คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : บทที่ 8.3 - ความอ่อนหวานของคนใจร้าย
ความอ่อนหวานของคนใจร้าย
“ไม่ใช่นะไอรีน ไม่ใช่” ซีโร่รีบปฎิเสธ “ฉันแค่ต้องการขู่เธอ ฉันไม่เคยคิดอยากให้ใครมาทำอะไรเธอ เธอก็เห็นนี่ ว่าฉันยิงพวกมันทุกคนที่บังอาจเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวเธอ”
นี่คือซีโร่ที่ฉันรู้จักจริงๆ เหรอ ทำไมเขาถึงดูห่วงใยฉัน ดูต้องการที่จะปกป้องฉัน
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!” ฉันส่ายหน้าไม่อยากรับฟังอะไรทั้งสิ้น พยายามที่จะตะเกือกตะกายลงจากเตียงกว้าง แต่ก็ช้าไปกว่ามือหนาที่รีบพุ่งตัวเข้ามาเกี่ยวรัดร่างของฉันเอาไว้
“เธอจะไปไหน”
“ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันนะ ปล่อย!” ฉันดิ้นไปมาในอ้อมกอดของเขา ยิ่งฉันดิ้น เขาก็ยิ่งรัด
“เธอจะกลับไปในสภาพแบบนี้น่ะเหรอ คิดบ้างสิ!”
“ทำไมฉันต้องคิดอะไรด้วย จะสภาพนี้หรือสภาพไหนร่างกายของฉันมันก็สกปรกอยู่ดี ทั้งนายและลูกน้องของนายเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมดแล้ว โดยเฉพาะพวกลูกน้องของนาย ไอ้พวกนั้นมันพากันลูบไล้เรือนร่างของฉัน”
พอพูดถึงตรงนี้น้ำตาของฉันก็ไหลพรากลงอีกครั้ง
“ไอรีน”
“นายรู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่พวกมันสัมผัสร่างกายฉัน ฉันรังเกียจและขยะแขยงจนแทบขาดใจ! นายรู้ไหม รู้บ้างไหม!”
ฉันทุบตีไปตามตัวของซีโร่ ร่างสูงนั่งนิ่งปล่อยให้มือน้อยทั้งทุบและจิกข่วนตามต้องการ
“รู้แล้วไอรีน ฉันรู้แล้ว” น้ำเสียงของซีโร่ในเวลานี้ก็ดูเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอ “และฉันจะเป็นคนลบรอยที่น่าขยะแขยงของไอ้พวกนั้นให้เธอเอง”
“มะ หมายความว่ายังไง”
ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะจัดการถอดเสื้อเชิตสีขาวออกจากร่างกาย เผยให้เห็นซิกแพ็กที่เรียงตัวสวยงาม
“จะ จะทำอะไร” ฉันถามอย่างหวาดหวั่น ท่าทางคุกคามของเขามันยิ่งทำให้ฉันกลัว ซีโร่มองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา สายตาที่ทำให้ความร้อนในกายของฉันปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
“เธอบอกว่าเธอรังเกียจสัมผัสของพวกมันใช่ไหม ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะลบรอยพวกของมันให้เอง” น้ำเสียงที่ดูเลื่อนลอยของเขายังไม่เท่ากับริมฝีปากอุ่นร้อนที่กำลังไล่พรมจูบไปทั่วใบหน้าของฉัน
“นะ นายบ้าไปแล้วเหรอซีโร่ อย่าทำแบบนี้นะ”
ฉันร้องห้ามเสียงหลง พลางกับเบือนหน้าหนี
“ใช่ ไอรีน ฉันมันคงบ้าไปแล้วจริงๆ” ไม่พูดเปล่า มือหนายังพยายามที่จะกระชากเอาผ้านวมออกจากร่างบาง
“อย่าบ้านะซีโร่ นายจะทำกับฉันเหมือนกับไอ้พวกนั้นหรือไง ปล่อยนะ” ฉันรีบกระชับผ้านวมผืนหนาให้แน่นมากขึ้น
“ใครบอกว่าฉันจะทำเหมือนพวกมัน” เสียงเข้มกระซิบข้างใบหูเล็ก “ฉันจะทำ! ยิ่งกว่าพวกมันต่างหากล่ะ”
ผ้านวมที่เป็นดั่งปราการชิ้นสุดท้ายที่ปกป้องร่างกายถูกคนใจร้ายกระชากเหวี่ยงลงกับพื้นห้อง
ความคิดเห็น