คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : SF :: 16 น้ำ [Part] Deep Kiss 7 [yub]
16 น้ำ
Deep Kiss 7 [yub]
#ฟิคจทม
MINHO x TAEMIN
เช้าวันเสาร์อากาศเย็นเล็กน้อยเนื่องจากเมื่อคืนนี้ฝนตกจนทั่วกรุงโซล ไม่ใช่อากาศจะดีอย่างนี้ทุกวันนะ จากคอนโดชั้นสูงสุดมองลงไปด้านล่างเเทบไม่เห็นอะไรเลย ทั่วทุกหนเเห่งถูกคลุมไว้ด้วยหมอกหนาๆ วันนี้คงไม่น่าเที่ยว หรือวันไหนก็ไม่น่าเที่ยว หากฝนยังตกอยู่เเบบนี้
ร่างเล็กขยับตัวออกเล็กน้อย ค่อยๆเอาเเขนล่ำๆของเเฟนหนุ่มที่กอดรัดเอวตัวเองเอาไว้ตลอดคืนออก
“จะไปไหนครับ?”
“ทำไมวันนี้ตื่นเร็ว?”
“ผมตื่นตั้งเเต่พี่เปิดผ้าม่านเเล้ว”
พ่อหนุ่มขี้เซาว่าเเล้วก็ยืดเเขนออกนิดหน่อย พอหายเมื่อยก็คว้าหมับเข้าที่เอวเปลือยๆของเเฟนผู้ใหญ่ ไอ้เรื่องเเตะนิดเเตะหน่อยไม่ว่าจะตอนไหนขอให้บอก
ชเวมินโฮทำได้ทุกที่ทุกเวลาอยู่เเล้ว
“เอามือออกก่อนเร็วๆ”
ใบหน้าหล่อเเต่ทรงผมยุ่งๆซุกหน้าลงกับหน้าท้องของเเทมินเเล้วก็ระดมจูบชุดใหญ่ จนร่างเล็กต้องยอมเเพ้เเล้วลงไปนอนนิ่งๆบนเตียงเเทน ชเวมินโฮย้ายร่างเเข็งเเรงของตัวเองขึ้นมาค่อมทับร่างเล็ก เเล้วก็จูบปากเเดงๆเป็นการรับอรุณ
เพราะเมื่อคืนฝนตกหนักมาก พอไม่มีอะไรทำมันก็เลยไม่พ้นเรื่องบนเตียง เขาจำได้ว่าก่อนที่จะมานอนตัวปล่าวกอดกันบนเตียง มันเริ่มจากที่พวกเขาดูหนังรักโรเเมนติกที่เช่ามาดูด้วยกัน
เเล้วมันก็เหมือนกับทุกที ที่กลิ่นหอมครีมอาบน้ำยี่ห้อประจำของเเทมินจะปลดปล่อยฟีโรโมนเเห่งความหลงใหลออกมามากมายขนาดนี้
มินโฮไม่สนใจหนัง สิ่งที่เขาสนใจคือเนื้อขานิ่มๆ ขาวๆ ตั้งเเต่หัวเข่าเลื่อนขึ้นมาจนถึงโคนขา เเละอะไรที่สวยๆงามๆต่อจากนั้น
“มินโฮ...ไม่เอานะ บอกให้ฟังหน่อย”
เเทมินที่กำลังซึ้งไปกับหนัง กำลังถูกบิ้วต์อารมณ์ด้วยการแสดงจนเกือบจะร้องไห้ ฝ่ามือหนาๆค่อยลูบขึ้นไปบีบขานิ่มๆของเเทมินหนักขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจของเเทมินเริ่มไม่เป็นปกติ ทั้งที่พยายามจะไม่หวั่นไหวไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม
“หนังสนุกกว่าผมหรอครับ?”
“อื้ม...มินโฮเดี๋ยวก่อน”
“เดี๋ยวไม่ไหวเเล้วครับ”
“น่านะ พรุ่งนี้ก็อยู่ให้กอดอยู่เเล้วนี่”
ชายหนุ่มไม่ฟังเเล้วก็กดจูบตรงซอกคอหอมๆอย่างเดียว ผิวพรรณของเเทมินดีมาก ทั้งดูเเลเเละรักษาด้วยผลิตภัณฑ์บำรุงผิวต่างๆ ทั้งหอม ทั้งนิ่มเเล้วน่าก็น่ากินไปทั้งตัว
“พี่เปลี่ยนโลชั่นอีกเเล้วหรอครับ?”
คำพูดของเขาชวนให้นึกถึงวิธีทาโลชั่นสุดสยิว สุดที่รักของมินโฮเองก็รู้สึกๆร้อนๆหนาวๆขึ้นมานิดหน่อย ก็สายตาของพ่อหนุ่มสิบหกน้ำช่างไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย เขาพูดพร้อมกับไล่จูบแทมินไปเรื่อยๆ ตอนแรกแทมินก็จะไม่ยอมแต่พอถูกเล้าโลมด้วยการกระทำและคำพูด ร่างกายที่ชินมือของชายหนุ่มทุกสัมผัสก็ยอมไปซะดื้อๆ
“อื้อ...อืม...ช้าๆหน่อยมินโฮ”
ไม่ว่าเเทมินจะไม่ใช้ครีมหรือใช้อะไรทาตัวก็ตาม ผิวของเเทมินก็น่าฟัดมากอยู่ดี
“ผมรอให้ซีรีย์จบไม่ไหวจริงๆขอนะครับ”
“มินโฮ!!”
“ปล่อยก่อน~”
“พี่จะไปไหนครับ?”
“ไปล้างตัว เหนอะหนะทั้งคืนเเล้ว”
มันก็จริง เมื่อคืนพ่อหนุ่ม 16 น้ำเอาเเต่ใจมากเเล้วเเทมินก็ตามใจมากเช่นกัน สะโพกช้ำจนต้องร้องโอยอยู่หลายรอบ
“ฝนหยุดเเล้วล่ะเเต่หมอกลงน่ะ”
“ไปขี่รถเล่นมั้ยครับ”
“ไม่เอา~”
“งั้นขี่ผมเเทน รับรองพี่จะร้องอ๊า!~ ตลอดทั้งวัน”
“ไอ้เด็กบ้า!”
มินโฮหัวเราะตอนที่เเกล้งให้เเทมินเขินจนเเก้มเเดงได้ กิจวัตรประจำวันของคู่รักห่างวัยก็มีอยู่เท่านี้ จันทร์ถึงศุกร์เเทมินทำงาน ส่วนมินโฮก็เรียนบ้างหยุดบ้างตามคลาส ส่วนช่วงนี้ชายหนุ่มก็ว่างมากๆ เขาฝึกงานเสร็จก็เหลือเรียนอีกปีสุดท้ายชีวิตนักศึกษาก็จะจบลงซักที พอปิดเทอมเขาถึงว่างจนสามารถลากรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไปขับได้
สายตาของมินโฮที่เอาเเต่จ้องคนที่ลุกไปก่อนทำให้เเทมินรู้สึกขนลุก พอหันกลับมาก็เห็นพ่อหนุ่ม 16 น้ำจ้องเเผ่นหลังเเละก้นขาวๆตาเป็นมัน บางสิ่งบางอย่างที่เขาปล่อยไว้เมื่อคืนมันท่วมล้นออกมาข้างนอก พอก้าวขาเดินทีมันก็ขับออกมาที
“โคตรเอ็กซ์เลยว่ะ”
เขาว่าอย่างไม่อาย เเล้วเดี๋ยวนี้เวลาร่วมรักกันหรืออยู่ด้วยกันสองต่อสอง มินโฮก็ชอบทำทะลึ่งตึงตังพูดอะไรเเบบนี้ออกมาเสมอ ชเวมินโฮที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้นำตลอดเวลาที่อยู่บนเตียง เขารักเเทมินเเละก็เริ่มหวงเเทมินมากขึ้นทุกวันๆ
“พี่เลิกทำงานเเล้วมานอนกับผมดีกว่า”
“ตลกเเล้วนะ ลุกขึ้นมาเร็วๆจะอาบมั้ยน้ำ”
พ่อหนุ่ม 16 น้ำดีดผึงขึ้นจากเตียงเเล้วก็วิ่งเข้ามาหาเเทมินก่อนจะอุ้มเอาร่างเล็กที่ตั้งตัวไม่ทันเข้าห้องน้ำเเล้วก็เหมือนทุกๆที ที่มินโฮจะรุกเเล้วเเทมินก็ใจอ่อน ยอมให้เหมือนทุกที
เสียงดังก้องออกมาจากห้องน้ำเเข่งกับไอหมอกด้านนอก ฝนตั้งเค้ามาอีกระรอกเหมือนกับร่างกายของเเทมินที่ถูกทำให้ร้อนขึ้นเรื่อยๆ มันอาจจะเพราะริมฝีปาก เพราะฝ่ามือ หรือเพราะร่างกายหุ่นนักกีฬาเท่ๆของชเวมินโฮก็ได้ เเทมินที่ตัวเล็กกว่าพยายามจะฝืนความเป็นธรรมชาติเเละกลไกการปลดปล่อย เเต่จนเเล้วจนรอดเมื่อเขาขยับฝ่ามืออีกสองสามครั้งความอุ่นร้อนก็เฉอะเเฉะเต็มฝ่ามือของพ่อหนุ่ม 16 น้ำ
“เอาจริงๆผมอยากฟัดพี่นะครับ เเต่ผมว่าพี่ไม่ไหวเเน่ๆ”
“เเล้วระหว่างเข้าไปในนี้กับใช้ปาก มินโฮชอบเเบบไหน?”
เข้าไปในนี้?ของเเทมินคือวิธีการสาธิตให้ดูตัวต่อตัว มือบางจับสองเนื้อนุ่มนิ่มเเยกออกจากกันเเล้วก็ถามด้วยสายตาออดอ้อน จะว่ามินโฮทะลึ่งคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะคนที่ยั่วยวนก่อนคือเเฟนผู้ใหญ่นั่นเหละ!
“ชอบในนี้ครับ เเต่ปากพี่ก็เร้าใจดี”
“เเต่ตรงนี้ยังเจ็บอยู่เลย”
เเทมินว่าเเล้วก็เบียดตัวเองไปนั่งซ้อนบนตักของมินโฮในท่านั่งหันหน้าเข้าหากัน
“ปีนี้พี่อายุ 27”
“อืม”
“ไม่เชื่ออ่ะ”
“ไม่เห็นบัตรประชาชนหรอกหรอ”
“เอาจริงๆป๊ะ ฟิตกว่าเด็กสิบสองอีกอ่ะ ตรงนี้”
ตรงนี้ที่ว่าถูกนำทางโดยสองนิ้วชี้เเละนิ้วกลาง เเล้วยิ่งอยู่ในอ่างน้ำสบู่หล่อลื่นดีๆเเบบนี้ การชักเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆยิ่งไม่เป็นอุปสรรค มือของเเทมินเองก็สะเปะสะปะบนร่างกายของมินโฮเช่นกัน
“มินโฮ...มินโฮ...”
“อา...เเทมิน ดีมาก...อา...”
“อื้อ!!!!”
เสียงครางยาวดังขึ้นชั่วครู่ก่อนที่ร่างผอมบางของเเทมินกระตุกสั่นเมื่อได้ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างไปจนหมด น้ำในอ่างกระเพื่อมไหวน้อยๆเมื่อไม่นานสิ่งที่อยู่ในมือของเเทมินมันพองจนถึงขีดสุด เเล้วก็ระเบิดออกทีเดียว
เมฆฝนตั้งเค้ารอบกรุงโซลจางไปเเล้ว เหลือเพียงเเสงเเดดเเละสายรุ้งเเรกที่สร้างความสดชื่นให้กับคนทั้งสอง
“เป็นอะไรมาอีกล่ะทีนี้ หน้ามุ่ยเลยให้ตาย”
เสียงเฉพาะตัวมาพร้อมกับร่างเล็กๆที่ถือเเก้วกาเเฟทั้งสองมือ ส่วนกระเป๋าเเละงานที่เหลือเป็นหน้าที่ของเเฟนหนุ่มที่เดินตามมาติดๆ
“ขอบคุณมากฮะ”
คีย์ว่าเเล้วก็หอมเเก้มผู้จัดการคิมไปฟอดใหญ่ เมื่อร่ำลากันจนพอใจผู้จัดการคิมก็ถือโอกาสไปทำงานของตัวเองบ้าง
“ตากฝนมาหรอ?”
“นิดหน่อยน่ะ พี่จงฮยอนน่ะบอกให้กางร่มให้หน่อยเดี๋ยวนี้ชักช้ามากเลย หรืออยู่ในช่วงหมดโปรเเล้วนะ”
คีย์ว่าเเล้วก็ดูดมอคค่าเข้าไปอึกใหญ่ พอพูดถึงผู้จัดการคิมก็อดมีอารมณ์ไม่ได้
“เเต่เขาก็ถือของให้นายจนเต็มมือไม่ใช่หรอ?”
“ก็ใช่ เเต่เวลานั้นเขาควรจะห่วงฉันที่กำลังจะเปียกฝนไม่ใช่หรอ”
“คิบอมฟังฉันให้ดีนะเพื่อนรัก เขาน่ะห่วงนายเเน่นอน เเล้วเขาก็ห่วงนายมากๆด้วย เขากลัวงานของนายจะเปียกโดยที่สูทเท่ๆของเขาเปียกได้เเต่ถ้างานของนายพัง นายต้องเเก้ใหม่เเถมยังโดนว่าอีก”
“อืม ก็จริง นี่...อย่ามองเเบบนั้นสิ ฉันก็ไม่ได้จริงจังสักหน่อยน่า”
ไม่ได้จริงจังของคีย์นี่มันคือเเบบไหน เเทบจะวีนจนทั่วออฟฟิศอยู่เเล้ว
“ว่าเเต่นาย หน้ายู่เสื้อยับยู่ยี่มาเเบบนี้ ยังไงห๊ะยังไง ขอรูปกับคลิปด้วยจ๊ะ!”
พอพูดถึงเรื่องของแทมินบ้างใบหน้าน่ารักก็มุ่ยลงทันที สีหน้าท่าทางแบบนี้แหละระบุว่าเพื่อนรักของคีย์กำลังมีปัญหาและถ้าให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องแฟนอีกนั่นแหละ แทมินน่ะเอาแต่ว่าเขาว่างอนผู้จัดการคิม ตัวเองก็งอนเหมือนกันแหละน่า
“ฉันก็แค่หนักใจน่ะคีย์”
“หนักใจอะไรอีก? พ่อหนุ่มสิบหกน้ำของนายนี่มันคูลสุดๆแล้วนะ มีอะไรให้หนักอีกหรอ กิ๊กเก่าตามรังควานหรอกหรอ?”
“คิบอมไม่ใช่เรื่องนั้น แต่ที่ฉันหนักใจคือรถของเขาต่างหาก”
“รถของเขา?”
“ใช่ รถมอเตอร์ไซค์คันนั้นนั่นแหละ”
“โธ่ยาหยี~ อย่าบอกนะว่าเธอหึงชเวมินโฮกับรถคันนั้นน่ะ”
รถคันนั้น!
หลายวันมานี้ชเวมินโฮปิดเทอมแล้วเขาก็ว่างมากพอที่จะเดินเล่น นอนเล่น นั่งเล่นอยู่ในคอนโดของเขาถ้าว่างมากๆเขาก็มักจะลงไปว่ายน้ำที่ชั้น 5 หรือไปนั่งจิบกาแฟที่ชั้นล่างของคอนโด แต่ชเวมินโฮไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น ชีวิตของเขาโลดโผนมีเพียงอย่างเดียวที่เขายอมอยู่ที่ห้องเพื่อนอนกอดเป็นวันๆนั่นก็คือแทมิน
ตอนเช้าถึงเย็นเป็นเวลาทำงานเพราะฉะนั้นแทมินที่มีงานรัดตัวตลอดเวลาไม่มีทางทิ้งงานมาหาเขาแน่ๆ แล้วก็เป็นอย่างที่คาด แทมินที่มีเรื่องให้ห่วงอยู่เสมอทุกเวลา มักจะโทรกลับมาหามินโฮในช่วงสายๆ แล้วทุกครั้งก็มักจะได้ยินและรับรู้กิจกรรมของมินโฮอยู่เป็นประจำ เดี๋ยวนี้มินโฮไม่ได้ไปสปอร์ตคลับบ่อยเหมือนแต่ก่อน เพื่อนๆในกลุ่มก็มาชวนบ้างแล้วตอนนี้ชายหนุ่มก็บ้ามอเตอร์ไซค์อย่างหนัก แทมินห้ามนักห้ามหนาว่าอย่าออกไปขี่รถเด็ดขาด มันอันตราย แล้วเขาเคยฟังที่ไหนล่ะ
“มินโฮตื่นหรือยัง?”
เสียงปลายสายสดใสกว่าเคยและเสียงของท่อมอเอตร์ไซค์ก็ดังมากๆจนแทมินเดาออกว่าเขาอยู่ไหน
“ขับรถอีกแล้วหรอ?”
“พี่ว่าอะไรนะ ผมไม่ได้ยินเลย”
“มินโฮบอกกี่ครั้งแล้วว่าหน้าฝนอย่าใช้รถมันอันตราย”
“โธ่แทมินครับ พี่ก็รู้ว่าผมว่าง”
“นายจะว่างทุกวันฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ไอ้การที่นายออกไปเบิ้ลท่อเสียงดังๆบนถนนเนี่ยคิดว่ามันสนุกนักหรือไง เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง อยากให้ฉันยึดกุญแจรถนายหรอ?!”
“โธ่ที่รักครับ ผมไม่เป็นไรหรอกน่า”
“นายพูดมากี่ครั้งแล้ว ถ้ารักรถมากนักก็ไปเลย!”
แค่นั้นแหละ แทมินวางสายใส่เขาโดยที่ตัวเองก็เจ็บใจจนกลั่นเป็นน้ำตาออกมา ที่ดุนี่ก็ไม่ใช่อะไรเลย แทมินชอบเวลาที่ชเวมินโฮทำตัวเท่ๆ สวมเสื้อแจ็คเก็ตหนัง รองเท้าบูทเท่ๆกับมอเตอร์ไซต์คันใหญ่มันดูเหมาะกับเขามาก
“นายตะคอกเขาผ่านโทรศัพท์”
“ใช่ แล้วรู้อะไรมั้ยคิบอม เขาไม่ฟังฉันเลย เขาเชื่อแค่วันเดียวแล้วหลังจากนั้นเขาก็กลับไปขับอีก แล้วเมื่อเช้าก็ด้วย”
“เมื่อเช้า ไอ้เสื้อยับๆกับหน้าปลาบู่ของนายนี่ก็……”
“อืม เมื่อเช้ารถน้ำมันหมดน่ะ เขาเลยอาสามาส่ง ฉันห้ามเขาแล้วฉันยอมมาแท็กซี่ดีกว่าขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าฝนเปียกๆนี่มาอีก ฟังนะคีย์ ฉันไม่รู้หรอกว่าชีวิตวัยรุ่นของเขาต้องทำอะไรบ้างแต่ฉันว่าให้นอนว่างๆเป็นคุณชายอยู่บ้านยังดีกว่าซะอีก ฉันชอบที่เขารักสนุกแต่เขาไม่ห่วงตัวเองเลยคีย์”
“แทมินที่รัก….โอ้ย…อย่าพึ่งร้องไห้สิ โอเคๆเงียบก่อนๆ”
คีย์ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่เพื่อนรักระบายความในใจออกมามากมายขนาดนี้
“ฉันบอกเขาด้วยเหตุผล แต่เขาน่ะคีย์ เขาไม่เคยฟังเลย ในชีวิตฉันไม่เคยแคร์ใครมากเท่าชเวมินโฮเลยนะ”
“เฮ่อ…แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ?”
“หมอนั่นน่ะ เพราะฉันตามใจมากถึงเหลิงไปเลย พอไม่ดุไม่ว่าหน่อยก็เอาใหญ่ ดูสิตั้งแต่ที่ฉันวางโทรศัพท์ใส่เขา เขาก็ไม่ยอมโทรกลับมาง้อ แถมยังกอดฉันเฉยๆโดยที่ไม่ต้องรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆมาพูดเลย เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันโกรธเขาอยู่”
เพื่อนรักของคีย์เล่าทุกอย่างที่มันอึดอัดในใจ 1 ปีที่คบกันมา ชเวมินโฮเป็นเด็กดีทำตัวดี แต่หลังๆมาเขารักรถมากกว่าแทมินซะอีก เขาเพิกเฉยต่อการห้ามปราม ทั้งที่เมื่อก่อนแทมินพูดแทมินบอก เขาจะตอบรับทุกอย่าง นี่ใช่ไหมสัญญาณแห่งการเลิกรา
“นายก็อย่าว่าเขามากนักซี่ เดี๋ยวเขาน้อยใจไปมีกิ๊กนายก็อกแตกตายอีกแหละ”
“……………….”
“หรือว่าให้เขามีกิ๊กดีล่ะ? เขาคงเลิกสนใจรถไปเลยนะ”
“คิมคิบอม!”
“โอเคๆ ฉันขอโทษ ฉันลืมไปว่านายซีเรียส เอาอย่างนี้มั้ยที่รัก ความสุขของเขาคือความสุขของนาย ทุกวันนี้เขารักรถก็ดีกว่าเขาไปแอบมีคนอื่นโดยที่นายไม่รู้นะ เด็กน่ะมันก็คือเด็กวัยกำลังห้าวเป้ง เข้าใจมั้ย ไอ้อารมณ์พลุ่งพล่านแบบวัยรุ่นน่ะ?”
“…………………”
“โอ…ที่รัก อย่าส่ายหน้าสิ อย่าคิดไปถึงอนาคต เขายังอยู่เขาก็แค่ขับมอเตอร์ไซค์ เขาไม่ได้พารถไปล้มซะหน่อย อย่าคิดมากน่า”
“ตกลงนายกำลังจะบอกให้ฉันตามใจเขา?”
“ปล่าวนะ ฉันแค่กำลังจะบอกวิธีปราบเด็กดื้อน่ะ”
“เขาไม่ใช่เด็ก”
“เอ๋? เขาไม่ใช่เบบี๋สำหรับนายหรอกหรอ?”
“อืมก็ใช่ บางทีเขาก็เหมือนเด็ก บางทีเขาก็เป็นผู้ใหญ่ แล้วก็เป็นผู้ใหญ่มากตอนที่….”
“ตอนที่อะไรล่ะ?”
อยู่ๆแทมินก็หน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ แล้วก็ไม่ใช่คีย์ไม่รู้นะ รายนั้นน่ะยิ้มกรุ้มกริ่มซะยิ่งกว่า ถ้าคิบอมรู้…….
โลกก็รู้เหมือนกัน!
“วันนี้พี่เงียบไปหน่อยนะยาหยี ไม่สบายหรือปล่าว?”
ทันที่กลับมาถึงห้องมินโฮเห็นแทมินทำหน้าเบื่อๆแล้วก็ไปหย่อนตัวลงบนโซฟาหนังกลางห้อง ชายหนุ่มลูบท้ายทอยน้อยๆไม่รู้ว่ามาแบบนี้แทมินจะไปได้ยินอะไรมาอีก
“อื้อ…มินโฮ…ไปห่างๆได้มั้ย”
หืม?
แทมินแปลกไปแล้วก็ดูหงุดหงิดทุกทีที่เข้าใกล้ อย่างเมื่อกี้ที่เขาเข้าไปนัวเนียไปจูบ ร่างบางก็ไม่เล่นด้วยเหมือนทุกครั้ง แบบนี้หมายความว่ายังไง
“พี่เป็นอะไรน่ะ?”
“ฉันอยากพัก ตอนนี้เหนื่อยมากแล้วก็อยากอาบน้ำมากด้วย”
“งั้นก็อาบกับผมสิ”
“ไม่เอา ฉันมีงานที่ต้องทำอีกนะ”
“ไหนเราสัญญากันไว้ไงว่าพี่จะทำงานให้น้อยลงแล้วก็ไม่เอางานมาทำที่บ้านน่ะ”
“ฉันพูดตอนไหนหรอ? แล้วก็หลีกไปด้วยฉันจะเข้าห้องน้ำ”
“แทมิน!ออกมาคุยกันก่อน! ยาหยี!”
เขาตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำ เพราะที่รักของเขาทิ้งปริศนาไว้ให้ตั้งเยอะ หน้างอ แถมไม่ยอมให้กอดให้จูบ แล้วชเวมินโฮก็จะบ้าตายอยู่แล้ว จะโดนลงโทษยังไงก็ได้แต่ต้องไม่ใช่แทมินโกรธหรืองดเซ็กส์
เขานั่งดูฟุตบอลรอยาหยีอยู่นานแล้วก็เห็นร่างบางภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำผมเปียกกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ เขารู้ว่าถ้าเรียกแทมินก็จะแกล้งเมินแล้วก็เดินหนีเหมือนทุกครั้ง แล้วครั้งนี้เขาไม่ยอมแน่ๆถึงได้เดินตรงเข้าไปหาแทมินแล้วก็ขวางไว้
“หลีก”
“พี่เป็นอะไร?”
“ปล่าว”
ปล่าวหรอ?
“ใครว่าอะไรให้พี่ฟังเนี่ย?”
คิบอมแกล้งมาหรือปล่าว?
“ปล่าว หลบหน่อยสิ อย่ามาขวางได้มั้ย”
คราวนี้แขนล่ำๆของมินโฮเท้าไว้บนขอบประตูเหนือหัวแทมินไปนิดหน่อย แล้วเขาก็ยื่นใบหน้าหล่อๆของเขาเข้ามาใกล้จนแทมินใจสั่น แล้วก็เหมือนทุกที ที่แทมินรู้สึกหน้าร้อนแล้วก็ใจเต้นแรง ยังไงก็ชินไม่ได้สักทีกับลูกเล่นของเขา เขาก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกชนกันแล้วก็ถือโอกาสจูบแก้มนุ่มๆไปชุดใหญ่
“ตอบผมเร็วๆ ตอบช้า เตียงนะครับ”
เขาว่าแล้วก็เหล่มองอุปกรณ์ที่จะใช้ประกอบการเค้นคำสารภาพ อย่างแฟนผู้ใหญ่ที่เอาแต่งอนแล้วก็ปากแข็งมีทางเดียวที่จะทำให้พ่ายแพ้และยอมศิโรราบนั่นคืออุ้มขึ้นเตียงแล้วจัดการซะ
“1”
“…………..”
“2”
“…………...”
“ถ้าทำอะไรแบบนั้นโกรธ!”
สุดที่รักลั่นวาจาเอาไว้แล้วก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ใครคิดว่าเขาจะกล้าทำ ไอ้นิสัยห่ามๆข่มขืนแทมินเคยลองมาแล้วครั้งนึง แล้วแทมินก็โกรธมาก เพราะฉะนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด
“โธ่….ยาหยี บอกผมสิ พี่เป็นอะไร ผมทำอะไรผิดครับ รับโทรศัพท์ช้าหรือว่าอะไร”
สุดที่รักของแทมินทำหน้าหงอยเป็นหมาป่วยแล้วเขาก็น่าเอ็นดูเอามากๆ สีหน้าของเขาตลกมากผิดกับพ่อหนุ่มสุดเท่คนเมื่อกี้เลย ปกติมินโฮเป็นคนพูดยาก ยิ่งบอกว่าจะร่วมเตียงด้วยยิ่งแล้วใหญ่ แต่ที่เขายอมขนาดนี้ถือว่าลีแทมินชนะแล้วใช่ไหม?
“ปล่าว…ฉันเหนื่อยจริงๆ หลีกทางให้ฉันเถอะ แล้วก็ไม่ต้องกังวลใจไปหรอกนะเพราะฉันคงเป็นแบบนี้อีกสักพัก”
“โธ่แทมิน ผมโคตรอยากจะบ้า อยู่ๆพี่ก็มาเงียบใส่ผม พอถามพี่ก็บอกปล่าวๆ ผมคนง้อเนี่ยโคตรเหนื่อยเลยรู้หรือปล่าว”
“อะไรนะ?!”
“แทมินผม….”
เขาพยายามจะคว้ามือแทมินที่เริ่มโกรธเพราะคำพูดไม่ทันคิดของเขาแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะดวงตากลมๆของร่างเล็กมีน้ำตาคลออยู่เต็มตา
“ถ้าเหนื่อยมากก็ไปเลยไป! เลิกกันไปเลย! จะไปไหนก็ไป อยากขับมากใช่ไหมรถน่ะ! ไปเลยไปขี่ให้ตายเลยนะ!”
แทมินตะโกนใส่หน้าเขาแล้วก็พาลหนักถึงขนาดไปคว้าหมวกกันน็อคที่แขวนอยู่เอามาปาลงพื้นพร้อมกับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดของเขา
“ไป!!!”
“ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เป็นอะไร ถ้าอยากให้ผมไปผมก็จะไป!”
เขาตอบกลับบ้างแล้วก็คว้าเอาเสื้อแจ็คเก็ตกับหมวกกันน็อคหายออกไป ทันทีที่เสียงประตูที่เขาปิดแรงๆเงียบลง ร่างเล็กก็ได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าความรักที่มันเริ่มชืดจางหรือเพราะแทมินน่าเบื่อเกินไป เขารักรถแทมินเข้าใจ แต่เขาไม่ห่วงตัวเองไม่เข้าใจแทมินเอาซะเลย
---------------------------------------------------------ครึ่งแรก---------------------------------------------------------
จากใจ ครึ่งแรกนี่เหนื่อยมากไม่คิดว่าจะมาดราม่าแบบนี้เลยอ่ะ TOT
ขัดกับชื่อตอนเนอะ แต่เอาเถอะ อย่าไปคิดอะไรมาก
คู่รักก็แบบนี้เนอะ #ฟิคจทม ฝากด้วยนะฮะ
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น