คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :>>: บทที่ 4 :
ความเดิมตอนที่แล้ว
>>>
“สนใจกับผีน่ะสิ! ฮึ้ยยยยย อย่าให้เจอหน้าอีกนะไอ้บ้า
คราวนี้ฉันจะเสกหน้าควายเข้าท้อง เอาของเข้าใส่ เอากุมารทองไปไว้ที่บ้าน
หรือไม่ก็จับวิญญาณตาบ้านั่นถ่วงน้ำไม่ให้ผุดให้เกิดไปเล้ยยยย แค้นนนนนนน!”
ฉันกระทืบเท้าลงกับพื้นอย่างเจ็บใจ พร้อมกับคิดในใจอย่างเคียดแค้น
เพราะสิ่งที่ฉันพูดนั้น...ฉันเอาจริง!
-------------------------------------------------------------------
:>>: บทที่ 4 :<<:
คู่กัด!
“ต๊ายยยยยยย
นึกว่ายัยบ้าที่ไหนมากระทืบเท้าเร้าๆ อยู่ตรงทางระเบียง”
เสียงจีบปากจีบคอทำเอาฉันชะงัก เมื่อฉันหันไปมองทางด้านหลังของตัวเอง
ก็พบกับผู้หญิงหน้าตาดี (นิสัยแย่ = =*!) คนนึงกำลังยืนกอดอกอยู่
ผมสีทองประกายเพราะย้อมนั้นทำเอาเธอดูเปรี้ยวสุดใจ
ดวงตาคมแลดูโฉบเฉี่ยวและร่างสูงโปร่งดึงดูดสายตาชายมาหลายคู่
แต่ที่ดึงดูดที่สุดคงไม่พ้นกระโปรงสั้นเลยเข่าของคุณเธอนั่นแหละ -_-!
“เซ่อซ่า เธออีกแล้วเหรอ =_=”
ฉันเรียกชื่อคนที่ยืนตระหง่านอย่างเบื่อหน่าย
แต่เจ้าของชื่อแทบจะสะดุดล้มหัวทิ่มเมื่อฉันจงใจเรียกชื่อผิด
“ฉันชื่อเซซ่าย่ะ ยัยอบเชย! >[ ]<!”
แอร๊ยยยยยย คำนี้เจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง! >_<!
“ฉันชื่อน้ำอบ!”
“งั้นฉันก็ชื่อเซซ่า ยัยบ้าอบ...เชย :-)”
เดี๋ยวปั๊ดจัดซักโครมให้ออกไปนอกอวกาศซะเลย ยัยนี่ =_=^
เซซ่าเป็นคู่กัดของฉันมาตั้งแต่เข้ามาปี 1 ใหม่ๆ ค่ะ
ไม่รู้ว่ายัยนี่ติดใจอะไรฉันกันนักกันหนา เธอไม่มีเพื่อนเพราะด้วยการแต่งตัว
รวมไปถึงความมั่นใจเกินใคร (เพราะเธอพยายามแหกกฎโรงเรียนเป็นประจำ อาทิ
ชุดที่คุณเธอใส่นั่นแหละ -_-)
แต่ถึงกระนั้นเธอก็เหมือนจะพยายามกัดฉันมาตลอด
- -* ทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าเจอเซซ่าที่ไหน...ต้องปะทะคารมกันที่นั่นซะทุกครั้ง
“ขี้เกียจจะเถียงกับเธอแล้ว ไปกันเถอะลูกหว้า เข้าห้องเรียนกัน”
ฉันเดินหันหลังให้และพยายามไม่สนใจ ลูกหว้าเดินตามมาแต่โดยดี
โชคดีนะที่เซซ่ากับฉันอยู่คนละห้องกัน ไม่งั้นได้มีกัดกันให้ตายไปข้างนึงแน่ๆ เลย
เฮ้ออออ -O-
กริ๊งงงงงงงงง...
เสียงกริ่งโรงเรียนยามเย็นเลิกแล้ว
วันนี้ทั้งวันฉันเอาแต่เป็นคิดถึงคำพูดของอีตาบ้าเทียนเน่านั่น
และคำถามของพี่พริกหวานจนแทบจะไม่มีสมาธิในการเรียนเลย
ลูกหว้าบอกลาฉันพร้อมกับเดินออกจากห้องไปเพื่อกลับบ้าน
เหลือเพียงแต่ฉันเท่านั้นสำหรับในห้องเรียนที่ไร้ผู้คนของตอนนี้
ต้องไปหาแม่แล้วแหะ O-O
...กลับบ้านไปพ่อคงจะลงโทษแม่หนักแน่เลย
T^T
ฉันคิดหน้าสลด อันที่จริงก็รู้อยู่หรอกว่าพ่อเป็นคนขี้หึง
และชอบลากแม่เข้าห้องนอนเป็นประจำ ก็มีบ้างที่ฉันเห็นพ่อกับแม่สวีทกันอยู่
แต่พอเวลาพ่อหึงเนี่ยโหดอย่าบอกใครเชียว
เมื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เพิ่งจะนั่ง
ฉันก็ก้าวเดินออกจากห้องแล้วมุ่งตรงไปยังห้องรองผู้อำนวยการอย่างชำนิชำนาญ
น้อยคนนักที่จะรับรู้ว่าพ่อของฉันคือผอ. และแม่คือรองผอ.
เนื่องจากตัวฉันเป็นคนที่ดูไม่ค่อยเด่นซะเท่าไหร่นอกจากเรื่องการเรียน
แถมเรื่องกีฬาและการใช้กำลังฉันห่วยแตกสิ้นดี =_=; จึงไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่
ในขณะที่ฉันเดินผ่านระเบียงไปก็พบว่ารถกระบะ TOYOTA สีดำสนิทจอดอยู่ที่ทางเข้าอย่างไม่เกรงกลัวใคร
ฉันนึกแปลกใจนิดหน่อยเพราะมันเป็นรถยนต์ของพ่อนั่นเอง แล้ววันนี้แม่ก็เอารถเก๋ง NISSAN สีขาวสะอาดมาโรงเรียนซะด้วย เพราะฉะนั้นคำถามในใจฉันจึงผุดขึ้นมาว่า...
พ่อประชุมเสร็จแล้วเหรอ? แล้วมารับแม่ทำไม?
ฉันเก็บคำถามเอาไว้ในใจ ถ้าไปหาแม่แล้วคงจะรู้เรื่องแน่
ฉันจึงได้เดินไปตามทางระเบียงอย่างไม่รีบเร่ง
เมื่อการเดินใกล้จะสิ้นสุดลงเพราะเหลืออีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องรองผอ. ฉันก็ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากประตูที่เปิดแง้มออกมาเหมือนรีบจนลืมปิด
มันเป็นเสียงที่ดังลั่นจนฉันนึกแปลกใจขึ้นมา
...เสียงของพ่อ...
“บอกแล้วไงว่าห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน! ยัยโง่เอ้ย
เมื่อไหร่ไอ้พวกนั้นมันจะหายๆ ไปซะทีนะ ไม่มีคนอื่นให้จีบรึไง!?”
“ก็ไม่ได้คุยกับชายอื่นต่อหน้านายแล้วนี่
ฉันตัดสายนายทิ้งแล้วในตอนนั้นน้ำอบก็อยู่กับฉันด้วย ใจเย็นๆ ได้ไหม
และอีกเดี๋ยวน้ำอบก็คงจะมาหาฉันแล้ว...
คงจะไม่ดีที่ลูกจะเห็นนายกำลังทำท่าเหมือนจะสับฉันให้เป็นชิ้นแบบนี้”
แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ ในขณะที่ฉันเดาว่าพ่อคงจะโมโหมาก แหงแหละ
ขนาดฉันยังโมโหเลย นับประสาอะไรกับพ่อกันเล่า -O-
“ไม่รู้แหละยัยโง่! ถ้ามันมาตามตอแยเธออีก ฉันจะไปตามคิดบัญชีถึงบ้าน!”
“การิน...”
แม่เรียกชื่อพ่ออย่างอ่อนอกอ่อนใจ
ฉันรีบโผตัวเข้ากับผนังและเผลอแอบฟังอย่างเสียมารยาท ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
-.,-
“ไม่ต้องมาเรียก! หลายครั้งแล้วนะเฟ้ยที่เป็นแบบนี้...พูดทุกปี
ก็มีคนมาจีบทุกปี!”
“การิน เบาหน่อยสิ เดี๋ยวลูกก็ได้ตกใจหรอกที่นายมาโวยวายหึงฉันแบบนี้เนี่ย!”
“ไม่บงไม่เบามันแล้ว! มานี่เลยยัยโง่ โทษฐานที่ตัดสายฉันทิ้ง
อย่างนี้มันต้องโดน!”
“อ๊ะ! จะ..จะทำอะไรน่ะตาบ้า! เดี๋ยวลูกมาเห็นเข้าล่ะก็...ว้าย!!! การิน!
อื้ออออ!”
เฮือก! O_o!
พ่อทำอะไรแม่น่ะ!?!
ขาฉันถึงกับไม่กล้าขยับไปห้ามเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะบานปลายกว่าทุกๆ ครั้ง
เอาเข้าจริงๆ ฉันเพิ่งมาเห็นพ่อฟิวส์ขาดแบบนี้เป็นครั้งแรก
เพราะส่วนใหญ่พ่อจะทำหน้าปั้นปึงและลากแม่ขึ้นบ้านก่อนทุกที
ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรจึงไม่คิดอะไร แต่ครั้งนี้มันต่างกันออกไป...
เพราะในครั้งนี้เหตุการณ์ดันมาเกิดตรงหน้าฉันแบบไม่มีเซ็นเซอร์เนี่ยน่ะสิ!
ว้ากกกกกกก =[ ]=!
ฉันพยายามรวบรวมความกล้าขยับแข้งขาไปยังหน้าห้องให้ได้
มันช่างยากเย็นเหลือเกินกว่าจะพยุงขาหนักๆ เดินไปให้ได้แต่ละก้าว
แต่แล้วฉันก็ต้องขนลุกซู่เมื่อได้ยินเสียงแม่ครวญครางออกมาจนนึกเป็นอื่นไม่ ได้
“อ๊ะ...การิน อย่านะ..เดี๋ยวลูกมาเห็นเข้า มันจะไม่ดี...อุ้ย!”
ไม่ทันแล้วแม่ หนูอยู่นี่แล้วอ่ะ T^T//// นี่ทำอะไรกันเนี่ย!?!
“เงียบน่ายัยโง่ เธอทำฉันหงุดหงิด” เสียงพ่อแหบพร่าตอนดุแม่
พร้อมกับเสียงแม่ที่ดังขึ้นมากะทันหันจนฉันหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
“อ๋าาาา!”
ตึก!
ในที่สุดฉันก็เดินถึงหน้าห้องด้วยหัวใจที่เต้นแรง
ประตูที่เปิดแง้มทำให้ฉันสอดส่องดูเหตุการณ์ในห้องอย่างง่ายดาย
ก็พบว่าพ่อที่หันหลังให้กำลังนัวเนียอยู่ตรงซอกคอของแม่ที่หน้าแดงระเรื่อ
แถมพ่อยังใช้วงแขนของตัวเองขังแม่เอาไว้กับโต๊ะทำงานเพื่อไม่ให้แม่ขยับไป
ไหนอีกตั้งหาก
โอ้พระเจ้า...ฉากเลิฟซีน! O_o!
“กะ..การิน ฉันบอกให้พอไง เดี๋ยวน้ำอบมาแล้วนะ! ว้าย!!”
แม่ถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วหอบแฮ่ก ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อทำอะไรอยู่
เพราะเห็นเอาแต่นัวเนียอยู่ตรงคอของแม่อย่างไม่คิดจะผละออก
ก่อนที่เสียงหัวเราะประจำตัวพ่อที่ไม่ชอบใช้กับฉันจะดังขึ้นมา
“หึๆ หึๆ ที่เหลือฉันจะคิดบัญชีในห้อง!”
แอ๊ดดดดดด...
อ้าวเวร O_o
มือฉันไปโดนประตูเมื่อไหร่วะเนี่ย!? =[ ]=!!!
ขวับ! (O_o)(o_O)!
พ่อกับแม่ถึงกับพร้อมเพรียงกันหันหน้ามาทางฉันโดยมิได้นัดหมาย
ในขณะที่ฉันกลับยืนอ้าปากเหวอเพราะไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงดี
ขอสามคำ ...ชิบ ...หุย ...แล้ววววว TOT
“เอ่อ..คือว่า... =O=;;”
“น้ำอบ ลูกกลับไปก่อน”
พ่อฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ
เหมือนไม่ได้กังวลอะไร ในขณะที่แม่รีบค้อนตาลีตาเหลือกใส่พ่อหน้าแดงระเรื่อ
แถมพยายามสะบัดขัดขืนตัวให้หลุดอีกตั้งหาก
“การิน! ปล่อย...
>//////<”
“กุญแจล่ะคะ?”
ฉันพยายามทำสีหน้าเรียบๆ
ใส่ แล้วแบมือขอสิ่งของที่ฉันทวงถาม พ่อล้วงมือหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางกางแล้วโยนมาให้ฉัน
พร้อมกับยิ้มอ่อนโยนที่คลี่ออกมา
“เดี๋ยวพ่อกับแม่ตามไปทีหลัง อาจจะช้าหน่อยนะลูกรัก ^^ รถสีดำครับ...”
พ่อบอกฉันเสร็จสรรพ
ฉันก็พยักหน้ารับคำสั่งก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปจากที่เกิดเหตุการณ์อย่างฉับไว >_< กรี๊ดดดดดดด นี่น่ะเหรอวิธีลงโทษของพ่อที่ชอบหายไปกับแม่
สยิวกิ้วเกินไปแล้วววว
><///// แอร๊ย! เขินแทน
“การิน! คนบ้า!! ไหนบอกว่าในห้องไงเล่า!”
“ก็นี่ไม่ใช่ในห้องเรอะยัยโง่! ฮ่าๆๆๆ!”
“ฉันนึกว่าห้องนอนตั้งหากล่ะ! กรี๊ดดดดดดดดดดด น้ำอบช่วยแม่ด้วยยยย”
เสียงกรีดร้องโวยวายของแม่หายไปพร้อมกับเสียงปิดประตูห้องดัง ‘ปัง’ ที่ฉันเพิ่งเดินจากมา
ฉันได้แต่วิ่งไปยังรถสีดำตามที่พ่อบอกด้วยใจที่เต้นโครมคราม
พร้อมกับคิดในใจด้วยใบหน้าที่ร้อนผะผ่าว อ๊ายยยยย
หนูไม่รู้ หนูไม่เห็นอารายทั้งน้านนนนนน >O<//// อิๆๆ!
จนกระทั่งฝีเท้าฉันก้าวไปจนเกือบจะถึงรถยนต์ที่พ่อจอดเอาไว้
สายตาฉันก็เหลือบเห็นคนๆ นึงกำลังยืนพิงอยู่ตรงทางเข้าประตูเหมือนรอใครซักคน
ใจฉันรู้สึกสงสัยเล็กน้อย
เพราะคนที่ฉันเห็นนั้นคือคนที่เพิ่งจะแอบอ้างว่าฉันเป็นแฟนเขาเมื่อเช้านี้
อีตาเทียนหอมจอมเพี้ยนนี่เอง ยืนรอง้อแฟน (ที่ไม่ใช่ฉันนะ) อยู่เหรอ - -*
ในตอนนั้นเอง ฉันก็เห็นเซซ่าได้เดินไปหาเทียนหอมที่ยืนพิงประตู
ฉันเดาว่าทั้งคู่น่าจะเป็นแฟนกัน ...รู้สึกเจ็บใจนิดๆ
แหะที่แอบอ้างว่าฉันเป็นแฟนเขาทั้งๆ
ที่ตัวเขาเองนั่นแหละที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว พอฉันกำลังจะกดรีโมตปลดล็อครถ
ฉันก็เห็นว่าเซซ่าเดินจากเทียนหอมไป เหลือเพียงแค่เขาที่ยืนเหมือนรอใครซักคนอยู่
อ้าว?
หรือว่าเซซ่าแค่ทักเทียนหอมหรอกเหรอ? O_o? แล้วอีตานั่นยืนรอใครกันแน่ แอบสงสัยแล้วนะ
จะเป็นฉันหรือเปล่า?
แต่ว่าทำไมอีตานั่นถึงต้องมารอกันด้วยล่ะ
โอ๊ยยยย เริ่มสงสัยจริงจังซะแล้วแหละ! >_<!
พอเขาหันมองซ้ายขวาเหมือนหาใคร สายตาเขาก็มาสะดุดอยู่ที่ฉันจนฉันนึกฉงนในใจ
ฉันรู้สึกเหมือนลางสังหรณ์ฉันกำลังจะถูกต้อง
เพราะเทียนหอมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางฉันเนี่ยแหละ! O_O!
เฮ้ยยยยยย อะไรกันเนี่ย!?!
“น้ำอบ!!! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย!”
“...!!!!” คราวนี้ฉันถึงกับเร่งสปีดตัวเองให้รีบปลดล็อครถตัวเองด้วยรีโมตรถ
ก่อนที่จะรุดตัวเข้าไปนั่งในรถสีดำสนิทจนแทบจะปิดประตูรถ
ปั้ง!
เสียงประตูรถปิดลงพร้อมกับรู้สึกเหมือนปิดไม่สนิท ฉันสะดุ้งเฮือกเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าทำไมถึงปิดไม่ลง
ชะอุ่ย! =[ ]=!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย!!! ยัยบ้าเอ้ยยยยยย เปิดประตูรถเดี๋ยวนี้
มันหนีบมือช้านนนนน TOT!”
::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น