คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : [ _________________ SPECIAL CHAPTER ] miracles in december
เป็นติ่งโอเซฮุนต้องทำใจ
แม้จะเด็กกว่าจนแทบจะเรียกว่าลูกได้อยู่แล้ว แต่ก็เพราะรักและก็เอ็นดู บวกกับชื่นชมในฝีมือการแสดง ป้าคิมซุนมีที่อายุอานามเกือบจะหกสิบเลยเทิดทูนและก็ตามไปแทบจะทุกงานจนดาราโอเซฮุนจำหน้าป้าได้แล้ว ป้าคิดว่าชีวิตของป้ากำลังจะเข้าสู่นิพพาน ไม่ว่าจะเป็นงานแจกลายเซ็นหรืองานโชว์ตัว เซฮุนนี่ตัวน้อยๆ(?)ก็มักจะโบกมือมาให้เธอเสมอ
ต้องไม่ใช่เพราะเธอสวมที่คาดผมชื่อโอเซฮุนขนาดใหญ่
ต้องไม่ใช่เพราะเธอแบกป้ายไฟขนาดใหญ่เท่าตัวเธอแน่ๆ
แต่เป็นเพราะโอเซฮุนนั้นทั้งรักและก็ใส่ใจแฟนคลับ . . กรี๊ดดดดดด จะไม่ให้ป้าหลงไอ้เด็กคนนี้ได้อย่างไรกัน
เขาไม่เคยเรียกเธอว่าป้า . . แต่เขาเรียกเธอว่า ‘นูน่า’ แหม ฉลาดเอาใจคนแก่เชียวนะพ่อเด็กน้อย
วันนี้มีงานแจกลายเซ็นและก็ใกล้จะเข้าสู่ช่วงเทศกาลคริสต์มาสในอีกไม่กี่วัน . . ป้าคิมซุนมีเดินสวมที่คาดผมชื่อโอเซฮุนขนาดใหญ่อย่างภาคภูมิใจและกำลังมองหาของขวัญให้กับดาราตัวน้อยๆ(?)ในดวงใจของเธอ เธอควรจะซื้ออะไรให้เขาดี อะไรกันนะที่เซฮุนนี่จะประทับใจ . .
ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอเข้าไปในร้านกิ๊ฟช็อปที่สุดแสนจะน่ารักแห่งนี้ . .
“สวัสดีค่ะมาดาม”
พนักงานในร้านโค้งให้เธออย่างนอบน้อม เธอส่งยิ้มให้ แกว่งแอร์เมสเบอร์กิ้นหนังนกกระจอกเทศอย่างอารมณ์ดี มองหาของขวัญให้ดาราของเธออย่างใจเย็นและมีความสุข ที่จริง . . เธอมีปัญญามากพอที่จะซื้อของทั้งร้านให้โอเซฮุนได้ แต่เธอไม่ซื้อ เพราะเธอคิดว่าเซฮุนคงจะไม่ประทับใจ . . ทั้งร้านมีแต่ตุ๊กตาน่ารักคิขุอาโนเนะ มิใช่กันดั้มแบบที่เซฮุนนี่ของเธอชื่นชอบ
และทำไมเธอถึงไม่ซื้อกันดั้มแทนล่ะ ?
เพราะเธอไม่อยากเหมือนคนอื่น ไม่อยากเหมือนติ่งคู่แข่ง(?)ที่ชื่อชเวโบนา ผู้ซึ่งทุ่มเทบินไปไกลถึงญี่ปุ่นกว้านซื้อโมเดลกันดั้มมาในรุ่นที่เซฮุนนี่มีแทบจะทุกอันแล้ว น่าขำชะมัด
“คิกๆๆ” เธอเผลอหัวเราะออกมาอย่างสะใจ สร้างความงุนงงให้กับพนักงาน เธอจึงกระแอมและก็กวาดสายตาไปรอบๆอย่างมีมาด
“กำลังมองหาอะไรอยู่รึเปล่าคะ”
“ของขวัญน่ะค่ะ” เธอตอบยิ้มๆ สะบัดกระเป๋าแอร์เมสมาข้างหน้าให้พนักงานรู้ว่าเธอรวย
“ไม่ทราบว่า . . หาของขวัญสำหรับใครเหรอคะ”
ป้าคิมซุนมียิ้ม . . ก่อนตอบออกมาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “ลูกชายค่ะ”
พนักงานยิ้มตามเธอ และก็เดินนำเธอไปทุกส่วนของร้าน ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีอะไรเตะเข้าตาเธอเลยสักอย่างเดียว หมีตัวใหญ่เท่าเซฮุนก็คงไม่เหมาะเพราะเซฮุนจะหอบกลับลำบาก(เธอจะไปเจอเขาที่งานแฟนไซน์แห่งหนึ่งในอีกไม่ช้า) เครื่องเขียนก็คงไม่เหมาะเพราะเซฮุนไม่ค่อยมีเวลาอ่านเขียนหนังสือสักเท่าไหร่ งั้นก็อะไรดีล่ะ อะไรที่พกพาได้ง่ายๆ . .
สายตาเธอไปสะดุดเข้ากับพวงกุญแจตุ๊กตากวางที่ห้อยอยู่ท่ามกลางตุ๊กตาสัตว์อื่นๆ ตัวมันเล็กเท่าฝ่ามือและก็ตาโตน่ารักน่าชัง
“อันนี้เก๋” เธอหยิบมันขึ้นมาและก็สำรวจ
มันทำให้ทั้งราวของตุ๊กตากวางตัวนี้เหลือแค่ตัวเดียว จากที่เหลือสองอัน . .
“ลิมิเต็ดอิดิชั่นค่ะ อาจมีไม่ถึงสิบตัวบนโลก คนออกแบบอินดี้น่ะค่ะ”
“สิบตัวเหรอ จริงอ่ะ” เธอทำหน้าทำตากระตือรือร้น ถ้าโอเซฮุนนำพวงกุญแจนี้ไปใช้ล่ะก็ ยัยชเวโบนาคงจะตาลุกเป็นไฟ แถมยังซื้อตามได้ยากแน่ๆ
เธอมองดูหน้าตุ๊กตากวาง . .
ใสซื่อและก็ตาโตน่ารัก
เธอหยิบมันขึ้นมาจุ๊บทีหนึ่งพร้อมบอกกับเจ้ากวางน้อยว่า “ฝากดูแลเซฮุนนี่ด้วยนะจ๊ะ”
แน่นอนว่ากวางตัวนั้นตอบเธอไม่ได้ . .
เธอตัดสินใจซื้อตุ๊กตากวางตัวนั้นพร้อมบอกพนักงานของร้านให้ห่อของขวัญให้เธออย่างดีที่สุด ถือมันออกมาในถุงที่ดูล้ำค่าอย่างภาคภูมิใจในสิ่งที่เลือกระหว่างที่เดินออกจากประตู . .
สวนทางกับเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มที่เพิ่งผ่านเข้าร้านไปในร้าน . .
ลู่หานถอนหายใจ หลังจากที่พยายามดักรอคนที่เขาอยากเจอมากที่สุดในสวนสาธารณะมานานหลายวัน เขาก็เหนื่อยที่จะรอ . . เขาเดินโต๋เต๋มายังร้านกิ๊ฟช็อปแห่งนี้อย่างไร้จุดหมายเพียงแค่หวังว่ามันจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง
ผ่านมากี่ปีแล้ว ที่ลู่หานยังคงแวะเวียนไปในที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำแห่งนั้น
แม้มันจะเป็นความทรงจำที่น่าอายของเขาก็เถอะ
เขาเป็นเด็กนักเรียนมอต้นจากจีนแวะมาเยี่ยมคุณยายที่เกาหลีในเดือนธันวาคมเพียงหนึ่งอาทิตย์และกำลังจะกลับจีนไปเพื่อไปเรียนต่อ ลู่หานอยากเจอคนๆนั้นสักแว้บแต่ดูเหมือนความหวังและความฝันของเขาจะไม่เป็นผล เพราะยิ่งรอก็ยิ่งเหมือนห่างไกลทุกที . .
ใครกันนะที่บอกว่าจะมีปาฏิหาริย์ในเดือนธันวาคม มั่วสิ้นดี
“ไม่ทราบว่ามองหาอะไรอยู่คะ” พนักงานสาวคนเดิมที่เพิ่งคิดตังค์ตุ๊กตากวางน้อยไปพูดกับลู่หาน
ลู่หานตอบเธอไม่ได้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังมองหาอะไร . .
“ดูไปเรื่อยๆครับ”
เธอยิ้มให้เขา และก็ปล่อยให้เขามองหาของอย่างอิสระ ลู่หานมองดูของน่ารักๆที่ผ่านเข้าสายตาเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรถูกใจ ไม่มีอะไรน่าซื้อเลยสักนิดในเวลาที่เขารู้สึกเซ็งสุดกู่แบบนี้
แต่ทว่า . . สายตาของเขาพลันไปหยุดอยู่ที่พวงกุญแจตุ๊กตากวางที่ห้อยอยู่บนราวเป็นตัวสุดท้าย
อยู่อย่างโดดเดี่ยว . .
เขาเดินเข้าไปใกล้มันและก็หยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ
“ถูกทิ้งเหมือนกันเหรอเราน่ะ”
“ตัวนี้เพิ่งมีคุณป้าคนหนึ่งซื้อไปให้ลูกชายของเธอค่ะ เมื่อกี้นี่เอง” เธออดทึ่งไม่ได้ที่ลู่หานกับป้าคนนั้นสนใจในสิ่งเดียวกัน “ลิมิเต็ดอิดิชั่นน่ะคะ มีสิบตัวบนโลก”
ถ้ามีแค่สิบตัว . . มันก็จะเหลือเป็นตัวสุดท้ายแล้วสินะ
น่าสงสาร . .
“งั้นผมซื้อตัวนี้”
บางทีอาจจะมีปาฏิหาริย์
เพียงแค่ตอนนั้น . . ต่างฝ่ายต่างไม่ได้รับรู้
ความคิดเห็น