พยานรัก

ตอนที่ 14 : EP 12 : นี่มันคล้ายๆเดท? (1)

Yok's Part

จ๊อก แจ๊ก!

"นี่แต่งตัวแบบนั้นเดี๋ยวก็ถูกรปภ.สงสัยเอาหลอก"

เสียงทุ้มของชายร่างสูงหน้าคมกล่าวขึ้นกับฉันในขณะที่ตัวเขากำลังอุ้มขวัญข้าวอยู่ในชุดเสื้อยืดใส่สบายๆแขนสั้นสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวขาดที่ตัวเข่าตามสไตล์

และแน่นอนว่าหน้าตาของเขานั้นเป็นจุดสนใจพอสมควรทำให้มีคนมามองที่พวกเรากันพอสมควร

ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันกับเขาอยู่ที่ไหนละก็...

พวกเราอยู่ที่ห้างใกล้ๆกับมหาลัย!และแน่นอนว่ามันต้องมีคนในมหาลัยของพวกเราเดินกันอยู่ที่นี่แน่นอน และการนั้นฉันจึงจำเป็นต้องแต่งตัวแบบนี้ไงละ

"........."

จิมองหน้าตายไปทางเธอ เธอสวมอยู่ในในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนยาวทับด้วยชุดเอี๊ยมขาสั้น ไอ้ชุดนี้ก็ไม่ถือว่าผิดปกติอะไรหรอกนะ เพียงแต่ว่าหน้าตาของเธอต่างหากละ

เธอสวมผ้าปิดปากอนามัยสวมแว่นกันแดดดำ มีผ้าฟันคอสีเหลืองมันรอบคอจนถึงปิดปากและสวมหมวกแก็ปปิดปิดลงมาอีก นั่นเป็นสาเหตุที่คนจับจ้องมองเธอมากกว่าจะเป็นเขาเสียอีก

เพราะถึงจะปกปิดยังไงแต่่ออร่าผิวที่ขาวผ่องสว่างของเธอกับรูปร่างดีดุจนางแบบนั่นก็ทำให้พวกคนที่นี่อดคิดไม่ได้ว่าต้องเป็นดาราไม่ก็นางแบบคนดังแน่ๆ

เพราะไม่งั้นจะปกปิดถึงขนาดนั้นทำไมละ?แถมยิ่งเดินคู่กับเขาอีกยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจไปใหญ่ ทำให้พวกเขาคิดว่าต้องเป็นดาราที่แอบมีลูกกับหนุ่มนอกวงการอย่างเขาแน่นอน

"เรื่องของฉัน นายเหอะรีบซื้อของให้เสร็จๆจะได้กลับซักที"

ฉันโวยวายใส่เขาขึ้น ขณะที่เขากำลังหยิบขวดนมและกล่องนมผงสำหรับทารกแรกเกิดเข้ารถเข็น ในขณะขวัญข้าวเองนางก็กำลังอมจกนมปลอมและมองตาแป๋วมาที่ฉันตลอด

"ดูสิขวัญข้าว คุณแม่หนูเพี้ยนไปแล้วแน่ะแต่งตัวอะไรก็ไม่รู้เนอะ เวลาคุณแม่ทำตัวแบบนี้หนูต้องโกรธและทำแบบนี้นะ"

เขาที่อุ้มขวัญข้าวไว้ในกระเป๋าเป้อุ้มเด็กหันมองหน้าคุยกับขวัญข้าวที่ทำตาแป๋วมองหน้ากับเขาและพยายามเหมือนจะสอนอะไรให้กับขวัญข้าว ก่อนเขาจะจับมือเล็กๆของเธอชี้ไปที่ฉันและนำนิ้วของเขางัดนิ้วของขวัญข้าวขึ้นมา

ซึ่งมันเป็นนิ้วกลาง!!

"ตาบ้า!สอนอะไรให้ขวัญข้าวยะ!"

ฉันรีบจับมือเขาออกจากมือเล็กๆของขวัญข้าวพร้อมกระชากสะบัดแขนของเขาทิ้งลง ก่อนจะจ้องมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องและใบหน้าที่ฉุนเฉียวของฉันก็ทำให้ขวัญข้าวสะดุ้งตกใจ

"แอ้ะ...แอ๊!อุแว้!"

"เนี่ยเห็นไหมทำอะไรของเธอเนี่ยลูกร้องเลย โอ๋ๆอย่าร้องนะๆอย่าร้องนะลูก" เขาหันมาปั้นหน้าดุฉันด้วยใบหน้าคมของเขา

ก่อนจะกลับไปปลอบลูบหลังขวัญข้างที่ร้องกระจองงอแงจนจุกนมปลอมที่ดูดไว้หลุดหล่นมาแต่เขาก็ใช้มืออีกข้างรับไว้

"คิกๆ"

พวกคนอื่นๆที่เดินผ่านพอเห็นเหตุการณ์ที่พวกเราทะเลาะจิกกัดกันจนทำลูกร้องไห้ พวกเขาก็รู้สึกขำฉันเล็กน้อยดูท่าพวกเขาจะเห็นทั้งหมดตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว มันสร้างความอับอายให้ฉันพอสมควรพอถูกเห็นแบบนี้

ฉันจึงลากเขาออกมาทันที

"เดี๋ยวจะไปไหน?!"

เขาที่กล่อมขวัญข้าวจนหยุดร้องอุทานขึ้นเมื่อโดนฉันลากตัวไป

"หิว!"

ฉันเลี่ยงที่จะตอบเหตุผลตรงๆฉันจึงยกประเด็นพร้อมกับเสียงท้องของฉันที่เริ่มดังขึ้นมาหน่อยนึงแล้วตอนนี้

ตึก ตึก!

".........."

จิที่โดนร่างบางตรงหน้าลากมุ่งตรงไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินนั้น ตอนนี้ใบหน้าของเขานิ่งเรียบและยอมให้เธอเป็นคนพาเขาไป

เขามองไปที่มือเรียวบางนั่นที่สัมผัสกันเล็กน้อย มือของเธอมันนิ่มจนรู้สึกดี นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจับมือกัน

เขามองเล็กน้อยเหมือนกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนพวกเขาจะทำการจ่ายเงินคิดเงินที่เคาน์เตอร์โดยแน่นอนว่าเขาจ่ายคนเดียวเพราะเป็นต้นเหตุทำขวดนมแตก

"แล้วเธอจะกินอะไร?"

หลังจากที่นำของไปเก็บหลังรถ พวกเรากลับเข้ามาในห้างอีกครั้งโดยครั้งนี้ฉันอุ้มขวัญข้าวเอง เขาหันมาถามฉัน รู้สึกว่าเหมือนเขาแปลกๆไปหรือฉันคิดไปเองก็ไม่รู้ เขาดูเงียบๆแปลกๆ

"เคเอ_ซี"

ฉันตอบเขาโดยไม่รอให้เขาให้คำตอบ ฉันก็เดินตรงขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นอาหารทันทีโดยไม่รอเขา ส่วนขวัญข้าวดูเหมือนจะหลับคาอกฉันไปแล้ว

ครืน

จ๊อก แจ๊ก!

"......."

ในขณะที่ฉันยืนรอบันไดเลื่อนขึ้นไปนั้น ไม่รู้ทำไมฉันจึงใช้เวลาช่วงนี้จดจ้องมองไปที่ใบหน้าของเด็กคนนี้ เด็กที่ฉันไม่เคยคิดจะต้องการ เด็กที่อีกหนึ่งปีให้หลังฉันจะต้องทิ้งเธอไป

ใบหน้าจิ้มลื้มแน่นอนว่ามันได้มาจากฉัน ตอนนี้เธอกำลังนอนแก้มย้วยน้ำลายไหลมาที่เสื้อตรงอกของฉัน ฉันมองเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ...

...นำทิชชู่ในกระเป๋าสะพายอันเล็กนำกระดาษมาเช็ดที่ปากของเธอ

"อ้ะ!"

แต่เพราะฉันมัวแต่หันข้างหาของในกระเป๋าด้านข้าง ทำให้ไม่เห็นด้านหน้าเลยไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันได้มาถึงข้างบนแล้ว ฉันสะดุดกับพื้นต่างระดับในที่สุด

'แย่ละ...'

ฉันไม่สามารถพยุงตัวเองได้แน่นอน ตอนนี้ฉันได้เสียหลักไปแล้วและถ้าปล่อยไปแบบนี้เด็กคนนี้คงกระแทกกับพื้นโดนฉันทับแน่นอน ฉันจึง...

ฟึบ!

หันตัวหลบเพื่อให้หลังของฉันรับการกระแทกแทน...

และในขณะที่ฉันกำลังหลับตาปี๋รอรับความเจ็บปวด พร้อมกับมือทั้งสองข้างที่กอดเด็กคนนี้ไว้แน่น

...แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย ที่จริงมันควรลงพื้นแล้วสิ แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของอะไรบางอย่าง

"........"

"ยัยซุ่มซ่ามเอ๊ย"

เขากล่าวขึ้นด้วยใบหน้าที่ดูเหมือน...กังวล ฉันมองรอบๆฉันถูกเขานำแขนโอบเอวเอาไว้เพื่อไม่ให้ฉันล้มลงไป เขาเป็นคนช่วยฉันไว้!

"อย่าเข้าใจผิดฉันช่วยลูกต่างหาก"

ปล.คอมเม้น รีวิวและแชร์เป็นกำลังใจในการแต่งตอนต่อไป

ปล2.มาช้าเพราะติดสอบมาเจ้าค่ะ ตอนนี้สอบเสดแล้วปิดเทอมแล้วว