Miss lone Era คุณหนูหลงยุค
ตอนที่ 4 : อยุธยา 2
"โอ๊ยยย หิว ฉันจะไปกินข้าวที่ไหนดีเนี่ย โอ๊ยย" ฉันรู้สึกหิวมาก หิวจนท้องไส้ปั่นป่วน แต่ฉันก็ไม่รู้จะไปกินข้าวที่ไหนดี ฉันเลยตัดสินใจหาผ้ามาคลุมหัว
"ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ฉันไม่รอดหรอก" ฉันเอาผ้ามาคลุมใบหน้าจนมิดเหลือแค่กวงตาสองดวง ฉันจึงเดินเข้าไปในตลาดและไปที่แม่ค้าร้านขายขนมร้านเดิมที่ฉันเคยโขมยขนมเขาไป
พอฉันไปถึงฉันก็แกล้งทำเป็นหยิบขนมแล้วฉันก็เดิน
"เฮ้ยๆ เองจะไปไหนมาจ่ายค่าขนมฉันก่อน" แม่ค้าพยายามเรียกและวิ่งตามฉันแต่ฉันก็ไปหลบข้างทางทำให้แม่ค้าไม่เห็นแล้วเดินกลับไปขายของเช่นเดิม
"นี่วันเป็นกรรมกะไรของฉันนะ ฉันถึงได้ถูกหรอกโขมยขนมไปตั้งสองครั้งสองครา อย่าให้ฉันเจออีกล่ะ ถ้าเจอฉันจะจับไปส่งให้ทางการขังเลย มันจะได้รู้ซะบ้าง" แม่ค้าเดินไปแล้วก็บ่นไป
"รอดแล้ว" ฉันยิ้มกว้างๆ แล้วพอแม่ค้าหายไปฉันก็เดินตามแม่ค้าไป ขณะที่ฉันกำลังเดินกลับก็เห็นแม่ค้าคนนั้นออกมาจากกองหญ้าข้างๆ ถนน ฉันรีบวิ่งแต่แท่ค้าขวางทางฉันไว้ฉันจึงวิ่งไปมาๆ แต่ก็ไม่สามารถผ่านไปได้
"เองจะไปไหน เอาขนมของข้าคืนมาเดี๋ยวนี้" แม่ค้าทำหน้าขู่ให้ฉัน
"หนู เอ่อ.. กระผมกำลังจะเดินทางไปในตลาดขอรับ" ฉันแกล้งทำตัวเป็นผู้ชายเพราะกลัวแม่ค้าจำได้
"ทำไมข้าคุ้นหน้าเองจริงๆ" แม่ค้ามองฉันไปมาแล้วเดินไปมองข้างหน้าข้างหลังฉัน
่เมื่อแม่ค้าเดินไปข้างหลังฉันฉันก็รีบวิ่งไปทันทีจนแม่ค้าเรียก
"เห้ย เองจะไปไหนมานี่ก่อน เอ้ยอะไรตก" แม่ค้าเก็บอะไรที่ฉันทำตกขึ้นมาดู
"นี่ นี่มันขนมข้า" แม่ค้าโมโหมากเลยจะวิ่งตามฉันแต่พอหันมาหาฉันก็วิ่งหายไปแล้ว
"นี่มันเวรกรรมกะไรของข้า" แม่ค้าตะโกนอย่างดังจนทุกคนหันมามองกันหมด แล้วแม่ค้าก็เดินไปขายของต่อ
รุ่งเช้า
พอฉันตื่นขึ้นฉันก็ได้ยินเสียงคนเดิน ซึ่งคิดว่าน่าจะหลายคนฉันจึงมองตรงที่มีรูที่ผนังข้างๆหน้าต่าง ฉันตกใจมากเกือบจะร้องกรีด!!!
"นี่มันอะไรกัน" ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยมาก
ทว่าฉันเห็นทหารนับสิบกว่าคนกำลังจับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งก็มีหญิงชราคนหนึ่งก็เดินตามเขาพร้อมกับเสียงร้องไห้ครวญครางอันน่าโศรกเศร้าเสียใจเป็นที่สุด
"อย่าๆ ได้โปรดอย่านำตัวลูกข้าไปเลยข้าขอเถิด ลูกข้ามิได้ทำกะไรผิดเลย" หญิงชราคนนั้นพนมมือไหว้ทหารเพื่อขอตัวผู้ชายที่ถูกจับไปนั้นคืน
ทหารก็ไม่ฟัง ลากผู้ชายคนนั้นไปเรื่อยๆ จนหญิงชราผู้นั้นล้มลง ฉันกำลังจะไปช่วยแต่กลัวทหารเห็นฉันเลยรอให้ทหารไปให้หมดก่อน
"ยาย ยายเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันไปยืนๆมองหญิงชราคนนั้นอยู่ ฉันไม่กล้าเข้าไปใกล้เพราะกลัวเขาจับฉัน เขาดูท่าทางสกปรกมาก ฉันเลยไม่กล้าเข้าใกล้
"แม่หนู แม่หนูช่วยข้าด้วย" หญิงชราเอามือมาจับฉัน
"อย่านะ อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาจับฉัน" ฉันรับวิ่งออกห่างหญิงชราผู้นั้นแต่พอดีฉันก็คิดได้ว่า ตอนนี้ฉันก็ไม่แตกต่างอะไรจากหญิงชราคนนี้หรอก
"เดี๋ยวหนูช่วยนะคะ" ฉันช่วยพยุงหญิงชราลุกขึ้น
"แม่หนูได้โปรด ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย ข้ามีลูกคนเดียวข้าไม่อยากเห็นลูกข้าถูกฆ่าตาย" หญิงชรากล่อมฉันให้ช่วย
"หนูช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ ตัวหนูหนูยังเอาไม่รอดเลยบ้านก็ไม่มี เฮ้อ" ฉันถอนหายใจฮึกใหญ่ๆ
"แล้วนี่แม่หนูพักอยู่ไหนรือ"
"หนูพักอยู่ตรงกระท่อมหลังนี้ค่ะ" หญิงชราพยักหน้า เป็นอันว่ารับรู้
"ไปอยู่กับข้าไหม บ้านข้าเป็นเพียงบ้านเล็กๆ ไม่มีกะไรมากนักแต่ก็พออยู่ได้ แม่หนูจะไปอยู่กับข้ารือไม่" หญิงชรายิ้มให้ฉัน
"จริงหรอคะ งั้นไปค่ะ" ฉันตอบรับและดีใจมากเพราะคิดว่าที่นั่นจะมีข้าวมีอาหารไม่ต้องทำอะไร แค่นั่งรอเฉยๆ เดี๋ยวหญิงชราจะทำให้กินเอง แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เลย ภอฉันไปถึงฉันก็ตกตะลึงทันที
"นี่หรอคะบ้าน" ฉันสงใสและยิ้มไม่ออก
"ใช่แล้ว นี่แหละบ้านข้า" หญิงชราตอบรับ
"ทำไมสกปรกขนาดนี้นะ บ้านก็เล็กนิดเดียว ข้าวสารก็มีแค่ไม่กี่กระสอบ" ฉันถอนหายใจลึกๆ
"ว่ากะไรรือแม่หนู" หญิงชราได้ยินฉุนพูดจึงถาม
"ไม่มีอะไรค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธทันที
"เอาวะ อยู่ก็อยู่วะถึงจะเล็กและสกปรกไปหน่อย" ฉันจึงตัดสินใจอยู่ที่นี่กับหญิงชรา
....................................................................
#คุณหนูพริ้มได้อยู่แล้ว แต่เธอก็คงน่าจะอยู่ยาก
#ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
"ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ฉันไม่รอดหรอก" ฉันเอาผ้ามาคลุมใบหน้าจนมิดเหลือแค่กวงตาสองดวง ฉันจึงเดินเข้าไปในตลาดและไปที่แม่ค้าร้านขายขนมร้านเดิมที่ฉันเคยโขมยขนมเขาไป
พอฉันไปถึงฉันก็แกล้งทำเป็นหยิบขนมแล้วฉันก็เดิน
"เฮ้ยๆ เองจะไปไหนมาจ่ายค่าขนมฉันก่อน" แม่ค้าพยายามเรียกและวิ่งตามฉันแต่ฉันก็ไปหลบข้างทางทำให้แม่ค้าไม่เห็นแล้วเดินกลับไปขายของเช่นเดิม
"นี่วันเป็นกรรมกะไรของฉันนะ ฉันถึงได้ถูกหรอกโขมยขนมไปตั้งสองครั้งสองครา อย่าให้ฉันเจออีกล่ะ ถ้าเจอฉันจะจับไปส่งให้ทางการขังเลย มันจะได้รู้ซะบ้าง" แม่ค้าเดินไปแล้วก็บ่นไป
"รอดแล้ว" ฉันยิ้มกว้างๆ แล้วพอแม่ค้าหายไปฉันก็เดินตามแม่ค้าไป ขณะที่ฉันกำลังเดินกลับก็เห็นแม่ค้าคนนั้นออกมาจากกองหญ้าข้างๆ ถนน ฉันรีบวิ่งแต่แท่ค้าขวางทางฉันไว้ฉันจึงวิ่งไปมาๆ แต่ก็ไม่สามารถผ่านไปได้
"เองจะไปไหน เอาขนมของข้าคืนมาเดี๋ยวนี้" แม่ค้าทำหน้าขู่ให้ฉัน
"หนู เอ่อ.. กระผมกำลังจะเดินทางไปในตลาดขอรับ" ฉันแกล้งทำตัวเป็นผู้ชายเพราะกลัวแม่ค้าจำได้
"ทำไมข้าคุ้นหน้าเองจริงๆ" แม่ค้ามองฉันไปมาแล้วเดินไปมองข้างหน้าข้างหลังฉัน
่เมื่อแม่ค้าเดินไปข้างหลังฉันฉันก็รีบวิ่งไปทันทีจนแม่ค้าเรียก
"เห้ย เองจะไปไหนมานี่ก่อน เอ้ยอะไรตก" แม่ค้าเก็บอะไรที่ฉันทำตกขึ้นมาดู
"นี่ นี่มันขนมข้า" แม่ค้าโมโหมากเลยจะวิ่งตามฉันแต่พอหันมาหาฉันก็วิ่งหายไปแล้ว
"นี่มันเวรกรรมกะไรของข้า" แม่ค้าตะโกนอย่างดังจนทุกคนหันมามองกันหมด แล้วแม่ค้าก็เดินไปขายของต่อ
รุ่งเช้า
พอฉันตื่นขึ้นฉันก็ได้ยินเสียงคนเดิน ซึ่งคิดว่าน่าจะหลายคนฉันจึงมองตรงที่มีรูที่ผนังข้างๆหน้าต่าง ฉันตกใจมากเกือบจะร้องกรีด!!!
"นี่มันอะไรกัน" ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยมาก
ทว่าฉันเห็นทหารนับสิบกว่าคนกำลังจับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งก็มีหญิงชราคนหนึ่งก็เดินตามเขาพร้อมกับเสียงร้องไห้ครวญครางอันน่าโศรกเศร้าเสียใจเป็นที่สุด
"อย่าๆ ได้โปรดอย่านำตัวลูกข้าไปเลยข้าขอเถิด ลูกข้ามิได้ทำกะไรผิดเลย" หญิงชราคนนั้นพนมมือไหว้ทหารเพื่อขอตัวผู้ชายที่ถูกจับไปนั้นคืน
ทหารก็ไม่ฟัง ลากผู้ชายคนนั้นไปเรื่อยๆ จนหญิงชราผู้นั้นล้มลง ฉันกำลังจะไปช่วยแต่กลัวทหารเห็นฉันเลยรอให้ทหารไปให้หมดก่อน
"ยาย ยายเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันไปยืนๆมองหญิงชราคนนั้นอยู่ ฉันไม่กล้าเข้าไปใกล้เพราะกลัวเขาจับฉัน เขาดูท่าทางสกปรกมาก ฉันเลยไม่กล้าเข้าใกล้
"แม่หนู แม่หนูช่วยข้าด้วย" หญิงชราเอามือมาจับฉัน
"อย่านะ อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาจับฉัน" ฉันรับวิ่งออกห่างหญิงชราผู้นั้นแต่พอดีฉันก็คิดได้ว่า ตอนนี้ฉันก็ไม่แตกต่างอะไรจากหญิงชราคนนี้หรอก
"เดี๋ยวหนูช่วยนะคะ" ฉันช่วยพยุงหญิงชราลุกขึ้น
"แม่หนูได้โปรด ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย ข้ามีลูกคนเดียวข้าไม่อยากเห็นลูกข้าถูกฆ่าตาย" หญิงชรากล่อมฉันให้ช่วย
"หนูช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ ตัวหนูหนูยังเอาไม่รอดเลยบ้านก็ไม่มี เฮ้อ" ฉันถอนหายใจฮึกใหญ่ๆ
"แล้วนี่แม่หนูพักอยู่ไหนรือ"
"หนูพักอยู่ตรงกระท่อมหลังนี้ค่ะ" หญิงชราพยักหน้า เป็นอันว่ารับรู้
"ไปอยู่กับข้าไหม บ้านข้าเป็นเพียงบ้านเล็กๆ ไม่มีกะไรมากนักแต่ก็พออยู่ได้ แม่หนูจะไปอยู่กับข้ารือไม่" หญิงชรายิ้มให้ฉัน
"จริงหรอคะ งั้นไปค่ะ" ฉันตอบรับและดีใจมากเพราะคิดว่าที่นั่นจะมีข้าวมีอาหารไม่ต้องทำอะไร แค่นั่งรอเฉยๆ เดี๋ยวหญิงชราจะทำให้กินเอง แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เลย ภอฉันไปถึงฉันก็ตกตะลึงทันที
"นี่หรอคะบ้าน" ฉันสงใสและยิ้มไม่ออก
"ใช่แล้ว นี่แหละบ้านข้า" หญิงชราตอบรับ
"ทำไมสกปรกขนาดนี้นะ บ้านก็เล็กนิดเดียว ข้าวสารก็มีแค่ไม่กี่กระสอบ" ฉันถอนหายใจลึกๆ
"ว่ากะไรรือแม่หนู" หญิงชราได้ยินฉุนพูดจึงถาม
"ไม่มีอะไรค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธทันที
"เอาวะ อยู่ก็อยู่วะถึงจะเล็กและสกปรกไปหน่อย" ฉันจึงตัดสินใจอยู่ที่นี่กับหญิงชรา
....................................................................
#คุณหนูพริ้มได้อยู่แล้ว แต่เธอก็คงน่าจะอยู่ยาก
#ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
