คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HUNT04 l สั่งรักครั้งที่4 ตอน สถานะ {อัพ100%}
“เดินทางคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย
ให้พี่ไปส่งไหม?”
สุดท้ายการปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างหยาบคาย
ก็ไม่อาจทำให้ผู้ชายคนนี้หยุดสรรหาข้ออ้างที่จะเข้าช่วยเหลือได้อยู่ดี
ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันจึงถามกลับ
“อยากไปส่งเหรอ?” แต่คำถามที่พ่นออกไปก็ใช่ว่าต้องการคำตอบเสียที่ไหน “ก็เอาสิ…”
“แล้วเราจะไปไหนล่ะคะ
คืนนี้?”
“ร้าน OCC”
สิ้นเสียงตอบรับ รอยยิ้มเล็กๆ ก็ผุดขึ้นมุมปากคนฟังทันที
พี่จ๋ารีบผละตัวออกจากตัวอาคาร
เดินนำไปยังจุดจอดรถมอเตอร์ไซค์ของหอพักซึ่งอยู่ห่างออกไปนิดหน่อย
แน่นอนว่าฉันที่อนุญาตให้เขาไปส่ง ก็ไม่ได้รอช้าที่จะเปลี่ยนทิศทางจากจุดยืนรอรถโดยสารเป็นการเดินตามหลังเขาไปเช่นกัน
“สวมนี่ไว้ด้วยค่ะ” หมวกกันน็อกใบใหญ่ถูกคนมีน้ำใจหยิบยื่นส่งมาให้ เมื่อเราทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ข้างมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง
เหมือนเคย ฉันไม่ได้ปฏิเสธและเลือกที่จะรับหมวกกันน็อกใบดังกล่าวมาไว้กับตัวอย่างว่าง่าย พี่จ๋าเองก็คล้ายกับจะเตรียมพร้อมอยู่แล้ว เขาหยิบหมวกกันน็อกอีกใบขึ้นสวมหัวอย่างลวกๆ ก่อนเริ่มจัดการถอยรถของตัวเองออกจากซองจอดแล้วสตาร์ทเครื่องทันที
บรื้นน...
ทันทีที่ทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็เอ่ยขึ้นพลางพยักหน้าให้สัญญาณ
“ขึ้นค่ะ…”
เพราะเป็นคนลั่นวาจาอนุญาตออกไปเอง
ครั้นจะปฏิเสธน้ำใจเขาตอนนี้ก็คงไม่ใช่เรื่อง
ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจกวาดขาขึ้นซ้อนท้ายเขาไปแบบไม่ต้องคิด
พี่จ๋าดูจะเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันไม่ใช่น้อย
เพราะทันทีที่ขึ้นมานั่งคร่อม
เขาก็ปล่อยให้ฉันจัดแจงสภาพตัวเองจนเมื่อเขารู้สึกว่าทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง
เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ขนาดเล็กก็คำรามดังขึ้น ก่อนค่อยๆ
เคลื่อนที่ออกไปจากบริเวณจุดจอด
บรื้นนน บรื้นนน
ตลอดเวลาที่รถทั้งคันบิดเร่งความเร็ว ขับซอกแซกไปบนถนน สิ่งที่ได้ยินมีเพียงเสียงลมและความเงียบภายใต้หมวกกันน็อกเท่านั้น พี่จ๋าไม่ได้ชวนฉันคุยแม้ว่าเขาจะสามารถทำได้ในช่วงที่ติดสัญญาณไฟ อีกทั้งฉันเองไม่ได้กอดเอวเข้าไว้แมตลอดเส้นที่นั่งไป ผู้ขับขี่จะเลี้ยวปาดหน้าซ้ายขวารถคันอื่นๆ บนถนนจนน่ากลัว
อย่างที่บอก
ความสัมพันธ์ระหว่างเราเวลานี้ยังคงเป็นแค่คนแปลกหน้า...
พี่จ๋าอาศัยการบิดรถด้วยความเร็วบนถนนอย่างชำนาญ
อีกทั้งยังรู้เส้นทางไปยังสถานที่ที่เป็นเป้าหมาย ทำให้การเดินทางมายังร้านที่แขนัดไว้คืนนี้ถึงไวกว่าที่คิดไว้นิดหน่อย
เพราะใช้เวลาเดินทางเพียงสิบห้านาทีเท่านั้น
OCC’s PUB
ทันทีที่สองรถของรถมอเตอร์ไซค์หยุดลง
ฉันก็รีบถอดหมวกกันน็อกที่สวมอยู่ออก
จากนั้นก็ส่งมันให้กับผู้เป็นเจ้าของทั้งที่ยังนั่งซ้อนอยู่บนเบาะหลังแบบนั้น
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมที่จะพูดคำขอบคุณ
“แค่เรามาถึงปลอดภัย พี่ก็พอใจแล้ว”
ฉันไม่ทันฟังหรอกว่าเขากำลังพูดอะไร เพราะจังหวะที่เขาพูด
ฉันให้ความสนใจกับการกวาดขาตัวเองลงจากเบาะหลังอย่างระวัง
พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าพี่จ๋ากำลังมองอยู่
“มองอะไร?”
เห็นดังนั้นมันก็อดถามไม่ได้
“คืนนี้แต่งหน้าด้วยเหรอคะ?”
และนี่แหละมั้ง คือสาเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายเอาแต่มองหน้ากันแบบนี้ “เมื่อเช้าตอนเจอกัน พี่ไม่เห็นเราแต่งหน้าเลยนี่”
“ก็คืนนี้มันเป็นคืนพิเศษ...” ฉันบอกเขายิ้มๆ แต่ไม่ได้บอกหรอกนะว่ามันพิเศษยังไง เพราะแค่นอกจากมันเป็นวันเกิดเพื่อนสนิทที่ฉันไม่ได้คิดจะมาตั้งแต่แรกแล้ว ฉันก็นึกถึงความพิเศษอื่นไม่ได้อีก
“อ๋อ...วาเลนไทน์ นัดกับแฟนไว้ที่นี่ล่ะสิ” แต่การบอกแค่นั้น มันก็ทำให้คนนอกอย่างเขาคิดเป็นอื่นได้ ในเมื่อเขาคิดแบบนั้น ฉันเลยตั้งใจจะเออออตามน้ำไป ทว่า
“แฟน! กรี๊ดด แกมาจริงๆ ด้วย!” เวลาเดียวกันนั้นดันมีเสียงเล็กแหลมของใครดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
แข ที่ดูดีอกดีใจ รีบวิ่งแจ่นออกมาต้อนรับตามประสาเจ้าของงานที่ดี แต่ไม่นานเธอก็ต้องสะดุดสายตาเข้ากับพี่จ๋าซึ่งยังคงคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองไม่ได้ไปไหน ซ้ำยังทำเรื่องน่าตกใจด้วยการเปลี่ยนที่ท่า พลางรีบยกมือขึ้นไหว้อย่างมีมารยาท
“พี่จ๋า สวัสดีค่ะ”
น่าแปลกที่การยกมือไหว้อย่างมีมารยาทของแข ทำเขาตอบรับเธอกลับแค่เพียงพยักหน้าเท่านั้น
“พี่จ๋า...มาส่งแฟนเหรอคะ?” ซ้ำยังเปลี่ยนบุคลิกราวกับเป็นคนละคน จากที่ดูพูดมาและสรรหาข้ออ้างต่างๆ เพื่อชวนฉันคุยกลับกลายเป็นคนพูดน้อยไปเสียอย่างนั้น
“ครับ”
“ร็อคอยู่ข้างในน่ะค่ะพี่ เข้าไปด้วยกันไหม?”
“ไม่เป็นไร พี่แค่แวะมาส่งคน” บทสนทนาที่ดูเป็นกันเองแถมยังเป็นธรรมชาติระหว่างแขกับพี่จ๋า เริ่มทำให้ฉันรู้สึกสงสัยขึ้นมานิดๆ ว่าบางทีสองคนนี้อาจจะรู้จักหรือสนิทกันมากกว่าที่คิดไว้นัก
“นะคะ...วันนี้วันเกิดแข ถ้าพี่อยู่ด้วย ขากลับจะได้พาแฟนกลับไปส่งด้วยยังไงล่ะคะ ไหนๆ ก็มาด้วยกันแล้วนี่...”
ฉันหรี่ตามองหน้าเพื่อนสาวอย่างไม่เข้าใจความสัมพันธ์ที่ดูจะสนิทสนมเกินกว่าที่คาดไว้ จนอดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอพูดแนะนำเกี่ยวกับตัวตลกที่สวนสนุกในวันนั้น เป็นเพราะเธอรู้อยู่แล้วหรือเปล่าว่าคนที่อยู่ในชุดน่าสะอิดสะเอียดนั่นคือพี่จ๋า
“อ๋อ...วันเกิดแขเหรอ?” แต่แล้ว...ฉันก็มองเสี้ยวหน้าของเพื่อนสนิทได้ไม่นาน สายตาถูกแรงดึงดูดประหลาดจากคำพูดของคู่สนทนาของแขชักจูงให้เหลือบมองหน้าอีกครั้ง ก่อนพบว่าพี่จ๋าเองก็กำลังมองหน้าฉันอยู่
เขามองขณะพูดตอบรับคำเชิญชวนของแขไปด้วย
“งั้นเดี๋ยวอยู่ด้วยสักแป๊บก็แล้วกัน”
ฉันไม่แสดงทีใดตอบรับกับสถานการณ์ที่ลงเอยเช่นนั้นแต่เลิกที่จะโอนเอนและหันหลังตามแรงดึงจากฝ่ามือเพื่อนสนิทตามเธอเข้าไปภายในผับชื่อดังของเมือง เพราะแม้ไม่ได้มองฉันก็รู้อยู่แล้วว่าคนแปลกหน้าที่อาสามาส่ง อย่างไรก็คงเดินตามเราทั้งคู่เข้ามาอยู่ดี
ภายในสถานบันเทิงมีชื่ออย่าง OCC เอาเข้าจริงแล้วก็ดูไม่ต่างจากผับปกติตรงไหน ที่ประกอบไปด้วยแสงสี เสียงจังหวะอัดบีทสนุกๆ ที่มาคู่กับเหล่าผีเสื้อราตรีซึ่งกำลังสนุกสนานกับเครื่องดื่มราคาแพงขณะโยกย้ายเรือนร่างไปตามท่วงทำนอง
แขพาฉันเดินเบียดกลุ่มเหล่านั้นพายังมาโต๊ะตัวยาวใกล้กับสระน้ำภายในร้าน ซึ่งที่ตรงนั้นน่าจะเป็นที่ที่เธอจับจองไว้ สังเกตได้จากเสียงโห่ทักทายอย่างสนิทสนมจากกลุ่มหญิงสาวในชุดเครื่องแต่งกายน้อยชิ้น โดยเฉพาะกับชายตัวสูงในเสื้อฮูทสีขาวสะอาดตารับกับเรือนผมสีบลอนด์อ่อนซึ่งกำลังนั่งจิบเครื่องดื่มในมือเงียบๆ ท่ามกลางแสงไฟนั่น
ฉันจำผู้ชายคนนั้น เพราะเขาคือคนเดียวกับที่มารับฉันที่สนามบินพร้อมกับแขเมื่อหลายวันก่อน และถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้จะชื่อ ‘ร็อค’ ล่ะมั้ง
ร็อคนั่งอยู่ข้างกับชายอีกคนซึ่งดูมีท่าทีแปลกนิดหน่อย แถมยังแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำสนิท ดูไม่เหมือนกับคนที่ตั้งใจมาเที่ยวยังสถานบันเทิงแบบนี้เลยสักนิด
“เธอนั่งตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันสั่งเครื่องดื่มให้” หากแต่จุดที่แขพาฉันมานั่งนั้น ไม่ได้อยู่ใกล้กับชายสองคนที่ว่านักหรอก เธอพาฉันมานั่งในจุดที่ห่างออกไป ไกลจากกลุ่มเพื่อนสาวหน้าตาที่กำลังสนุกสนานกับเสียงเพลงเวลานั้น
แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไรหรอกนะ มันดีเสียอีกในเมื่อฉันเวลานี้ไม่รู้จักใครเป็นพิเศษเลยนอกจากเจ้าของงานวันเกิด คาดว่าแขเองก็คงเดาได้ว่าต่อให้ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น การเอ่ยปากแนะนำตัวก็คงไม่มีวันเกิดขึ้นอยู่ดี
เธอคิดถูกแล้วที่พาฉันแยกมานั่งตรงนี้เพื่อให้มีเวลาส่วนตัว...
การถูกพามานั่งในที่ไกลออกไป ทำให้ฉันสายมองเห็นหลายสิ่งหลายอย่างได้จากจุดที่นั่งพัก ฉันมองเห็นพี่จ๋าที่เดินตรงไปยังโต๊ะที่ถูกจองไว้และแสดงการทักทายใส่ร็อคกับชายแปลกหน้าอีกคนด้วยการแท็กฝ่ามืออย่างสนิทสนม ฉันเห็นปากพวกเขาขยับ แต่เดาไม่ออกว่ากำลังพูดอะไรกัน
ฉันไม่ได้หลบสายตาหนีไปจากเขา แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมองมา
และเลือกที่จะมองการเคลื่อนไหวของเขาเช่นนั้น
จนกระทั่งพี่จ๋าพาตัวเองเดินเข้ามาใกล้ และทิ้งตัวลงนั่งคนละฝั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน
“ที่นี่ครึกครื้นดีนะคะ ว่าไหม?” และชวนคุย
“อืม...ครึกครื้นเกินไป”
“แล้วไม่ชอบเหรอ?”
“เฮอะ ไม่ชอบ” สังเกตได้ว่าพี่จ๋าหรี่ตาลงเล็กน้อยหลังได้ยินคำตอบ
พลางยกแก้วน้ำสีอำพันในมือขึ้นจิบ ก่อนเป็นฝ่ายตั้งคำถาม
“ถ้าไม่ชอบแล้วมาทำไมล่ะคะ?”
“ฉันก็ไม่ได้มาร่วมงานวันเกิดแขแบบนี้มาตั้ง 6 ปี ปฏิเสธไป...เธอคงเสียความรู้สึกแย่”
“หึ...” พูดจบสิ่งที่ตามมาคือเสียงหัวเราะในลำคอของคนฟัง
พี่จ๋าคือฝ่ายที่เลื่อนสายตาหลบไปก่อนโดยขณะเดียวกันก็ยกเครื่องดื่มในมือกระดกเข้าปาก
ฉันไม่ชอบเสียงหัวเราะแบบนั้นของเขาเลย
เพราะมันฟังคล้ายกับกำลังสมเพชคำตอบที่ได้รับ
“หัวเราะอะไร?” ฉันถาม
“พี่ก็แค่...รู้สึกประทับใจการรักษาน้ำใจที่เรามีต่อเพื่อนเท่านั้นเอง...” แล้วฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มกับแววตาแบบเดิมของเขาอีก
รอยยิ้มกับแววตาที่บอกถึงความชอบใจหากแต่ขณะเดียวกับเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ขณะพูด
“6 ปีมาแล้วนะคะ พี่ยังไม่เคยถูกใครรักษาน้ำใจแบบนี้เลย”
ก่อนตามมาด้วยคำพูดประชดประชัน
ที่กล่าวถึงเรื่องของตัวเองเมื่อหกปีก่อน
“นายน่ะ นอกจากขี้อิจฉาแล้ว...” ในเมื่อเขาเปิดประเด็น
ฉันจึงไม่รอช้าที่จะตอบรับหัวข้อสนทนากลับไป “ยังเป็นพวกขี้ใจน้อยด้วยเหรอ?”
“คงงั้น...” เขาตอบติดตลกแบบขอไปที
หากแต่น้ำเสียงดังกล่าวกลับดึงดูดให้ฉันรู้สึกอยากมองหน้าเจ้าของคำตอบมากขึ้นกว่าเก่า
ซึ่งฉันก็ไม่ได้ปิดบังความรู้สึกดังกล่าวของตัวเอง
และเลือกที่จะแสดงออกให้เขาเห็นด้วยการขยับขายกไขว้กันในลักษณะบิดตัวหันเข้าหาอีกฝ่ายเล็กน้อย
“แปลว่า 6 ปีของนายคงทรมานมากเลยถูกไหม?” อีกทั้งยังยิงคำถาม แต่ก็ไม่วายถูกอีกฝ่ายยอกย้อนกลับมาอยู่ดี
“จากนิสัยขี้อิจฉาและขี้ใจน้อยที่พี่เป็นน่ะ...เราคิดว่าไงล่ะ?”
“ชีวิตนายเนี่ย ก็น่าสนใจเหมือนกันนะ…” ในเมื่อบทสนทนาลงเอยในรูปแบบนั้น
ฉันจึงตามน้ำและไม่คิดจะปฏิเสธข้ออ้างหรือคำพูดใดของชายแปลกคนนี้อีก “ฉันยังไม่เคยมีเพื่อนเป็นไอ้ขี้คุกมาก่อนเลย”
“หึ” พี่จ๋าหัวเราะดังหึในลำคอโดยยังส่งความรู้สึกเดิมๆ
เช่นการรู้สมเพชส่งมาให้
ทั้งที่เป็นแบบนั้นบนใบหน้าคมคายแต่ดุดันของเขากลับเผยยิ้มมุมปากให้เห็น
“ทำไมล่ะ? ไม่อยากรู้จักกันมากกว่านี้เหรอ?” ทั้งที่ปฏิเสธมาโดยตลอด แต่พอรับรู้ถึงความรู้สึกประชดประชันที่คล้ายกับกำลังสมเพชกับตลอดเวลาจากเขา
คนที่เป็นยิงคำถามและตั้งข้ออ้างมากมายดันกลายเป็นฉันเสียเอง
พี่จ๋าเอง ก็ดูไม่ใช่คนมากเรื่องเท่าไหร่ พอถูกถามมากเข้าเขาก็ตอบรับ
“มากกว่านี้...ได้แค่ไหนล่ะ?” ขณะเดียวกันก็แฝงไว้ด้วยคำถาม
“มากเท่าในบ้านผีสิงวันนี้หรือเปล่า?”
รู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร ซึ่งฉันไม่ได้ตอบคำถามเขากลับไปหรอกนะ
แต่เลือกจะทำอย่างอื่น
ฉันกระเถิบตัวเข้าไปใกล้เขานิดหน่อยโดยยังคงเว้นระยะห่างเราไว้
ก่อนเอื้อมคว้ามือเขามาวางบนเนินขาของตัวเองอย่างช้าๆ
โดยใช้สายตาเพียงเท่านั้นในการจับทุกกริยาบนใบหน้าที่คนตัวใหญ่มี
การกระทำดังกล่าวทำให้ผู้ถูกสัมผัสแสดงสีหน้าแปลกใจนิดหน่อยขณะมืออีกข้างกำลังตั้งท่าจะกระเครื่องดื่มสีอำพันเข้าปาก
ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะวางมือลงบนขาฉันแต่อย่างใด
ตรงกันข้ามเขากลับใช้ช่วงเวลาที่สบโอกาสบรรจงเกลี่ยปลายนิ้วไปบนเนื้อผิวอย่างแผ่วเบา
ส่วนปากก็ถามขึ้นแบบไม่ไว้หน้า
“อ่อยพี่อยู่เหรอคะ?”
“ฉันมีแฟนแล้ว” ซึ่งฉันก็ไม่รอช้าที่จะตอบเขาโดยพลันเช่นกัน
พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมบอกเหตุผล “นี่น่ะ คือสัญญาณบอกว่า
ตอนนี้ฉันอยากรู้จักนายมากขึ้น”
“…”
“ส่วนเรื่องถ้าฉันคิดจะอ่อยน่ะ มันต้องแบบนี้...” รวมถึงข้อโต้แย้งให้กับสิ่งที่พี่จ๋าสงสัย แต่ก็นะ
ฉันไม่ได้ตอบเป็นเพียงคำพูดหรอก
เมื่อสมองสั่งให้ร่างขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวจนมือเขาหล่นร่วงลงไป โดยพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคู่สนทนา
ก่อนเปลี่ยนภาพลักษณ์นิ่งงันที่มีให้ร้อนขึ้นตามจังหวะเพลง
สองมือที่เคยขนานอยู่ข้างตัวถูกเคลื่อนขึ้นมายังบริเวณหน้าอกทั้งสองข้างจากนั้นก็รูปไล้ตามส่วนสัดโค้งเว้าที่มี ตามจังหวะการโยกย้ายเรือนร่างไปพร้อมจังหวะเพลงสนุกๆ
รับรู้ได้ว่าทุกการกระทำที่แสดงออกในเวลานี้
ถูกนัยน์ตาคมดุดันบอกถึงความไม่เป็นมิตรจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่ฉันหันหลังบิดกาย
แอ่นสะโพกโยกย้ายไปตามเสียงเพลงอยู่ระนาบเดียวกับสายตาเขา
พลางใช้ฝ่ามือสองข้างของตัวลูบไปตามสะโพกอย่างยั่วยวน
สมองขณะกำลังเคลื่อนไหวร่างกายตามเสียงเพลงเวลานี้มันว่างเปล่าไปหมด
ทั้งที่ไม่ได้มึนเมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เลยก็ตาม ถึงอย่างนั้นแต่ร่างกายกลับไม่ยอมหยุดเลื้อยไล้เรือนร่างของตัวเองลง
ตรงกันความทุกอย่างกับยิ่งเร่าร้อนขึ้น
ยามรู้สึกถึงการถูกจับตามองของคนแปลกหน้า
ฉันสะบัดหน้าเหลียวหลังมองหน้าใครอีกคนบนโซฟานิดหน่อย
พลางยกปลายนิ้วขึ้นกระดิกเล็กน้อย แน่นอนว่าท่าทีเช่นนั้นมันทำให้ผู้ที่เห็นทำตามการเรียกหาโดยทันที
เขาวางแก้วลงกับโต๊ะทรงเตี้ยข้างโซฟาก่อนลุกขึ้น
การที่เขายินยอมทำตามอย่างว่าง่าย มันพลอยให้ร่างกายที่เริ่มร้อนขึ้นทุกวินาทีได้ใจ ตอบสนองความว่าง่ายของคนตัวใหญ่กลับไปด้วยการหันกลับไปใช้วงแขนข้างถนัดคล้องขอเขาไว้อย่างถือวิสาสะ ขณะสะโพกเลื้อยไล้ไปตามความสูงคนตรงหน้าแทนเสา
แล้วมันก็เป็นเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายคว้ามือเขามาจับไว้บริเวณช่วงเอวในจังหวะที่หันตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขาแบบตรงๆ
จนเห็นแววตาและสีหน้าที่อีกฝ่ายใช้มอง
พี่จ๋ายังคงนิ่งรับทุกลีลาการการเคลื่อนไหวที่ถูกรุกเร้าและจู่โจม บนใบหน้าเขาแอบปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ มุมปาก บอกไม่ถูกว่ารอยยิ้มที่ว่านั่นมันคือรอยยิ้มอย่างนึกสมเพชหรือว่าชอบใจอยู่กันแน่
แต่แล้ววินาทีที่ฉันจงใจกดลำตัวเบียดเข้าชิดจนอกเบียดเสียดไปกับเสื้อตัวนอกพร้อมกับมือที่เริ่มไต่ระดับจากต้นคอไต่ระดับขึ้นไปยังท้ายทอย มันก็เป็นพี่จ๋านั่นแหละที่เป็นฝ่ายกระชับกายฉันให้เบียดเข้ากับลำตัวของเขาจนแนบแน่น ซ้ำยังฉวยจังหวะที่แสงไฟภายในผับดับลง โน้มใบหน้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
ฟึ่บ!
สิ่งที่พี่จ๋าทำในครั้งนี้ไม่ใช้การฉวยโอกาสจูบเหมือนช่วงเวลาในบ้านผีสิง
เขาเพียงโน้มใบหน้าลงมาโดยทิ้งระยะห่างระหว่างเราไว้ด้วยระยะเพียงโฉบเฉียวระหว่างผิวปากของสองเรา พร้อมกันนั้นก็เอ่ยขึ้น
“ออกไปจากนี่กันไหม...”
“...”
“ก่อนพี่จะทนไม่ไหว” สิ้นเสียงติดกระซิบระยะเผา คนตัวใหญ่ก็อาศัยจังหวะในยามที่เราทั้งคู่ไม่ได้ตกอยู่ในสายตาใคร ลดมือออกไปจากเอวแล้วเปลี่ยนมาคว้าข้อมือฉุดดึงฉันให้เดินฝ่าผู้คนมากมายที่กำลังเมามายกับการดื่มด่ำเครื่องดื่มราคาแพงและเสียงดนตรีจังหวะสนุกๆ ออกไปทั้งๆ อย่างนั้นโดยไม่ได้ขอตัวกลับหรือเอ่ยคำลากับใครแม้แต่เจ้าของงานวันเกิด
เขาพาฉันตรงออกมายังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้หน้าร้าน
ทันทีที่มาถึงหมวกกันน็อกใบเดิมก็ถูกส่งมาให้ แน่นอนว่าฉันไม่ได้ปฏิเสธที่จะรับ
ไม่ได้คิดจะถามด้วยซ้ำว่าสิ่งที่พี่จ๋าคิดจะทำคืออะไร
เพราะวินาทีที่เสียงคำรามของเครื่องยนต์ขนาดเล็กดังขึ้น
ฉันก็ได้พาตัวขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายอยู่บนเบาะหลังเขาเสียแล้ว
บรื้นนน บรื้นนน
เกือบสิบนาทีได้ละมั้ง ที่รถคันเล็กบิดเร่งความเร็วไปบนถนนช่วงหัวค่ำ
อย่างอิสระเหมือนนก ก่อนหยุดจอดอีกครั้งยังสถานที่แห่งซึ่งห่างออกไปจากร้าน OCC นิดหน่อย
สถานที่แห่งนี้ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านนัก ไม่มีแม้แต่เสียงดนตรีจังหวะสนุกหรือเสียงพูดของใครในรู้สึกรำคาญใจ มีเพียงสายลมเย็นๆ กับวิวด้านหน้าที่เป็นแม่น้ำขนาดใหญ่และสะพานเชื่อมสำหรับรถผ่านระหว่างสองฝั่งเมืองเท่านั้น
ทั้งที่มาถึงสถานที่เป้าหมาย แต่ก็ใช่ว่าเราทั้งคู่จะลงจากเบาะรถเสียที่ไหน
เมื่อผู้ที่พามาเลือกที่จะถอดหมวกกันน็อกใบโตของตัวเองออกแล้วคล้องมันไว้กับแฮนด์รถ
ขณะที่ฉันเลือกที่จะถอดออกแล้วถือมันไว้ในมือ
“ที่นี่เหมาะกับการทำความรู้จักกันมากกว่าในผับนั่นะ
ว่าไหม?” และแล้วคนที่เปิดประเด็นทำลายความเงียบระหว่างเราลงมันก็เป็นพี่จ๋านั่นแหละ
“อืม” ซึ่งฉันก็รู้สึกเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูดนะ
อีกทั้งจุดพักชมวิวสะพานข้ามแม่น้ำตรงนี้ ฉันเองก็ไม่มีโอกาสได้มาเยือนนานแล้วเหมือนกัน
จำได้ว่าก่อนจะป่วยจนต้องย้ายไปอยู่ที่อังกฤษ
ฉันมักจะแวะมาที่นี่ก่อนกลับบ้าน ซึ่งทุกครั้งที่พาตัวเองมายังสถานที่แห่งนี้
ฉันมักจะได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงทุกครั้งที่มาถึง
คำถามที่ว่านั่นน่ะ รู้สึกว่าจะเป็น...
“หนาวไหมคะ?” ฉันสะดุ้งนิดหน่อย
เมื่อความคิดในห้วงภวังค์ถูกเสียงเข้มของพี่จ๋าทักแทรกขึ้นในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน
มิหนำซ้ำคำถามที่ค้างคาอยู่ในห้วงความจำมันก็ดันตรงกับประโยคที่เขาพูดอีกด้วย
ใช่... หนาวไหม นั่นแหละคำถามที่ฉันมักได้ยินเวลามาที่นี่
“ไม่อ่ะ ถามทำไม?” ทั้งที่สิ่งที่ได้ยินดูจะตรงกับห้วงความจำที่เหลืออยู่
ถึงกระนั้นสิ่งที่ปากเอ่ยตอบรับคำถามในช่วงเวลาปัจจุบันกลับกลายเป็นการยอกย้อน
“เปล่าค่ะ ถามดู” พี่จ๋ายังคงพูดและทำทุกอย่างโดยไม่ได้เหลียวมามอง
ไม่ว่าจะการพูดหรือตอบคำถาม รวมไปถึงการล้วงมือหยิบซองบุหรี่ แล้วหยิบขึ้นมาต่อดูดมวนหนึ่งก็ตาม
เขาอยู่ในท่าทีสบายๆ และเป็นตัวของตัวเอง
เฉกเช่นคำถามต่อมาที่เอ่ยขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
“แล้วที่ว่าอยากรู้จักพี่มากขึ้น
เราอยากรู้เรื่องไหนล่ะ?”
“งั้นเอาเรื่องที่สวนสนุก” เมื่อเขาเปิดโอกาสให้เลือก
ฉันก็เลือก โดยแอบลอบมองเสี้ยวหน้าของคู่สนทนาผ่านทางกระจกรถจากทางเบาะหลังไปด้วย
“มาสคอสตัวตลก ที่ได้รับฉายาว่าเทวดาน่ะเหรอ...” พี่จ๋าเองก็ค่อนข้างรักษาคำพูด เมื่อถูกถาม เขาก็ให้คำตอบ “พอดีพี่มีเพื่อนเป็นลูกชายเจ้าของสวนสนุกน่ะ
ก็เลยได้สิทธิ์พิเศษเข้าทำงานในสวนสนุก Dream land หลังพ้นโทษ…เพื่อนพี่คนที่ว่าน่ะ มันก็นั่งอยู่ในผับน่ะ ที่ใส่สูทดำน่ะ
ไม่รู้ว่าเราทันสังเกตหรือเปล่า”
ผู้ชายใส่สูทดำที่นั่งอยู่ข้างๆ ร็อคตอนนั้นสินะ...
“หมอนั่นชื่อเม่น
พี่รู้จักมันตอนถูกส่งตัวเข้าบำบัดที่โรงพยาบาลทางจิตก่อนรับโทษ”
“นอกจากติดคุกแล้ว ยังเคยเป็นบ้าเหมือนฉันด้วยงั้นสิ?”
ฉันแทรกเสียงถามอย่างสนใจ
“หึ ไม่เชิง” พี่จ๋าบอกแค่นั้น
ก่อนเล่าต่อ “พวกเขาแค่อยากเช็กและบำบัดตามหลักวิชาการที่แพทย์วินิจฉัยก่อนตัดสินคดีก็เท่านั้น”
หลังคำบอกเล่าของพี่จ๋าจบ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร
ขณะเดียวกันก็รับรู้และเข้าใจของผู้ที่เคยถูกส่งตัวเข้ารับการบำบัดและรักษาอาการป่วยเช่นกัน
อาจเพราะฉันเองก็เคยผ่านมาล่ะมั้ง ก็เลยเข้าใจความรู้สึกจากสิ่งที่พี่จ๋าพูด
“แล้วเราล่ะ ที่ว่าเป็นบ้า
เป็นเพราะโรคกลัวตัวตลกเหรอคะ?” อีกหนที่พี่จ๋าถามขึ้นขณะพ่นควันสีขี้เถ้าลอยคว้างไปบนอากาศ
เมื่อเห็นคู่สนทนาเงียบไป
“อืม...มันเกิดจากประสบการณ์แย่ๆ น่ะ
หมอเลยลงความเห็นไว้แบบนั้น”
“แย่แค่ไหนคะ?” พี่จ๋ายังคงยิงคำถามต่อเนื่องแม้ว่าเขาจะนั่งนิ่งในท่าเดิม
“พวกมันข่มขืนฉัน”
“...”
“ตลกดีใช่ไหม
ทั้งที่หมอบอกว่าความทรงจำบางส่วนของฉันหายไปจากอาการช็อกทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่เรื่องระยำตำบอนที่เหลืออยู่นั้นกลับไม่ขาดหายตามไปด้วย”
สิ้นเสียงคำตอบ
คนฟังก็เงียบไปพลอยให้ช่องว่างระหว่างคำพูดของสองเรายามนี้ถูกความเงียบและเสียงลมแทรกเข้ามาแทนที่
พี่จ๋าไม่พูดอะไรต่อหลังจากนั้น
เช่นเดียวกับฉันที่ไม่คิดจะพูดเรื่องที่ติดอยู่ในความทรงจำแย่ๆ เหมือนกัน
“แล้ว...”
หลังจากต่างฝ่ายต่างเงียบกันไปสักพักหนึ่ง พี่จ๋าก็ส่งเสียงขึ้น
เขาไม่ได้เหลียวกลับมามองฉันเหมือนเคย
แต่ในหนนี้สิ่งที่พี่จ๋าทำคือการโน้มลำตัวช่วงบนราบลงกับแฮนด์รถโดยใช้แขนเท้าเอาไว้
“เคยหวังจะหายจากอาการที่เป็นบ้างหรือเปล่าคะ?”
“ไม่รู้สิ...ถามทำไม?”
“เผื่อพี่จะช่วย…” พอได้ฟังคำตอบที่เหมือนไม่ได้ผ่านการคิดของเขา
ฉันก็หลุดหัวเราะเสียงดังอย่างนึกตลก
นั่นเลยทำให้คนตัวใหญ่เอื้อมมือข้างหนึ่งไปยังกระจกรถของตัวเอง
ก่อนจัดการหมุนมุมปรับองศาจนกระจกข้างดังกล่าวสะท้อนภาพสีหน้าฉันบนเบาะหลังได้อย่างเต็มตาม
ซึ่งนั่นก็ตามมาด้วยคำถามใหม่
“มีอะไรน่าตลกเหรอคะ?”
“เปล่านี่...ฮ่ะๆ” ฉันปฏิเสธทั้งที่ยังหัวเราะอยู่
หากแต่ใครอีกคนกลับไม่ได้ปฏิกิริยาไม่พอใจต่อเสียงหัวเราะที่ได้รับกลับไปแต่อย่างใด
ซ้ำยังกล่าวขัดคั่นขึ้นแบบไม่สนใจอีกว่า
“ในเมืองนี้มีข่าวลือพูดถึงเทวดาตัวตลกในสวนสนุกว่าถ้าใครได้พบเจอแล้วได้ยินเสียงของมัน
จะสามารถขอพรได้หนึ่งข้อ...” ซึ่งคำพูดของเขาก็ทำให้เสียงหัวเราะที่เคยมีเงียบลงได้แทบจะทันควันเช่นกัน
“ฟังแล้วแม่งโคตรงี่เง่าเลยว่าไหม? แต่ข่าวลือเวรๆ
นั่นแม่งดันมีส่วนที่เป็นเรื่องจริงปะปนอยู่”
“...” เรื่องจริงปะปนอยู่งั้นเหรอ?
“ส่วนเรื่องที่มีความจริงปะปนอยู่ก็คงเป็นเรื่อง
เทวดารอที่จะใช้พรหนึ่งข้อไปพร้อมกับมนุษย์ผู้โชคดีเพียงคนเดียวที่เขาหมายตา”
“หมายความว่า มนุษย์ผู้โชคดีคนนั้นคือฉัน?” ฉันถามแม้ว่าจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดบ้างแล้วก็ตาม
“ถ้าอยากรู้...” หากแต่คำตอบที่ได้มา
กลับกลายเป็นคำพูดกำกวมที่แฝงไว้ด้วยเล่ห์นัย “ทำไมไม่ลองพิสูจน์ด้วยตัวเองล่ะ?”
“พิสูจน์ยังไง?” และเมื่อลองถามซ้ำ
คนตรงหน้าก็คล้ายกับรอคอยที่จะให้คำตอบ ก็กล่าวสวนกลับมาโดยทันที แบบไม่ต้องคิด
ไม่เม้นไม่ว่าแต่กดให้กำลังใจเค้าด้วยน้าา ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายน้าา
ติดตามเรื่องนี้จิ้มที่รูปโลด
ความคิดเห็น