พยานรัก

ตอนที่ 18 : EP 16 : ไม่มีจริงหรอกเจ้าชายขี่ม้าขาว

"บอกให้ออกมาไงเล่า!!"

เสียงของเจ้าโจรวัยกลางคนตะโกนขึ้น พร้อมกับชี้เปิดมาที่ประตูที่ฉัน ขวัญข้าวและยัยหมอสาวนี่อยู่ ฉันหันไปมองก็พบว่ายัยหมอสาวนี่กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว ขวัญข้าวเองก็ร้องกระจองงอแงโดยไม่มีทางที่จะหยุดเลย

'ทำไงดี...'

เมื่อเจอภาวะกดดันแบบนี้ ต่อให้ฉันเรียนศิลปะการป้องกันตัวเรียนมวยมามากแค่ไหนก็ตามแต่

แต่ถ้าหากไร้ประสบการณ์ก็เท่านั้น เก่งแต่จิตใจไม่ได้เก่งไปด้วยแล้วจะไปทำอะไรได้ แน่นอนว่าตอนนี้ฉันเองก็กลัวสุดๆกับสถานการณ์ในตอนนี้

ฉันควรคิดให้มากก่อนที่จะทำอะไรลงไป ฉันต้องไม่ลืมว่าไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว แต่มีขวัญข้าวด้วย...

ปึง!

กรี๊ด!!

ยัยหมอสาวกรีดร้องขึ้นทันทีที่โจรนั่นถีบประตูเข้ามาและก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมฉันถึงได้ขยับร่างกายไปแบบนั้น บางทีอาจเป็นเพราะสัญชาตญาณของความเป็นแม่ ที่ต้องปกป้องลูกละมั้ง

ฉันที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วนั้นจับอุ้มกอดเธอหันตัวไปอีกข้าง เหมือนกับกลัวว่าถ้าเจ้าโจรนี่ยิงปืนลั่นขึ้นมามันต้องเป็นฉันที่ต้องโดนไม่ใช่เธอ

แต่สิ่งที่น่าแปลกใจกว่านั้นสิ่งที่ฉันเห็นจากด้านหลังของโจรคนนั้น...

นั่นมันจิไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ...

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!แถมดูเหมือนเจ้าโจรนั่นจะไม่รู้ตัวด้วย

หมับ!!

"หือ?โอ๊ยย!!!"

เขาจับเจ้าโจรนั่นที่เผลอบิดแขนข้างที่มีปืน ก่อนจะใช้เท้าเตะปืนนั่นจนกระเด็นออกไปอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันอดแอบทึ่งไม่ได้เลยว่านี่มันใช่ตาอ้วนที่เคยขี้ขลาดแสนขี้ขลาดคนนั้นรึเปล่า

ตึง!

"นอนอยู่นิ่งๆนั่นแหละดีแล้วแขนหักฉันไม่รู้ด้วยนะ"

จิกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง ฉันมองไปที่ใบหน้าคมของเขาอย่างโล่งอกในที่สุดเรื่องมันก็จบลงด้วยดี ไม่น่าเชื่อเลยว่าทุกอย่างมันจะจบลงโดยง่ายแบบนี้

".........."

"ป้อ"

ฉันมองไปที่ใบหน้าของเขาอีกครั้งหลังจากยัยตัวแสบเหมือนจะเรียกเขาขึ้น ใบหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ นั่นเขาวิ่งตามหาพวกเราและมาช่วยพวกเราอย่างงั้นเหรอ?แต่ฉันจำได้ว่ายังไม่ได้ตอบข้อความเขาเลยนี่นา

"ปลอดภัยดีนะ..."

เขาเมื่อสังเกตได้ว่าฉันกำลังมองอยู่ เขาจึงหันมามองฉันแล้วพวกเราก็สบตากัน ก่อนเขาจะถามขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความเจ้าเล่ห์หรือดูเย็นชาใดๆ มันเต็มไปด้วยแววตาที่เป็นห่วงและกังวล

ตึก ตัก

มันทำให้ฉันรู้สึกเกิดอาการร้อนผ่าวแปลกๆข้างในอกนี่ หัวใจของฉันมันเต้นถี่รัว

"ฉัน..."

แต่ในขณะที่ฉันจะตอบคำถามเขา...

จู่ๆลูกค้าอีกคนที่หมอบอยู่หน้าเคาน์เตอร์ก็ลุกขึ้นมา ก่อนจะชักปืนขึ้นมาแล้วเล็งมาที่เขา ฉันเบิกตาโพลงเมื่อเข้าใจได้ว่าไม่ได้มีแค่โจรคนเดียว มันมีพวกของมันที่ปลอมตัวเป็นลูกค้าด้วยคงเพื่อเนียนมองหาพวกที่เล่นตุกติก

แต่ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรเยอะแล้ว ฉันที่กอดขวัญข้าวอยู่นั้นร้องเตือนเขาทันที

"จิระวัง!!"

ปัง!!

เสียงปืนดังลั่นขึ้นพร้อมกับหัวใจของฉันที่ตกวูบทันทีที่เห็นร่างของเขาที่ล้มลงนอนกับพื้น

"มันไม่มีจริงหรอกนะเจ้าชายขี่ม้าขาวน่ะ"

ปล.คอมเม้น รีวิวและแชร์ เป็นกำลังใจในการแต่งตอนต่อไปเร็วๆขึ้นเจ้าค่ะ

ปล2.สั้นไปหน่อยขออภัย มาช้าเพราะติดสอบเจ้าค่าาาาา