ตอนที่ 6 : Part 05 : คุณเป็นใคร??
----------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 05 : คุณคือใคร?
ลมทะเลค่อยๆพัดโชยจากทะเลเข้าสู่ชายฝั่ง กลิ่นชื้นๆของน้ำเค็มลอยแตะจมูกอาคาชิที่นั่งอยู่ใต้ร่มชายหาดพร้อมกับคุโรโกะที่มาเที่ยวพักร้อนตามอารมณ์ของคนผมแดง คุโรโกะนั่งมองทะเลอย่างเรื่อยเปื่อยในหัวก็คิดแต่เรื่องงานแทบไม่ได้ให้สมองได้พักผ่อน อาคาชิเมื่อลอบมองใบหน้าของคุโรโกะแล้วเห็นสีหน้าก็พอจะเดาออกว่าคนตัวเล็กคิดอะไรจึงลุกจากด้านเก้าอี้ชายหาดแล้วเดินมาข้างๆตัวคุโรโกะพร้อมช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นจนคนตัวเล็กกว่าถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
“อะ...อาคาชิคุง ทำอะไรครับ!?!”
“อ่าฮะ แค่คิดว่ามาทะเลแล้วไม่ได้เล่นน้ำทะเลมันออกจะแปลกไปหน่อยน่ะ” ว่าจบคนตัวสูงก็เดินออกจากร่มชายหาดตรงไปที่ทะเลแล้วจับคนตัวเล็กปล่อยลงกลางทะเล
ตูม!
“เอ่อ....อาคาชิคุง มันเปียกหมดเลยนะครับ”
“เปียกก็ดีสิ ผมจะได้เห็นเนื้อตัวของนายชัดหน่อยไง”
“แต่คนอื่นก็จะเห็นด้วยนะครับ ผมก็อายเป็นนะ...”
“คนอื่นไม่ได้เห็นหรอก ผมมีเสื้ออีกตัวนึงน่ะ”
“นั้นก็ไปเอามาสิครับ ผมจะขึ้นแล้ว” เมื่อพูดจบคุโรโกะก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงจะเข้าฝั่งแต่อยู่ๆก็เหมือนมีแรงกระชากจากด้านหลังทำให้ตัวเซล้มลงมาทับอาคาชิ เนื้อตัวคนผมฟ้าที่เดิมเปียกแค่หลังเสื้อตอนนี้จึงเปียกทั้งตัวสมใจอยากของอาคาชิ เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นดวงตาสีแดงอยู่ใกล้อย่างมาก ไอร้อนจากลมหายใจรินรดแตะแก้มและจมูกจนทำให้คุโรโกะใจเต้นอย่างครึกโครม
เมื่อเห็นคุโรโกะหน้าแดงแจ๋อาคาชิจึงสบโอกาสประกบปากคุโรโกะด้วยปากตนแล้วลิ้มรสรสชาติอันหอมหวานอย่างเพลิดเพลินแล้วค่อยผละออกก่อนจะยิ้มหน้าตาระรื่นอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะ....อาคาชิคุง”
“หืมม ?”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อว่าจบก็รีบลุกขึ้นจากตัวคนตัวสูงอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินนำเข้าชายหาดไปก่อนแล้วเก็บของเตรียมจะเข้าบ้านพักทันที
“ฮะๆ จูบกับนายตอนนายรู้ตัวนี่มันดีกว่าจริงๆด้วยเนอะคุโรโกะ” บ่นไปยิ้มไปคนตัวสูงก็ลุกขึ้นจากทะเลแล้วเดินเข้าฝั่งเก็บของที่ร่มชายหาดของตนแล้วเดินตามคุโรโกะเข้าบ้านพักตากอากาศโดยไม่ได้สังเกตอะไร
ริมรั้วบริเวณติดกับชายหาดมีชายคนหนึ่งซุ่มมองทั้งคู่ที่เพิ่งเข้าบ้านไปเมื่อกี้ด้วยความตกใจและความดีใจ แต่ความแค้นที่คงอยู่จึงทำให้เขาเริ่มเครียดกับการกลับมาของคุโรโกะและอาคาชิเพิ่มทวีคูณ
ฆ่าอาคาชิไปแล้ว คุโรโกะก็ตายไปแล้ว ทำไมพวกนั้นถึงมาอยู่ที่นี่!?!
ความสับสนภายในใจชายหนุ่มได้เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอาคาชิและคุโรโกะกำลังจะเดินออกจากนอกบ้านเขาจึงรีบวิ่งออกจากเขตบ้านพักของอาคาชิแล้วนั่งรถส่วนตัวกลับทันที
-----------------------------------------------------------------------------------
“....”
เวลายามเย็นที่ร้านอาหารตามสั่งแถบๆทะเล คนในร้านอาหารต่างพากันเข้าๆออกๆเปลี่ยนเวียนสลับที่กันตามเวลากินข้าวเย็น บรรยากาศภายในร้านครึกครื้นราวกับนกกระจอกแตกรัง แต่กลับมีโต๊ะกินข้าวอยู่โต๊ะหนึ่งที่บรรยากาศอึมครึมแตกต่างจากในร้านอาหารราวกับตัดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
คุโรโกะหลังจากที่ถูกอาคาชิจูบไปก็ไม่พูดไม่จาแถมเมินหน้าหนีไม่คุยกับอาคาชิแม้แต่น้อย พออาคาชิจะเดินเข้าไปหาหนุ่มผมฟ้าก็จะถอยกรูรักษาระยะห่างไว้เป็นเมตร กว่าอาคาชิจะลากมากินอาหารด้วยก็ทำเอาเขาเหนื่อยจนแทบไม่อยากขับรถพามากินด้วยเลย
“เอ่อ...ท่านลูกค้าโต๊ะนี้รับอะไรดีคะ” หลังจากยืนรอมาประมาณ15นาทีกว่าๆพนักงานรับออเดอร์ก็เริ่มทวงรายการอาหารเนื่องจากลูกค้าโต๊ะนี้ต่างก็นั่งมองเมนูของตนเองอย่างเดียวไม่พูดไม่จากันเลย พนักงานก็ทำได้แค่ยืนยิ้มหน้าแห้งขาแข็งรอรับออเดอร์ต่อไป
“เอ่อ...นั้นเอาปูทะเลมา2โลพร้อมแกะเปลือกมาก่อนละกันครับ” อาคาชิสั่งพร้อมยิ้มให้คนรับออเดอร์อย่างสุภาพ
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เมื่อพนักงานเดินออกไปจากโต๊ะ รอยยิ้มบนใบหน้าอาคาชิที่ได้ถูกเเต้มไว้ก็หายไปเร็วกว่าลมพัด เหลือเพียงใบหน้านิ่งๆที่มองคุโรโกะที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเรียบเฉยเช่นเดียวกัน
ฝ่ายคุโรโกะก็นั่งกดโทรศัพท์เข้าบล็อกต่างๆดูไปเรื่อยๆทั้งๆที่สติกับสมาธิไม่ได้อยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย คุโรโกะพยายามเนียนลอบมองอาคาชิและสังเกตท่าทีเวลาเผลอของอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้อยากเห็น รอให้อาคาชิเป็นฝ่ายทักเขาก่อนเขาจึงจะคุยด้วย
ทำไมไม่ชวนผมคุยแบบทุกทีล่ะครับ...
ในใจก็ได้แต่คิดเพียงเท่านี้ เมื่อนั่งนานไปเรื่อยๆแล้วไม่ได้ผลคุโรโกะจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องน้ำอย่างไม่บอกกล่าว และแอบหวังเล็กๆที่จะให้คนผมแดงลุกตามมาง้อทั้งๆที่ไม่มีเหตุผลอะไรผิด
แต่ผิดคาด อาคาชิยังคงนั่งท่าเดิมคือนั่งอ่านนิตยสารต่ออย่างไม่สนใจใยดี ทำให้คุโรโกะน้อยใจเล็กๆแล้วเดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียวก่อนจะนั่งหมกตัวคุดคู้อยู่กับตัวเองแบบทุกทีในห้องน้ำ
อาคาชิเมื่อเห็นคุโรโกะเดินเข้ามาในห้องน้ำหลังจากละสายตาอาคาชิก็รีบตามคนตัวเล็กมาและมาคอยเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำที่คุโรโกะยังไม่ออกมา เฝ้าเกือบครึ่งชั่วโมงในที่สุดคนตัวเล็กก็เปิดประตูออกมาพร้อมรอยน้ำตาเล็กๆบนใบหน้า ฝ่ายคุโรโกะเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจออาคาชิยืนอยู่ก็ตกใจก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาทิ้งแล้วทำสีหน้าเรียบเฉยแบบที่เคยทำ
“อะ..อาคาชิคุงมาเข้าห้องน้ำเหรอครับ”
“อืม แต่ไม่ได้เข้าหรอก มารอรับคนขี้งอนกลับไปกินข้าวพร้อมกันอยู่”
เมื่ออาคาชิพูดจบคุโรโกะก็รู้สึกเหมือนโดนแทงใจดำจึ้ก และด้วยความโมโหปนเขินคุโรโกะจึงก้มหน้าพูดตอบแล้วพยายามเดินเลี่ยงออกมา“เอ่อ ถ้ามันลำบากก็ไม่ต้องรอผมหรอกครับ เดี๋ยวผมก็กลับไปกินเอง”
“ก็ถ้าไม่เป็นห่วงก็ไม่มาตามหรอก” คนผมแดงยังคงยืนอยู่ท่าเดิมแต่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับอาการชะงักของคุโรโกะ คุโรโกะเมื่อได้ฟังหัวใจก็เต้นไม่เป็นระส่ำระสายอีกครั้งจากเดิมที่เขินอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งไม่อยากให้คนที่พูดแทงใจดำเมื่อกี้เห็นหน้าตัวเองที่ร้อนผ่าวแบบนี้เข้าไปใหญ่
“ถ้างอนอะไรทีหลังก็บอกผม อย่าทำแบบนี้กับผมอีกเข้าใจไหม” อาคาชิเดินมาสวมกอดคุโรโกะจากด้านหลังอย่างหลวมๆก่อนจะกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา อกของอาคาชิที่อยู่ติดแผ่นหลังคนผมฟ้าทำให้คุโรโกะก็รู้ว่าอาคาชิเองก็ใจเต้นแรงไม่ต่างจากเขาเหมือนกัน
“ผมไม่ได้งอนนะครับ ผมแค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย”
“ไม่สบายใจสินะ”
“....”
“งอนผมเรื่องที่ผมจูบคุณน่ะเหรอครับ?”
“มะ...ไม่ใช่เลยครับ!!”
“อา...เหตุผลนี้เองสินะ โกหกผมไม่มิดหรอก แค่ผมเห็นหน้าคุณหน้าคุณก็แดงจนแทบไม่มีสีขาวแล้ว”อาคาชิพูดพร้อมกับใช้ปากเม้มที่คอคุโรโกะเบาๆจนคนผมฟ้าสะดุ้งโหยงก่อนจะพยายามเรียกสติตนเองกลับมาแล้วพยายามแกะอ้อมกอดของอาคาชิออก
“ผมจะไปทานข้าวแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
“อืม เดินกอดไปกันอย่างนี้แหละ”
“....!! ไม่เอาครับ!”
“ผมล้อเล่น นายไม่จำเป็นต้องเครียดขนาดนั้นเลยนี่ครับ มีอะไรกับผมรึเปล่า” อาคาชิถามพร้อมกับยิ้มสดใสตามแบบฉบับทำให้คุโรโกะต้องเป็นฝ่ายยอมเสียเองจนในที่สุดคนตัวเล็กก็หายงอนแล้วเดินออกมาทานข้าวพร้อมเจ้านายตามปกติ ขณะเดินผ่านก็บังเอิญไปสบตากับผู้ชายคนหนึ่งพอดี ชายคนนั้นเมื่อสบตากับคุโรโกะก็เบิกตาด้วยความตกใจแวบนึงคุโรโกะก็ไม่ได้สนใจอะไรจึงเดินผ่านชายคนนั้นไป
แต่เมื่อคุโรโกะกำลังจะเดินผ่านไปก็มีเสียงเรียกพร้อมกับสัมผัสหยาบจากมือที่ใหญ่กว่ามาฉุดมือรั้งคุโรโกะเอาไว้ เจอดังนั้นคุโรโกะจึงหันไปมองหน้าผู้ชายคนนั้นด้วยความสงสัย
“มีอะไรกับผมเหรอครับคุณ?”
“ไม่ผิดแน่....นาย นายชื่อคุโรโกะใช่มั้ย” ชายคนนั้นถามด้วยท่าทีดีใจและมีความหวังประกายในดวงตา พร้อมกับมองจ้องมาที่คุโรโกะอย่างมีความสุข
“ครับ ผมเท็ตสึยะ คุโรโกะครับ”
“ใช่นายจริงๆด้วย! นายยังไม่ตายสินะคุโรโกะ ฉันดีใจมากๆเลย คุโรโกะ!! ในที่สุดฉันก็ตามหานายจนเจอแล้ว!!” ชายคนนั้นพูดด้วยท่าทีดีใจก่อนจะเหลือบมาเห็นอาคาชิที่ตอนนี้ได้ทำหน้าขรึมใส่และจ้องชายคนนั้นเขม็งราวกับจะฆ่าให้ตายคามือ ชายคนนั้นเมื่อเห็นอาคาชิจากอาการดีใจเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าคาดเดาอารมณ์ไม่ถูกเช่นเดียวกัน ทั้งคู่ต่างจ้องเขม็งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“คุโรโกะ จำฉันได้ไหม....?”
“คุโรโกะ รีบมากับผมเดี๋ยวนี้!!” อาคาชิเมื่อไม่ยอมเปิดโอกาสให้คุโรโกะได้ถามหรือตอบกลับ ไม่อยากให้ชายคนนั้นซักไซ้อะไรต่อจึงบอกคุโรโกะเสียงแข็งก่อนจะพยายามลากคนตัวเล็กอออกห่างจากผู้ชายคนนั้น ทำให้คุโรโกะยิ่งงงเข้าไปใหญ่ว่าทำไมต้องหนีชายคนที่มาถามชื่อเขาขนาดนั้น
“อาคาชิ!! ปล่อยคุโรโกะนะ! อย่าทำร้ายคุโรโกะอย่างนี้!!”
“นายไม่ต้องยุ่ง!!”
“ฉันยุ่งได้! เพราะเขาเป็นของฉัน!!” เมื่อคุโรโกะได้ยินก็รู้สึกงงงวยกว่าเดิมก่อนที่จะจัดสินใจพยายามหยุดไม่ให้อาคาชิเดินแล้ววิ่งออกจากอาคาชิกลับไปถามชายคนที่ไม่รู้จักชื่อที่เหมือนจะรู้เบาะแสอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขาก่อนที่อาคาชิจะวิ่งตามเขากลับด้วยความสงสัย
“คุณรู้จักผมเหรอ ผมเป็นใครมากจากไหนคุณรู้ใช่มั้ย”
“ฉันคางามิ แฟนนายไงนายจำไม่ได้เหรอคุโรโกะ!!!”
“...!?!?!”
-----------------------------------------------------------------------------------
"อาคาชิคุง!! จะทำอะไรน่ะครับ!” เมื่อกลับมาถึงบ้านพักอาคาชิก็ลากคุโรโกะเข้ามาในห้องนอนแล้วล็อกประตูด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่สนใจคำพูดคุโรโกะ ก่อนจะเหวี่ยงคนตัวเล็กไปกระแทกเตียงนุ่มแล้วขึ้นคร่อมร่างเล็กทันที
“...!!”
“ทีหลังอย่าทำอะไรนอกจากสิ่งที่ฉันบอกแบบวันนี้อีก”
“ผมทำอะไรครับ??”
เมื่อคุโรโกะจ้องตาต่อรองกับอาคาชิ สายตาของร่างสูงจึงยิ่งแข็งกร้าว มือใหญ่บีบไหล่ร่างเล็กแรงขึ้นไปอีกจนร่างเล็กร้องเสียงหลง
“อย่าไปคุยกับคนๆนั้นอีก”
“แต่…”
“กับคนอื่นก็ด้วย”
“ตะ....”
“นะครับ”
อยู่ดีๆอาคาชิก็พูดเพราะขึ้นมาจนคุโรโกะตามอารมณ์ไม่ทัน การบีบไหล่ที่คุโรโกะรับรู้ถึงความเจ็บเมื่อครู่ก็ถูกแปรเปลี่ยนเป็นกอดอันอบอุ่นอย่างกระทันหัน ทั้งสับสน วุ่นวาย และมีความสุข(?)แปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันแค่เป็นห่วงนาย ไม่อยากให้นายโดนหลอกแบบที่พวกนั้นเคยทำกับนาย”
“....”
“นายอาจจำความเจ็บปวดเหล่านั้นไม่ได้ แต่กับฉันคนที่เห็นและเป็นคนที่ให้คำปรึกษานายมาตลอดฉันรู้ดี”
“...”
“น้ำตาของนายทั้งหมดตอนนั้นไหลออกมาเพราะความเจ็บปวดจากคนพวกนั้นทั้งนั้น เชื่อฉันเถอะคุโรโกะ” เมื่อพูดจบอาคาชิก็กระชับกอดให้แน่นขึ้นพร้อมกดหัวคุโรโกะซบลงกับไหล่กว้างด้วยความอ่อนโยน
บางครั้งการใส่สีตีไข่อะไรต่างๆลงไปก็เพื่อรักษาช่วงเวลาแห่งความฝันดีๆนี้ให้คงอยู่ต่อกับเขาไปได้อีกสักนิดก็ยังดี
สวัสดีค่ารีดเดอร์ทู้กท่านนนนนนนนนน>W< มาอัพให้ตามสัญญาค่ะ อุอิ-..-
อั๊ยย๊ะ ตอนนี้แต่งตอนง่วงบางคำผิดหรืออะไรก็ขออภัยนะคะ ถ้าคำไหนหรือประโยคไหนอ่านไม่รู้เรื่องจริงๆก็คอมเม้นบอกหรือส่งข้อความมาขอให้แก้บทความได้นะคะ ถ้าอ่านจบแล้วเม้นด้วยก็ดีค่ะ ตามกำลังศรัทธาเลย555
ตอนนี้เริ่มมาน่ารักฟรุ๊งฟริ๊ง ครก.อาจงอนมากหลุดจากคาแร็กเตอร์ไปนิส(?) แต่เพื่อความฟินของผู้แต่งก็ปล่อยให้หลุดแบบนั้นแหละค่ะ น่ารักดี=w= งงชิม้าาาาา ว่าสรุปใครเป็นเมีย เอ้ยไม่ใช่!! (ตบปาก) แฟนเงาของเรา=..= อิอิ......ไม่บอกหรอก ยังไงมันก็รู้อยู่แล้วอ่ะ ใครไม่รู้ให้ไปดูชื่อบทความเลยค่ะ555 #โดนFCคู่อื่นตบ อ่านไปเรื่อยๆค่ะ ไรท์ขอใบ้ให้แค่นี้ คืนนี้ง่วงแล้วเราจะทำรูปตก(?)ก่อนไปนอนเป็นการSV.ให้หน่อยละกันเนอะ-...-
อุยย! รูปปตกกกกกก5555
[21/08/2557]
[2:15A.M.]
Contact Me : @STcurrent #Twitter
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เเดงดำ บันไซซซซซ
ค