Proxy War Online (สงครามแห่งอำนาจ)

ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 27 สงครามกลางเมืองเริ่มต้น ต้อนรับกันเสียหน่อยซิ

“ข้างบนกับข้างล่างนี่ ให้ความรู้สึกที่ต่างกันมากๆเลยแหะ”เฟตที่ออกสำรวจเมืองบ่นพึมพำ เมื่อเห็นว่าสภาพศพผู้เล่นต่างนอนตายในท่าทางต่างๆ ซึ่งเกิดจากสงครามทั้งสิ้น

“อ่ะ นั่นมัน”ชายหนุ่มอุทานเมื่อข้างหน้าห่างไปประมาณ 100 เมตร เขามองเห็นสุนัขตัวเขื่องที่ศรสายฟ้าหลงทิศขี่อยู่ ซึ่งตอนนี้ไอ้คนที่ขี่ กลายเป็นก้อนเนื้อไปแล้ว

“เละมาก”เฟตพึมพำแล้วเดินอย่างไม่รีบร้อน การทำอะไรรีบร้อนมากๆไม่ใช่สิ่งที่ดี แต่การเดินช้ามากๆในขณะที่รอบข้างเกิดสงครามก็ไม่ดีเหมือนกัน เมื่ออยู่ๆ ก็มีมีดสั้นโผล่ออกมาปักเกือบจะติดที่หัวของเฟต แต่โชคยังดีที่ชายหนุ่มก้มลงเก็บของตามทางเสียก่อน ทำให้รอดพ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจเสียเหลือเกิน

ขวับๆ!! ฉิ้งๆ!! เสียงมีดสั้นที่ยังปามาแบบไม่หยุด ทำให้เฟตต้องปรายตาไปมอง ส่วนเท้าก็สาวหลบอย่างรวดเร็ว โดยเขาไม่รู้ตัวเลยว่าความเร็ว ณ ตอนนี้มากกว่าเดิมไปหลายขั้น จนทำให้รอดพ้นจากอาวุธสังหารเงียบได้อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนใดๆ ทั้งสิ้น

“อะไรของคุณน่ะครับ ไม่เห็นเหรอว่าผมกำลังทำอะไรอยู่”เฟตร้องว่าชายหนุ่มชุดดำที่ค่อนข้างรัดรูป ใบหน้าไม่ได้ปกปิดทำให้เฟตมองเห็นถึงใบหน้าอันหล่อเหลา แต่ทว่า ไม่น่าจะมัดผมยาไว้ข้างหลังเลย ทำให้เฟตรู้สึกถึงอารมณ์สีม่วงแบบแปลกๆ

“หุบปาก นายต้องตายซะเดี๋ยวนี้”ชายที่ถูกทักคำรามลั่น พร้อมกับปามีดสั้นและดาวกระจายใส่ไม่ยั้ง ทำให้เฟตต้องหมุนตัวหลบ จากนั้นก็รีบโยกซ้ายขวาพร้อมกับตั้งการ์ดโยกตัวหลบเป็นวง

“เป็นนักฆ่าเหรอ”เฟตยังมีอารมณ์ถาม โดนโจมตีขนาดนี้ใครๆก็รู้แล้ว

“.....”ชายผมเขียวชักสีหน้าเล็กน้อย แต่มือยังคงสาวโจมตีใส่เฟตไม่หยุด จนทำให้เฟตต้องจ้องมองหาจุดที่ชายผู้นี้เอามีดสั้นออกมา เนื่องจากจำนวนมีดสั้นที่โจมตีมานั้นมีจำนวนมากจนโอเวอร์เกินไปแล้ว

“ชิร์”ชาผมเขียวสบถเล็กน้อยเหมือนไม่พอใจที่เหยื่อสามารถหลบได้ทั้งหมด แต่ถ้าคิดว่าการโจมตีหมดแค่นั้นก็ถือว่าดูถูกกันเกินไปแล้ว เมื่อชายผู้นี้หายวับไปต่อหน้าต่อตาของเฟต แล้วโผล่มาอีกทีก็ข้างบนหัวเสียแล้ว

ชึบๆ!! เสียงมีดที่แหวกอากาศมาทำให้เฟตต้องรีบก้มหัวแล้วกลิ้งตัวหลบอย่างทุลักทุเล

“สุดยอด เหมือนกับชาวบูชิโดสายเงาจริงๆ”เฟตเอ่ยอย่างชื่นชม การสังหารของชายผู้นี้ไร้ที่ติมากจริงๆ

“แกจะเอาแต่หนีไปถึงเมื่อไหร่”หลังโจมตียังไงก็ไม่โดน ทำให้ชายผมเขียวนัยน์ตาสีทองคำรามว่าอย่างโมโหจัด

“ผมหนีตอนไหนกัน”เฟตย้อนถามหน้าตาเฉย โดยในมือนั้นสาวเก็บของตามศพต่างๆมาด้วย เมื่อเห็นเช่นนั้นนักฆ่าหนุ่มถึงกับหยุดชะงักเล็กน้อย แต่สักพักอารมณ์โมโหที่ถูกเมินก็กลับมาเติมเต็มอารมณ์อีกครั้ง โดยคราวนี้เสื้อโค้ดที่เฟตเห็นว่ามันถูกมัดติดจนเรียบไปกับตัวได้ถูกเปิดออก พอมันเปิดออกมาเท่านั้นแหละ เฟตก็ได้เข้าใจแล้วว่าทำไมชายผู้นี้ถึงมีมีดสั้นจำนวนมากมายนัก เพราะในนั้นมีมีดสั้นเก็บไว้อยู่มากกว่าที่ปามาเสียอีกน่ะซิ

“ด้วยภารกิจที่ได้จากหัวหน้ามา นายต้องตายภายในน้ำมือของฉันให้ได้”ชายผมเขียวคำรามลั่นพร้อมกับปาทั้งมีดและหายตัวไปโดนเข้าไปโจมตีเฟตในระยะประชิดด้วยมีดสั้นที่แขวนไว้ที่ข้างเอว

การโจมตีของชายผู้นี้ถือว่าสูงมาก แต่น่าเสียดาย ที่มาเจอกับเฟตในยามที่มีพลังร่างกายที่สูงมากขึ้นจากการเลเวลอัพ และจากการถูกกระตุ้นพลังด้วยบรรยากาศโดยรอบ ดวงตาสีแดงของเฟตจับจ้องที่ชายตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ไม่สั่นไหวต่อการโจมตีอันน่าหวาดหวั่นเลยสักนิด

เฟตหลบการโจมตีอีกประมาณ 2 ชุดใหญ่ จนกระทั่งชายที่เป็นถึงนักฆ่าต้องหยุดไปเองเพราะความเหนื่อยจากการกลั้นหายใจโจมตีแบบไม่หยุด

“หมดแล้วซินะ ตาผมมั่งและ”เฟตกล่าวขณะหยิบปืนสั้นมาเล็งยิง โดยคราวนี้กลับเป็นฝ่ายตรงข้ามที่ต้องหลบอย่างทุลักทุเลแทน เมื่อปืนสั้นแบบ Semi Auto ขนาด 9 มม. ของเฟตลั่นไม่หยุด แถมยังยิงดักได้หลายทางจนนักฆ่าหนุ่มต้องม้วนตัวหลบอย่างเสียท่ายิ่งกว่าที่เฟตทำ

“รอดจุดตายได้ยังไง อ่ะ ไม่ซิ ทำไมกระสุนช้ามากเลยล่ะเนี่ย”เฟตพึมพำกับปืนของตัวเอง ในยามปกติเขาจะมองกระสุนปืนไม่ทันเลย แต่คราวนี้กลับมองทันทุกนัด แถมยังทำการเปลี่ยนกระสุนและอะไรอื่นๆได้เร็วเสียจนน่าตื่นตระหนก แต่เรื่องของตัวเองเอาไว้แค่นั้น ตอนนี้เฟตเดินเข้าไปหาชายผมเขียวที่ใช้ดวงตาสีทองจ้องมองมาอยู่อย่างโกรธแค้น

“นั่นแกจะทำอะไร”ชายผมเขียวที่ถูกยิงเข้าจุดอ่อนของร่ายกายมนุษย์หลายครั้งคำรามถาม เมื่อเห็นเฟตนั่งยองๆข้างตัวเขา พร้อมกับเลิกเสื้อโค้ดขึ้น

“เก็บของเป็นที่ระทึกไง”เฟตตอบหน้าตายพร้อมกับปลดอาวุธของฝ่ายตรงข้ามหน้าตาเฉย

ชายนัยน์ตาสีทองกัดฟันอย่างโมโห แต่ร่างกายที่ถูกทำร้ายขนเข้าขั้นบาดเจ็บกลับไม่สามารถตามอารมณ์อันร้องแรงได้ ร่างกายของเขานอนแน่นิ่งเพื่อให้เฟตได้ปลดอาวุธอย่างสมใจอยาก

“โอ๊ย วุ่นวายแหะ”เฟตพึมพำเมื่อดึงมาหลายอันแล้วก็พบว่ามีดแต่ละเล่มซ้อนทับกันจนน่าโมโห จนต้องกระชากเสื้อของฝ่ายตรงข้ามมามันซะเลย

“ขอบคุณสำหรับของนะครับ”เฟตก้มหัวขอบคุณแล้วเดินไปต่อหน้าตาเฉย ทิ้งให้นักฆ่าหนุ่มอ้าปากค้างพร้อมกับจ้องมองเฟตที่ก้มหยิบของกับศพผู้เล่นไปทีละอย่าง 2 อย่าง จนกระเป๋าเป้ที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้อัดแน่นไปด้วยของที่เฟตไม่มีทีท่าว่าจะหยิบมาใช้เลยสักนิด

‘นายทำอะไรน่ะ’อนาตาเซียถามตั้งแต่ครั้งแรกที่เฟตเก็บของแล้ว

“ก็เก็บของไว้เป็นที่ระทึกยามสงครามไง”เฟตตอบซื่อขณะก้มหยิบของอีก ส่วนตาก็มองกวาดไปตลอดข้างทาง

‘ต่อให้เก็บไปมากกว่านี้ นายก็ไม่ได้รับเหรียญกล้าหาญหรอกนะ’อนาตาเซียรับรู้ถึงความคิดอันแปลกประหลาดของชายหนุ่มได้ จึงรีบค้านออกมา

“ฮ่าฮ่า ผมจะเก็บไปทำไม นี่ไม่ใช่ป้ายชื่อทหารกองเดียวกันนะ ที่จะเก็บไปแลกยศได้ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นทหารเสียหน่อย เก็บเล็กเก็บน้อยจะเป็นอะไรกันไปล่ะ”เฟตตอบแบบหน้ามึนสุดๆ ขณะเก็บของที่ดูแล้วเห็นว่ามีค่าแก่การเก็บ ซึ่งของส่วนใหญ่จะเป็นอาวุธกับชุดเกราะระดับสูงทั้งสิ้น

อนาตาเซียรับรู้ถึงความคิดอันซ่อนเร้นของชายหนุ่มได้จึงเงียบไม่บอกอะไรอีก นอกจากจ้องมองเฟตที่เก็บของแล้วของเล่า โดยใครมาขวางมักจะถูกเฟตยิงจนสาหัส จากนั้นก็ถูกลอกคราบเพื่อเอาของไปเช่นชายที่เป็นนักฆ่าคนแรกที่ส่งของมาให้ถึงบ้าน

“อ่ะ”เฟตอุทานขณะกระโดดหลบร่างสุนัขขนาดยักษ์ที่พุ่งเข้ามาหา โดยตาของมันเป็นสีแดงฉานจนน่าตกใจ

‘อยู่ในสถานะคลั่ง เจ้านายตายน่ะ’อนาตาเซียเป็นฝ่ายบอก

“แล้วจะเป็นอะไรมากมั้ยนั่น กัดพวกเดียวกันแบบนั้น”เฟตถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นสุนัขร่างยักษ์ที่มีนามว่า ทิวเมสเซียน กระโดนเข้ากัดอสูรด้วยกันจนตายคาปากไปเลย

‘อืม อย่างนี้ถือว่าแย่นะ เล่นกัดพวกเดียวกันโดยไม่สนอะไรแบบนั้น’ฝ่ายตอบคำถามช่างตอบได้อย่างสบายอารมณ์มาก จนเฟตรู้สึกผ่อนคลายตามไปด้วย จากนั้นชายหนุ่มจึงยืนมองอยู่ห่างๆ ในขณะที่เท้าก็สาวไปใกล้ๆศพต่างๆพร้อมกับดึงของมาเก็บไปด้วย

ในขณะที่เฟตกำลังทำหน้าที่โจรอีแร้งที่ดีอยู่ อสูรสุนัขทิวเมสเซียนก็กระดิกหูสีขาวอันสวยสง่าของมัน จากนั้นดวงตาของมันก็จับจ้องไปที่ด้านบน พอเฟตมองตามไปก็พบกับดวงตาสีเหลืออันน่ารังเกียจ

“ช่างน่าสงสาร เป็นหมาที่ไร้ค่าจริงๆ แค่เจ้านายตายก็ถึงกับติดสัดเลยเรอะ”เป็นคำพูดที่ค่อนข้างฟังรุนแรง ถ้านำมาพูดกับมนุษย์ แต่นี่นำมาพูดกับสุนัข ทำให้เฟตรู้สึกเฉยๆไม่ได้คิดอะไร

โฮก!! ทิวเมสเซียนคำรามลั่นแล้วกระโดดขึ้นไปหาชายคนนั้นด้วยกำลังอันน่าตื่นตระหนก แม้แต่เฟตยังนึกไม่ถึงเลยว่าร่างที่ใหญ่โตขนาดนั้นจะสามารถก้าวผ่านตึกที่มีความสูงกว่า 6 เมตรได้อย่างง่ายดายเพียงนี้

‘โง่เง่า ทำอะไรไม่ดูตัวเอง’เฟตได้ยินถึงคำพูดอันมีอารมณ์ร่วมของอนาตาเซีย จึงละความสนใจจากศพ แล้วหันขึ้นไปมองตาม ซึ่งคราวนี้เขากลับพบว่าร่างอสูรอันใหญ่โตของทิวเมสเซียนกลายเป็นลูกแมวที่ถูกแม่แมวคาบคอ นั่นก็คือถูกหยุดด้วยน้ำมือเดียวของชายในชุดรัดรูปสีดำตาสีเหลือง

‘ทิวเมสเซียนไม่ใช่อสูรสายโจมตี มันเป็นสายป้องกัน ที่มีความนัยว่าหนีเท่านั้น’อนาตาเซียอธิบายให้ฟัง ซึ่งเฟตที่สงสัยว่าทำไมกระจอกขนาดนั้นก็พยักหน้าตามโดยไม่รู้ตัว

“รอดจากนักฆ่ามือทองของฉันได้ยังไงล่ะเนี่ย”จอร์สหันมาถามขณะโยนร่างอันอ่อนปวกเปียกของทิวเมสเซียนลงมากระแทกพื้นจนเฟตรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่มาทางเท้า

“มือทองไหน เท่าที่เก็บมาไม่เห็นมือทองที่ไหนเลย”เฟตตอบแบบพาซื่อ คนที่เขาเก็บของมาไม่เห็นจะมีใครสักคนเลยที่มีมือเป็นทอง ส่วนใหญ่เห็นแต่มือที่เต็มไปด้วยขี้กากเท่านั้น หรือมือแบบนั้นจะเป็นทองสำหรับชายผู้นี้กัน

“น่าสงสารจริงๆ”เฟตกล่าวอย่างสงสารชายตรงหน้า ที่สายตาช่างมองอะไรได้ต้อยต่ำเสียเหลือเกิน

“แกมาสงสารอะไรข้าฟะ ข้าหมายถึงมือสังหารมือเซียนที่มีนามว่าเกลต่างหากโว้ย”จอร์สคำราม แม้เขาจะไม่รู้ถึงความคิดอันสุดแสนจะ (….) แต่เขาก็พอจะรู้จากความรู้สึกว่าสายตาของชายตรงหน้ากำลังเวทนาสงสารเขาอยู่

“คนไหนอ่ะ เห็นมากันเยอะจนจำไม่ได้เลย”เฟตตอบตามตรง มีแต่คนหันอาวุธมาหาเขาตลอดการเดินทางแค่ร้อยเมตรนี้ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เก่งมากนะ แต่น่าเสียดายที่เขารู้สึกว่าช้ากันเหลือเกินเท่านั้น

“ต้องให้การต่อสู้เป็นตัวบอกบอกซินะ”จอร์สคำรามอย่างไม่พอใจ ลูกน้องของเขากว่า 3,000 มาสู้แค่ในเมืองเริ่มต้น กลับมาตายกันเสียหมดเกลี้ยง ทำให้เขาถึงกับอารมณ์ขึ้นโดยไม่สนใจแล้วว่าจะต้องรักษาหน้าตาให้ดูดีอีกหรือไม่

จอร์สกระโดดลอยตัวมาเหมือนซุปเปอร์แมนกางเกงแดง แต่แล้ว เพียงพริบตาเดียวกลับหายไปโดยกว่าเฟตจะรู้ตัวร่างของตัวเองก็ถูกจอร์สเหยียบไว้แล้ว

“อ็อก!!”เฟตกระอักเลือดออกมาทันทีเมื่อความรู้สึกของร่างกายกลับมาตอบสนองอีกครั้งแบบเต็มที่

“ไม่ได้เรื่องๆ นี่น่ะเหรอ คนที่ต้องมาจัดการ อ่ะ ไม่ซิ นี่น่ะเหรอ เจ้านายของคนที่ต้องมาจัดการ”จอร์สกล่าวขณะยกเท้าออกแล้วเดินวนไปรอบๆแบบผู้ที่มีชัยเหนือกว่าเหยื่อ

“งั้นเหรอ นายก็เป็นหนึ่งในกิลด์เดม่อนด้วยเหรอ”เฟตพึมพำขณะลุกขึ้นยืน เขารู้ชื่อกิลด์พวกนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ยังไม่รู้ถึงขั้นที่ว่าสมาคมนักฆ่าก็ร่วมด้วยในงานนี้

“รู้จักชื่อกิลด์นี้แล้ว กลับกล้าสู้ด้วย ช่างแปลกจริง”จอร์สรู้ได้จากคำพูด คำกล่าวของเฟตทำให้เขารู้ว่าชายผู้นี้รู้มาตั้งนานแล้ว

“ว่าแต่ ไอ้คนที่มีเลเวลแค่ 20 อย่างนายจะสู้อะไรกับฉันได้วะ”ว่าแล้วจอร์สก็เริ่มแผนแมวหยอกหนู ด้วยการหายตัวไปต่อหน้าแล้วโผล่มาอีกทีก็ตีนเต็มหลังเฟตเสียแล้ว

ตูม!!! เสียงร่างของเฟตแหวกอากาศเหมือนลูกระเบิด โดยร่างของเขาพุ่งเข้าไปกระแทกกับกำแพงร้านแห่งหนึ่งจนหายไปทั้งแถบ

จอร์สเห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย การโจมตีเต็มแรงของเขาทำไมถึงไม่ทำให้เฟตเละเป็นเนื้อเหมือนกับที่ทำกับศรสายฟ้า ไหงเฟตกลับลุกขึ้นมาได้ ด้วยสภาพการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยแบบนั้นนั้น

“แพ้ชนะ เขาตัดสินกันที่ความเร็วซินะ”เฟตพึมพำขณะลุกขึ้นยืน การโจมตีของจอร์สเร็วมากก็จริง แต่ความแรงกลับอ่อนด้อยลงไป ซึ่งนี่เป็นข้อดีและข้อเสียของอาชีพสายนักฆ่านี่แหละ

“ทำไมแกถึง”แม้เขาจะไม่แข็งแรงเท่ากับสายนักดาบที่ใช้และฝึกสายกำลัง แต่ก็ไม่ได้กระจอกจนถึงขั้นทำให้ผู้เล่นที่ไร้เกราะและมีเลเวลต่ำกว่ามากอย่างเฟตจะไม่บาดเจ็บเลยแบบนี้

“ไม่ไหวๆ เร็วเกินไปจริงๆ แต่ก็นะ”เฟตไม่ได้สนใจจอร์สสักเท่าไหร่ ตอนนี้เขากำลังเรียกปืนสั้น ออกมา 2 กระบอก เมื่อกระบอกแรกยิงไม่ทัน งั้นก็ใช้ 2 กระบอกซะซินะ

หลังได้ปืนสั้นที่มีอัตราการยิงที่น่าพอใจแล้ว เฟตก็สูดหายใจเข้าลึกๆตามที่อนาตาเซียบอก พร้อมกับมีการทำสมาธิตามคำแนะนำ โดยคราวนี้ดวงตาสีแดงที่อนาตาเซียได้สอนให้เฟตเก็บไปก่อหน้าได้กลับมาประดับอีกครั้งที่ดวงตาข้างขวา ในขณะที่ดวงตาข้างซ้ายกลับเป็นสีทองแบบเผ่าเทพ

“นี่แก เป็นลูกผสมหรือไงฟะ”จอร์สคำราม แต่แล้วเขาต้องหลบอย่างรวดเร็ว เมื่อเฟตตอบเป็นลูกปืนแทนคำพูด

เฟตไล่ยิงซ้ายยิงขวาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่กระสุนหมดชายหนุ่มก็เปลี่ยนกระสุนอย่างรวดเร็ว แล้วไล่ยิงอย่างไม่ลดละ จอร์สเห็นเช่นนั้นก็ใช้วิชาตัวเบาจนเหินร่างขึ้นไปยังบนตึก เฟตที่ไม่มีวิชาแบบนั้นถึงกับร้องว่าออกมา

“ไอ้ขี้โกง ใช้ของแบบนั้นแล้วผมจะตามไปฆ่าได้ยังไงวะครับ”

“แกนั่นแหละ ไอ้ขี้โกง ใช้ปืนในเกมแบบนี้ เกมไหนเขายอมกันวะ”จอร์สสวนกลับอย่างไม่แพ้ แต่มือกลับล้วงหยิบน้ำยาฟื้นพลังและเลือดขึ้นมากิน เมื่อเขาถูกเฟตยิงดักทางจนหลายๆครั้งวิ่งเข้าหาลูกกระสุนด้วยตัวของเขาเอง

‘นายยังมีท่านั้นอยู่นี่’อนาตาเซียกล่าวแนะนำในขณะที่เฟตกำลังมองหาว่าไปหาทางขึ้นที่ไหนดี

“หะ ท่าอะไรอ่ะ”

‘ท่าที่นายบอกว่าหายไปแล้วนั่นไง ฉันไม่รู้ว่าระบบที่นายว่ามันเป็นยังไง แต่ความจริงที่ฉันรู้ก็คือ ต่อให้เปลี่ยนไปแค่ไหน ผลสุดท้ายสิ่งทีเรียนรู้ก็ยังคงอยู่ภายใน’อนาตาเซียไม่ได้อธิบายไปทั้งหมดว่า แม้แต่เธอที่มีเพียงแค่วิญญาณเองก็ยังพอจะใช้พลังได้ เพราะต่อให้เหลือแค่หัวแต่แค่มีความรู้ก็น่าจะพาหัวไปรอดได้นั่นเอง

เมื่อได้รับคำแนะนำแบบนั้น ชายหัวดื้อที่มีนามว่าเฟตก็เริ่มคิดตาม โดยเขาทบทวนถึงความรู้สึกเก่าๆก่อนที่จะให้อิสลบทักษะออกไป โดยคราวนี้เขารู้แล้วว่า ภายในร่างของตัวเองมีพลังที่ครั้งหนึ่งเคยมีอยู่ แม้จะยังไม่รู้ว่าอีก 1 มาได้ยังไง แต่แค่นั้นก็เกินพอที่ชายหนุ่มจะรู้แล้วว่า มนุษย์นั้นเรียนรู้ได้และไม่รู้ลืม ต่อให้อยากลืมมันก็ไม่มีทางลืมเด็ดขาด

อ้อ เพราะแบบนี้ซินะ ที่อิสถึงได้บอกไว้ว่า ‘สิ่งที่ร่างกายจดจำไปแล้วการลบออกไปก็เป็นแค่ตัวหนังสือที่รายงานจากระบบเท่านั้น’ แต่ข้อเสียหลักใหญ่ของมันก็คือ การเรียกใช้ด้วยคำสั่งจะใช้ไม่ได้อีกแล้ว นอกจากต้องใช้ให้ได้และจดจำให้ได้ด้วยตัวเองเท่านั้น

“เฮ้อ อาวุธธรรมดาๆไร้พลังแต่น่ากลัวจริงๆ”จอร์สพึมพำขณะดึงกระสุนที่ปักอยู่ตามเกราะออกไป แม้เขาจะสวมชุดดำที่ดูคล่องแคล้ว แต่ความจริงก็คือ เขายังคงใส่เกราะแบบแผ่น ที่มีขนาดเล็กมาปกปิดป้องกันส่วนสำคัญต่างๆของร่างกาย เพื่อเป็นการป้องกันเหตุการณ์ผิดพลาดแบบเหตุการณ์สู้กับเฟตในครั้งนี้

“ไม่หรอกๆ ถ้าคุณใช้พลังเป็นก็ไม่น่ากลัวเลย”เฟตที่ขึ้นมาตอนไหนไม่รู้บอก ทำให้จอร์สที่กำลังดึงหัวกระสุนขนาด 9 ออกจากเกราะสะดุ้ง เพียงพริบตาเดียวเขาก็หายไปต่อหน้าเฟต โดยข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งอย่างรวดเร็วด้วยสกิลร่างไร้เงา

“ตามมาอีกมั้ยวะนั่น”จอร์สพึมพำ แต่เมื่อหันกลับมาแล้วเห็นเฟตยืนยิ้มแบบแข็งๆให้อยู่ ตัวเขาก็ค้างไปแล้ว

“ลาก่อนนะครับ”เฟตกล่าวลาแล้วหุบยิ้มส่งสายตาอันเย็นชาให้ จากนั้นก็ยิงปืนคู่ใส่ไม่ยั้ง แต่จอร์สที่ผ่านศึกมามากสามารถดึงพลังมาป้องกันเป็นโล่ได้ทัน ทำให้ไม่มีกระสุนนัดไหนโจมตีเข้ามาได้ แต่ความดีใจของจอร์สต้องจบลงแค่นั้น เมื่อเฟตหายไปต่อหน้าเขาบ้าง แล้วที่หลังของเขาก็รู้สึกชาแบบแปลกๆเหมือนกับมีอะไรทะลวงเข้ามา เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นเฟตที่จ่อปืนยิงเขา

“ไอ้ขี้โกง”จอร์สร้องว่า ขณะกระโดดลงจากตึกหายไป แต่เมื่อลงไปถึงพื้นแล้ว กระสุนที่เจาะเข้ากลางกระดูดสันหลังก็ทำให้ชายหนุ่มไร้เรี่ยวแรง ล้มลงไปนอนนับหญ้าที่พื้น

“หาว่าผมโกงได้ไง สงครามไม่หน่ายสิ่งที่ใช้”เฟตตอบอย่างไร้ความรู้สึกที่สุด ขณะเดินวนรอบตัวจอร์สแบบที่เคยทำ แต่เมื่อเห็นว่าชายผู้นี้ไม่มีอาวุธอะไรเลย ก็ถอนหายใจแล้วเดินไปดูที่อื่นเป็นการฆ่าเวลา จนกระทั่งมาเห็นสภาพทิวเมสเซียนที่หายใจรวยรินอย่างน่าสงสารอยู่

เฟตมองดูสักพักก็ก้มลงอังจมูกมัน เมื่อพบว่ามันใกล้จะตายก็ถึงกับหลั่งน้ำตาให้ด้วยความสงสาร ซึ่งการหลั่งน้ำตานี้มันออกมาอย่างไม่รู้ตัว

อสูรทิวเมสเซียนที่กำลังใกล้ตายเห็นมีคนมายุ่งด้วย ด้วยสันชาติญาณสัตว์ที่ใกล้ตาย มันจึงงับมือเฟตเข้าเต็มแรง แต่อสูรที่ใกล้ตายแบบมันกำลังย่อมลดน้อยลงมาก ทำให้มือของเฟตเป็นได้แค่แผลรอยเขี้ยวเล็กๆเท่านั้น

“หลับให้สบายเถอะนะ”เฟตพึมพำเหมือนคนที่หลุดเข้าไปในโลกส่วนตัว ส่วนอนาตาเซียที่มองอยู่ก็ถึงกับใจสะท้าย เพราะในจิตใจของเฟตที่เกี่ยวกับสุนัขมันช่างน่าเจ็บปวดจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นสุนัขตัวแรกที่หนีออกจากบ้าน สุนัขตัวที่ 2 ที่กลายเป็นแผ่นพื้นที่ราบเรียบไปกับยากมะตอยด้วยชุดล้อตรายางมิชชาลิน หรือแม้กระทั่งสุนัขตัวที่ 3 ซึ่งหนีไปกับสุนัขหนุ่ม ล้วนทำให้เฟตเสียใจอย่างมาก จนมีอคติกับสุนัขมาตั้งแต่สัตว์เลี้ยงครั้งสุดท้ายที่หายไป แต่ถึงอย่างนั้นใจของเฟตก็ยังรู้สึกดีกับหมาอยู่ดี มันเป็นการซ่อนความรู้สึกที่ไร้ที่ติจริงๆสำหรับอนาตาเซีย

‘รักหมามากขนาดนั้นเลยเหรอ’อนาตาเซียร้องถาม ในขณะที่เฟตลูบหัวทิวเมสเซียนอย่างอ่อนโยน แม้มือจะเจ็บมากแต่ก็ยังไม่ยอมทำอะไร เพราะถือว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังจะสิ้นใจ

“ผม.... ผม ก็รักนะ ไม่เคยเกลียดหรอก”เฟตตอบตามความรู้สึก สัตว์ทุกชนิดเขารักหมดนั่นแหละ แต่สำหรับสุนัขและแมวที่เป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์นี่ซิที่หัวใจเขาโหวตให้เป็นสัตว์ที่รักมาก

‘งั้นก็เอามาเลี้ยงซะซิ’อนาตาเซียแนะนำ โดยมีความนัยอย่างให้เฟตทำลายสิ่งที่ก่ออคติกับตัวเองซะ

“ไม่”เฟตตอบปฏิเสธทันควัน ด้วยกลัวจะมีประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

‘อสูรอย่างพวกฉันหายไปจากนายไม่ได้ ก็รู้นี่นา แม้ในสถานที่แบบนี้จะทำให้หายไปเลยก็เถอะ แต่ถ้าเจ้านายยังไม่ตาย ยังไงก็ไม่หายไป’อนาตาเซียอธิบายให้ฟัง ตามปกติแล้วอสูรที่มีเจ้านายแล้วในยามที่ตาย จะกลับไปอยู่ในเขตที่เจ้านายทำไว้ให้ อย่างเธอถ้าตายก็กลับร่างเฟต อย่างจาเนียถ้าตายก็กลับที่สร้อยคริสตัล แต่สำหรับพื้นที่นี้ที่เป็นเขตห้ามวิญญาณ อสูรที่ตายจะไม่สามารถไปไหนได้นอกจากจุดที่ตาย ทันทีที่เขตเวทหายไป วิญญาณเหล่านี้จะได้ไปยังจุดสิ้นสุด ไม่ว่าจะเป็นนรก หรือสวรรค์ ก็แล้วแต่ความดีที่ทำกันมา

“แต่ว่า ผมจะไปหาที่ไหนล่ะ ไม่เห็นจะมีสุนัขตัวไหนน่าเลี้ยงเลย”เฟตตอบอย่างลดทิฐิลงมากแล้ว

‘ก็ตัวข้างหน้านายนี่แหละ ถ้านายไม่เลี้ยงมัน เดี๋ยวมันก็หายไปหรอก’อนาตาเซียรู้ว่าเฟตชอบสีขาว ซึ่งสุนัขตรงหน้าก็ดันเป็นสีขาวพอดีเสียด้วย

“หะ มันตายแล้วไม่ใช่เหรอ”เฟตถามเสียงหลง บอกช้าไปมั้ยเนี่ย

‘นายมีพลังแห่งความตายทำไมเนี่ย’อนาตาเซียสวนกลับมาอย่างเหนื่อยใจ เฟตไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

ชายหนุ่มที่โดนว่าเกาหัวอย่างมึนงง ส่วนอีกมือก็ขยับออกมาจากฟันของทิวเมสเซียนที่ยังคงกัดแน่นไม่ปล่อย คล้ายกับว่ามันทรมานและเป็นการกัดที่ป้องกันการกัดลิ้นตัวเอง

‘ว่านายก็ไม่ได้หรอกนะ หรือต่อให้นายใช้เป็นก็ไม่มีทางจะดึงอสูรไหนๆมาเป็นสุนัขรับใช้ได้หรอก ถ้ามันไม่ยอมรับนายตรงๆแบบฉันหรือจาเนีย’อนาตาเซียเริ่มสาธยายจนเฟตเริ่มงง

“หมายความว่าไงกันแน่เนี่ย”เฟตพึมพำขณะมองดูเลือดตัวเองที่ไหลเป็นน้ำก๊อก ตอนแรกเห็นว่าไม่ไหลที่ไหนได้ ทิวเมสเซียนนั้นดูดเลือดเขาเข้าไปแทนซะงั้น

‘ก็ใช้พื้นที่ของศัตรูให้เป็นประโยชน์ไงล่ะ นายลองสัมผัสถึงพลังของตัวเองและพลังโดยรอบดูซิ พลังข้างนอกมันอ่อนกว่าพลังในร่างนายเสียอีก ถ้านายสัมผัสได้ ก็น่าจะมองเห็นได้เช่นกัน’

“นี่มัน”เฟตไม่ใช่คนหัวแข็งอยู่แล้ว การได้รับคำแนะนำเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาเหมือนกับหอยทากติดเทอร์โบ เขามองเห็นไอพลังคนตายที่ลอยอ่อยอยู่ที่ศพของตัวเอง แม้จะมองไม่เห็นผีแบบเต็มๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับอนาตาเซีย

‘ดูดกลืนพลังนั้นเข้ามา’

“หะ เอาจริงดิ”เฟตร้องถามอีกครั้ง ซึ่งเมื่อได้รับคำยันอีกครั้งก็ยอมทำตามที่อนาตาเซียว่า โดยไอพลังวิญญาณสีขาวของทิวเมสเซียนถูกเฟตดูดเข้ามาในหน้าอก จุดที่ตรงกับหัวใจ

‘ถ้าเป็นการดูดวิญญาณของมารทั่วไป วิญญาณเหล่านั้นจะกลายมาเป็นพลังให้กับผู้ที่ดูด แต่นายไม่ต้องห่วงหรอกนะ นายไม่ใช่มารจริงๆ การดูดเข้ามาจึงไม่ใช่การดูดเพื่อกลืนกิน มันเป็นการดูดเพื่อเสริมพลังให้ส่วนที่ขาดเท่านั้น’อนาตาเซียทำตัวเป็นผู้รู้ที่ดี จนเฟตถึงกับตีมือให้กับเธอที่รอบรู้ไปเสียทั้งหมด แต่เมื่อคิดดูดีๆแล้ว งั้นเขาก็ดูดเพื่อเติมเต็มพลังที่ขาดหายไปน่ะซิ

‘ไม่ๆ นายแค่ดูดเข้ามา ส่วนฉันเป็นคนควบคุมให้ต่างหาก ขอเวลาซักครู่ในการพักฟื้นวิญญาณนะ’ว่าแล้วอนาตาเซียก็ตัดการสื่อสารไป ไม่ว่าจะถามยังไงก็ไม่ตอบกลับมา

“เอาแล้วไงทีนี้ ตูจะสู้กับมันยังไงดีละเนี่ย”เฟตพึมพำเมื่อหันไปทางจอร์สแล้วพบว่ากล้ามเนื้อของชายชุดดำกำลังขยายใหญ่ขึ้น แล้วที่สำคัญ น่าจะกำลังกลายพันธุ์เป็นตัวที่ไม่ใช่มนุษย์เสียด้วย

‘อสูรสถิตร่างเฟนริลปรากฎกายค่ะ’นั่นคือสิ่งที่เฟตได้ยิน แต่สิ่งที่เฟตเห็นเขากลับรู้สึกว่านั่นคือการกลายพันธุ์ซะมากกว่า

“สู้เข้าไว้ๆ นายจะเก่งขึ้นเพราะการต่อสู้นี่แหละ”อนาตาเซียที่อยู่ในจิตใจเฟตพึมพำเมื่อมองเห็นว่าเฟตกำลังจะเจอกับใคร

“ส่วนฉันในตอนนี้ก็มีหน้าที่ต้อนรับสมาชิกใหม่ซินะ”หลังจากเห็นว่าเฟตน่าจะรับมือเฟนรินได้ไม่มากก็น้อย หญิงสาวก็หันมามองที่ไข่สีขาวที่คล้ายกับไข่ดักแด้ โดยไข่ใบนี้เป็นการกระทำของเธอเอง โดยการที่เธอรอรับพลังที่เฟตดูดเข้ามา จนห่อไอพลังวิญญาณพวกนั้นให้กลายเป็นแบบนี้ และสามารถที่จะเติบโตในร่างของเฟตจนมีสติปัญญาเช่นเธอได้

แต่การทำแบบนี้สำหรับผู้เล่นอื่นมันก็เหมือนกับกาฝากหรือตัวปรสิตซินะ ที่ดึงพลังของเจ้าของร่างมาใช้ได้แบบนี้ แต่ก็ช่างเถอะ เจ้านายแบบเฟตนี่แหละที่เธอรอคอย

“ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่สู่ฮาเร็มเจ้านายเรานะ Teumessian Fox”อนาตาเซียกล่าวกับดักแด้ที่กำลังแตกตัวออกมา โดยมีขนสีขาวๆ ที่ส่งออกมาให้รู้ก่อนว่า สมาชิกใหม่ในร่างของเฟตเป็นใครและเป็นอะไรเหมือนกับเธอ 

                “โหย ยิงไม่เข้าโว้ย”เฟตเริ่มโวยวาย เมื่อกระสุนขนาด 9 มม. ไม่สามารถเจาะทะลุหนังอันสุดแสนจะหนาของเฟนริลได้ ส่วนเจ้าตัวที่เฟตโวยวายถึงกลับไม่ได้สนใจ มันกำลังไล่สังหารเฟตด้วยความอันน่าตื่นตระหนก ซึ่งไม่เข้ากับร่างกายอันใหญ่โตที่น้องๆ มังกรเรียกพี่เลย

“เร็วแบบนี้ปืนยาวเอาไม่อยู่แน่ ส่วนปืนสั้นดันมีความเร็วต้นต่ำซะเจาะหนังไม่เข้า เอาไงดีล่ะเรา”เฟตพึมพำแล้วก้มหัวหลบกรงเล็บของศัตรู ถ้าเป็นผู้เล่นทั่วไปคงหลบไม่ทันเป็นแน่ แต่เฟตที่มีดวงตาแห่งมารกึ่งเทพกลับไม่เป็นเช่นนั้น เนื่องจากดวงตาทั้ง 2 มีความสามารถที่ต่างกับดวงตาแบบธรรมดาเยอะ ซึ่งหนึ่งในความสามารถที่ว่าก็คือ การมองตามความเร็วของศัตรูได้ทัน

แต่แท้จริงแล้วใครจะรู้ว่าร่างกายของเฟตนั่นแหละที่ต้องรับภาระจากการที่ตามความเร็วเหล่านั้นทัน เนื่องจากสายตาสามารถตามทันแต่ร่างกายของเฟตกลับขยับไปไม่ทันดั่งที่ตาเห็น มึนจึงเป็นการแบกภาระที่ไร้สาระสำหรับเฟตสุดๆ

แต่ถึงอย่างนั้นเฟตก็ต้องขอบคุณดวงตาที่มีจริงๆ ถ้าไม่ได้มัน เขาคงจะกลายเป็นอาหารเช้าซีเรี่ยวปั่นไปตั้งนานแล้ว

“Barret”หลังหลบมาจนได้ระยะที่คิดว่าศัตรูต้องใช้เวลาในการตามมา ชายหนุ่มที่ผมขาวไปทั้งหัวแบบไม่รู้ตัวก็ทำการเรียกอาวุธที่มีอัตราการทะลวงที่สูงที่สุดออกมา

หลังได้ปืนขนาด เมตรมาแล้ว เฟตก็หันเล็งยิงโดยไม่ต้องใช้กล้องซูม เพราะถ้าศัตรูตัวใหญ่ขนาดนั้นแล้วต้องซูมใช้ เขาคงเลิกใช้ปืนไปเลยดีกว่า

ตูม!!! เสียงดินระเบิดที่ทำปฏิกิริยากับอากาศรอบลำกล้องปืนทำให้ผู้เล่นทั้งเมืองหยุดแล้วหันมาทางต้นเสียงโดยไม่รู้ตัว แม้จะไม่เห็นตัวที่กำเนิดเสียง แต่พวกเขาก็คิดไปต่างๆนาๆแล้วว่า อาวุธนั้นต้องมีแรงทะลวงที่สูงมากแน่ๆ

ซึ่งก็จริงดั่งที่คนเหล่านั้นคิด เมื่อร่างของเฟนริลกระตุกเล็กน้อยตอนที่โดนยิง แต่เพียงพริบตาเดียว มันก็กระโจนใส่ร่างเฟตแล้ว ทำให้มือปืนหนึ่งเดียวต้องยกปืนขึ้นกันแล้วหลบตัวลงนอนเพื่อลดแรงกระแทกอันมหาศาลของมัน หลังจากมันกระโจนผ่านร่างของเฟตไปแล้วมันก็หันมาพูดกับเฟตเสียงยินดีว่า

“แกเก่งมาก เจ้ามนุษย์กลายพันธุ์ ที่ทำให้ข้าบาดเจ็บได้ทั้งๆที่มีหนังหนาแบบนี้”

“หมาป่ายักษ์พูดได้”เฟตทึ้งโดยพลัน ทำให้เฟนริลต้องพยายามทำเป็นไม่สนใจท่าทางสุดไร้ความตื่นเต้นนั้น

“ในร่างที่ข้าถูกอัญเชิญมานี้ ข้ามีพลังแค่ 1 ใน 4 เท่านั้น นั่นหมายถึงว่าข้ามีดีก็แค่ร่างกาย แต่ไม่มีจิตพลังหรือวิญญาณพอที่จะใช้พลังชั้นสูงได้ คงเข้าใจใช่มั้ย”เฟนริลบอกเนื่องจากมันเริ่มถูกใจเฟต จนอยากให้เฟตสู้โดยใช้ความสามารถทั้งหมด

“เอ่อ งั้นผมก็มีดีแต่อาวุธนี้แหละครับ ที่จะทำร้ายพี่ยักษ์ได้”เฟตพึมพำตอบขณะมองดูปืนสไนอันสุดแสนจะใหญ่โตในมือ แต่แล้ว เมื่อเขานึกถึงอะไรได้ก็แสระยิ้มอย่างเย็นชาออกมา จนเฟนริลที่กำลังคิดจะจู่โจมต้องหยุดตัวเพื่อรอดูท่าทาง

แต่เมื่อเฟตหยุดนิ่งเงียบไปเลยก็ทำให้มันต้องค่อยๆเดินมาดูใกล้ๆอย่างสนใจ ทว่า 2 สาวที่เฟตคิดว่าไม่ได้ตามมากลับโผล่มาขวาง พร้อมกับใช้อาวุธของพวกเธอโจมตีจนเฟนริลต้องถอยห่างออกไปด้วยความรำคาญ

“ผู้ทำสัญญากับเทพสายฟ้าชั้นต่ำ กับยมทูตผู้เก็บเกี่ยวดวงวิญญาณงั้นเหรอ พวกเจ้ามาขวางทางข้าทำไม”เฟนริลถามอย่างไม่พอใจ แต่ 2 สาวกลับนิ่งเงียบไม่ตอบคำ นอกจากเหล่ไปที่เฟตซึ่งยังคงหยุดนิ่งเหมือนเครื่องจักรที่หยุดเดิน

“อ้อ หมอนั่นเป็นตัวผู้เพียงตัวเดียวของพวกเจ้าเหรอ”เฟนริลถามอย่างที่เห็น แต่แค่นั้นก็พอที่จะทำให้ 2 สาวโกรธในข้อหาที่ถูกลดระดับไปอยู่ในฮาเร็มสัตว์แล้ว

“แทงใจดำหรือไงกันเนี่ย”เฟนริลว่าขณะใช้เท้าตะปรบริเรียน่าที่อยู่ใกล้ๆออกไป ทำให้หญิงสาวผมดำที่คิดจะใช้ท่าพิเศษต้องสาวเท้าหลบเป็นพัลวัน ส่วนเทียร่าที่มีความเร็วจากการใช้ธาตุสายฟ้า เธอสามารถไล่โจมตีตามส่วนต่างๆของร่างกายเฟนริลได้ แต่โจมตีได้ไม่ได้หมายความว่าโจมตีเข้า เนื่องจากรางกายของเฟนริลแข็งแกร่งกว่าที่อาวุธธรรมดาจะต่อกรได้

เฟนริลไม่รอให้ ริเรียน่าได้ตั้งตัว มันทะยานร่างอันใหญ่โตเข้าใส่หญิงสาวโดยไม่สนพื้นที่ที่เป็นเขตจำกัดของร่างมัน

ร่างอันใหญ่โตของเฟนริลถล่มร้านค้าที่อยู่ข้างๆไปจนเกือบหมด ส่วนริเรียน่าที่ถูกไล่โจมตีกลับหนีมาได้ทัน เธอไม่ใช่กระจอกที่จะพลาดท่าให้กับการโจมตีอันสุดแสนจะธรรมดาแบบนี้

“ย๊า!!”เสียงปล่อยพลังของหญิงสาวทำให้เฟนริลต้องอันมามอง ซึ่งมันก็พบกับประกายแสงสีฟ้าที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง แสงนั้นโลมเลียไปทั่วร่างจนมันรู้สึกจักจี้ หลังจากสกิลหมดพลังไป เทียร่าก็ย้อนกลับมาหยุดที่เดิมโดยมองดูผลงานอีกครั้ง

“อะไรกัน”เทียร่าพึมพำเมื่อเห็นว่าตามร่างกายของเฟนริลไร้ซึ่งบาดแผล ถึงต่อให้มีก็เล็กมากจนคิดว่าเป็นจุดที่หมัดกัด

“พลังของชาวเหนือส่วนใหญ่เน้นไปทางร่างกายหรือที่พวกท่านเรียกว่าพลังปราณนั่นแหละ เป็นเรื่องปกติของท่านผู้นี้ที่จะไร้ซึ่งบาดแผลใดๆจากการโจมตีของอาวุธหรือทักษะธรรมดาๆ”อาธีน่าที่นั่งชมแต่ไม่ได้ร่วมแสดงเป็นฝ่ายอธิบาย ส่วนเฟนริลก็ปรายตามามองอย่างหวาดๆ เนื่องจากเทพองนี้เป็นเทพที่แสบที่สุดในบรรดาเทพทั้งหมดของเทพตะวันออก

“ข้าไม่ร่วมแสดงออกทางด้านความรักหรอกคะ ท่านเฟนริลไม่ต้องห่วงหรอกนะ”อาธีน่าตอบเมื่อเห็นเฟนริลหันมามองหลายครั้ง ส่วน 2 สาวที่ถูกว่าก็แวดใส่ทันที “พวกเราไม่ได้แสดงออกขนาดนั้นนะท่านอาธีน่า”

“งั้นก็ไม่ได้โกหกว่าไม่ชอบซินะคะ”อาธีน่าย้อนรอยคำถาม ทำให้ 2 สาวสะอึก ถ้าพวกเธอไม่ได้คุยกับอาธีน่าจนรู้ซึ้งถึงสติปัญญาของเธอล่ะก็ คงจะไล่ฆ่าไปแล้ว

“หืม มีอะไรกันเหรอ”เฟตที่รู้สึกตัวถามขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่สุดแสนจะแปลกสำหรับเขา

สิ้นคำถาม เฟตรู้สึกถึงอันตรายอย่างไม่ทราบสาเหตุ ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบวูบตามที่ตาเห็น

“เอ่อ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันก็ได้นะครับ ไม่เห็นจะต้องลงไม้ลงมือเลย”เฟตถามขณะยิ้มแห้งๆ ส่วนมือก็จับข้อมือที่ถือดาบเรเปียร์กับที่ถือเคียวสีแดงออร่าน่าขนลุกของริเรียน่า

“ชิ”2 สาวสบถเบาๆ แล้วดึงอาวุธกลับไป เฟตเร็วขึ้นจริงๆ แต่ก่อนชายคนนี้ทำได้ก็แค่ป้องกันหรือไม่ก็หลบเท่านั้น แต่ตอนนี้เฟตสามารถจับพวกเธอได้ทันก่อนที่อาวุธจะถึงตัวเสียอีก

เฟตเป่าลมออกจากปากขณะมองดู 2 สาวที่กระโดดขึ้นหลังคาตึกแห่งหนึ่ง โดยไปนั่งกันอยู่คนละมุม แต่ก็ยังส่งสายตาที่มองดูแล้วเหมือนกลับต้องการจะเสียดแทงเขามาอยู่เรื่อยๆ

“ผู้หญิงนี่น้า เข้าใจยากจริงๆ อะไรก็ไม่รู้”เฟตบ่นออกมาจากใจจริง พริบตานั้นเขารู้ได้ถึงแรงสังหารอันสุดแสนน่ากลัวจาก 2 สาว แต่ต่อมามันกลับหายไปโดยแทบจะคิดว่าไม่น่าจะเป็นของ 2 สาว ทำให้เฟตต้องมองหาตัวช่วยนั่นก็คือ อาธีน่า ที่มองมาพร้อมกับรอยยิ้มอันสุดแสนจะอ่อนโยน แต่ซ่อนความน่ากลัวเอาไว้

“ต้องทำใจ เมียของข้าตัวที่ 16 ก็เป็นแบบนี้แหละ เข้าใจยาก พอยิ่งมีลูกแล้ว เอาใจยากขึ้นไปเสียอีก”เฟนริลปลอบ ทำให้เฟตต้องพยักหน้าขอบคุณ

“ว่าแต่ ทำไมมีเมียเยอะจังล่ะ”

“เฮ้ย คนมันหล่อก็แบบนี้แหละสาวชอบสาวหลง ยิ่งเก่งด้วยนะ ไม่ต้องพูดถึง สาวๆต่างสายพันธุ์พากันวิ่งมาหาที่ถ้ำจนข้าเหนื่อยเลยล่ะ”ชักจะกลายเป็นผู้ที่มีหัวอกเดียวกันจนขี้เกียจสู้เสียแล้ว แต่ทั้งเฟตและเฟนริลก็รู้หน้าที่ของตัวเองดี แม้จะพูดอย่างมีไมตรีแต่ผลสุดท้ายก็ต้องจับอาวุธมาห้ำหั่นเหมือนเดิม

“เอาล่ะ เลิกคุยกันเถอะครับ ผมมีธุระ และคุณเองก็อยู่ที่นานมากไม่ได้ด้วย”เฟตรู้ได้จากที่อนาตาเซียแจ้งมา ว่าอสูรต่างทวีปไม่สามารถคงร่างได้นาน ถ้าเป็นการอัญเชิญโดยที่มีพลังในร่างไม่ถึงครึ่ง ส่วนตัวเฟตเองก็มีเรื่องต้องจัดการ คนที่มายุ่งกับคนของเขาต้องตาย แค้นนี้ 16 ปีก็ยังไม่สาย ถ้าตีนไม่เต็มหลังซะก่อนนะ

“งั้น เจ้าพร้อมมั้ยล่ะ”เฟนริลมีความเป็นลูกผู้ชายเต็มที่ มันไมทำร้ายคนที่น่าสนใจอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่น่าสนใจก็คงจะเละก่อนที่มันจะได้สนใจล่ะนะ

“พร้อมครับ”เฟตตอบขณะสลายปืนสไนเปอร์ขนาดใหญ่ในมือ โดยสลับไปดึงปืนสั้นออกมา แต่ปืนสั้นที่ออกมามันกลับมีขนาดใหญ่กว่า 92 FS เสียอีก เพราะมันคือ DE .50 AE (Desert Eagle .50 Action Express 12.7*33 mm.) น่ะซิ

“ไม่พอๆ ต้องเอาอีกหนึ่ง”เฟตพึมพำ แล้วเริ่มจิตนาการณ์ถึงปืนนี้ โดยพยาสร้างให้มันออกมาอีกฝั่งหนึ่ง หลังจากปืนออกมาสมใจหมายแล้ว เฟตก็หันไปยิ้มให้กับเฟนริลที่จ้องมองด้วยความสนใจกับปืนที่เฟตถือ จะบอกว่ามันเป็นอาวุธเทพที่สามารถเรียกใช้งานได้ก็ไม่ใช่ จะบอกว่าเป็นอาวุธกระจอกที่ไร้พลังก็ไม่เชิง นั่นแหละถือสิ่งที่เฟนริลสนใจยิ่ง

เมื่อกล้องพร้อม สนามพร้อม เฟตก็ลุยทันทีด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่มี โดยเฟนริลนั้นก็ใช้การลั่นไกของเฟตในครั้งแรกเป็นระฆังเช่นกัน

“ฮ่าฮ่า ต้องอย่างนี้ซิมนุษย์ประหลาด ฮ่าฮ่าฮ่า”เฟนริลหัวเราะลั่นขณะไล่ตระปรบเฟตด้วยความเร็วอันสุดแสนจะน่าทึ่งของตน ส่วนเฟตที่ต้องหลบแล้วสวนยิงกลับไปด้วยก็หัวเราะเช่นกัน การต่อสู้ด้วยสิ่งที่ตนรักและผู้ที่สู้ด้วยก็ยอมรับมันโดยไม่โอดครวญ

ผ่านไป 30 นาที การต่อสู้ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและน้ำยาเลือดก็หยุดลง ด้วยจุดจบอันสุดเท่ของเฟนริล

“ฮ้า ข้าแพ้ให้กับตัวประหลาดเสียแล้ว ฮ่าฮ่า”เฟนริลข่มอาการบาดเจ็บ แต่แล้วมันก็ข่มไม่ไหว เมื่อมันกระอักเอาเลือดเนื้อและเศษกระดูกในร่างออกมาเป็นลิตร

“ทำไมมันถึงออกมามากขนาดนี้ล่ะเนี่ย”เฟนริลถามอย่างไม่หวังคำตอบมากนัก

“เพราะกระสุนที่ผมใช้เป็นกระสุนที่มีอำนาจในการทะลวงสูงน่ะซิครับ ส่วนกระสุนเองก็เป็นแบบหัวระเบิดด้วย ถ้ามันเข้าไปในร่างของคุณได้ ก็เหมือนกับคนที่ติดระเบิดไว้กับตัวนั่นแหละ”เฟตเป็นฝ่ายอธิบาย ขณะมองดูรอบตัวที่เละเทะจนไม่รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ส่วน 2 ผู้เล่นสาวที่มองอยู่ถึงกับอ้าปากค้างไปเลย ที่เฟตเอาชนะเฟนริลได้ แม้จะต้องดูทุลักทุเลทั้ง 2 ฝ่ายก็เถอะ

“ฮ่าฮ่า เป็นอาวุธที่แปลกมากจริงๆ แม้จะไม่ได้เป็นถึงอาวุธเทพหรือมาร แต่มันกลับมีเสน่ในตัวได้อย่างน่าหลงใหล อืม ไม่เป็นไร ข้าแพ้แล้วๆ ถ้าได้เจอกันอีก คงสนุกมากกว่านี้ซินะ”เฟนริลเริ่มลาในขณะที่ร่างของมันเริ่มระเหยกลายเป็นไอสีดำเข้าไปในร่างตัวเอง

“ถ้ามาถึงทวีปเหนือ มาสู้กับข้าแบบจริงๆอีกสักครั้งนะ”เฟนริลกล่าวลาครั้งสุดท้าย พร้อมกับร่างของมันที่หายไป กลับกลายมาเป็นร่างมนุษย์ที่มีนามว่าจอร์สอีกครั้ง

“อ๊อก บ้าน่า นี่เทพอสูรแพ้ให้กับอาวุธธรรมดาๆเนี่ยนะ”จอร์สร้องแบบไม่อยากเชื่อ

“ถึงจะธรรมดา แต่มันก็ถือเป็นสิ่งที่ผมภาคภูมิใจที่ได้ใช้มัน”ถึงต่อให้ใครเรียกผมว่าฆาตกรก็ตาม

เฟตตอบขณะเหยียบร่างอันไร้เรี่ยวแรงและเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บของจอร์ส

“เฮ้ยๆ ทำร้ายคนที่ไร้ทางสู้ได้ลงคอเหรอ”จอร์สร้องถามขณะมองดูปากกระบอกปืนขนาด 12 มม.ด้วยความหวาดกลัว

“สงครามจงอย่าใจอ่อน คนที่ลงสงครามอย่างเราๆต้องรู้ตัวกันแล้วนะครับ”เฟตว่าจบก็ลั่นไกจนหมดแม๊ก แต่แค่นั้นยังไม่พอ เฟตสลับมืออีกด้านแล้วยิงซ้ำทันที เมื่อกระสุนหมด เฟตก็เปลี่ยนแม๊กกาซีนแล้วซ้ำอีกครั้ง ป้องกันศัตรูจะลุกขึ้นมาสู้กับเขาได้อีก

3 สาวที่นั่งมองอยู่เบือนหน้าหนีโดยพร้อมเพรียงกันกับภาพที่เห็น เฟตยิงคนที่ไร้ทางสู้ได้หน้าตาเฉยที่สุด

“สงครามน่ะ ไม่ได้มีไว้ให้คนที่อ่อนแอกว่าได้หลบหรอกนะ”มันเป็นสัจธรรมที่เฟตรู้มาจากบรรดาพวกพ้องที่ตายไป แต่การนำคำพูดนั้นมาใช้ก็ถือว่าดีอย่าง ที่อย่างน้อยมันก็ยังค้ำจุนจิตใจที่กำลังตกต่ำของชายหนุ่มได้ เขาไม่ใช่พระเอก การปล่อยคนที่แข็งแกร่งกว่าให้รอดไป ก็เหมือนกับการปล่อยปลาให้ย้อนกลับมากัดอวนนั่นแหละ (….)

“ทำไงดี หัวหน้า”เหล่านักฆ่าที่ถูกเฟตยิงจนสาหัสซึ่งปัจจุบันฟื้นตัวมาได้ในระดับหนึ่งแล้วหันไปถามชายผมเขียวหรือเกลที่กำลังยืนมองสภาพหัวหน้าใหญ่ตัวเองด้วยจิตใจสั่นคลอน

“ถอยก่อน ชายคนนั้นไม่ใช่คนที่คนกระจอกๆอย่างพวกเราจะสู้ได้ คนที่จะล้มเขาได้ต้องเป็นระดับหัวหน้าระดับเท่านั้น”เกลว่าพร้อมกับกระโดดขึ้นฟ้าสลายกลายเป็นไอสีดำหายไปจากพื้นที่นั้นทันที

เหล่านักฆ่าที่รวมตัวกันมาได้พยักหน้ารับคำพร้อมกับสลายร่างไปเหมือนกับที่เกลทำ อาชีพพวกเขามีความสามารถที่น่าชื่นชมก็ตรงนี้นี่แหละ หนีเร็วจนน่าใจหายเสียจริงๆ

ห่างจากจุดที่เฟตอยู่ไม่ไกล จัตุรัสกลางเมืองเริ่มต้นเองก็มีการต่อสู้แบบประปราย โดยผู้ที่เป็นแกนนำการสู้นั้นก็คือเหล่าผู้เล่นเผ่าเทพหูแหลมนั่นเอง

“ลุยเข้าไปเลย อย่าไปกลัวพวกมัน จำนวนพวกเรามากกว่าเห็นๆ”ผู้เล่นเทพหนุ่มคนหนึ่งร้องบอกขณะชี้นิ้วไปยังคริสที่ยังคงนั่งแท่นเป็นผู้บัญชาการขาเป๋ เนื่องจากการฟื้นสภาพจากจุดอ่อนที่เฟตทำไว้ให้เป็นไปอย่างเชื่องช้ามากๆ

“ฉันละเกลียดไอ้พวกเทพจริงๆ ดูมันทำ ขนาดเจ้าเมืองยังไม่ทำแบบพวกมันเลย”คริสร้องว่ากับลูกน้องอย่างไม่พอใจ ตอนนี้ด่านของพวกเขาเหลือแค่ทางทิศตะวันตกทางเดียวแล้ว

“มันเป็นเฉพาะคนแต่ละคนล่ะมั้งครับ”ลูกน้องตอบไม่มั่นใจเท่าไหร่ ขณะมองดูฝ่ายตรงข้ามที่ยังคงวิ่งเข้ามาแบบไม่กลัวตาย

“หึ ไม่ต้องไปว่าอะไรแล้วล่ะดูนั่นซิ”คริสชี้นิ้วไปยังผู้เล่นคนหนึ่ง ที่อยู่แนวหน้าแต่ร้องห้ามไม่ให้เพื่อนๆต้องออกไปตายโดยเปล่าประโยชน์

“นี่แกกล้าขัดคำสั่งเทพรึ”เทพหนุ่มตะคอกอย่างไม่พอใจจัด

“ผมไม่เห็นว่าพวกเราจะจำเป็นต้องตีพวกเขาตลอดแบบนี้เลยนะครับ พวกเขาเหลือแค่จุดเดียวแล้ว แค่การกดดันธรรดมาก็พอแล้วนะครับ”ชายที่ค้านตอบเสียงอ่อย แต่ยังคงกล้ายืนประจันหน้ากับผู้เล่นเผ่าเทพอยู่ แม้ดวงตาสีแดงจะดูสั่นไหวจนไม่น่าเชื่อว่าจะกล้ายืนคุยได้แบบนั้นก็เถอะ

“ถ้ารอให้เป็นแบบนั้น พวกมันก็ฟื้นตัวและแข็งแกร่งมากกว่านี้น่ะซิ เห็นมั้ยว่าพวกมันแข็งแกร่งขนาดไหน ถ้าคนเราใช้สกิลหมาหมู่กับพวกมันยังไงเสียก็ชนะ”

“แต่การทำแบบนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยนะครับ แม้พวกเขาจะเก่งกว่า แต่ก็รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำได้และทำไม่ได้ ตอนนี้พวกเขาจนตรอกแล้วนะครับ”ชายหนุ่มยังคงสวนได้อย่างมีเหตุผลเหมือนเดิม

“สงครามน่ะ ไม่เกี่ยงกลยุทธ์หรอกนะ”เทพหนุ่มคำรามแล้วถีบชายผมดำตรงหน้าจนลอยไปเกือบจะตกไปถึงฝั่งศัตรู แต่ชิออนที่มาถึงตอนไหนไม่รู้กลับใช้ขาเกี่ยวไว้ได้ทัน พร้อมกับจ้องหน้าผู้เล่นเทพหนุ่มด้วยสายตาเย็นชาและเรียบเฉยแบบสุดๆ

“มิน่าล่ะ ทำไมไอ้เจ้าคุณลุงซาตานถึงหัวเราะชอบใจนักหนา เพราะมันจะวุ่นวายแบบนี้นี่เอง”ชิออนพึมพำขณะมองไปบนหลังคาตึกสูง ที่เห็นร่างของซาตานอยู่ริบๆ โดยชายร่างใหญ่ก็ส่งเสียงหัวเราะอันดังก้องกังวานมาให้เป็นคำตอบแทน

“นั่นแกเป็นฝ่ายพวกมันหรือไง”เทพหนุ่มถามแบบไม่พอใจสุดๆ ที่เห็นว่าเป้าหมายที่จะยืมมือศัตรูฆ่ากลับรอดไปได้

“ดูตรงไหนวะ ข้านี่แหละที่อัญเชิญพวกแกมานะเฟ้ย”ชิออนร้องว่ากลับพร้อมกับชี้หน้าไอ้พวกที่ลืมบุญคุณ การชี้หน้าของชิออนทำให้ผู้เล่นเทพคิ้วกระตุก แต่ยังคงไม่กล้าลงมือจริงๆจังๆ เมื่อหัวหน้าที่แท้จริงสั่งให้ใจเย็นไว้ก่อน

“อาวุธของนายเป็นอาวุธมารซินะ”เสียงหญิงสาวดังมาอีกฝั่ง พร้อมกับการแหวกทางมาของผู้เล่นสาวซึ่งชิออนคาดว่าน่าจะเป็นผู้เล่นเทพ เนื่องจากจุดเกราะสีขาวและออร่าความสวยช่างเป็นประกายจนดูแล้วไม่น่าจะใช้มนุษย์ทั่วไป

“ก็ใช่ ทำไม จะสู้กับผมเปล่าล่ะ”แม้จะถามกวนๆ แต่สายตาของชิออนกลับโลมเลียเรืองร่างอันเย้ายวนของหญิงสาวเผ่าเทพผู้นี้จนเกินดี ถ้าไม่ติดที่มีคนอยู่เยอะแยะ มีหวังชิออนจับกดไปนานแล้ว

“ไม่หรอกคะ เราแค่อยากจะเชิญชวนให้ท่านมาเป็นหนึ่งในพวกเรา”หญิงสาวเผ่าเทพพยายามเก็บอารมณ์โกรธไว้ข้างใน แต่ปากก็ยังพยายามพูดดีอยู่

“เป็นแล้วดียังไงล่ะนั่น”ชิออนย้อนถามเล็กน้อย ขณะหิ้วคอเสื้อชายที่ตนช่วยขึ้นมาถือไว้แบบลูกแมว ซึ่งชายที่ถูกถือก็ทำท่าเชื่องมากเสียจนชิออนอยากเก็บเอาไปเลี้ยงด้วยจริงๆ

“ก็จะเป็นแบบพวกเราไงคะ”หญิงสาวเผ่าเทพว่าพร้อมกับปล่อยพลังออกร่าสีขาวจนรอบข้างดูสว่างไสว

“ไม่ล่ะ ถ้าต้องเป็นแบบนั้นอยู่ฝั่งนี้ยังเท่ซะกว่าอีก ทำตัวเป็นเทพแต่ความคิดนี่มันมารชัดๆ”ชิออนตอบปฏิเสธทันควัน ขณะหันไปมองยังฝั่งกิลด์เดม่อนที่ยังงงๆว่าตกลงชิออนมันอยู่ฝ่ายไหนกันแน่

“แต่ผมย้ายฝั่งไม่ได้นะครับ พี่ผมอยู่ฝั่งนั้น”ลูกแมวในมือของชิออนร้องขณะชี้นิ้วชี้ไม้ไปยังฝั่งเดียวกับผู้เล่นเผ่าเทพ

“อาซามิ”เสียงหญิงสาวเรียกจากฝั่งเดียวกับพวกเทพ ทำให้ชิออนต้องปรายตาไปมองที่ทิศทางเสียง

หญิงสาวผมดำยาวหยักศก ใบหน้ารูปไข่ดวงตาสีแดง สวมชุดยูคาตะสีดำดูมีเสน่ห์ แต่ที่ทำให้ชิออนต้องจ้องจนแทบจะตาถลนนั่นก็คือ ขนาดของทรวดทรงอกเอว ที่ดูแล้วช่างน่าเข้าไปลูบไล้จริงๆ

“พี่ครับ”ลูกแมวในมือร้องเรียกกลับไป ทำให้ชิออนต้องหันมาสังเกตคนในมือบ้าง ชายหนุ่มในมือเขาเป็นหนุ่มน้อยวัยกระเตาะ ที่คาดเดาจากอายุแล้วไม่น่าจะเกิน 16 ผมสีดำสั้นและตาสีแดง ทำให้ชิออนรู้ได้ทันทีเลยว่า ชายหญิงคู่นี้เป็นพี่น้องกันแน่นอน

“พี่นายชื่ออะไร”ชิออนถามอย่างสงสัย แต่สายตากลับจ้องไปยังไม้ยาวที่คาดไว้ข้างเอวของหญิงสาว ถ้าชิออนไม่ใช่สายบูชิโดเหมือนกันคงไม่รู้ว่านั่นคือคาตานะแบบไร้กั้นดาบ ซึ่งมันสามารถปกปิดฐานะที่แท้จริงและสามารถใช้ได้ง่ายกว่าคาตานะของเขาเสียอีก

“พี่อาโทริครับ”หนุ่มน้อยในมือตอบสั้นๆ ส่วนหญิงสาวผู้นั้นก็เดินตรงมาหาชิออนทันที

“นายกล้าจับน้องฉันแบบนี้ได้ยังไง”ว่าแล้วดาบคาตานะไร้กั้นดาบก็โผล่มาเกือบจะจ่อคอเขา โชคดีที่ชิออนรู้ตั้งแต่แรกเห็นว่ามันเป็นคาตานะด้ามไม้ จึงหลบได้ทันพร้อมกับหิ้วคนในมือติดตามไปด้วย

“ถ้าอยากให้ปล่อยน้องชาย เธอก็ช่วยฉันสู้ก่อนได้มั้ยล่ะ”ชิออนขู่พร้อมกับแกว่งหนุ่มน้อยในมือไปมา ส่วนอาโทริที่ถูกขู่ก็ถึงกับหน้าแดงด้วยความโกรธ แต่ก่อนที่ชิออนจะได้แกล้งคนอื่นมากไปกว่านี้ ขาของเขาก็ถูกอะไรบางอย่างล็อกติดแน่นไว้กับพื้น พอมองดูก็พบว่ามันเป็นน้ำแข็งที่ดูแล้วช่างให้บรรยากาศที่สุดแสนจะคุ้นเคยจริงๆ

“เอ่อ เจ้าแม่มาแหะ สงสัยต้องเลิกแกล้งก่อนและ”ชิออนปล่อยหนุ่มน้อยในมือลง จากนั้นก็หันไปมองยังทิศใต้ของเมือง ที่มีหญิงสาวผมน้ำเงินหน้าตาสระสวยหุ่นสูงแบบนางแบบเดินออกมา พร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉยเย็นชาไม่ต่างอะไรกับเขา

“ช่างกล้าหม้อสาวได้ลงคอนะคะ”ฟ้าใสถามยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่ชิออนเรียกว่าสวยสังหาร

“เอ่อ พอดีชินพบเจอคนที่ใช้วิชาสายเดียวกันน่ะ”ชิออนรีบกล่าวปฏิเสธ แม้เขาจะไม่รู้สึกเย็นแบบที่เคยถูกกระทำเนื่องจากได้รับผ้าคุมป้องกันธาตุมาใส่ แต่ก็ไม่อยากที่จะถูกขังกลางเมืองจัตุรัสแบบนี้

“สายวิชาเดียวกัน”ฟ้าใสทวนคำขณะจ้องชายหญิงผมดำตาสีแดง ที่จ้องมองมาที่เธออย่างหวาดกลัว

“ใช่ๆ พวกเราสายบูชิโดไง”ชิออนพยายามพูดให้ฟังดูดี แต่ตนลืมไปโดยนัยว่า หญิงสาวตรงหน้ามีพ่อเป็นใคร

“สายบูชิโดไม่เหมาะสำหรับคนนอกนะ วิถีแห่งนักรบมีเฉพาะพวกสายนักรบแห่งแดนอาทิตย์อุทัยเท่านั้น”ฟ้าใสว่าจบชิออนถึงกับหน้าซีด แม้เจาจะใช้ดาบคาตานะ แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าบูชิโดได้ เพราะนั่นถือเป็นความศักดิสิทธิ์อย่างหนึ่งของชาวเกาะเล็กๆ แห่งทวีปตะวันออก

“จะเลิกคุยกันได้หรือยังคะ”หญิงสาวเผ่าเทพร้องถามอย่างไม่พอใจ ที่พวกเธอถูกเมินอยู่แบบนี้

“ฉันมีปาก เขามีไว้ให้ได้พูดคุยกันค่ะ”ฟ้าใสสวนเสียงเรียบ แค่มองดูก็รู้แล้วว่าอารมณ์ของเธอกำลังปะทุออกมา

ชิออนถอยไปห่างๆ ทำตัวแนบเนียนกลมกลืนไปกับฝั่งศัตรู แต่เมื่อใครลงมือทีเผลอ ก็โดนชิออนสวนกลับอย่างรวดเร็ว จนคนพวกนั้นต้องหลบไปยืนอยู่ห่างๆ แล้วพูดกันประมาณว่ามีตัวอันตรายเพิ่มมาอีกแล้ว

“ไอ้หนูสู้ๆนะ”ชิออนร้องเชียร์ สองพี่น้องตระกูลนิรนามห่างๆ เขารู้แล้วว่าต่อจากนี้จะต้องมีการต่อสู้แน่นอน

“เอ่อ ผมจะสู้ได้เหรอครับ”อาซามิถามสวนกลับมา แต่ชิออนกลับยิ้มและชี้นิ้วไปยังดาบขนาดกลางในสายบูชิโด หรือที่พวกเขาเรียกกันว่า วากิสาชิ (Wakizashi)

“ไม่ต้องห่วง พี่น้องสายบูชิโดต้องชนะ”ชิออนอวยเต็มที่ ขณะพยายามที่จะเลี่ยงสายตาฟ้าใสให้ได้มากที่สุด เขาไม่กลัวใครหรอก นอกจากคุณแม่ทูนหัวผู้นี้เพียงคนเดียว

“จัดการมันซะซิ”คริสที่เห็นชิออนเดินเข้ามาในด่านหน้าตาเฉยร้องสั่งลูกน้อง แต่เพียงพริบตาเดียวกลับเป็นเขานั่นแหละที่เป็นฝ่ายถูกจัดการ เมื่อชิออนเหวี่ยงดาบมาปักกลางอกจนเลือดทะลักออกมา

“ถ้าจัดการแกนนำสักคน การรวมตัวที่ดูหละหลวมแบบนี้ก็จบแล้ว”ชิออนว่าขระเดินฝ่าตีนเข้าไปเก็บดาบตัวเอง แต่จำนวนของศัตรูมีมากกว่าที่เขาในสภาพมือเปล่าจะสู้ได้ จึงดึงพาพันคอออกมาจนมันกลายสภาพเป็นดาบสั้นตันโตะ (Tanto มีกั้นดาบ) กับดาบสั้นไอกุชิ (Aikuchi ไม่มีกั้นดาบ)

หลังได้ดาบมา ชายหนุ่มก็เริ่มใช้ดาบสองมือที่ยังอยู่ในสายดาบคาตานะ (บูชิโด) ต่อสู้กับผู้ที่ขวางทาง ดาบของชิออนเป็นของจริง ผลลับที่ได้จึงเอนเอียงมาฝ่ายชิออนมากกว่า

“ถอยก่อนๆ ตัวอันตรายมา”เมื่อไม่มีคนสั่งการ กองทัพที่เริ่มแปรปรวนก็เริ่มแตกแถว ผู้เล่นพวกนี้พากันถอยห่างจากชิออนไปกันหมด ทิ้งให้ชิอนนเดินเข้าไปหยิบคาตานะกลับมาเก็บหน้าตาเฉย

“เอาล่ะ มาสู้กันเถอะ”หลังจากจัดการจุดสำคัญได้ ชิออนก็เริ่มกลับมาใช้อารมณ์หมันไส้ที่เป็นใหญ่อีกครั้ง ซึ่งอารมณ์หมันไส้ที่ว่าก็มาจากกลุ่มผู้เล่นเทพนั่นแหละ