HUNT วิกลคลั่งสั่งรัก l Creepypasta SET

ลำดับตอนที่ #4 : HUNT03 l สั่งรักครั้งที่3 ตอน คนแปลกหน้า {อัพ100%}

* หากรำคาญเสียงเพลงก็ปิดได้เน้อ *

EP03

เวลาต่อมา...

(ทางสวนสนุก Dream Land ต้องขออภัยในความไม่สะดวก เรื่องที่ไฟฟ้าขัดข้องไปกว่าสิบนาทีด้วยนะครับ ทางสนุกยินดีจะรับผิดชอบทุกท่านจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันดังกล่าว โดยจัดมื้ออาหารสุดพิเศษไว้ที่ห้องศูนย์อาหารสำหรับทุกท่านโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆครับ...)

หลังจากที่เกิดเหตุไฟฟ้าขัดข้อง จนทั้งทุกสิ่งหยุดชะงักไป ฉันก็ถูกพาตัวส่งหอพยาบาลใกล้จุดประชาสัมพันธ์โดยทันที ด้วยฝีมือของโจนาธาน เหตุผลที่เป็นแบบนั้นก็เพราะ ใครอีกคนที่บุกเข้ามาในบ้านผีสิงได้ทันท่วงทีและช่วงชิงริมฝีปากฉันไปอย่างฉวยโอกาส ได้หลบหนีออกไปหลังจากที่ริมฝีปากเราผละออกจากกันแล้วยังไงล่ะ

แถมการจากไปของเขาก็มาพร้อมแสงไฟที่ขาดหายไปรวมกว่าสิบนาที ที่เหลือทิ้งไว้และยืนยันว่าเขาปรากฏตัวเข้าช่วยเหลือฉันในเวลานั้นจริง ก็คงเป็นสีจากสารลิปสติกสีดำซึ่งยังเปรอะอยู่บนผิวปากเท่านั้น

ไม่ต่างอะไรจากการทิ้งรองเท้าแก้วของซินเดอเรล่าเลยนะ ว่างั้นไหม?

“เธอโอเคขึ้นหรือยัง?” ฉันสะดุ้งนิดหน่อย เมื่อจู่ๆ โจนาธานถามขึ้น ก่อนให้คำตอบเขากลับไป

“อืม ดีขึ้นแล้ว”

“ให้ตายสิ ไฟดับแป๊บเดียว เธอดันเป็นลมนอนอยู่บนพื้นซะได้ ฉันตกใจหมดเลยรู้ป่ะ?” และดูเหมือนว่า เขาจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านผีสิงตอนช่วงที่ไฟดับเลยแม้แต่น้อย

กึก...

“ขอโทษนะครับ คุณลูกค้า...” แต่แล้ว โจนาธานก็ไม่มีโอกาสได้บ่นต่อ เมื่อใครอีกคนพรวดพราดกล่าวขึ้นขัดบทสนทนาของเราทั้งคู่ลงเสียก่อน “ข้อมูลที่คุณลูกค้าสอบถามเมื่อครู่นี้ ทางเราไม่สามารถบอกประวัติบุคคลให้คุณลูกค้ารู้ได้จริงๆ ครับ”

“หมายถึงอะไรครับ? ใครถามประวัติอะไรใคร ผมงง?” โจนาธานแทรกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ นั่นจึงทำให้บุคลากรซึ่งกำลังบอกกล่าว เปลี่ยนเป้าหมายไปทางเขาแทน

“คือตอนที่คุณพาคุณผู้หญิงมาที่นี่น่ะครับ เธอได้สอบถามกับทางเราว่าคนที่อยู่ในชุดมาสคอสตัวตลกที่มีชื่อประจำสวนสนุกของเราเป็นใคร…”

“เธอถามหมอนี่แบบนี้จริงๆ อ่ะเหรอ?” อีกครั้งที่โจนาธานขัดแบบไม่รอให้ชายอีกคนพูดจบด้วยซ้ำ ส่วนฉันก็ทำแค่พยักหน้าส่งๆ ตอบกลับไป

“WHAT!?” แน่นอนว่าโจนาธานไม่มีทางเข้าใจ ว่าฉันทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร...

อย่างที่ชายคนนี้ว่า ฉันถามเขา เรื่องคนที่อยู่ในชุดมาสคอสตัวตลกเจ้าของฉายา เทวดาตัวตลก ว่าเขาเป็นใคร แต่ก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ ว่าไอ้ที่ถามไปนั้นคงไม่ได้คำตอบ เพราะถ้าหากฉันได้คำตอบ ข่าวลือที่พูดถึงพรวิเศษหรือการพบตัวเขาแล้วได้ยินเสียง คงไม่เกิดขึ้นจนโด่งดังไปทั่วเมืองขนาดนี้

ต่อให้ฉันไม่ได้รับคำตอบ แต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ภาพของตัวตลกที่ฉันเกลียดนักเกลียดหนากำลังบรรจงถอดวิกผมและจมูกทรงกรวยออกไป มันทำให้ฉันนึกถึงใครคนหนึ่งอยู่ดี...

“ยังไงทางเราต้องขออภัยกับเหตุขัดข้องที่เกิดด้วยนะครับ...” ระหว่างในหัวกำลังทบทวนภาพเหตุการณ์ตอนนั้น หูยังคงได้ยินเสียงพนักงานสวนสนุกกล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิด สลับกับเสียงของโจนาธาน

“ว่าแต่...ทำไมจู่ๆ ไฟถึงดับได้ล่ะครับ ลืมจ่ายค่าไฟ, Right?”

“เปล่าครับ ไม่ทราบว่าใครไปโดนสวิตซ์ ON ควบคุมไฟฟ้าให้ปิดลง ทั้งที่ปกติแล้วห้องควบคุมจะมีคนดูแลอยู่ตลอด...ยังไง ทางสวนสนุกต้องขอโทษกับเหตุขัดข้องไม่คาดฝันครั้งนี้ด้วยนะครับ”

แปลว่าเหตุขัดข้องก่อนหน้านี้ เพราะมีคนเผลอไปปิดสวิตซ์ควบคุมไฟฟ้างั้นเหรอ...

“ครับไม่เป็นไร ยังไงซะ ก็ช่วยรอบคอบกว่านี้หน่อย ดีนะที่แฟนผมไม่ช็อกหมดสติไปก่อน....ไม่งั้นพวกคุณลำบากแน่...” โจนาธานเป็นห่วงฉัน ฉันรู้สึกได้ แต่ในทางกลับกันคำขอโทษของพนักงานสวนสนุกมันก็มากพอแล้วสำหรับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

“พอเถอะน่าโจ...” ดังนั้นฉันจึงกล่าวแทรกเสียงต่อว่าของเขาพลางลุกขึ้นและเตรียมตัวที่จะพาตัวเองออกไปจากขุมนรกแห่งนี้ “ฉันอยากกลับแล้ว”

ฉันไม่ได้บอกโจนาธานอย่างเดียว แต่เลือกที่จะเดินนำออกจากจุดพักพยาบาลมาก่อน แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่มีทางเลือก นอกจากวิ่งตามออกมาแบบติดๆ

ตึก! ตึก! ตึก!

“เฮ้แฟน! รอด้วย” เขาเรียกฉันขณะจ้ำเท้าพาตัวเองมาเดินขนาบข้าง แต่เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาไม่ได้ให้ความสนใจกับตัวเองนัก โจนาธานจึงถามขึ้นอีก “เราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ?”

คำถามของเขา ทำฉันเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อย และเมื่อพบว่าเขากำลังมองกลับมา คำตอบแสนเรียบง่ายจึงถูกพ่นกลับไป

“ฉันอยากกลับไปพักที่ห้อง”

“WHAT!? ดะ เดี๋ยวสิ! นี่มันวันเดทสำหรับคู่รักนะ…”

“นายก็กลับไปที่พักของตัวเองได้แล้ว” ฉันขัด

“แต่นี่ฉันตั้งใจบินมาหาเธอนะ...” และเมื่อไหร่ที่เขาเริ่มพูด ฉันก็จะทำมันอีกด้วยเสียงที่หนักแน่นกว่าเคย

“ฉันอยากพัก โจนาธาน” สุดท้ายเขาก็เถียงหรือหาข้อโต้แย้งอื่นเพื่อเปลี่ยนใจไม่ได้ และจำยอมทำตามในที่สุด

“โอเค ถ้าเธออยากพัก ก็พัก...” โจนาธานยกมือสองข้างขึ้นระดับอก บอกถึงการยอมรับสภาพและยอมจำนนต่อสิ่งที่ฉันต้องการโดยไม่ลืมแสดงความเป็นห่วงผ่านคำพูดท้ายประโยค “แต่ถ้ามีเรื่องหรือต้องการอะไร โทรหาฉันด้วยตกลงไหม?”

“อืม” สิ้นเสียงตอบรับบนใบหน้าคมคายของคนที่ถูกขัดใจก็ปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ อย่างโล่งอกให้เห็น และมันก็เป็นเขาเองนั่นแหละที่ถือวิสาสะใช้แขนคล้องโอบรอบคอฉันไว้และพากันเดินตรงไปยังทางออกของสวนสนุกโดยไม่มีใครพูดอะไรอีก

รู้ตัวดีว่าฉันเอาแต่ใจแค่ไหน ซึ่งฉันก็จะเป็นแบบนี้ต่อไปและคงไม่คิดจะเปลี่ยนมัน เหมือนกับที่โจนาธานรู้ตัวดี ว่าความรู้สึกที่เขามีให้ มันไม่ได้ส่งผ่านมาถึงฉันมากเท่าไหร่นัก ด้วยเพราะเรื่องเลวร้ายในอดีตที่ทำให้ฉันต้องมีสภาพและสถานะเป็นคนบ้ามาตลอดหลายปีล่ะมั้ง กล่องความรู้สึกทางกาย มันถึงได้พังยับเยินจนไม่สามารถรับเปิดรับความรู้สึกใดให้เข้ามาได้มากเท่าเหมือนเมื่อก่อน...

ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรู้สึกทุกอย่างได้เฉกเช่นคนปกติ ยังคงมีความรู้สึกและสามารถรับรู้ทุกความหวังดี ความห่วงใยที่โจนาธานมีให้ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน และรู้ดีว่าเขาคงเสียความรู้สึกแค่ไหนที่ถูกปฏิเสธที่จะไปต่อด้วยกันวันนี้

เพราะไม่ค่อยเปิดรับความรู้สึกของใคร ดังนั้นฉันจึงเชื่อความคิดและความรู้สึกตัวเองมากกว่าอะไร จนคล้ายกับคนเอาแต่ใจ แต่เปล่าเลย ถ้าต้องเปลี่ยน ยินยอม หรือทำตามความคิดคนอื่น สู้ฉันทำตามเสียงเรียกและความคิดตัวเองมันน่าจะดีกว่า...

จำได้ว่า เมื่อก่อนฉันเป็นพวกขี้เหงา ขาดสิ่งที่เรียกว่าเพื่อนไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ทำให้ทุกช่วงเวลาชีวิตฉันมักต้องเห็นแขหรือใครๆ อยู่ในสายตาเสมอ หากแต่เวลานี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ฉันไม่ได้โหยหาหรือต้องการใครเข้ามาเติมเต็มในชีวิต 

แค่มีตัวฉันกับลมหายใจบนโลกเน่าๆ ใบนี้มันก็น่าจะพอแล้ว...

ในเมื่อโลกสอนให้รู้ว่า ไม่มีใครหรืออะไรน่าเชื่อถือได้มากเท่ากับตัวของเราเอง ดังนั้นหากฉันจะคิดแบบนี้ มันคงไม่ฟังดูเห็นแก่ตัวเกินไปใช่ไหม?

เมื่อก่อนฉันชอบเสียงหัวและการสังสรรค์ หากแต่ปัจจุบันฉันชอบที่จะจมอยู่กับความเงียบภายในกล่องสีเหลี่ยมแคบๆ ไร้ผู้คน การนั่งชันเข่า จ้องมองผนังกำแพงว่างเปล่านิ่งๆ โดยปล่อยเวลาให้เดินผ่านไป มันทำให้ฉันรู้สึกสงบได้มากกว่าที่เคยเป็น

ความคิดเหมือนถูกความว่างเปล่าพาให้ล่องลอยออกไปในที่ที่แสนไกล ที่ที่ไม่มีผู้คนหรือเสียงพูดคุยน่ารำคาญใจ ที่ที่มีแค่ฉันและความเงียบโอบล้อมกาย และทั้งหมดนั่นคือช่วงเวลาที่ฉันสัมผัสได้ถึงความสุข

“HA HA HA...” ที่ที่ฉันสามารถปล่อยเสียงหัวเราะออกมาได้อย่างไม่รู้สึกผิด ไม่ต่างจากช่วงเวลาที่ถูกจับสวมเสื้อเกราะของผู้ป่วยสำหรับล็อกแขนเพื่อกันการดิ้นหรือแสดงอาการคลุ้มคลั่งในห้องพักคนป่วยเลยสักนิด

อีกทั้งการมองจ้องผนังในลักษณะนี้ มันก็ทำให้วันและเวลารอบกายหมุนผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับโกหก ซ้ำในช่วงเวลาดังกล่าวฉันยังรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในวันเก่าๆ จนมองเห็นภาพเหตุการณ์และได้ยินเสียงพูดคุยคนผู้คนได้ด้วยเช่นกัน

‘ผลการสแกนสมอง ดูเหมือนว่าความคิดและความทรงจำบางส่วนของเธอจะหายไปค่ะ...’ ไม่ว่าจะเสียงพยาบาลหรือหมอซึ่งกำลังสนทนากันเรื่องผลการตรวจด้วยภาษาอื่น

‘เธอคงช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้ความทรงจำบางส่วนในช่วงเวลานั้นหายไป เดี๋ยวเราค่อยๆ ฟื้นฟู เยียวยาสภาพจิตใจเธอทีละนิด หมอเชื่อว่า Ms. Sirimarin จะดีขึ้น’ รวมถึงความหวังว่าฉันจะหายขาดจากอาการทางจิตควบคู่ที่เป็นอยู่...

เวลา 18.20 นาฬิกา...

หลังจากแยกกับโจนาธานที่หน้าทางเข้าสวนสนุก ภาพความทรงจำในช่วงเวลาแยกย้ายกันกลับก็ขาดช่วงไป ฉันไม่ได้จำหรอกว่าตัวเองกลับมาที่พักด้วยวิธีไหน รู้อีกทีฉันก็กำลังนั่งชันเข่า หัวเราะอยู่บริเวณมุมหนึ่งภายในห้องพัก โดยมีผนังห้องเก่าๆ เป็นเพื่อนข้างกายเสียแล้ว

ปี๊บ! ปี๊บ!

ทว่า ไม่นานเสียงหัวเราะที่ดังลอดผ่านก็ถูกทำให้หยุดด้วยด้วยเสียงแจ้งเตือนข้อความสมาร์ทโฟน  นั่นเลยทำให้ฉันจำต้องตะเกียกตะกายเอื้อมมือคว้าสายกระเป๋าสะพายมาไว้ที่ตัว ก่อนจัดการหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมา ก่อนพบว่าคนที่ส่งข้อความมาหานั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นแข

แข : 2 ทุ่มวันนี้มีปาร์ตี้วันเกิดฉันที่ร้าน OCC มาด้วยกันนะ เดี๋ยวไปรับ

หลังอ่านข้อความจบ สายตาก็เลื่อนขึ้นยังมุมซ้ายของหน้าจอเพื่อดูเวลา ก่อนพบว่าเวลาตอนนี้คือหกโมงเย็นนิดๆ แน่นอนว่า ฉันไม่ได้ตอบข้อความแขกลับไปทันที แต่เลือกลุกจากพื้น วางโทรศัพท์ลงบนเตียง แล้วพาตัวเองตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการล้างหน้าล้างตาให้กลับมาสดชื่นอีกครั้ง

มันเหมือนอาการหลอนที่คล้ายคลึงกับภาพความฝัน ฉันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่จมอยู่กับความเงียบและการมองผนังกำแพง เลยคิดว่าหากได้ล้างสักหน่อย บางทีฉันอาจจะหลุดจากวังวนว่างเปล่าที่ช่วยเร่งวันเร่งคืนลงได้บ้าง ทว่า ขณะกำลังจัดแจงเปิดก๊อกน้ำเพื่อเตรียมล้างหน้าล้างตา จู่ๆ ประตูห้องก็มีเสียงเคาะดังขึ้น พลอยให้การล้างหน้ามีอันต้องชะงักไป

ฉันรีบเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังประตูห้อง โดยแอบคิดว่าผู้ที่มาเยือนถึงหน้าห้องวันนี้อาจเป็นแขที่ส่งข้อความมา แต่แล้ววินาทีที่ประตูห้องเปิดออก สิ่งที่คาดเดากลับผิดไปหมด

เมื่อบุคคลที่ยืนอยู่บริเวณหน้าประตูห้องไม่ใช่แขอย่างที่คิด หากแต่เป็นคนแปลกหน้าที่ชื่อจ๋า

“ไง...” คำทักทายของชายตัวสูงหน้าห้องไม่ได้ทำให้ฉันเปิดปากทักทายอะไรกลับไป นั่นเลยทำให้เขาพูดขึ้นเองอีกครั้ง “พี่ได้ข่าวว่า วันนี้ที่สวนสนุกไฟดับเหรอ??”

“อืม...” ฉันตอบพี่จ๋าเพียงเท่านั้น โดยใช้เวลาที่มีกวาดสายตาสำรวจไปตามดวงหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนสะดุดเข้ากับคราบอะไรบางอย่าง

“งั้นเหรอ แล้วเราเป็นยังไงบ้างคะ พอดีพี่ก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกัน เป็นห่วงก็เลยแวะขึ้นมาถามดู…” ด้วยเหตุนั้นฉันจึงไม่ได้รอฟังเขาพูดจนจบ แต่เลือกที่จะถือวิสาสะเอื้อมแขนและใช้นิ้วหัวแม่มือบรรจงเช็ดคราบบางอย่างบนใบหน้าคนเบื้องหน้าออกให้ พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมที่บอกเหตุผล

“นายเช็ดเมคอัพบนหน้าออกไม่หมดน่ะ...” คนถูกกระทำดูตกใจนิดหน่อยหลังได้ยินแบบนั้น แต่เขาก็แสดงอาการตกใจผ่านทางสายตาเพียงเท่านั้น ฉันจึงถือโอกาสใช้ช่วงเวลาเดียวกันตอบในสิ่งที่เขาอยากรู้ “วันนี้ ฉันเกือบตายอยู่ในบ้านผีสิงตอนที่ไฟดับ แต่มีคนเข้ามาช่วยได้ทัน...”

ขณะพูดฉันไม่ได้มองหน้าเขาหรอก แต่เลือกจะมองเมคอัพสีขาวซึ่งติดอยู่บนนิ้วโป้งของตัวเอง ก่อนตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในความคิดเสริมเป็นหนสุดท้าย

ซึ่งฉันคิดว่าคนที่เข้ามาช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ในตอนนั้นคือเขา...

“ขอบคุณมากนะ ที่เขามาช่วยไว้” ไม่พูดเปล่า แต่ฉันยังช้อนตามองหน้าเขาอีกครั้งเพื่อดูท่าที

พี่จ๋าแสดงอาการตกใจผ่านทางแววตา แต่ก็แค่นั้น เพราะเมื่อเราได้สบตากันตรงๆ แววตาดังกล่าวก็เปลี่ยนไป

“รู้ด้วยเหรอคะ ว่าเป็นพี่?” เขาไม่ปฏิเสธเรื่องที่ถูกจับได้ แต่เลือกจะย้อนและชื่นชมฉันแบบไม่คิดจะปกปิดอะไร “เก่งจังเลยนะ…”

และคงเพราะฉันไม่พูดอะไรหลังจากคำชมสิ้นสุดลงล่ะมั้ง พี่จ๋าก็เลยกล่าวขึ้นเองอีกครั้ง

“ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำแบบนั้นตอนช่วงชุลมุน...” คาดว่าเขาคงจะหมายถึงเรื่องจูบ มิหนำซ้ำนอกเหนือจากคำขอโทษที่เขาให้มาแล้ว ยังตามมาด้วยเหตุผล “ตอนนั้นพี่ห้ามใจไม่อยู่จริงๆ”

เหตุผลที่ค่อนข้างงี่เง่าและฟังไม่ค่อยขึ้นเท่าไหร่...

แต่อย่างไรเสีย ฉันก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว ว่าเหตุผลที่เขาทำแบบนั้นมันเกิดขึ้นเพราะอะไร ในเมื่อผู้ชายน่ะ มันก็มีความมักมากในตัวไม่ต่างกันสักถูกไหม? อีกอย่างที่น่าสนใจก็คือการที่เขายอมรับว่าตัวเองคือตัวตลกในชุดมาสคอสน่ากลัวนั่นต่างหาก

“ทำมานานแล้วเหรอ งานที่สวนสนุกน่ะ?” พี่จ๋าดูแปลกในนิดหน่อยเมื่อเห็นฉันถามถึงสิ่งที่ฉีกไปจากเรื่องที่เรากำลังคุยกันอยู่ แต่ก็ครู่เดี๋ยว เขาก็ใช้นิ้วชี้เกาปลายคางตัวเองขณะทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเล็กน้อย

และภาพที่เขาแสดงทีท่าเช่นนั้น มันก็ทำให้เกิดปรากฏการแฟล็ตแบล็กขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ภาพที่จู่โจมเข้ามาในความคิด คือเสี้ยวหน้าช่วงล่างของชายคนหนึ่งที่ฉันคับคล้ายคับคลาว่าจะรู้จัก แถมชายคนดังกล่าวยังแสดงท่าทางที่ไม่ต่างไปจากพี่จ๋าเลยสักนิด

“5 ปีแล้วค่ะ” หากแต่ภาพดังกล่าวก็ไม่อาจฉากอยู่ในห้วงความคิดได้นานนัก เมื่อหูได้ยินคำตอบจากชายหนุ่มเบื้องในช่วงเวลาปัจจุบัน

ฉันกระพริบตาหนึ่งทีแทนการไล่ภาพหลอนในหัวให้หายไปโดยสนิท และพบว่าพี่จ๋าเวลานี้ได้เปลี่ยนท่าทางมายืนกอดอก ซ้ำยังทำหน้าแปลกใจขณะถามราวกับเป็นห่วง

“เป็นอะไรไปคะ?”

“เปล่า” ฉันตอบเขาและตอบเพียงเท่านั้นก่อนเปลี่ยนเรื่อง “นานพอดูเลยนะ กับฐานะของเทวดาประจำเมืองเนี่ย”

ซึ่งการเปลี่ยนเรื่องในหนนี้ก็ได้ผลออกมาน่าพอใจ เมื่อคนฟังขยับยิ้มเคอะเขิน พลางยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองเล็กน้อยราวกับจะช่วยลดอาการหลังคำชมลง

“ก็นาน...” และพูดบางอย่างขึ้นด้วยเสียงติดตลก “คำว่าเทวดามันฟังดูไม่เข้ากับคนเคยต้องโทษคดีเลยว่าไหม?”

“ไม่นี่...” แม้จะไม่ค่อยอินกับผู้คนหรือสิ่งรอบกาย แต่ฉันก็รู้วิธีพูดให้กำลังใจคนเป็นเหมือนกันนะ “It’s so cool (มันก็เจ๋งดี) แต่...”

เพราะหลังจากให้กำลังใจแล้ว ความยินที่อีกฝ่ายได้ไปก็จะถูกทำลายลงด้วยฉันเองอีกครั้งยังไงล่ะ

“ฉันเกลียดสิ่งที่นายเป็น” รอยยิ้มเล็กบนใบหน้าคมคายออกแนวดุดันของคนตัวใหญ่หุบลงแทบจะตอนนั้น กลับกันดันเป็นฉันเองที่หลุดยิ้มแสดงความพึงพอใจต่อสิ่งที่พูด แต่เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความไม่พอใจที่คนฟังมี ฉันก็จะพูดมันออกไปอีก “ฉันเป็นโรคกลัวตัวตลกน่ะ ขอโทษด้วยนะที่ต้องพูดแบบนี้”

ตบหัวแล้วลูบหลัง มันก็คงประมาณนี้ล่ะมั้ง...

“อะ อ้อ งั้นเหรอ...” เขาพึมพำแบบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ และฉันยังรับรู้ถึงความไม่ค่อยพอใจจากเขาได้อยู่เช่นเดิม ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่คนที่พยายามชวนคุย กลับกลายเป็นเขาเสียเอง “นี่ก็เย็นแล้วนะ กินอะไรหรือยังคะ?”

“จะเลี้ยงเหรอ?” ฉันเลยจำต้องต่อบทสนทนากับเขาต่ออย่างไม่มีทางเลือก

“ถ้าอยากให้เลี้ยง ก็ได้นะ...” ฉันยิ้มอย่างรู้สึกชื่นชมเรื่องการสรรหาคำพูดและข้ออ้างต่างๆ นานาสำหรับใช้เป็นเหตุในแต่ละอย่างของเขา แต่ก็แค่นั้น เพราะฉันไม่ได้ต้องการให้เขาเลี้ยงข้าวเหมือนอย่างที่ย้อนถาม “ชดเชยเรื่องที่สวนสนุกไฟดับก็ได้…”

 “โทษทีนะ แต่คืนนี้ฉันมีนัดแล้ว” การกล่าวแทรกความหวังดีของคู่สนทนาจึงเกิดเป็นหนที่สองของวัน ซึ่งนั่นมันก็ทำให้เขาเงียบปากของตนเองลง

และอีกหนึ่งนิสัยที่แก้ไม่หายก็คงเป็นการชอบพูดจาแบบไม่ไว้หน้าใคร หากสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ความปรารถนาที่ต้องการ นิสัยแบบนี้น่ะมันแก้ได้ แต่ก็อย่างที่บอก ฉันไม่คิดจะแก้ไขมันหรอก ในเมื่อมนุษย์บางคนเลือกที่จะทำการบางสิ่งแบบไม่ไว้หน้าคู่กรณีหรือเหยื่อที่ถูกลงมือได้ แล้วฉันที่เคยตกเป็นเหยื่อจากเรื่องราวเหล่านั้น ทำไมจะทำไม่ได้บ้างล่ะจริงไหม?

“โทษทีนะ ฉันต้องรีบแต่งตัว ไว้ค่อยคุยกัน” อีกครั้งที่ฉันชิงตัดบทสนทนาระหว่างเราให้จบลง พร้อมทั้งปิดประตูห้องลงทั้งๆ แบบนั้นโดยไม่ฟังคำบอกลาใดๆ ตามมารยาทที่ดี  เพราะต่อให้ฉันจะรู้ชื่อเขาแล้ว แต่สุดท้ายความสัมพันธ์ระหว่างเรามันก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้าเช่นเดิมอยู่ดี

ฉันเดินย้อนกลับไปยังเตียงนอน หยิบสมาร์ทโฟนซึ่งเปิดหน้าโปรแกรมพูดคุยค้างไว้ขึ้นมา ก่อนตัดสินใจพิมพ์ข้อความตอบคู่สนทนากลับไป

แฟน : 2 ทุ่มเจอกันที่ร้าน OCC

แม้ว่าความรู้สึกลึกๆ อยากใช้ช่วงเวลาที่มีในบ้านเกิดหมกตัวอยู่แต่ภายในห้องก็ตามที...

เวลา 19.35 นาฬิกา

หลังจากใช้เวลาจัดการกับเครื่องแต่งกายจนเสร็จ การหมุนไปรอบๆ กระจกบานใหญ่ของโต๊ะเครื่องแป้งจึงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันทำ ก่อนตัดสินใจคว้ากระเป๋าสะพายใบเดิมเดินออกจากห้องพัก

เสื้อผ้าที่ฉันสวมใส่ไปงานวันนี้ เป็นชุดแบบเรียบง่าย มีเพียงเสื้อสีขาวตัวหนึ่งกับกางเกงยีนขาสั้นและรองเท้าบูทสตรีแบบมีส้น แต่เพื่อไม่ให้มันดูเรียบง่ายจนไม่สมกับไปงานวันเกิดเพื่อนสนิทที่รักมากที่สุด เสื้อคลุมหนังสือดำจึงถูกหยิบมาใช้สวมทับอีกชั้นพร้อมหมวกแก๊ปสีเดียวกัน

ฉันพาตัวเองลงไปตามขั้นบันไดอย่างไม่รีบไม่ร้อน โดยละฝ่ามือลูบไปตามผนังตัวอาคารแทนการจับราวบันไดแบบคนทั่วๆ ไป มันเป็นความเคยชินไปแล้วกับการทำแบบนี้ขณะขึ้นลงบันได ฉันทำมันบ่อยเวลาถูกพาตัวออกจากห้องพักฟื้นผู้ป่วย จนเหมือนว่าจะเริ่มติดเป็นนิสัย

ตึก... ตึก...

แต่ไม่นานเสียงท้อนของฝีเท้าขณะก้าวลงบันได ก็เริ่มมีเสียงฝีเท้าอีกคู่ดังซ้อนขึ้น ก่อนปรากฏร่างสูงของชายคนหนึ่ง ที่ฉันคุ้นหน้าเขาดีกำลังวิ่งสวนขึ้นมา ทว่า

ตึก! ตึก! ตึก!

กึก...

จังหวะที่เราต้องสบตากัน ชายคนที่ว่ากลับเป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าหลบไปพร้อมสายตา ซ้ำยังหยุดเท้าลงอยู่ระหว่างขั้นบันไดระหว่างชั้น พลอยให้ช่วงเวลานั้นเหลือเพียงเสียงก้องของการย่างเท้าของฉันฝ่ายเดียวที่ยังเหลืออยู่

ตึก... ตึก... ตึก...

ฉันยังคงก้าวเท้าพาตัวเองลงไปตามขั้นบันได ขั้นแล้วขั้นเล่าอย่างเชื่องช้า ขณะเดียวกันการก้าวเดินแบบไม่คิดหยุดพักนั่น มันก็ทำให้ระยะห่างระหว่างฉันกับชายแปลกหน้าคนดังกล่าวหดสั้นลงเรื่อยๆ จนกระทั่งพาตัวเองมาหยุดลงที่บันไดขั้นเดียวกับชายคนดังกล่าว

กึก...

ฉันทำแบบนั้น แม้ว่าสายตาจะมองตรงไปข้างหน้า ไม่ได้สนใจสีหน้าหรือท่าทางที่ชายคนดังกล่าวทำ หากแต่ปากกับกลับเอ่ยขึ้นราวกับต้องการชวนอีกฝ่ายคุย

“คืนนี้อากาศดีนะ ว่าไหม?” ไม่มีเสียงตอบใดเล็ดลอดจากปากผู้ถูกถาม มีเพียงความเงียบที่กลืนกินเราทั้งคู่แต่เพียงเท่านั้น จนต้องเอ่ยปากถามขึ้นอีกครั้ง “กระชากกระเป๋าเนี่ย ได้เงินครั้งละเท่าไหร่ล่ะ?”

ฟึ่บ!

คราวนี้คนถูกถามแสดงปฏิกิริยาตอบรับกลับมาด้วยการสะบัดตัวหลบเล็กน้อย ก่อนตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่เขาใช้มันวิ่งหลบหนีขึ้นไปตามขั้นบันไดสู่หอพักชั้นบน

ตึก! ตึก! ตึก!

ฉันไม่ใช่พวกชอบตามตื้อเท่าไหร่ ในเมื่อไม่ได้คำตอบสิ่งที่ทำหลังจากนั้นจึงเป็นการก้าวเท้าลงบันไดไป เพื่อพาตัวเองมุ่งสู่สถานที่นัดกับเพื่อนสาวไว้ผ่านข้อความสนทนา อีกอย่างถึงเขาจะให้คำตอบหรือไม่ อย่างไรซะ มันก็แค่คำถามทั่วไป ไม่ได้มีผลกระทบต่อความรู้สึกตรงไหน

และใช่ ผู้ชายคนนั้นคือคนเดียวกับที่ใช้มีดจี้แล้วกระชากกระเป๋าฉันหนีไปเมื่อวาน...

ตึก... ตึก...

กึก..

ทว่า เดินพ้นขั้นบันได ออกมายังถนนหน้าหอได้เท่าไหร่ เท้าที่เคยก้าวเป็นจังหวะก็ถูกทำให้หยุดลงอีกครั้งเมื่อสายตาดันเหลือบไปเจอเข้ากับใครอีกคนซึ่งกำลังยืนพิงกับผนังอาคารหอพักด้านนอกในท่ากอดอก

พี่จ๋าเหลือบมองมาทันทีราวกับรับรู้การมา ซ้ำยังเป็นฝ่ายทักทาย

“จะไปแล้วเหรอคะ?” ฉันไม่ได้ตอบเขา แต่เลือกที่จะยิ้มแล้วพยักหน้ากลับแบบส่งๆ นั่นจึงทำให้เขาเสนอขึ้น “เดินทางคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย ให้พี่ไปส่งไหม?”

To Be Continued...

TALK1 ห้ามใจไม่อยู่จริงๆ พี่จ๋าบอก /////

TALK2 ไปส่งไหมจ้ะคนดี อิอิ

_____________________________________________________________ 

ไม่เม้นไม่ว่าแต่กดให้กำลังใจเค้าด้วยน้าา ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายน้าา

ll CREEPYPASTA SET ll

ติดตามเรื่องนี้จิ้มที่รูปโลด

รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน

หรือกดให้กำลังใจกันข้างล่างนะเอออ