คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Will You Be My Boyfriend?
"นายจะเดินตามฉันอีกนานมั้ยฮะคยูฮยอน ฉันเริ่มรำคาญนายแล้วนะ"
"ผมเป็นแฟนซองมินแล้วนะ ซองมินรำคาญผมได้ไงอ้ะ!"
หางเสียงที่ตวัดขึ้นคีย์สูงเกินจำเป็นยังไม่ทำให้ซองมินแปลกใจได้เท่าถ้อยคำก่อนหน้าที่ถูกเปล่งออกมาจากคนร่างสูงที่กำลังเดินตามเขาต้อยๆ เขาหันไปหาคยูฮยอนช้าๆท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงปนงงงันของรยออุคและเยซองที่มาด้วยกันพลางพยายามจะสูดหายใจลึกๆเพื่อข่มอารมณ์ของตนให้เย็นลง
"นายว่าไงนะ พูดใหม่ซิคยูฮยอน"
คยูฮยอนเอียงคอ ทำตาปริบๆและหน้าแอ๊บแบ๊ว(ท่าถนัดของหมอนี่ล่ะ...ซองมินเห็นจนเบื่อเสียแล้ว!)สุดฟทธิ์ ซึ่งนั่นก็เรียกคะแนนความเห็นใจได้จากสาวๆที่เดินผ่านไปมามากกว่าพอ่หนุ่มตัวเล็กนามลีซองมินที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเขาเสียอีก
"ซองมินรำคาญผมได้ไง"
"ไม่ๆ...ก่อนหน้านั้นน่ะ"
"ผมเป็นแฟนซองมินแล้วนะ"
"ตกลงนายเป็นแฟนกับเขาแล้วใช่มั้ยเจ้าฟักทอง"
"ไม่ต้องพูดเลยเยซอง!" เจ้าฟักทองตัวน้อยตวัดเสียงแว้ดใส่คนถามจนเยซองต้องรีบดึงรยออุคที่ยังคงดูตกใจกับข่าวใหม่ที่ได้รับให้ถอยห่างออกมาจากรัศมีการทำลายล้างของคนที่กำลังจะแปลงร่างกลายเป็นปีศาจฟักทอง...แปลงร่างแล้วฟาดหัวฟาดหางไปทั่วทุกที และไอ้คนที่ซวยมันก็มันจะเป็นเขาทุกทีสินา!
ซองมินสูดลมหายใจลึกๆอีกรอบ...ซักวันนายโจวคยูฮยอนคนนี้ต้องทำให้เขาเป็นโรคความดันแน่ๆ
"ฉันไปตกลงกับนายตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ"
"อ่าว...ผมคิดว่าเราเข้าใจกันแล้วซะอีก"
ซองมินอ้าปากค้าง...คำพูดที่คิดจะพูดในตอนแรกดันชะงักค้างอยู่กลางหลอดลมทำให้เขาจนด้วยคำพูด...เข้าใจเรอะ?!!...เขาไม่เคยเข้าใตสิ่งที่ตาโจวคยูฮยอนคนนี้กำลังทำเลยซักครั้งเดียว!
"รยออุค!...รยออุ๊ค!!...ไปกัน...ไประ...เร็ว!"
มือเล็กควานสะเปะสะปะหามือของเพื่อนรักมากุมจับไว้ก่อนจะรีบพาเดินหนีออกมาด้วยท่าทางที่ยังคงดูช๊อคๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทิ้งชายหนุ่มร่างสูงทั้งสองครให้วิ่งตามหลังมาต้อยๆ
"ผมพูดอะไรผิดหรอครับซองมิน"
"เร็วรยออุค...รีบเดินเร็ว!"
คนตัวเล็กยังคงก้าวจ้ำพรวดๆไม่สนใจเสียงงอนง้อสุดอ้อนนั่น...อย่าไปใส่ใจนะลีซองมิน ไอ้บ้านี่ก็แค่คนโรคจิตที่ชอบหาทางแกล้งแก้มของนายอยู่เรื่อยก็แค่นั้น...นายอย่าไปยอมไอ้เสียงอ้อนๆนั่นเชียวนะลีซองมิน!
"เป็นอะไรของนายซองมิน...จะเดินหนีทำไม" รยออุคที่ยังไม่เข้าใจอะไรเท่าไรนักร้องถามพลางพยายามจะก้าวตามเพื่อนรักให้ทันโดยไม่เดินชนใครเข้า ซองมินส่ายหน้าจนผมสีดำยุ่งเหยิง...ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินจ้ำอ้าวไปข้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ไอ้บ้านั่นโรคจิตชัดๆ นายไม่เห็นหรอรยออุค ดูตาก็รู้แล้ว...บ้าชัวร์ ฉันฟันธง!"
"ซองมินอ่ะ...ผมไม่ได้บ้านะ"
"เงียบไปเลย!...ฉันไม่ได้ขอความเห็นนาย"
"ง่ะ...ซองมินใจร้าย" คนตัวสูงบ่นพึมพำเสียงเล็กเสียงน้อยพลางเบนตัวหลบคนที่เดินสวนทางมาพร้อมกับสะบัดผมออกให้พ้นตา...ท่าทางสุดเท่ห์ที่ไม่เข้ากับได้เสียงกระเง้ากระงอดเมื่อกี้เลยซักนิดทำให้เยซองที่เดินมาด้วยข้างๆถึงกับส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ...เจ้าฟักทองต้องเจอคนแบบนี้ซะบ้าง ร่างกายจะได้แข็งแรงซักที...เลือดลมจะได้สูบฉีด
"คุณคยูฮยอน"
"เรียกผมคยูฮยอนเฉยๆเถอะครับ"
"ฮะ?!"
"ผมเด็กกว่าเยซองอีก"
"หา?!!" เยซองร้องออกมาเสียงดังพลางหันไปสำรวจชายหนุ่มร่างสูงข้างๆเต็มๆตา...หน้ามันเด็กก็จริง แต่ทำงานแล้วมันจะอายุน้อยกว่าเขาได้ยังไงฟะ!....นี่เขายังเป็นแค่เด็กมหา'ลัยอยู่เลยนะเฟ้ย!
"ผมสอบเทียบตอนอยู่ม่.ปลายปี1น่ะครับ" คยูฮยอนกล่าวง่ายๆพลางล้วงมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ทตัวยาวแค่เข่าของตนด้วยท่าทางสบายๆ...ดูไม่ลำบากใจในการเดินตามคนตัวเล็กที่กำลังจ้ำอ้าวๆเท่าไรนักเช่นเดียวกับเยซอง
"ฉันก็พี่นายน่ะสิ"
"ก็ใช่น่ะสิครับพี่เยซอง" ชายหนุ่มพูดล้อๆพร้อมกับหันมายิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มทะเล้นๆตามฉบับของตัวเองก่อนจะก้าวยาวๆเดินขึ้นไปดักหน้าคนที่เขาเพิ่งรวบหัวรวบหางเป็นแฟนไปเมื่อครู่
"ผมเลี้ยงไอติมเอามั้ยครับซองมิน"
ซองมินทำท่าจะโยกตัวหลบ หากแต่ก็ถูกขวางเอาไว้เสียทุกทางจนทำให้เขาจำต้องเงยหน้าขึ้นไปทำหน้าบึ้งตึงใส่ร่างสูงอย่างหมดทางเลือก
"ว่าไงนะ"
"ผมเลี้ยงไอติม...อยากกินมั้ยครับ"
"ไม่อยาก"
"แต่ฉันอยากนะ" รยออุคแทรกขึ้น
"ฉันก็อยากกิน"
เรื่องอะไรเยซองจะปล่อยให้แฟนสุดที่รักแสนดีที่สุดในโลกของเขาไปเป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายของเจ้าปีศาจฟักทองเพียงลำพังล่ะ...อีกอย่าง...เขาก็อยากรู้ด้วยว่าไอ้เจ้าเด็กหน้าเด็ก(?)นี่จะทำยังไงต่อ
ซองมินทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับการตัดสินใจของเพื่อนสนิทสุดที่รักแสนดีที่ยอมตามใจเขาเสมอก่อนจะปล่อยคำสบถหยาบคายออกมาชุดใหญ่อย่างไม่คิดอาย
"เหอะ!....เออ!...กินก็ได้ ฉันกินจุนะจะบอกให้"
ซองมินหันมาใช้นิ้วจิ้มจึ๊กลงกลางหน้าอกของหนุ่มร่างสูงกระเป๋าหนักที่อาสาเลี้ยงไอศกรีมก่อนจะคว้ามือเพื่อนรักจอมทรยศพาเดินจ้ำอ้าวๆต่อไป...คงลืมไปกระมังว่าชายหนุ่มที่ว่าจะเลี้ยงไอศกรีมเขาน่ะ ทำงานมีเงินเดือนเลี้ยงตัวแล้ว ไม่ใช่เด็กมหา'ลัยทั่วไปที่ต้องอาศัยเงินของงานพาร์ทไทม์
"ซองมินพูดไม่เพราะเลยอ่ะ"
"เรื่องของฉัน!"
เสียงตวาดแหวทำเอาคยูฮยอนคอตก ก้มหน้าก้มตาบ่นเสียงเล็กเสียงน้อยอยู่คนเดียว โดยมีเยซองเจ้าของแฟนสาว(?)ที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเอาเสียเลยแถมยังโดนกระชากลากให้เดินตามคนโมโหไปต้อยๆโดยไร้สิทธิ์โต้แย้งใดๆยืนตบไหล่ให้กำลังใจอยู่เงียบๆ...ให้ตายสิ!...เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยวะ แทนที่เขาจะได้เดินจับมือดูของกับแฟนสบายๆ เขากลับต้องมาเดินตามต้อยๆแบบนี้...มันใช่ที่ไหนล่ะ!!
"นายจริงจังใช่มั้ยคยูฮยอน"
"ครับ?...เรื่องอะไร"
"ก็...เจ้าฟักทองน่ะ"
คยูฮยอนคลี่ยิ้มขึ้นมาบนเรียวปากพลางเอาสองมือล้วงกระเป๋าเสื้อคลึมอีกครั้งเพื่อป้องกันสายลมเย็นๆที๋โบกพัดมา...ท่าทางที่ดูสุขุมและดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเพียงชั่วพริบตาทำเอาเยซองอดที่จะรู้สึกทึ่งในตัวไอ้หนุ่มหน้าเด็กนี่ไม่ได้...สอบเทียบติดมหา'ลัยได้ตั้งแต่ม.ปลายปี1แบบนี้คงไม่ใช่เรื่องของโชคช่วยแน่ๆ
"เรื่องนั้นเองน่ะเอง...ครับ ผมจริงจัง...ถ้าคำว่าจริงจังของเยซองหมายความว่าผมอยากจะเอาใจและดูแลซองมินให้มากกว่านี้มั้ย...ก็ใช่ครับ ผมจริงจัง แต่ถ้าเยซองหมายถึงความรักล่ะก็....คงต้องขอโทษด้วยนะครับ เพราะคำตอบของผมคือไม่ครับ...ผมยังไม่อยากไปถึงขั้นนั้น เรื่องของผมกับซองมินยังไปถึงขั้นนั้นไม่ได้...มันต้องมีอะไรมากกว่านี้"
"ยอดเลยนะคนอย่างนายเนี่ย...เจ้าฟักทองเจอคนแบบนายน่ะดีแล้ว" เยซองพึมพำพลางเหลือบสายตาไปมองคนข้างกายอย่างทึ่งๆ...โตเป็นผู้ใหญ่กว่าเจ้าตัวเล็กสองคนนั้นเสียอีก
"คุยอะไรกันอยู่น่ะสองคน...ร้านนี้นะ!" ซองมินร้องบอกด้วยสีหน้าที่ยังคงบึ้งตึงอย่างไม่พอใจก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในร้านไอศกรีมสีหวานน่ารักที่ดูช่างไม่เข้ากับหนุ่มวิศวะสุดเซอร์อย่างเยซองเลยซักนิด
เขาทำหน้าปุเลี่ยนๆเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะเข้าไปดีมั้ยหรือจะยืนคอยอยู่ข้างนอกดี ก่อนในที่สุดจะทำคอตกเมื่อคนรักโบกมือเรียกให้ตามเข้าไปไหวๆ...ไม่เข้าไปมีหวังต้องโดนโกรธแน่ๆ เยซองถอนหายใจเบาๆพลางหันมาพยักเพยิดให้ร่างสูงรุ่นน้องข้างๆ
"อายุน้อยนำเลย คนแก่ตามเอง"
คยูฮยอนหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้าน และที่ที่เขาเลือกนั่งก็คือข้างๆกระต่ายตัวน้อยของเขาที่อ้าปากค้างทันทีที่ก้นของเขาแตะเข้ากับเบาะเก้าอี้เหมือนจะลืมนึกไปว่าต้องดึงรยออุคมานั่งข้างๆเพื่อเป็นกำบังกระนั้น
"สั่งเลยครับ ผมจ่ายเอง"
"งั้นไม่เกรงใจนะ" เสียงหวานของรยออุคเอ่ยขึ้นก่อนเจ้าตัวจะก้มหน้าก้มตาลงไปดูเมนูเล่มใหญ่กับเยซองที่นั่งอยู่เคียงข้างผู้ซึ่งมีท่าทางที่ดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจกับสถานที่มากนัก
"แล้วซองมินไม่สั่งหรอครับ" คยูฮยอนหันมาถามความเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งกำลังกอดอกทำหน้ามุ่ยได้อย่างน่ารัก...กอดอกแบบนี้คยูฮยอนเห็นทำมาหลายรอบแล้วล่ะ...เป็นอาการงอนขั้นต้นของกระต่ายตัวน้อยของเขา...เรื่องรักษาน่ะ ง่ายนิ๊ดเดียว!
"ซองมินเป็นอะไรครับ...โกรธผมหรอ"
"ถ้าตอบว่าใช่จะเป็นอะไรมั้ย"
"เป็นสิ...ผมเจ็บปวดนะ"
มุขใหม่ล่าสุดของคนตัวโตทำให้ซองมินต้องหันไปถลึงตาใส่ก่อนจะคว้าเมนูมาเปิดดูเหมือนไม่อยากจะใส่ใจ เขารีบสั่งแล้วจึงผลักเจ้าเมนูเล่มใหญ่ออกห่างตัวด้วยท่าทางกระแทกกระทั้นอย่างไม่ปิดบังก่อนจะสะบัดหน้าพรืดหันออกไปมองนอกหน้าต่าง...อ่า...นี่ชักจะไมใช่อาการงอนขั้นต้นแล้วล่ะสิ
"ซองมินโกรธอะไรหรอครับ"
หลังจากหันไปสั่งกาแฟดำกับพนักงานสาวเป็นที่เรียบร้อย คยูฮยอนก็หันกลับมางอนง้อคนช่างงอนอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ และคราวนี้เขาก็เพิ่มความจริงจังลงไปในน้ำเสียงจนทำให้เยซองและรยออุคที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะต้องค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ถอยห่างออกมาเพื่อเพิ่มความเป็ส่วนตัวให้กับข้าวใหม่ปลามัน(?)ที่ดูเหมือนกำลังจะเริ่มมีปัญหากัน(อีกแล้ว)
ซองมินแค่นเสียงขึ้นจมูกพลางเหลือบสายตามองคนข้างๆอย่างโกรธๆ
"ทำไมนายชอบพูดเองเออเองอยู่เรื่อย ฉันไม่ชอบหรอกนะ" คนตัวเล็กกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง...แน่ล่ะ...คยูฮยอนไม่แปลกใจ เพราะคนตัวเล็กมักพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้อยู่แล้ว
"เรื่องอะไรล่ะครับ"
"ก็...เรื่อง...เรื่องที่นายบอกว่าฉันเป็นแฟนนายนั่นน่ะ!"
แก้มใสขึ้นสีระเรื่อจางๆทันทีเมื่อพูดประโยคนั้นจบด้วยน้ำเสียงที่เขาลดระดับความดังลงเล็กน้อย คยูฮยอนคลี่ยิ้มบางๆขึ้นมาบนเรียวปสกพลางยกมือขึ้นไปลูบผมสีดำสนิทนุ่มมือเบาๆ...สัมผัสคนอายุมากกว่าอย่างอ่อนโยนจนเจ้าของผมนุ่มๆต้องเหลือบสายตามามอง
"เรื่องแค่นั้นเอง...ก็บอกผมดีๆก็ได้นี่นา ไม่เห็นจะต้องโกรธกันนี่ครับ"
"ฉันไม่ได้โกรธซักหน่อย...แค่ไม่พอใจ" เสียงแข็งๆในตอนแรกลดลงเหลือเพียงเลียงอุบอิบพึมพำในลำคอเบาๆเมื่อคนที่กำลังแก้ตัวได้รับสายตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อของคนตัวโต คยูฮยอนหัวเราะเบาๆพลางโยกศีรษะเล็กไปมา...ราวกับกำลังปลอบเด็กเล็กๆกระนั้น
"ถ้างั้น...เป็นแฟนกันมั้ยครับซองมิน"
เยซองที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มสำลักน้ำที่ตัวเองกำลังกลืนลงคนทันทีจนต้องไอค่อกแค่กออกมาหน้าดำหน้าแดง หากแต่แฟนตัวเล็กของเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหันมาดูแลใส่ใจเพราะกำลังทำตาโตอึ้งสุดๆที่จู่ๆเพื่อนของตนก็โดนชายหนุ่ม(ที่ไม่เชิง)แปลกหน้าของเป็แฟนเอาดื้อๆกลางโต๊ะ
มันก็ใช้เวลานานอีกกว่าหลายวินาทที่ซองมินจะเข้าใจประโยคคำถามง่ายๆนั่น และทันทีที่เขาเข้าใจความหมายของมัน แก้มของเขาก็ร้อนจนแทบจะระเบิดออกมาทันที
"ฮะ?!!...อ่า...นาย..." ซองมินละลักละล้ำถ้อยคำออกมาได้แค่นี้ หลังจากนั่นก็มีเพียงริมฝีปากที่ขยับเขยื้อนโดยไร้เสียงใดๆตามออกมา
คยูฮยอนยิ้มกว้าง...ทำท่าจะพูดอะไรซักอย่าง หากแต่ไอศกรีมที่ถูกนำมาเสิร์ฟเสียก่อนทำให้เขากลืนมันลงคอเพื่อหันไปขอบคุณบริกรและเลื่อนไอศกรีมแต่ละถ้วยไปยังคนสั่งที่ดูท่าว่าจะมีอาการเดียวกันหมด (ยกเว้นเยซองที่ยังคงไอค่อกๆแค่กๆโดยไร้คนห่วงใย)
"กินเถอะครับ เดี๋ยวจะละลายหมด...แต่กินเสร็จแล้วผมต้องได้คำตอบนะ"
"อ่า...อืม"
น้ำเสียงรื่นเริง หากแต่เต็มไปด้วยความจริงจังทำให้ซองมินต้องตอบรับกลับไปอย่างเสียมิได้ก่อนเขาจะหันมาตักไอศกรีมที่สั่งมาเข้าปาก รสหวานอมเปรี้ยวและความเย็นของไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ถ้วยใหญ่ที่เขาสั่งมาทำให้เขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว...ไม่นาน บนโต๊ะจึงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของคนตัวเล็กเสียงหวานทั้งสองคนที่นั่งคุยกับเจื้อยแจ้วโดยมีเยซองคอยแทรกเป็นระยะ
คยูฮยอนอมยิ้มพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก...เลือกที่จะเฝ้ามองดูเงียบๆโดยไม่พูดแทรกใดๆ แต่ดูเหมือนความเงียบกับชายหนุ่มที่ชื่อโจวคยูฮยอนนั้นจะไม่ใช่สิ่งที่คู่กันซักเท่าไร เพราะหลังจากที่เขาไม่ได้ส่งเสียงใดๆออกมากว่าครึ่งชั่วโมง ซองมินผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขาก็หันมาหามองเขาอย่างแปลกใจพร้อมกับช้อนตักไอศกรีมที่อมอยู่ในปาก ดวงตาโตจ้องมองเขาอย่างสงสัย...และในความคิดของคยูฮยอน มันเป็นแววตาที่ซื่อที่สุดและน่ารักที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาทีเดียว
"เป็นอะไรรึเปล่า" ซองมินเอ่ยถามพลางดึงช้อนออกมาจากปากเพื่อนนำมันไปตักไอศกรีมเข้าปาก
"เปล่านี่ครับ ทำไมหรอครับซองมิน"
"ก็...เปล่า เห็นนายเงียบๆไป นึกว่าโกรธ" คนตัวเล็กตอบกลับด้วยเสียงงึมงำพลางตักไอศกรีมคำโตเข้าปากไม่หยุดเหมือนอยากจะกลบเกลือนสีแดงระเรื่อที่ขึ้นมาระบายอยู่ที่ข้างแก้ม
คยูฮยอนหัวเราะเบาๆให้กับท่าทางแบบนั้นพลางเอื้อมมือไปหยุดมือเล็กๆที่กำลังตักไอศกรีมเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้...ใช้เรียวลิ้นตวัดเช็ดคราบไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ที่เปื้อนอยู่ที่มุมปากของคนไม่ระวังอย่างรวดเร็วจนคนถูกกระทำตั้งตัวรับไม่ทัน
"เปื้อนน่ะครับ...ผมเช็ดให้แล้วนะ" ชายหนุ่มเลื่อนตัวมากระซิบบอกอยู่ข้างหู...ใช้โอกาสนั้นกดปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมเข้าที่ข้างแก้มนวลเสียงหนึ่งทีแล้วจึงผละออกมายิ้มกว้างให้...ทำทั้งหมดท่ามกลางสายตาคู่รักที่คบกับมาร่วมปีอย่างเยซองและรยออุคที่กำลังทำเพียงแค่ป้อนไอศกรีมให้แก่กัน อีกทั้งบริกรสาวที่ทำตาโตและรีบเดินผ่านโต๊ะของทั้งสี่คนไปทันที
ซองมินนิ่งอึ้ง...อ้าปากค้างทำตาโตมองคนข้างๆที่เอนตัวกลับไปนั่งดื่มกาแฟอยู่เช่นเดิมราวกับเขาไม่ได้ทำอะไร...หมอนี่ก็เป็นแบบนี้ทุกทีนั่นล่ะ!...ทำอะไรแล้วไม่ค่อยรับผิดชอบทุกที!!
"นะ...นะ...นาย!"
ซองมินโบกช้อนไอศกรีมที่ถือค้างอยู่ในมือขึ้นๆลงๆเหมือนไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี ก่อนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเขวี้ยงมันใส่ถ้วยไอศกรีมโครมใหญ่ด้วยใบหน้าบึ้งตึงก่อจะลุกขึ้น เดินสะบัดตัวออกจากร้านไป
เสียงดังของช้อนที่กระทบเข้ากับถ้วยแก้วเรียกสายตาจากคนเกือบค่อนร้านให้ตวัดมาทางโต๊ะของพวกเขา และเสียงเดินกระแทกเท้าโครมๆของคนที่เดินสะบัดตัวจากไปก็เรียกสายตาเหล่านั้นให้มองตามไป
"นายทำซองมินโกรธใหญ่เลย" รยออุคว่าด้วยน้ำเสียงเบาๆพลางเก็บเช็ดข้าวของบนโต๊ะที่เพื่อนของตนทำเละเทะทิ้งไว้
"รีบตามไปเร็วสิ เดี๋ยวเตลิดไปไกลแล้วนายจะหาไม่เจอ...เงินเดี๋ยวฉันจ่ายให้ก่อนก็ได้"
คยูฮยอนที่ยังคงดูไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นพยักหน้ารับถ้อยคำของเยซองอย่างว่าง่ายก่อนจะลุกขึ้น หมุนตัวก้าวยาวๆตามคนตัวเล็กออกจากร้านไป
"เยซองว่าแปลกๆมั้ย"
"เรื่องอะไรล่ะ"
รยออุคโยนทิชชู่ที่ตนใช้เช็ดโต๊ะใส่ถ้วยไอศกรีมที่ว่างเปล่าของตนพลางเอนคอทำสีหน้าครุ่มคิด
"ก็ซองมินน่ะสิ...ถ้าปกติโดนทำแบบนั้นนะ หมอนั่นได้เอาถ้วยไอติมฟาดหัวคยูฮยอนไปแล้ว"
"อ่า...นั่นสิ...บางทีอาจจะโดนจนชินแล้วก็ได้มั้ง"
.....................................................................
"ซองมิน...ซองมินครับ!"
เสียงร้องเรียกอย่างงอนง้อของคนที่วิ่งตามมาทำให้ซองมินต้องรีบสาวเท้าให้ยาวขึ้นไปอีกเพื่อทิ้งระยะห่าง แต่อย่างไรเสีย เขาก็แพ้คนขายาวกว่าอยู่ดี คยูฮยอนเอื้อมมือไปรั่งข้อมือเล็กเอาไว้อย่างไม่ต้องพยายามอะไรมากนัก
"เดี๋ยวสิครับ คุยกันก่อน"
"ฉันไม่อยากพูดกับนาย!"ซองมินตวัดเสียงกลับพลางพยายามจะดึงข้อมือของตนออกมาจาการเกาะกุม แต่มันก็ไม่เป็นผล...แถมกริยาแบบนั้นยังเรียกสายตาจากคนที่เดินสวนไปมาอยู่บนท้องถนนให้หันมาสนใจพวกเขาทั้งคู่มากขึ้นอีกต่างหาก
"จะปล่อยได้รึยัง"
"ซองมินโกรธผมหรอครับ"
"เออน่ะสิ!!"
คำตอบตรงๆทำให้มือใหญ่เผลอคลายออก เปิดโอกาสให้ซองมินชักมือของตนกลับก่อนจะรีบหมุนตัวเดินตรงไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆเพื่อหนีคนช่างตื๊ออีกครั้ง แต่คนช่างตื๊อก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ...ยังคงเดินตามคนตัวเล็กไปเพื่องอนง้อ
"ซองมินครับ อย่าทำแบบนี้สิครับ ซองมินโกรธก็บอกผมสิครับว่าเรื่องอะไร"
"เหอะ!" ซองมินแค่นเสียงขึ้นจมูกพลางกระแทกตัวนั่งลงบนชิงช้าตัวที่ว่างอยู่โดยมีคยูฮยอนรีบตามมานั่งที่ชิงช้าตัวติดกันทันทีก่อนที่จะมีเด็กมาแย่งไป
"นายทำแบบนั้นได้ยังไง"
"ครับ?"
"ทำแบบนั้น...ไม่อายคนอื่นเค้ารึไงเล่า!" คนตัวเล็กตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมด้วยแก้มเนียนที่แดงระเรื่อขึ้นมา...และมันก็ทำให้คยูฮยอนร้องอ้อออกมาทันที (ถึงแม้จะพอเดาได้ลางๆตั้งแต่วิ่งออกมาจากร้านแล้วก็ตามที) ชายหนุ่มร่างสูงคลี่ยิ้มพลางเริ่มไกวชิงช้าตัวที่ตนนั่งอยู่เบาๆ
"อ่า...ซองมินโกรธผมเรื่องนั้นเองน่ะหรอ ทำไมล่ะครับ...ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย"
"ไม่ผิด?!...นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆโจวคยูฮยอน ไม่รู้จักคำว่าอายบ้างรึไงนะ"
"สรุปที่ซองมินโกรธผมนี่...ซองมินอายหรอครับ"
คนโดนจับไต๋ได้ทำท่าอึกอัก นั่งขยับตัวขยุกขยิกไปมาอยู่บนชิงช้าเหมือนไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรกลับอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลบเกลือนอาการด้วยการเอาปลายเท้าเตะพื้นเพื่อไกวชิงช้า...ท่าทางน่ารักที่ไม่ได้รอดพ้นสายตาของคนที่เหลือบมองอยู่ตลอดเวลาอย่างคยูฮยอนไปได้ มันทำให้รอยยิ้มของเขาขยับขยายได้กว้างขึ้น
"แล้วนายไม่อายรึไง! คนมองตั้งเยอะแยะ"
พูดไปก็หน้าแดงไป...และก็มีแนวโน้มว่าจะมีสีจัดจ้านขึ้นเรื่อยๆเพราะสายตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองมาอย่างเปิดเผย
"ซองมินไม่เห็นต้องคิดมากเลย คนอื่นเค้ามองก็ปล่อยให้เค้ามองไปสิ...ไปเห็นต้องไปสน"
"นายไม่สนแต่ฉันอายนี่!" ซองมินโต้กลับจนอีกคนต้องยกมือขึ้นยอมแพ้
"ครับๆ...วันหลังผมจะไม่ทำอีก...อ่ะๆ สัญญาเลยก็ได้"
ชายหนุ่มชูมือขึ้นมาเสมอศีรษะเป็นสัญญาณในการรับปาก ซึ่งซองมินก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ายอมรับอย่างจำยอม ทั้งคู่นั่งไกวชิงช้ากันเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเป็นคยูฮยอนที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้นมาเป็นคนแรก
"ซองมินต้องตอบคำถามของผมแล้วนะครับ"
"คำถามอะไร"
"อะไรอ่า...ซองมินลืมได้ไง อย่ามาทำไก๋หาเรื่องเบี้ยวผมดีกว่า"
แก้มเนียนแดงวูบขึ้นมาอีกรอบเมื่อโดนจับไต๋ได้เป็นครั้งที่สอง ซองมินขยับไกวชิงช้าเร็วขึ้น ดวงตากดต่ำมองปลายเท้าของตน
"ก็...ฉันลืมจริงๆนี่ เบี้ยวอะไรล่ะ!"
"ผมถามซองมินอีกรอบก็ได้"
"ฮะ?!"
"ซองมินครับ...เป็นแฟนกันมั้ย"
"อ่ะ..."
ตอนนี้หน้าของเขาร้อนวูบวาบจนแทบจะระเบิดออกมา หัวใจก็เต้นถี่รัวจนเขากลัวว่ามันจะดังจนอีกคนได้ยิน...นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆลีซองมิน...ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!
"ผมอยากรู้จักซองมินให้มากกว่านี้ อยากดูแลซองมินให้มากกว่านี้...นะครับนะ...นะๆๆๆๆ"
"..."
"นะๆๆๆๆๆ....นะครับซองมินนะ...อ่า....นะๆๆๆๆ"
"เออก็ได้!"
เมื่อโดนรบเร้าหนักเข้าบวกกับลูกตาอ้อนๆที่จ้องเป๋งมาก็ทำให้เขายอมตกปากรับคำออกไปอย่างจำใจกึ่งๆโดนบังคับในที่สุด และมันก็ทำให้รอยยิ้มกว้างถูกวาดขึ้นมาบนเรียวปากของคยูฮยอนในทันที
มือใหญ่เอื้อมไปรั้งโซ่ชิงช้าของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้ขยับไหวพลางหันหน้าไปสบดวงตากลมโตแน่นิ่ง...มอบความจริงใจในแววตาให้จนซองมินใจเต้นตุบๆขึ้นมาอีกรอบ
"ผมชอบซองมินมากนะ...ถึงแม้เราจะได้เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็ตาม"
"นะ...นาย..."
"ผมจะไม่พูดว่าผมจะรักซองมินที่สุดและจะดูแลตลอดไปหรอกนะครับ เพราะมันคงเป็นการโกหกที่อาจทำให้ซองมินต้องร้องไห้ แต่ถึงแม้ว่าผมจะยังให้คำว่ารักกับซองมินไม่ได้ ผมก็จะดูแลซองมินให้ดีที่สุดนะครับ...จะทำให้ซองมินมีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้...จนกว่าจะถึงวันที่เราต้องเลิกกัน...หรือจนกว่าซองมินจะไม่ต้องการมันแล้วก็ตามที...ผมสัญญากับซองมินได้แค่นี้ คงไม่โกรธผมนะครับ"
ถ้อยคำอ่อนหวานที่ถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มแสนอ่อนโยนอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้ซองมินชะงักค้าง...กระพริบตาจ้องมองคนที่ส่งรอยยิ้มบางๆแสนอ่อนโยนมาให้ราวกับไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา แต่ซองมินเข้าใจ...และมันก็ทำให้หัวใจของเขาอุ่นวาบขึ้นมาเช่นเดียวกับที่มันกระตุกเต้นผิดจังหวะ
"อะ...อืม"
เป็นนานกว่าที่เขาจะควานหาเสียงมาตอบกลับได้ คยูฮยอนหัวเราะเบาๆพลางเลื่อนมือไปไล้สัมผัสแก้มนิ่มที่ขึ้นสีระเรื่อทันทีที่เขาจรดปลายนิ้วลงไป ปลายนิ้วอุ่นๆที่สัมผัสลงมาที่ผิวแก้มทำให้ซองมินสะดุ้งเฮือกขึ้นมาก่อนทำท่าจะปัดมันทิ้ง
"ไหนสัญญาว่าจะไม่ทำอีกไง!" ความเขินอายทำให้เสียงที่ควรจะห้วนกระด้างกลับกลายเป็นเพียงเสียงตวัดแหวอ่อนๆอย่างไม่จริงจังมากนักเท่านั้น ซึ่งมันก็ทำให้คยูฮยอนหลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ
เขาจะขยับตัวเพื่อถอดเสื้อคลุมสีดำยาวแค่เข่าของตนออก...ปล่อยให้คนตัวเล็กจ้องมองการกระทำของเขาอย่างงงัน
"นายจะทำอะไรน่ะ"
คยูฮยอนไม่ตอบคำถาม หากแต่สะบัดเสื้อคลุมของตนให้กางออกและยกมันขึ้นคลุมศีรษะของทั้งเขาและคนตัวเล็กเอาไว้ ชายหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมกับยกมือกลับขึ้นไปสัมผัสแก้มเนียนอีกครั้ง...และภายในความมืดใต้เสื้อคลุมที่มีเพียงแสงรำไรลอดเข้ามา เขาเห็นแฟนของเขากำลังมีสีหน้างงงัน
"ผมรักษาสัญญาแล้วนะ"
"ฮะ?!"
"ซองมินห้ามงอนผมด้วย"
พูดจบคนเจ้าเล่ห์ก็ชะโงกหน้าเข้ามาประทับจุมพิตเข้าที่ริมฝีปากบางสีหวานของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว มือใหญ่เลื่อนอ้อมจากข้างแก้มนิ่มไปตระคองท้ายทอยของคนตัวเล็กเอาไว้และรั้งให้เข้ามารับจุมพิตอ่อนหวานที่ลึกซึ้งมากขึ้น เรียวลิ้นอุ่นไล้สัมผัสที่เรียวปากบางอย่างแผ่วเบา...บังคับให้มันเผยออ้าแก่เขาอย่างอ่อนหวานและปล่อยให้เขาเข้าไปสำรวจภายในอย่างง่ายดาย
คยูฮยอนยังคงมอบจุมพิตอันแสนอ่อนหวานอ่อนโยนให้แก่กระต่ายน้อยของเขา...เพียงแต่ลึกซึ้งให้ความรู้สึกที่ผูกพันธ์มากขึ้นก็เท่านั้น!
............................................................
ครบแล้วจ้า คงเปนคู่ที่ชัดเจนที่สุดในเรื่องนี้แล้วล่ะเนอะว่าตกลงเราเปนอะไรกัน(เกี่ยวมั้ย- -*) คิเฮ ฮันฮยอกรอตอหน้า มากันแบบหลายตอนติดทีเดียว ใครไปคอนพุ่งนี้บ้าง หลุมหลบภัยหมายเลข1(เรียกซะทุเรดเชียว)เจอกันค่ะ^^
ไปแระค่า ขอบคุนทุกคอมเม้นเลยนะจ้ะ^^
ความคิดเห็น