you're distorted บ้าชะมัด! ดันไปหลงรักยัยจอมเพี้ยน

ตอนที่ 20 : you're distorted ; หึง

  

16

หึง

...โอ้แม่เจ้า นี่หรือเมืองพุทธ (ทำเสียงแบบโน้ตอุดม)

=_______________________=

ทุกคนคอพับสลบคาที่อยู่ในรถเป็นที่เรียบร้อย...หลังจากเกิดเหตุการณ์ปฏิวัติปาข้าวของใส่กัน...จนกระทั่งเฮียโยบ้าคลั่ง...ยกเก้าอี้จะทุ่มใส่เหมาเมา อารมณ์ประมาณว่าช้างกรูอยู่ไหน -_- เลยต้องห้ามกันยกใหญ่เลยทีเดียว

“เอ้า เด็กๆ ถึงท่าเรือแล้ว ครึกครื้นกันหน่อยดิ้” ตั่วแปะหรือก็คือพ่อของเจ้ปอมตบเบาะป้าบๆ เหมือนจะเร้าอารมณ์ความคึกคะนอง

เอาอารมณ์อยากกินเล็บขบตัวเองไปก่อนมั้ยตั่วแปะ

“นี่...พวกเราต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายวันเลยเหรอ -_-;” ฉันพูดพลางบิดขี้เกียจไปด้วย

 “เออเด่ะ หรือเธออยากจะโดนถีบลงทะเลไปเป็นอาหารปลาฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ” คนขัดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มีมันคนเดียวนั่นแหละ

“ปลาอาจเข้าใจผิดว่าฉันเป็นนางเงือกแสนสวย”

“ถุย ผีเสื้อสมุทรล่ะไม่ว่า”

“=()= หยาบโลนที่สุด เก๋าเจ้งเก็กซิม!”

“โอเค...ไม่อยู่ในคอนเวอเซชั่น” ไอ้กระแดะ แกกล้าเมินฉันเรอะ “อิๆ รีบไปเหอะ รอสาวบิกินีนอนริมหาดทรายไม่ไหวละง่ะ”

ขอให้มันโดนปิรันย่าแทะกระปู๋ให้เข็ดซักทีเหอะ (จริงจัง)

“โอ๊ย ร้อนชะมัด >_<” เจ้เปิ้ลกระชับหมวกสานสีครีมพร้อมกับวิ่งเตาะแตะเข้าร่มไม้ทันทีที่ออกมาเผชิญแสงแดดแจดจ้า ท่าที่ดูลำบากกับการพยายามถลกกระโปรงยาวๆ สไตล์ติสแตกแดกปลาไหลของคุณเธอเหลือเกิน

“นี่เจ้เป็นแวมไพร์ทไวไลท์รึไง กลัวแดดมันจะถลกหนังหัวเหรอ”

“ก็ฉันไม่อยากดำนี่หว่า ยิ่งชอบลืมทากันแดดอยู่ =w= นายเป็นผู้ชายไม่รู้หรอก เชอะ”

“งั้นเหรอ -O-” เหมาเมาเอานิ้วชี้จิ้มแก้มตัวเองจนบุ๋มลงไปกับลักยิ้ม (ทำไมน่ารักจังวะ U_U) “งั้นยัยนี่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงงั้นสิ”

“อะไร ฉันมีนมนะยะ” ฉันแหวเมื่อโดนกล่าวถึง

“ไข่ดาวน้อยๆ ของเธอน่ะนะ O.O” พลาสเตอร์

“แปลกจริงออกจะอวบอั๋น ทำไมนมเล็กจังวะ” วินเนอร์

“เออ เพิ่งสังเกต” เจ้เปิ้ล

“น่าๆ ไม่ต้องเครียดหรอก มันก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้น” เจ้ปอม

“...ใครไม่ชอบดื่มนม อ่ะ ตัวเล็กไม่เซ็กส์ ~_~” ซีไลท์

=()= (อึ้ง)

อะ...อะไรกัน ฉันทำอะไรผิด

กรี๊ดดดดดดดดดด >_< เหมือนโดนมีดปักกลางหัวใจดวงน้อย เค้าเรียกว่าจิ๋วแต่แจ๋ว...เล็กพริกขี้หนูหรอก เปรต!

“อาม่า...อาม่าขา TOT”

“อยากกินขาหมูอะไรตอนนี้เล่า ลื้อนี่”

“(ไม่สนใจ) หนูนมเล็กเหรอ”

“ยังจะมีหน้ามาถามอีก -___- ก็เล็กสิวะ กระจิ๋วหลิวแค่นั้นน่ะอย่ามีเล้ย” (ทีอย่างนี้ได้ยินชัดเจน)

…แล้วอาม่าก็เดินขึ้นเรือสปีชโบ๊ทจากไป

“=_=”

เล็กก็ได้วะ...ก็แม่ให้มาแค่นี้อ้ะ ใครมีปัญหาก็มาตบกันมา

“ฮ่าๆๆ อาม่าโคตรจี้เลยว่ะ” ซีไลท์ว่าพลางโยกหัวฉันไปด้วย

“จะแบนจะตู้มอะไรก็ช่างมันเหอะ เขาเรียกให้ขึ้นเรือนู่นแล้วย่ะ”

“วู้ววววววว ทะเล ” ฉันอ้าแขนรับลมแล้วตะโกนอย่างไม่อายใคร หลังจากนั่งเรือมาเป็นเวลาเกือบชั่วโมง...ตอนนี้ก็ประมาณสี่โมงกว่าๆ ไม่ค่อยมีแดดแล้ว >_< น้ำทะเลใสแจ๋วน่าเล่นชะมัดเลย ตะละล้า~

“ยัยทุเรศ เพิ่งถึงท่าเรือเองนะ -___- ทำอย่างกับไม่เคยมาทะเล”

“เรื่องของฉันโว้ยไอ้วัชพืช”

ตั้งแต่เริ่มเรื่องมาเถียงกับมันกี่ครั้งแล้วฟะเนี่ย

“เอ้า คู่ใหม่ปลามันนี่ยังไม่เลิก -O-” เฮียบริ้งถือกระเป๋าเดินทางมาวางไว้กับพื้น

“พูดงี้ตัดพี่น้องกันเลยเหอะเฮีย”

“ถุย ทำอย่างกับตัวเองสวยเลือกได้”

“ก็สวยจริงๆ นี่หว่า”

“ที่บ้านไม่มีกระจกใช่ป่ะ”

ฉันเม้มปากแล้วทำท่าจะเดินหนีแต่เขาก็ยังเดินดักหน้าดักหลังจนฉันเริ่มโมโห

...ไหนๆ ลองเจอเจ้ทรายปากหนังหมาทอดกรอบหน่อยเป็นไงเล่า -___-+

“โอ๊ย สุดจะทนแล้วนะ!! ฉันอยากจะต่อยหน้านายซักหมัดจังว่ะ เกลียดฉันแล้วจะมายุ่งอะไรกับฉันกันนักกันหนา ถ้าเหม็นขี้หน้ากันขนาดนั้นก็ต่างคนต่างอยู่ไปสิ!!!”

“แล้วใครว่าฉันเกลียดเธอกันล่ะ”

“เห็นมั้ยล่ะ! นายก็...หา O_O”

“-O- อุ๊ย เจ้ปอมเรียก”

แล้วหมอนั่นก็ทำหน้าทำตาเป็นทองไม่รู้ร้อนก่อนจะเดินตัวปลิวไปอีกทางหนึ่ง…และเจ้ปอมก็อยู่อีกทางหนึ่ง -_-;; โกหกทั้งทีให้มันเนียนๆ หน่อยสิวุ้ย

“เฮ้ย อย่าเพิ่งเด่ะ เมื่อกี้ไม่เคลียร์” ฉันดึงคอเสื้อเขาไว้ “นายไม่ได้เกลียดฉันก็แปลว่า...นายชอบฉันงั้นสิ”

เฮือก!

เวร =()= ฉันถามอะไรไปฟะเนี่ย เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ เลยง่ะ คนอย่างซีไลท์เนี่ยนะจะมาชอบฉัน ให้หมูขี้ออกมาเป็นทองคำแท่งยังจะน่าเชื่อถือได้มากกว่า

“...ไม่รู้ว่ะ” O_O “แต่อาจจะเป็นไปได้ก็ได้นะ”

แต่อาจจะเป็นไปได้ก็ได้นะ...

แต่อาจจะเป็นไปได้ก็ได้นะ...

แต่อาจจะเป็นไปได้ก็ได้นะ...

ตึกตัก...ตึกตัก ~ 

ตึกตัก...ตึกตัก ~ 

ฉันที่กำลังมองหน้าเขาอยู่เริ่มจะเป็นฝ่ายหลบตา มือไม้สั่นหงึกๆ ประหนึ่งเกิดแผ่นดินไหว กะ...ก็มันเขินนี่หว่า =_= อยู่ๆ ก็พูดอะไรแบบนี้ขึ้นมา อย่างน้อยฉันก็เป็นสาวน้อยบอบบางน่าทะนุถนอมน่ารักแถมยังไร้เดียงสานะ (หล่อนกล้ามาก)

“อะแฮ่มๆ =O= นี่ลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้”

เสียงกระแอมของเฮียบริ้งที่ยืนหัวโด่อยู่ตั้งแต่แรกทำเอาฉันสะดุ้งโหยง

เออ ลืมไปเลยแฮะว่าเฮียแกยังมีชีวิตอยู่ -_-; นึกว่าเดินไปตั้งนานแล้วนี่หว่า เล่นไม่ให้สุ้มให้เสียงกันเป็นเวลานาน

“คุยไรกันอยู่อ่ะ O.O ขึ้นรถเร็วดิ ที่พักเราอยู่เขานู้นแหน่ะ” เจ้เปิ้ลจับไหล่ฉันพลางยืนหน้าเข้ามาในวงสนทนา

“เปิ้ล เฮียว่าอย่าไปขัดคู่รักเขาเลย ฮี่ๆ เราก็ไปเหอะ ให้เขาได้สวีทกันซักหน่อย” พี่ชายสุดหล่อขยิบตาให้ก่อนจะดึงแขนเจ้เปิ้ลเดินออกไป เธอทำท่าสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา

ดีแล้ววว อย่าถามเลยค้า T_T แค่เห็นหน้าที่เหมือนโดนขีปนาวุธลงใหม่ๆ ของฉันก็พอแล้วอย่าได้พูดอะไรมากระตุกต่อมยางอายเล้ย!

“เฮียบริ้งนี่ล่ะก็...” ฉันเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ ทำไมต้องทิ้งฉันไว้กับอีตานี่ด้วยวะเนี่ย =_=+ อย่าให้ถึงทีฉันบ้างละกันนะเฮีย ฮึ่ม

“เราก็ไปกันเหอะ เดี๋ยวทุกคนจะรอนาน” ซีไลท์ขยี้หัวฉันเบาๆ แล้วก้มลงกระซิบข้างหู “...แต่เมื่อกี้น่ะ ฉันพูดจริงนะ”

...พร้อมกับจูบหน้าผากฉันเบาๆ ด้วยริมฝีปากสีส้มที่เพิ่งเอ่ยประโยคเมื่อกี้ออกมา

“=O=”

“คิกๆ ทำไมต้องทำหน้างั้นด้วยยัยเอ๋อ”

“=()=//” พั่บๆๆ (ขาสั่นตามแขน)

“ใจเย็นนะ ทุกปัญหามีทางออก”

“ปะ...ปล่อยนะ”

“หือ?”

“ก็บอกให้ปล่อยไง!!”

ฉันสะบัดมือเขาออกจากไหล่ก่อนจะวิ่งพรวดพราดออกมาทันทีที่รู้สึกตัว

...(กำลังไตร่ตรองเหตุการณ์)

อ๊ายยย >_< มาพูดจงพูดจริงอะไรกัน ไอ้ผู้ชายมากเรื่อง...นายคงจะบอกประโยคนี้กับผู้หญิงทุกคนสินะ โอ๊ย นี่ฉันไม่ได้เขินนะ ไม่ได้อายด้วยถึงต้องพาลด่านู่นนี่น่ะ! T______T//// แง ไม่อยากจะบอกเลยว่าปากหมอนั่นนุ่มอย่างกับมาร์ชเมลโล่แถมยังอุ่นอีกต่างหาก ...ย้ากกกกกกกก (นี่ขนาดไม่อยากบอก -_-)

“เฮ้ย โดนชะมดตามขวิดเรอะยัยทราย -O- ทำไมมันกระเซิงขนาดนี้”

เออจริง...ฉันจะวิ่งทำสากกะเบืออะไร =_= แถมยังไปตะคอกใส่อีตาซีไลท์อย่างไม่มีเหตุผลอีก

ช่วยไม่ได้นี่หว่า มันทำอะไรไม่ถูกอ้ะ! ฉันทนมองหน้าหมอนั่นไม่ได้หรอก >_< อยู่ๆ ก็เป็นอะไรขึ้นมาวะเนี่ยช้านนน ทำมาเป็นกระแดะเป็นสาวหวานใสหัวใจโตงเตงไปได้ ไม่เข้ากับหน้าอย่างแรงง่ะยัยนาฬิกาทรายเอ๊ย

แล้วทำไมกัน...ทำไมกัน...ทำไมก๊านนนน! ทำไมไอ้ปรสิตซีไลท์มันถึงอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าอากาศเมืองไทย เอะอะก็จูบ เอะอะก็หอม เอะอะก็ตด เอ๊ย...บ้าเรอะนั่นมันฉันแล้ว =O= เอ๊ย ไม่ช่ายยยๆๆ (เสียสติ)

“ปะ...ปะ...เปล่าๆๆ ละ...แล้วนี่รถมายังอ่ะ”

“ก็นี่ไง...คันนี้แหละ”

(-_-)...(=_=)...(=()=)

หา! รถ?

ใครกล้ามันเรียกว่ารถฟะ! ขอตบปากซักทีเหอะ รถบ้าอะไรเก่าคร่ำคร่าเหมือนสร้างมาตั้งแต่กรุงสุโขทัย

อืม จะบรรยายยังไงให้สมกับความจริงดี? เอาเป็นว่าคิดภาพรถป๊อกป๊อกของกรุงเทพไว้นะ นึกออกใช่ป่ะ? มันเหมือนกับป๊อกป๊อกโดนปืนถังยิงใส่อ่ะ =_= แถมดูไม่น่านั่งอย่างแรง

นี่ฉันไม่ได้มาจิตอาสาหรือมาปลูกอินทผาลัมกลางป่านะว้อย ทำไมต้องทรหดกันขนาดนี้ฟะ ฮือๆๆ ฐานะก็ดีไม่น่าทำตัวพิศดารเลยตระกูลช้าน ความคิดอาม่าชัวร์ป๊าบด้งไม่ต้องสงสัย โฮ TOT

“แน่ใจนะว่ารถไม่ใช่เศษเหล็ก!!”

“-_-+ (ชิ้ง)” ลุงแก่ๆ ที่นั่งอยู่บนเศษเหล็กคลานได้หันมามองฉันตาขวางทันที คาดว่าน่าจะเป็นคนขับรถ (กระดากปากอ่ะเรียกซาเล้งจำลองนี่ว่ารถ T^T)

 “ชู่ว์ เบาๆ หน่อยสิวะ -_-; เดี๋ยวรถได้คว่ำกลางเขาเข้าให้” พลาสเตอร์หันมาเอ็ด

“โอ้วคุณพระคุณเจ้าช่วยกล้วยสามสีชะนีแปดหัว -O- ไม่เคยเห็นรถอะไรเพอร์เฟ็กต์ขนาดนี้มาก่อน ลวดลายบนรถอันสวยงามเผยให้เห็นความอาร์ตและคลาสสิคพร้อมกับฝุ่นจับที่ใครเป็นภูมิแพ้มีหวังจามจนตายกันไปข้างหนึ่ง เอ่อ...สุดยอดที่สุด โคตรเท่เลยว่ะ อิจฉาคนที่ได้มันไปครอบครอบจริงๆ”

“-_-” << หน้าทุกคน (ถ้าเมิงจะแถขนาดนี้)

“แหะๆ ว่าแต่กระเป๋าฉันอยู่ไหนแล้วอ่ะ”

“อ๋อ อยู่บนรถนี่ไง เพิ่งขนขึ้นไปเมื่อกี้ โคตรหนักเลย -_- เจ้ของแกนั่นแหละแบกบ้าแบกบออะไรมาเยอะแยะก็ไม่รู้ ทำอย่างกับย้ายบ้าน”

“บ่นอยู่ได้เฮียโย อุตส่าห์เอาโฟมล้างหน้ามาเผื่อ -O-”

“แหม อันเท่าจู๋หมาทำมาเป็นพูดมาก”

“-^-”

“แป๊บนะเจ้เปิ้ล =_= ขอขัดก่อน...แล้วพวกอาม่าล่ะ”

“ไอ้นี่สงสัยเยอะจังนะยะ ก็ไปก่อนแล้วอ่ะดิ รถมันไม่พอ”

“เอิ่มแล้วพวกคนแก่เขานั่งซาเล้งกันไหวเหรอ ทำซ่าส์ระวังกระดูกกระเดี้ยวจะหัก”

“จะไปได้หรือยัง!!!” ลุงหน้าโหดตะโกนเสียงลั่นทำเอาทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่ก

...ปากพาจนอีกแล้วสิตู

“=O=; อะ...เอ่อ ไปแล้วคร้าบ ไปแล้วๆๆ” เหมาเมาหันซ้ายหันขวาก่อนจะขมวดคิ้ว “เฮ้ย แล้วไอ้ไลท์อยู่ไหนวะ”

“อ้าว ยัยทราย เมื่อกี้ยังคุยกันอยู่ไม่ใช่เหรอ” เฮียบริ้ง

“คนพรรค์นั้นปล่อยไปเหอะ เราไปกันได้แล้วแหละ -O-”

“...ฉันอยู่นี่” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากข้างหลัง ฉันกัดปากน้อยๆ ด้วยความไม่พอใจแต่ก็ยังไม่กล้าหันไปมอง -_- เออ ป๊อดโว้ย ป๊อดมากด้วย TOT! ฉันกระตุกแขนเจ้ปอมให้เดินไปด้วยแล้วก้าวขาขึ้นหลังรถ จองเบาะนั่งอันขาดวิ่นแสนโทรมที่อยู่ในสุดทันที ขืนได้นั่งติดกับหมอนั่นมีหวังชันนะตุกินหัวแน่ (เกี่ยวอะไร -_-)

“คนครบแล้วใช่มั้ย” วินเนอร์พึมพำพลางชี้นิ้วนับจำนวนคน

“งั้นก็ไปเหอะ ช้ามากเดี๋ยวป๊าเจ้จะเป็นห่วงลูกสาวแสนสวย”

จากนั้นทุกคนก็ย้ายก้นขึ้นมานั่งบนรถจนอัดแน่นเป็นปาท่องโก๋

ทั้งที่เป็นอย่างนั้น...

แล้วทำไมไอ้ซีไลท์ต้องมานั่งตรงข้ามฉันด้วยล่ะเฟร้ยยยยย!! (T^T ) ( T^T)

ฉันหลุบตาลงต่ำอย่างไม่รู้จะทำยังไง ให้ตาย...ไม่ชอบเลยเวลาโดนมองด้วยสายตาจับผิด -_- เอาล่ะ เอาเป็นว่าฉันจะหลับถึงที่พักเลยแล้วกันจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้าอะไรอีกมากมาย

ลาก่อน! ครอกฟี้

แท่ดๆๆ ตึงงงง!!!

=()=…ละ...หลับไม่ได้แย้ว

ขืนหลับตูได้กลิ้งลงไปนอนเล่นกลางไพรแน่นอนคร้า T()T

ลุงแรมโบ้ที่ไม่รู้ว่าเมากระทิงแดงมาก่อนรึเปล่าเล่นเหยียบคันเร่งมิดโดยไม่ดูสภาพรถของตัวเองแม้แต่น้อย ฮือออ จะฝืนสังขารเศษเหล็กนี่ทำไมกันลุงเอ๊ย นี่ฉันไม่ได้อยู่ในหนังรถแข่งนะว้อยยย! ไม่ได้ต้องอินก็ได้ T_T แหม มีการดริฟท์ด้วย...มันคงจะเท่กว่านี้ถ้าเปลี่ยนยานพาหนะอ่ะ -___-

“=_=; เอ่อ ใจเย็นนะลุงขา เราไม่ได้รีบ” เจ้เปิ้ลว่าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อบนใบหน้าตัวเอง

“จุ๊ๆๆ ไม่รู้จักไอ้เสือเผ่น เด่นสะเดา นักซิ่งอันดับหนึ่งตำบลหมาว้อเมื่อสิบปีที่แล้วซะแล้วไอ้หนู”

สิบปีที่แล้วกับตอนนี้มันต่างกันนะลุ๊งงงงง!

ตึงงงงงๆๆๆ!

ล้อรถกระแทกกับพื้นขรุขระเป็นระยะๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ตูดทุกคนไม่เคยแนบสนิทไปกับเบาะ =_= โอ๊ย จะเด้งอะไรนักหนาฟะ หัวฉันจะฟาดเข้ากับเพดานรถแล้วเนี่ย (หัวคนหรือเพดานรถจะพัง ต้องมาดูกัน -_-;)

“ฉะ...ฉันอยากจะอ้วก TOT” พลาสเตอร์ที่โยกไปมาประหนึ่งแรพเตอร์เอมิเน็มได้แต่ครวญคราญแถมทำท่าโก่งคอเหมือนจะอาเจียนจริงๆ

ก็นะ...จะไม่ว่าอะไรเลยถ้ามันไม่หันหน้ามาทางฉัน =_= อะไร? มองหน้าฉันแล้วทำท่าจะอ้วก เพราะฉันรึเปล่าฟะทำให้เกิดอาการคลื่นไส้

“อย่านะว้อยไอ้กอเอี๊ยะ เอ้า ยาดมๆๆ” ฉันรีบยัดยาดมตาโป๊ยเซียนใช้ดมใช้ทาในหลอดเดียวกัน (มาพรีเซ้นต์อะไรตอนนี้!) ใส่จมูกอีตาพลาสเตอร์ แต่เพราะซีไลท์นั่งข้างๆ เขาพอดีทำให้ฉันเผลอเหลียวไปมองและหมอนั่นก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน

พั่บๆๆ

เอ่อ...เกิดอาการหัวใจล้มเหลว ไขมันอุดตันเส้นเลือด TOT ก้าวขาไม่ออกเลยค้า แงๆๆ

ตึง! เอี๊ยดดด!

ว้าย รถเลี้ยวค่ะรถเลี้ยว เลี้ยวแบบไม่บอกกล่าวกันซักนิด! แค้นฉันมากใช่มั้ยลุง T_T แค่วิจารณ์ลูกรักของลุงแค่นี้เองอ่ะ ...เพราะงั้นฉันจึงเซแทดๆ ไปข้างหน้าทำให้มือที่ถือยาดมอยู่เสียบเข้าไปในจมูกพลาสเตอร์ลึกกว่าเดิม...เยอะพอสมควร =()=

“ว้ากกก เธอจะฆ่าฉันเหรอยัยตุ๊ต๊ะ ยัดซะมิดเลยโว้ยยยย”

“จะ...ใจเย็นสิ U_U”

เอี๊ยดดด!

จะเลี้ยวอะไรกันหนักหนาฟะไอ้ลุงใจดำอำมหิต! เดี๋ยวแม่กระทืบให้รถพังเลย

“จมูกช้านนนน” หนวกหูจริง!!! ไอ้นี่ก็ร้องอย่างกับถูกเชือด -_-

“ได้ไปทำดั้งใหม่ชัวร์ไอ้เตอร์เอ๊ย =_= เอาออกมารูจมูกเป็นถ้ำแน่” เหมาเมา

“เธอก็ดึงออกซะสิ มัวแต่ยืนขาแข็งอยู่นั่นแหละ” วินเนอร์

“…TOT ฉันก้าวขาไม่ออก” ฉันทำท่าจะร้องไห้พร้อมพยายามที่จะดึงยาดมแท่งสีชมพูสดใสออกจากจมูกนายพลาสเตอร์แต่ว่า “ยะ...ยาดมมันติดแน่นลึกเลยอ่ะ U_U

เอี๊ยดดด!

คราวนี้แทบตีลังกาเลยสาบานได้ =_= ล้อรถระเบิดไปหรือย๊างงงง ฮือออๆๆ

ฉันที่ยืนก้มๆ เงยๆ อยู่ยิ่งแล้วใหญ่! หน้าจะทิ่มพื้นแล้ววววว ไม่นะไม่ >_< ถ้าฉันหน้าเบี้ยวจมูกหดปากแตกแก้มเป็นสิวขึ้นมาจะทำยังไง

หมับ…

“เอ้า ระวังหน่อยสิ”

“-O- อะ...เอ่อ”

เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ต้องก้มงุดลงจนแทบจะมุดดินทันที ดันทำตัวเป็นนางเอกนิยายสำออยล้ม ‘นมแนบนม’ กับพระเอกอีก T^T หนูไม่ได้ตั้งใจน้า

“ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เป็นอะไรของเธอ” เขาก้มหน้าลงมากระซิบถาม แต่...ลมอุ่นๆ ที่เป่าอยู่ข้างหูฉันมันช่างน่าสยึมกึ๋ยเสียจนฉันชะงักไปครู่ใหญ่

....เป็นอะไร นี่ฉันเป็นอะไร >_< ไม่สมกับเป็นนาฬิกาทรายเลย ยัยบ้าๆๆ

ฉันแสร้งทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะผลักอกเขาดังพลั่กแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม ทุกคนมองฉันสลับกับซีไลท์ด้วยท่าทางงงๆ ยิ่งเฮียบริ้งนี่ขมวดคิ้วเป็นเปียเลย ส่วนพลาสเตอร์ก็ยังพยายามที่จะดึงยาดมออกจากจมูกของตัวเองอยู่นั่นแหละ -_-;

บรรยากาศในรถค่อนข้างจะอึมครึมเป็นพิเศษในทันตา มีเพียงเสียงของล้อรถกระทบพื้นและ...เสียงก้นกระทบเบาะเท่านั้น =_=

ใช้เวลาไม่นานในการเดินทางมาถึงที่พักเพราสปิริดอันแรงกล้าของลุงแรมโบ้ ฉันเลิกสนใจคนข้างหน้าแล้วหันมาสอดส่องสถานที่ที่จะต้องใช้เวลาอาศัยอยู่เป็นเวลาหลายวัน

หูย ค่อยยังชั่ว ก็เหมือนตามรีสอร์ตทั่วไปแหละเนาะ -..- ฉันนึกว่าอาม่าจะนึกคึกพามาพักแบบทรหดอดทนอย่างพวกยุคหินฟริ้นสโตนอะไรเทือกนั้น ไหนๆ มาเที่ยวทั้งทีขอพักผ่อนให้เต็มอิ่มซักหน่อยเท้อออ T^T

ฉันแบกกระเป๋าเป้เดินทางที่เตรียมมาก่อนจะกระโดดลงจากรถแล้วหันซ้ายหันขวาสำรวจ อุ๊ย ติดทะเลเลยนี่นา ดีจริง >_< เย็นนี้ต้องเล่นให้ชุ่มปอดซะแล้ว หุๆ ถึงฉันจะว่ายน้ำไม่แข็งแต่ก็ไม่เคยจมน้ำนะ เล่นลึกๆ ก็เคยไปมาแล้วจ้า ขอบอก (พร้อมกับห่วงยางอันเท่าควาย -_-)

“แหม ยัยทรายตัวปลิวเลยนะยะ ไม่หนักรึไง” เจ้เปิ้ลหน้าเบ้เมื่อต้องจำใจลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถึงสองใบ

...นี่จะไปทัวร์ยุโรปเรอะ เหมือนขนบ้านมาปลูกที่นี่เลยวุ้ย

“โห เจ้หนักป่ะเนี่ย มาๆ เดี๋ยวผมช่วยถือ”

“U_U โถๆๆ ฉันรอคำนี้จากหนุ่มๆ มานานแสนนานแล้ว”

เหอะ! :-( ซีไลท์

ไอ้หน้ากะละมัง! ทำมาเป็นสุภาพบุรุษ ทีฉันน่ะไม่เคยจะถาม ไม่เคยจะช่วยอะไรหรอก! ฮึ...เจ้เปิ้ลสวยขนาดนั้นคงจะชอบล่ะซี้ หน้าอย่างฉันจะไปเทียบอะไรได้!!!

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเผลอแสดงสีหน้ายังไงไปแต่พอเจ้เปิ้ลหันมามอง เธอก็ทำท่าตกใจแล้วหันไปมองซีไลท์ด้วยรอยยิ้มแหยๆ

“เอ่อ...ฉันถือเองดีกว่า นายไปช่วยยัยทรายไป”

“ยัยนั่นทึกทึนอยู่แล้วปล่อยไปเถอะ คนไม่สวยผิดเสมอ โฮ่ๆๆ”

ฉันกำมือแน่นก่อนจะหันหลังเดินไป หน็อย! ไอ้ผู้ชายสังคัง ก่อนจะดัดฟันไปดัดนิสัยแย่ๆ ของนายก่อนเถอะไป๊ เกลียดโว้ยเกลียดดด!

“เฮ้ ทำไมเธอไม่เถียงวะ”

เพราะฉันไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าหรือได้ยินเสียงแกน่ะสิ กรี๊ดๆๆ

 “โอ๊ะ พลาสเตอร์ -_-;;” ฉันเดินตรงมาที่ริมชายหาดซึ่งระหว่างทางมานั้นมองไม่เห็นเงาหัวคนแม้แต่คนเดียว (ที่พักช่างหัวมันก่อน) กวาดสายตาไปก็เจอแต่เขานั่งยองๆ พลางพ่นควันบุหรี่ นิ้วยาวเขี่ยทรายไปมา ตาสีฟ้าสวยนั่นมองทะเลด้วยแววตาอันว่างเปล่า

แปลก...ฉันไม่เคยเห็นหมอนี่ทำหน้าทำตาเหมือนหมาหงอยอย่างนี้เลยนะ นี่เล่นเป็นพระเอกเอ็มวีนั่งเสี่ยวอยู่ริมทะเลเรอะ แอ็คท่าซะเท่ทำเอาฉันแอบใจเต้นไปชั่ววูบหนึ่งแหน่ะ

แง้ มันก็แค่ชั่ววูบ! อย่าตบฉันนะคะผู้อ่านที่รัก TOT

แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความเศร้าในแววตาคู่นั้นจริงๆ นะ...มันเหมือนคนที่เคยผ่านเหตุการณ์ช้ำจิตช้ำใจอะไรมาซักอย่าง ฉันก้าวไปข้างหน้าก่อนจะนั่งลงข้างๆ เขา

...ถึงฉันจะไม่รู้ว่ามันมีอะไรก็เถอะแต่กันไว้ก็ดีกว่าแก้ -v- เวลานี้ อย่างน้อยมีเพื่อนซักคนมันอาจจะทำให้นายรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะกอเอี๊ยะเอ๋ย

เอ๊ะ หรือแย่ลงฟะ =_=

“หือ” พลาสเตอร์หันมาทั้งที่ยังคาบบุหรี่อยู่ในปาก ดวงตาที่วูบไหวเมื่อกี้กลับมาเป็นสายตากวนประสาทแบบปกติ “อ้อ ยัยตัวแสบนี่เอง -_-+”

“ชิ ฉันไปทำอะไรให้นาย ด่ากันจัง”

“ยังจะมาถามเนอะคนเรา จมูกฉันบานไป 0.3 เซนติเมตร เธอต้องรับผิดชอบ”

“นายเอาไม้บรรทัดมาวัดเหรอฟะถึงได้รู้น่ะ โอเค ฉันจะรับผิดชอบลูกในท้องของเราเอง”

“=_=  ยัยหน้าไม่อายอย่าเปลี่ยนเรื่องเซ่ มาต่อๆ ...เอาเป็นว่ากว่าฉันจะฉุดกระชากยาดมออกจากรูได้มันไม่ง่ายเลยนะ ดูดิๆ เป็นแผลเลยเนี่ย”

จากรูเลยเหรอ รูไรง่ะ อิๆ (ยังมีอารมณ์เล่น)

“แต่ฉันมีเจตนาจะช่วยนายนะ ก็เห็นว่าจะอ้วกนี่นา -3-”

“จะช่วยหรือจะฆ่าพูดให้มันถูกๆ หน่อย”

“-^- ผู้ชายอะไรวะไม่น่ารักเลย”

“ฉันไม่น่ารัก ฉันหล่อ”

ฉันแลบลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะไล่สายตามองใบหน้าพลาสเตอร์อย่างถี่ถ้วนเป็นการตรวจสอบว่าเขาหล่อจริงอย่างที่พูดรึเปล่า -..- (ทำไมต้องทำหน้าหื่น)

ว้าว อีตานี่หน้าเหมือนฝรั่งเลยอ่ะ แต่บางมุมก็ดูจีนๆ นิดหน่อยก็ตรงดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยวที่ตัดกับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล จมูกโด่งมีรอยแผลเล็กๆ อย่างที่พูดไปก่อนหน้า สงสัยจะแงะยาดมจนได้เลือด =_= แล้วดูดู๊ดู...ผมสีแดงเป็นพริกเชียว นี่ผมจริงหรือย้อมกันเนี่ย

หืม O.O ฉันเพิ่งเห็นว่าเขาเจาะหูตั้งสามรูแน่ะ ดูเท่และเถื่อนอย่างบอกไม่ถูก -..- อ๊ะ! พลาสเตอร์ใส่จิวตุ้มหูรูปตัว ’R’ ด้วย ส่วนอีกสองรูใส่เป็นจิวสีดำเล็กๆ ...ตอนแรกฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรเกี่ยวกับตัว R หรอกนะ ทว่าพอก้มลงมองต่ำกว่านั้นฉันก็เห็นสร้อยเงินแขวนคอของเขามีอักษรภาษาอังกฤษตัว ‘R’ ห้อยไว้เช่นกัน

เอ...จะถามมันก็คงเสียมารยาทอ่ะ -O-; แต่ฉันอยากรู้นี่ มันอาจจะมีความหมายลึกซึ้งก็ได้นะ -.- ลองเลียบๆ เคียงๆ ไปก่อนแล้วกัน

“มองอะไร”

“นาย...นายเป็นลูกครึ่งเหรอ เห็นหน้าดูฝรั่ง แหะๆ”

“อืม พ่อฉันเป็นลูกครึ่งอิตาลี-อังกฤษ...ส่วนแม่ลูกครึ่งไทย-ไต้หวันน่ะ”

“โหย โคตรเท่เลยว่ะ >_< แล้วตอนนี้พ่อแม่นายอยู่ประเทศอะไรเหรอ มีให้เลือกตั้งสี่ประเทศแหน่ะ ฮิๆ”

“…” พลาสเตอร์เงียบไปก่อนจะกระตุกยิ้มแห้งๆ

“ท่านเสียแล้วน่ะ”

“O_O ขะ...ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ได้ตั้งใจ T^T”

แง ใครมันจะไปรู้กันล่ะ หนูขออภัยที่ถือวิสาสะนะค้าคุณพ่อคุณแม่ อย่ามาเคืองแค้นกับหนูเลย หนูเป็นเพียงแค่เด็กสติไม่สมประกอบคนนึงที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็เท่าน้านนนน T()T

“ฮ่ะๆ ยัยบ๊อง ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกน่า เรื่องมันนานมาแล้ว อีกอย่างฉันก็ชินแล้วด้วย”

ถึงเขาจะทำท่าเหมือนไม่คิดอะไรก็เถอะ แต่ทำไมน้ำเสียงมันถึงได้เหมือนเสียงสวดตามงานศพงี้ล่ะยะ

“อ๋อ ฮ่าๆๆ ฉันก็ลูกครึ่งนะ...ครึ่งผีครึ่งคนหรือครึ่งบกครึ่งน้ำดีล่ะ คิกๆๆ ^O^”

“…”

ไอ้กอเอี๊ยะเวรตะไล จะหยิ่งหาพ่องเรอะ! ช่วยขำซักปุ๊ดนึงก็ยังดี นี่มันอะไร๊!? เหมือนฉันกำลังเล่นมุกอยู่กับตอไม้งั้นแหละ

“T^T” ฉันทำหน้าเหมือนก้างปลาติดคอ

“-O-…อุ๊บ ฮ่าๆๆ โคตรจี้เลยว่ะยัยอ้วน เธอเต็มรึเปล่าวะ”

“เสียมารยาทที่สุด! :-( นี่...แล้วก็นะ ฉันน่ะเหม็นบุหรี่นายจะแย่อยู่แล้ว สูบไปทำไมกัน -_- ของแบบนี้ไม่มีประโยชน์แถมยังทำร้ายคนรอบข้าง ไม่ห่วงตัวเองก็เป็นห่วงคนที่เข้าใกล้ซะบ้างสิ”

ฉันพ่นประโยคยาวๆ ออกมาพลางดึงบุหรี่ที่เขาคาบไว้ออกมาแล้วเสียบกับทราย (เอ่อ ทรายที่เป็นพื้น ไม่ใช่นาฬิกาทรายค่ะ =_=)

“จะหมดมวนแล้วเพิ่งมาห้าม -.- ฉันไม่ได้สูบบ่อยๆ ซักหน่อย แค่ไว้ใช้เวลาเครียด มันช่วยได้เยอะเชียวล่ะ…”

“…”

“รู้มั้ย มีคนเคยบอกประโยคนี้กับฉันเหมือนเธอเดี๊ยะๆ เลย...” พลาสเตอร์หลับตาลงแล้วล้มตัวกางแขนขารับลมทะเล เสียงเขาสั่นนิดๆ แต่ก็ยังพูดต่อเหมือนกับอยากจะระบายกับใครซักคน ซึ่งคนๆ นั้นก็คือฉัน “มีอยู่ช่วงนึงที่ฉันติดมันมาก ตอนนั้นมันเหมือนเป็นจุดเปลี่ยนชีวิต พ่อตายแม่ตาย เครียดจนอยากจะตายตามไปเลยล่ะ ฮ่ะๆ...แต่ก็มีผู้หญิงคนนึงที่ยืนเคียงข้างฉันมาเสมอ เธอไม่เคยจากไปไหน แม้ฉันคนนี้จะไม่เหลืออะไรแล้วก็ตาม...เธออยากให้ฉันเลิกบุหรี่ เธอถึงกับร้องไห้ขอ...เธอถึงกับขู่ว่าถ้าฉันไม่เลิก เธอจะสูบตาม แล้วยัยนั่นก็บ้าสูบจริงๆ คิกๆ ไอค่อกแค่กอาการหนักเชียวล่ะ...”

“…”

“แต่ฉัน...ฉันไม่เคยทำดีกับเธอเลย ฉันเอาแต่ใช้อารมณ์ ไม่เคยฟังอะไรจากเธอซักอย่าง...ถึงอย่างนั้นฉันก็รักยัยนั่นนะ เพียงแต่ฉันคิดว่ายังมีเวลาเหลือเฟือกับการมีเธออยู่ตรงนี้ ก็อย่างที่เขาบอกกันนั่นแหละ...ถ้าคนเรายังไม่สูญเสียบางอย่างก็คงจะไม่รู้คุณค่าสิ่งนั้น สุดท้ายยัยนั่นก็จากฉันไปอีกคน...จากไปแบบไม่มีวันกลับมาซะด้วย เพราะฉันแท้ๆ...เพราะฉันดูแลเธอไม่ดี...” พลาสเตอร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วมองท้องฟ้าด้วยแววตาเจ็บปวด เขาเม้มปากสนิทก่อนจะตะโกนเสียงดัง

“ยัยบ้า! คงจะมองฉันอย่างสมเพชบนนั้นสินะ เล่นทิ้งฉันไว้คนเดียวทั้งที่สัญญาว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป! ยัยตอแหล ยัยคนเห็นแก่ตัว ยัยทุเรศ!!”

“พลาสเตอร์...”

“...ฉันพล่ามอะไรของฉันวะเนี่ย!” เขาลุกขึ้นนั่งแล้วขยุ้มศีรษะตัวเองเหมือนคนกำลังสับสน

“ฉันเข้าใจนายนะ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเพราะไม่ถูกกับบรรยากาศโศกเศร้าจึงได้แต่ลูบหลังหมอนั่นเบาๆ แล้วเอ่ยประโยคเมื่อกี้ออกไปทั้งที่ฉันก็ไม่เข้าใจ...ฉันไม่เข้าใจความสูญเสียอย่างที่เขาว่าหรรอก

“ไม่ เธอไม่เข้าใจ!!!” เสียงตะคอกอันเกรี้ยวกราดของผู้ชายตรงหน้าทำให้ฉันสะดุ้งอย่างตกใจ

...TOT ฉันทำอะไรผิดอี๊กกก

 “ขะ...ขอโทษ ฉันแค่โมโห เฮ้อ...ฉันมันบ้าเอง อยู่ๆ ก็พูดเรื่องไร้สาระให้เธอฟัง” แต่แล้วเขาก็เหมือนจะรู้สึกตัวเลยทำหน้ารู้สึกผิด

“อืม ไม่เป็นไรๆ อย่าคิดมากสิ! ฉันยินดีรับฟังนะ”

พลาสเตอร์ยิ้มบางๆ ให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นแล้วปัดเศษทรายออกจากตัว ให้ตาย...รอยยิ้มเขาดูเศร้าชะมัด ไม่เหมือนไอ้กอเอี๊ยะแสนจะกวนโอ๊ยน่ากระทืบให้จมธรณีอย่างที่ฉันเคยรู้จักเลย

“แต่ยังไงเธอก็ไม่เข้าใจหรอก...ไม่เข้าใจจริงๆ” เขาพึมพำอย่างล่องลอยแล้วทำท่าจะเดินไปที่อื่น

“ดะ...เดี๋ยว!”

“หือ”

“ผู้หญิงที่ว่านี่...ใช้เจ้าของตุ้มหูรูปตัว R ของนายรึเปล่า”

เอาน่า อย่างน้อยฉันก็น่าจะสนิทกับหมอนี่ขึ้นไปอีกขั้นแล้ว พลาสเตอร์ยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฉันฟังเชียวนะ คิดดูสิ  -..- ถามนิดหน่อยคงจะไม่น่าเกลียดมากหรอกมั้ง ก็คนมันอยากรู้นี่หว่า

“ใช่ แล้วเธอก็เป็นเจ้าของหัวใจฉันด้วย…”

พลาสเตอร์เดินไปแล้ว =O= เหลือก็แต่ฉันที่นั่งคิดสะระตะไปเรื่อย อย่าหวังเลยว่าเรื่องของพลาสเตอร์จะมีอิทธิพลอะไรกับฉัน -_- ยัยผู้หญิงที่ว่าฉันก็ไม่ได้รู้จักมักจี่ แถมมันไม่ใช่เรื่องของฉัน รู้ไปก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์...ฉันเพียงแต่คิดว่าชีวิตของเขาเหมือนลิเกดี เอาไปแต่งนิยายน้ำเน่าคงได้หลายตังค์ (อีเลว) แต่ก็น่าสงสารเหมือนกันนะ พ่อกับแม่ตายนี่ว่าเศร้าจับจิตแล้วคนรักยังมาตายตามไปอีก

เอิ่ม พูดเรื่องตายแล้วรู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ =_= ยิ่งอยู่คนเดียวด้วย กระป๋งกระเป๋ายังไม่ได้เก็บเลย มองดูนาฬิกาข้อมือก็เป็นเวลาเกือบจะหกโมงเย็น เมฆบนท้องฟ้าเคลื่อนเป็นสีส้มและอีกไม่นานก็คงจะกลายเป็นสีดำ

ปะ...ปะ...ปะ...ไปดีกว่า (เสียงสั่น)

พรึบ!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

มือใคร >_< มือใครกันที่มาปิดตาฉัน กรี๊ดๆๆ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพิ่งดูเรื่องเดอะชาร์คไนท์ ต้องมีโจรจับฉันไปสังเวยให้เจ้าปลาฉลามคุกกี้แอนด์ครีม (คุกกี้แอนด์คัทก็พอ) แน่เลย ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากตาย ม่ายยยยย

แล้วไอ้โจรเลวมหาศาลมันก็อุ้มฉันพาดบ่า อ๊าย แกจับตูดฉันเหรอไอ้สัปดวก ว่าแต่ทำไมเสื้อของโจรนี่มันคุ้นๆ ฟะ -_-? ของริปเคิลสีขาวซะด้วย อืม =_= (เริ่มคิด) แล้วมีความเป็นไปได้มั้ยที่โจรมันจะใช้น้ำหอมของ DKNY?

ชัดเลย! ไอ้นี่แหละโจรขโมยเวอร์จิ้นผู้หญิง!!

“อีตาซีไลท์! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” ฉันทุบหลังเขาอย่างแรงและต่อเนื่อง แต่ดูเหมือนควายตัวนี้จะอึดถึกดีเหลือเกิน ไม่สะทกสะท้านกับฝ่ามือทะลวงหลังของฉันเลยเรอะ T^T

พลั่ก!

“โอ๊ยยย” แล้วมันก็ปล่อยฉันจริงๆ ด้วย แต่ปล่อยแบบเขวี้ยงทิ้งเลย U_U เจ็บชะมัด! นี่ฉันไม่ใช่กระท้อนนะโว้ยที่ว่ายิ่งทุบจะยิ่งหวานอร่อย =()= หัวกระแทกกับต้นมะพร้าวเห็นดาวเยยง่ะ ฮือๆ

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” ซีไลท์พูดด้วยใบหน้าเรียบตึง

“เฮอะ แล้วคุยดีๆ ไม่ได้รึไง ทำไมต้องใช้กำลังด้วย!” ฉันมองเขาตอบด้วยสายตาแข็งกร้าว อารมณ์อ่อนไหวใจสั่นของสาวแรกแย้มหายไปภายในพริบตา นี่เป็นครั้งแรกที่หมอนี่กล้าทำรุนแรงกับฉัน!! -_-+

“ถ้าคุยดีๆ แล้วเธอจะยอมคุยกับฉันมั้ยล่ะ!!”

“อะ...อะไรของนาย อยู่ๆ ก็มาโมโหฉัน บ้าไปแล้วรึไง”

จากแข็งกร้าวเริ่มอ่อนยวบยาบเป็นไฟลนเมื่อหมอนั่นตะคอกเสียงดัง TOT โฮ เวลาผู้ชายโกรธนี่น่ากลัวทุกคนเลย ทำไมธรรมชาติไม่สร้างให้คนแข็งแรงเท่าเทียมกันนะ ไม่อย่างนั้นฉันคงได้ตั้นหน้าเขาซักหมัดแล้ว (แต่ตอนนี้ขอนอนร้องไห้ไปก่อนแล้วกัน TT^TT)

“เธอต่างหากเล่าที่บ้า ทำไม? ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจ อยู่ๆ ก็มึนตึงกันไปซะอย่างนั้น” ซีไลท์คร่อมเข่าลงตรงหน้าก่อนจะตรึงแขนทั้งสองข้างของฉันที่ทำท่าจะตีเขาอยู่เรื่อยไว้ด้วยมือเดียว

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย นายนั่นแหละที่คิดไปเอง!”

“เหอะ คิดไปเอง!? อยู่ๆ ก็เดินหนี ไม่ยอมสบตา ไม่พูดไม่คุย แล้วก็แจ๊ดแจ๋ไปยุ่งกับไอ้เตอร์!! สนใจมันนักรึไง เป็นห่วงกันนักใช่มั้ย!!?”

“ฉันแค่บังเอิญเจอเขา”

“แล้วก็ไปนั่งทำอะไรกันอยู่ตั้งนานสองนาน พูดดีกับมันได้ทำไมพูดกับฉันไม่ได้ฮะ? ฉันเป็นคู่หมั้นเธอนะเว้ย!”

“ละ...แล้วนายจะมายุ่งอะไร ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย! นายมันคนนอก จะไปไหนก็ไปเลยไป!”

หลังจากที่ฉันพูดจบ ซีไลท์ก็ขบฟันดังกรอด ใบหน้าหล่อชักสีหน้าพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากจนฉันแทบหายใจไม่ออก

“ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ...ก็ทำให้มันเกี่ยวซะเลยสิ!!!”

“ยะ...หยุดนะ นายจะทะ...อุ๊บ” เขาประกบปากลงมาอย่างรุนแรง ฉันที่ไม่ได้ตั้งตัวจึงได้แต่พยายามเม้มปากให้แน่นที่สุด โอ๊ย เจ็บชะมัด! แต่ฉันจะไม่ยอมให้ผู้ชายที่ใช้แต่อารมณ์มาข่มศักศรีดิ์ของฉันได้หรอก!

ไอ้สันขวาน ไอ้ชาติชั่ว ไอ้ผู้ชายดีแต่หน้าตา กรี๊ดดดดดดดดดด

เพียะ!

ฉันใช้แรงหมูป่าล่ากระทิงเฮือกสุดท้ายสะบัดมือที่โดนจับไว้ไปปะทะกับหน้าขาวๆ ของร่างสูงอย่างจัง ซีไลท์จับปากตัวเองที่มีเลือดกบอยู่ (บอกแล้วไงว่าแรง T_T) เขามองหน้าฉันแล้วแสยะยิ้มออกมาเหมือนคนบ้า

อะไรวะ นี่นายมีกี่บุคลิกกันเนี่ย บทจะน่ากลัวก็อย่างกับโรคจิตเลยโว้ยยยยย

“ชอบให้รุนแรงใช่มั้ย!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น เขาระดมจูบฉันอย่างบ้าคลั่ง ฟันขาวขบริมฝีปากฉันจนได้กลิ่นคาวของเลือด สัมผัสลุกล้ำที่มากกว่าการเอาริมฝีปากแตะกันทำให้ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

ให้ตายสิ! เขาจะมาแค้นอะไรฉันกันนักหนา ฉันทำอะไรผิด! ทำไมต้องมาทำกับฉันขนาดนี้!!!

ฉันพยายามส่งเสียงแต่ก็ติดอยู่ในลำคอเท่านั้น ดีดดิ้นไปก็เสียแรงเปล่า...ขนาดฉันฟาดขาไปตั้งหลายทีอีตานี่ยังไม่สะเทือน ขณะที่ซีไลท์เริ่มไล้ริมฝีปากลงต่ำ (รู้งี้ไม่น่าอาบน้ำเลยว้อย) ฉันก็รีบแหกปากด่าทันที

“นี่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นนายก็รู้!”

แต่ดูเหมือนซีไลท์จะไม่ฟังอะไรเลย! เขาทาบริมฝีปากร้อนจัดราวกับไฟที่พร้อมจะแผดเผาฉันให้ตายทั้งเป็นลงกับซอกคอ มือใหญ่เริ่มชอนไชเข้ามาในสาบเสื้อแล้วยังจะลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดใบหูฉันอีก... โอ๊ย! นี่ฉันต้องมีครั้งแรกที่แสนจะอุจาดขนาดนี้เลยเรอะ TOT ตรงต้นมะพร้าวซะด้วย โรแมนติกไปแล้ววววว!

ฉันเบี่ยงหน้าไปอีกทางแต่ก็โดนมืออีกข้างของเขาบีบให้หันมาที่เดิม ฉันมองหน้าผู้ชายอารมณ์ร้อนด้วยความรู้สึกหลากหลายที่อธิบายไม่ถูกและแน่นอนว่าความรู้สึกที่ว่ามันช่างติดลบซะเหลือเกิน

เขา...ไม่เหมือนคนที่ฉันเคยรู้จัก ผู้ชายน่ารัก...ขี้เล่นแล้วยังอ่อนโยน ผู้ชายคนนั้นหายไปไหน? ทำไมเขาถึงต้องเหยียบย่ำความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้ ฉันไปทำอะไรให้เขาชิงชังนักหนา คนเห็นแก่ตัว!

ไม่มีแม้กระทั่งเหตุผล... นายแค่โมโหใช่มั้ยถึงได้เอาความโกรธมาลงกับฉันโดยไม่คิดถึงความรู้สึกกันเลย

...ฉันกลัวแล้วนะ กลัวมากด้วย

ตัวฉันเริ่มสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ ฉันหยุดขัดขืนก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรงจนเลือดริน รู้สึกตัวอีกทีน้ำตาก็พรั่งพรูออกมามากมาย ฉันพยายามที่จะอดกลั้นไว้แล้วนะ...แต่ทำยังไงไอ้น้ำที่คลออยู่ตรงเบ้าตามานานนี่ก็ไม่ยอมหยุดไหลซักที

“ฮึก...นายมันใจร้าย...”

 “…” เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วชะงักไปในทันที ดวงตาสีอำพันเริ่มมีท่าทีอ่อนลงดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย ซีไลท์ลดแรงบีบข้อมือฉันก่อนจะกุมมันไว้เบาๆ ส่วนอีกมือก็เลื่อนมาปาดน้ำตาออกจากข้างแก้มให้ “ยัยบ้า ร้องไห้ทำไม”

“ฮืออออ ฉันเกลียดนายๆๆ! ถ้านายทำอะไร...ฮึก...ลงไป ฉันจะไม่ยกโทษให้นายเลยคอยดูสิ ไอ้คนทุเรศ!!!” ฉันฟูมฟายเหมือนคนเสียสติ มือทั้งสองข้างก็สะบัดออกแล้วรัวทุบหน้าอกของคนตรงหน้าไม่ยั้ง ซีไลท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่เขาจะคว้าฉันเข้าไปกอดแน่น ฉันเบ้หน้าอย่างไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแรงเขาเยอะจนฉันไม่อาจดิ้นได้เลย

“ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เสียงทุ้มแผ่วลง ริมฝีปากสีส้มเลื่อนมาพรมจูบทั่วใบหน้าเหมือนจะซับน้ำตาให้ นั่นยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิมเหมือนเด็กไม่มีผิด

“ฮึก...ฮือออ”

“พอๆๆ หยุดได้แล้ว ร้องไห้แล้วหน้าโทรมนะ โอ๋ๆ”

ซีไลท์ดูท่าจะใจเย็นลงมากแล้ว เขาลูบหัวฉันซ้ำไปซ้ำมาส่วนฉันก็ได้แต่ซุกหน้าอกอุ่นๆ นั่นพลางโวยวายเสียงอู้อี้

“แล้วหมาตัวไหนมันทำล่ะ ฮืออออ TTOTT”

“-O-; อืมๆ หมาตัวนี้นี่แหละ”

“ฮือๆๆ ไอ้บ้า”

“น่า ไม่เป็นไรแล้วๆ ก็บอกว่าขอโทษไงเล่า”

นี่ไง T_T อยู่ดีๆ ก็พีคอารมณ์ซะจนฉันตามไม่ทัน เมื่อกี้แกยังทำท่าจะแหวกอกฉันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ แงๆๆ ทำไมตอนนี้กลายเป็นไอ้ต๊องคนเดิมได้แล้วล่ะ

แต่ถึงเขาจะไม่ได้พูดอะไรมากมาย ฉันก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยและความรู้สึกผิดที่เขาส่งมาให้ทางแววตาสีอำพัน เฮ้อ...เมื่อกี้ยังโกรธเขาแทบบ้า ทำไมกลับกลายเป็นว่ายอมเป็นลูกไก่ในกำมือหมอนั่นซะอย่างนั้น ก็...ก็มองหน้าหงอยๆ แล้วฉันรู้สึกโกรธไม่ลงอ่ะ ฮึ่ยยยย! TOT

“...”

“โหย อย่าโกรธน้า ดีกันๆๆ” ซีไลท์ทำปากยื่นพลางเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยอีกข้างของฉัน

“…”

เก๊กค่ะ ต้องเก๊กไว้ก่อน ทำกันขนาดนี้จะยกโทษให้ได้ง่ายๆ ได้ยังไงล่ะ

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีก เมื่อกี้ใจร้อนไปหน่อยเท่านั้นเอง T___T”

“…”

“โหย เงียบอ่ะ :-( ก็เพราะเธอที่ทำปั้นปึ่งใส่ฉันไม่ใช่เหรอ เรื่องมันก็เลยลงเอยแบบนี้ไง”

“-O- อะไร! นี่คือจะโทษฉันใช่มั้ยยะ นายก็อารมณ์เสียเหมือนเจ้าของไม่ให้หญ้ากินมาลงกับฉันเหมือนกันนั่นแหละ” ฉันแว้ดกลับ น้ำตงน้ำตาไม่มีซักหยดแล้วในนาทีนี้

“กะ...ก็...เธอมัวแต่สนใจไอ้เตอร์!!”

“หา =_= แล้วพลาสเตอร์เกี่ยวไรกับเรื่องนี้ล่ะ” ฉันหรี่ตาลงอย่างนึกจับผิด

“พลาสเตอร์? เหอะ เดี๋ยวนี้ไม่เรียกไอ้กอเอี๊ยะแล้วรึไง”

แล้วเขาก็ใช้มือใหญ่ๆ ดึงแก้มฉันไปมา >_< โอ๊ย แก้มคนนะไม่ใช่หนังกระติ๊ก เจ็บๆๆ

“เจ็บนะ!” ฉันเลยเอื้อมมือไปดึงแก้มเขาเหมือนกัน ฮึ่ย จะดึงให้ย้วยเลยคอยดูสิ “นายเป็นอะไรของนายเนี่ย! ฉันเรียกชื่อเพื่อนนายแล้วจะทำไม”

“ปะ...เปล่า =O= โอ๊ย ยัยแรงช้าง ปล่อยได้แล้ว เจ็บ!”

โฮ่ๆๆ >_< แล้วพอฉันปล่อยมือออก แก้มขาวๆ ของหมอนั่นก็ขึ้นสีแดงเป็นปื้ดเลย สมน้ำหน้า

“นี่ แล้วตอนแรกน่ะเธอโกรธอะไรฉันรึเปล่า”

“หือ”

“ก็...ก็หลังจากที่ฉัน....จะ...จูบ =_=//”

“ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน”

“ก็หลังจากที่ฉันจูบหน้าผากเธอไปไงเล่า!!  โว้ย! ทำไมต้องให้อธิบายด้วยวะ พอถามแล้วก็ตอบสิยัยหน้าโง่!”

บอกแล้วว่ามันมีหลายบุคลิก TOT

“ชิ! บอกไปตั้งหลายรอบแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร หูหนวกรึไงไอ้หน้าโง่!” คิกๆ เล่นกลับบ้าง ^O^

“อย่ามาย้อน!”

“T^T”

“อืม...” ซีไลท์ทำท่าครุ่นคิด “แต่โมเม้นต์นั้นฉันก็พอเข้าใจว่าเธอคงจะเขิน ผู้หญิงเวอร์จิ้นไร้ผู้ชายตอมไต่อย่างเธอคงจะเพิ่งเป็นครั้งแรกสินะ ก็เงี้ยแหละคนไม่มีประสบการณ์ อืมๆๆ คงจะอายม้วนเลยไม่กล้าที่จะสบตามองหน้าคนหล่อๆ อย่างเช่นฉัน…”

“แหวะ”

ถ้าจะว่าเองเออเองขนาดนี้น่ะนะ =_= แต่เขาก็เดาถูกนั่นแหละ ที่ร้องแหวะออกไปเป็นเพียงความหมั่นไส้กับข้อความลงท้ายเท่านั้นเอง

“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี...ตอนลงจากรถน่ะ ทำไมต้องทำท่าฉุนเฉียวขนาดนั้น...”

ไอ้ที่หมอนี่ไปช่วยเจ้เปิ้ลถือกระเป๋าน่ะเหรอ O_O? …เขาสังเกตด้วยหรือไงว่าฉันไม่พอใจ เอ๊ะ! ว่าแต่ทำไมฉันต้องไม่พอใจด้วยล่ะ -_-?

“ฉันไม่รู้” ฉันตอบตามความจริง แต่ถึงอย่างนั้นในใจก็มีคำหนึ่งที่กำลังตะโกนบอกว่าฉันรู้สึกเช่นนั้นอยู่

บ้าน่า! ไม่หรอก หมอนี่เป็นแค่คู่หมั้นกำมะลอของฉันเฉยๆ นะ มันจะไม่มีอะไรก่าวก่ายไปมากกว่านั้นแน่ๆ!

“หรือว่า...หึง O.O เธอหึงฉันใช่มั้ย”

อึก

เขาอ่านใจคนได้ด้วยเรอะ =O= คิดยังไม่ทันขาดคำ

พอซีไลท์พูดจบฉันก็กลืนก้อนสะอึกลงไปในลำคอ ก่อนจะเริ่มเถียงกลับ

“มะ...ไม่ใช่! ตะ...แต่ก็ไม่รู้”

ฮือออ ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่ U_U

ซีไลท์ทำหน้าเหมือนกับพบเจอเข็มที่ทำตกในคลองแสนแสบก่อนจะรัวคำพูดออกมา

“ฟังนะ...ตอนที่เห็นฉันอยู่กับเจ้น่ะ รู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า”

ถามมาได้ ก็ไม่ชอบใจน่ะสิ -^-

“อึดอัดใจใช่มั้ย”

ใช่

“รู้สึกอยากจะถลาไปตบเจ้ซักสองสามทีงั้นสิ”

ก็...ก็ใช่ T_T ขอโทษนะเจ้

“เท่านั้นไม่พอ...ยังแอบด่าฉันในใจเป็นวรรคเป็นเวร”

ยาวเหยียดเลยอิอิ

“แล้วยังคิดจะประชดฉันเสียด้วย”

นิดหน่อยน่ะ (._.)

“เก็บอารมณ์น้อยใจไปนั่งคิดเอาเองคนเดียว”

(หยุดคิดไปสามสิบวิ)

...ใช่

“รู้สึกอยากได้ฉันไปครอบครอง อยากจะกอดฉัน...จูบฉัน แสดงความเป็นเจ้าของ ไม่อยากให้ผู้หญิงทุกคนมายุ่งเกี่ยว” ซีไลท์พูดต่อพลางอมยิ้มเล็กๆ

ไอ้ฟาย ใครมันอยากจะไปจูบไปกอดนายกัน! >_< หลงตัวเองที่สุด

แต่ยังไงก็ต้องตอบว่า...ใช่ :-( ฮึ่ย! ไม่ใช่เรื่องอัปรีย์ประเภทที่หมอนั่นพูดหรอกนะ เพียงแค่...

....มันไม่ดีเลย

ที่ฉันมีความรู้สึกอยากจะเป็นเจ้าของ ไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมายุ่งกับเขา ...ฉันเกลียดการถูกแทนที่ เกลียดการเห็นคนที่ฉันแคร์ไปทำดีกับคนอื่นมากกว่า

…แคร์? ฉันแคร์เขางั้นเหรอ

“เอ...คิดไม่ออกแล้วอ่ะ =O= แต่ทำหน้าเหมือนฮิปโปโดนตุ๋ยอย่างนั้นแปลว่าตรงใช่มั้ยล่ะ”

“…”

“หึงกันก็พูดออกมาก็ได้ ไม่เห็นต้องนอยด์เลยยัยเผละ คิกๆ” ซีไลท์เปลี่ยนท่าเป็นนั่งยองๆ ตรงหน้า มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวฉันเบาๆ พร้อมกับยิ้มโชว์เหล็กดัดสีฟ้าที่ฉันเกลียดมันนักหนา

...ต้องเกลียดสิ ในเมื่อเวลาเขายิ้มมันถึงได้น่ารักจนบางครั้งฉันยังอดยิ้มตามไม่ได้

“ไม่ต้องมาหัวเราะ!”

็อยู่ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างไม่มีปี่ขลุ่ย ซีไลท์ทำตาโตเหมือนตกใจเสียเต็มประดา เขากุลีกุจอถามฉันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้นพลางเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้แต่ฉันกลับปัดออกไปก่อนจะเม้มริมฝีปากอันสั่นเทาแน่น ได้! อยากให้ฉันพูดนักใช่มั้ย งั้นฉันจะพูดให้หมดเปลือกเลยว่าฉันรู้สึกยังไง!

“ปะ...เป็นอะไรไปน่ะ ฉันทำอะไรผิดรึเปล่า”

“นายนั่นแหละ!”

…นายผิดมาก ที่มีผลกระทบต่อหัวใจฉันได้ถึงขนาดนี้!!

“O_O?”

“...ฉันก็คิดว่าฉันกำลังหึง เออ! ใช่!! ฉันหึง...หึงมากด้วย หึงๆๆๆ อยู่ๆ ก็หึงเหมือนคนบ้า พอใจรึยังล่ะ ฮึก...หัวเราะสิ ขำให้สะใจไปเลย!!”

“O_O//”

ฉันใช้หลังมือเช็ดน้ำตาบ้าบอที่ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก ก้มหน้าลงไปแทบติดพื้นด้วยความอายบวกกับสมเพชตัวเอง ...ฉันจะร้องไห้ทำไมกัน T_T แล้วเผลอพูดอะไรออกไปมั่งวะเนี่ย ฮือๆๆ ยัยนาฬิกาทรายบ้า ยัยไร้หัวคิด

คู่สนทนาเงียบไปซักพักใหญ่ มีเพียงเสียงฉันสะอื้นดังฮึกๆๆ อยู่เป็นระยะ หน็อย! จะเงียบทำไมยะ เช็คเรตติ้งตัวเองเป็นพลาสเตอร์สองรึไง TOT เขาคงนึกขยะแขยงสินะ คนอย่างฉัน...หน้าตาอย่างฉันจะมีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงเขา มีสิทธิ์อะไรที่จะแสดงความเป็นเจ้าของ ฉันมันคิดไปเอง...คิดเข้าข้างตัวเองได้น่ารังเกียจที่สุด ฮือๆๆ

“ฮึก ไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก อยากหัวเราะก็หัวเราะเลย! ฉันบ้าสมใจนายแล้วนี่!!” ฉันพูดเสียงดัง แต่พอเงยหน้า

ต้องทำขึ้นมาแล้วกลับเห็นว่าซีไลท์ยังคงทำท่าอึ้ง แก้มขาวๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม เขาดูเหมือนจะไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูดด่าตัวเองเลยซักนิด ดวงตาที่จ้องมองมาอยู่กลับเป็นฝ่ายหลบไปก่อนทั้งๆ ที่เขาไม่เคยจะหลบตาฉันเลยซักครั้ง ริมฝีปากของคนตรงข้ามค่อยๆ ขยับออกมาเสียงแผ่วเบา

 “งั้น...งั้นก็แปลว่าเรารู้สึกเหมือนกันงั้นสิ”

ฉันในตอนแรกที่ไม่เข้าใจคำพูดของเขา แต่พอคิดทบทวนดูแล้วก็แทบจะลืมหายใจไปชั่วขณะ

“นะ...นาย...”

“โว้ยยย >_< ฉันเบื่อตัวเองจริงๆ นี่ฉันจะทำเป็นเขินทำบ้าอะไรวะ! เธอเข้าใจมั้ยว่าฉันน่ะเพลย์บอยตัวพ่อ ฉันไม่เคยรู้สึกกระมิดกระเมี้ยนกับผู้หญิงคนไหนหรอก แล้วทำไมฉันท่าทางหน่อมแน้มปัญญาอ่อนกับเธอด้วยฮะยัยอ้วน เพราะเธอคนเดียว เพราะเธอๆๆ” ซีไลท์จับไหล่ฉันแล้วเขย่าอย่างแรงจนฉันเวียนหัว =_=

แต่เรื่องเวียนหัวช่างมันก่อน ตอนนี้ฉันรู้สึกดีมากเพียงเพราะประโยคที่เขาพูดออกมามันฟังดูเหมือนฉันเป็นคนสำคัญเสียเหลือเกิน (เขินว่ะ กรี๊ดๆๆ >////<) อืมมมม และฉันก็คงต้องถามอะไรที่มันขัดข้องใจซักหน่อยแล้ว เผื่ออะไรๆ มันจะได้ชัดเจนมากขึ้น .(

“ที่นายโมโหน่ะ...เพราะอะไรเหรอ”

ที่เขาบอกว่าเขารู้สึกเหมือนฉัน มันคือเรื่องนี้ใช่มั้ย...

“ยัยโง่!”

“=()= ด่าเก๊าทำไม”

“ยัยซื่อบื้อๆๆ งี่เง่าเต่าถุยกุ่ยช่าย!” ซีไลท์ขยุ้มหัวตัวเองไปมาเหมือนกำลังทะเลาะกับภายใต้จิตใจฝ่ายชั่วฝ่ายดีอยู่...อืม เขามันคนบ้า =___= “นี่ฉันพูดขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกรึไง!?”

“กะ...ก็เหมือนนายเมื่อกี้แหละน่า TOT” นี่เราสลับกันบ้าคลั่งอยู่เรอะ พอฉันเสียสติเขาก็ดันตั้งตัวไม่ทัน...แต่พอเขาเกิดคลุ้มคลั่งฉันก็เอ๋อแด๊กปากซะนี่

“...ฉันหึงเธอ”

“…”

“รู้มั้ยว่าฉันเดินตามหาเธอตั้งนาน อุตส่าห์เป็นห่วงกลัวว่าเธอจะหลงไปทางนู้นจะดันซุ่มซ่านไปสะดุดทางนี้ สุดท้าย...ก็มาเจอเธออยู่กับไอ้เตอร์! นั่งจู๋จี๋ดู๋ดี๋อย่างกับรักกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน :-(…”

“…”

“นั่นแหละ เหตุผลที่ฉันโมโหแทบบ้า…ให้ตายเถอะ ฮึ่ย มัน...มันไม่น่าเชื่อเลยนะที่คนอย่างฉันจะยอมรับกับเธอว่าอาจจะชอบหรือคำพูดน้ำเน่าอะไรเทือกนั้นอย่างเช่น ฉันหึงเธอ...อย่างเงี้ย! มันน่าอ้วกจะตายไป แหวะๆๆ >O<” ซีไลท์กระวีกระวาดตบปากตัวเองดังเปาะแปะ ส่วนฉันที่ไม่รู้จะพูดอะไรแทรกก็ได้แต่พยายามเก็บสีหน้าดีใจไว้พลางนึกเขินอย่างบอกไม่ถูก

เอิ่ม ฉันก็น้ำเน่าเป็นเหมือนกันนะ =___= ดูตอแหลจังเลยอ่ะ

“…”

“เฮ้อ แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่เธอกับฉันรู้สึกเหมือนกัน”

“-////-”

“ทำมาเป็นแก้มดงแก้มแดง ถุย! ยัยผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก -_-^ จงจำไว้นะว่าฉันคนนี้หล่อขนาดไหน ดูดีเพียงใดและผู้หญิงต้องการเอาไปทำปั๋วจนตัวสั่นนั้นก็เป็นความจริง! ฉันคนนี้!!...ฉันคนนี้เลยนะโว้ยยย สำนึกพระคุณสุดหล่อสุดเท่อย่างฉันไว้ ยัยอ้วนๆๆ ยัยไม่สวย! ยัย...อ๊ากกก”

“ให้พูดทีนี่เอาใหญ๋เลยนะไอ้คนหลงตัวเอง! =_=+” ฉันที่เพิ่งต่อยหน้าเขาไปหมัดนึงถึงกับปรี๊ดแตก แหม ไม่มีใครชมรึไงยะถึงได้เอาแต่ชมตัวเองซะจนกู่ไม่กลับ แล้วยังมีหน้ามาด่าฉันอีกต่างหาก -_-+

“ยัยหมูตอน ฉันเจ็บนะ >_< นี่เธอกล้าต่อยว่าที่คู่หมั้นลงคอเชียวรึ”

“ถ้าฉันมันอ้วน ไม่สวย ไม่คู่ควรแล้วจะมายุ่งกับฉันทำไม! ไสหัวไปเลยไป ”

“ยัยเด็กดื้อ งอนอีกแล้วรึไง”

พูดไม่ทันจบซีไลท์ก็โผเข้ากอดแน่นพลางใช้จมูกโด่งๆ นั่นไล้ตามใบหน้าฉันแผ่วเบา ขะ...ขนลุก ขนลุกจนอยากจะลุกขึ้นเต้นเพลงชะชะช่า >_< (เกี่ยว?)

“อ๊ายย ออกไปเลยนะ อย่ามาตบหัวแล้วลูบหลัง ฉันไม่ชะ...อุ๊บ”

อีกแล้ว...หมอนี่จูบฉันอีกแล้ว T_T เขาจะฆ่าฉันด้วยริมฝีปากร้อนนั่นให้ได้จริงๆ ใช่มั้ย!

แต่จูบครั้งนี้แตกต่างจากการรุกรานคราวที่แล้วโดยสิ้นเชิง ความอ่อนโยน...อบอุ่น...ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเราเป็นฝ่ายถูกปกป้องได้ถ่ายทอดผ่านริมฝีปากฉัน ลิ้นอุ่นๆ ของคนตรงหน้าไล้ไปมาผ่าน...(ตื้ด! เซนเซอร์ด่วนค่ะ =[]=)

เวลาผ่านไปหลายนาทีกว่าคนตัวสูงจะถอนจูบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง เขาแลบลิ้นเลียปากสีส้มของตัวเองเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น

“เธอเริ่มจูบเป็นแล้วแฮะ ดีเหมือนกัน ไหนลองอีกทีซิ -.,-”

“หยุด!” ฉันฟาดสันมือใส่สันคอเขาเต็มกำลัง รู้สึกได้เลยว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวราวกับโดนไฟลน มันคงต้องแดงเป็นลูกมะเขือเทศสุกแหงมๆ T_T//

“โธ่ ทำไมต้องรุนแรงอ่ะที่ร้ากกกก”

“นี่มันก็ค่ำแล้วน่า เข้าที่พักได้แล้ว! ป่านนี้ทุกคนคงตามหากันให้วุ่น” ฉันปั้นหน้าไม่ถูกเลยทำเป็นสั่งเสียงเข้มพลางทำท่าจะเดินหนี

“ทราย” อ่า -///- นานๆ ทีเขาจะเรียกชื่อฉันอย่างนี้แฮะ ฟังแล้วรู้สึกดีอย่างประหลาด “อย่าไปจูบกับใครแบบเมื่อกี้นี้นะ รู้มั้ย :-(”

“…?”

“ฉันหึง...”

with janehey (: 
- ยาวสาสยาวมากยาวไปถึงสุุไหงโกลก หายไปนานลืมกันยังว้า5555
ก็คิดถึงทุกคนนะจุ้บ พวกเธอคิดถึงเราปะเขินอ่า:$
ไม่ค่อยหนุกเลยว่ะอ่านแล้วรุ้สึกแย๊แย่55 ก็นะ ติชมได้จ้า
พีคอารมแล้วตามไม่ทันบอกได้นะบางฉากอาจเร็วไปช้าไป

บายยยยยยยยยยยยยยรูเยิฟ