ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #40 : ตอนที่ 40

หลังจากที่เรนยะทานข้าวเช้าเสร็จแล้วเขาก็ได้กลับมาที่ห้องรับแขกเพื่อทำการจับอเล็กคุงมานั่งปรับทัศนคติ(ทำให้เชื่อง)ในทันทีเพราะเดี๋ยวมันบุกหมู่บ้านขึ้นมาจริงๆจะเป็นเรื่องใหญ่เอา

เรนยะ : “นี่อเล็กคุงถึงนายอยากจะยึดหมู่บ้านโคโนฮะก็เถอะนะแต่มีแค่นายคนเดียวเนี่ยมันจะไหวเหรอ”

อเล็ก : “นั่นสินะ Master ถ้าอย่างนั้นผมจะออกไปทำการเกณฑ์คนในหมู่บ้านนี้มาเป็นทหารของผมจะได้หมดปัญหา”

เรนยะถึงกับปวดหัวกับความคิดของราชาวัยทีนคนนี้สุดๆคิดได้ยังไงก็ไม่รู้ไปชวนคนในหมู่บ้านโคโนฮะบุกยึดหมู่บ้านของตัวเองเนี่ยนะ

เรนยะ : “นี่อเล็กคุงนายเชื่อฟัง Master ของนายไหม”

อเล็ก : “แน่นอน Master ขอแค่คุณสั่งพวกเราทั้งคู่จะร่วมมือกันเพื่อพิชิตโลกใบนี้กัน”

เรนยะ : “ที่หมู่บ้านนี้น่ะเป็นผู้มีพระคุณสำหรับฉันเพราะตั้งแต่พ่อแม่(ในโลกนี้)ของฉันเสียไปหมู่บ้านนี้ก็คอยดูแลฉันมาตลอดถ้านายเป็นราชาก็ต้องรู้บุญคุณคนอื่นเขานะใช่ไหมอเล็กคุง”

อเล็ก : “อืมๆ ผมเข้าใจแล้วละ Master เอเมเนส(เสนาธิการของอเล็กซานเดอร์)ก็เคยบอกแบบนั้นกับผมอยู่เหมือนกันละนะว่าราชาน่ะต้องรู้จักบุญคุณในเมื่อหมู่บ้านโคโนฮะแห่งนี้เคยช่วยเหลือ Master . . ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่ยึดหมู่บ้านนี้ก็ได้”

เรนยะได้พยักหน้าอย่างยินดีที่ในที่สุดเจ้าราชาคนนี้ก็ยอมเลิกลาเรื่องการยึดครองหมู่บ้านโคโนฮะแต่เขากลับต้องตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินประโยคถัดไปของอเล็กซานเดอร์

อเล็ก “งั้นก็ขอเจรจาเป็นพันธมิตรกับโคโนฮะและก็ทำการขอยืมกำลังคนเพื่อไปบุกยึดหมู่บ้านซึนะงาคุเระแทนก็แล้วกัน”

เรนยะได้แต่คิดในใจว่า

เรนยะ : (เจ้าหมอนี่ถึงภายนอกจะดูร่าเริงแต่ก็เป็นพวกหัวรุนแรงน่าดูเลยแฮะเอะอะก็จะบุกยึดอย่างเดียวเลย . . ตูละเพลีย)

เรนยะได้ลงความเห็นเลยว่าเจ้าโชตะหัวแดงคนนี้มันตัวอันตรายชัดๆ

อเล็ก : “Master ว่าแบบนี้ใช้ได้ไหม”

อเล็กซานเดอร์ได้ยิ้มถามความเห็นกับ Master อย่างเรนยะซึ่งเรนยะก็ตอบกลับไปด้วยใบหน้าฝืนยิ้ม

เรนยะ : “ก็ . . นะ . . . แต่อเล็กคุงทุกหมู่บ้านนินจาน่ะพวกเขาได้มีการทำสนธิสัญญาสันติภาพกันอยู่นะเพราะแบบนั้นถ้าเกิดว่านายทำการเปิดสงครามขึ้นมาจริงๆละก็ทุกหมู่บ้านก็จะร่วมมือกันเพื่อโจมตีนายและนั่นก็จะทำให้นายต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอนต่อให้นายแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตามแต่น้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟอยู่ดีนะอย่าลืมสิ”

อเล็ก : “งั้น Master ว่าผมควรจะทำยังไงดีละ”

เรนยะ : “ง่ายมากก็แค่รอให้มีการฉีกสนธิสัญญาและเปิดสงครามระหว่างหมู่บ้านก่อนยังไงละในบรรดา5หมู่บ้านนินจาน่ะไม่ค่อยจะกินเส้นกันอยู่แล้วละนะถ้าเกิดมีการโจมตีกันเกิดขึ้นละก็ได้ปะทุสงครามโลกนินจาอย่างแน่นอนและเมื่อถึงเวลานั้นนายก็จะได้บุกยึดหมู่บ้านพวกนั้นได้โดยไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะร่วมมือกันอีกไงละ”

อเล็ก : “ผมเข้าใจแล้วที่ต้องทำก็แค่รองั้นสินะขอบคุณมากนะ Master ที่แนะนำผม”

หลังจากที่เรนยะหลอกอเล็กซานเดอร์สำเร็จเขาก็ได้ออกจากบ้านไปเพื่อตระเวนค้นหาสถานที่ที่มีพลังงานธรรมชาติเพื่อทำการดูดซับตามที่เขาวางแผนเอาไว้เมื่อวาน

ซึ่งเรนยะก็ได้มองไปที่โรงพยาบาลโคโนฮะที่เหล่าเด็กๆยังคงวิ่งเล่นกันอยู่เหมือนเดิมถึงจะมีบางคนที่ได้กลับบ้านไปบ้างแล้วก็ตาม

เรนยะ : (เท่านี้ดันโซก็คงไม่กล้าเคลื่อนไหวภายในปีสองปีนี้แล้วละนะ)

ก็อย่างที่เรนยะคิดเอาไว้ดันโซที่โดนเล่นงานไปขนาดนั้นมันคงจะไม่กล้าเคลื่อนไหวอีกแล้วเพราะการที่พวกเด็กๆที่หายตัวไปถูกหาตัวเจอในหมู่บ้านโคโนฮะแบบนี้ทำให้ในการประชุมระดับสูงของหมู่บ้านดันโซมันทำได้แค่ปิดปากเก็บเรื่องของผู้บุกรุกที่โจมตีตัวมันเอาไว้เป็นความลับเท่านั้นเพราะถ้าบอกเรื่องนี้ออกไปมันอาจจะโดนสงสัยเอาก็เป็นได้

ถ้าดันโซมันจะลงมือลักพาตัวเด็กอีกครั้งจริงๆมันจะต้องไม่พลาดแบบนี้อีกเพราะถ้ามันถูกขัดขวางอีกรอบและเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกละก็พวกระดับสูงของหมู่บ้านก็จะเริ่มสงสัยและไม่เป็นผลดีต่อตัวของดันโซอย่างแน่นอนยิ่งไม่ต้องพูดถึงเอมิยะที่ดันโซคอยระวังตัวอยู่อีก

เรนยะ : (เอาเถอะไอ้เราก็ช่วยได้เต็มที่ได้แค่นี้ละนะเดี๋ยวที่เหลือก็ให้ซึนาเดะรับช่วงต่อจัดการเรื่องนี้ไปก็แล้วกัน)

แต่ในขณะที่เรนยะเขากำลังเดินสำรวจหมู่บ้านเพื่อหาสถานที่ที่มีพลังงานธรรมชาติอยู่นั้นจู่ๆก็มีนินจาอันบุคนหนึ่งมาบอกให้เรนยะไปที่ห้องของโฮคาเงะเพราะว่าซึนาเดะเรียกตัวของเขา

เรนยะ : “ช่วยไม่ได้แฮะเอาไว้ค่อยหาทีหลังก็แล้วกัน”

เรนยะได้บ่นออกมาอย่างเซ็งๆที่กำหนดการหาพลังงานธรรมชาติต้องเลื่อนออกไปอย่างน่าเสียดายก่อนที่เขาจะเดินไปที่สำนักงานโฮคาเงะเพื่อไปหาซึนาเดะตามคำสั่ง

โดยเมื่อเรนยะได้มาถึงห้องทำงานของโฮคาเงะแล้วนั้นเขาก็ได้เปิดประตูเข้าไปแต่เรนยะก็ต้องแปลกใจเพราะว่าภายในห้องนั้นนอกจากซึนาเดะและก็ปู่รุ่น3แล้วยังมีคนที่เขาคาดไม่ถึงอยู่อีกคนซึ่งก็คือดันโซนั่นเอง

ซึนาเดะ : “มาแล้วสินะ . . เอาละมาเข้าเรื่องกันเถอะมีภารกิจสำคัญที่ต้องให้เธอทำ ส่วนรายละเอียดของภารกิจนั้นดันโซจะเป็นคนอธิบายเอง”

หลังพูดเสร็จซึนาเดะก็ได้หันไปพยักหน้าให้กับดันโซก่อนที่ดันโซจะอธิบายภารกิจให้กับเรนยะฟัง

ดันโซ : “เมื่อวันก่อนจู่ๆสายลับของหมู่บ้านเราที่แฝงตัวอยู่ภายในแคว้นมิซึโนะคุนิ(แคว้นน้ำ)ก็ได้ขาดการติดต่อไปพวกเราเลยอยากให้เธอไปตรวจสอบเรื่องนี้และกลับมารายงานพวกเรา”

ปู่รุ่นที่ 3 : “ช่วงนี้ข้าได้ยินข่าวจากพวกพ่อค้าทางทะเลมาว่าภายในแคว้นมิซึโนะคุนิมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นซะด้วยภารกิจนี้น่าจะไม่ง่ายและก็ใช้เวลานานคิดว่าเจ้าไหวไหมเรนยะ”

พอดันโซอธิบายเสร็จปู่รุ่น3ก็ได้ถามความพร้อมของเรนยะทันทีเพราะภารกิจนี้มีความเสี่ยงมากพอดู

แต่เรนยะเขากลับยังไม่ตอบพร้อมกับจ้องมองดันโซสักพักก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยและพยักหน้าตอบรับภารกิจนี้ไป

เรนยะ : “ไม่ต้องห่วงครับผมจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จเองวางใจผมได้เลย”

ซึนาเดะที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกวางใจก่อนที่เธอจะทำการมอบม้วนภารกิจให้กับเรนยะเพื่อเป็นการอนุญาตให้ออกจากหมู่บ้านไปทำภารกิจได้

ซึนาเดะ : “นี่ถือว่าเป็นภารกิจสืบข่าวระดับ A ระวังตัวด้วยละและก็ . . .”

ซึนาเดะได้ทำท่าทางลำบากใจออกมาก่อนที่เธอจะมองที่ดันโซอีกทีก่อนที่ดันโซจะทำการเรียกนินจาหน่วยรากออกมาสองคน

ดันโซ : “พอดีว่าสายลับคนนั้นเป็นคนของฉันเพราะฉะนั้นภารกิจนี้ฉันจะส่งทั้งสองคนนี้ไปกับเธอด้วยในฐานะหน่วยย่อยของเธอเอาละแนะนำตัวสิพวกนาย”

หน่วยรากทั้งสองคนเมื่อได้ยินคำสั่งของดันโซก็ได้ทำการแนะนำตัวกับเรนยะทันที

ทาดาระ : “ผมชื่อว่า ทาดาระ ฝากตัวด้วยครับหัวหน้าเรนยะ”

ซึกาสะ : “ส่วนผมมีชื่อว่า ซึกาสะ ครับหัวหน้าเรนยะ”

เรนยะ : “อ่า ยินดีที่(ไม่)รู้จักงั้นก็กลับไปเตรียมตัวกันก่อนอีกครึ่งชั่วโมงค่อยไปเจอกับผมที่ประตูทางออกหมู่บ้าน”

นินจาหน่วยรากทั้งสองคนได้พยักหน้าเข้าใจก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะหายไปก่อนที่เรนยะจะบอกขอตัวกับทุกคนในห้อง

เรนยะ : “งั้นผมไปก่อนนะครับ”

หลังจากที่เรนยะบอกขอตัวแล้วเขาก็ได้เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานโฮคาเงะก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาโหดๆก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆว่า

เรนยะ “หึ ไม่เลิกลาจริงๆแฮะตาแก่ดันโซนี่ . . เอาแบบนั้นก็ได้ฉันจะเล่นกับแกดูก็แล้วกัน”

ด้วยการที่ตาแห่งดวงจิตของเรนยะสามารถมองเห็นหัวใจคนได้อย่างทะลุปรุโปร่งทำให้เขาแค่มองดูก็สามารถรู้สิ่งที่ดันโซคิดจะทำได้ไม่ยาก

เมื่อรู้แผนของอีกฝ่ายแล้วแบบนี้ที่เหลือก็แค่ตอบโต้อีกฝ่ายกลับไปก็เท่านั้นพอคิดได้ดังนั้นแล้วเรนยะก็เลยกลับไปเตรียมตัวที่บ้านของเขาเพื่อรอให้ถึงเวลาที่เขาได้นัดกับคนของดันโซเอาไว้

----------- -------------

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เมื่อถึงเวลาที่นัดกันเอาไว้เรนยะก็ได้เดินมาที่หน้าประตูทางออกของหมู่บ้าน

ทันทีที่เรนยะมาถึงทาดาระกับซึกาสะก็ได้ปรากฎตัวออกมาทันที

เรนยะ “ถ้าพร้อมกันแล้วพวกเราก็ไปกันเถอะ”

ทาดาระ/ซึกาสะ : “ครับ !”

เมื่อเห็นว่าพร้อมกันแล้วเรนยะก็ได้สั่งออกเดินทางโดยมีนินจารากสองคนที่ตอนนี้เป็นลูกน้ององเขาตอบรับอย่างเชื่อฟัง

เรนยะได้เดินทางไปยังทิศตะวันออกที่เป็นทิศทางไปแคว้นมิซึโนะคุนิ(แคว้นน้ำ)

จนเมื่อเรนยะข้ามชายแดนประเทศไฟเข้าสู่ประเทศคลื่นแล้วนั้นก็ได้หันไปสั่งกับลูกหน่วยทั้งสองคนด้านหลังของเขาว่า

เรนยะ : “ต่อจากนี้พวกเราจะเดินทางต่อด้วยการเดินเท้าธรรมดาเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตเพราะฉะนั้นถอดหน้ากากออกแล้วก็เปลี่ยนชุดด้วย”

ทาดาระ/ซึกาสะ : “ครับหัวหน้า”

ทั้งสองได้ถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นใบหน้าของพวกเขาและก็ได้ทำการเปลี่ยนชุดไปใส่ชุดชาวบ้านธรรมดาตามคำสั่งของเรนยะ

เรนยะ : (เจ้าสองคนนี้ใช้คาถาลวงตาซ่อนใบหน้าเอาไว้สินะแต่เสียใจด้วยที่มันซ่อนฉันไม่ได้หรอกนะ หึ หึ)

เรนยะได้มองสำรวจลูกน้องของเขาทั้งสองคนอย่างยิ้มๆก่อนที่เขาจะถอดผ้าคาดแขนตรานินจาโคโนฮะของตัวเองออกมาเก็บเอาไว้ในกระเป๋านินจาที่เอวของเขาก่อนที่จะสั่งให้ออกเดินทางต่อไป

เมื่อถึงตอนเที่ยงพวกเรนยะก็ได้เดินทางมาถึงตลาดท่าเรือแห่งหนึ่งในประเทศคลื่นโดยถ้าตามแผนที่แล้วถ้าเรนยะต้องการจะเดินทางไปแคว้นมิซึโนะคุนิเขาก็จำเป็นที่จะต้องนั่งเรือจากท่าเรือนี้ไปเท่านั้น

แต่เรนยะเขาก็กลับพบว่าไม่ว่าจะไปถามคนเดินเรือคนไหนก็ตามพอเขาบอกว่าจะไปแคว้นมิซึโนะคุนิพวกคนเดินเรือพวกนั้นก็จะบ่ายเบี่ยงไม่ขอไปส่งทุกทีด้วยข้ออ้างสารพัดอาทิเช่น น้ำมันหมดบ้างละ ไกลไปบ้างละ ส่งเรือบ้างละ

ซึ่งพอเรนยะเขาเจอแบบนี้เข้าไปก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่เหมือนกันก็ไม่รู้ว่าเรือพวกนั้นจะแขวนป้ายคำว่า ว่าง เอาไว้ทำไมถ้าไม่คิดจะไปส่งกันแบบนี้บอกตรงๆเสียความรู้สึกชะมัด

เรนยะ : (ไอ้เราก็อยากจะนั่งวิมารไปเหมือนกันแต่ขืนทำแบบนั้นได้ Stealth แตกกันพอดี)

แต่ในขณะที่เรนยะกำลังคิดว่าจะเอายังไงต่อดีนั้นจู่ๆก็มีลุงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาก่อนที่จะทักกับเรนยะว่า

ลุง : “ว่าไงพ่อหนุ่มได้ข่าวว่าเธออยากจะเดินทางไปที่แคว้นมิซึโนะคุนิสินะ”

เรนยะที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยก่อนที่เขาจะตอบกลับคุณลุงไป

เรนยะ “ครับคุณลุงพอดีว่าผมจะไปเยี่ยมญาติที่นั่นน่ะครับแต่ว่าดันไม่มีใครยอมออกเรือพาพวกผมไปเลยเนี่ยสิ . . แย่ชะมัดเลย”

ลุง : “โฮะ โฮะ นี่เธอไม่รู้ข่าวหรอกรึ”

เรนยะ : “ข่าว ? ข่าวอะไรหรือครับคุณลุง”

เรนยะได้ถามกลับไปด้วยความสงสัย

ลุง : “ดูถ้าจะไม่รู้จริงๆสินะเอาเถอะฉันจะบอกให้ถึงฉันจะไม่รู้รายละเอียดมากนักแต่เท่าที่ฉันรู้ก็คือที่หมู่บ้านนินจาคิริงาคุเระจะเกิดเหตุความไม่สงบขึ้นเลยทำให้แคว้นนั้นอยู่ในสภาวะฉุกเฉิน”

เรนยะ : “มิน่าล่ะ ถึงได้ไม่มีใครกล้าไป”

ในที่สุดเรนยะก็เข้าใจเสียทีว่าทำไมถึงไม่มีใครกล้าเดินเรือไปที่แคว้นมิซึโนะคุนิ

ลุง : “ก็ตามนั้นละนะแต่ถึงจะไม่มีใครกล้าออกเรือไปที่นั่นก็ตามทีแต่ฉันยินดีรับงานนี้นะ . . ในราคาเหมาๆว่าไงละ”

เรนยะ : “ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงครับเดี๋ยวผมไปเรียกเพื่อนของผมอีกสองคนก่อนนะคุณลุง”

ลุง : “ตกลงสินะถ้างั้นฉันจะไปเตรียมเรือก่อนเอาไว้ไปเจอกันที่ท่าเรือก็แล้วกันนะพ่อหนุ่ม”

หลังจากตกลงราคากันได้แล้วเรนยะก็ได้กลับไปที่จุดรวมตัวเพื่อไปบอกพวกลูกน้องทั้งสองของเขาว่าสามารถหาเรือได้แล้ว

พอทั้งสามคนได้เดินมาถึงท่าเรือแล้วนั้นพวกเขาก็ได้เห็นคุณลุงได้เตรียมเรือเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

(เรือที่เห็น)

เรนยะที่ได้เห็นรูปร่างของเรือแล้วนั้นเขาก็รู้สึกคุ้นๆเหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเขาก็เลยเลิกนึกไป

เมื่อพวกเรนยะขึ้นมาบนเรือแล้วก็พบว่านอกจากคุณลุงแล้วก็ยังมีชายหนุ่มอีกคนอยู่บนเรือนี้ด้วยเช่นกันและพอคุณลุงเห็นสายตาสงสัยของเรนยะลุงแกก็เลยแนะนำชายหนุ่มคนนี้ให้รู้จัก

ลุง : “จะแนะนำให้รู้จักนะเจ้าเด็กนี่ชื่อ โทริเดะ เป็นลูกมือและก็เป็นหลานชายของฉันเองละนะ”

ชายหนุ่มคนนั้นได้หันมามองหน้าคุณลุงด้วยสีหน้าไม่สู้ดีก่อนที่จะพูดว่า

โทริเดะ : “นี่ลุง . . แน่ใจเหรอว่าจะพาพวกนี้ไปส่งที่นั่นจริงๆน่ะ”

ลุง : “แกก็อย่าปอดแหกไปหน่อยเลยน่า ! เป็นลูกผู้ชายทั้งทีก็กล้าๆหน่อยสิ . . ปัดโธ่ !”

ลุงได้พูดตอบกลับหลานชายไปอย่างฉุนเฉียว

โทริเดะ : “เข้าใจแล้วน่าลุงไม่เห็นต้องฉุนเฉียวหงุดหงิดแบบนั้นเลยก็ได้นี่นา”

ลุง : “ใครหงุดหงิด ห๊ะ ! เสียงของฉันมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วและก็อีกอย่างนะถ้างานนี้ฉันไม่ทำแล้วใครจะทำ ! คิดว่าอยากทำนักหรือไง ! อยากทำนักหรือไง ! ห๊ะ ! มาทำเองไหม !นี่เหนื่อยนะ ! ปัดโธ่ !!!”

เรนยะ : (ฉุนเฉียวหงุดหงิดสุดๆเลยนี่หว่าลุง . . .)

เรนยะทำได้เพียงมองลุงฉุนเฉียวอยู่ห่างๆเท่านั้นทำอะไรลุงแกไม่ได้เพราะลุงแกกำลังเถียงกับหลานชายแกอยู่

จนสองลุงหลานทะเลาะกันเสร็จแล้วก็ได้เวลาออกเรือเสียทีโดยการเดินทางด้วยเรือนี้นั้นเป็นไปอย่างราบรื่นบอกตรงๆว่าเรือลำนี้มันน่าเกรงขามสุดๆจนขนาดพวกโจรสลัดก็ยังไม่กล้ายุ่งกับเรือลำนี้เลยสักกลุ่มไม่รู้ว่าพวกโจรสลัดมันกลัวเรือหรือว่ากลัวลุงแกกันแน่

เรนยะที่นั่งอยู่บนเรือเบื่อๆก็เลยออกจากห้องพักในเรือไปคุยกับลุงแกเพราะเวลาเรนยะคุยกับเจ้าสองหน่อทาดาระกับซึกาสะแล้วเจ้าสองคนนี้มันก็เอาแต่ตอบกลับมาว่า ครับ , นั่นสินะ , ดีครับหัวหน้า , ใช่ครับผม พูดอยู่แค่นี้ไม่รู้จะพูดน้อยไปไหน

เรนยะก็เลยออกมาคุยกับลุงแก้เบื่อแทนส่วนหลานชายแกนั้นเรนยะเห็นว่ากำลังยุ่งๆก็เลยไม่ขอรบกวน

เรนยะ : “นี่ลุงทำไหมพวกโจรสลัดถึงได้ไม่กล้าเข้ามาใกล้เรือลำนี้ละครับ”

ลุง : “เพราะพวกมันถูกฉันใช้ไอ้นี่ทุมใส่ยังไงละพวกมันก็เลยกลัวและไม่กล้ามาหาเรื่องกับฉัน”

(ไอ้นี่ ที่ว่า)

ลุงแกชี้ให้เห็นสิ่งที่เขาใช้ทุ่มใส่พวกโจรสลัดก่อนจะคุยต่ออีกด้วยว่า

ลุง : “แถมฉันยังลากพวกมันมาปรับทัศนคติเรียงตัวตามกฎข้อที่ 44 ของท่าเรือแห่งนี้อีกด้วย”

เรนยะที่ฟังลุงแกโม้ก็เริ่มรู้สึกกลัวๆโดยไม่ทราบสาเหตุแต่เขาก็ยังคงฟังลุงแกโม้ต่อไปพร้อมกับคิดในใจว่า

เรนยะ : (เมื่อไหร่จะถึงฟ่ะเนี่ยนานชะมัดแถมเรื่องที่ลุงแกพูดมันก็ดูอันตรายยังไงก็ไม่รู้)

----------- -------------

(ชิโร่อย่าเลียสิ 555 . . . ชื่อนี้ช่างปวดใจเหลือเกิน)

แว่นตาไรท์แตกซะได้พิมพ์ไม่ถนัดเซ็งจริงๆ

True Wallet 0830743639

ค่าน้ำชา ขอบคุณผู้ติดตามด้วยครับ