พยานรัก

ตอนที่ 17 : EP 15 : อย่าร้องออกมาเชียวนะ

Yok's Part

บรืนน

ปึง

ฉันไม่คิดหวังจะรอเขาอีกแล้ว การกระทำนั่นของเขามันยากเกินกว่าจะเรียกว่าการล้อเล่นได้ ตานั่นรู้ว่าพวกรสาจับตามองฉันอยู่ก็เลยคิดแกล้งฉันด้วยวิธีแบบนี้ แต่ถ้ามันเป็นการแกล้งก็เป็นการแกล้งที่หนักเกินไปแล้ว!

อย่าหวังเลยว่าฉันจะให้อภัย!!

"ยม ยม"

"เงียบไปเลยยัยตัวดี"

ฉันกล่าวสั่งยัยลูกสาวตัวดีเล็กน้อย เมื่อทันทีที่ฉันลงจากรถแท๊กซี่แน่นอนว่าฉันไม่รอกลับรถพร้อมเขาแน่นอน ฉันมุ่งกลับคอนโดพร้อมยัยลูกสาวที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหิวอีกแล้วเพราะหล่อนนำมือเล็กๆนั่นมาคอยสัมผัสกับหน้าอกของฉันตลอดในขณะท่ยังอยู่ในเป้อุ้มเด็ก

อย่าว่าแต่หล่อนหิวเลย ฉันก็หิวเหมือนกันเพราะตอนอยู่ที่ร้านก็ยังไม่ได้กินอะไรเสียด้วย ฉันเลยมองเซเว่นฝั่งตรงข้ามเล็กน้อย

"เอาเถอะกินแค่นี้ก็ได้"

ฉันว่าจบก็เดินตรงไปที่เซเว่น...

ตื๊อ ดือ

"ยินดีต้อนรับค่า"

พนักงานเซเว่นสาวกล่าวต้อนรับ ทันทีที่ฉันเข้ามาก็ตกเป็นเป้าสายตาของพนักงานและพวกลูกค้าเล็กน้อย แน่นอนว่ามันน่าจะมาจากการแต่งตัวที่ยังปกปิดไว้เช่นเดิมของฉัน

"ยม...อือ...แอ๊!"

"โอ๊ย ร้องอะไรเนี่ยยัยเด็กบ้า"

ดูเหมือนยัยลูกสาวตัวดีจะทนหิวไม่ไหวแล้ว เธอร้องกระจองงอแงออกมาแถมมันเรียกความสนใจของทุกคนในที่นี้อีกด้วย มันทำให้ฉันค่อนข้างอายมากถึงมากที่สุด!!

แต่ดูเหมือนพนักงานหญิงดูวัยกลางคนจะเข้าใจถึงสถานการณ์ของฉัน...

"นี่แม่หนูใช้ห้องนั้นก็ได้นะ"

"ขะ...ขอบคุณค่ะ"

เธอชี้นิ้วไปที่ห้องทางด้านหลังร้านที่น่าจะเป้นร้านที่เอาไว้เก็บคลังสินค้าและห้องพักของพนักงาน ฉันไม่รอช้าวิ่งไปทางด้านในห้องนั้นทันที

"ให้ตายสิวัยรุ่นสมัยนี้นี่เป็นแม่คนแล้วแท้ๆไม่หัดเตรียมพร้อมกันซะเล้ย"

พนักงานสาววัยกลางคนเท้าส่ายเอวกล่าวขึ้นนินทากับหยกที่วิ่งเข้าไปแล้ว พนักงานหนุ่มก็ยิ้มแห้งๆเล็กน้อย ก่อนจะเหมือนเอะใจอะไรได้เล็กน้อย

"เอ่อป้า...ว่าแต่น้องคนนั้นมารึยัง อิๆ"

พนักงานหนุ่มกล่าวถามพนักงานสาววัยกลางคนด้วยใบหน้ากะลิ้มกะเหรี่ยเมื่อนึกถึงพนักงานสาวอีกคน

"แหม ออกนอกหน้าเชียวนะต้น น้องเขามาแล้วอยู่หลังร้าน...กำแต่ช่างเถอะผู้หญิงเหมือนกันคงไม่จำเป็นต้องอายหรอกมั้ง"

พนักงานสาววัยกลางคนตอบก่อนจะเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ว่าหยกเองก็อยู่ทางด้านในเหมือนกัน แต่เมื่อเธอคิดอีกทีก็คิดว่าไม่น่าจะเป้นอะไรหรอกมั้ง เธอก็เลิกสนใจทันทีก่อนจะหันมาสนใจลูกค้าที่นำสินค้ามาวางไว้ให้คิดเงิน

ในขณะเดียวกัน...

"เธอ..."

ฉันที่เข้ามาในห้องเก็บสินค้าและตอนนี้ก็ให้นมขวัญข้าวอยู่ ตอนแรกเพราะคิดว่าไม่มีใครอยู่เลยเปลือยหน้าอกให้นมยัยลูกสาวตัวดีๆทั้งๆอย่างงี้เลย แต่ใครจะไปนึกกันละว่ามีคนอยู่!!

แถมยัยนี่มัน...ยัยสาวคณะแพทย์คนนั้นนี่!!

"อ่อ...คุณนี่เองปิดบังใบหน้าซะมิดเลยนะคะ ดีที่ฉันจำหน้าน้องคนนี้ได้เลยรู้ว่าคุณเป็นใคร ไม่งั้นคงนึกว่า...โจรเสียแล้ว"

"ว่าไงนะ!"

ฉันฉุนขึ้นขึ้นมาทันทีที่ยัยเด็กสาวคณะแพทย์ที่รู้สึกจะชื่อเดียร์คนนี้ทำหน้ากวนประสาทและกล่าวล้อเลียนฉัน ฉันเองก็ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอผู้หญิงคนนี้ในสภาพแบบนี้และในที่แบบนี้

เดี๋ยวนะที่แบบนี้...

"........."

ฉันเงียบลงพร้อมใช้สายตาของฉันกวาดมองไปที่สภาพของเธอ ที่ตอนนี้แต่งตัวเป็นพนักงานและกำลังจัดของสินค้าอยู่ นั่นทำให้ฉันอดเผลอที่จะคลี่ยิ้มขึ้นมาไม่ได้

"ต๊ายๆแล้วคุณนักศึกษาแพทย์สาวสุดสวยจากมหาลัยชื่อดังอย่างคุณมาทำอะไรในที่แบบนี้ละคะ?อุ๊ย?!เดี๋ยวๆนะ นั่นกำลังคอสเพลย์เป็นพนักงานร้านสะดวกซื้องั้นเหรอคะ?แต่ว่าท่าทางดูทะมัดทะแมงนั่นก็เหมาะกับคุณอยู่นะคะสำหรับ...ที่แบบนี้"

ฉันกล่าวเย้ยยันขึ้นก่อนจะยิ้มมองด้วยสายตาที่กำลังดูถูกสาวตรงหน้าสุดๆ นั่นทำให้หญิงสาวน่ารักตรงหน้าอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

"ทำไมคะ?!อย่างน้อยงานที่ฉันทำก็...ไม่ได้ทำให้ฉันท้องแบบไม่พร้อมจนต้องแต่งตัวเหมือนโจรปิดบังเหมือนคนแถวนี้หรอกค่ะ"

"ว่าไงนะยัยนี่!!"

ยัยหมอสาวนี่รู้สึกจะสรรหาคำพูดกระตุ้นต่อมของฉันได้ดีซะเหลือเกิน เพราะตอนนี้ฉันทนไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ได้ตบยัยนี่ซักฉาดสองฉาด

แต่ว่าในขณะที่ฉันกำลังจะเดินหน้าเข้าไปตบยัยคุณหมอนี่อยู่นั้น...

ปัง!!

"วั๊ย!"

เสียงหนึ่งก็ดังลั่นขึ้น จนหัวใจของฉันแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ฉันพยายามควบคุมกายหายใจเข้าออกให้คงที ก่อนจะเลิกสนใจยัยหมอนี่แล้ววิ่งไปดูตรงกระจกประตูว่ามันเกิดอะไรขึ้นด้านนอกนั่น

ก่อนฉันจะเห็นชายคนนึงในชุดโค้ทสีน้ำตาลและไอ้โม่งสีแดงกำลังนำ...ปืน!!

จ่อพนักงานทั้งสองคนนั้นและสั่งลูกค้าทั้งหมดให้หมอบกับพื้น...

ก่อนคำพูดประโยคเด็ดของคนลักษณะนี้จะกล่าวดังขึ้น...

"หยุดนี่คือการปล้น!!"

'แย่แล้ว...ทำไงดี'

ฉันขมวดคิ้วพร้อมเหงื่อออกกล่าวเสียงสั่นอย่างกลัวลึกๆในใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาเจอเหตุการณ์ปล้นแบบจะๆแบบนี้ต่อหน้า แถมปืนพกนั่นดูท่าจะของจริงเสียด้วย ถึงพ่อจะให้เคยให้ฉันไปเรียนมวยไทยมาเพื่อป้องกันตนเองที่เป็นผู้หญิง แต่จะให้มารับมือคนมีปืนแบบนี้ใครจะไปกล้ากัน!

"ต้องโทรหาตำรวจ..."

ดูเหมือนยัยหมอสาวจะรับรุ้เหตุการณ์ทั้งหมดและมีสติไวกว่าฉัน เธอทำท่าจะโทรแจ้งตำรวจทันที

ติ๊ง

"!!!"

เสียงข้อความเข้าทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ ดีนะที่ฉันนำมือปิดปากไว้ได้ทัน ก่อนจะเหลือบมองมือถือดูว่าไอ้เวรตัวไหนมันส่งข้อความมา

หมูโสโครก : ll เธอกับขวัญข้าวอยู่ไหนไม่ได้อยู่ในห้อง? ll

ตาบ้านี่นี่เองให้ตายสิตกใจหมด ดูเหมือนเขาจะกลับถึงห้องแล้ว...

'แค่เสียงปืนฉันก็ตกใจแทบแย่แล้ว ยังต้องมาตกใจกับเสียงข้อความของตานี่อีก...เดี๋ยวนะ?ขนาดฉันยังตกใจแล้ว...'

ฉันเหมือนนึกอะไรออกขึ้นมาได้ ฉันกลืนน้ำลายค่อยก้มลงมอง...ยัยลูกสาวตัวดีที่รู้สึกทำไมเงียบผิดปกติ จะว่าไปหน้าอกฉันก็ไม่รู้สึกถึงการดูดนมจากปากเล็กๆของเธอแล้ว

"อึก...อือ"

"ขวัญๆๆลูกแม่อย่าเชียวนะ แม่ขอร้อง"

ฉันหน้าซีดลงทันทีที่เห็นหน้าตาของยัยลูกสาวตัวดีที่เหมือนกำลังจะใกล้ร้องไห้ ฉันรีบสวมบทบาทเป็นคุณแม่แสนดีทันทีเพื่อปลอบเธอไม่ให้ร้องออกมา เพราะถ้าเธอร้องออกมาละก็...

"แอ๊!!!"

"ใครอยู่หลังร้านน่ะ!!"

'ก็กลายเป็นแบบนี้ไง...'

ปล.คอมเม้น รีวิวและแชร์เป็นกำลังใจในการแต่งตอนต่อไปให้เร็วยิ่งขึ้นน้าาา