ปั้นรักเป็นตัว (ภาคต่อร้อยกลดลรัก)

ลำดับตอนที่ #12 : สามีแห่งชาติ 100%

สามีแห่งชาติอัพครบ 100% แล้วนะคะ

คุณย่าของแป๋วท่านเสีย ขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน

ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายนะคะ

เป็นอีกเช้าที่กลินท์ยิ้มกับตัวเองเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วมีร่างเล็กๆอยู่ในอ้อมกอด เป็นความฝันที่เขาฝันเอาไว้มานานและในที่สุดมันก็เป็นจริง สุขใดหนอจะเท่าการได้อยู่กับคนที่เรารักและตื่นมาเห็นหน้าคนที่รักเป็นคนแรก ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเองอีกครั้งอย่างคนมีความสุขจนล้นใจพร้อมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นและหลับต่อเมื่อเห็นว่ายังเป็นเวลาเช้าอยู่ แน่ล่ะ...ในวันหยุดและวันแห่งความสุขแบบนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องรีบตื่น ไม่ต้องรีบเข้าบริษัท ไม่มีงานด่วนให้ห่วง ไม่มีประชุมอันเคร่งเครียดอย่างน้อยก็ตลอดเวลาสองสัปดาห์

“ไม่ยุติธรรมเลย ไหนคุณกี้บอกว่าหลังแต่งงานแล้วจะให้ใบตองทำงานเหมือนเดิมไงคะ” เสียงต่อต้านไม่เห็นด้วยดังขึ้นภายในห้องนั่งเล่นในช่วงสาย ซึ่งเจ้าตัวคนพูดตอนนี้เลิกสนใจกับการแกะกล่องของขวัญที่ยังแกะไม่เสร็จตั้งแต่เมื่อวาน และหันมาหาผู้เป็นสามีด้วยสายตาเรืองรองเป็นประกาย บอกได้ชัดว่าไม่พอใจที่เขาจะให้หล่อนลาออกจากงานที่บริษัท

“งานบ้านก็ถือเป็นงานเหมือนกันครับใบตอง อีกอย่างที่ผมให้ลาออกก็เพราะไม่อยากให้คุณต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้” เจ้าของเสียงทุ้มลึกพยายามหาเหตุผลมาอ้างแต่อีกฝ่ายกลับไม่เห็นด้วย

“เรื่องงานบ้านใบตองไม่เถียงค่ะ แต่ถ้าคุณกี้จะให้ใบตองทำงานบ้านอย่างเดียวแล้วที่ใบตองไปร่ำเรียนมาจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ” เหตุผลของภรรยาก็น่าฟังแต่ยังไงเขาก็ไม่อยากให้หล่อนต้องเหนื่อยอยู่ดี

“งั้นผมให้คุณช่วยงานผมเป็นครั้งคราวตกลงไหม”

“ไม่ตกลงค่ะ อื้อ...” เสียงประท้วงในท้ายประโยคของใบตองเกิดขึ้นเพราะถูกกลินท์จูบเอาดื้อๆ เพราะความหมั่นเขี้ยว

“ภรรยาคนเดียวผมเลี้ยงของผมได้ครับ”

“ลองมีหลายคนสิคะ จะได้เจอฤทธิ์ของใบตอง”

“แค่คนเดียวก็แทบปราบและรับมือไม่ไหวแล้วครับ อีกอย่างภรรยาแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้ง่ายๆ หรอก” กลินท์รวบร่างบางเข้ามานั่งซ้อนบนตักเกยคางกับศีรษะหญิงสาวแล้วโยกตัวไปมาเบาๆ

“ไม่ต้องนอกเรื่องค่ะ ยังไงใบตองก็ไม่ลาออก ค่าของคนอยู่ที่ผลของงานนะคะ ใบตองไม่อยากถูกตราหน้าด้วยว่าได้สามีรวยแล้วงอมืองอเท้าไม่ยอมทำมาหากิน”

“โธ่...คิดไปถึงไหน งอมืองอเท้าอะไรกัน ก็บอกอยู่นี่ไงว่าจะให้ช่วยงานผมเป็นครั้งคราว”

“ตั้งแต่คบกันมาใบตองไม่เคยเห็นคุณกี้เอางานกลับมาทำที่บ้านเลย พอเลิกงานหรือเลิกประชุมทีไรก็รีบกลับบ้านทุกทีแล้วอย่างนี้จะให้ใบตองช่วยงานอะไรคะ อย่ามาหลอกใบตองให้เสียเวลาเลย ใบตองโตแล้วไม่หลงกลคุณง่ายๆหรอก ได้ค่ะ ถ้าคุณกี้จะให้ใบตองลาออก ใบตองลาออกก็ได้ แต่ใบตองจะไปสมัครงานที่อื่น ยังไงใบตองก็จะทำงาน”

“สรุปยังไงก็จะไปทำงานให้ได้” เสียงถอนหายในหนักๆของกลินท์ดังอย่างอ่อนอกอ่อนใจเมื่อเจอไม้ตายของภรรยา

“ใบตองไม่อยากอยู่เฉยๆ แบมือขอเงินสามีตัวเองไปวันๆนี่คะ” คนพูดทำเสียงอ่อยๆ พร้อมกับแนบแผ่นหลังกับอกกว้างของสามีอย่างออดอ้อนเพื่อทำคะแนนให้เขาสงสารและเลิกล้มความตั้งใจ

“ผมรับรองว่าคุณจะไม่ได้อยู่เฉยๆแน่ครับ อย่างน้อยก็ตอนอยู่กับผมในห้องนอน” กลินท์พูดหน้าตาย

“คุณกี้!!!” ใบตองเรียกเขาเสียงดุพร้อมกับหยิกหลังมือของคนที่กอดเอวหล่อนถึงไม่แรงนักแต่ก็พอให้รู้สึกเจ็บๆคันๆ 

“อย่าทำให้ใบตองรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเลยนะคะ นะ” เมื่อไม้แข็งไม่ได้ผลใบตองก็เริ่มใช้ไม้อ่อน และสายตาคมหรือจะสู้สายตาหวานที่กำลังออดอ้อนออเซาะได้

“ไม่ได้ผลหรอกใบตอง อย่ามาใช้ไม้นี้กับผม” คนขู่แม้จะทำหน้าดุแต่น้ำเสียงกลับสั่นไหวไม่มั่นคงเอาเสียเลย

“ใบตองสัญญาค่ะ ว่าถึงแม้จะทำงานนอกบ้านเหนื่อยแค่ไหนก็จะไม่ให้กระทบกับงานในบ้าน” เจ้าของร่างบางเปลี่ยนท่านั่งหันข้างเข้าหาร่างสูง แล้วโอบแขนข้างหนึ่งขึ้นไปกอดรอบคอเขาไว้ส่วนอีกข้างก็วนนิ้วเล่นเป็นวงกลมบนอกแกร่งพร้อมกับช้อนสายตาหวานประสานสายตาคมเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กำลังอ้อนขอความรักจากเจ้านาย

“เอาไว้เราค่อยคุยกันวันหลังดีกว่า” กลินท์ทำท่าจะตัดบทแต่คนอย่างใบตองลองได้รุกขนาดนี้แล้วไม่มีทางยอมง่ายๆ หรอก อีกนิดเดียวความสำเร็จที่จะเปลี่ยนความตั้งใจเขาก็จะอยู่ในกำมือหล่อนแล้ว

“ไม่เอาค่ะคุยวันนี้แหละ คุณกี้ให้ใบตองทำงานเถอะนะคะ น่านะ” คราวนี้มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาโอบรอบคอเข้าเอาไว้แล้วโน้มใบหน้าคมให้ก้มต่ำลงมาอย่างไม่คาดคิด กลินท์ตาเบิกโพลงเพราะความตะลึงและคาดไม่ถึงแต่ไม่นานความรู้สึกทั้งหมดก็หายไปเปลี่ยนเป็นความสุขเข้ามาแทนที่ เมื่อภรรยาที่เขาเพียรเฝ้าสอนเกี่ยวกับการจูบ บัดนี้หล่อนนำบทเรียนหวามนั้นมาใช้เป็นเครื่องมือเพื่อต่อรองกับเขาและทำมันได้ดีจนเขาร้องครางในลำคอ ให้ตายสิ บทจะกลายร่างจากลูกแมวเชื่องๆเป็นแม่เสือจอมยั่วหล่อนก็ทำได้ดีจนเขาคาดไม่ถึง

“นะคะ” ใบตองถอนริมฝีปากออกข่มความกระดากอายเอาไว้เพื่อรอฟังคำตอบ

“ก็ได้ๆ” ในที่สุดเขาก็ต้องยอมแพ้อย่างคนหมดท่าให้กับภรรยาคนสวยซึ่งนับวันจะทันเล่ห์เหลี่ยมเขาขึ้นไปทุกที

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มพรายใบหน้างามเต็มไปด้วยความดีใจ หากแต่ประโยคต่อมาของเขาทำเอาหล่อนหุบยิ้มแทบไม่ทัน

 “แต่ถ้ามีเจ้าตัวเล็กคุณต้องลาออกจากงานทันที ตกลงไหม” กลินท์พูดเสียงพร่าแล้วเริ่มสานต่ออารมณ์ร้อนแรงที่กำลังปะทุขึ้นอันเกิดจากภรรยาเป็นผู้ก่อเอาไว้ คำว่าเจ้าตัวเล็กที่กลินท์เอ่ยขึ้นมาทำให้ใบตองต้องฉุกคิด รอยแห่งความกังวลเกินขึ้นบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้

“คะ...คุณกี้คะ เอ่อ...เรื่องลูก” มือบางยันอกแกร่งไว้ปากก็เตรียมละล่ำละลักจะบอกเขา

‘ใบตองอยากอยู่กับคุณกี้แบบสามีภรรยามากกว่า’

ใช่...นั่นคือสิ่งที่หล่อนเคยคิดเอาไว้แต่ดูคำพูดต่อจากนี้ของเขาสิ

“ไม่ทันแล้วครับถ้าจะบอกว่าคุณยังไม่พร้อม” เดี๋ยวนะที่หล่อนเคยคิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย

“ดะ...เดี๋ยวคะ” ใบตองมองไปที่ประตูอย่างคนหวาดระแวง และพอจะรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าจะต้องเจอกับอะไรนับจากนี้

“ไม่มีใครเข้ามาหรอกเขารู้กันทั้งบ้านว่าเราอยู่ในนี้” คำพูดเป็นนัยของเขาทำเอาผิวกายบนเรือนร่างบางเป็นริ้วสีชมพูเพราะความอาย

“แต่...”

“ใจคอคุณไม่คิดจะมอบรางวัลให้สามีแห่งชาติคนนี้สักหน่อยเหรอครับ”

“สามีแห่งชาติ” ใบตองทวนประโยคของเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ก็สามีที่ทำตัวดีตามใจภรรยาและรักภรรยาอย่างสุดหัวใจคนนี้ไงครับ”

“รางวัลมีแน่ค่ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” กลินท์ส่ายหน้ายิ้มๆ แววตาเป็นประกายพราว

“คราวนี้เป็นทีของผมแล้วครับใบตอง” ไม่นานคนหมดท่าก็กลับมาแก้ไขสถานการณ์ที่เคยตกเป็นรองให้กลับมาเหนือกว่าได้

ใบตองหลับตาลงอย่างหมดสิ้นซึ่งคำโต้แย้งและหมดหนทางบ่ายเบี่ยง ทุกอย่างหล่อนเป็นคนเริ่มเองจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ว่าแต่...สามีผู้ใจดีของหล่อนคนนี้สมควรได้ตำแหน่งสามีแห่งชาติจริงๆน่ะเหรอ เขาน่าจะได้สามีจอมเผด็จการไม่ก็สามีจอมเจ้าเล่ห์น่าจะเหมาะกว่า แล้วรางวัลที่หล่อนมอบให้เขาอยู่นี่ล่ะ มันคุ้มไหมหนอกับสิ่งที่หล่อนได้

กลินท์...เขาจะให้หล่อนกุมชัยชนะข้ามคืนไม่ได้หรือไง ทำไมต้องรีบทวงชัยชนะนั้นกลับไปด้วย ดูเอาเถอะแม้กระทั่งตอนนี้หล่อนคิดว่าสามารถอยู่เหนือเขาได้แล้วเชียว สุดท้ายกลับกลายเป็นรองเขาอีกตามเคย มีสักครั้งไหมนะที่จะเอาชนะคนอย่างเขาได้โดยไม่เปลืองเนื้อเปลืองตัว

‘ตามสถิติที่ผ่านมาแทบไม่มีเลยสักครั้งที่หล่อนจะชนะกลินท์ แน่ล่ะว่า...ในอนาคตข้างหน้าก็คงเป็นเช่นนั้น”

มีเสียงหนึ่งตอบหล่อนแว่วมาจากในใจ