Love Glamour พิสูจน์รักเสน่ห์ร้าย

ตอนที่ 4 : บทที่ 2 เหนือน่านฟ้า | Part 1

บทที่ 2 เหนือน่านฟ้า

ผมพยายามจะแกะมือเธอออก ไม่ใช่เพราะใจร้ายไม่อยากให้เธอเกาะแขน ทว่าผมเพียงต้องการจะหาวิธีที่ดีกว่านี้เท่านั้น แต่นั่นยิ่งทำให้เธอตะเกียกตะกายหาแขนผมจนนั่งไม่ติดเบาะ

“ฮะ” ผมเผลอประกาศอย่างมีชัย หลังจากพยายามต่อสู้กับมือเล็กนั่นได้สำเร็จ หญิงสาวเอนหลังพิงเบาะได้อีกครั้ง นิ้วเรียวยาวทั้งห้าผ่อนคลายมากขึ้นในมือของผม ส่วนผมเองก็สามารถนั่งเอนหลังได้อย่างสบายใจมากขึ้นด้วยเช่นกัน

“ขอบคุณ” เธอพึมพำภายในถุงผ้าสีดำที่เจ้าตัวใช้ครอบหัวนั่น เมื่อเครื่องบินเริ่มปรับอยู่ในระดับคงที่โดยไม่ตกหลุมอากาศอีกต่อไป มือเล็กอีกข้างที่ว่างอยู่จึงเลื่อนขึ้นมาดึงถุงดำออกจากศีรษะอย่างเชื่องช้า

โฉมหน้าที่เคยถูกบดบังอยู่เบื้องหลังถูกเปิดเผยอีกครั้ง ผมจึงรู้ว่าตัวเองไม่ได้เข้าใจผิดไป เพราะคนตรงหน้า คือหญิงสาววัยยี่สิบห้าคนนั้นจริง ๆ เรือนผมของเธอที่ผมเคยเห็นเป็นระเบียบในตอนนี้ยุ่งเหยิงเล็กน้อย

พระเจ้า ทรงผมที่ยุ่งเหยิงนี้ทำให้เธอดูเซ็กซี่ขึ้นอีกหลายดีกรี ดวงตาของเธอเบิกกว้างท่าทางประหลาดใจ ริมฝีปากอวบอิ่มตั้งท่าจะยิงคำถามใส่ แต่หุบลงทันทีเมื่ออีกเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ต้องการเครื่องดื่มไหมคะมิส” แอร์โฮสเตสสาวเดินวนมาอีกรอบ

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวตอบ มือข้างหนึ่งของเธอยังกุมถุงผ้าสีดำอยู่บนตัก อีกข้างหนึ่งกุมมือผมไม่ยอมปล่อย การกระทำของเธอ กระตุ้นให้ผมนึกถึงแคโรไลน์น้องสาวของผมเวลาขึ้นเครื่อง

แคโรไลน์เป็นหญิงสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองและมีความคิดเป็นของตัวเองสูง โดยเฉพาะเวลาที่เธอเฉิดฉายอย่างโดดเด่นบนเวทีขณะแสดงละคร แต่เมื่อแคโรไลน์ต้องขึ้นเครื่องทีไร เธอมักจะกลายเป็นเด็กหญิงวัยห้าขวบผู้แสนขี้กลัวทันที

“หากคุณต้องการอะไร เรียกฉันได้ทุกเมื่อนะคะ” แอร์โฮสเตสสาวเอ่ย

“แน่นอนค่ะ ขอบคุณมาก” หญิงสาวข้างผมตอบอย่างเป็นมิตร

“คุณแน่ใจนะว่ารู้สึกดีขึ้นแล้ว” ผมหันไปถามเมื่อแอร์โฮสเตสสาวทิ้งพวกเราไปแล้ว

“เกือบค่ะ แต่ฉันไม่เป็นไรแล้ว” เธอปล่อยมือผมแล้วขยับกายบนเก้าอี้เพื่อหาท่านั่งสบาย จัดแจงเส้นผมที่เกะกะใบหน้าด้วยการนำไปทัดใบหูเอาไว้ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองผม “เรา...เจอกันอีกครั้งแล้วสินะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”

“นั่นสิ” ผมอมยิ้ม “เราเจอกันอีกครั้งแล้วสินะ”

“ขอโทษเรื่องแขนคุณ” เธอชี้มาที่รอยแดงบนแขนผม “แล้วก็ขอโทษด้วยที่ต่อสู้กับคุณจริงจังขนาดนั้นเมื่อก่อนหน้านี้ คือฉัน...แค่กลัวจนทำอะไรไม่ถูกเวลาเครื่องขึ้น”

“ไม่เป็นไร” ผมรีบบอกพลางหัวเราะเบา ๆ ไม่ใช่เป็นการหัวเราะเยาะแต่แค่นึกขำเพียงเท่านั้น “ผมแอบรู้สึกภูมิใจนิด ๆ ตอนเอาชนะคุณได้”

“ฉันได้ยินเสียงที่บ่งบอกถึงความภาคภูมิใจของคุณ” เธอมุ่ยหน้า “หากไม่ติดว่าฉันกลัวมากขนาดนี้ ฉันจะไม่เปิดโอกาสให้คุณชนะเลย”

“อืม พูดเสียผมกลัวแพ้คุณจังเลย” ผมเอ่ยเสียงเรียบ

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ” เธอหรี่ตามองผม รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้า ในรูปแบบที่ผมสามารถมองเห็นฟันกระต่ายขนาดน่ารักที่ลับกับริมฝีปากอันน่าจูบของเธอ

“ผมกลัวว่าคุณจะเอาชนะผมได้น่ะสิ แค่ดีใจนี่ครับ ที่ก่อนหน้านี้มันไม่เป็นแบบนั้น”

“ฉันก็ดีใจที่ผลออกมาแบบนี้” เธอหัวเราะคิก จากนั้นก็เฉมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ตอนที่คุณนั่งมากับคุณยาย คุณบีบมือท่านแบบนี้รึเปล่า” ผมถาม

“ไม่ค่ะ” เธอหันมาบอก “ฉันขอจับมือท่าน แต่ท่านกอดฉันเอาไว้ด้วย ก็เลยไม่กลัวเท่าไร”

“เพราะแบบนั้นรึเปล่าคุณถึงช่วยเหลือท่านตลอดตอนเปลี่ยนสนามบิน”

“ก็ส่วนหนึ่ง แต่แท้จริงแล้วฉันทำไปเพราะแค่รู้สึกอยากช่วยเท่านั้น” เธอเอ่ยพลางขมวดคิ้ว

ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ฟังเช่นนั้น เธอคงเป็นเด็กสาว...ผมหมายถึงเธอคงเป็นหญิงสาวที่มีจิตใจดีมากแน่ ๆ ที่สำคัญเธอยังสวยมากอีกด้วย ผมเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นดี ความรู้สึกอยากช่วยเหลือผู้คน อาจเป็นเพราะว่าครอบครัวสอนผมมาแบบนี้ตั้งแต่เล็กจนโต รวมไปจนถึงเครือญาติของเราที่ต่างชอบช่วยเหลือกันและกัน ผมจึงรู้สึกดีทุกครั้งหากสามารถมอบความช่วยเหลือให้ใครได้

“ทำไมคะ” เธอถาม

“เปล่าครับ” ผมบอก

“คิดว่าคุณอยากจะมีปัญหากับฉันเสียอีก” เธอหรี่ตาเล็กลงกว่าเดิมเชิงพิจารณาผม ยิ้มออกมาแล้วหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง พร้อมกับชี้มือตาม “คุณดูก้อนเมฆพวกนั้นสิ น่ารักจังเลยนะคะ พระอาทิตย์ที่ส่องแสงอยู่เหนือหมู่เมฆมันสวยอย่างนี้นี่เอง”

“ผมมองไม่ออกว่ามันน่ารักยังไง แต่พอมองออกว่าดูสวยมากเลยทีเดียว”

“คุณดูสิคะ เมฆที่เกาะกลุ่มกันเป็นกระจุก ๆ เล็ก ๆ ที่เรียงอยู่ใกล้เคียงกัน ดูเหมือนดอกเห็ดตูม ดูน่ารักจะตายไป” เธออธิบายน้ำเสียงสดใส “โอ้พระเจ้า หมู่เมฆที่ฉันเคยเห็นแต่ละครั้งเวลาขึ้นเครื่องมักแตกต่างกันไปเรื่อยเลย”

“แสดงว่าคุณเดินทางด้วยเครื่องบินบ่อยสินะ” ผมถาม

“ใช่ค่ะ”

“ทั้งที่คุณกลัวเครื่องบิน” ผมเลิกคิ้วเชิงสงสัย

“ก็ไม่มีวิธีไหนที่เราจะเดินทางไปถึงจุดหมายได้รวดเร็วเท่าเครื่องบินนี่คะ ฉันเลยต้องกัดฟันขึ้นเครื่องเวลาเดินทางทุกครั้ง” หน้าของเธอบ่งบอกถึงความรู้สึกขมขื่น ผมพอจะรู้ว่ามันต้องเลวร้ายสำหรับเธอมากแน่ ๆ

“น้องสาวผมก็กลัวการขึ้นเครื่องบิน เธอพยายามจะเอาชนะใจตัวเองแต่ไม่เคยสำเร็จเลย” ผมอธิบาย “แต่เราไม่ตำหนิเธอเลยที่เธอทำแบบนั้นไม่ได้ เธอมักจะตัดพ้อเรื่องนี้กับผมเสมอ เธอตัดพ้อกับผมเพียงคนเดียวเท่านั้น ผมเลยบอกเธอไปว่า เธอไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ตัวเองหายกลัวหรอก ต่อให้เธอมองมันว่าเป็นจุดด้อยก็ตาม เพราะอย่างน้อยเธอก็จะได้มีชีวิตที่ตื่นเต้นแตกต่างไปจากสิ่งเดิม ๆ บ้างเวลาขึ้นเครื่อง ในกรณีที่เธอไม่หัวใจวายไปเสียก่อน”

“แบบนี้เขาเรียกว่าคำปลอบใจได้ไหมคะ” เธอหัวเราะคิก

“น้องสาวผมชอบบอกว่า ‘ช่างเป็นคำปลอบโยนที่วิเศษมากพี่ชาย’ ด้วยสีหน้าที่แทบจะตัดขาดความเป็นพี่น้องระหว่างเราสองคนเลยทีเดียว”

“ฉันพอจะจินตนาการออก เพราะตอนนี้ฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากน้องสาวของคุณเลย” เธอหัวเราะอีกครั้ง เสียงของเธอหวานนุ่มน่าฟังเป็นที่สุด อีกทั้งยังเข้ากับใบหน้าหวานละมุนนั้นอีกด้วย

“ผมเข้าใจ” ผมบอกเธอ ยิ้มกริ่มที่มุมปาก

“ดูจากสีหน้าคุณแล้วฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อเอาเสียเลย” เธอเอ่ยท่าทางไม่ถือสา ส่วนผมรู้สึกเหมือนถูกเธอพูดจากระทบกระแทกใส่แบบไม่จริงจังนัก จะว่าไปแล้วการพูดคุยกับเธอให้ความรู้สึกไม่แตกต่างไปจากการนั่งคุยกับแคโรไลน์เลย

“ถ้าอย่างนั้น ผมไม่เข้าใจก็ได้”

“ฉันล้อเล่นค่ะ” เธอยิ้มกว้าง จากนั้นก็หันไปให้ความสนใจกับก้อนเมฆต่อ ท่าทางพยายามเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ “อย่างนี้ค่อยรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย”

ผมนั่งฟังเธอบ่นพึมพำคนเดียว แต่กลับนึกอยากแซวขึ้นมาเฉย ๆ

“ผมคิดว่าผมต่างหาก ที่เป็นคนทำให้คุณรู้สึกผ่อนคลาย”

“ด้วยเรื่องเล่าและคำปลอบโยนน้องสาวคุณน่ะเหรอคะ” เธอหันมามุ่นคิ้วมองผมยิ้ม ๆ

“ช่วยได้นี่ครับ” ผมเอียงหัวเล็กน้อย

“ฉันขอบคุณ คุณไปแล้วนี่คะ” เธอเอ่ยท่าทางล้อเลียนก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนไปเหมือนเจ้าตัวนึกอะไรขึ้นได้ “อ้อ รึว่าคุณอยากให้ฉันขอบคุณ คุณเรื่อย ๆ หรือไม่คุณก็กำลังเรียกร้องความสนใจจากฉันเพราะคุณไม่มีเพื่อนคุยใช่ไหมล่ะ”

“ผมเปล่าสักหน่อย” ผมปฏิเสธ แต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “ผมไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากคุณ”

“คุณไม่คิดเหมือนฉันหรือคะ ก้อนเมฆน่าสนใจดีออก” เธอยิ้มแล้วพูดถึงก้อนเมฆต่อ ผมหลุดหัวเราะออกมา แล้วเธอก็หัวเราะตาม ก่อนจะเอ่ยพร้อมตีสีหน้าไร้เดียงสาใส่ผม “อะไรล่ะคะ ฉันแค่อยากมอบความสนใจให้ทั้งคุณและก้อนเมฆเท่านั้นเอง มันดูยุติธรรมดีสำหรับทั้งสองฝ่าย”

--- to be continue ---