คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

ลำดับตอนที่ #8 : :>>: บทที่ 5 :

            ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

            เสียงประตูรถปิดลงพร้อมกับรู้สึกเหมือนปิดไม่สนิท ฉันสะดุ้งเฮือกเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าทำไมถึงปิดไม่ลง
            ชะอุ่ย! =[ ]=!
            “โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย!!! ยัยบ้าเอ้ยยยยยย เปิดประตูรถเดี๋ยวนี้ มันหนีบมือช้านนนนน TOT!”

-------------------------------------------------------------------


:>>: บทที่ 5 :<<:
เชื่อ...ไม่เชื่อ

            “อ๊ะ! ขะ..ขอโทษ”
            ฉันรีบเปิดประตูแล้วลงมาจากรถด้วยความตกใจแกมรู้สึกผิด ถึงแม้ฉันจะอาฆาตใครง่าย แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะแล้งน้ำใจถึงขนาดทำผิดกับใครแล้วไม่ดูดำดูดี หรอกนะ!
            ทันทีที่เทียนหอมชักเอามือออกมาได้ เขาก็อมยิ้มเจ้าเล่ห์ พร้อมกับชูมือข้างที่โดนหนีบให้ฉันเห็นจะ...จะ...งั้นเหรอ!? ...O_O?!
            บะชะเฮ้ยยยย!!? =[ ]=!!!
            “นะ..นี่! นี่นาย!!!”
            ฉันอ้าปากพะงาบๆ ด้วยความตกใจและเจ็บแค้นไปพร้อมๆ กัน เพราะสิ่งที่โชว์หราต่อหน้าฉันคือมือของเทียนหอมแน่ๆ แต่ว่า!...แต่ว่า! >[ ]<!
            “ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันมันโง่เองที่เอามือสอดรับกับประตูไม่ให้เธอปิดไปก่อนแต่ก็ไม่ทัน แต่ก็นะ...น่าเสียดายที่ฉันเป็นคนที่แบบเตรียมพร้อมก่อนเจ็บตัว ^^+”
            เทียนหอมยังสะบัดมือไปมาต่อหน้าต่อตาฉัน ในขณะที่ฉันกลับกัดฟันกรอดเพราะความเสียรู้ จะไม่ให้เสียรู้ได้ยังไงกันเล่า ก็อีตาบ้านี่เอาไม้มาสอดแทนมือตัวเองแล้วทำท่าทีเป็นโดนหนีบมือนี่นา! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด! >_<!!
            “ชั่วร้ายมาก! ชั่วร้ายที่สุด!!”
            ฉันต่อว่าต่อขานด้วยสีหน้าที่เจ็บใจสุดฤทธิ์ รู้สึกเกลียดขี้หน้าเทียนหอมเป็นทวีคูณ >*<+!
            “เฮ้ๆๆ ที่ฉันทำแบบนี้ก็มีเหตุผลนะ O_o”
            เทียนหอมท้วงติง แต่ก็ทำให้ฉันฉุกขึ้นได้เหมือนกัน
            เออจริงด้วย แล้วเขาจะทำแบบนี้เพื่ออะไรไม่ทราบเนี่ย -_-;
            “ว่ามา...สาเหตุของนาย?”
            ฉันเริ่มบทสนทนาในการกระทำที่บ้าบิ่นของเขาที่ดูเหมือนจะมีเหตุผล -_-; เทียนหอมขว้างไม้ในมือทิ้งไปทางอื่น พร้อมกับอมยิ้มนิดๆ เมื่อเขาพูดกับฉัน
            “แค่อยากจะถามว่าเธอเชื่อเรื่องสัมผัสที่ 6 ไหม? ^^?”
            “=_=!!!”
            ฉันบอกแล้วว่าอีตานี่เพี้ยนของจริง! -_____-!
            “ดักรอฉันที่หน้าประตู แล้วยังบ้าบิ่นเอาไม้มาหลอกเป็นมือให้ประตูรถฉันหนีบ เพื่อแลกกับคำถามๆ นี้เนี่ยนะ? นี่นายสติดีอยู่รึเปล่า”
            ฉันขมวดคิ้วใส่เขาแล้วก้าวถอยหลังให้ห่างจากเขาแทบจะทันที เทียนหอมยังคงยิ้มไม่เลิกราวกับคำพูดที่ฉันเพิ่งบอกออกไปคือคำชมสำหรับเขา -*-
            “ยิ้มอะไร =_=*”
            “เปล๊าาาาา แค่คิดว่าตาเธอดูคมดี”
            ไอ้บ้า! -____-!! ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหมเนี่ย!?!
            “ขอบใจ...แต่คงจะหมดเรื่องคุยแค่นี้ใช่ไหม งั้นฉันกลับบ้านล่ะ อีตาเพี้ยน!”
            ฉันด่าเขาทิ้งท้ายแล้วจะเปิดประตูรถด้วยสีหน้าที่เหนื่อยใจกับความเพี้ยนของ เทียนหอม แต่เทียนหอมกลับผลักประตูรถจากทางด้านหลังของฉัน ตาฉันถึงกับเบิกโพลงพร้อมกับรีบหันไปประจันหน้าแทบจะทันที
            “เอ๊ะ!? นี่นาย...O_O////!!!”
            ฉันอ้าปากกะจะต่อว่าเขาได้ไม่กี่คำ ก็ต้องตกใจหน้าแดงระเรื่อ เมื่อพบว่าเทียนหอมที่ผลักประตูด้านหลังจากฉันนั้น มันก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากการโอบกอดทางอ้อม เพราะฉะนั้นเมื่อฉันหันหน้าไปจึงรับรู้ว่าใบหน้าของเทียนหอมกลับโน้มเข้ามา ซะจนแทบจะชิดกับใบหน้าของฉันเองแบบไม่ให้ตั้งตัว
            เฮ้ยยยยยยย >/////< อะไรกันเนี่ย!?
            “เธอเชื่อเรื่องสัมผัสที่ 6 ไหม...น้ำอบ?”
            เทียนหอมอมยิ้ม ในขณะที่ฉันรู้สึกใจเต้นโครมครามเพราไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายแบบนี้มาก่อน O_O/// มะ...ไม่เอานะ! ไม่จริง! พี่พริกหวานของฉันยังไม่เคยทำแบบนี้มากับฉันมาก่อนเลยนะ แล้วแกเป็นใคร! แกเป็นครายยย ทำไมถึงมาทำอะไรกับฉันแบบเน้!~ TOT+~!
            ไม่ยอมมมมมม T^T คนที่มีสิทธิ์ในการแตะต้องตัวฉันได้มีแค่พี่พริกหวาน! พี่พริกหวาน! พี่พริกหวาน! พี่พริกหวานคนเดียวเท่าน้านนนนน
            “ออกไปห่างๆ จากตัวฉันนะ...ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!”
            ฉันกัดฟันกรอดหน้าร้อนฉ่า แต่ดูท่าว่าเทียนหอมจะไม่ได้กลัวคำขู่ของฉันเลยแม้แต่นิด เขากลับอมยิ้มอยู่อย่างนั้น แถมยังไม่ถอยหนีอีกตั้งหาก โอ๊ย! อึดอัดนะ! >_<!
            “ตอบคำถามฉันก่อนสิ แล้วจะไปให้ห่างจากตัวเธอเลยก็ได้...อาจจะนะ ^^”
            “ชิ! ...ฉันไม่เชื่อ พอใจรึยัง!”
            ฉันชักสีหน้าใส่ แต่ว่าเทียนหอมกลับยิ้มหวานไม่ยอมเลิก ในขณะที่ฉันกลับรู้สึกยัวะขึ้นมาเพราะความหมั่นไส้ - -* จึงได้ผลักหน้าอกเขาสุดแรง เพื่อจะได้ไปไกลๆ จากฉันซะที!
            ผลัก!
            หมับ!
            เฮ้ย!? O_o!!!
            แต่ทันทีที่ฉันเอามือผลักอกเขา เทียนหอมก็คว้าหมับ! ที่มือฉันเข้าให้ ฉันถึงกับทำหน้าเหวอใส่แล้วกระชากเสียงใส่เขาทันที
            “นี่! ปล่อยฉันนะ!! >_<!!!”
            “ถ้าเธอไม่เชื่อ ฉันก็จะทำทุกวิธีทางให้เธอเชื่อ...แม่เธอจะมีเคราะห์จริงๆ นะและฉันก็อยากจะช่วย...ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์โดยที่เห็นอยู่ตรงหน้าแต่ ช่วยอะไรไม่ได้”
            เทียนหอมถึงกับทำสีหน้าเศร้าๆ เวลาที่เขาพูดประโยคเมื่อครู่ออกมา ราวกับเขาพูดออกมาจากใจจริง แน่นอนว่าคำพูดของเขาทำเอาฉันรู้สึกหวั่นไหวนิดๆ จนเผลอมองเขาด้วยแววตาที่เห็นใจ ยะ..แย่แล้ว... ฉันจะเผลอใจอ่อนแล้ววววว T^T
            “เทียนหอม...”
            ฉันเรียกชื่อเขาด้วยแววตาที่ใจอ่อนสุดๆ โอ้...ไม่นะไม่ นิสัยใจอ่อนของแม่กำลังทำพิษฉันอ่ะ ฉันไม่ควรจะเห็นใจศัตรูอย่าอีตาเพี้ยนนี่เซ่! ...แต่มันไม่ทันแล้วล่ะมั้ง ฮืออออ TOT
            “ฉัน..ฉันยอมเชื่อนายก็ได้นะ ถ้านายพิสูจน์ให้ฉันเห็นได้จริงๆ ล่ะก็”
            ฉันพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่บ่งบอกว่ามันออกมาจากใจจริง แต่ก็อดที่จะแขวะตัวเองเสียไม่ได้
            เข้าใจอย่างถ่องแท้เลยว่า ‘แพ้ภัยตัวเอง’ มันเป็นยังไง T^T
            “จริงเหรอ? ...ขอบใจนะ”
            เทียนหอมยิ้มหวานแทบจะทันที ในขณะที่เขายอมปล่อยตัวฉันไปอย่างง่ายดาย ฉันได้แต่สงสัยตัวเองว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกเหมือนจะอยากยิ้มตามเวลาที่เขา ยิ้มให้ ^-^ แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อเทียนหอมกลับไม่ได้แต่ผละจากฉันไปอย่างเดียว...
            Chu! O_o!
            เย้ย! แต่เขากลับแอบหอมแก้มฉันแบบไม่ให้ตั้งหลักอีกด้วยอ่ะ! (ฉวยโอกาสกันนี่! >[ ]<*!)
            “นะ...นี่นาย! O[ ]o^!” ฉันรีบเอามือกุมแก้มตัวเอง ในขณะที่เทียนหอมอมยิ้มกรุ้มกริ่ม
            “ไปล่ะน้ำอบ รีบๆ กลับบ้านซะ อ้อ! อย่าไปเผลอฉุดรุ่นพี่พริกหวานเข้าข้างทางซะล่ะยัยร้อยเล่ห์ และที่ฉันรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมเธอน่ะ...เพราะเรามันพวกเดียวกัน!”
            เทียนหอมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉันพร้อมกับเดินหนีฉันไปทันที ปล่อยให้ฉันได้แต่ยืนอ้าปากช็อกอยู่กับที่ประมาณ 5 วินาที ก่อนที่จะหน้าแดงซ่านแล้วก่นด่าสาปแช่งในใจ ไม่สิไม่! ออกมานอกจอเลยตั้งหากล่ะ!
            “อ๊ายยยยยยย ไอ้บ้าๆๆๆๆ! ไอ้เพี้ยนเทียนหอม! เอาเส้นผมนายมานะ ฉันจะเอามาทำตุ๊กตาสาปแช่งซะ! ฉันเกลียดนาย ไอ้บ้า! ฉันเกลียดนายยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”
            ฉันกระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความเจ็บใจ เหมือนถูกคลำหางแล้วจับได้ว่าฉันเป็นคนยังไง น่าเจ็บใจนัก! เจอกันแค่วันเดียวก็รู้ว่าฉันเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้ากล แถมยังขโมยหอมแก้มฉันอีก! โอ๊ยยยยยย นี่ถ้าเจอกันหลายๆ วันฉันไม่ตกเป็นของเขาอย่างไม่เป็นทางการเรอะ! T[ ]T!
            ม่ายจริ๊งงงงงง T^T แล้วพี่พริกหวานฉันล่ะ! พี่พริกหวานเป็นสามีในอนาคตฉันนะ! แล้วอีตานี่เป็นใคร โผล่มาจากดาวเพี้ยนไหน ทำไมจู่ๆ ก็โผล่ออกมาอย่างไม่มีที่มาแล้วมาขัดขวางทางรักของฉันแบบนี้ได้ยังไง! ขอสามคำ ฉัน! ไม่! ยอมมมมมมมมม!
            ในขณะที่ฉันกำลังโมโหฟึดฟัดกระหวัดกระเหวี่ยงเพราะความโกรธแล่นปรี๊ดดดดดไป ถึงแกนสมอง ฉันก็สังเกตเห็นว่ามีเส้นผมสั้นๆ ตกอยู่ที่ปกเสื้อของตัวเอง และที่สำคัญ...มันเป็นสีผมสีทองเสียด้วยสิ! O_o!
            “หึๆ...หึๆ! หึๆ...หึๆ!”
            ฉันหัวเราะในลำคอแล้วแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วหยิบเส้นผมสีทองแล้วชูให้อยู่ในระดับสายตา ได้การแหละ! ผมเส้นนี้ต้องเป็นของอีตาเพี้ยนเทียนหอมนั่นแน่ๆ น่าเจ็บใจนักที่ด่าฉันว่ายัยร้อยเล่ห์ คอยดูละกัน! ว่าฉันมันเป็นได้มากกว่ายัยร้อยเล่ห์ซะอีก เพราะฉันก็ดันเล่นคุณไสยเป็นซะด้วยสิ! ^^+!
            “นายจอมเพี้ยนเทียนหอมเอ๋ย คราวนี้นายเจ็บหนักแน่ ให้มันรู้ไปสิว่าฉันมันลูกใคร! หึๆ หึๆ ฮ่าๆ..ฮ่าๆๆ!!!”
            ฉันแผดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ พร้อมกับเส้นผมหนึ่งเส้นที่ปลิวไสวตามแรงลม ในขณะที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาของใครซักคนกำลังจับจ้องฉันอยู่ห่างๆ
            ...เขาคลี่ยิ้มเหมือนสะใจ ก่อนที่จะผละจากไปจากที่ๆ เคยยืนอยู่...

::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------