอง รู้ใช่เปล่าว่าต้องทำยังไง :-)” อาม่าว่าพลางเหล่ตามาทางฉันก่อนจะเลื่อนไปที่ซีไลท์แล้วหันไปยักคิ้วกับทุกคนเป็นเชิงว่า ‘เข้าใจรึยัง?’

“(-_-) (_ _) (-_-) (_ _)”

แล้วพวกเอ็งจะพยักหน้าหาเตี่ยเรอะ!! โดยเฉพาะไอ้พวกผู้ชายใจตุ๊ด...อยากกินเหล้าซีควิ้นอะไรนั่นมากใช่มั้ยฮะ มองกันตาเป็นมันเชียว ฮึ่ย เอาส้นเท้าฉันไปยัดปากแก้ขัดก่อนมั้ย เมาพอกันแหละ -_-+

กรีซซซซซ เล่นกันขนาดนี้ พนันได้ว่าฉันต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแน่นอนที่สุด TOT!!!

“แต่เหล้าเนี่ย อั๊วจะเก็บไว้ก่อน...ตอนนี้ไปนอนละ ง่วง +.+ อากงรอนานแย้ว อิๆ” อาม่าหนีบขวดซีควิ้นไว้ตรงรักแร้ (รู้แล้วยังกล้ากินกันอีกเหรอ T-T) ก่อนจะหยิบกล้องดิจิตอลขึ้นมาวางไว้บนโซฟาที่อยู่ตรงข้าม ฉันมองการกระทำนั้นอย่างงงๆ “อั๊วตั้งอัดวีดีโอไว้แล้ว ฮ้าววว~ =O= เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมาเอาไปดู สู้ๆ นะวัยรุ่น เหล้านี้ไว้คืนพรุ่งนี้แล้วกัน ของดีต้องรอหน่อย ไปละ บ๊ายบาย ทำให้อั๊วถูกใจอย่างนี้มันต้องกดไลท์เลยนะโอเค้? บายๆๆ”

แล้วอาม่าก็ปิดประตูดังปัง!

...พร้อมทั้งปิดชีวิตฉันไปด้วย! ย้ากกก มาทิ้งระเบิดเท่ากองขี้ควายแล้วฉิ่งไปอย่างนี้เรอะ!!! อาม่าคะ ทำไมช่างทำตัวให้หนูเคารพได้ถึงขนาดนี้!!!

ฮือๆ ความรู้สึกตอนนี้มันหน่วงตามเพลงจริงๆ โอว...มันจึงเป็นปลาร้าที่ไม่ถึงกับสุก เป็นปลาดุกที่ไม่ถึงกับเศร้า  TTOTT (ปลาดุกพ่อแกสิเศร้า)

“มา เริ่มเลย เข้าที่ครับทุกคน” วินเนอร์ไม่รอช้าหยิบไอ้เจ้ากล่องไม้จิ้มฟันขึ้นมาทันที

“เฮ้ย! นี่จะบ้าตามอาม่ากันจริงๆ เหรอ” ฉัน

“ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรทำแล้วนี่ น่าสนุกดีออก หึๆ” พลาสเตอร์มองหน้าฉันอย่างมีเลศนัย

“งะ...งั้นฉันไม่เล่นนะ จะนอนแล้วอ่ะ ขอให้สนุกกันให้สุดเหวี่ยง...”

“ไม่ได้!!!” ทุกคน

“TOT” นาฬิกาทรายเองค่ะผู้อ่านที่เคารพรัก

“เอ้า! ทุกคนยื่นมาจับเลย” พูดจบมือทั้งแปดก็เลื่อนมาจับจองว่าจะเอาไม้จิ้มฟันอันใด =_= ส่วนฉันก็ภาวนาในใจหวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้น

“หยิบ!”

พรึ่บ!

…อุ๊ย ฉันได้ไม้จิ้มฟันปลายสีแดงล่ะ >_< คิกๆๆ แปลว่าได้เป็นพระราชาใช่มั้ย

“โหย เซ็งเลย -_- ยัยทรายได้เหรอ” เฮียโยบ่นงึมงำ “สั่งดิ จะให้ใครทำไรก็ทำ”

ทำไมต้องทำหน้าตาเหมือนโดนจิ้งจกแทะลูกกระเดือกด้วยวะ อยากโดนผมต่อยเหรอครับเฮีย (อูย เท่จัง)

ไหน...แอบยื่นหน้าไปดูหน่อยซิ หืมมมม O_O เลข 4 อย่างนั้นเหรอ คริๆ พอเห็นอย่างนั้นฉันก็เหลือบมองไม้จิ้มฟันในมือคนข้างๆ บ้าง...ซีไลท์เลข 7 แฮะ

ท่าจะสนุกแล้วสิงานนี้ :-)

“หมายเลข...7…” ซีไลท์สะดุ้ง “กับหมายเลข...4” เฮียโยเบิกตาโพลง

“=()= เฮ้ยๆๆ หยุดเลย ยัยทราย นี่แกแอบมองไม้จิ้มฟันน้อยของฉันใช่เปล่า”

ฉันไม่ฟังเสียงเฮียโยที่กำลังโวยวาย

“พระราชาขอสั่งให้สองหมายเลขนี้...จูบกัน!!”

“ห๊า!” ทุกคนหันมามองฉันด้วยใบหน้าอึ้งกิมกี่

“ไม่ตลกนะ คิดอะไรของเธออยู่วะยัยคูโบต้า!”

“ใช่! จะให้เฮียไปจูบกับคู่หมั้นของแกเพื่ออะไร เพี้ยนไปแล้วเรอะยัยทราย”

“ ทรายพูดจริง! นี่คือคำสั่งของพระราชานะ!! เดี๋ยวก็ได้โดนลงโทษหรอก”

พอฉันพูดจบทุกคนก็กลืนน้ำลายเอื้อกๆ แล้วจับจ้องสายตากดดันไปที่เฮียโยกับซีไลท์ ทั้งสองทำหน้าเหมือนโดนสูบวิญญาณก่อนจะหันมาวิงวอนฉันอีกรอบ

“โอ๊ย ไม่เอาอ่ะ ให้จูบกับผู้ชายด้วยกันเฮียขอเอาปากไปถูกับชักโครกยังจะดีกว่าอีก โฮๆๆ TOT ลงโทษมาเลย เฮียพร้อมกายพร้อมใจพร้อมมมม”

“เอ่อ เฮียทนดูไม่ได้ว่ะ -_-;” เฮียบริ้งขัด “ทุเรศลูกตาอ่ะ ลองเปลี่ยนคำสั่งเป็นอย่างอื่นดีกว่ามั้ย”

จะว่าไปแล้ว...ก็น่าสงสารจริงๆ =_= ฉันเบ้ปากด้วยความเซ็งเล็กๆ ก่อนที่จะกวาดสายตาไปมาอย่างคิดคำสั่งใหม่ไม่ออก ...โอ๊ะ นี่มันป๊อกกี้ที่อาม่าทิ้งไว้นี่นา O_o โฮะๆๆ

ฉันชูป๊อกกี้รสนมขึ้นพลางยิ้มละไม เฮียโยขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงแผ่ว

“ฉากนี้เหมือนจะเห็นการ์ตูนมาเยอะ....อย่าบอกนะว่า...”

“เยส กินป๊อกกี้คนละด้านไง ฮิๆ”

“TT__TT จำไว้นะยัยน้องบ้า”

และแล้วเฮียโยกับซีไลท์ก็จัดการคาบป๊อกกี้กันคนละด้านด้วยสีหน้าพะอืดพะอม ป๊อกกี้เริ่มสั้นลงเรื่อยๆ จากการกัดแทะของทั้งสอง (ฟังดูเหมือนปลวก) กรี๊ดดด นี่มันนิยายวายชัดๆ แทงข้างหลังทะลุถึงหัวจายยย >O< ใครจะเป็นเคะเมะตัดสินกันเองแล้วกัน อ๊า อีกนิดเดียวปากจะโดนกันแล้ว กัดสิ กัดๆๆ จะได้จุ๊บๆ กันเสียที

(นางเอกโรคจิตมาก =O=)

ป๊อก!

อ้าวเวร นังกูลิโกะ! แกทรยศฉันเหรอ!? ทำไมมันหักก่อนอ่ะ อีกไม่กี่เซนก็จะจูบกันแล้วแท้ๆ!!

“ฮู่วว รอดแล้วในที่สุด T_T” ซีไลท์ถอนหายใจเสียงดังพลางทรุดลงไปนั่งกับพื้น ส่วนเฮียโยก็ปาดเหงื่อบนใบหน้าแล้วหันมามองฉันอย่างคาดโทษ

“อย่าให้ฉันได้เป็นพระราชาบ้างนะยัยตัวแสบ”

“=O=; สะ...สละสิทธิ์ค่ะ บ๊ายบาย นอนล่ะ ครอก!”

ทว่าสุดท้ายฉันก็ถูกลากมาร่วมวงจนได้ T-T

...รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ไม่ได้มีส่วนร่วมอีกเลยนับตั้งแต่เกมแรก ทุกคนดูสนุกสนานกับการได้กลั่นแกล้งเฮียบริ้งที่ไม่ยอมแก้ผ้าวิ่งรอบทะเลจึงต้องยอมหอมแก้มอีตาวินเนอร์ไปหนึ่งฟอด ฮ่าๆๆ

เวลาผ่านไปนานพอสมควรจนฉันหาววอดๆ เป็นระยะ หืม...นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนี่หว่า ได้เวลานอนของฉันแล้วนี่ +__+ ฉันเหลือบมองป๊อกกี้ที่เหลืออีกเพียงแท่งเดียว ฮ้าววว จบเกมต่อไปแล้วคงเลิกเล่นกันละล่ะ ส่วนไอ้เกมพระราชาสองบ้าบอนั่นฉันขอบายแล้วกัน ยิ่งคออ่อนอยู่ด้วย

“เอ้า หยิบ!”

…คราวนี้เลข 2 แฮะ

ฮ้าววว ง่วง TOT จะมีใครเข้าใจความทรมานนี้กันเล่า ถ้าอาม่าไม่มายุ่งป่านนี้ฉันคงได้หลับปุ๋ยฝันหวานอายจูบไปนานแล้ว

“ในที่สุดฉันก็ได้เป็นพระราชา >O<” เหมาเมากระดี๊กระด๊า “เบอร์อะไรดีน้อจะมากินป๊อกกี้ คิกๆๆ”

“ไอ้เวรนี่ลีลา เร็วๆ เหอะรำคาญโว้ย”

“ซีไลท์ใจร้ายจังเยย T-T งั้นก็...เบอร์ 8 กับ...2 แล้วกัน! เอ้า ใครคือผู้โชคดี”

เฮือกกกกก!

อะ...อะไรกัน จบตานี้ฉันจะไปแล้วแท้ๆ! นี่มันเวรกรรมตั้งแต่ชาติปางไหนวะเนี่ย T_T โฮๆๆ พระเจ้ากลั่นแกล้งช้านนนน

“เวรเอ๊ย” พลาสเตอร์พึมพำพร้อมเดินออกมากลางวง และนั่นหมายความว่า...ฉันต้องกินป๊อกกี้กับไอ้กอเอี๊ยะนี่นะหรือ!

“อ้าว ใครเบอร์ 2 กันล่ะ (-_- ) ( -_-)”

ฉันทำหน้าแหยงเหมือนโดนแมลงสาปไต่ขาก่อนจะเดินเข้าไปกลางวงอีกคน เฮียโยย่นจมูกพลางบ่นกระปอดกระแปด

“อะไรวะ กลายเป็นว่ายัยทรายโชคดีซะงั้น แทนที่จะได้เห็นมันทรมานกับการได้จูบผู้หญิงด้วยกันเอง กรี๊ดดด >_< ไอ้เหมาเมา ฉันอุตส่าห์ส่งซิกให้แกทำไมแกไม่มองฮะ! หน็อยแน่ะ ความสุขอันสูงสุดเลยล่ะสิยัยทรายได้จูบกับผู้ชายสุดหล่อประดุจฮวาซองแซง TOT ไม่ยอมๆๆ”

“พูดมากว้อยไอ้เฮียเวรตะไล หุบปากไปเลย! ปากเสียที่สุด ริมฝีปากฉันมีค่ามากมายมหาศาลประมวลค่าไม่ได้นะขอบอกแ”

“ถุยๆๆ อย่างกับเหนียงคางคกล่ะไม่ว่า”

“กรี๊ดดดดดดด”

“พอๆ โอ๊ย หยุดทำฉันปวดหัวซักทีเถอะ” พลาสเตอร์ลุกขึ้นมารั้งฉันไว้ก่อนที่ฝ่าเท้าจะไปปะทะเข้ากับใบหน้าของอาเฮี้ยโยชิสุดที่รัก

พอกระฟัดกระเฟียดอยู่ไม่นานฉันก็นั่งลงกลางวงที่เดิม

ส่วนพระราชาหน้าหมาอย่างอีตาเหมาเมาก็หัวเราะหึๆ พลางมองฉันอย่างเจ้าเล่ห์ เขาชูป๊อกกี้แท่งสุดท้ายขึ้นเหมือนตัวเองกำลังรับถ้วยรางวัลเดอะสตาร์

“อะแฮ่ม...พระราชานะครับพระราชา ตาแรกที่ได้เป็นเลยอ่ะดีใจจัง >O<”

“...”

“T^T โอเค ก็แค่กินป๊อกกี้คนละด้านค่ะ แต่ไหนๆ ก็ตาสุดท้ายแล้ว...ให้ถึงใจหน่อยนะค้าพลาสเตอออร์~ คริๆ”

“ไอ้เหมา แกก็รู้...”

“จุ๊ๆๆ ก็ถึงได้บอกไงว่าให้ถึงใจหน่อย >_O ”

“=_= อ้อ เข้าใจละ...เฮ้อ~ งี่เง่าใช้ได้เลย”

ใครก็ได้บอกฉันทีมันคุยภาษาไทยกันเหรอทำไมฉันฟังไม่รู้เรื่องโว้ย

“ยัยตูดบานมานี่เร็ว”

“ฉันตูดไม่บาน”

“เออ จะบานไม่บานก็ช่างหัวมัน”

ช่างได้ไงตูดฉันเชียวนะ!

“หาเรื่องฉันเหรอยะกอเอี๊ยะ :-(”

“=_= โอเค ฉันเขยิบไปหาเธอเองก็ได้ เรื่องมากชิบ”

พลาสเตอร์บ่นอุบอิบพลางขยับร่างเข้ามาตรงหน้าฉันด้วยท่าทีเซ็งๆ “ช่วยเอาเจ้เปิ้ลเจ้ปอมมาแทนยัยกระสือโดนซวกไส้นี่ได้ป่ะ เห็นแล้วกินป๊อกกี้ไม่ลง”

เลว...เลวมาก ไม่รู้จะด่ามันว่ายังไงละ นิยายเรื่องนี้เสียหน้ากระดาษไปกับการด่าเยอะพอแล้วล่ะ ฉันคงไม่ต้องพูดแล้วใช่มั้ย -_-+ เชิญประณามมันได้ตามใจชอบเลยค่ะ กรี๊ดๆๆๆ

พลาสเตอร์หยิบป๊อกกี้มาจากมือเหมาเมา (ดีจังเลย กินขี้มือกันเอง -_-) ก่อนจะคาบใส่ปากแล้วค่อยๆ เลื่อนใบหน้าประดุจณเดชเข้ามาใกล้

เอิ่ม...

โอเคค่ะสายชล นางฟ้าพร้อมแล้วๆ ตื่นเต้นๆ *O*

ว้อย! บ้าๆๆ นี่มันพลาสเตอร์นะให้มันเป็นโก๊ะตี๋ก็หรูแล้ว ณดงณเดชอะไรกัน ‘ณรก’ (นรก) ล่ะไม่ว่า -_-^ เอาล่ะ ตั้งสติ อย่าให้อารมณ์เปลี่ยวมันครอบงำจิตใจสิยะนาฬิกาทราย

“อื้อๆ” พลาสเตอร์ยักคิ้วเหมือนจะบอกว่า ‘หยุดทำหน้าตอแหลแล้วรีบกินเดี๋ยวนี้นะ’ นั่นล่ะที่ทำให้ภาพณเดชแตกเพล้งไปทันใด

ฉันจัดการคาบปลายป๊อกกี้ไว้ในปากบ้าง ง่ำๆ หิวเหมือนกันแฮะกินแค่โจ๊กไม่อิ่มท้องจริงๆ ด้วยง่ะ เพราะซีไลท์แท้ๆ เลย บังคับขู่เข็ญฉันอยู่นั่นแหละ

กรุบๆ

แล้วฉันกับเขาก็ค่อยๆ กัดแท่งรสนมนี่จนระยะริมฝีปากห่างกันเหลือนิดเดียว

ไม่ต้องคิดภาพให้โรแมนติกนักหรอกฉันว่าเหมือนหมาแย่งอาหารกันมากกว่าว่ะ =_=

“เฮ้ พอได้แล้วมั้งน่ะ -_-^” เสียงซีไลท์ขัดขึ้น

ฉันแอบมองทางหางตาน่ะ -O-;

“ใกล้หมดแล้ว กินต่อสิ คิกๆ”

“ไอ้เหมา ยัยนี่เป็นคู่หมั้นฉันนะโว้ย”

=O=// (นี่คือหน้าตอแหล)

“ก็แค่เหตุผลทางธุรกิจไม่ใช่รึไงครับน้องชาย :-)” เฮียบริ้งแทรกพร้อมยิ้มกริ่มเหมือนพี่ชายกำลังจับผิดน้องชายอะไรเทือกนั้น

ว่าแต่ฉันกับพลาสเตอร์ค้างท่านี้มานานละนะ น้ำลายฉันจะไหลลงพื้นอยู่แล้วต้องรีบกินสิ TOT มาเถียงอะไรกันตอนนี้ โฮฮฮ

“เออๆๆ อยากทำอะไรก็ทำไป!”

สิ้นคำพูดของซีไลท์ อยู่ๆ คนตรงหน้าฉันก็กัดป๊อกกี้คำใหญ่โดยไม่ทันตั้งตัวเลยทำให้...O_O ระ..ริมฝีปากฉันกับเขาแนบสนิทกันแล้ว!!

ให้ตาย ปกติทุกคู่ที่เล่นมาก่อนหน้านี้เขาไม่ได้จูบกันจริงหรอกนะ ต่างคนก็ต่างแทะๆ กัดๆ จนมันหักไปก่อนทุกทีนั่นแหละ แต่นี่มัน...แต่นี่มัน...

...

อ๊ากกกกกกกก -O- จูบแล้วค่ะหนูจูบกับเขาแล้วค้า!

ไอ้พลาสเตอร์ แกแกล้งฉันแน่ๆ ไอ้กอเอี๊ยะหัวสีพริกขี้หนู! ฉันจะฟ้องนังตัว R ของแก...ฉันจะจุดธูปเรียกนังนั่นออกมาหักคอแก๊!! T()T

“ทะ...ทำอะไรของแกวะเตอร์!” และก็เป็นว่าที่คู่หมั้นจำแลงของฉันนั่นเองที่จัดการแยกฉันกับไอ้เบื๊อกพลาสเตอร์ออกจากกัน (การช็อคทำให้ตะคริวกินอวัยวะจนขยับตัวไม่ได้ Y_Y)

“อ้าว ถามได้ ก็ ‘จูบ’ ไง :-) แกน่าจะรู้นี่”

กวนตีนมากค่ะอยากได้ตีนมากใช่มั้ยคะ (แต่ตะคริวแด๊กอยู่ค่ะไม่สามารถเอาตีนไปถวายมันได้ T-T)

“เหอะ” ซีไลท์ทำหน้าเหมือนหนูโดนวางยาเบื่อ “อ่อนว่ะ”

“ฮะ?”

“จูบจริงๆ น่ะมันต้องอย่างนี้!!”

พรึ่บ!

ไม่ต้องเอาฉันไปเกี่ยวก็ด้ายยยยย T____T// จูบอีกแล้ว…จูบอีกแล้วววว! ตอนต่อไปฉันคงเสียตัวใช่มั้ยยะยัยคนแต่ง!! ไม่จูบธรรมดาด้วยอ่ะ เอาเป็นว่านึกภาพหนังฝรั่งฉากจูบดูดดื่มไว้ละกัน...มันเป็นอย่างนั้นแหละ! กรี๊ดๆๆ เอาความบริสุทธิ์ของฉันคืนม๊าาา~!

ไม่เป็นตะคริวแล้วค่ะ...ระทวยแทน U_U ฉันเหมือนคนกำลังจะตายที่ขาดอากาศจะหายจายยยย

“อุ๊บ...ฮ่าๆๆ เชื่อแล้วๆ ไม่ต้องแสดงให้ดูก็ได้เว้ย คิกๆ ฉันไม่ยุ่งกับยัยหมูคู่หมั้นของแกหรอก -..-”

ซีไลท์ละริมฝีปากออกไปพลางมองเพื่อนตัวเองตาขวาง

“อย่าบอกนะว่า...”

“:P”

“ชิท! พวกแกกล้าเล่นกับฉันขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้พวกเพื่อนเลว! -_-+”

“ฮ่าๆๆ ดูอาการแกก็รู้แล้วว่ะ” พลาสเตอร์ชกไหล่คู่สนทนาเบาๆ

“อาการอะไร!”

“ไม่ต้องเฉไฉหรอก ผู้ชายเขินออกจะน่ารัก -..-“

“ไอ้เตอร์...”

“เฮ้ย อย่าเพิ่งฮึ่มฮั่มสิวะ ...ฉันจะบอกอะไรให้นะ แกน่ะรีบๆ หน่อยเหอะ มัวแต่อ้อยอิ่งไม่ทันการกันพอดี ผู้หญิงทุกคนเขาต้องการความแน่นอน แกก็รู้นี่หว่า ระวังเถอะจะเป็นแบบฉันไม่ก็โดนหมาคาบไปกินซะก่อน...แต่อย่างนี้คงไม่ใครกล้ามาแหยมอยู่แล้วว่ะ =_=”

มันด่าใครวะ กำลังมึนเลยฟังไม่ทัน (ด่าแกนั่นแหละ!)

“เฮ้ ฉันด่ายัยนี่ได้คนเดียวโว้ย แล้วก็นะ...คอยดูคนที่แกกำลังด่าแล้วกัน ฉันจะจัดการเคี่ยวยัยนี่เอง -_-+ ไม่ปล่อยให้กลายพันธุ์เป็นพะยูนไปก่อนหรอก อ้อ เรื่องจูบแบบเด็กอนุบาลของแกน่ะยังไม่เคลียร์นะบอกไว้ก่อน ฮึ่ย”

บลาๆๆ

(-_- ) ( -_-)

อะไรวะ ขโมยจูบกันหน้าด้านๆ แล้วจากไปอย่างไม่ใยดีอย่างนี้เรอะ พวกแกกำลังพล่ามอะไรก๊านนน =()=

“หนุกว่ะๆๆ =O= หนุกกว่าเกมอีก ฮ่าๆๆ น้องสาวฉันก็มีคนเอาด้วยวุ้ย” เฮียโยหัวเราะคิกคัก เจ้เปิ้ลกับเจ้ปอมที่ไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้ก็กลับมานั่งรอบวงเหมือนเดิม

“เฮ้ยยยยยยยยย!” อยู่ดีๆ วินเนอร์ก็โพล่งเสียงดังลั่นทำเอาทุกคนตาเหลือกมองกันใหญ่

“ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ ถ้าเป็นอย่างนี้...เหล้าก็ตกเป็นของไอ้เหมาน่ะสิ!!”

“^[+++]^ อิๆ” เหมาเมา

“อะไรวะ โอ๊ยยย เจ็บใจๆๆ มันก็แค่บังเอิญเรียกหมายเลขถูกเท่านั้นเองนี่!” เฮียบริ้งพูดบ้าง

“ถ้าเป็นอย่างนี้...-_-+ ก็ต้องตัดสินกันที่เกมที่สองแล้ว!!” วินเนอร์ออกอาการโคถึกคึกพิโรธรีบชูวอดก้าขึ้น “มาดวดกันว้อยยยยย”

ว่า! ไง! น้า!

ไอ้พวกไม่รู้จักหลับจักนอน ไอ้พวกบ้าจี้ตามอาม่า TOT จะห้าทุ่มแล้วนะ จิ้งจกมันยังร้องเตือนว่าให้เข้านอนได้แล้ว (เกี่ยวเหรอยะ?) พอกันที ฉันไม่เล่นเด็ดขาด! ฉันไม่ยอมซวยไปกว่านี้หรอก...ยิ่งมีเหล้านี่ยิ่งแล้วใหญ่ Y_Y ฉันเป็นประเภทคออ่อนม้าก เมาง่ายม้ากกกก!! แถมตอนเมายังชอบพูดเพ้อเจ้อบวกกับทำอะไรน่าขายหน้าอีก!

ฉันเคยถอดกางเกงในร้านอาหารพร้อมกับยังเต้นระบำชาวเกาะให้ทุกคนดู TTOTT ตอนงานโรงเรียนปีที่แล้วก็ร้องไห้ฟูมฟายไปดึงขารุ่นพี่ที่เป็นใครก็ไม่รู้ สุดท้าย...ฉันพยายามจะปล้ำประธานนักเรียนที่หน้าตาเหมือนปลากระชอนโดนขอดเกร็ด!!!

เข้าใจรึยังล่ะ เพราะฉะนั้นเตรียมบ๊ายบายโลด!

“น่าสนุกจัง~ มันเล่นยังไงนะ” เจ้ปอมถามด้วยท่าทีสนใจ

“มันเหมือนเกมที่ฉันเคยเล่นที่ผับเลยอ่ะเจ้ -O- ก็หมุนปากกาไปหยุดที่ใครคนนั้นก็ต้องตอบคำถาม กติกาคือห้ามโกหกเด็ดขาด ถ้าหากไม่ตอบก็กระดกนี่เลย...ช็อตนึงเพียวๆ :P ง่ายใช่มั้ยล่ะ”

“คือว่าฉัน...เอ่อ...” ฉันเกริ่นระหว่างที่เหมาเมากำลังอธิบาย หมอนั่นเลยหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ฉันไม่เล่นนะ จะนอนแล้วอ่ะ >_<”

“ไม่ได้!!” ทุกคน

อร๊าย เดจาวูชัดๆ T^T

“เจ้กับเฮียก็รู้นี่ว่าฉันคออ่อน!”

“คนไม่ครบไม่สนุก -O-” เฮียโยตบบ่าฉันเบาๆ (ตบหาอะไรวะ จะปลอบฉันเรอะ -_-^)

“ฉันจะฟ้องพ่อกับแม่!”

“ลัลลัลลัลล้า~”

TOT พระเจ้าคะ ฆ่ามันทีเถิด

“เอาน่า เล่นหน่อยเถอะ เธอน่ะเป็นตัวสำคัญของงานเชียวนะ :-)”

“แต่ว่าฉัน...”

“โธ่ แม่คุณ! ลีลาอยู่นั่นแหละ ไม่กล้ารึไง เฮ้อ~ ผิดหวังชะมัด ฉันล่ะเบื่อพวกคุณหนูแอ๊บไร้เดียงสา หนูไม่ดื่มแอลกอฮอลล์ค้าเดี๋ยวหนูผื่นขึ้น อ๊า -O-”

ปึ้ด! (เสียงเส้นประสาทฉีกขาด)

“ก็มาดูแล้วกันว่าใครกันแน่ที่ไม่กล้า! แค่นี้น่ะกระจอก ก็แค่พูดความจริง เฮอะ! สบายบรื๋อย่ะ ฉันเป็นคนมีสัตย์อยู่แล้ว ไม่เหมือนนายหรอกนะที่ชีวิตแต่งแต้มไปด้วยคำโกหก!”

“โฮ่ ก็ดีนี่ เริ่มเลยสิ” ซีไลท์ยักไหล่ ทุกคนพากันอมยิ้มก่อนที่เฮียบริ้งจะเปิดฝาปากกาด้วยปากแล้ววางมันไว้บนโต๊ะไม้ตรงกลาง (เราย้ายที่มานั่งตรงโซฟาแล้วน่ะ ลมเย็นด้วย -v-)

“ให้ฉันหมุนคนแรกเลยแล้วกัน โอเคมะ”

ทุกคนพยักหน้า

(ขณะที่สติกำลังย้อนกลับเข้าร่าง)

…เวรล่ะ ยัยนาฬิกาทรายตายทุกงาน ไม่สำเหนียกตัวเองบ้างเลย ถ้าขืนฉันเมามีหวังได้ทำมิดีมิร้ายผู้ชายซักคนในที่นี้แน่ๆ T_T ไม่นะ นังปากกาลูกลื่น! แกห้ามหมุนมาทางฉันนะ ห้ามเด็ดขาด! ห้ามๆๆ

กึก!

อ๊ะ ปากกาหยุดแล้ว

หยุดแล้ว...

หยุด...

...ตรงหน้าฉัน

^_^

ฟังไม่ผิดค่ะ ขอทวนอีกรอบ

หยุด! ‘ตรง! หน้า! ฉัน!’

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก

TOT หงึกงักๆ (มือสั่น)

หยุดชีวิตฉันไปด้วยเลยเถอะ!!

with janehey (: 
- ตอนนี้เจนฟิตค่ะไฟลุกเลยยยยปั่นทีเป็นสิบ*O*
ได้ 135 หน้าแล้ว เยอะเนอะเยอะไปแย้ว มะรืนนี้จะอัพตอนต่อไปให้น้า
ใกล้ล้ะฉากโรแมนติกที่รอคอย ใจเย็นๆเด้อ-3-

นิยายก็เหมือนเดิมค่ะ ฝากติชมหน่อยแน้อิหล่า รู้ว่ามันยาวยืดไร้สาระมาก
แต่แบบมันเป้นมาตั้งแต่เริ่มคงจะให้มารวบรัดตอนนี้ก้ไม่ได้งะเข้าใจชิป้ะ555
น่าจะรอรีไรท์ทีเดียวเลย พ่อบ่นละบ๊ายบายยค่าโชคดีน้ะรักเทอ-3-