[รีอัป+มีอีบุ๊ค] XXX I เรื่องมันเกิด...เพราะดวงอาทิตย์ตกดิน

ตอนที่ 11 : XXX I :EP03 คำเตือน (2/3)

“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ” รีบเงยหน้าขึ้นสบตาเขา พร้อมส่ายศีรษะปฏิเสธเป็นพัลวัน “ถ้าพวกคุณอยากทานอะไรฉันจะทำให้ค่ะ”

“มึงนี่หาเรื่องทุกคนเลยนะ” คุณแซ้งค์ที่นิ่งเงียบอยู่นาน เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าเอ่ยพูดขึ้นมาบ้าง “เข้าสู่วัยทองแล้วเหรอวะ”

คุณซานไม่ได้ปะทะฝีปากกลับไป มีเพียงดวงตาคมที่ตวัดมองน้องชายฝาแฝดของตนเขม็ง แม้อยากจะนึกขำในประโยคที่คุณแซ้งค์สรรหามาพูดโต้ตอบ ทว่าก็จำต้องเก็บอาการ

"ดีใจไปทำงานบ้านอย่างอื่นต่อเถอะ เดี๋ยวค่อยกลับมาเคลียร์โต๊ะ”

“ค่ะ” ฉันตอบรับคำสั่งของคุณซีนเพียงสั้นๆ แล้วจึงก้าวเดินออกมาจากบริเวณนั้น เพื่อจัดเตรียมอุปกรณ์ทำความสะอาด

พอเดินออกมาอีกทีก็เห็นว่าพวกเขาไปกันหมดแล้ว จึงได้ลงมือเก็บกวาดจานชาม และทำความสะอาดบนโต๊ะอาหารให้เรียบร้อย

หลังเสร็จสิ้นลำดับต่อไปก็คือการทำความสะอาดภายในบ้านหลังนี้ตามห้องต่างๆ ระหว่างนั้นหูก็ได้ยินเสียงรถยนต์ดังแว่วเข้ามาในหู คาดว่าคงมีใครสักคนที่ออกไปข้างนอก

ฉันใช้เวลาอยู่นานกว่าจะทำความสะอาดทุกห้องที่อยู่ชั้นล่างจนครบ แล้วถึงได้ย้ายอุปกรณ์ขึ้นไปยังชั้นบน ซึ่งมีทั้งห้องนอน และห้องทำงานของพวกเขา ถ้าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยสักคนฉันคงทำอะไรสะดวกมากกว่านี้แน่นอน

แต่เมื่อเป็นแบบนี้…อย่างนั้นฉันขอเริ่มทำความสะอาดที่ห้องทำงานก่อนแล้วกัน

แกร๊ก…

“อ๊ะ…ขอโทษค่ะคุณซาน” แล้วใครจะคาดคิดว่าเขานั่งทำงานอยู่ในนั้น พอถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปจึงพบหน้าเขาเข้าอย่างจัง “อย่างนั้นฉันไปทำ…”

“เข้ามา”

ฉันกำลังขยับปากบอกว่าจะไปทำความสะอาดที่ห้องนอนของคุณซานก่อน ทว่าเขากลับเรียกให้เข้าไปหา

“คุณซานจะให้ฉันทำความสะอาดห้องนี้ได้เลยใช่มั้ยคะ” ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“อืม” สิ้นประโยคตอบรับ และคล้ายเป็นการอนุญาตกลายๆ จึงเริ่มลงมือปฏิบัติทันที

ฉันพยายามที่จะทำความสะอาดโดยรอบก่อน เพื่อไม่ให้ตนเองเข้าไปอยู่ใกล้เขามากนัก ในใจก็แอบนึกภาวนาขอให้เขารีบลุกออกไปจากห้องนี้เร็วๆ ทว่าจนแล้วจนรอด ร่างสูงก็ยังคงนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่แม้แต่จะสนใจสิ่งรอบข้างเลยสักนิด

“คุณซานคะ” อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงเอ่ยปากเรียกเขาเบาๆ

“อะไร”

“ยกขาขึ้นหน่อยค่ะ ตรงนั้นฝุ่นเยอะมากเลยฉันดูดไม่ถนัด” ใต้เท้าของเขามีพรมอยู่ แถมฝุ่นก็เยอะมากจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ฉันทนไม่ไหวจริงๆ รู้สึกขวางหูขวางตาไปหมดจนอยากกำจัดเร็วๆ

“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ”

อะไรกัน…ทำไมอารมณ์เขาถึงเดือดง่ายขนาดนี้

“ปะ…เปล่าค่ะ” น้ำเสียงในยามเอื้อนเอ่ยติดขัด เนื่องจากกำลังตกอยู่ในความงงงวยถึงขีดสุด

“ฉันอายุเยอะกว่าเธอตั้งหลายปี สรรพนามที่ใช้อยู่มันเหมาะสมแล้วเหรอ” ร่างสูงละมือจากงานตรงหน้า แล้วยกแขนขึ้นกอดอก ท่าทางนี้ราวกับอาจารย์ฝ่ายปกครองอย่างไรอย่างนั้น “ถ้าเธอแทนตัวเองว่า ‘หนู’ จะดูน่าฟังมากกว่านี้”

“ฉัน…หนูเข้าใจแล้วค่ะ” มาอยู่ในจุดนี้ฉันคงเลือกอะไรไม่ได้ นอกเสียจากทำตามความพึงพอใจของเขา

“ดี” เมื่อได้ยินในสิ่งที่ต้องการมุมปากหนาพลันยกยิ้มโดยอัตโนมัติ “แต่ใช้กับฉันแค่คนเดียวพอ อย่าไปใช้กับคนอื่น”

“ค่ะ” แม้จะไม่เข้าใจ ทว่าก็ไม่กล้าที่จะซักถาม

“ทำความสะอาดเสร็จเมื่อไหร่ก็ไปเรียกฉันที่ห้อง จะได้กลับมาทำงานต่อ” กล่าวจบร่างสูงก็ผุดลุกขึ้นยืน แล้วใช้ไม้เท้าพยุงตัวเดินออกไป

“งงไปหมดเลยแม่” ฉันยกมือขึ้นเกาหัวพร้อมพึมพำกับตัวเองเบาๆ

บางทีนี่อาจจะเป็นผลพวงมาจากการที่เขาประสบอุบัติเหตุ ก็เลยทำให้นิสัยแปลกๆ ไปบ้าง หวังว่าคุณซานจะกลับมาเป็นปกติโดยเร็ว…

 

“ให้ฉันส่งแค่นี้เหรอ” คุณแซ้งค์เอ่ยถาม เมื่อรถยนต์คันหรูหยุดจอดที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยบ้านของเขา

“ค่ะ เดี๋ยวฉันนั่งรถเมล์กลับบ้านเอง คุณแซ้งค์กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ” ฉันไม่อยากรบกวนเขามากนัก เพราะคุณแซ้งค์ต้องบินไปจีนคืนนี้

“โอเค กลับบ้านดีๆ ล่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือขึ้นไหว้เขา ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ “เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“อืม” คุณแซ้งค์พยักหน้ารับเพราะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร

********************60%*********************

อาซานทำเป็นเข้มไปอย่างนั้นแหละค่ะ

คำเตือน: หากนิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งที่ไม่เหมาะสม ได้โปรดขอความร่วมมือให้ทุกคนใช้วิจารณญาณในการอ่าน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในนิยายเรื่องนี้ล้วนเป็นเพียงการแต่งเติมเพื่อเพิ่มอรรถรสในจินตนาการของผู้เขียน อะไรที่ไม่เหมาะสมอย่าได้ลอกเลียนแบบและนำไปใช้ในชีวิตประจำวันโดยเด็ดขาด วอนน้องๆ หนูๆ ที่อายุยังไม่ถึง 18 ให้ตั้งสติก่อนสตาร์ทนะคะหนู