[FIC SJ] รักวุ่นๆ ชุลมุนยกแก๊ง[KYUMIN]

ลำดับตอนที่ #36 : Part 7 : Heechul Crazy!! ภาค 2

Part 7 :  Heechul Crazy!!

 

 

 

แสงแดดอ่อนๆสาดส่องลงมาในยามเช้า การจัดเตรียมงานยังคงวุ่นวายไม่ต่างจากเมื่อวาน เพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะได้เวลาเปิดงานงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสองโรงเรียนที่อยู่ในเขตเดียวกัน ฝ่ายเจ้าภาพสถานที่ก็ทำตัวเป็นเจ้าของงานที่ดี ยืนต้อนรับนักเรียนทั้งชายและหญิงจากโรงเรียนดงนาที่หลั่งไหลเข้ามาตั้งแต่เช้า

 

และสิ่งที่หลายคนพูดถึงมากที่สุดคงหนีไม่พ้นการแสดงเปิดงานที่มีผู้คนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก ความโด่งดังหรือความมีชื่อเสียงของเหล่าแก๊งหนุ่มเหล่าและหน้าหวานไม่ได้มีเฉพาะภายในโรงเรียนเท่านั้น แต่รวมไปถึงหลายโรงเรียนที่อยู่ในละแวกใกล้ๆกันด้วย

 

-- ห้องแต่งตัวนักแสดง --

 

            “นี่ซีวอนกับพี่ฮีชอลหายหัวไปไหนกันเนี่ย อีกครึ่งชั่วโมงก็จะได้เวลาแล้วนะ” ดงเฮบ่นแล้วบ่นอีก ยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็หลายรอบ รอมาเกือบสองชั่วโมงแต่คนสำคัญในการแสดงก็ยังไม่โผล่หัวมาซักที

 

            “ฉันโทรเข้ามือถือเจ้ฮีก็ไม่ยอมรับ โทรไปที่บ้านก็บอกว่าไม่อยู่ ฉันคิดว่าคงจะออกมาแล้วล่ะมั้ง” เรียวอุกพูดหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะตอนนี้ทุกคนก็เตรียมตัวเรียบร้อยกันหมดแล้ว เหลือก็แต่อีกสองคนที่ยังไม่มา

 

            “ส่วนซีวอนก็ไม่รับเหมือนกัน โทรไปที่บ้านก็บอกว่าไม่ได้กลับตั้งแต่เมื่อคืน” เยซองก็มีสีหน้าไม่ต่างไปจากเรียวอุกนัก เป็นถึงประธานนักเรียนทำไมถึงได้ทำตัวเหลวไหลขนาดนี้

 

            “แล้วจะทำยังไงล่ะ” ลีทึกที่เข้ามาช่วยน้องๆแต่งตัวถามขึ้น บรรยากาศภายในห้องนี้เครียดไม่น้อยเลยทีเดียว

 

            “งั้นให้พี่ร้องเพลงแทนพี่ฮีชอลได้มั้ยล่ะครับ ส่วนพี่คังอินก็ตีกลองแทนซีวอน” ดงเฮถามขึ้นเพราะหาทางออกไม่ได้จริงๆ ติดต่อก็ไม่ได้ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนกัน

 

            “พูดเป็นเล่นน่า” ลีทึกร้องเสียงสูง เพลงที่ฮีชอลจะร้องน่ะ ไม่ใช่แนวเขาเลยซักนิด

 

            “ฉันเล่นกลองไม่เป็น” คังอินรีบโบกมือปฏิเสธทันควัน อุตส่าห์อยู่เงียบๆยังมีคนโยนภาระมาให้อีก

 

            “เดี๋ยวฉันลองออกไปตามหาดูก็แล้วกัน เผื่อจะอยู่ในโรงเรียน” คยูฮยอนเสนอความคิดแล้วก็ลากซองมินออกไปจากห้องแต่งตัว

 

            “ให้มันได้อย่างนี้สิ!” ดงเฮสบถขึ้นอย่างหัวเสีย ทำไมจัดงานอะไรมันต้องมีปัญหาทุกที

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

            “แล้วจะไปหาที่ไหน” ซองมินถามขึ้นหลังจากโดนคยูฮยอนลากออกมา

 

            “ห้องซีวอนไง”

 

            “ห้องประธานนักเรียนน่ะหรอ ไปหาทำไมที่นั่น”

 

            “ฉันเห็น” คยูฮยอนหันมาตอบสั้นๆ แล้วเดินนำไปทันที ซองมินเลยต้องวิ่งตามไป

 

            เมื่อมาถึงหน้าห้องคณะกรรมการนักเรียนคยูฮยอนก็เปิดเข้าไปทันทีเพราะมันไม่ได้ล็อกไว้ ตรงไปยังห้องประธานนักเรียนที่อยู่ด้านใน กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดแต่โดนซองมินดึงแขนไว้ซะก่อน

 

            “เขาห้ามคนนอกเข้าไปใช่เหรอ แล้วห้องมันจะไม่ล็อกไว้หรือไง” ซองมินถามอย่างสงสัย

 

            “เปิดดูก็รู้เองนั่นแหละน่า” แล้วคยูฮยอนก็หมุนลูกบิดประตูเข้าไปในห้องแต่ยังไม่ทันที่ซองมินจะได้ตามเข้าไปด้านในคยูฮยอนก็ถอยหลังออกมาแล้วปิดประตูไว้อย่างเดิม

 

            “เป็นอะไรคยู....ไม่อยู่เหรอ”

 

            “อยู่...แต่นายรออยู่ข้างนอกนี่แหละเดี๋ยวฉันเข้าไปเรียกเองหรือนายจะกลับไปรอที่ห้องแต่งตัวก็ได้” คยูฮยอนบอกหน้านิ่งๆ เพราะภาพที่เขาเห็นมันไม่เหมาะสำหรับเยาวชนคนบริสุทธิ์อย่างซองมิน ถ้าเกิดซองมินยังอยู่ที่นี่อาจจะเสียพรหมจารีให้เขาตอนนี้ก็เป็นได้

 

            “อยู่ก็รีบเข้าไปเรียกสิ” ซองมินไม่ได้สนใจสิ่งที่คยูฮยอนบอกเลยแม้แต่น้อยกลับดันคยูฮยอนที่ยืนขวางประตูออกแล้วเปิดเข้าไป แต่หมาป่าย่อมไวกว่ากระต่ายเสมอ คยูฮยอนตามเข้ามาในห้องล็อกตัวซองมินแล้วปิดตาไว้ก่อนที่ซองมินจะได้เห็นภาพอะไรที่มันไม่ควร

 

            “คยู! นายจะปิดตาฉันไว้ทำไมเนี่ย!!” ซองมินโวยวายแล้วดิ้นไปมา เสียงที่ดังพอสมควรทำให้คนที่นอนกกกันอยู่บนโซฟาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

 

            “เฮ้ย!” ซีอวนกับฮีชอลอุทานขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อเห็นคยูฮยอนกับซองมินยืนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ตรงหน้าประตู

 

            “ไปที่ห้องแต่งตัว! อีกยี่สิบนาทีต้องขึ้นแสดง! ด่วน!” คยูฮยอนบอกออกแนวตะคอกแล้วรีบลากซองมินออกไปจากห้องทันที

 

            ซีวอนยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะหันไปมองหน้ากับฮีชอลแล้วทั้งสองก็รีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าวิ่งไปยังห้องแต่งตัวทันที แซงหน้าคยูฮยอนกับซองมินที่ยังยืนทะเลาะกันอยู่หน้าห้องคณะกรรมการนักเรียน

 

            “นายจะมาปิดตาฉันไว้ทำไม!” ซองมินตะคอกถามอย่างไม่พอใจ

 

            “ปิดนั่นแหละดีแล้ว” คยูฮยอนพยายามทำใจเย็นไว้ ไม่ใช่ใจเย็นเพราะโดนตะคอก แต่ทำใจเย็นเพื่อไม่ให้ทำอะไรที่มันไม่ดีไม่ควรตรงทางเดินแบบนี้ ถ้าไม่ติดว่ามีงานสำคัญรออยู่ คงลากเข้าห้องต่อจากซีวอนกับฮีชอลไปแล้ว

 

            “ประสาท!” ซองมินสบถออกมาแล้วเดินตามคยูฮยอนที่เดินนำหน้าไปแล้ว

 

            “เฮ้ย! คยู!” เพื่อนร่วมห้องของคยูฮยอนทักขึ้นเมื่อเดินสวนกัน คยูฮยอนยกมือขึ้นทักทายแล้วยิ้มให้

 

            “ท็อปวิชาวิทย์น่ะรู้หรือยัง” เพื่อนคนนั้นหยุดยืนคุยด้วย

 

            “ท็อปเหรอ” คยูฮยอนถามเพื่อความแน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด

 

            “อืม คะแนนนำโด่งเลย ดีใจด้วยเพื่อน ไปล่ะ....วันนี้แอบหล่อนะครับพี่ซองมิน” พูดจบก็เดินผ่านคยูฮยอนไป พอเห็นซองมินที่ยืนอยู่ด้านหลังเลยทักทายเล็กน้อยก่อนจะเดินไป

 

“ท็อป” คยูฮยอนหันกลับมายักคิ้วให้ซองมิน

 

‘ถ้านายได้ท็อป อยากได้อะไรฉันจะให้นาย’ ซองมินแทบอยากจะเอาหัวโขกพื้นให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อเคยพลั้งปากพูดอะไรแบบนั้นออกไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสิ่งที่คยูฮยอนอยากได้คืออะไร

 

            “อืม....เก่ง” ซองมินแสร้งยิ้มให้ แต่ในใจกลับเต้นตึกตักเมื่อคยูฮยอนเดินเข้ามาใกล้

 

            “รางวัล” คยูฮยอนดันซองมินให้ติดผนังทางเดินแล้วใช้แขนทั้งสองข้างกั้นไว้กันหนี

 

            “ระ...รางวัลอะไร”

 

            “นายไง”

 

            “อะ....เอ่อ...” ซองมินถึงกับพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะมาเอารางวงรางวัลอะไรตอนนี้

 

            “ขอมัดจำไว้ก่อนนะตอนนี้ กลับบ้านไปค่อยว่ากัน” คยูฮยอนก้มลงกระซิบที่ข้างหูซองมิน แล้วลากริมฝีปากผ่านแก้มใสมาที่ริมฝีปากบาง กดจูบลงไปเบาๆ ลิ้นร้อนชื้นดุดดันเข้าไปในโพรงปาก กวาดต้อนลิ้นเล็กอย่างสนุกสนาน ลำแขนแกร่งโอบรอบเอวบางให้แนบชิดเข้ามา ซองมินได้แต่ยืนนิ่งหลับมาพริ้ม เพราะไม่รู้จะขัดขืนยังไงหรือขัดขืนไปทำไมดี

 

            “อีกสิบห้านาที ไปกันได้แล้วเดี๋ยวสาย” เมื่อผละออกมา คยูฮยอนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก่อนจะจับมือซองมินพาเดินไปยังห้องแต่งตัวอย่างอารมณ์ดี แต่คนโดนกระทำเมื่อกี้ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามแรงไปจูงเงียบๆ เพื่อซ่อนใบหน้าแดงก่ำเอาไว้

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

            “ไปไหนมากันครับพี่!! นี่มันจะได้เวลาอยู่แล้ว!! รีบๆแต่งตัวแล้วไปสแตนบายหลังเวทีเลยนะครับ รู้มั้ยพวกผมรอพี่มาจนจะบ้ากันอยู่แล้ว! นายก็เหมือนกันซีวอน!!~ เป็นประธานนักเรียนประสาอะไรห๊ะ!! เหลวไหลสิ้นดี!!  หน้าที่น่ะรู้จักกันบ้างมั้ย!! หึ้ย! อารมณ์เสีย!~” ดงเฮบ่นยาวเหยียดเพื่อระบายอารมณ์ ส่วนคนฟังได้แค่ทำหน้าหนาวๆร้อนๆ เพราะเพิ่งจะเคยเห็นดงเฮในมาดนี้เป็นครั้งแรก

 

            “เอาน่า พี่ขอโทษ  เหลืออีกสิบห้านาทีใช่มั้ย ขออาบน้ำก่อนแล้วกันนะ” พูดจบฮีชอลก็ถือชุดวิ่งไปยังห้องน้ำทันที ไม่เหลือช่องว่างให้ดงเฮด่าได้ทัน เป้าหมายเลยตกไปอยู่ที่ซีวอนแทน

 

            “ซะ....”

 

            “งั้นฉันขอไปอาบบ้างก็แล้วกันนะ” แล้วซีวอนก็ติดเกียร์หมาวิ่งตามฮีชอลไปทันที ใครจะอยู่ให้โดนด่าล่ะ

 

            “โอ๊ยย!~ ไอ้....ไอ้พี่บ้าเอ้ย!” ดงเฮไม่รู้จะลงกับใครเลยได้แต่กระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว ท่างานล่มล่ะน่าดู ไหนบอกว่าต้องแข่งกับโรงเรียนดงนา ถ้าเป็นแบบนี้ก็แพ้เห็นๆเลยล่ะ

 

            “ด๊องใจเย็นๆนะครับ พวกพี่ๆเขามาแล้ว ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ ผมว่าเราไปเตรียมตัวหลังเวทีกันดีกว่านะ” คิบอมช่วยเข้าไปลดบรรยากาศตึงเครียดที่ดงเฮเป็นสร้างขึ้นด้วยการพาออกไปจากห้องแต่งตัวซะ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกไป ดงเฮก็เริ่มจะโวยวายอีกรอบ

 

            “แล้วซองมินหายไปไหนอีกล่ะเนี่ย” เมื่อมองหาเพื่อนแล้วไม่เห็น อารมณ์รนรานเพราะเวลาที่มันเริ่มกระชั้นชิดเข้ามาก็กลับมาอีกครั้ง

 

            “เอ่อ....” ทุกคนได้แต่อ้ำอึ้ง เพราะไม่มีใครรู้ว่าซองมินกับคยูฮยอนหายไปไหน บอกว่าจะไปตามแต่กลับหายไปซะเอง

 

            “อะ...ไอ้...” ดงเฮกำลังจะเอ่ยปากด่าอีกรอบ แต่พอเห็นคยูฮยอนพาซองมินเข้ามาในห้อง คำด่าที่กำลังจะพ่นออกมาเลยถูกกลืนลงคอซะ

 

            “พี่ว่าเราไปเตรียมตัวกันดีกว่านะ” ลีทึกเห็นท่าไม่ดีเท่าไหร่ เลยรีบพาน้องๆไปยังเตรียมตัวหลังเวที โดยหันไปบอกคังอินให้ไปเร่งซีวอนกับฮีชอลให้ตามมาเร็วๆ

 

            บนเวทีตอนนี้ประธานกำลังกล่าวเปิดงาน มีผู้คนมากมายที่มาชมงานนี้ ทั้งนักเรียนจากสองโรงเรียน และเหล่าผู้ปกครอง เมื่อกล่าวเปิดจบประธานก็ทำการตัดริบบิ้นเปิดงานเป็นอันเสร็จพิธี และต่อไปก็จะเป็นการแสดงเปิดงานของโรงเรียนเจ้าภาพที่มีผู้คนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

 

            “พี่ฮีชอลกับซีวอนเสร็จหรือยังเนี่ย!” ดงเฮเริ่มเต้นเป็นเจ้าเข้าเพราะซีวอนกับฮีชอลยังออกมาซักที แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นนักเรียนชายจากโรงเรียนดงนาสามคนนั่งมองพวกเขา ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นการแสดงที่ทางโรงเรียนดงนาจัดมา

 

            “มาแล้วๆๆ” เสียงฮีชอลดังแว่วมาแต่ไกล ตามด้วยซีวอนที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมา พอดีเวลากับที่พิธีกรประจำงานกล่าวเข้าการแสดงจบ

 

            “นายนำซีวอน” ดงเฮหันไปแยกเขี้ยวใส่ซีวอนที่ยังหอบไม่หาย ซีวอนเลยทำได้แค่พยักหน้ารับแล้วเดินขึ้นเวทีเป็นคนแรก ตามด้วยดงเฮ ซองมิน เรียวอุก และฮีชอล

 

            เสียงกรี๊ดของเหล่านักเรียนหญิงร่วมไปถึงเสียงโห่ร้องจากนักเรียนชายดังออกมาไม่ขาดสาย ซีวอนวันนี้ดูเท่บาดใจ ดงเฮก็เปลี่ยนลุกไปอย่างสิ้นเชิงดูหล่อเหล่าจนหนุ่มๆหลายคนถึงกับตะลึง ซองมินดูเท่ขึ้นทันตาเมื่อเดินขึ้นบนเวทีพร้อมกีตาร์ตัวโปรด เรียวอุกยังคงดูน่ารักตามแบบฉบับ ส่วนฮีชอลสวย เริด เฉิด แต่แอบโฉด

 

            อินโทรเพลงขึ้นด้วยเสียงกลองจากซีวอน ตามด้วยเสียงของฮีชอลที่เริ่มขับกล่อมคนฟังในเพลง Going Crazy ของ   Jung Hyunlee เสียงกรี๊ดที่ดังไม่หยุดหย่อนทำให้ คนที่ยืนอยู่หลังเวทีอย่าง คิบอม คยูฮยอน เยซอง ลีทึก คังอิน ฮันคยองและฮยอกแจต้องวิ่งออกไปดูหน้าเวที

 

            “ดูเจ้แกโฉดจัง” คยูฮยอนหันไปกระซิบกับคิบอมเมื่อเห็นท่าทางที่ฮีชอลแสดงออก เมื่อถึงท่อนฮุกก็หันมาแสยะยิ้มใส่คนดู ทำเอาทั้งสาวๆและหนุ่มๆกรี๊ดจนหอประชุมแทบแตก

 

            “หนวกหูชะมัด....ด๊องของผมนี่เท่จังเลย” คิบอมยกมือขึ้นปิดหู แต่เมื่อเห็นลีลาการเล่นกีตาร์ของแฟนตัวเองก็อดชมไม่ได้

 

            “แฟนฉันเท่กว่า” คยูฮยอนก็ไม่ยอมน้อยหน้า รีบยกยอแฟนตัวเองแข่งกับคิบอมยกใหญ่

 

            “แล้วเจ้แกเดินไปหาซีวอนทำไมวะนั่น” คิบอมชี้ไปบนเวที ขณะที่ฮีชอลกำลังเดินร้องเพลงไปหาซีวอนที่กำลังตีกลองอย่างเมามัน

 

            “ก็ดูไปดิวะ”

 

            แล้วทั้งสองหนุ่มก็จับจ้องไปยังการแสดงบนเวที ต่างคนต่างจ้องสุดที่รักของตัวเอง แต่เมื่ออยู่ดีๆเสียงกรี๊ดมันก็ดังผิดปกติ สายตาเลยรีบโฟกัสไปยังจุดกึ่งกลางของเวที

 

            “เฮ้ย!!!!!!!” เจ็ดคนที่ยืนอยู่อุทานออกมาพร้อมกัน เมื่อฮีชอลเล่นจูบซีวอนโชว์กลางเวที เรียกเสียงกรี๊ดแบบฟ้าดินถล่มเลยทีเดียว

 

 

            เมื่อจูบกับซีวอนเสร็จ ก็เข้าช่วงโซโล่พอดี ฮีชอลเดินแลบลิ้นออกมากลางเวที ก่อนจะเดินตรงไปยังดงเฮที่แอบตะลึงอยู่เล็กน้อย ส่วนซองมินที่หันไปเห็นก็หันกลับมาเมามันอยู่กับการลีดกีตาร์ช่วงโซโล่ของตัวเอง เรียวอุกหันไปมองแล้วได้แต่เบิกตากว้างเมื่อเห็นฮีชอลเดินไปที่ดงเฮ คิดไปต่างๆนานาว่าฮีชอลจะเอาดงเฮเป็นรายต่อไปหรือเปล่า

 

            “เห็นหรือเปล่า” ฮีชอลเข้าไปกระซิบถามที่ข้างหูดงเฮ คนดูที่อยู่ด้านล่างเวทีก็เริ่มกรี๊ดกันอีกครั้ง แค่ฮีชอลเดินเข้าไปใกล้ใครก็เกิดอาการเสียวกันทั่วหอประชุม โดยเฉพาะคิบอมในตอนนี้

 

            “ครับ” ดงเฮพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ

 

            “ทำกับเรียวอุกสิ” ฮีชอลส่งยิ้มอย่างนางมารร้ายมาให้ เป็นอันว่าเข้าใจ ช่วงนี้โซโล่ของซองมิน ถ้าไม่ทำดงเฮคงจะรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

            “อ่า...นรกสุดยอด” ดงเฮสบถขึ้นมาเบาๆ นรกไม่ใช่เรียวอุกแต่เป็นความคิดของฮีชอล ทำเด่นคนเดียวไม่พอใจต้องลากคนอื่นไปลำบากด้วย แต่เมื่อหันไปสบตากับฮีชอลอีกครั้งดงเฮเลยจำใจต้องเดินเข้าไปหาเรียวอุกอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อกี้เขายังตวาดฮีชอลอยู่แท้ๆ ไหงขึ้นมาบนเวทีแล้วฮีชอลกลายเป็นคนคุมเกมทั้งหมดไปได้

 

            “เรียวอุก ขอโทษนะ” ดงเฮล็อกคอเรียวอุกเจ้ามาจูบทันทีเมื่อพูดจบ สามวินาทีโดยประมาณจึงผละออกมา ฮีชอลหัวเราะออกมาอย่างสะใจก่อนจะกลับไปร้องเพลงต่อ

 

            เรียวอุกเบิกตากว้างยิ่งกว่ารอบแรก มองดงเฮจนตาแทบทะหลนออกมา ส่วนดงเฮเมื่อจูบเสร็จก็เดินกลับที่ตัวเองไปทันที ซองมินมองแล้วก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน พลางมองหาความปลอดภัยให้กับตัวเองว่าฮีชอลเดินมาทางเขาหรือเปล่า

 

ตอนนี้เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นมาอีกรอบ รวมไปถึงคิบอมกับเยซองที่เต้นเป็นเจ้าเข้า หันมามองหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ คยูฮยอนก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆแทนซองมินที่อยู่บนเวที ยังดีที่ฮีชอลไม่เดินไปเฉียดทางซองมิน ไม่งั้นหอประชุมคงจะแตกแน่ๆ

 

“เฮ้ย!! คยู!!” คิบอมกับเยซองร้องออกมาพร้อมกันเมื่อฮีชอลเปลี่ยนเป้าหมายเดินตรงไปยังซองมิน ถึงแฟนเขาสองคนจะจูจุ๊บกันเองแต่ขอพิทักษ์เพื่อนร่วมแก๊งไว้ซักคนก็ยังดี

 

“เฮ้ยเจ้! หยุดเลย!!” คยูฮยอนตะโกนดังลั่นพร้อมกับชี้หน้าฮีชอล ทำท่าจะขึ้นไปบนเวทีแต่โดนชินดงที่มาจากไหนก็ไม่รู้จับเอาซะก่อน

 

“พี่ชินดง ปล่อยผม!!” คยูฮยอนดิ้นพล่าน ภาพที่เห็นตอนนี้คือฮีชอลกำลังเชยคางซองมินขึ้นมาแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้โดยที่ซองมินไม่มีท่าทีขัดขืนเลยซักนิด

 

ฮีชอลดึงไมค์ออกห่างจากปาก เลื่อนริมฝีปากเข้าใกล้กับริมฝีปากของซองมิน จากการใช้มือสัมผัสแล้วซองมินออกอาการสั่นเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรซักอย่าง ฮีชอลแสยะยิ้มก่อนจะผละออกมาแล้วเดินไปยังกลางเวทีร้องเพลงด้วยท่าทางที่เรียกเสียงกรี๊ดได้เหมือนเดิม ทำเอาคยูฮยอนโล่งอกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่คนดูส่วนใหญ่อยากจะเห็นฉากนั้นกันมากกว่า

 

“ลงมาต้องจัดการ” เยซองพูดขึ้นอย่างคาดโทษ

 

“จัดการพี่ฮีชอลน่ะเหรอครับ” คิบอมหันไปถาม

 

“เรียวอุกต่างหาก หมอนั่นฉันกล้ายุ่งซะที่ไหน” เยซองรีบปฏิเสธทันที

 

“อ้าว! เป็นงั้นไป....แต่ผมคงจัดการด๊องเหมือนกัน” คิบอมอุทานออกมาอย่างผิดหวังแต่บทสรุปแล้วก็คิดเหมือนกัน ใครจะไปกล้ายุ่งกับคนอย่างคิมฮีชอล

 

“ซินเดอเรลล่าของผม....แรง!” ฮยอกแจที่เงียบมานานพูดขึ้น และก็ไม่รู้ตัวเลยว่าโดนฮันคยองแอบแต๊ะอั๋งด้วยการโอบไหล่อยู่ คงเพราะมัวแต่ตะลึงกับการแสดงบนเวที

 

“พวกนายไปเตรียมตัว!!~” เมื่อถึงช่วงท้ายของการแสดงชุดแรก ยูซอนก็โผล่ออกมาเรียกนักแสดงชุดต่อไปที่มัวแต่ยืนดูจนลืมไปเลยว่าตัวเองก็ต้องแสดงเหมือนกัน

 

ทุกคนวิ่งกลับไปยังหลังเวทีเพื่อเตรียมตัวเว้นแต่ลีทึก คังอิน และชินดงที่ยังยืนดูที่เดิม เมื่อการแสดงชุดแรกจบลงด้วยเสียงหัวเราะของมารร้ายอย่างฮีชอล เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มขึ้นอีกรอบ

 

นักแสดงชุดแรกทยอยลงจากเวทีทีละคน คนแรกคือซองมินตามด้วยดงเฮและเรียวอุกเปิดท้ายซีวอนกับฮีชอลที่เดินควงกันลงมา สายตาพิฆาตของเหล่าเมะถูกส่งตรงไปยังฮีชอลทันที

 

“มองอะไรห๊ะ!” ฮีชอลหันมาแว๊ดใส่ คนถูกตวาดเลยได้เก็บอารมณ์ ก่อนจะโดนยูซอนเรียกขึ้นไปบนเวที

 

ตั้งแต่จูบกันบนเวทีดงเฮกับเรียวอุกไม่ได้มองหน้ากันเลย นั่งกันคนละฝั่งของเวทีเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่ว่าโกรธแต่ไม่กล้าสู้หน้า

 

“นายสองคนเป็นอะไรกันเนี่ย! แค่นิดๆหน่อยๆ เอง” ฮีชอลดูเหมือนจะไม่ได้เครียดอะไรมาก แล้วสายตาก็หันไปมองซองมินที่กลายเป็นผู้บริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ตอนแสดงบนเวที

 

“ไปดูหน้าเวทีกันเถอะ” ซองมินเห็นสายตาที่มองมาแล้วรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เลยรีบเข้าไปดึงเรียวอุกให้ลุกขึ้น และหันไปตะโกนบอกดงเฮ

 

“เดี๋ยวสิซองมิน” มือที่แตะอยู่ที่ไหล่ทำให้ซองมินหันไปมองโดยทันที มือเล็กปล่อยแขนเรียวอุกลง แล้วหันไปตอบรับอย่างหวาดๆ

 

“ครับพี่”

 

เรียวอุกกับดงเฮหันไปมองหน้ากันแล้วเรียวอุกก็ย้ายไปนั่งข้างๆดงเฮ ส่วนซีวอนได้แต่ยืนมองฮีชอลอยู่ห่างๆ ไม่รู้ว่าซินเดอเรลล่าที่กลายร่างเป็นแม่เลี้ยงจะคิดทำอะไรแผลงๆอีก

 

“พี่รู้ว่าคยูมันหวงนายแค่ไหน” ฮีชอลตบไหล่ซองมินเบาๆ แล้วยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าดูเอาเสียเลย

 

“ครับ” ซองมินพยักหน้าหงึกหงัก เพราะเริ่มทำอะไรไม่ถูก

 

“เพราะฉะนั้นพี่เลยไม่ทำตอนมันอยู่ไง” ฮีชอลเชยคางซองมินขึ้นรับจูบที่เขามอบให้ คนโดนจู่โจมได้แต่เบิกตากว้างก่อนจะค่อยๆหลับตาลง ฮีชอลบีบคางซองมินให้น้องอ้าปากแล้วสอดลิ้นเข้าไป

 

เรียวอุก ดงเฮและซีวอนได้แต่อ้าปากค้าง เพราะมัวแต่ตกตะลึง เมื่อหายตกลงใจซีวอนจึงเดินตรงเข้าไปกะจะกระชากฮีชอลออก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อฮีชอลผละออกจากซองมินเรียบร้อย รวมระยะเวลาแล้วก็ประมาณครึ่งนาทีได้

 

“พี่ครับ!” ซีวอนเรียกสีหน้าเครียด ฮีชอลต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

 

“ตื่นตาตื่นใจดีมั้ยล่ะ การแสดงน่ะ....อืม....จริงๆแล้วพี่ก็อยากจะจูบพวกนายด้วยปากของพี่เองนะ แต่เวลามันคงไม่พอ พี่เลยต้องให้ดงเฮไปจูบนายแทนไงเรียวอุก...แต่ว่าตอนนี้ก็มีเวลาเหลือแล้ว...อืมมม....” ฮีชอลทำท่าคิดหนัก เรียวอุกกับดงเฮหันมาพยักหน้าให้กัน ก่อนจะรีบลากซองมินออกไปหน้าเวที ก่อนที่พวกเขาจะโดนทำมิดีมิร้ายไปมากกว่านี้

 

“พี่ทำแบบนี้ได้ยังไงครับ” ซีวอนยืนกอดอกขมวดคิ้วมุ่น มองแฟนหนุ่มที่ทำอะไรพิเรนท์ๆจนต้องทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย

 

“อะไรกันซีวอน ฉันรักน้องแล้วแสดงออกมันแปลกตรงไหนกัน....ฉันว่าเราไปดูฮันคยองเต้นหน้าเวทีกันดีกว่า” แล้วฮีชอลก็ควงแขนซีวอนเดินออกไปหน้าเวทีอย่างอารมณ์ดี ซีวอนเลยทำได้แค่ถอนหายใจ

 

การแสดงบนเวทีตอนนี้ก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ดีไม่แพ้กัน จากลีลาการเต้นของหกหนุ่มเท้าไฟ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ฮันคยองกับฮยอกแจออกมาโซโล่เดี่ยว ท่าทางสยิวปนเซ็กซี่ของฮันคยองทำเอาสาวๆแทบละลาย ต่อมาเป็นฮยอกแจ ท่าทางเด้งหน้า เด้งหลัง เด้งกับพื้น ก็ทำเอาทั้งสาวทั้งหนุ่มส่งเสียงกรี๊ดหรือโห่ร้องออกมาไม่แพ้กัน

 

“ไอ้ไก่นี่มันก็เต้นเก่งเหมือนนะ” คังอินพึมพำระหว่างที่มองฮยอกแจที่กำลังวาดลีลาอยู่บนเวที ครั้งแรกเลยล่ะที่เขาเห็นว่าฮยอกแจก็มีดีเหมือนกัน

 

“นั่นสิ เก่ง.....อ้าว! ว่าไงจ๊ะ แจกจูบกันมันเลยนะ” ลีทึกแสดงความเห็นด้วยกับคังอิน แล้วก็พอดีกับที่น้องๆในแก๊งวิ่งมาหาเขาสองคนพอดี

 

“มันอะไรล่ะครับพี่” ดงเฮพูดแล้วสายตาก็ไปสบเข้ากับเรียวอุก ทั้งสองจึงเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น

 

“จริงๆแล้วพี่ก็อยากจะจูบบ้างนะ ปากน้องๆพี่นี่น่าจูบกันทั้งนั้นเลย” คำพูดและรอยยิ้มทำเอา ซองมิน ดงเฮ และเรียวอุกถอยหลังกรู หนีเสือปะจระเข้หรือเปล่าเนี่ย

 

“ทึกกี้!” คังอินปลามแฟนหนุ่มเสียงดังพอสมควร ทำเอาลีทึกหัวเราะอย่างชอบใจ

 

“ล้อเล่นหรอกน่า ไปยืนซะห่างเชียว มานี่! พี่ไม่ทำอะไรพวกเราหรอก” ลีทึกกวักมือเรียกน้องๆให้มายืนที่เดิม แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวไปหาลีทึก ก็มีแรงดันจากข้างหลังให้พวกเขาเดินไป

 

“พี่ฮีชอล!!!~” สามหนุ่มหน้าหวานอุทานออกมาพร้อมกัน

 

“นึกว่าเห็นผีหรือไง แค่นิดๆหน่อยๆ นึกถึงตอนพวกนายทำอะไรกับแฟนสิ มากกว่าพี่ทำตั้งเยอะ” ฮีชอลพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

 

เรียวอุกกับดงเฮพูดอะไรไม่ออก ส่วนซองมินอยากจะเถียงออกมาใจแทบขาดว่า ‘ผมยังบริสุทธิ์นะครับ’ แต่ก็เลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า

 

“มัวแต่พูดมาก การแสดงจบแล้วเห็นมั้ย....ไปที่ซุ้มข้างนอกดีกว่าซีวอน” แล้วฮีชอลก็ควงซีวอนออกไป

 

“ก็เพราะใครล่ะ!!!” สามคนที่ยังมีอาการแค้นเคืองพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อฮีชอลเดินลับตาไปแล้ว ขืนพูดตอนอยู่ในระดับการได้ยินมีหวังตายโหงแน่ๆ

 

“ฮ่าๆๆ อย่าคิดมากน่า ว่าแต่นายยังไม่โดนหนิซองมิน รอดมาได้ยังไง” ลีทึกพูดกลั้วหัวเราะ

 

“ถ้ารอดก็ดีสิครับ” ซองมินพูดเสียงเศร้าๆ นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วยังเคลิ้มไม่หาย

 

“หา! โดนกับเขาด้วยเหรอเนี่ย ตอนไหนกัน แล้วทำไมพี่ไม่เห็นล่ะ”

 

“เอ่อ...ก็...”

 

“หยุด!!” ก่อนที่ซองมินจะได้ตอบคำถามของลีทึก ดงเฮกับเรียวอุกก็ตะโกนขัดขึ้นมาซะก่อน เพราะว่าพวกที่เพิ่งแสดงเสร็จกำลังเดินมาทางพวกเขาน่ะสิ

 

มาถึงก็โดนจับแยกออกเป็นคู่ๆทันที แถมยังไม่พูดไม่จากันอีกต่างหาก บรรยากาศตอนนี้มันช่างอึดอัดเสียเหลือเกิน

 

“พี่ว่าเราออกไปที่ซุ้มกันดีกว่ามั้ย” ลีทึกเสนอ

 

“ขอดูการแสดงของโรงเรียนดงนาก่อนนะครับ” คยูฮยอนหันมาตอบยิ้มๆ รู้สึกโล่งอกที่ซองมินไม่โดนประหารกลางเวทีด้วยปาก เลยยืนโอบไหล่แฟนด้วยความภาคภูมิใจ

 

และแล้วการแสดงจากโรงเรียนดงนาก็เริ่มขึ้น เด็กหนุ่มสามคน กำลังวาดลวดลายลีลาการเต้นที่เรียกได้ว่าสุดยอดเลยทีเดียว การแต่งตัวก็สุดแสนจะแสบตาด้วยสีสันของเสื้อผ้า เด็กนักเรียนจากโรงเรียนดงนาก็กรี๊ดกันยกใหญ่ ส่วนโรงเรียนเจ้าภาพก็ทำตัวเป็นเจ้าภาพที่ดี เหล่าหนุ่มหน้าหวานของโรงเรียนกรี๊ดกันตลอดงาน ไม่รู้เพราะทำตามมารยาทหรือคนที่เต้นบนเวทีนั้นหล่อถูกใจ

 

“เต้นเก่งจัง” ลีทึกพูดอย่างเพ้อๆ

 

“หน้าตาก็น่ารัก” ตามด้วยซองมิน

 

“หุ่นก็ดี” ต่อด้วยเรียวอุก

 

“เด็กๆแบบนี้แหละฉันชอบ” และก็ลามมาถึงดงเฮ

 

“เก่ง มีความสามารถ” ปิดท้ายด้วยฮยอกแจ

 

คำพูดทุกคนลอยเข้าหูเหล่าเมะอย่างชัดเจน ทุกคนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย พยักหน้าแบบรู้กัน และพร้อมใจกันลากแฟนและอนาคตแฟนออกไปจากหอประชุม ก่อนที่ไฟหึงมันจะลุกซะก่อน


                                         ---------------------------------------------------------------------

kr...Talk

มาอัพให้แล้วนะ ตามวันที่เลยนะ
แอบน้อยใจค่ะ ทำไมคนอ่านน้อยจัง

วันนั้นไปดูคยูกี้มาด้วย 555++ กี้โบกมือบายบ๊ายให้ ตัวแถมลอย
รอหน่อยนะNC คยูมินอีกไม่กี่ตอนจิงๆ (ย้ำอีกแล้ว)

คิดถึงคนอ่านทุกคนจ้า แต่คิดถึงโอปป้าทุกคนมากกว่า

~ นอราโก ~