คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : [SF] เมีย [ครึ่งหลัง .04]
เมีย [.04]
#ฟิคจทม
เพราะความเหนื่อยจากความเอาเเต่ใจของมินโฮทำให้ร่างเล็กหลับสนิท ชายหนุ่มที่ตระกองกอดเอาไว้ตั้งเเต่เช้าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลุกไปไหน ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะสุขใจที่ได้กอด
เมื่อเช้าเเทมินพูดคำว่าปล่อยหลายครั้งสุดท้ายเขาก็ไม่ยอมปล่อยซ้ำยังกอดเเน่นให้รู้สึกอึดอัดเล่นๆ ฝ่ามือหนายังคงลูบไล้ร่างกายบอบบางอยู่ใต้ผืนผ้า ความอ่อนโยนของเขาราวกับจะปลอบประโลมร่างเล็กให้หายกังวล เเต่การกระทำของเขาก็ไม่ได้หมายความว่าเขาสงสารหรือเห็นใจ
“จะไปบ้านเเม่ไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“อืม”
หัวใจของเเทมินเต้นรุนเเรง เเละเเน่นอนคนที่นอนเเนบชิดกันขนาดนี้คงจะเข้าใจอาการของที่เกิดขึ้น เขาพรมจูบทั้งหลังซอกคอเเล้วก็หัวไหล่ของเเทมิน โดยไม่สนอาการหงุดหงิดเล็กๆเพราะไม่ชอบใจ
“ไม่มีการมีงานทำหรือยังไง สายป่านนี้”
เขาทำให้เเทมินหน้าร้อนเเล้วก็อายอย่างห้ามไม่อยู่ โดยเฉพาะฝ่ามือของเขา เเทมินไม่ได้ห้ามปรามเพราะรู้ว่าคนอย่างเขาถ้าคิดจะทำอะไรหรืออยากได้อะไรเขาก็ต้องได้
“มี เเต่ไม่อยากทำ”
“เอามือออกไปนะ!”
“ขอจับหน่อยสิ เป็นผัวเมียกันจะอายอะไร”
“เลิกพูดคำว่าผัวเมียสักที ได้ยินเเล้วจะอ้วก”
จะด้วยความหมั่นไส้ที่เกิดขึ้นจากการมองใบหน้าง้ำงอ ปากแดงฉ่ำเบ้ตามน้ำเสียง มินโฮถึงได้จับคางของแทมินแล้วก็ฉวยโอกาสจูบอีกสักทีให้ปากแดงช้ำ โกรธมากแค่ไหนก็จะจูบแรงมากแค่นั้น แทมินอาจจะกลายเป็นสิ่งเสพติดของมินโฮไปแล้วก็ได้ เพราะไม่ว่าตำแหน่งไหนบนร่างกายของแทมินก็ถูกเขาตีตราจอง จับจองด้วยริมฝีปากและแรงปรารถนาจนหมดสิ้น
“อื้อออ….”
ร่างเล็กเหนื่อยที่จะบอกให้เขาปล่อยนอกจากให้เขาทำตามใจเพราะไม่นานเดี๋ยวเขาก็เบื่อปล่อยแทมินไปเอง
“อวดเก่งอีกสิคนสวย”
เขากระซิบข้างหูแล้วก็พาลถึงมือซนๆที่แกล้งปัดป่ายร่างกาย แตะต้องด้วยความพอใจ สะโพกหนาขยับเข้าไปเบียดบั้นท้ายนิ่มๆอย่างนึกแกล้ง เขาเป็นคนอดทนอะไรไม่ได้นานโดยเฉพาะเรื่องบนเตียงเพราะฉะนั้นเขาถึงไม่รีรอให้แทมินเอ่ยปากพูดอะไรอีก ความหมายที่เขาพูดว่าเขาจะไปส่งที่บ้านแม่ไม่ใช่ในตอนนี้ แต่มันหมายถึงตอนไหนก็ได้หลังจากเขาเบื่อแทมินเข้าแล้วเขาจึงจะไปส่ง
คนสวยครางหอบเมื่อถูกอุ้มให้ขยับด้วยความจำยอมบนร่างกายของเขา พื้นผิวนุ่มนิ่มถูกเขาสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่า กล้ามเนื้อของมินโฮเป็นสีเข้มตัดกับผิวของแทมินอย่างชัดเจน ความต้องการของเขาก็มากเป็นพิเศษโดยเฉพาะเมื่อได้สัมผัสผิวนิ่มของแทมิน เซ็กส์ในครั้งนี้ค่อนข้างนุ่มนวลกว่าที่ผ่านมา ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะแทมินหมดแรงขัดขืนและจำยอมทุกทางถึงได้ทำตัวเป็นเด็กดีมากๆ
“อือ……”
คนสวยซบหน้าลงกับบ่าอย่างออดอ้อน ด้านล่างที่ถูกกระตุ้นซ้ำๆส่งผลให้ร่างกายผอมบางขยับกายสวนทางด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น สุขตอนที่ใกล้จะปลดปล่อยพอหลังจากนั้นก็จะกลับมาเกลียดกันเหมือนเดิม
“อา….ดีมากคุณหนู…”
เขาเอ่ยชม เมื่อปล่อยคุณหนูที่หมดแรงลงนอนดีๆบนพื้นเตียง คุณหนูคนเก่งหมดฤทธิ์แม้กระทั่งเสียงพูดยังไม่มี
“สมใจเธอไหม?”
“เลว….”
“เลว ชั่ว หรืออะไรก็ช่างแต่จำไว้ ฉันเป็นผัวเธอ”
“……………”
“จะมั่วแค่ไหนก็นึกถึงหน้าฉันหน่อย ขอบอกไว้ก่อนนะคนสวยระหว่างสามเดือนนี้ห้ามเธอเจอกับไอ้หมอนั่นเด็ดขาด”
แทมินเงยหน้าขึ้นมาจากหมอน แล้วด้านล่างก็เจ็บมากจนต้องซี้ดปาก คนสวยหน้ายู่แล้วก็ไม่พอใจเอามากๆ ถ้าจะห้ามไม่ให้เขาเจอกับคิมจงอิน แทมินไม่มีทางทำตามเด็ดขาด
“ทำไม?”
“ถ้าอยากมากนักก็บอกฉัน ไม่ต้องบอกคนอื่น แต่เท่าที่ทำกับเธอฉันมั่นใจว่าเธอพอแล้วหรือถ้าไม่พอคืนนี้ฉันอาจจะกลับมาต่ออีก”
มินโฮก้มลงหมายจะจูบกลีบปากแดงๆแต่กลับถูกเบรกไว้ด้วยมือนิ่มๆที่ตั้งใจยืดออกมาคว้าเส้นผมสีเข้มของเขาเอาไว้ทั้งสองมือ
“โอ้ย!!!!ลีแทมิน!!!!!”
สองคนยื้อกระชากกันไปมาโดยไม่มีใครยอมใคร แต่สุดท้ายคนที่อ่อนแอกว่าก็ถูกต้อนให้จนมุม
“เก่งนักนะกับผัวน่ะ!”
“จะเก่งมากกว่านี้อีกถ้ายังพูดไม่หยุด”
“ปากดีอีกแล้ว”
“จะมีอะไรที่ฉันต้องกลัวอีก ร่างกายฉันหรือหัวใจฉันคุณก็ทำลายมันจนพังไปหมดแล้ว ต่อให้คุณฆ่าฉันฉันก็ไม่กลัวหรอกชเวมินโฮ”
คนสวยส่งสายตาท้าทาย แทมินไม่เคยเข็ดหลาบ ไหนๆก็เจ็บแล้วเจ็บให้สุดก็ไม่เลว แล้วคนอย่างชเวมินโฮเขามักจะตัดความรำคาญด้วยการลงกับร่างกายของแทมิน แล้วครั้งนี้ก็บอบช้ำเกินไปหากเขาจะทำซ้ำอีก
“แค่คืนเดียวก็เก่งซะแล้วแทมิน อีกตั้งสามเดือนทนให้มันได้ก็แล้วกัน”
เขาผลักแทมินให้นอนบนเตียงเหมือนเดิมส่วนตัวเขาคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำเพื่อชำระคราบความเหนอะหนะที่เจอมาตลอดทั้งคืน เขายอมรับว่าแทมินไม่เหมือนคนอื่น ร้ายกาจ อ่อนหวาน จนตามอารมณ์ไม่ถูก บางครั้งแทมินก็เหมือนจะดี บางครั้งก็เหมือนจะยอมเขาแต่สุดท้ายก็กลับมาร้ายเหมือนเดิมจนไม่รู้จะหาวิธีไหนมาปราบดี ไม้แข็งก็แล้วไม้อ่อนก็แล้ว แล้วไอ้ที่ห้ามไปก็ไม่รู้จะเข้าหูบ้างหรือปล่าวแต่ถ้าหากไม่ฟังกันบทลงโทษที่จะต้องเจอมันต้องหนักกว่านี้เป็นร้อยเท่าแน่
“ไอ้ที่พูดไปน่ะเข้าหูบ้างไหม?”
เขามองดูคนที่ทำท่าจะลุกไม่ไหวแต่แรกวิ่งสวนเข้าไปในห้องน้ำ ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วก็ยืนพิงขอบประตูมองร่างเล็กที่กำลังโก่งคออาเจียน พื้นผิวเปลือยปล่าวหลายส่วนมีทั้งรอยฟกช้ำแล้วก็รอยคิสมาร์กทั่วตัว
“ฉันจะบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้ชั่วคราว เครื่องนี้เธอจะโทรออกได้เฉพาะเบอร์ฉันแล้วก็แม่ของเธอ”
“….ชเวมินโฮ!มันจะมากไปแล้วนะ!”
คนสวยเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่นานก็ก้มลงไปอาเจียนอีก ความโสมมถูกขับออกมาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน นึกถึงแล้วก็อยากร้องไห้ ตลอดคืนไม่ใช่ว่าเขาจะใจดียอมทำรักให้แทมินหวานชื่นเหมือนคู่ผัวเมียอื่น เขาทำกับแทมินอย่างอีตัว แทมินจำรสชาติของเขาที่ผ่านลงไปในลำคอได้ดี ตอนที่ถูกเขาบังคับให้อ้าปากแล้วปล่อยความน่ารังเกียจพวกนั้นลงมา กลิ่นคาว เสียงของเขา มันน่าขยะแขยงไปซะหมด
“น้อยไปด้วยซ้ำ ดูสิขนาดเมื่อวานลุกไม่ขึ้นแล้วแท้ๆ ลับหลังฉันยังไปนอนกับไอ้ชู้แถมยังกลับบ้านมาหอบผ้าผ่อนยังกับจะหนีตามกันออกไป”
“……………”
“ฉันไม่ได้ใจร้ายหรอกนะคนสวย ปราณีเธอมามากพอแล้ว ถ้าฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่ต่อให้ฉันไม่แตะต้องเธอ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำกับคนอื่นเข้าใจใช่ไหม?”
คราวนี้คนสวยที่หยุดอาเจียนไปแล้วลุกขึ้นมายืนจ้องหน้าเขาบ้าง
“แล้วถ้าฉันบอกให้คุณเลิกกับคิมซูโฮแล้วมาอยู่กับฉันแค่คนเดียว คุณจะทำไหม”
“มันก็ยากพอดูอยู่นะ แต่ต้องดูความประพฤติของเธอก่อน ถ้าทำตัวดีฉันก็จะดีตอบ”
แทมินแค่นยิ้มแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้เขาอีกหน่อย รอยยิ้มหวานๆแต่ฉาบไปด้วยความเกลียดชัง
“ที่คุณบอกตั้งแต่แรกว่าไม่มีทางหลงฉัน การกระทำของคุณมันก็ฟ้องอยู่โต้งๆว่าคุณหลงฉันเข้าให้แล้ว เริ่มรักฉันแล้วใช่ไหมล่ะชเวมินโฮ”
ชเวมินโฮเสียการควบคุมอยู่ไม่น้อยเมื่อมองการกระทำของร่างบาง แทมินยืนนิ่งๆมือขวาเกาะไหล่ของเขา ดวงตากลมโตจ้องมองดวงตาของเขาอย่างหาคำตอบ ริมฝีปากของแทมินก็เชิดหยิ่งเหมือนตอนแรก แต่ทำไมเขาถึงได้หายใจติดขัดเพราะถูกจ้องมองด้วยก็ไม่รู้ ไม่มีทางแน่ๆที่จะรักแต่ความหลงนั้นอาจจะเพิ่มมากขึ้นๆจนเขาเองก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน
“อย่ามั่นใจมากไปหน่อยเลยคุณหนู”
“ใช่ ฉันมั่นใจ แล้วก็มั่นใจมากมาแต่ไหนแต่ไร ร่างกายฉันทุกสิ่งที่ประกอบเป็นตัวฉันทำให้คุณหวั่นไหว ไม่เชื่อก็ลองดูสิ อีกไม่นานคุณจะไม่มีวันปล่อยฉันไปหาใครอีกเป็นอันขาด”
“ฉันรักซูโฮ”
“จำคำของคุณเอาไว้ก็แล้วกันคุณสามี”
แทมินหัวเราะแล้วก็ปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าเขา ร่างบางทิ้งความโหยหาเอาไว้ด้านหลังโดยที่ความมีเสน่ห์ของแทมินยังอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มนวดหว่างคิ้วตัวเองเบาๆ ในขณะที่สวมเสื้อผ้าที่ถูกเตรียมไว้อย่างดี สมองของเขาก็พาลนึกไปถึงร่องรอยความยับย่นของผืนเตียงนุ่ม เมื่อคืนเขาโหยหาร่างบางนี้หนักมาก แสดงความหวงแหนอย่างออกหน้าออกตา ลงโทษทั้งที่ไม่ความผิดเพราะเขาโมโหที่เห็นแทมินเก็บเสื้อผ้าไปหาคิมจงอินแล้วก็พาลโมโหหนักถึงเรื่องโทรศัพท์ที่เขาโทรหาเพราะห่วงใย แต่เสียงที่แทรกเข้ามากลับเป็นเสียงที่เขาจินตนาการไปเองว่าคนสองคนที่อยู่ด้วยกันอาจจะเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน
บ้าเอ้ย!!!!งานนี้ลีแทมินจะชนะหรือไงวะ!!!!!
RRRRRRRR
“มีอะไรหรือปล่าว อาหารไม่อร่อยหรอ?”
“ปล่าวหรอก”
มินโฮตอบปัด วันนี้เขาไม่เข้าบริษัทและมีนัดต่อกับซูโฮที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ ร้านเรียบง่ายแค่คงความส่วนตัวเพราะพวกเขาเลือกที่จะมุมด้านในสุด เพราะคำพูดของลีแทมินเมื่อเช้า อาหารที่เคยอร่อยมากจึงกลายเป็นไม่อร่อยและเขาก็แสดงออกมากเกินไปจนซูโฮจับสังเกตได้
“ขอตัวเดี๋ยวนะ บริษัทคงจะมีเรื่องด่วน”
เขาโกหกแล้วก็รีบหามุมเงียบๆนอกร้านเพื่อจ้องมองเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอรวมทั้งภาพของเจ้าของสุดหวิวที่คงตั้งใจถ่ายมาเพื่อแกล้งเขาโดยเฉพาะนั่นแหละ
“แสบนักนะลีแทมิน”
“ว่ายังไง?”
“นี่เบอร์คุณหรอ?”
“แล้วเธอโทรหาใคร”
“ก็ไม่รู้สิ”
ต้นสายตอบกลับมาแล้วก็เงียบ แทมินโกหก ทำไมแทมินจะไม่รู้ว่าเป็นเบอร์ของเขาในเมื่อเขาพึ่งบอกไปชัดๆว่าเบอร์ที่แทมินสามารถโทรออกไปมีแค่เบอร์ของเขาและเบอร์แม่ของแทมินเท่านั้น แล้วที่โทรมาคงจะจงใจแกล้งกันแน่ๆ
“เป็นอะไรหรือปล่าว?”
เสียงแทมินถอนใจหนึ่งครั้งแล้วสายก็ตัดไปดื้อๆ บ้าน่า…โทรมาทำบ้าอะไรตอนนี้
“มีอะไรรึปล่าวดูรีบร้อนผิดปกตินะ”
“ก็เรื่องด่วนน่ะ เลขาโทรตาม”
“อืม”
ซูโฮรับคำแล้วก็ไม่ถือสา ไม่ใช่ว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นบ่อย แล้วก็ไม่ใช่ว่ามินโฮจะเร่งรีบและขอยกเลิกนัดง่ายๆแบบนี้ ครั้งนี้ชเวมินโฮมาแปลก เขาเหม่อลอย ดูไม่ค่อยห่วงกันเหมือนทุกครั้ง
“ผมยังเชื่อใจคุณได้ใช่ไหมมินโฮ”
“แน่นอนครับ”
“สามเดือนสำหรับผมมันนานเกินไป ผมอยากให้คุณเลิกกับเขาเลยได้หรือปล่าว”
มินโฮอึกอัก จะเมื่อไหร่ก็เลิกได้หากเขาไม่มีความลังเล เพราะชาติตระกูลอย่างที่บอกมาตั้งแต่ต้นเพราะพ่อแม่แล้วก็อะไรหลายๆอย่าง
ทั้งหมดก็แค่ข้ออ้าง
หรือที่จริงแล้วเพราะหัวใจของเขาเปลี่ยนไปแล้วกันแน่
“ผมยังตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้หรอก พ่อแม่ผมแล้วก็พ่อแม่ของแทมินรู้จักกันเป็นอย่างดี ถ้าหากผมเลิกกับเขาทั้งที่อยู่กันได้ไม่ถึงเดือนแน่นอนว่าแม่ของผมต้องไม่พอใจมากแน่ๆ”
“ผมกังวลใจเกี่ยวกับคุณ แต่ถ้าคุณยืนยันกับผมว่ายังรักผม ผมก็จะรอครับ”
“ขอบคุณซูโฮ ขอบคุณที่เข้าใจ”
ตลอดทางกลับบ้านจิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่คิมซูโฮเหมือนอย่างเคย น่าแปลกที่เพลงในรถไม่ได้เพราะ หรือเรื่องที่ซูโฮหามาเล่าไม่ได้สนุก ทำให้เขาลืมตอบคำถามของซูโฮไปตั้งหลายข้อ แม้จะเห็นสายตาผิดหวังจากซูโฮหลายครั้งแต่เขาก็ขอโทษและอ้างไปว่าเพราะงานเร่งรีบแล้วเขาก็ให้สัญญาว่าคราวหน้าจะพาไปเที่ยวอีกครั้ง
เสียงรถดับลงเมื่อชายหนุ่มนำรถยนต์คันหรูเข้าไปจอดในโรงรถ บ้านยังเงียบเหมือนเดิมแล้วแม่นมซูยองที่ลากลับบ้านใหญ่ตั้งแต่เมื่อวันก่อนก็ยังไม่กลับมา
เขาไม่คิดว่าคนอย่างลีแทมินจะฟัง แต่ถ้ากลับมาไม่เจอน่าดูแน่ๆเพราะเขาคิดบทลงโทษร่างเล็กได้ตลอดเวลา ตอนนี้ก็เช่นกัน สองขาก้าวไวๆเพื่อที่จะเห็นกับตาว่าแทมินเป็นเด็กดีเชื่อฟังจริงๆ
ประตูถูกล็อคจากด้านใน พ้นเสียงเคาะไม่นานประตูบานเดิมก็ถูกเปิดออกมาเพราะร่างเล็กใบหน้ามุ่ยๆสภาพไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ส่งสายตาโกรธเคืองมาให้แต่เขาก็ไวพอที่จะคว้าลูกบิดประตูค้างเอาไว้
“ทำอะไรน่ะ!?”
“ฉันควรจะถามเธอมากกว่าว่าทำอะไร”
“ฉันทำอะไร?”
ร่างสูงโชว์สมาร์ทโฟนขึ้นโชว์ในระดับที่แทมินจะเห็นมันชัดๆ รูปโปรไฟล์ของแทมินโชว์หราชัดเจนอยู่บนหน้าจอ เจ้าตัวที่ทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวหนีเข้าไปในห้องเย็นฉ่ำแล้วก็ล้มตัวนอนลงบนเตียง
“โทรหาฉันแล้วก็ถ่ายรูปตัวเองบนนี้”
“อืม…แล้วยังไง คุณก็เลยทะเลาะกับคู่ขาเพราะรูปหน้าอกฉันหรอกหรอ ใครกันที่เป็นคนเห็นรูปนั้น แม่เลขานาอึน หรือว่าคิมซูโฮ”
“ก็ไม่เชิง แต่พอดีเห็นรูปโป๊เมียแล้วมีอารมณ์เลยจะรีบมาจัดการ”
ร่างเล็กสะดุ้งแล้วก็หันกลับมามอง ดวงตากลมโตลอกแลกแล้วก็คงจะสำนึกผิดที่บังอาจไปหยิบโทรศัพท์ของเขามาถ่ายรูป ตอนแรกแทมินตั้งใจที่จะให้ใครก็ตามที่นอนกับเขาเห็นรูปพวกนี้เข้าก็แค่จงใจอยากจะแกล้งเขาเล่นก็เท่านั้น
“แต่ฉันไม่มีอารมณ์”
“เธอจะมีหรือไม่มีก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ถ้าฉันอยากได้ก็ต้องเดี๋ยวนี้”
“แต่ฉันไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของคุณ ถ้าอยากมากนักก็ไปหาคู่ขาเก่าของคุณสิ!”
แทมินตกใจตอนที่เขานั่งลงบนเตียงแล้วก็ดึงตัวแทมินเข้ามากอด วันนี้กลิ่นน้ำหอมของแปลกไป ก็คงจะเหมือนทุกวันที่เขากลับบ้านมาหลังจากเสร็จกิจนอกบ้าน
“ปล่อยนะ!”
“เลิกขัดขืนสักที ทำตัวให้น่ารักไม่ดีกว่าหรือไง”
“ฉันขยะแขยงกลิ่นน้ำหอมของคุณ”
แทมินบอกแล้วก็พยายามไม่สบสายตาของเขาตรงๆเพราะนอกจากจะเสียเปรียบอาจจะใจอ่อนยอมให้เขาเอาแต่ใจอีกก็ได้
“กลิ่นมันทำไม?”
“กลิ่นของคนพวกนั้น”
แก้มนิ่มๆถูกหอมเข้าฟอดใหญ่เพราะอย่างน้อยที่แทมินพูดออกมาแบบนี้นั่นอาจจะหมายถึงแทมินกำลังหึง
“ปล่อย….”
“กินอะไรหรือยัง?”
“……………..”
“ไปแต่งตัว ฉันให้เวลาเธอ 20 นาที วันนี้คุณแม่นัดทานข้าว”
“ฉันไม่อยากไป”
“อย่ามางี่เง่า ไปแต่งตัวซะ ฉันอดทนกับเธอไม่ได้มาก”
แทมินหายใจฟึดฟัดด้วยความไม่ชอบใจ ร่างกายที่บาดเจ็บจากการร่วมรักยังไม่หายดี แล้วก็รู้ว่าชเวมินโฮมาแบบนี้เขาไม่ปล่อยแทมินทานข้าวง่ายๆแน่ หากจะพยศเขาอีกครั้งก็รู้อยู่แล้วว่าเขาเอาจริงๆแน่
ขอเถอะหัวใจ...ได้โปรดเข้มแข็งกว่านี้ ร่างกายที่บอบช้ำจะได้ไม่เจ็บไปกว่านี้
.............................................................................................................................
ใกล้จะจบเเล้วล่ะนะ เป็นฟิคสั้นที่ควรยาว 55555555
ไหนเป็นไงกันบ้างงงงง อยากให้ตอนจบเป็นเเบบไหน
เรื่องนี้ที่เราเเพลนไว้เเต่เเรก เราตั้งใจให้ไม่สมหวังนะ
ใกล้เเล้วล่ะ จะพยายามไม่ให้เกิน 6 (จะพยายามนะ)
ปีนี้ฮัลโลวีนหลอน ไม่มีฟิคมานะ เเต่ไม่เเน่อาจจะมีเรื่องอื่นมาทดเเทนให้
รอด้วยนะ...อย่าหายนะจ๊ะ
เจอกันตอนหน้านา~
ความคิดเห็น