ลำดับตอนที่ #35
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : Part 6 : รักร้อนในห้องประธานนักเรียน ภาค2
Part 6 : รักร้อนในห้องประธานนักเรียน (NC WonCin)
“5...6...7...8...1...2...3...4... 5...6...7...8...” เสียงนับจังหวะดังออกมาจากปากของหัวหน้าการแสดงอีกหนึ่งชุดของโรงเรียน มันเป็นการเต้นประกอบจังหวะเพลงมันๆ ที่ถูกขอมาจากรุ่นน้อง
“พี่เยซองเต้นผิดอีกแล้วนะครับ ต้องแบบนี้สิครับ เอาใหม่นะ 5...6...7...8” ยูซอนนับจังหวะต่อ แล้วก็ต้องกุมขมับอีกครั้งเมื่อเยซองเต้นผิดอีกครั้ง
“พี่เยซองครับ...”
“นี่นายอย่าบ่นมากได้มั้ย ฉันทำดีที่สุดแล้วนะ” เยซองเริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมาบ้างแล้ว มีกันอยู่ตั้งหลายคนแล้วทำไมมีเขาคนเดียวที่โดนด่า ก็แค่เต้นผิดนิดๆหน่อยๆ
“ดีของพี่ได้แค่นี้หรอครับ ตอนนี้ผมเป็นคนคุมการแสดงชุดนี้ กรุณาให้ความเคารพนิดนึงนะครับ” ยูซอนกอดอกบ่น ทำเอาเยซองเงียบในทันที ตกลงใครมันเป็นรุ่นพี่กันแน่
“พี่ฮันคยองกับฮยอกแจต้องเต้นเดี่ยวคนละช่วง ส่วนคนอื่นๆก็นั่งรอจังหวะตามที่ผมจัดไว้ให้นะครับ” ยูซอนแจกแจงรายละเอียด ทุกคนพยักหน้ารับทราบและเข้าประจำที่ของตัวเอง
พอดนตรีจังหวะมันๆ เริ่มขึ้น คนแรกที่ต้องโชว์คือฮันคยอง ลีลาที่ออกมานั้นทำเอาเหล่ารุ่นน้องที่มาดูการซ้อมถึงกับเลือดพุ่งเลยทีเดียว เปิดตัวด้วยการเด้งซักสี่ที ตามด้วยการยักย้ายตามจังหวะเพลง เรียกเสียงกรี๊ดได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
พอจบช่วงของฮันคยอง ฮยอกแจก็ลุกขึ้นวาดลีลาต่อทันที ท่าทางการเต้นนั้นชวนสยิวไม่แพ้ฮันคยอง ยิ่งหุ่นเล็กๆเอวบางๆอย่างฮยอกแจที่โยกย้ายส่ายสะโพกไปมา ทำเอาฮันคยองจ้องตาไม่กระพริบเลยทีเดียว
เมื่อผ่านการโชว์เดี่ยวของศิษย์และศิษย์ปัจจุบันที่วาดลีลาแข่งกัน สมาชิกคนที่เหลือซึ่งก็คือ เยซอง ยูซอน คิบอมและคยูฮยอน ก็ออกมาวาดลวดลายพร้อมกันโดยมีฮันคยองและฮยอกแจเต้นนำอยู่ด้านหน้า
“ถ้าวันงานได้แบบนี้ก็โอเคเลยล่ะ” ยูซอนบอกหลังจากที่เสียงเพลงจบลง ตามด้วยเสียงกรี๊ดที่ดังเข้ามาแทน
“แต่การแสดงชุดนู้นก็ไม่เลวเลยนะ” ฮันคยองชี้ไปที่การแสดงดนตรีของกลุ่มซีวอนที่ซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น
“เสียงพี่ฮีชอลนี่เพราะสุดยอดเลย” ฮยอกแจเอ่ยชมเมื่อซินเดอเรลล่าของตัวเองเปล่งเสียงอันไพเราะออกมา
“ผมก็ร้องเพลงเพราะเหมือนกันนะ” ฮันคยองหันไปพูดกับฮยอกแจแต่โดนทำเมินใส่
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ” ไม่นานเสียงสวรรค์ของประธานนักเรียนอย่างซีวอนก็ดังขึ้นมาแต่ไกล เหล่านักเต้นเลยแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง
“พี่ฮยอกแจฮะ” เสียงหวานที่เรียกนั้นทำให้ฮยอกแจหันไปมองในทันที แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าทำให้ฮันคยองรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย
“น้องแทมินมาดูการซ้อมด้วยเหรอครับเนี่ย” ฮยอกแจเดินเข้าไปหาแทมินที่ยืนอยู่กับมินโฮ
“ก็ต้องมาสิฮะ ผมต้องมาให้กำลังพี่ฮยอกแจอยู่แล้ว นี่ครับน้ำ” แทมินยิ้มเขินๆ แล้วบิดไปมา ก่อนจะหยิบขวดน้ำที่มินโฮถืออยู่ให้ฮยอกแจ
“ขอบคุณครับ” ฮยอกแจยิ้มขอบคุณแล้วรับน้ำมาดื่มทันที
“ฮยอกแจ” ฮันคยองที่เดินเข้ามายื่นขวดน้ำให้ฮยอกแจแต่กลับโดนตัดหน้าไปซะแล้ว
“ฉันมีแล้วนายกินไปเถอะ....ว่าแต่น้องแทมินจะกลับบ้านหรือยังครับ” ฮยอกแจหันมามองขวดน้ำในมือฮันคยองแล้วก็หันกลับไปสนใจแทมินอย่างเดิม
“ก็รอกลับพร้อมพี่ฮยอกแจไงครับ....นี่พี่ฮันคยองใช่มั้ยครับ” แทมินตอบคำถามฮยอกแจเสร็จก็หันไปถามฮันคยองต่อ
“ชะ...”
“ใช่แล้วครับน้องแทมิน จำที่พี่เคยบอกได้มั้ยว่าหน้าน้องแทมินเหมือนพี่ฮีชอลน่ะ พี่เขานั่งอยู่ตรงนั้นน่ะครับ” ฮยอกแจรีบชิงตอบตัดหน้าฮันคยองเพราะไม่อยากให้แทมินคุยด้วย ก่อนจะชี้ไปที่ฮีชอลที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ถ้าเกิดได้ฮันคยองเป็นคู่แข่งล่ะก็ เขานี่แหละคนแพ้แน่นอน
“โอ้โห! พี่เขาสวยจังเลยนะฮะ” แทมินมองตามที่ฮยอกแจบอกแล้วก็อุทานออกมา
“ถ้าพี่ฮีชอลสวย แทมินก็สวยเหมือนกันครับ ก็หน้าคล้ายกันนี่นา พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ฮยอกแจจะกลับกับผมต่างหาก” ฮันคยองพูดขึ้นก่อนที่ฮยอกแจจะได้พาแทมินเดินออกไป
“พูดบ้าอะไรของนายน่ะ กลับบ้านไปได้แล้วไป” ฮยอกแจออกปากไล่แล้วโอบไหล่แทมินเดินออกไปทันที
“เด็กนั่น...” ฮันคยองพูดตามหลังทั้งสองคนไป แล้วสายตาก็ไปสบเข้ากับมินโฮที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเข้า
“ไม่ไปกับเขาเหรอ....แทมินนั่นเพื่อนน้องใช่มั้ย ฮยอกแจเป็นแฟนในอนาคตของผมนะ ฝากบอกเพื่อนคุณด้วยว่าอย่ามาแย่ง” ฮันคยองหันไปพูดกับมินโฮที่ยืนนิ่งไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา
“ก็ไปบอกเขาเองสิครับ” พูดจบมินโฮก็เดินตามฮยอกแจกับแทมินออกไป
“ไอ้เด็กพวกนี้....นายกำลังนอกใจฉันอยู่นะฮยอกแจ” ฮันคยองสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตามออกไปบ้าง
“ซ้อมหนักเกินไปหรือเปล่าเนี่ย” ฮีชอลรับน้ำมาจากซีวอนก่อนจะหันไปบ่นกับดงเฮที่นั่งพักอยู่ข้างๆ โดยมีคิบอมคอยพัดให้อยู่
“มันไม่ใช่แค่งานเชื่อมสัมพันธ์นี่ครับ เราต้องแข่งกับโรงเรียนดงนาด้วย เพราะฉะนั้นผมถึงเต็มที่กับงานนี้ งานนี้เราต้องทำให้ดีที่สุด” ซีวอนเป็นคนตอบแล้วนั่งลงข้างๆแฟนหนุ่ม
“อยากได้อะไรที่มันตื่นตาตื่นใจมั้ยล่ะ” ฮีชอลหันไปถามซีวอนด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ใบหน้าสวยผุดรอยยิ้มร้ายกาจขึ้นมาจนคนมองเริ่มรู้สึกกลัว
“มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะครับพี่....ว่าแต่พี่อย่าคิดอะไรที่มันแผลงๆแล้วกัน” ซีวอนพูดอย่างไม่มั่นใจนัก ความคิดแฟนเขาใครๆก็รู้ว่ามันเกินความคาดหมายขนาดไหน
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ทำงานโรงเรียนล่มหรอก”
“พี่ต้องดึงดูดคนมากกว่าอยู่แล้ว สวยขนาดนี้” ซีวอนเชยคางฮีชอลขึ้นก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆหวังจะเชยชิมรสหวานที่ริมฝีปากของคนหน้าสวยให้หายเหนื่อยซักหน่อย แต่!
“นายจะทำอะไรพี่ฉัน ฉันนั่งหัวโด่อยู่นี่ ดูที่ดูทางซะบ้างสิ” ดงเฮที่นั่งอยู่ข้างฮีชอลผลักหัวซีวอนออกห่างจากพี่ชายอย่างแรง
“พูดอย่างกับพวกนายไม่เคยทำ” ซีวอนว่าอย่างไม่สบอารมณ์พลางส่งซิกให้คิบอมพาดงเฮออกไปไกลๆจากเขาสองคน
“กลับบ้านกันเถอะซีวอน เหนื่อยจะตาย อยากอาบน้ำแล้ว” ฮีชอลลุกขึ้นยืนก่อนจะหันกลับมาฉุดซีวอนให้ลุกขึ้นตาม คนหน้าหล่อได้แค่ทำหน้าเซ็งแล้วยอมลุกขึ้นตามแรงฉุดแต่โดยดี
“พี่กลับก่อนนะ บ๊าบบาย” ฮีชอลเดินควงแขนซีวอนออกไปจากหอประชุมเรียบร้อยแล้ว ส่วนคิบอมก็ยังคงนั่งพัดให้ดงเฮอยู่เหมือนเดิม
“เหนื่อยมั้ย” ดงเฮหันไปถามคิบอมที่ยิ้มตาหยีกลับมาให้แทนคำตอบ
“กลับบ้านกันเถอะ” ยังไม่ทันที่คนชวนจะได้ลุกขึ้น คิบอมก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนและฉุดดงเฮให้ลุกขึ้นมา
“วันนี้ด๊องจะไปค้างบ้านผมมั้ย”
“ไม่เอาหรอกเหนื่อยขนาดนี้ กลับบ้านไปนอนดีกว่า”
“งั้นขอมัดจำของวันนี้แล้วกันนะครับ” พูดจบคนแก้มป่องก็ก้มลงหอมแก้มแดงๆที่เหนื่อยจากการซ้อมไปฟอดใหญ่
“คิบอม! ทำอะไรเนี่ยคนอยู่เยอะแยะ” ดงเฮตีแขนล่ำไปหนึ่งทีแก้เขินหลังจากนั้นก็กอดลำแขนนั้นไว้แน่น
“อะไรกันครับ แค่นี้ก็เขิน มากกว่านี้ยังทำมาแล้วเลย” คิบอมยิ้มตาหยีที่ได้แกล้งดงเฮ
“ถ้าพูดอีกจะไม่ไปค้างบ้านบอมแล้วนะ” ดงเฮพูดงอนๆ
“ครับๆ ไม่พูดแล้วก็ได้”
“อยากกลับบ้าน~” ดงเฮร้องออกมาเหมือนเด็กๆแล้วเอนหัวซบลงกับไหล่ของคิบอมเดินควงแขนกันออกไป ท่ามกลางสายตาของเหล่ารุ่นน้องที่มาดูการซ้อม บางคนก็แทบจะกรี๊ดออกมา คู่เมื่อกี้ก็เกือบจะจูบกันแถมยังเดินควงกันออกไปอีก แต่คู่นี้ก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน
เยซองเดินมาหาเรียวอุกที่เดินกำลังของอยู่ก็ตรงเข้ากอดจากทางด้านหลังทันที เรียวอุกหันมามองแล้วยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหันไปเก็บของต่อ
“เหนื่อยมั้ยครับ” เยซองถามหลังจากคลายอ้อมกอดออก
“เยเย่ไม่เหนื่อยกว่าเหรอ เห็นโดนว่าตั้งหลายรอบ” เรียวอุกหันมายิ้ม เตรียมยกกระเป๋าขึ้นสะพายแต่โดนเยซองแย่งไปถือซะก่อน
“ไม่ดีครับอย่าพูด” เยซองจับมือเรียวอุกแล้วทั้งสองคนก็เริ่มออกเดิน
“พยายามเข้านะ” เรียวอุกบีบมือเยซองแล้วหันไปยิ้มให้
“เพื่ออุกกี้ของเยเย่ ต้องสู้อยู่แล้วครับ”
“รักเยเย่นะครับ” เรียวอุกบอกเขินๆ
“ผมก็รักอุกกี้เหมือนกันครับ” เยซองเปลี่ยนจากจับมือมาเป็นกอดเอวแทน
แล้วทั้งสองคนก็เดินออกไปท่ามกลางความอิจฉาของเหล่ารุ่นน้อง นับได้ว่าคู่นี้แหละ คู่หวานแห่งปี
“คยู~” ซองมินเมื่อแยกตัวออกมาก็เดินมาหาคยูฮยอนที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่ ใช้กระเป๋าตัวเองฟาดลงเบาๆที่แผ่นหลังของคนรัก
“ต้องไปเก็บของที่บ้านอีกหรือเปล่า” คยูฮยอนหันหน้ากลับมาแล้วดึงกระเป๋าซองมินมาถือเอง
“ไม่รู้สิ แต่ไปดูหน่อยก็ดีมั้ง” ซองมินส่ายหน้าเล็กน้อย ตั้งแต่วันนี้แล้วสินะที่เขาต้องไปค้างบ้านคยูฮยอน
“อืม” คยูฮยอนพยักหน้ารับ เอื้อมไปจับมือซองมินไว้แล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังบ้านซองมิน
เมื่อมาถึงบ้านก็พบกับกระเป๋าเดินทางสองสามใบวางอยู่ที่ห้องรับแขก พร้อมกับคุณลีและคุณนายลีที่นั่งยิ้มแฉ่งมาให้แต่ไกล
“ว่าไงลูก” เมื่อเห็นหน้าลูกชายสุดที่รัก คุณนายลีก็อ้าแขนรับอ้อมกอดทันที ซองมินหอมแก้มผู้เป็นแม่ซ้ายขวา
“ทำไมวันนี้กลับเร็วจังล่ะครับ” ซองมินนั่งลงข้างคุณแม่แต่ยังคงกอดกันอยู่
“พ่อกับแม่ก็มารอส่งลูกน่ะสิ คยูฮยอนเข้ามานั่งก่อนสิลูก” คุณลีตอบคำถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแล้วหันไปเรียกลูกชายอีกคนที่ยืนอยู่
“สวัสดีครับ” คยูฮยอนโค้งให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนแล้วจึงเดินเข้าไปนั่งโซฟาตัวเล็กที่เหลืออยู่
“หนีแม่ไปอยู่กับคยูฮยอนแบบนี้ แม่ก็คิดถึงเราแย่สิ” คุณนายลีขยี้ผมซองมินเบาๆ
“ผมไม่ได้หนีซักหน่อย บ้านเราก็ไม่ได้ห่างกันมากเท่าไหร่.....ยังไงผมจะหนีมานอนที่บ้านบ้างนะครับ” ซองมินพูดยิ้มๆ ประโยคหลังเข้าไปกระซิบกับแม่เพื่อให้ได้ยินกันสองคน แล้วสองแม่ลูกก็หัวเราะออกมา
“แอบมีความลับกันสองคนเหรอ” คุณลีพูดขึ้นอย่างน้อยใจ
“ไม่ใช่นะครับ” ซองมินรีบโบกมือปฏิเสธ
“ไม่มีความลับ แต่คบอยู่กับคยูแล้วไม่บอกพ่อกับแม่เนี่ยนะ ว่าไงพ่อลูกเขยนั่งเงียบเชียว” กัดลูกชายตัวเองเล็กน้อยแล้วจึงหันไปแซวคนที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรตั้งแต่เข้ามา
“ครับ” คยูฮยอนยิ้มแห้งๆกลับมาให้ ส่วนซองมินหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว
“ว่าแต่เราสองคนน่ะ ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว มันคงไม่เกินเลยเท่าที่พ่อเห็นใช่มั้ย” คุณลีเลิกคิ้วถาม ทำเอาซองมินกับคยูฮยอนถึงกับอึ้ง นี่พ่อรุกพวกเขาเร็วและแรงไปหรือเปล่า
“ผมยังบริสุทธิ์นะ” ซองมินพูดแล้วทำแก้มป่อง จนคนเป็นพ่อเองก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ทำไมลูกเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้
“คยูทนได้ยังไงลูก! ถ้าเป็นพ่อนะเสร็จไปนานแล้ว” คุณลีพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ทำเอาคยูฮยอนหน้าแดงตามซองมินไปเรียบร้อย ได้รับความสนับสนุนขนาดนี้คงอีกไม่นานเกินรอ
“คงอย่างนั้นมั้งครับ” คยูฮยอนพึมพำเบาๆ
“คุณก็ไปแซวลูก...ยังไงแม่ก็ฝากซองมินด้วยนะคยู อาจจะเอาแต่ใจไปหน่อย อาจจะขึ้โวยวายไปบ้าง แต่ก็ทนเอาหน่อยนะลูกนะ” คุณนายลีเตรียมฝากฝั่งลูกชายเต็มที่
“ครับ” คยูฮยอนพยักหน้ารับถี่ๆ
“นี่ผมยังไม่ได้แต่งงานซักหน่อย” ซองมินพึมพำเบาๆ
“อาจจะทำตัวน่ารักจนคยูชักจะอดใจไม่ไหว” คุณลีเริ่มพูดบ้าง
“พ่อครับ!” ซองมินว่าพ่อตัวเองเสียงเขียว
“ตลอดเลยล่ะครับ” คยูฮยอนพึมพำเบาๆ
“จริงๆแล้วพ่อกะว่าถ้าเราสองคนแบบว่า.....อย่างนั้นอ่ะนะ....กันแล้ว พ่อกับคุณโจจะได้ให้เราสองคนหมั้นกันไว้ซะเลย”
“คุณพ่อ!” ซองมินเรียกพ่ออีกครั้งด้วยน้ำเสียงงอนๆ แล้วใบหน้าหวานก็แดงขึ้นเรื่อยๆ แต่คยูฮยอนกลับก้มหน้าแล้วแอบยิ้ม
“พ่อล้อเล่นน่ะลูก แต่พ่อจริงจังนะ”
“พอเถอะค่ะคุณ ฉันว่าเราไปส่งลูกกันดีกว่าค่ะ ไปลูก” คุณนายลีรีบหยุดสามีไว้ก่อนที่จะแซวลูกไปมากกว่า ก่อนจะพาซองมินเดินออกไปยังลานจอดรถ
“ไป! พ่อลูกเขย”
“อ่ะ ครับ” คยูฮยอนลุกขึ้นแล้วก็โดนคุณลีกอดคอกันเดินออกไป ตามด้วยเหล่าคนรับใช้ที่ยกกระเป๋าออกไปให้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ฉันนอนห้องไหนเหรอ” ซองมินถามขึ้นเมื่อมาถึงบ้านคยูฮยอนเรียบร้อยแล้ว กระเป๋าทุกใบถูกคนรับใช้ยกขึ้นตามคุณหนูทั้งสองขึ้นมาชั้นบน
คยูฮยอนไม่ได้ตอบคำถามเพียงแค่หันมายิ้มให้เท่านั้นก่อนจะเดินนำไปยังห้องนอนของตัวเองทำเอาซองมินหยุดเดินในทันที
“หยุดทำไมล่ะ” คยูฮยอนหันมาถามแล้วฉุดข้อมือซองมินให้เดินตามเขาเข้าไปในห้อง
“ไม่เอานะ!” ซองมินดิ้นพล่าน ให้นอนร่วมห้องกับคยูฮยอน ขอกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า
“ถ้านายดื้อฉันจะ....” คยูฮยอนหยุดพูดแค่นั้นแล้วก็ใช้สายตาโลมเลียซองมินตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไอ้บ้า! คยู! ไอ้หื่น!” ซองมินว่าเคืองๆ แล้วเดินนำคยูฮยอนเข้าไปในห้อง ทำไมเขาถึงขัดอะไรคยูฮยอนไม่ได้เลยซักครั้ง
“ขอบคุณมากครับ” คยูฮยอนกล่าวขอบคุณเหล่าคนรับใช้เมื่อกระเป๋าทั้งหมดถูกนำมาวางไว้ภายในห้อง สายตาเหลือบไปมองซองมินที่นั่งหน้ายู่อยู่บนเตียง
“จัดของสิ”
“ไว้ก่อนไม่ได้เหรอ...เหนื่อย!” ซองมินล้มตัวลงนอนแล้วเอาหมอนมาปิดหน้าไว้
“ก็ไปอาบน้ำสิ จะได้นอน” คยูฮยอนลากกระเป๋าซองมินไปวางไว้ตรงมุมห้องแล้วนั่งลงข้างๆซองมิน
“นอนก่อนไม่ได้เหรอ”
“ฉันไม่นอนกับคนไม่อาบน้ำหรอกนะ” คยูฮยอนดึงหมอนที่ปิดหน้าซองมินออก
“งั้นก็ให้ฉันไปนอนห้องอื่นสิ...นะ” ซองมินจ้องหน้าคยูฮยอนส่งสายตาน่าสงสารไปให้ แต่คยูฮยอนกลับเข้าใจคนละอย่าง
“จะยั่วหรือไง”
“ยั่วบ้าอะไรเล่า!” ซองมินลุกพรวดขึ้นทันที เดินไปที่กระเป๋าของตัวเอง หยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าที่จะใส่เข้าห้องน้ำไป
“ไม่ยั่วก็เหมือนยั่วนั่นแหละน่า” คยูฮยอนพึมพำแล้วเปิดโทรทัศน์นอนดูอย่างสบายอารมณ์
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผ่านไปสองสัปดาห์กับการเตรียมงานและการแสดงในงานเชื่อมสัมพันธ์ที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ประธานนักเรียนอย่างซีวอนเลยต้องทำหน้าที่อย่างหนัก ทั้งดูแลเรื่องความเรียบร้อย และเป็นตัวแสดงในการแสดงของวันพรุ่งนี้
“เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัดเลย” ซีวอนบิดขี้เกียจแล้วหมุนเอวไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า หลังจากที่งานทุกอย่างเสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์
“ทุกคนขอบคุณมากเลยนะครับ” ซีวอนตะโกนบอกทุกๆคน และเดินไปนั่งข้างๆฮีชอลที่กำลังนั่งพักอยู่
“น้องๆกลับไปหมดแล้วนี่นา” ฮีชอลบอกเมื่อกวาดสายตาไปรอบหอประชุมแล้วไม่เจอสมาชิกในแก๊งซักคน เห็นหลังเยซองกับเรียวอุกแว๊บๆเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้
“งั้นเราก็กลับกันบ้างเถอะครับ”
“ยังไม่อยากกลับเลย เพิ่งสี่โมงเอง” ฮีชอลยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“แล้วจะไปไหนล่ะครับ”
“พาไปดูห้องประธานหน่อยสิ” ฮีชอลร้องขอแบบอ้อนๆ
“ห้องผมน่ะเหรอ จะเข้าไปทำไมครับ” ซีวอนเลิกคิ้วถาม ห้องของประธานนักเรียนน่ะ มีไว้เฉพาะใช้ประชุมพวกคณะกรรมการนักเรียน ไม่รู้ว่าฮีชอลอยากเข้าไปทำไม
“ไม่ได้เหรอ” ฮีชอลพูดน้ำเสียงงอนๆ ถ้าเขาอยากได้อะไรซีวอนต้องให้เขาสิ ห้องประธานน่ะได้ข่าวว่าหรูหราอย่าบอกใคร แต่ไม่ใช่คณะกรรมการนักเรียนเลยไม่เคยมีสิทธิ์ได้เข้าไปดูซักครั้ง
“ได้สิครับ ผมก็แค่อยากรู้ว่าจะไปทำไม มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก”
“ก็แค่อยากรู้ว่ามันหรูอย่างที่เคยได้ยินมาหรือป่าว”
“งั้นก็ไปสิครับ” ซีวอนหันมายิ้มให้และฉุดฮีชอลให้ลุกขึ้น
ทั้งสองตรงไปยังห้องของประธานนักเรียน โดยผ่านห้องคณะกรรมการนักเรียนก่อน
“นี้แค่ประตูห้องนะเนี่ย” ฮีชอลแบบตะลึงเมื่อเห็นป้ายที่ติดอยู่หน้าประตูห้อง มันทำด้วยหินอ่อนอย่างดีต่างจากที่ติดไว้หน้าห้องคณะกรรมการนักเรียนโดยสิ้นเชิง
ซีวอนหันมายิ้มเล็กน้อยแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป ทำเอาฮีชอลถึงกับอ้าปาเหว๋อเลยทีเดียว นี่มันห้องทำงานของประธานนักเรียนหรือห้องสูทของโรงแรมกันแน่ ถ้าไม่ติดว่ามีโต๊ะยาวสำหรับไว้ประชุมกับจอโปรเจกเตอร์คงนึกว่าอยู่ที่ห้องสูทของโรงแรมหรูซักแห่งแน่ๆ
“มิน่าล่ะ ตอนที่ขอยุนโฮเข้ามามันไม่ยอมให้เข้า” ฮีชอลบ่นอยู่คนเดียวแล้วเดินไปตามส่วนต่างๆของห้อง
“จริงๆแล้วเขาก็ไม่ให้ใครเข้านอกจากพวกคณะกรรมการนักเรียนหรอกครับ แต่พี่กรณีพิเศษ”
“โซฟาหรูกว่าบ้านฉันอีกมั้งเนี่ย” ฮีชอลกระแทกตัวนั่งลงที่โซฟาอย่างแรง แต่ตัวของฮีชอลกับกระเด้งขึ้นลงเพราะความนุ่มของโซฟา
“ถ้ามีเตียงนะ ฉันคงนึกว่าอยู่โรงแรมหรูๆ”
“ถ้ามีเตียงก็ดีสิครับ” ซีวอนนั่งลงข้างๆฮีชอล แล้วโอบกอดไว้อย่างเจ้าข้าวเจ้าของ
“อย่ามีเลย เดี๋ยวก็ไม่ได้ทำงานกันพอดี”
“ทำงานอย่างเดียวมันก็เหนื่อยนะครับ ผมน่ะประชุมเช้าประชุมเย็น ช่วงนี้ผมเหนื่อยมากๆเลยนะครับพี่” ซีวอนซุกหน้าลงกับไหล่ของฮีชอลเพื่อต้องการพัก
“ผ่อนคลายหน่อยดีมั้ย” ฮีชอลเชยคางซีวอนให้เงยขึ้นสบตากับตัวเอง
“ยังไงล่ะครับ”
ฮีชอลยิ้มที่มุมปากแล้วรั้งคอซีวอนเข้ามาจูบ เผยอปากออกเพื่อให้อีกฝ่ายส่งลิ้นเข้ามาได้อย่างง่ายดาย ลิ้นของทั้งคู่กี่ยวกวัดกันนัวเนียจนหน่ำใจซีวอนจะผละออกมาแต่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังสัมผัสกันอยู่
“กลับบ้านดีกว่ามั้ยครับ” ซีวอนกระซิบติดริมฝีปาก
“นี่ที่ก็ได้มั้ง ถ้าไม่ไหวน่ะ” ฮีชอลยิ้มยั่ว ทำให้ซีวอนยิ่งอารมณ์เตลิด
“โอเคครับ”
เนื่องจากฉากนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
เพราะฉะนั้นให้หาลิงค์อ่านบนShotBoxจ้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
kr...Talk
สวัสดีค่ะทุกคนมาตามนัดแล้วนะ
พุ่งนี้ก็จะได้ไปเจอคยูอีกแล้ว ทำไม12+ครั้งนี้ไม่เป็นวอนคยูมินบ้าง(เป็นไปไม่ได้หรอก)
เรื่องNC อ่านวอนซินไปก่อนแล้วกันนะ อีกไม่กี่ตอนก็คยูมินแล้ว อดใจรอหน่อย
ขอบคุณสำหรับKyuminที่รักด้วยนะ ที่กลับมาอ่านแล้ว
มีอีกเรื่องนึงก่อนไป พวกเรามีโครงการเขียนเรื่องใหม่แล้ว
เด๋ววันหลังจะมาเล่าให้ฟัง รักทุกคนเลย รักคยูมินกับSuper Juniorที่สุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น