ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #61 : ภาค 12 นินจาองครักษ์ ตอนที่ 18

    หลังหุ่นไม้ Wicker Man มอดไหม้เป็นเถ้าถ่านจนหมดทำให้เรนยะมองเห็นร่างที่ดําเป็นตอตะโกของเซงาว่า

    “ฮู้ว ~ ตายซะทีนะ” หลังจากใช้ตาแห่งดวงจิตมองจนแน่ใจว่าร่างของเซงาว่านั้นไร้ซึ่งกระแสแห่งชีวิตเรนยะก็ได้ปาดเหงื่อพร้อมทั้งถอนหายใจออกมามาอย่างโล่งอก

    ที่เหลือก็แค่ไปรายงานกับท่านไดเมียวว่าปัญหาภายในเมืองหลวงได้รับการแก้ไขแล้วเท่านี้ก็เรียบร้อย

    เรนยะได้หันหลังเดินจากไปเพื่อรายงานภารกิจกับท่านไดเมียวโดยทิ้งร่างของเซงาว่าเอาไว้แบบนั้น

    . . . โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าตะขาบที่แขนซ้ายของเซงาว่าได้มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นอีกครั้งถึงจะเพียงแค่เล็กน้อยก็ตาม

    ในขณะที่เรนยะกำลังจะมุ่งหน้าไปหาท่านไดเมียวตามเส้นทางอพยพฉุกเฉินที่มีเพียง 12 นินจาองครักษ์ที่รู้ทางนั้นจู่ๆร่างของเขาก็เกิดเสียหลักเพราะความเหนื่อยล้า

    “โอ๊ะ !” แต่ร่างที่เซจวนจะล้มของเรนยะนั้นก็ได้ถูกสกาฮะปรากฎร่างออกมาช่วยพยุงเอาไว้

    “ขอบคุณครับ . .” ถึงเรนยะจะใช้วิชานินจาแพทย์เร่งกระบวนการฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของร่างกายตัวเองได้แต่ก็ยังคงมีความเสียหายตกค้างอยู่บ้าง

    ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้หมัดของเซงาว่าในร่างสัตว์ประหลาดมันก็ไม่ใช่เบาๆอีกทั้งตัวเรนยะเองก็ไม่ใช่พวกสายอึดถึกทนอะไรขนาดนั้นมีออกอาการบ้างมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

    “Master ท่านทำได้ดีมาก” สกาฮะถึงกับออกปากชมในพรสวรรค์ทางด้านเวทมนตร์ของเรนยะที่ฝึกเวทมนตร์รูนได้เพียงแค่ 3 เดือนก็สามารถใช้มันได้อย่างเชี่ยวชาญในระดับเดียวกับคูฮูลิลน์ได้แบบนี้

    “แหม ~ ได้อาจารย์ดีก็งี้แหละครับ ฮิ ฮิ” เรนยะได้ทำสีหน้าทะเล้นใส่อาจารย์สาว ? ของตน

    “หึ อย่าได้ใจให้มันมากนัก Master ถึงท่านจะชนะก็จริงแต่สภาพแบบนี้ถ้าเกิดเป็นในสนามรบท่านคงถูกศัตรูคนอื่นจัดการไปแล้ว” สกาฮะได้ตำหนิ Master ของเธอทันทีที่เห็นว่าเรนยะเริ่มเหลิง

    “คร้าบ ~ อาจารย์ผมผิดไปแล้วคร้าบ ~” แต่เรนยะก็ต้องยอมรับจริงๆว่าเพราะการฝึกโหดแบบพี่โล้นหมัดเดียวจอดที่สกาฮะเคี่ยวเข็ญจึงทำให้เขาแค่เหนื่อยล้าจากการใช้จักระแบบต่อเนื่องไปกับวิชาแพทย์รวมไปถึงเวทมนตร์ที่มีความรุนแรงในระดับเดียวกันกับสมบัติวีรชนอย่าง Wicker Man ที่ต้องใช้จักระมหาศาลอีกทั้งตอนจบเขายังใช้คาถาไม้อีก

    . . . ถ้าเป็นเรนยะ Ver. Before ก่อนฝึกกับสกาฮะป่านนี้ได้นอนสลบไปตั้งนานแล้ว

    สำหรับนินจานั้นจักระจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของร่างกายเพราะแบบนั้นถึงเรนยะจะมีการฟื้นฟูจักระที่รวดเร็วแต่ร่างกายของเขาก็ยังคงต้องรับภาระจากการรีดเร้นจักระเพื่อใช้วิชานินจากับเวทมนตร์อยู่ดี

    “เอาไว้แก้ปัญหาเรื่องนี้ทีหลังก็แล้วกัน” หลังเรนยะฟื้นตัวพอวิ่งได้แล้วเขาก็ได้มุ่งหน้าไปตามทางอพยพฉุกเฉินของท่านไดเมียวทันที

    ซึ่งเรนยะก็ใช้เวลาไม่นานนักก่อนที่จะเจอเข้ากับสมาชิกที่เหลือของ 12 นินจาองครักษ์ทั้ง 3 คนอย่าง กามาจิ โยดะและเรโอะ ที่กำลังพาท่านไดเมียวลี้ภัยออกจากเมืองหลวง

    “นั้นใคร !!!” เรโอะที่ได้ยินเสียงฝีเท้าก็เลยชักมีดคุไนออกมาเตรียมพร้อมเช่นเดียวกันกับกามาจิและโยดะที่เตรียมชักดาบ

    “ผมเองครับคุณเรโอะ” เรนยะได้เดินเข้าหาทั้ง 4 คน

    ซึ่งทันทีที่พวกเรโอะที่เห็นว่าผู้มาใหม่นั้นเป็นเรนยะพวกเขาก็ได้เป่าปากอย่างโล่งอกซึ่งเรนยะก็ได้รายงานกับท่านไดเมียวไปว่าสถานการณ์ภายในเมืองหลวงถูกคลี่คลายลงแล้ว

    และพอเรนยะบอกความจริงไปว่าคนที่โจมตีเมืองหลวงคือเซงาว่าที่เป็น 1 ในสมาชิก 12 นินจาองครักษ์ทุกคนก็แทบจะไม่อยากจะเชื่อเพราะตัวเซงาว่านั้นทำหน้าที่นี้มาตั้ง 5 ปีแล้วแถมยังเป็นคนที่ท่านไดเมียวคนก่อนไว้ใจและทาบทามด้วยตัวเองอีกด้วย

    “เอาเป็นว่าเราจะสอบสวนเรื่องนี้กันอีกทีส่วนในตอนนี้เรารีบกลับไปเมืองหลวงกันเถอะนะ” สภาพของท่านไดเมียวตอนนี้นับว่าโทรมจนท่านดูแก่ไปหลายปีเลยทีเดียวถึงเรนยะจะเคยได้ยินมาบ้างว่าไดเมียวคนนี้เคยโดนจ้องเอาชีวิตอยู่หลายครั้งเหมือนกันแต่ไม่มีครั้งไหนหนักเท่ากับครั้งนี้

    “นี่เรนยะนายจัดการเซงาว่าไปแล้วสินะ” เรโอะได้ถามเพื่อความแน่ใจเพราะเท่าที่ฟังจากเรนยะเซงาว่าได้ใช้วิชาตะขาบกับตัวเองจนกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่มีตะขาบโผล่ทะลุออกมาตามร่างกาย

    . . . ดังนั้นเขาจึงอดคิดไม่ได้จริงๆว่าเซงาว่านั้นตายสนิทแน่หรือเปล่า

    ซึ่งคำถามของเรโอะนั้นทำให้เรนยะเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาดังนั้นเขาจึงขอแยกออกไปดูร่างของเซงาว่าให้แน่ใจอีกรอบ

    ถึงเรนยะจะยืนยันจนแน่ชัดด้วยตาแห่งดวงจิตแล้วว่าร่างของเซงาว่านั้นไม่มีกระแสชีวิตอีกต่อไปแล้วแต่ไปยืนยันอีกสักรอบก็ไม่เสียหายอะไร

    (ลงจ้า)

    

    ปีใหม่แจกเยอะสุดท้ายเจอเกลือ เปิด 130 เม็ดได้แต่ CE โง่วๆ !!

    ลงแค่นี้นะวิชาบัญชียาก เอี้ยๆ ไหนจะโครงงานทำแบบสอบถามที่ถูกอาจารย์สั่งให้กลับมาแก้ตั้ง 4 รอบคือผมหมดพลังงานจริงๆ ร่างแตกสลาย ~