[FIC SJ] รักวุ่นๆ ชุลมุนยกแก๊ง[KYUMIN]

ลำดับตอนที่ #37 : Part 8 : ก่อเรื่องอีกแล้วนะ!! ฮยอกแจ ภาค2

Part 8 : ก่อเรื่องอีกแล้วนะ!! ฮยอกแจ

 

 

 

ที่สนามของโรงเรียนเองก็มีการจัดซุ้มขายของของทั้งสองโรงเรียน โดยมีการกำหนดว่าถ้าโรงเรียนไหนขายของได้มากกว่ากันโรงเรียนนั้นจะชนะ ไม่มีของรางวัลหรือของแลกเปลี่ยนอะไร แต่เป็นศักดิ์ศรีของโรงเรียน ซึ่งเรื่องนี้เหล่าอาจารย์ไม่ได้มีส่วนรู้เห็นด้วยเลย มันเป็นการแข่งขันกันอย่างลับๆของนักเรียน

 

“ขายไปได้เท่าไหร่แล้ว” ซีวอนเดินเข้าไปถามจุนซูที่เป็นคนควบคุมและออกความคิดเกี่ยวกับของที่จะขายในวันงาน

 

“ก็เรื่อยๆนะ ดูในกล่องเอาเองแล้วกัน” จุนซูชี้ไปที่กล่องที่ทำไว้เพื่อเก็บคะแนนจำนวนคนที่มาซื้อก่อนจะตอกไข่ใส่กระทะหลุมที่อยู่ตรงหน้า

 

“ขายไข่นกกระทาเนี่ยนะ” ฮีชอลชี้ไปที่ถาดไข่ที่วางอยู่เป็นตั้งๆ พร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหา

 

“เรื่องนี้จุนซูเขาจัดการ ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง” ซีวอนรีบโบกมือปฏิเสธความผิดที่เขาอาจจะได้รับก็เป็นได้ ก็ดูฮีชอลทำหน้าเข้าสิ ขายไข่นกกระทาแล้วมันผิดตรงไหน

 

“อ้าว!ซีวอน ทำไมนายพูดงี้อ่ะ ฉันจะขายได้ก็ในเมื่อได้รับอนุญาตจากนายนะ” จุนซูหันมาแว๊ดกลับ แล้วกลับไปตอกไข่ใส่กระทะ เพราะคนที่ยืนรอซื้อมีเยอะพอสมควร ตั้งแต่ที่ฮีชอลกับซีวอนออกมาจากหอประชุมคนก็เริ่มออกตามมาบ้างบางส่วน

 

“ใช้ไม่ได้เลยนะซีวอน....นี่ จุนซู ทำให้พี่ชุดหนึ่งสิ” ฮีชอลส่ายหน้าให้ซีวอน แล้วเดินไปสะกิดจุนซู

 

“ได้ครับ รอแป๊บนึงนะครับพี่ฮีชอล” จุนซูหันมายิ้มให้แล้วกลับไปปฏิบัติหน้าที่ตอกไข่และแคะไข่ต่อ

 

“เป็นงั้นไป” ซีวอนพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อเห็นฮีชอลอยากกินไข่นกกระทากับคนอื่นเขาด้วย แต่ถือว่าเป็นลูกค้าวีไอพี ไม่ต้องรอนาน ไข่นกกระทาพร้อมซีอิ้วขาวกับพริกไทก็มาอยู่ตรงหน้า ฮีชอลนั่งลงที่โต๊ะในซุ้ม กินอย่างเอร็ดอร่อย

 

“ว่าแต่โรงเรียนนั้นเขาขายอะไรหรอ” ฮีชอลเบ้ปากไปที่ซุ้มของโรงเรียนดงนาที่มีคนมุงเยอะไม่แพ้กัน

 

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”

 

“เอ....พี่ชินดงหายไปไหนนะ” ฮีชอลเริ่มเรียกหาพ่อบ้านหรือบอดี้การ์ดประจำตัว ที่เห็นอยู่ในหอประชุมแวบๆ แต่ไม่รู้ว่าตามออกมาข้างนอกด้วยหรือเปล่า

 

“ครับคุณฮีชอล เรียกผมหรือเปล่า” เพียงกระพริบตาเดียวที่เรียกหา ชินดงก็ปรากฏกายขึ้นทันที

 

“พี่ช่วยไปดูซุ้มของโรงเรียนดงนาให้ผมหน่อยสิ ว่าเขาขายอะไร”

 

“ได้ครับ” ชินดงรับคำสั่งแล้วเดินแหวกผู้คนเข้าไปยังซุ้มของโรงเรียนดงนา ไม่นานก็กลับมาพร้อมคำตอบ

 

“กาแฟโบราณ ชานม โอวันติน นมแพะ อะไรประมาณนี่แหละครับ” ชินดงรายงายแล้วสายตาก็จับจ้องอยู่ที่ไข่นกกระทาของฮีชอลที่กำลังจิ้มใส่ปาก

 

“พี่อย่ามาแย่งผมกินนะ ไปบอกจุนซูสิ บอกว่าผมขออีกชุด”

 

“ครับ” ชินดงพยักหน้าตามที่ฮีชอลบอกแล้วเดินไปสะกิดจุนซู พร้อมกับชูนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วหักนิ้วชี้นั้นไปทางฮีชอล เป็นอันว่าจุนซูเข้าใจว่าชินดงต้องการอะไร

 

“โรงเรียนนั้นเขาขายของหรูกว่าเราอีกนะ”

 

“ก็แค่กาแฟ” ซีวอนดูเหมือนไม่ซีเรียสเท่าไหร่   ยังไงโรงเรียนเขาต้องขายได้มากกว่าอยู่แล้ว แต่ถึงแพ้ก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก ก็ในเมื่อมันไม่มีอะไรเป็นเดิมพัน

 

“พี่ชินดงมานั่งกับผมมา” ฮีชอลกวักมือเรียกเมื่อชินดงได้ไข่นกกระทามาแล้ว ชินดงพยักหน้ารับแล้วนั่งลงข้างๆฮีชอล

 

“ว่าแต่ใช้อะไรเป็นเกณฑ์วัดเหรอว่าใครจะชนะ” ฮีชอลเริ่มถามต่อ

 

“ที่กล่องนั่นไงครับ คนที่ยืนคุมอยู่เป็นเด็กจากดงนา มันเป็นจำนวนคนที่มาซื้อน่ะครับ”

 

“หรอ....แต่แบบนี้มันก็ไม่สนุกเท่าไหร่เลยนะ แข่งกันทั้งที ไม่มีของรางวัลอะไรมาล่อใจเลย”

 

“ไม่มีนั่นแหละดีแล้วครับ”

 

“ช่างเหอะ! ว่าแต่ทำไมพวกลีทึกยังไม่ออกมาซักทีนะ” ฮีชอลพูดพลางชะโงกหน้ามองหาเพื่อนๆที่เหลือ

 

“มานู้นแล้วครับ” ชินดงพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนๆคนที่เหลือกำลังมุ่งหน้ามาที่ซุ้มพอดี พร้อมกับกองทัพเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่งที่เดินตามออกมา

 

                “สงสัยจะพาลูกค้ามาด้วยมั้งเนี่ย” ฮีชอลพูดแล้วจิ้มไข่ชิ้นสุดท้ายเข้าปาก

 

                “มากันก็ดีแล้ว พวกนายไปเรียกลูกค้านะ แล้วพวกนายก็ไปช่วยกันทำ” พอคนที่เหลือมาถึงฮีชอลก็ออกปากสั่งทันที คิบอมกับคยูฮยอนถูกสั่งให้ไปเรียกลูกค้า ส่วนซองมิน ดงเฮและเรียวอุกได้รับหน้าที่ให้ไปช่วยจุนซู

 

                “ทำไมเป็นพวกผมล่ะ” คิบอมถามขึ้น เรื่องที่ทำกับดงเฮของเขายังไม่ทันหายเคืองโดนใช้อีกและ

 

                “ก็พวกนายยังเรียนอยู่ที่นี่ก็หัดช่วยโรงเรียนบ้างสิ ไปได้แล้ว บ่นมากจริง”

 

                “แล้วพี่ซีวอนล่ะ” คิบอมกับคยูฮยอนยังคงไม่ยอมง่ายๆ ส่วนซองมิน ดงเฮและเรียวอุกไปทำหน้าที่เรียบร้อยแล้ว

 

                “เขาเป็นประธานนักเรียน พวกนายนั่นแหละไปทำ นายด้วยฮยอกแจ” ตอบคำถามคิบอมกับคยูฮยอนเสร็จก็หันไปสั่งฮยอกแจที่อุตส่าห์หลบอยู่หลังฮันคยองก็ยังไม่รอด

 

                แล้วทุกคนก็ต้องทำตามที่ฮีชอลบอกอย่างช่วยไม่ได้  คิบอม คยูฮยอน และฮยอกแจออกไปใช้หน้าตาเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน ซองมินทำหน้าที่ส่งไข่ให้ดงเฮตอกลงในกระทะ ส่วนเรียวอุกทำหน้าที่แคะไข่ใส่ถาดโฟม

 

                “ไปใช้น้องๆเขา คนทำก็มีตั้งเยอะแยะแล้ว” ลีทึกบอกฮีชอลที่นั่งมองน้องๆ ด้วยความภาคภูมิใจที่มีคนทำตามคำสั่ง

 

                “ก็เราต้องแข่งกับโรงเรียนนั้นด้วยหนิ ถ้าไม่เอาไอ้พวกนั้นไปล่อหน้าร้าน คนจะเข้ามาซื้อเหรอ”

 

                “มีแข่งกันด้วยเหรอ” คังอินถาม

 

                “ที่จริงคนชนะมันก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่เราเป็นเจ้าภาพ แพ้ไม่ได้เด็ดขาด” ฮีชอลตอบอย่างมุ่งมั่น พลางหันไปดูพวกน้องๆ ที่พอออกไปโชว์ตัวหน้าร้านปุ๊บคนก็เยอะขึ้นทันตาเห็น ส่วนคนที่ต่อแถวของเหล่าแก๊งหน้าหวานก็ดูจะเยอะกว่าแถวอื่นๆ

 

                “มีด้วยเหรอ แข่งแล้วไม่ได้อะไร แบบนี้มันจะเรียกว่าแข่งได้เหรอ” ลีทึกพูด

 

                “ไม่มีนั่นแหละดีแล้วครับ...ผมขอออกไปดูหน้าร้านหน่อยนะครับ” ซีวอนพูดจบก็ลุกขึ้นควงแขนฮีชอลเดินออกไปด้วยกันทันที ไม่รู้จะเรียกเรตติ้งกันไปถึงไหนคู่นี้

 

“พี่ฮยอกแจฮะ” เสียงหวานๆของแทมินทำให้ฮยอกแจที่ยืนเซ็งอยู่หน้าร้านหันไปยิ้มให้จนเห็นฟันครบทุกซี่พร้อมกับเหงือกแดงๆ

 

                “ครับ รับไข่นกกระทาซักสองชุดมั้ยครับ” ฮยอกแจรีบขายของทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

 

                “ครับๆ....ตอนเต้นพี่ฮยอกแจเท่มากเลยนะฮะ” แทมินพยักหน้ายิ้มๆ

 

                “จริงเหรอครับ....เรียวอุกขอสองชุด” ฮยอกแจตอบรับแล้วหันไปสั่งเรียวอุกที่กำลังแคะไข่อย่างขะมักเขม้น

 

                “แซงคิวแบบนี้ผมจะไม่โดนว่าเอาเหรอฮะ”

 

                “ไม่มีใครกล้าว่าน้องแทมินหรอกครับ นี่ครับ” ฮยอกแจยื่นไข่นกกระทาให้แทมินแล้วแทมินก็ยื่นให้มินโฮที่ยืนอยู่ข้างๆอีกต่อ

 

                “นั่นพี่ฮีชอลใช่มั้ยฮะ ผมเพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ” แทมินชี้ไปที่ฮีชอลที่เดินควงออกมากับซีวอน

 

                “ครับ”

 

                “น่าอิจฉาจัง” แทมินจ้องซีวอนกับฮีชอลตาไม่กระพริบ

 

                เมื่อซีวอนกับฮีชอลออกมาหน้าร้านก็ดูเหมือนจะได้รับความสนใจเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าชายหรือหญิง หรือมาจากโรงเรียนไหนก็แล้วแต่ ต่างก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพไว้ทั้งนั้น

 

                “ดังไม่เปลี่ยนเลยนะคุณประธานนักเรียน” บุคคลที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าทำให้ซีวอนถึงกับแสยะยิ้มออกมา คังตะ ประธานนักเรียนของโรงเรียนดงนาพร้อมกับโบอารองประธานนักเรียนที่ยืนอยู่ข้างๆกัน

 

                “พี่ฮีชอลก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ” โบอาพูดพร้อมกับยิ้มหวานส่งให้ซีวอน เสียงที่ฟังดูแล้วใส่จริตเล็กน้อย ทำให้ฮีชอลเริ่มไม่ประทับใจกับการพบเจอครั้งนี้

 

                “มีอะไรหรือเปล่าครับคุณคังตะ” ซีวอนใช้น้ำเสียงขรึมเพื่อข่มคู่แข่ง

 

“ฉันก็แค่จะมายื่นข้อเสนอ....มันไม่สนุกนะว่ามั้ย แข่งกันแล้วไม่มีอะไรเดิมพันหรือของตอบแทนแบบนี้น่ะ” คังตะพูดแล้วส่งสายตายียวนกลับมาให้

 

                “จะเอาอะไร”

 

                “อะไรดีล่ะ....อืม....งบโรงเรียนซักห้าแสนวอนเป็นไง ถึงนายแพ้นายก็คงมีปัญญาจ่ายคืนโรงเรียนอยู่แล้วล่ะ” คังตะยื่นข้อเสนอ

 

                “อืม....อย่าดีกว่า เดี๋ยวโรงเรียนนายไม่มีเงินจ่าย ประธานนักเรียนอย่างนายจะโดนอาจารย์เล่นงานเอาได้นะ” ซีวอนทำท่านึกซักพัก แล้วแสยะยิ้มออกมาเมื่อพูดจบ

 

                “ฐานะฉันก็ไม่ได้ต่างจากนายเท่าไหร่หรอกนะ ซีวอน”

 

                ดูเหมือนการเจรจาของทั้งสองฝ่ายในตอนนี้จะได้ความสนใจอย่างมาก หลายคนเริ่มเข้ามามุ่งดู ส่วนพวกลีทึกที่อยู่ในซุ้มก็ออกมาดูด้วยเช่นกันเพราะคนมันมุ่งเยอะผิดปกติ

 

                “หึ” ซีวอนแค่นยิ้มออกมา ไม่ใช่ว่าไม่กล้า แต่กับการเอาเงินตั้งห้าแสนวอนไปทำอะไรโง่ๆแบบนี้ มันไร้สาระสิ้นดี

 

                “กลัวแพ้ก็บอกมาตรงๆเถอะ” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูถูกเต็มที่ จนฮีชอลแทบจะทนไม่ไหว

 

                “พี่ฮยอกแจฮะ มันมาหยามโรงเรียนเราแบบนี้ยอมได้ไงฮะ” แทมินเข้าไปกระแซะฮยอกแจ ทำหน้าทำตาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนโรงเรียนสุดๆ

 

                “นั่นสินะครับ....โธ่! ไอ้หน้าแหลม เงินแค่ห้าแสนวอน เอาสิ! ยังไงโรงเรียนฉันก็ไม่มีทางแพ้โรงเรียนแกหรอก!” ฮยอกแจโผลงขึ้นทันทีเมื่อโดนกระตุ้น ทำเอาคนที่เหลือหันไปจ้องที่ฮยอกแจกันหมด

 

                “โอเค! งั้นตกลงตามนี้นะซีวอน ไม่แน่โรงเรียนฉันอาจจะได้งบพัฒนาเพิ่มขึ้นซะแล้วสิ” คังตะพูดขึ้นอย่างมั่นใจก่อนจะเดินหายไปทางซุ้มของโรงเรียนตัวเองกับโบอา

 

                “ฮยอกแจ!!!!!!!!!!!” หลายคนประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน นี่ฮยอกแจก่อเรื่องให้พวกเขาอีกแล้ว

 

                “คะ....ครับ” ฮยอกแจหน้าซีดลงทันที เมื่อทุกคนในแก๊งทั้งสมาชิกปัจจุบันและอดีตสมาชิกจ้องมาที่เขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

 

                “ถ้าเราแพ้นายต้องรับผิดชอบ!!” ฮีชอลออกคำสั่งด้วยเสียงที่แหลมปี๊ด พอๆกับอารมณ์โมโหในตอนนี้

 

                “หา! ไม่รับผิดชอบร่วมกันหรอกเหรอครับ เราอยู่โรงเรียนเดียวกันนะ” ฮยอกแจถามเสียงหงอย

 

                “ไม่!!!!!!!!!” ทุกคนตอบออกมาชัดเจนเหมือนรอบแรก แล้วต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิม

 

                “เราต้องชนะอยู่แล้ว....ว่าที่แฟน” ฮันคยองเดินมาตบบ่าฮยอกแจเบาๆสองสามที หันไปยิ้มให้แทมินเพื่อบ่งบอกให้รู้ว่าเขานี่แหละที่ต้องเป็นเจ้าของอยอกแจ แล้วเดินกลับเข้าไปนั่งในซุ้มเพื่อมองดูฮยอกแจเหมือนเดิม

 

                “ว่าที่แฟนบ้าบออะไรเล่า!” ฮยอกแจบ่นอย่างหัวเสีย ยืนนิ่งอยู่หน้าร้าน คิดอยู่ว่าถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาความซวยมาเยือนเขาแน่ๆ เงินตั้งห้าแสนจะไปหามาจากไหน

 

                “พี่ฮันคยองเขา....” แทมินมองตามฮันคยองเข้าไปในซุ้มพร้อมกับลากเสียงยาว

 

                “ไม่ใช่นะครับ หมอนั้นตู่ไปเองคนเดียวต่างหาก เราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลย” ฮยอกแจรีบโบกมือปฏิเสธยกใหญ่

 

                “เหรอฮะ....พี่ฮยอกแจไม่ต้องเครียดหรอกนะฮะ ยังไงโรงเรียนเราก็ต้องชนะอยู่ล่ะ” แทมินตอบรับหน้าบึ้งก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูร่าเริงเหมือนเดิม

 

                “ครับ หวังว่ามันคงจะเป็นอย่างนั้นนะ”

 

                “ผมว่าเราไปเดินเล่นกันมั้ยฮะพี่ฮยอกแจ มีอะไรน่าดูเยอะแยะเลย” แทมินชวนเสียงสดใส แล้วฮยอกแจจะปฏิเสธได้ยังไง

 

                “ได้สิครับ แต่ว่าพี่ต้องช่วยเรียกลูกค้าน่ะสิ ทำไงดี”

 

                “พี่คิบอมกับพี่คยูก็อยู่นี่ฮะ ไม่เห็นต้องห่วงเลย ไปกลับแทมินดีกว่านะฮะ” แทมินเข้าไปเกาะแขนอย่างอ้อนๆ ทำเอาฮยอกแจอ่อนระทวย

 

                “ครับ”

 

                “ฝากดูพี่ฮันคยองหน่อยนะ อย่าให้ตามไปล่ะ” แทมินเข้าไปกระซิบกันมินโฮแล้วจึงควงแขนฮยอกแจออกไป

 

                ทางฮันคยองเมื่อเห็นฮยอกแจออกไปกับแทมินก็เตรียมจะเดินตามทันทีแต่โดนมินโฮขวางไว้ซะก่อน

 

                “มีอะไรกับผมเหรอ” อารมณ์ฮันคยองเริ่มขุ่นมัวขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเขาขยับไปทางไหนมินโฮก็ขยับเข้ามาขวางไว้ตลอด

 

                มินโฮไม่ได้ตอบอะไร แต่ขยับตัวขวางฮันคยองไม่หยุด จนฮันคยองต้องเป็นหยุดเอง

 

                “ผมถามตอบหน่อยก็ได้นะครับ มีธุระอะไรกับผมเหรอ”

 

                “ไม่มี” มินโฮส่ายหน้า

 

                “แล้วมาขวางผมไว้ทำไม”

 

                มินโฮไม่ได้ตอบอะไร ฮันคยองเลยเดินออกไปเพื่อหาฮยอกแจส่วนมินโฮก็เดินตามไปติดๆไม่ยอมห่างเช่นกัน

 

                “คยู ฮยอกแจหายไปไหนแล้ววะเนี่ย” คิบอมกระตุกแขนเสื้อคยูฮยอนเพื่อให้หันมาสนใจตัวเองเมื่อมองหาแล้วไม่เห็นฮยอกแจในที่ๆควรจะอยู่

 

                “ก่อเรื่องแล้วหนีน่ะสิ”

 

                “ร้อนว่ะ ขอพักก่อนแล้วกัน” พูดจบคิบอมก็เดินเข้าไปในซุ้ม นั่งลงที่เก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ ข้างๆพวกคุณๆทั้งหลายที่นั่งกันสบายดูการค้าขายไป ส่วนคยูฮยอนเมื่อเพื่อนไม่มีใครอยู่แล้วจะอยู่ไปทำไม เดินเข้าไปในซุ้มนั่งลงข้างคิบอม

 

                “ดงเฮนายตอกไข่ใส่เร็วๆหน่อยสิ ไม่ทันลูกค้าแล้วนะ” เรียวอุกบ่นไปก็แคะไข่ไป

 

                “ฉันก็รีบอยู่นี่ไง” ดงเฮเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับเรียวอุกพอดีแป๊ะ แล้วทั้งสองก็หันหน้าออกไปคนละทางโดยไม่ได้นัดหมาย พวงแก้มใสๆเริ่มซับสีเลือดขึ้นเรื่อยๆ

 

                “นายสองคนมองกระทะหน่อยสิ จะไหม้แล้วนะเรียว นายก็รับไข่จากฉันสิดงเฮ” ซองมินกระแทกเข้าที่สีข้างดงเฮเพื่อให้เพื่อนกลับมาทำหน้าที่อย่างเดิม

 

                เยซองกับคิบอมเองก็หันมามองหน้ากันเมื่อเห็นปฏิกิริยาของแฟนตัวเองที่แสดงออกต่อกัน แต่ก็ทำได้แค่เข่นเขี้ยวใส่กันเท่านั้น ในเมื่อเหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว และที่สำคัญเอาผิดอะไรกับตัวการก่อเหตุไม่ได้ด้วย

 

                “สงสัยแฟนพวกนายจะเล่นพีกันเองแล้วล่ะมั้ง ดีนะที่ซองมินของฉันยังไม่โดน” คยูฮยอนพูดกลั้วหัวเราะ

 

                ซองมิน ดงเฮและเรียวอุกหันมามองหน้ากันเมื่อได้ยินคำพูดของคยูฮยอนแล้วกลิ่นน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไม่รู้ว่าถ้าคยูฮยอนรู้เรื่องแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น

 

                “นายแน่ใจเหรอคยู” ฮีชอลที่นั่งฟังอยู่เงียบๆเอ่ยขึ้นบ้าง คยูฮยอนหยุดท่าทีร่าเริงนั้นทันที

 

                “หมายความว่าไง”

 

                “ไม่รู้สิ ฉันก็พูดไปงั้นแหละ” ฮีชอลยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วหันไปคุยกับพวกลีทึกต่อ

 

                คยูฮยอนหันไปมองทางซองมิน สามเคะที่กำลังลุ้นกันอยู่เลยต้องรีบหันไปทำหน้าที่ต่อ เพื่อไม่ให้เป็นพิรุธมากนัก

 

                “น่าสงสัย” คยูฮยอนพึมพำอยู่คนเดียวแล้วก็เอาแต่จับจ้องอยู่ซองมิน ดงเฮและเรียวอุก

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

                ฝ่ายฮยอกแจกับแทมินก็เดินควงกันดูซุ้มต่างๆจนทั่วงาน ฮันคยองเองก็พยายามเดิมตามอย่างไม่ลดละโดยมีมินโฮคอยขัดขวางอยู่ไม่ห่าง

 

                “ผมเหนื่อยแล้วล่ะฮะพี่ฮยอกแจ เราไปนั่งพักกันดีกว่า”

 

                “ไปสิครับ” ฮยอกแจพาแทมินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ของโรงเรียน ที่อยู่ข้างๆสนาม

 

                “หิวน้ำจังเลยฮะพี่ฮยอกแจ แต่คนซื้อน้ำเยอะมากเลย” แทมินมองไปที่ซุ้มของโรงเรียนดงนาซึ่งเป็นที่ขายน้ำที่เดียวของโรงเรียน

 

                “ต้องกินที่ซุ้มนั้นด้วยเหรอครับ”

 

                “ก็มันมีขายอยู่ที่เดียวนี่ฮะ แล้วจะให้ทำยังไง”

 

                “ที่โรงอาหารไม่ขายหรอกเหรอ” ฮยอกแจมองเข้าไปยังโรงอาหารที่มีนักเรียนนั่งอยู่บางส่วนเท่านั้น ส่วนร้านค้าก็มีแต่ร้านขนมที่เปิดขาย

 

                “ไม่มีหรอกฮะ”

 

                “งั้นพี่ไปซื้อให้แล้วกันนะครับ” ฮยอกแจเตรียมจะลุกไปซื้ออย่างไม่ค่อยอยากจะไปเท่าไหร่นัก ไม่ใช่เพราะไม่อยากไปซื้อให้แทมินแต่ไม่อยากซื้อของของโรงเรียนดงนามากกว่า

 

                “ฮยอกแจ เดิมตามตั้งนาน” ฮันคยองโผล่มาขวางฮยอกแจไว้ก่อนที่จะได้เดินไป ส่วนมินโฮนั้นยืนอยู่ด้านหลังฮันคยอง พอแทมินเห็นฮันคยองเท่านั้นก็ถลนตาใส่มินโฮทันทีที่ทำงานพลาด

 

                “มาเดิมตามทำไม ถอย!” ฮยอกแจผลักไหล่ฮันคยองออกเพื่อจะเดินไปแต่กลับโดนฮันคยองดึงเข้ามากอดไว้

 

                “พะ....พี่ฮันคยองฮะ” แทมินถึงกับอึกอักแทนฮยอกแจ ทำกันต่อหน้าแบบนี้หยามกันเกินไปแล้ว

 

                “เฮ้ย! ปล่อยนะฮันคยอง!” ฮยอกแจดิ้นขลุกขลักแต่ยิ่งดิ้นฮันคยองก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่ฮยอกแจก็ยังเลือกที่จะดิ้นอยู่อย่างนั้น

 

                “นี่ฉันจริงจังนะฮยอกแจ” ฮันคยองสบตาฮยอกแจนิ่งทำให้ฮยอกแจหยุดดิ้นในทันที พยายามใช้มือทั้งสองข้างดันแผ่นอกของฮันคยองออกเบาๆ

 

                “จะมาจริงจังอะไรตอนนี้เล่า!”

 

                “มะ....มินโฮ” แทมินร้องเรียกมินโฮเสียงเหมือนกับจะร้องไห้ มินโฮเลยรีบโผเข้าหาภายในทันที พยุงแทมินให้เดินออกจากที่ตรงนี้ซะ เพราะดีไม่ดีแทมินอาจจะวีนแตกตรงนี้เอาก็ได้

 

                “ทำไมต้องเป็นฮยอกแจตลอด” แทมินเค้นเสียงรอดไรฟันออกมา ทำไมต้องเป็นฮยอกแจที่ได้สิ่งที่เขาอยากได้ตลอด ทั้งเรื่องแก๊งและฮันคยอง

 

                “ปล่อยสิฮันคยอง!! น้องแทมินจะไปไหนน่ะครับ!!.....น้องแท....” เสียงของฮยอกแจถูกฮันคยองกลืนลงไปด้วยการปิดปากซะ จังหวะเดียวกับที่แทมินหันกลับมามองแล้วก็แทบจะร้องกรี๊ด มินโฮเลยต้องรีบลากแทมินออกไป

 

                “อื้ออ...” ฮยอกแจพยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของฮันคยอง แต่ฮันคยองกลับกอดฮยอกแจให้เข้าไปแนบชิดยิ่งกว่าเดิม ลิ้นร้อนชื้นที่เข้ามาในโพรงปากของฮยอกแจตั้งแต่ประกบปาก กวาดต้อนลิ้นเล็กอย่างเคลิบเคลิ้มและไม่รู้จักเบื่อ จนเมื่อแรงทุบที่หน้าอกเริ่มแรงขึ้นฮันคยองจึงถอนริมฝีปากออก แต่ยังคงกอดฮยอกแจอยู่อย่างนั้น

 

                “อะ....ไอ้....ไอ้....” ฮยอกแจไม่รู้จะด่าออกมาว่าอะไรดี เขินก็เขิน อายก็อาย ที่สำคัญยังเกิดต่อหน้าแทมินอีกต่างหาก

 

                “หวาน” ฮันคยองยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฮยอกแจทำให้ฮยอกแจเบือนหน้าหลบทันที ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของฮยอกแจ

 

                “หน้านายแดงถึงหูเลยนะ” ฮันคยองกระซิบข้างใบหูที่แดงก่ำ ฮยอกแจหันหน้ากลับมาเลยทำให้แก้มสัมผัสกับปลายจมูกของฮันคยองแบบไม่ได้ตั้งใจ

 

                อั่ก!

 

                ฮยอกแจทุบเข้าที่อกฮันคยองเต็มแรงจนฮันคยองต้องปล่อยฮยอกแจออกจากอ้อมกอด เมื่อได้โอกาสฮยอกแจเลยวิ่งหนีไปทันที

 

                ฮันคยองส่ายหน้าน้อยๆ แล้วเดินตามฮยอกแจไปอย่างสบายอารมณ์ ตอนเขินน่ารักขนาดนี้ แถมยังหวานอีกต่างหาก คงจะปล่อยไปง่ายๆไม่ได้ซะแล้ว

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

                เวลาผ่านไปก็ใกล้เวลาที่ทุกคนรอคอยเข้าไปทุกที เวลาที่จะได้รู้ว่าโรงเรียนไหนจะชนะการเดิมพันด้วยเงินห้าแสนวอนในครั้งนี้

 

                “เป็นไงบ้าง” ลีทึกเดินเข้าไปถามน้องๆ ที่หน้ามันแทบจะทอดไข่ได้แล้วตอนนี้ ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีตกหล่นเลยจริงๆ

 

                “เมื่อย” ทั้งสามคนพูดออกมาพร้อมกัน แต่มือก็ยังคงทำหน้าที่อยู่

 

                “อีกสิบนาทีก็จะได้เวลานับคะแนนแล้วล่ะ สู้ๆนะ” ลีทึกยกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม

 

                ประธานนักเรียนอย่างซีวอนและเหล่ารุ่นพี่ทั้งนั่งสบายเย็นฉ่ำคุยกันอยู่ในซุ้ม ฮยอกแจ คิบอมและคยูฮยอนยืนตากแดดเรียกลูกค้าที่ส่วนใหญ่เข้ามาถ่ายรูปซะมากกว่า

 

                “ได้เวลาแล้วล่ะ” ซีวอนยกนาฬิกาขึ้นมาดู พอดีกับที่คังตะกับโบอามายืนอยู่ที่หน้าซุ้มของพวกเขา

 

                ทั้งสองโรงเรียนยกกล่องคะแนนมาแล้วทำการนับคะแนนโดยให้คณะกรรมการนักเรียนของโรงเรียนตรงข้ามเป็นคนนับ และแล้วผลคะแนนของทั้งสองโรงเรียนก็อยู่ในมือของคณะกรรมการนักเรียนของฝ่ายตรงข้าง

 

                ฮยอกแจยืนเกาะเสาซุ้มลุ้นตัวโก่งโดยมีฮันคยองยืนอยู่ข้างหลัง ฮีชอลยืนเกาะแขนซีวอนประชันหน้ากับโบอาและคังตะ ส่วนคนที่เหลือยืนลุ้นอยู่หน้าซุ้ม ดวงชะตาของฮยอกแจจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับเวลานี้ เพราะผลที่ออกมาฮยอกแจต้องเป็นคนรับผิดชอบ

 

                คณะกรรมการของทั้งสองโรงเรียนเดินเข้าไปดูคะแนนของกันและกัน จุนซูที่เป็นตัวแทนของโรงเรียนถึงกับเบ้ปากเมื่อเห็นคะแนน ส่วนทางฝั่งโรงเรียนดงนาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา

 

จุนซูกับคณะกรรมการของดงนากระแทกไหล่ใส่กันไปมาเพราะมัวแต่เกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนประกาศผล

 

“ซักคนเถอะน่า! พูดๆมาเถอะ!” ฮีชอลเริ่มรู้สึกรำคาญเลยตะคอกขึ้น

 

กระดาษถูกยัดใส่มือจุนซูแล้วคณะกรรมการของดงนาก็ยักไหล่แล้วเดินไปยืนข้างคังตะ จุนซูหันไปแยกเขี้ยวใส่ด้วยความหมั่นไส้ สายตาเหล่ไปที่ฮยอกแจ ก่อนจะคลี่กระดาษที่อยู่ในมือออก

 

“เราคงต้องเสียห้าแสนวอนแล้วล่ะ โรงเรียนดงนาชนะ”

                                      ------------------------------------------------------------------------------------

kr...Talk

ขอโทดด้วยนะทุกคนที่หายไปนานเลย
ช่วงนี้มีการบ้านเยอะแยะมากมาย ชีวิตเด็กม.6ก็เป็นแบบนี้แหละ
เด๋วนี้คอมเม้นเริ่มย้อยลงเรื่อยๆหรือป่าวเนี่ย
เรื่องวันที่อัพเราไม่สามารถทำตามนั้นได้ขอโทดจิงๆอีกที

พูดถึงตอนนี้บ้างดีกว่า หลังจากที่ฮยอกแจไม่ได้ป่วนมานาน
ก็เลยตั้งใจให้กลับมาเป็นตัวฮาอีกครั้ง ขอดทดนะฮยอกแจโอปป้า แต่พี่เหมาะจะเป็นคนแบบนั้นจิงๆ