ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #62 : ภาค 12 นินจาองครักษ์ ตอนที่ 19

หายไป . . .

    ใช่ . . ร่างของเซงาว่าได้หายไปแล้ว !!!

    “ให้มันได้อย่างนี้สิ . .” เรนยะถึงกับกุมขมับที่อีกฝ่ายช่างตายยากตายเย็นแท้

    . . . นี่สินะที่เขาเรียกว่าสลบแต่ไม่ตาย !!!

    “ไหนดูสิว่าไปทางไหน” เรนยะได้ใช้ตาแห่งดวงจิตเพื่อมองดูทิศทางออร่าของเซงาว่า

    “ที่ปราสาทไดเมียวหรือ” เรนยะได้มุ่งหน้าไปตามออร่าของเซงาว่าถึงเขาจะไม่รู้ว่าเซงาว่าไปที่นั่นทำไมเพราะปราสาทไดเมียวมันถล่มไปแล้วด้วยฝีมือของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร

    “รีบไปจัดการการให้จบๆดีกว่า” ถึงเรื่องที่เซงาว่ายังมีชีวิตรอดจะเกินความคาดหมายแต่เรนยะก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายก็คงไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนักคงจัดการได้ไม่ยากเสียเท่าไหร่

    .

    .

    .

    ตัดมาทางด้านของปราสาทไดเมียวที่กลายเป็นซากปรักหักพังได้ปรากฏร่างของเซงาว่าไม่สิ . . . พูดให้ถูกคือส่วนตะขาบที่เป็นแขนซ้ายของเซงาว่าเสียมากกว่าโดยมันกำลังใช้ตัวของมันเองลากเอาร่างของเซงาว่าไปที่รังเก่าที่ซากของปราสาทไดเมียวด้วยจุดประสงค์บางอย่าง

    ถ้าใครมาเห็นร่างของเซงาว่าในตอนนี้ร้อยทั้งร้อยก็ว่าตายซึ่งมันก็ไม่ได้ผิดซะทีเดียวเพราะเซงาว่านั้นตายไปแล้วแต่สิ่งที่แอบซ่อนอยู่ภายในร่างกายของเขาต่างหากที่ยังไม่ตาย !

    เมื่อเจ้าตะขาบมันลากร่างของเซงาว่ามาถึงปราสาทไดเมียวแล้วร่างของเซงาว่าก็ได้เกิดกระตุกขึ้นก่อนที่จะมีตะขาบตัวหนึ่งแหวกทรวงอกของเซงาว่าออกมา

    ซึ่งเจ้าตะขาบตัวนี้มันจะต่างจากจากตะขาบทั่วๆไปเนื่องจากกระดองตามตัวของมันนั้นเป็นสีม่วงใส่ๆจนเกือบที่จะเห็นเครื่องในของมัน

    และทันทีที่ตะขาบตัวนี้ออกมาจากร่างของเซงาว่ามันก็ได้เลื้อยเข้าไปตามซอกหลืบท่ามกลางซากปรักหักพังของปราสาทไดเมียว

    โดยที่ๆมันมุ่งหน้าไปก็คือซากรังตะขาบที่ถูกฝังอยู่ใต้ดินนั่นเอง

    หลังจากผ่านไปไม่นานเรนยะก็ได้ไล่ตามออร่าจนมาพบกับร่างของเซงาว่าในที่สุด

    “อะไรกันตายแล้วหรอกหรือ ?” เรนยะเกาหัวด้วยความงุนงงก่อนที่เขาจะชี้นิ้วไปที่ร่างของเซงาว่าก่อนที่จะทำบางสิ่ง

    “มาดูกันดีกว่าว่าคราวนี้แกล้งตายอีกหรือเปล่า” สิ้นคำของเรนยะที่นิ้วของเขาก็ได้มีชั้นจักระสายฟ้ายืดออกมาเหมือนกับหอกแทงใส่ร่างของเซงาว่าซึ่งนี่ก็คือวิชาที่เรนยะดัดแปลงขึ้นเองโดยวิชานี้มีชื่อว่า ดัชนีสายฟ้า เป็นวิชาที่ใช้ง่ายและไม่จำเป็นที่จะต้องผสานอินให้ยุ่งยากแถมใช้ได้ทั้งระยะใกล้และไกลตามปริมาณจักระที่ใช้ 

    ซึ่งเรนยะก็ได้ทำการยิงดัชนีสายฟ้าใส่ร่างของเซงาว่ารัวๆจนกลายเป็นเศษเนื้อ

    “ทำเกินไปรึเปล่านะ . . .” เมื่อรู้สึกว่าทำเกินไป(ไม่)หน่อยเรนยะก็ได้หยุดมือลง

    “คราวนี้ถ้ายังไม่ตายอีกตูจะงัด EA ยิงใส่ให้เละไปพร้อมกับเมืองหลวงเลยคอยดู” และก็เหมือนสมพรปากพอสิ้นคำของเรนยะที่ซากของปราสาทไดเมียวก็ได้มีตะขาบตัวสีม่วงใสขนาดตัวเท่าบ้านโผล่ออกมา

    . . . Ok ขอถอนคำพูดเมื่อกี้นี้ก็แล้วกัน

    แต่สิ่งที่ทำให้เรนยะตกใจที่สุดเลยก็คือที่บริเวณส่วนหัวของตะขาบนั้นมีใบหน้าของเซงาว่าที่กำลังยิ้มเยาะใส่ตัวของเขาอยู่

    “หึ หึ ว่าไงเรนยะคุงสภาพเธอดูไม่จืดเลยนะ” ใบหน้าของเซงาว่าได้พูดขึ้น

    “นี่มัน . . .” พอเรนยะใช้ตาแห่งดวงจิตมองดูดีๆแล้วก็ทำให้เขารู้ในทันทีว่าตะขาบตัวนี้คือเซงาว่าไม่ผิดแน่ !

    นี่มันช่างคล้ายกับวิชาเปลี่ยนชีพของโอโรจิมารุซะจริงๆ

    “นี่แหละคือการกำเนิดใหม่ของฉันในที่สุดฉันก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ !!!” 

    เรนยะ : “. . .”

    แต่เซงาว่ากลับพบว่าเรนยะนั้นไม่ได้ฟังเขาพูดเลยสักนิดแต่กลับมองขึ้นไปด้านบนฟ้าแทนเสียอย่างนั้น

    และก็ด้วยความสงสัยว่าบนฟ้าเหนือหัวของตนนั้นมันมีอะไรเซงาว่าก็เลยเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าด้วยเช่นกัน

    แต่พอเซงาว่าแหงนมองฟ้าเขาก็ได้พบเข้ากับกีบเท้าของม้าสีดำตัวหนึ่งแถมตอนนี้กีบเท้าที่ว่านั่นมันก็กำลังจะเหยียบเข้าหน้าของเขาแล้วด้วย

    “เอ๊ะ ?” 

    ตูม ! 

    สุดท้ายเซงาว่าก็ได้ถูกเท้าทั้ง 4 ข้างของม้าสีดำตัวที่ว่ากระทืบเข้าไปเต็มๆ !!! จนร่างตะขาบทั้งร่างจมดินไป

    “Master ผมมาช่วยแล้ว !!!” เจ้าของม้าสีดำจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากอเล็กซานเดอร์

    เรนยะ : “. . .”

    “ว่าแต่ศัตรูอยู่ที่ไหนเหรอ Master ?” อเล็กซานเดอร์ได้หันซ้ายหันขวามองหาศัตรูอย่างขะมักเขม้น

    เรนยะ : “. . .”

    (ลงจ้า)

    วันเด็กก็ให้เด็กมันมีบทบาทมั่ง 

    ไรท์ : เพรชหมดอีกแล้ว ได้แต่ CE โง่ๆ T_T