ตอนที่ 25 : -22-
“งั้นนายเลยจะไปเดตกับคยูฮยอนงั้นสิ”เสียงถามราบเรียบ ทำเอาฮยอกแจล่ะอยากจะมองหน้าคนพูดเสียเดี๋ยวนี้นัก ร่างบางหัวเราะคิกก่อนถามเสียงนุ่ม
“ทำไม? หึงเหรอ”
“ฉันไม่ใช่ชเว ซีวอน...”ทงเฮเอ่ยเสียงราบเรียบ ก่อนจะหัวเราะฮึให้อีกคนที่อยู่ปลายสายได้ยิน “...รายนั้นน่ะหึงตัวพ่อเลย เท่าที่ได้ฟังรายงานมานะ”
“แล้ว...”ดวงตาสีอำพันครานี้มีแววเจ้าเล่ห์เมื่อเอ่ยถามเสียงนุ่มอย่างเจ้าเล่ห์ “...นายคิดว่าระหว่างฉันกับคยูฮยอน หมอนั่นมันจะรักใครมากกว่ากันล่ะ”
อี ทงเฮแทบทำมือถือราคาแพงตก ร่างบางถามเสียงเบาราวละเมอ “นาย...จะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ”
“แล้วนายคิดว่าฉันให้นายมาตีสนิทกับคยูฮยอนทำไม?...”ฮยอกแจถามเสียงราบเรียบ ก่อนหัวเราะคิก “...ไม่เอาน่าทงเฮ~ อย่าบอกเชียวนะว่านายเกิดตกหลุมรักพ่อหนุ่มใสซื่อแต่ไม่บื้อบริสุทธิ์คนนี้เข้าแล้ว”
“แน่นอนว่าสิ่งที่นายพูดมาย่อมเป็นไปไม่ได้”อี ทงเฮกดเสียงต่ำทำให้เพื่อนพอจะรู้ว่าเริ่มโกรธ ฮยอกแจผิวปากหวือทำเอาคนที่เริ่มมีอาการปั่นป่วนในใจรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “งานประกวดอัญมณีกำลังใกล้เข้ามาแล้ว นายมีแผนจะให้จียงออกแบบเครื่องประดับะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ไม่...”คำตอบของท่านประธานบริษัทโรสมาร์คเป็นที่น่าตกใจ “...งานนี้ฉันจะไม่ยอมให้ควอน จียงแตะต้องอะไรทั้งนั้น”
“หืมมมมม?”
ทงเฮลากเสียงยาวพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง “นายกำลังบอกฉันว่าจะไม่ให้อาร์ตตัวแม่ที่เป็นอาวุธหลักของโรสมาร์คออกแบบเครื่องประดับในงานประกวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเกาหลี...”
“อ่าห๊ะ”
“...แล้วนายจะยกหน้าที่นี้ให้กับใคร พวกเราทุกคนก็รู้กันดีว่าไอ้หมอนี่เป็นนักออกแบบที่มีฝีมือดีที่สุดในโรสมาร์ค ไม่อย่างนั้นนายจะเรียกตัวควอน จียงมาจากแอลเอเพื่ออะไร”
“เพื่อตกแต่ง...”ฮยอกแจตอบเสียงราบเรียบ “...งานนี้หมอนั่นมีหน้าที่ตกแต่งและดัดแปลงเครื่องประดับที่ฉันจะส่งให้”
“หา...”คราวนี้ทงเฮงงจริงๆแล้วนะ “...งั้นงานนี้นายจะออกแบบเครื่องประดับด้วยตัวเองอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่...”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์คราวนี้ หากใครได้มาเห็นคงต้องเสียวสันหลังวาบ
“...งานนี้ไลอ้อนจิวเวอร์รี่จะเป็นคนออกแบบเครื่องประดับให้เรา”
**
“นี่คือแบบแปลนงานที่เราจะส่งเข้าประกวดในปีนี้...”กระดาษที่เขียนแบบแปลนอัญมณีถูกยื่นให้โจ คยูฮยอนพร้อมแววตาที่เหมือนเว้าวอนของประธานใหญ่แห่งโรสมาร์ค “...พี่หวังว่านายจะไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง”
คยูฮยอนหลุบตามองแบบแปลนที่ประเมิณค่าไม่ได้ในมือของเขาแล้วแย้มรอยยิ้มสดใส แววตานั้นมุ่งมาดจริงใจ “พี่วางใจเถอะครับ เพราะโจ คยูฮยอนคนนี้จะไม่ยอมทำให้พี่ต้องผิดหวัง”
“งั้นก็ดี”ร่างสูงรับคำคนเป็นน้องพร้อมยิ้มบางอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยคำบางคำที่ทำให้คนเป็นน้องถึงกับเปลี่ยนสีหน้า “และช่วงนี้พี่ขอห้ามนายไปกับผู้บริหารโรสมาร์คด้วย”
“พี่...”คยูฮยอนทำเหมือนหมาหูตก เจ้าตัวเอ่ยเสียงอ่อน “...ผมกับทงเฮคบกันในฐานะเพื่อน ไม่มีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวหรอกนะฮะ”
“โรสมาร์คเป็นบริษัทที่อันตราย ฟังจากประวัตินายเองก็น่าจะรู้ว่าคนของบริษัทนี้เจ้าเล่ห์ขนาดไหน และพี่เองก็ไม่อยากจะเสี่ยง เพราะฉะนั้น...ถือว่าพี่ขอร้องนะคยูฮยอน พักนี้นายเลิกยุ่งกับอี ทงเฮสักพักเถอะนะ ขอให้งานนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเสียก่อน จากนั้นนายค่อยไปเที่ยวกันเหมือนเดิมก็ได้”
คยูฮยอนทำไหล่ห่อเหมือนเด็กที่ถูกงดของหวาน ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงอย่างจำยอม เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ซีวอนเดินไปเปิดประตูอย่างช่วยไม่ได้ ผู้บริหารของไลอ้อนจิวเวอร์รี่เก็บแปลนกระดาษลงกระเป๋าทำงาน
ดวงหน้าสวยจัดที่ส่งยิ้มหวานมาให้ทำเอาซีวอนแย้มรอยยิ้มกว้าง ไม่ทันสังเกตดวงหน้าปูดไปข้างของเลขาสาวของตน ร่างสูงเอ่ยเสียงนุ่ม
“ฮยอกแจ...”เขาแทบจะประคองอีกฝ่ายเข้ามาในห้องเลยกระมัง “...มาหาผมเหรอ”
“ใครบอกว่าผมจะมาหาคุณ...”ดวงหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันควัน เล่นเอาชเว ซีวอนสลดลง และยิ่งเบิกตากว้างเมื่อคนรักของตนเดินไปเกาะแขนน้องชายต่างสายเลือดของเขาอย่างสนิทสนม
“คุณคยูฮยอน...”ฮยอกแจแนบแก้มใสๆกับท่อนแขนของอีกฝ่าย ออดอ้อนเหมือนเด็กเล็กๆไม่สนใจสีหน้าเหวอๆของโจ คยูฮยอนเลยสักนิด ดวงตาสีอำพันช้อนมองอีกคนอย่างเว้าวอนและแสนจะอ่อนหวาน “...วันนี้เลิกงานแล้วไปสวนสนุกกับผมตามที่สัญญาไว้นะครับ”
“สัญญา...”ซีวอนพึมพำออกมาอย่างไม่ชอบใจ สายตาจับจ้องที่มือและแขนเล็กๆที่กำลังคล้องอยู่กับท่อนแขนของน้องชายตนเอง
“เอ่อ...”
“คุณคยูฮยอนเขาสัญญาว่าจะพาผมไปเที่ยวสวนสนุก...”ฮยอกแจเอามือไล้หลังมือของคยูฮยอนไปมา ขณะที่ดวงตาที่เหลือบมองชเว ซีวอนนั้นมีแววเฉยเมยจนเกือบๆจะเย็นชา ก่อนจะแย้มรอยยิ้มออกมาบางเบาอย่างเจ้าเล่ห์ “...ถ้าวันนี้ผมจะขอยืมตัวน้องชายของคุณไปสักวันนึง คุณคงไม่ว่าอะไรผมใช่ไหมครับซีวอน?”
“ถ้าคุณอยากไปสวนสนุกทำไมถึงไม่ขอผม...”ร่างสูงเอ่ยเสียงขุ่นมัว ขณะที่คยูฮยอนหน้าซีดลงเรื่อยๆจนเหมือนไก่ต้ม “...ทำไมต้องไปขร้อง ‘คนอื่น’ ด้วย”
“ก็ผมเห็นว่าคุณมัวยุ่งอยู่แต่กับการดูแล ‘ลูกเมีย’ ของตัวเองอยู่น่ะสิ ‘คนนอก’ อย่างผมเลยไม่อยากจะเป็นภาระให้คุณอีกคน อีกอย่าง...”ฮยอกแจช้อนตามองโจ คยูฮยอนอย่างอ่อนหวาน “...และคุณคยูฮยอนเอง เขาก็...ใจดีกับผมมากเลย”
งานเข้า...
คยูฮยอนพูดได้แค่คำเดียวว่างานเข้าเขาอย่างสุดๆ ดูจากสายตาของพี่ชายและสายตาของอี ฮยอกแจที่มองมา ร่างสูงเอ่ยตะกุกตะกักเสียงเบา
“วะ...วันนี้ผมคงไปไม่ได้”
“อ้าว...”ฮยอกแจชักสีหน้าอ้อน แววตาตัดพ้ออย่างปิดไม่มิด “...ก็คุณสัญญากับผมแล้วนี่ครับ จะผิดคำสัญญาเหรอ”
“ผะ...ผมต้องทำงาน...”คยูฮยอนแก้ผ้าเอาหน้ารอดอย่างเห็นๆ “...ไว้วันหลังก็แล้วกันนะฮะ”
“วันนี้แหละครับ...”ฮยอกแจเริ่มขึ้นเสียงเข้ม “...ผมถามคุณจีฮยอนมาแล้วนะครับ ว่าต่อจากวันไป...พรุ่งนี้พวกคุณก็จะต้องวุ่นวายกับเรื่องงานประกวด และในเมื่อวันนี้เป็นวันสุดท้าย...คุณเองก็สมควรที่จะทำตามคำขอของผมโดยไม่มีการผ่อนผัน ไหนคุณบอกว่า อะไรที่จะทำเพื่อผมได้...คุณก็พร้อมจะทำมันไม่ใช่เหรอ”
บุรุษที่สามที่ยืนฟังอยู่ขมวดคิ้วแน่น ขณะที่คยูฮยอนนิ่งเงียบเหมือนต้องมนต์สะกด เอาอีกแล้ว...สัญชาตญาณกำลังบอกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนเดิม บางอย่างในใจกำลังกู่ร้องให้เขาต้องระวัง มันมาอีกแล้ว ดวงตาคู่คมมองดวงตาสีอำพันที่แข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ก่อนที่บทสนทนาทั้งหมดจะยุติเมื่อชเว ซีวอนเอ่ยข้อสรุป
“ไปกับฮยอกแจซะ”
“เอ๋?” คยูฮยอนเหลียงมองอย่างตกใจ ก่อนที่จะรู้สึกหนักอกเมื่อเห็นแววตาของพี่ชายที่ตนรู้จักดี
“ไปกับเขาเถอะ เพราะท่าทางตอนนี้เขาคงจะต้องการนายมากกว่าพี่”
คยูฮยอนตวัดตามองอี ฮยอกแจที มองอีกคนทีอย่างชั่งใจ คนสวยที่อยู่กั้นกลางยังคงความเฉยเมยอย่างเห็นได้ชัด ผิดกับอีกคนที่ฉายแววความเจ็บปวดไว้อย่างชัดเจน คยูฮยอนเอ่ยเสียงอ่อนเมื่อรู้สถานะของตนเอง
“ก็ได้ครับ...”
**
“เดต...”คนข้างๆเกริ่นขึ้นมาอย่างกับเป็นเรื่องแปลกประหลาด “...ต้องทำยังไงเหรอครับ”
อึนฮยอกหันหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างประหลาดใจ คิม คิบอมเบือนหน้าหนีอย่างเขินๆ เกาศีรษะแก้เก้อเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงอายๆ
“ถึงผมจะเคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่รู้ไหมฮะว่าผมไม่เคยออกเดตกับใครเลย อย่างคุณนี่ถือว่าเป็นคนแรก”
อึนฮยอกกระพริบตาปริบๆ ก่อนถามเสียงแผ่ว “กับคุณทงเฮก็ไม่เคยเหรอฮะ”
“เวลาว่างของเราไม่เคยตรงกันเสมอครับ รายนั้นน่ะบ้างาน อย่างมากที่สุดเราก็แค่ไปดื่ม...แต่ก็นะ มักจะมีคนอื่นๆไปด้วยเสมอ ผมกับเขา...พูดตามตรงคือเราหาเวลาอยู่ด้วยกันได้น้อยมาก”
“แล้วทำไมไม่พาผมไปดื่มล่ะครับ”
“สถานที่แบบนั้นมันไม่เหมาะกับคุณหรอกนะ”คิบอมโคลงหัว “...สำหรับคุณน่ะ ผมอยากให้วันนี้เป็นวันพิเศษ อยากให้คุณประทับใจในเดตแรกของเรา”
แพขนตาหนาของคนฟังกระพริบปริบๆ ก่อนแก้มใสจะแดงเรื่อพร้อมกับก้มหน้างุดๆอย่างเขินๆ คิบอมเหลือบสายตามองอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ เลื่อนแขนมาโอบบ่าบอบบางนั้นอย่างเนียนๆ
อึนฮยอกตวัดตามองแขนที่เลื่อนมาโอบเขาอย่างหลวมๆอย่างตกใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรจนคนฉวยโอกาสแย้มรอยยิ้มออกมาอย่างชอบใจ คิบอมเบือนหน้ามาสบดวงตาสีอำพันใสแจ๋วนั่น ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มนวล
“แต่ผมรู้นะฮะ ว่าเวลาเดตน่ะ เขาต้องทำกันยังไง”
อึนฮยอกกระพริบตาปริบๆ คิบอมหัวเราะออกมาเก้อๆ
“พี่ชายของคุณเขาคอยสอนผมน่ะ เขาหวังอย่างมากเลยที่จะให้ผมออกเดตกับทงเฮสักครั้ง แต่ผมก็ไม่เคยทำตามความหวังของเขาหรอกนะ ผมไม่คิดจะพาทงเฮไปดูหนัง ฟังเพลง จิบเหล้า หรือทานมื้อค่ำ เขาไม่ใช่คนพิเศษสำหรับผม ถ้าหากเป็นคนที่พิเศษจริงๆแล้วล่ะก็...ผมอยากจะหาอะไรที่ดีกว่านั้น ให้วันนั้นคือวันที่แสนหวานและตราตรึงสำหรับเรา ผมถึงได้ถามคุณยังไงล่ะว่าต้องทำยังไง เพื่อคุณ...เพื่อเราในวันนี้”
“ผมไม่เข้าใจครับ...”อึนฮยอกถามเสียงแผ่วเบา “...ความจริงคุณเองก็รู้อยู่แล้วว่าคู่รักเขาต้องทำยังไงในการออกเดต แต่คุณก็เลือกที่จะไม่ทำ แต่คุณเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเพื่อให้แตกต่าง หรือว่าพิเศษกว่าคนอื่น”
“ครับ ผมเป็นคนโง่แบบนี้นี่แหละ...”คิบอมเอนศีรษะพิงบ่าบอบบางของอีกฝ่าย ก่อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “...จะว่าผมงี่เง่าก็ได้นะฮะ แต่สำหรับผม สำหรับคุณ...แค่ได้นอนหนุนตักอยู่เฉยๆมันก็ถือเป็นเดตที่พิเศษสำหรับผมแล้วล่ะ”
ดวงตาสีอำพันอ่อนแสง ขณะที่สองแก้มแดงก่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คุณเป็นผู้ชายโรแมนติกครับ คุณคิบอม...”อึนฮยอกหลุบตาลงต่ำ มองฝ่ามือขาวนวลของตัวเอง “...คุณเป็นคนดีและก็มีเสน่ห์เหลือร้าย ไม่ว่าใครที่อยู่ใกล้ก็ย่อมมีความสุข เจ้าสาวของคุณที่เล่าให้ผมฟัง...เขาคงจะโชคดีมากๆเลย”
“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะอึนฮยอก...”ดวงตาสีดำขลับปรือขึ้นมองทุ่งหญ้าที่กำลังแตกยอดอ่อน “...ผมไม่ใช่คนดีอะไรอย่างที่คุณคิดหรอก ผมมันก็แค่คนธรรมดาคนนึง มีใครบางคนที่ต้องเสียใจเพราะผม เพราะผมเองที่ไม่สามารถรักเขาได้ แต่ก็ยังไม่อาจครองสติทำในสิ่งที่ร้ายแรง...แต่ก็ไม่อาจจะรับผิดชอบได้”
“คุณ...หมายถึงคุณทงเฮเหรอครับ”อึนฮยอกถามเสียงเบา
“คืนนั้น...ผมเมามากไปหน่อย จนคิดว่าเขาเป็น...”คิบอมหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะหยัดตัวขึ้นนั่งหลังตรง ละมือจากอีกฝ่าย แววตาสั่นไหวเมื่อพูดถึงเรื่องในอดีต “...ผมไม่มีความยับยั้งช่างใจเมื่อตัวเองขาดสติ เขารักผม...ผมรู้ แต่ผมก็รู้ว่าผมคิดกับเขามากกว่าเพื่อนไม่ได้ ทงเฮเป็นเด็กกำพร้าที่ต้องการความอบอุ่น เขาติดผมแจมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ผมก็เป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็นไม่ได้...”
“คุณคิบอม...”
“...หลายคนกล่าวโทษผม...เขาเองก็อาจจะกล่าวโทษผมด้วย แต่ในคืนนั้นผมมันผิดจริงๆ ผมทำร้ายตัวเอง คนที่รักผม และ...คนที่ผมรัก...”เรียวปากหยักสวยแย้มรอยยิ้มโศกเศร้าออกมาในที่สุด “...ถึงจะพยายามรับผิดชอบต่อทงเฮ แต่ผมก็รู้ตัวอยู่ดีว่ามันไปต่อไม่ไหว ความสัมพันธ์ของเราสองคนน่ะมันจบลงไปแล้วสำหรับผม คุณว่าผมเห็นแก่ตัวไหม”
“ไม่ทราบสิครับ...”อึนฮยอกเอ่ยเสียงเรียบ หลุบตาต่ำอย่างสลดใจ “...ผมยังไม่เคย...กับเรื่องพวกนี้หรอก”
“ผมอยากให้คุณรู้...”คิบอมเอ่ยเสียงหนักแน่น “...ทุกๆเรื่องของผม เหมือนๆกับที่อยากให้คุณพูด...ทุกๆเรื่องของคุณ เพื่อวันข้างหน้า...ของเรา”
อึนฮยอกช้อนตามองอีกฝ่ายทันควัน คิม คิบอมแย้มรอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อแตะเบาที่แก้มขาวของอีกคนอย่างนุ่มนวล ดวงตาที่มีแววอ่อนหวานเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างที่สุด
“รังเกียจอดีตของผมไหม อึนฮยอก”
เหมือนมีกลองรบที่ตีกระหน่ำในอกด้านซ้าย อี อึนฮยอกยังนิ่งงันเหมือนถูกสาป คิบอมเกลี่ยเส้นผมที่ละดวงหน้าของอีกฝ่ายแผ่วเบา
“รังเกียจผู้ชายที่ชื่อว่าคิม คิบอมหรือเปล่าครับ”
“ถ้าคุณน่ารังเกียจ...”อึนฮยอกหลุบตาต่ำ ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมขอบตามันถึงได้ร้อนผ่าวได้ขนาดนี้ “...ตัวผมคงจะน่ารังเกียจยิ่งกว่าคุณหลายเท่านัก”
“ทำไมถึงเล่นบทโศกเอาตอนนี้ซะล่ะ...”คิบอมทำเสียงดุใส่ ชักสีหน้าไม่ชอบใจอย่างไม่จริงจังนะ “...ผมบิ้วอารมณ์เพื่อถามคำถามนี้กับคุณแทบตาย รู้ไหม?”
“ขอโทษ...”
“นี่ก็อีก เลิกขอโทษซะทีเถอะครับอึนฮยอก”
“คิบอม...”
“แบบแปลนแหวนที่ผมเอาให้คุณดูน่ะ รังเกียจมันไหมครับ?”
ดวงหน้าที่ก้มงุดๆเงยขึ้นมาทันควัน ดวงตาสีอำพันกระพริบเพียงสองสามทีก่อนจะรู้สึกถึงน้ำตาที่เริ่มไหลริน คิบอมปาดมันออกอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเลื่อนดวงหน้าเข้าไปแนบชิด อึนฮยอกหลับตาแน่น ก่อนจะรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เลื่อนมาที่แก้มนวล อ่อนหวาน...อ่อนโยน...และนุ่มนวลเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะมอบให้ได้
“ถ้าคุณไม่รังเกียจล่ะก็...”เสียงกระซิบข้างหูครานี้ไม่มีวี่แววของการล้อเล่นเลยสักนิด
“...จูบแรกของเรา ผมจะเก็บมันไว้ในวันที่สำคัญที่สุดในชีวิต”
**
“ไหนคุณบอกว่าอยากให้ผมพาไปเที่ยวสวนสนุกไง...”คยูฮยอนถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เมื่ออีกฝ่ายลากเขามาที่บาร์แห่งหนึ่ง แสงสีที่สะท้อนวิบวับเข้าตา ขวดเหล้าราคาแพงถูกนำมาตั้งไว้เสียเต็มโต๊ะ บวกับสายตาหวานเยิ้มของคนที่นั่งรินเหล้าอยู่ข้างๆ ทำให้สัญชาตญาณลึกๆของชายหนุ่มกำลังบอกแก่เขาว่า
เหมาะแก่การเสียตัวอย่างสุดๆ!!
“สวนสนุกผมก็อยากไป...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงแผ่วหวาน ขณะที่รินเหล้าใส่แก้วใสทรงเตี้ยให้อีกฝ่ายอย่างเอาใจ ดวงตาสีอำพันครานี้ปรือปรอยเมื่อแตะฝ่ามือแผ่วเบาที่หลังมือของอีกฝ่าย “...แต่ผมเองก็อยากจะมานั่งดื่มกับคุณคยูฮยอนสักครั้งหนึ่ง”
“อย่าบอกพี่นะครับ”คยูฮยอนชักมือกลับ ก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดกดื่มในครั้งเดียว ฮยอกแจรินแก้วต่อไปตามมาติดๆ ร่างสูงมองแก้วเหล้าที่อีกคนยื่นมาให้แล้วรับมาอย่างช่วยไม่ได้ สีหน้าเหมือนกำลังกลืนของขมก็ไม่ปาน
“คุณคยูฮยอนนี่...”ฮยอกแจเอามือเกลี่ยน้ำแข็งในแก้วเหล้าของตัวเองไปมา มองอีกคนแล้วแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “...สุภาพจังเลยนะครับ ไม่เห็นเหมือนผู้ชายคนอื่นที่ผมเคยรู้จักมา”
“พูดเหมือนกับว่าคุณเองก็เคยผ่านผู้ชายมาเยอะอย่างนั้นแหละ”คยูฮยอนพยายามพูดให้ดูตลก หากรอยยิ้มของฮยอกแจคราวนี้กลับทำให้เขาตลกไม่ออกเลยสักนิด
“มากกว่า...ที่คุณคิด”
รอยยิ้มจางจากดวงหน้าหล่อหวานของผู้บริหารแห่งไลอ้อนจิวเวอร์รี่ ฮยอกแจเอนศีรษะลงซบกับบ่าแข็งของอีกฝ่ายแล้วหลับตาพริ้มทำเอาคยูฮยอนไม่กล้าขัด ร่างสูงเกือบๆจะสะดุ้งเมื่ออีกคนวางฝ่ามือมาบนท่อนขาของตนเอง เขารีบคว้ามันไว้
“ฮยอกแจ...”คยูฮยอนเอ่ยเสียงเครียดออกมาในที่สุด “...คุณรู้ไหม บางทีคุณก็เหมือนไม่ใช่อึนฮยอกที่ผมรู้จัก...”
ฮยอกแจชะงักรอยยิ้มของตนทันควัน ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ มือบางประคองดวงหน้าของโจ คยูฮยอนไปสบตา แววตาครานี้ที่ได้สบมันเย็นเยียบเหมือนท้องทะเลก่อนจะมีคลื่นพายุ
“อึนฮยอกที่คุณรู้จักน่ะ...”นิ้วเรียวเกลี่ยลงมาถึงแผ่นอกที่ปกคลุมด้วยเสื้อสูทตัวหนา จุดสีน้ำตาลในดวงตาสีอำพันครานี้ทรงอำนาจอย่างน่าประหลาด เรียวปากบิดเป็นรอยยิ้มเหยียดเยาะอย่างเห็นได้ชัด “...พวกคุณจะไม่มีวันได้แตะต้องเขาอีก...”
คยูฮยอนนิ่งงันเหมือนโดนมนต์สะกด เขาแทบลืมหายใจเมื่ออีกคนโน้มดวงหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะแนบชิด หากมันก็เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ใบหูนิ่ม เสียงกระซิบครานี้สั่นพร่าเหมือนว่าท้าทายอยู่ในตัว
“...คนที่จะต่อกรกับพวกคุณในตอนนี้ ยามนี้ และเวลานี้ จะมีแต่อี ฮยอกแจคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น”
นี่คือคนๆเดียวกันจริงหรือ?
คำถามหนึ่งดังกร้าวขึ้นมาในใจของโจ คยูฮยอน...นี่คืออึนฮยอกที่อ่อนต่อโลก ไร้เดียงสา น่าปกป้อง และชวนให้หลงใหลในรอยยิ้มคนนั้นแน่น่ะเหรอ หรือกาลเวลาจะทำให้คนๆนึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้...นี่คือคนที่เขาเคย ‘รัก’ แน่เหรอ
“รู้มั้ยคยูฮยอน...”ฮยอกแจเกลี่ยเส้นผมของคนที่นิ่งอึ้ง แนบแก้มขาวจนคยูฮยอนรู้สึกชางง ดวงตาสีอำพันที่กำลังทอดมองมาครานี้อ่อนหวานและโศกศัลย์ยิ่งนัก ขณะที่เคลื่อนกายขึ้นมาอยู่บนตักอุ่นของคนที่ได้ชื่อว่าน้องชายบุญธรรมของคนรัก “...ถ้าหากผมเป็นอึนฮยอก...ไม่สิ ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ สายตาของผมจะไม่เหลือบแลไปยังเขาคนนั้นเลย จะจ้องมองแต่คุณ...”
ดวงหน้าสวยจัดเลื่อนไปจนลมหายใจสัมผัส เหมือนสะกดดวงตาสีดำเข้มนั่นไม่ให้คลาดเคลื่อนไปไหน ตรึงไว้ในมนต์เสน่หาของเจ้าของดวงตาสีอำพันเข้ม
“...จะมีแต่คุณ...คนเดียวเท่านั้น”
ความอวบนุ่มที่แนบลงมาบนเรียวปากอิ่ม บดเบียดเข้ามาอย่างปลุกเร้าน้อยๆทำเอาอีกคนรู้สึเหมือนสติกำลังถูกฉีกกระชากทีละชิ้นๆ คยูฮยอนตอบรับสัมผัสที่มากล้นด้วยมารยานั้นอย่างเผลอไผล ดั่งภมรหนุ่มที่เพิ่งเคยเจอดอกไม้ที่หวานล้ำ การแลกสัมผัสดำเนินไปอย่างเนิบนาบ เว้นเพียงจังหวะให้พอสูดลมหายใจ ขณะที่มืออุ่นเลื่อนมาแตะเบาที่บ่าบอบบาง อี ฮยอกแจแอบแย้มรอยยิ้มอย่างพอใจ
ภาพของใครบางที่วาบเข้ามาปลุกสติให้ผู้บริหารหนุ่มสะดุ้งและผลักร่างบอบบางของอีกคนออกห่าง ฮยอกแจเบิกตากว้างอย่างไม่คาดคิด ผิดับอีกคนที่ยกมือขึ้นปิดปาก ดวงหน้าแดงก่ำเมื่อเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
“ขะ...ขอโทษครับ ผมขอตัวก่อนนะ!”
ร่างสูงลุกพรวดก่อนขยับกายขึ้นลุก อาการหน้ามืดจูโจมอย่างไม่ทันตั้งตัว ฮยอกแจพอได้สติก็รีบเข้าไปคว้าแขนอีกฝ่าย
“ไหวไหมครับ? ผมช่วยนะ!”
“ไม่เอา!!”แรงเหวี่ยงทำเอาทั้งร่างของอี ฮยอกแจกระเด็นลงโซฟานุ่ม และเป็นอีกครั้งที่เขาต้องเบิกตากว้างพร้อมพินิจผู้ชายตรงหน้าเสียใหม่
โจ คยูฮยอน...
ร่างสูงเรียกบริกรที่เดินผ่านก่อนจะขอให้พยุงตัวเขาไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ฮยอกแจมองตามด้วยแววตาเฉยเมยจนเกือบๆจะเย็นชา ทันทีที่ร่างนั้นลับสายตา หนุ่มน้อยร่างบางคนนึงก็เดินตรงมาที่เขา
“ฉันบอกแล้ว...”อี ทงเฮที่ซ่อนตัวอยู่นานกอดอก ขณะที่แย้มรอยยิ้มสมใจใส่สีหน้าขุ่นมัวของเพื่อนสนิท “...ว่ารายนี้น่ะไม่ง่าย จิตใต้สำนึกมันมีสูง”
“ฉันประมาทไปหน่อย...”ฮยอกแจเสยผมอย่างหงุดหงิด “...ทั้งยั่ว ทั้งยา แต่ก็ลืมไปว่าหมอนี่มันแตกต่างจากพี่ชายอยู่ลิบลับ...”ดวงตาสีอำพันตวัดมองเพื่อนรัก ก่อนจะแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “...แต่ถ้าเป็นนายมันคงจะง่ายเหมือนปอกกล้วยล่ะสินะ”
“หือ?”ทงเฮไหวตัว ก่อนจะโดนฮยอกแจกระชากลงมากดจูบ เหมือนลงโทษที่บังอาจมาเย้ยหยันเขาถึงที่ ร่างระหงกระซิบใส่ใบหูนิ่มของเพื่อนสนิท
“นายสนใจจะทำข้อแลกเปลี่ยนกับฉันไหม...ทงเฮ”
**
ร่างสูงหรี่ตามองประตูหน้าบ้านที่มีแสงไฟอันเกิดจากหลอดนีออนยังลิบหรี่ ไม่ว่าจะมองนานแค่ไหน ก็ไม่มีวี่แววรถสีดำของน้องชายตัวเองเลยสักที มันนาน...จนเขาเริ่มจะหมดความอดทน
“จะตีสามแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับกันมาอีกนะ”
พึมพำเบาๆขณะที่สายตาก็เหลือบมองนาฬิกาไปที ที่จริงชเว ซีวอนเองก็ไม่สมควรจะร้อนใจเลยสักนิด ในเมื่อสองคนที่ยังไม่กลับมาก็คือน้องชาย...และคนที่เขารัก
ใช่...น้องชายและคนรัก ที่ก่อคดีจนมีเหตุทำให้ฮยอกแจต้องหายตัวไปเมื่อคราวนั้น น้องชายที่ครั้งหนึ่งเคคุกเข่าสารภาพและสาบานด้วยสัตย์วาจาแห่งลูกผู้ชาย ว่าจะไม่ยอมคิดไม่ซื่อกับคนที่เขารักอีกเป็นอันขาด ทำไมเขาจะไม่รู้...
...ตัวเองนั่นแหละที่พรากความรักมาจากอกของคยูฮยอน
ชเว ซีวอนหลุบตาต่ำ ย้อนลำลึกเรื่องราวในอดีต คยูฮยอนเป็นน้องบุญธรรมที่มีจิตใจใสสะอาดและบริสุทธิ์ที่สุดคนนึง และเพราะบริสุทธิ์มากเกินไป สายตาที่มองอึนฮยอกเลยปิดไม่มิด และพี่สารเลวคนนี้ก็รู้อยู่เต็มอก หากก็ยังแย่งของน้องมาได้อย่างน่าไม่อาย บางที...ในตอนนั้นอึนฮยอกอาจจะรักคยูฮยอนมากกว่าเขาก็ได้
ถ้าอึนฮยอกรักกับคยูฮยอน...ทุกอย่างอาจจะดีกับเจ้าตัวมากกว่านี้
แสงไฟของตัวรถที่ลอดผ่านมา ทำเอาซีวอนรีบคว้าเสื้อคลุมและเดินลงไปชั้นล่าง ท่ามกลางความเงียบและความมืด แสงจากตัวรถสะท้อนให้เห็นร่างเล็กแบบบางที่ก้าวลงจากรถแท็กซี่ได้เต็มตา
อี ฮยอกแจจ่ายเงินค่าโดยสาร ขณะที่ทำหน้าง่วงนอนเปิดประตูบ้าน ดวงตาสีอำพันมีแววแปลกใจอยู่ลึกๆเมื่อช้อนขึ้นมองแล้วสบกับดวงตาสีดำขลับที่มีแต่คำถามของคนที่ยืนรออยู่
“ครับ?”ร่างระหงเอียงคออย่างฉงน
ชเว ซีวอนชะเง้อมองหาน้องชายตัวเองก่อนจะถามเสียงเครียด “คยูฮยอนล่ะครับ ไม่ได้กลับมาด้วยกันเหรอ”
“คุณคยูฮยอน...”ฮยอกแจเอานิ้วแตะปลายคางอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโรยแรง “...เขาปล่อยให้ผมนั่งดื่มอยู่คนเดียวแล้วก็หายตัวไปกับคุณทงเฮตั้งแต่หัวค่ำแล้วล่ะครับ”
คราวนี้ชเว ซีวอนกระพริบตาปริบๆ “คุณทงเฮ? หัวค่ำ? แล้วทำไมคุณถึงได้ไม่เรียกผมออกไปรับ?”
“หัวค่ำเป็นเวลาเข้านอนของภรรยาคุณไม่ใช่เหรอครับ...”ฮยอกแจเอ่ยด้วยท่าทีเฉยเมย “...ผมใจว่าคุณฮเยอินคงอยากจะได้รับคำราตรีสวัสดิ์และจูบเบาๆจากสามีก่อนเข้านอน ผมไม่อยากไปขัดเวลาครอบครัวของพวกคุณหรอกนะ”
ร่างบางเอ่ยพร้อมเดินผ่านร่างของอีกคนไปอย่างเฉยชา ชเว ซีวอนคว้าแขนเรียวนั่นเอาไว้ คนที่ถูกคว้าเอาไว้เอียงคออย่างสงสัย ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ
“ดึกแล้ว...ผมอยากพัก”
“งั้นคืนนี้ผมจะนอนกับคุณด้วย”ซีวอนเอ่ยเสียงราบเรียบ
ฮยอกแจชักแขนกลับอย่างนุ่มนว หากก็ต้องขมวดคิ้วแน่นเมื่ออีกไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือ ร่างบางเงยหน้ามายิ้มเยาะ
“อย่าดีกว่ามั้งครับ ถ้าหากคุณฮเยอินตื่นมาแล้วไม่เจอสามีตัวเองนอนอยู่ข้างๆจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง แล้วมันก็จะส่งผมไม่ดีต่อลูกในท้องนะครับ”
“เลิกกระแหนะกระแหนผมสักทีเถอะน่า...”ชเว ซีวอนชักสีหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียด “...ไม่ว่ายังไงคืนนี้เราก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“เรารู้กันทุกเรื่องอยู่แล้ว ผมไม่เห็นความจำเป็น”
“แต่ผมจะคุย...”ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม บีบท่อนแขนของอีกคนจนอีกฝ่ายถึงกับนิ่วหน้า “...ผมทนไม่ได้หรอกนะถ้าหากเราจะหมางเมินใส่กันแบบนี้เรื่อยๆ”
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ ผมว่า...เฮ้ยยยย!!!”
ร่างบางลอยวืดเข้าไปอยู่ในท่อนแขนของอีกฝ่าย อี ฮยอกแจร้องลั่นเมื่อถูกอีกคนแบกขึ้นบ่าแล้วจ้ำอ้าวไปที่สระว่ายน้ำข้างบ้านหลังเล็กที่เขาอาศัยอยู่ ร่างเล็กดิ้นพล่านในอ้อมแขนของคนที่ตัวสูงกว่า ส่งสายตาขัดใจให้เป็นระยะเมื่ออีกคนไม่มีทีท่าว่าจะยอมวางเขาลงแต่อย่างไร ตรงกันข้าม อ้อมแขนนั้นกลับรัดแน่นขึ้นก่อนที่จะคาดการณ์ได้ว่าอีกคนจะทำเช่นไร ทั้งร่างก็ลอยวืดจมลงไปในสระกว้าง ฮยอกแจกระสะดุ้งก่อนจะกระเสือกกระสนว่ายน้ำมาเกาะข้างขอบสระ ช้อนดวงตาเขียวปั๊ดมองคนที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างสระ
“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ยซีวอน!!?”
ชเว ซีวอนกลั้นยิ้มอย่างสุดกำลัง ก่อนจะก้มลงแล้วดึงร่างของอีกคนขึ้นมานั่งข้างสระ อากาศหนาวยามค่ำคืนประกอบกับเนื้อตัวที่เปียกโชกทำเอาอี ฮยอกแจกอดตัวเองสั่นหงึกหงัก เสื้อคลุมกันความหนาวที่อีกฝ่ายสวมอยู่ถูกวางลงบนบ่าบอบบาง ดวงตาสีอำพันช้อนมองอีกคนอย่างฉงน ร่างสูงดึงอีกคนเข้าไปไว้ในวงแขนจนจมมิดทั้งร่าง
“ค่อยเหมือนฮยอกแจที่ผมรู้จักหน่อย”
“หือ?”
“ผมเกลียดความเย็นชานะฮยอกแจ...”ร่างสูงหลุบตามองคนที่อยู่ในวงแขนอย่างอ่อนหวาน “...เพราะมันทำให้ผมหนาว หนาวมาก โดยเฉพาะในเมื่อมันเกิดมาจากคุณ ผมยิ่งหนาวเป็นเท่าทวีเลยแหละ”
“มันไม่ได้เกิดจากผมหรอก นั่นเพราะตัวคุณต่างหาก...คุณเองก็รู้ดีแก่ใจไม่ใช่เหรอฮะ”ฮยอกแจเอ่ยอย่างเฉยเมย หากก็ยอมเบียดตัวเข้าหาอกอุ่นๆนั่น เพราะความหนาวหรอกนะ ไม่ได้มีอะไรเป็นอื่น
“ฮยอกแจ...”ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่วเบา กระซิบถามอย่างโศกเศร้า “...คนเราเลือกโชคชะตาของตัวเองได้ด้วยเหรอครับ เลือกความรู้สึกที่จะเกิดขึ้น เลือกหัวใจของตัวเอง เลือกอนาคตของตัวเองได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ บางสิ่งที่เราไม่ได้อยากให้เกิดขึ้นเลย...แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ แล้วจะให้ผมทำยังไง”
“...”
“ถ้าผมสามารถเลือกที่จะเกิดมาโดยไม่มีข้อผูกมัดที่พ่อแม่สร้างไว้...ก็คงจะดี ถ้าหากผมสามารถเลือกไม่ให้เธอคนนั้นรักผมได้...มันก็คงจะดี และถามผมเลือกที่จะเป็นปถุชนคนธรรมดาที่สามารถกอดคุณไว้อย่างนี้ได้ตลอดไป...มันก็คงจะดีไม่ใช่เหรอฮะ”
“คุณไม่คิดว่านี่จะเป็นเหมือนคำแก้ตัวสำหรับผมเหรอครับ”ฮยอกแจถามเสียงสั่น ไม่รู้เพราะความหนาวหรือว่าอะไร
“ผมอาจจะแก้ตัว...”ซีวอนซบดวงหน้าลงกับบ่าบอบบางของอีกฝ่ายอย่างอ่อนแรง “...ไม่สิ ผมเองก็แก้ตัวมาโดยตลอด จนบางครั้งก็นึกสมเพชตัวเองไม่ได้ ทำไมผมถึงทำได้แค่แก้ตัว แต่กลับแก้ไขอะไรไม่ได้เลย เพราะถ้าหากปล่อยคุณไป...ผมไม่อยากขาดใจทั้งเป็น”
“คนเห็นแก่ตัว...”มือที่เกาะท่อนแขนของอีกฝ่ายกำแน่น จิกเล็บลงบนท่อนแขนแข็งแรง ฮยอกแจไม่ได้เป็นอะไรเลย...แค่หนาวจนใจสั่นเท่านั้นเอง
“ใช่...”ซีวอนพยักหน้า ขณะที่รัดร่างของอีกฝ่ายแนบแน่นขึ้น “...ความรักทำให้เราเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจฮยอกแจ ทั้งๆที่มองเห็นทางที่ถูก แต่เราก็เลือกที่จะเดินผิดทาง เพียงเพื่อยื้อความรักนั้นให้อยู่กับเราได้นานที่สุด จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเรากำลังจะไม่เหลืออะไรเลย ไม่เหลือแม้...หัวใจของคุณ"
“ไม่หรอก...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเรียบ เบือนหน้ามองเงาที่สะท้อนดวงหน้าของตนเอง “...ส่วนลึกในใจของผม...สัมผัสได้เด่นชัดว่า...อึนฮยอกยังจำ ยังจำในสิ่งที่เรามีแก่กัน ไม่อย่างนั้นมันก็คงจะไม่มี...ความเจ็บปวด”
“ฮยอกแจ...”ชเว ซีวอนคลายวงแขน ก้มมองคนในอ้อมกอดให้ถนัดตา หากแววตาเจ็บปวดเมื่อครู่กลับกลายเป็นราบเรียบ นิ่งประดุจสายน้ำที่ไม่มีใครล่วงรู้...ว่าลึกลงไปมันจะเชี่ยวกรากขนาดไหน มืออุ่นประคองดวงหน้าละมุน แตะเบาบนดวงตาที่ทำให้เขาหลงใหล “...รู้ไหมว่าผมรักคุณมากขนาดไหน”
“อาจจะมากเท่าความเห็นแก่ตัว...”ฮยอกแจหลับตาลง แย้มรอยยิ้มออกมาอย่างเหยียดเยาะ “...มากเท่าความแค้นของผม”
“ผมดีใจ...”
“หืม?”
“...ถ้ายังแค้นก็แปลว่าคุณยังมีความรู้สึก...”ชเว ซีวอนเอาหน้าผากแตะเบาที่หน้าผากขาวนวลของอีกฝ่าย จ้องลึกลงไปในดวงตาสีอำพันเข้ม “...ถ้ายังมีความรู้สึก ก็แปลว่าคุณยังรักผมอยู่”
คราวนี้ฮยอกแจถึงขึ้นทุบปั่กเข้าที่บ่าของอีกฝ่ายโดยแรง
“หลงตัวเอง!”
“ผมว่าผมหลงรักคุณมากกว่านะ...”จมูกโด่งกดที่แก้มนิ่มอย่างชอบใจ ก่อนจะกอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย “...คืนนี้ให้ผมค้างด้วยเถอะ รับรองนะว่าจะนอนเฉยๆ ไม่ทำอะไรคุณมากกว่ากอด”
“ผมไม่ชอบนอนกอดสามีของชาวบ้าน”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเขียว
“คุณนี่ชอบทำให้เสียบรรยากาศเรื่อยเลย...”ซีวอนบีบจมูกคนรักเบาๆ ก่อนจะแย้มรอยยิ้มอ่อนโยน “...งั้นคืนนี้ผมขอแค่อย่างเดียว”
ฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะชะงักเมื่ออีกคนก้มหน้าลงมาแนบชิด ริมฝีปากหยักแนบชิดที่เรียวปากอิ่มก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้าชิมความหวาน ฮยอกแจลอบถอนหาใจกับตัวเองเบาๆเมื่อรสลิ้นนี้ยังดื้อรั้นและเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน แต่เห็นกับว่าพระจันทร์คืนนี้ที่ทอประกายสวยนัก
...แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ชเว ซีวอน
**
แสงไฟนวลๆที่ส่องผ่านม่านตามานานเพิ่งจะมีผล โจ คยูฮยอนลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพแรกที่เห็นคือห้องสุดหรูที่ไม่คุ้นเคย ความปวดหนึบที่ศีรษะทำเอาร่างสูงต้องสะบัดศีรษะแรงๆเพื่อไล่มันออกไป หากกลับกลายเป็นว่ามีมือๆหนึ่งเอื้อมมาแตะเบาที่บ่ากว้าง คยูฮยอนกระพริบตาเพื่อนปรับโฟกัสให้ม่านตาตัวเอง ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นดวงหน้าอ่อนหวานแสนละมุนของอี ทงเฮที่กำลังยืนค้ำหัวเขาอยู่
“นอนอีกหน่อยก็ได้นะคยูฮยอน...”ทงเฮเอ่ยเสียงอ่อนหวาน แย้มรอยยิ้มจางๆที่ริมฝีปาก “...นายดื่มมากไปหน่อย ต้องพักเยอะๆ เดี๋ยวฉันจะไปชงน้ำมะนาวมาให้”
“ผม...”ดวงตาสีดำมองไปลอบๆตัว ก่อนถามเสียงผะแผ่ว “...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไม”
“เอาเป็นว่า...”ทงเฮทำท่าครุ่นคิดอย่างน่ารัก ก่อนแย้มรอยยิ้มให้เล็กน้อย “...ฉันปวดท้องเลยต้องไปเข้าห้องน้ำที่ผับนั่น แล้วบังเอิญเจอเจ้าชายนิทราคนนึงกำลังสลบไสลคาส้วมอยู่ก็แล้วกันนะ”
‘เจ้าชายนิทรา’แก้มเรื่อสีในทันควัน น่าอาย...น่าอายอย่างที่สุดที่ให้คนตรงหน้าได้เห็นสภาพเช่นนั้น อี ทงเฮมองสีหน้าของอีกฝ่ายแล้วลอบหัวเราะกับตัวเองเบาๆ คยูฮยอนหนอ...ช่างเป็นผู้ชายที่น่าสงสารจริงๆ
“แล้ว...”คยูฮยอนเบือนหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย ถามเสียงอุบอิบ “...ฮยอกแจล่ะครับ เขามากับผมนี่”
“ฮยอกแจน่ะเหรอ...”อี ทงเฮชักสีหน้าแปลกใจในทันควัน ก่อนจะทำท่าครุ่นคิด “...แปลก ฉันไม่เห็นเขาเลยนะ หรือว่าเพราะฉันรีบร้อนพานายไปรักษามากไปหน่อยเลยไม่ได้สนใจเขา”
“อ่า...”คราวนี้คยูฮยอนถึงขั้นกุมขมับ ครางออกมาเสียงอ่อย “...แบบนี้พี่ซีวอนฆ่าผมตายแน่”
“ถ้าอย่างนั้นนายพักที่คอนโดฉันก่อนก็แล้วกันนะ...”ทงเฮเอ่ยเสียงหวาน พร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ “...แล้วฉันจะไปส่งที่ผับนั่น รถนายก็คงจะจอดไว้ที่เดิมนั่นแหละ ไม่หนีไปไหนหรอก”
“ฮะ...ขอบคุณมากครับ เอ๋?” คยูฮยอนดีดตัวขึ้นมาอีกทีเมื่อสำนึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เจ้าตัวทำตาเหลือกแล้วถามเสียงเบาราวละเมอ “...คอนโด...คุณ?”
“อ่าห๊ะ...”ทงเฮพยักหน้า ก่อนจะแย้มรอยยิ้ม “...และนายเองก็กำลังนอนอยู่บนเตียงของฉันด้วย”
คราวนี้ชายหนุ่มถึงกับรีบลุกขึ้นนั่ง มองเตียงนอนสีหวานที่ประดับอย่างเรียบง่ายเจือกลิ่นหอมอ่อนๆของเจ้าของห้อง แถมทั่วทั้งห้องยังตกแต่งอย่างหรูหรามีระดับ และเต็มไปด้วยของใช้ส่วนตัวของเจ้าของห้อง คยูฮยอนรู้สึกตาลายอีกครั้ง ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเคยเข้าห้องสาว...เอ๋ย...เคะเป็นครั้งแรก แถมยังได้นอนอยู่บนเตียงของอีกฝ่ายอีกต่างหาก
อี ทงเฮยื่นเครื่องดื่มให้เขาพร้อมรอยยิ้มขำขัน สีหน้าของชายหนุ่มยามนี้มันช่างน่ารักนัก คยูฮยอนยิ้มเก้อขณะที่รับมาจิบ ความเปรี้ยวของน้ำมะนาวทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก ก่อนที่ร่างสูงจะทำหน้าฉงนเมื่อเห็นอีกคนหอบเครื่องนอนไว้เต็มสองมือ
“คุณกำลังจะทำอะไรครับ”
“ผมก็กำลังจะไปนอนบนโซฟาที่ห้องรับแขกน่ะสิครับ...”ทงเฮตอบด้วยสีหน้าใสซื่อ เขาพอจะรู้หรอกว่าชายหนุ่มจะมีปฏิกิริยาเช่นไร “...คุณทำตัวตามสบายเถะ เตียงนี้ผมยกให้คุณนะ”
“พูดอะไรบ้าๆ...”คยูฮยอนร้องลั่น เอ่ยเสียงอ่อย “...คุณเป็นเจ้าของห้องแล้วจะมายกเตียงให้ผมได้ยังไง คุณนอนที่เตียงนี้เถอะ เดี๋ยวผมจะไปนอนบนโซฟาเอง”
ร่างสูงเอ่ยพร้อมหยัดตัวขึ้นยืน หากอาการวิงเวียนอันหนักอึ้งก็จู่โจมจนเขาเซถลา ทำให้อีกคนต้องทิ้งข้าวของของตนเองเพื่อเข้ามาอ้าแขนรับ หัวใจของคยูฮยอนเต้นถี่รัว นวลแก้มของร่างบางอยู่ใกล้จนแทบจะแนบกับริมฝีปากของเขาได้เลยกระมัง อี ทงเฮเบือนหน้ามามองชายหนุ่มแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“อาการแบบนี้จะเดินไปห้องรับแขกไหวอย่างนั้นเหรอครับ”
“เอ่อ...”แก้มขาวของชายหนุ่มขึ้นสีเรื่อเหมือนเป็นไข้ ทงเฮหัวเราะเบาๆก่อนจะดันอีกฝ่ายลงนอนแนบเตียงอีกครั้ง
“ถ้าหากคุณไม่อยากให้ผมไปล่ะก็...”ร่างบางทำตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้าวขึ้นเตียงโดยที่อีกคนไม่ทันได้ทักท้วงอะไรทั้งนั้น “...ผมจะนอนอยู่ตรงนี้ก็ได้”
คราวนี้คยูฮยอนถึงกับหน้าขึ้นสีจัด ร่างเล็กๆเริ่มเบียดเข้ามาและซบอยู่ที่ช่วงบ่าของเขา ร่างสูงเอ่ยเสียงตะกุกตะกักขณะที่เอาหมอนข้างมาวางไว้กั้นกลางระหว่างคนสองคน
“ผมว่ามันไม่ดีมั้งครับ”
“แล้วคุณจะทำอะไรผมอย่างนั้นเหรอฮะ”ทงเฮถามพร้อมยิ้มพราย พอเห็นสีหน้าเหวอๆของอีกฝ่าย เจ้าตัวก็เอานิ้วจิ้มไปที่หน้าผากขาวของคยูฮยอน “...อาการของคุณตอนนี้ยกขายังไม่ขึ้นเลย ผมไม่ต้องกลัวหรอกครับ”
คยูฮยอนฮยอนเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ทั้งเขินทั้งเคือง อีกคนทำเหมือนดูถูกเขายิ่งนัก ไม่ว่าผู้ชายคนไหนเวลาที่มีคนรักอยู่ใกล้ๆก็เหมือนน้ำมันใกล้กองไฟ หากไม่ได้แตะต้องเลยก็ดูจะเสียเชิงไปหน่อย ดวงตาคมมองดวงหน้าหวานๆที่แย้มรอยยิ้มพรายของอีกฝ่าย ทงเฮกำลังหลับตาลง กลิ่นหอมอ่อนๆของคนที่เพิ่งอาบน้ำทำเอาเขาเจียนคลั่ง ไหนเจ้าตัวจะยังอยู่ในชุดนอนตัวโคร่งนั่นอีกเล่า แต่ว่า...
ภาพคู่ของอีกฝ่ายกับใครบางคนบนหัวเตียง มันก็เหมือนน้ำเย็นจัดที่ราดกองเพลิง ไอร้อนยังคุกกรุ่น...แต่ไม่มีไฟแล้ว
ทงเฮรู้สึกเหมือนเบาะข้างเตียงพองลมขึ้น ก่อนจะปรือตามองร่างสูงที่คลานลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบ แล้วดึงเอาเครื่องนอนที่เขาเพิ่งจะทิ้งกองกับพื้นมาห่มกาย ดวงตาสีสนิมมีแววแปลกใจอยู่วูบหนึ่ง เขาชะโงกหน้าลงไปก็เจอรอยยิ้มสดใสของอีกฝ่าย แค่นี้มันก็ทำให้ผู้บริหารแห่งโรสมาร์ครู้สึกผิดถนัด เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับคนที่นอนอยู่ข้างเตียงนี่...
...และเขา...คือผู้สมรู้ร่วมคิด
**
“ทำไมหัวหน้าถึงไม่ยอมให้ผมออกแบบงานประกวดคราวนี้ล่ะครับ!!?”
เสียงแหลมๆของควอน จียงดังลั่นมาตามสาย อี ฮยอกแจก็พอจะนึกภาพดวงหน้าของอีกฝ่ายออกเลยล่ะว่าต้องโกรธจนมาสคาร่ากระตุกอีกแน่
“ก็ฉันอยากให้นายทำงานตำแหน่งอื่น...”
ฮยอกแจเอ่ยเสียงอ่อน เดาได้เลยว่าตอนนี้จียงต้องดิ้นพล่านๆเพราะความขัดใจอยู่อย่างแน่นอน
“ได้ไง!? หรือว่าหัวหน้าไม่เชื่อใจในฝีมือของผมแล้ว!? คิดว่าผมจะทำงานออกมาได้ไม่ดีเท่าเจ้า...!!...”เสียงนั้นเงียบไป ก่อนจะมีสียงของแทยังแทรกเข้ามาเหมือนเอือมระอา
“ชเว ซึงฮยอน...”
“เออ...นั่นแหละ!! นี่เป็นโอกาสที่ผมจะได้แก้แค้นในฐานะนักออกแบบเลยนะหัวหน้า~!! คุณฮยอกแจทำกับผมแบบนี้ได้ไง!? ไม่ย้อมมมมมมมมม!!!”
ฮยอกแจเอาโทรศัพท์ออกห่างหู ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย แล้วเอ่ยเสียงเข้มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“แล้วนายรู้รสนิยมของคนเกาหลีไหมล่ะ”
“เอ๋?”
“นายรู้ไหมว่าประเทศเกาหลีเป็นพวกชาตินิยม...แล้วนายที่เกิดและเติบโตที่แอลเอจะรู้บ้างไหมว่าเครื่องประดับแบบไหนที่ถูกใจคนเกาหลี...”
“ก็...”คราวนี้เสียงของจียงอ่อนยวบเหมือนโดนรีดพิษ “...ผมจะพยายาม ขอแค่สวยๆงามๆมันก็น่าจะผ่านได้ไม่ใช่เหรอครับ”
“ฉันไม่ต้องการแค่ความสวยงามหรอกนะ...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาสีอำพันครานี้วาวโรจน์อย่างที่หากมีคนมาเห็นเป็นต้องผวา “...แต่ฉันต้องการชัยชนะ ความอัปยศที่ไลอ้อนจิวเวอร์รี่จะได้รับ และกรรมการทุกคนที่ร่วมกันตัดสินในงานประกวดก็คือคนเกาหลี ฉันต้องการงานที่เป็นเกาหลี ไม่ใช่อัญมณีที่งดงามแต่หากหาความเป็นเอกลักษณ์ของเกาหลีไม่ได้เลย...”
“หัวหน้า~”
“งานของนายฉันเตรียมไว้แล้ว นายเพิ่งจะมาประเทศนี้เป็นครั้งแรกๆ ฉันอยากให้นายได้เรียนรู้...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ่อนลง “...ศึกษาความเป็นเอเชียให้มากกว่านี้ก่อนนะจียง ไม่ว่ายังไงนายก็คือมือหนึ่งของโรสมาร์ค”
“ครับ...”ควอน จียงรับคำเสียงอ่อย “...ผมจะพยายามเพื่อโรสมาร์ค”
“นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงนุ่มอย่างชอบใจ “...นายคอยดูแบบที่ฉันจะส่งให้ แล้วเอาความเป็นตะวันตกเข้าไปประสาน ตกแต่งออกมาให้ได้งดงามกว่าของต้นแบบ นี่คือหน้าที่ของนายในการประกวดครั้งนี้”
“แล้วแบบของหัวหน้า...หัวหน้าจะส่งมาให้ผมเมื่อไหร่ครับ”
“ไม่เร็ว...”ฮยอกแจแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กับความคิดของตัวเอง “...แต่ก็ไม่ช้า”
ร่างบางไม่ปล่อยให้ควอน จียงซักถามอะไรเพิ่มเติม เจ้าตัวปิดโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกมาจากข้างตึกของไลอ้อนจิวเวอร์รี่ ดวงตาคู่สวยมีแววฉงนเมื่อสังเกตเห็นร่างของหญิงสาวที่กำลังทำท่าทีลุกลี้ลุกลนกับชายวัยฉกรรจ์อีกสองคน ก่อนที่หนึ่งในสองคนนั้นจะผลักร่างของเลขาสาวอย่างแรงจนเซไปปะทะกับข้างตึก จีฮยอนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อมองอีกสองคนที่เดินจากไป
“คุณจีฮยอน?...”ฮยอกแจเรียกเสียงเบา หากทำเอาอีกคนสะดุ้งเฮือก หันมามองเขาตาขวาง “...สองคนนั้นเป็นใครกันหรือครับ”
“มันไม่ใช่เรื่องของแก!!”หญิงสาวกรีดเสียงใส่
ฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนที่เรียวปากจะบิดเป็นรอยยิ้มเหยียดเยาะอย่างเห็นได้ชัด
“แหม~ ผมก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะครับ แต่ห่วงกลัวว่าสองคนนั่นจะทำอันตรายกับคนในบริษัทได้ ก็ท่าทางเหมือนฆ่าคนมาแล้วกี่ศพล่ะ ยน่าจะเรียกยามมาช่วยดูแลนะ”
“ไม่ต้องไปเรียกใครทั้งนั้น!! แกอย่าพูดบ้าๆนะ!”
“นั่นคือความจริงครับ...”ฮยอกแจยิ้มอย่างร่าเริง ก่อนยกมือขึ้นคร่อมร่างของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้หนีไปไหน ดวงตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตากราดเกรี้ยวของหญิงสาว “...ให้ผมบอกซีวอนให้ไหม เห็นคนน่าสงสัยปวนเปี้ยนอยู่แถวบริษัทก็คงจะต้องมีมาตรการอะไรจัดการสักหน่อย เพื่อความปลอดภัยของพนักงานทุกคน”
“อย่านะ!! อย่าบอกท่านประธานเชียวนะ! สัญญากับฉันสิ!!”
หญิงสาวผวาเกาะเขาเหมือนอ้อนวอน ท่าทีที่ไม่เคยเห็นทำเอาฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะเผยอรอยยิ้มเมื่อเดาได้ถึงอะไรบางอย่างออก ฮยอกแจเชยคางของอีกฝ่ายขึ้น ก่อนกระซิบเสียงเบา
“ถ้าอย่างนั้น เห็นทีเราต้องคุยกันสักหน่อยแล้วล่ะฮเยอิน...”
“...เผื่อจะได้ทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนค่าตอบแทนอะไรกันสักเล็กน้อย”
**
“คุณคยูฮยอน...”ฮยอกแจเรียกเสียงหวาน เมื่อใครบางคนก้าวลงจากรถสีดำขลับของตนเอง คยูฮยอนชะงักเมื่ออีกคนเดินเข้ามาใกล้ ฮยอกแจเอื้อมมือมาแตะเบาที่ดวงหน้าคมหวานอย่างอ่อนโยน ขณะที่ดวงตานั้นมีแววตัดพ้อเล็กน้อย
“เมื่อคืนคุณหายไปไหนมาครับ ทำไมปล่อยให้ผมต้องนั่งดื่มอยู่คนเดียว...แล้ว...”ยอกแจมองสำรวจอีกฝ่ายที่ปั้นหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “...เมื่อคืนคุณพักที่ไหนครับเนี่ย”
“คือ...”คยูฮยอนดึงมือแสนซุกซนของอีกคนออกจากแก้มของตนเอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “...ผมไปพักบ้านคนรู้จักมาน่ะครับ ขอโทษด้วยที่ทิ้งคุณไว้คนเดียวในที่แบบนั้น”
“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงอ่อน ก่อนเอื้อมมือมากุมมือของอีกฝ่ายหลวมๆ ช้อนตามองอย่างห่วงใย “...เมื่อคืนผมเป็นห่วงคุณมากเลยรู้ตัวไหมครับ”
“ครับ”คยูฮยอนพยายามชักมือกลับ หากอีกคนก็กำแน่น จนร่างสูงต้องเอ่ยเสียงเข้ม “...พี่ซีวอนกำลังมองอยู่ตรงระเบียง ผมว่าคุณปล่อยมือผมก่อนที่จะมีเรื่องจะดีกว่านะฮะ”
ฮยอกแจปล่อยมือจากอีกคนอย่างเสียไม่ได้ เรียวปากอิ่มกระตุกเป็นรอยยิ้มบาง “คุณกลัวพี่ชายคุณขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”
“ผมแค่ไม่อยากมีปัญหากับเขาเท่านั้นเอง”คยูฮยอนเอ่ยเสียงนิ่ง
“อ่า...”ฮยอกแจพยักหน้า ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมรอยยิ้มประหลาด “...อย่างนี้นี่เอง”
“...”คยูฮยอนปั้นหน้าไม่ถูก ทุกวันนี้เขาไม่รู้เลยว่าจะต้องทำตัวยังไงเมื่ออยู่กับอีกฝ่ายสองต่อสอง ฮยอกแจโคลงหัวพร้อมรอยยิ้ม
“งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อน ขอโทษนะครับที่ทำให้อึดอัดมานาน...อ๊ะ!!”ร่างบางที่หมุนตัวกลับเซหวืด ทำเอาคนที่อยู่ใกล้ผวารับแทบไม่ทัน ไม่เช่นนั้นอี ฮยอกแจอาจจะล้มหัวโหม่งพื้นก็เป็นได้ ร่างบางที่อยู่ในวงแขนอีกฝ่ายหลุบตามองฝ่ามือที่รวบเอวเขาไว้อย่างสมใจ ก่อนจะช้อนดวงตาอ่อนหวานขึ้นมองอีกคน ไม่ทันได้ตั้งตัว...โจ คยูฮยอนก็ถูกสัมผัสที่แก้มแผ่วเบา
“ขอบคุณครับ”
แก้มใสของคนหนุ่มขึ้นสีเรื่อ เมื่ออีกคนผละจากไปอย่างนุ่มนวล และดูสุภาพขึ้นเยอะ ฮยอกแจช้อนดวงตาขึ้นมองคนที่ยืนมองเหตุการณ์นั้นอย่างคุกกรุ่นทีริมระเบียง เจ้าตัวโบกมือให้อย่างร่าเริงก่อนจะเดินกลับที่พักของตน
คยูฮยอนพอได้สติก็มองอีกฝ่ายจนลับตา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตัวเองที่หายกลับเข้าไปในตัวบ้าน ร่างสูงพึมพำกับตัวเองเสียงเหนื่อยอ่อน
“งานงอกแน่ๆ คยูฮยอนเอ๋ย~”
ไม่ว่ายังไง เขาคงต้องอยู่ตอบคำถามพี่ชายตัวเองอีกยาวแน่ๆ
**
กิจกรรมที่มหาลัยมันเยอะไปนิส - -* แต่ต่อไปจะพยายามยามเรื่อยๆนะฮับ =..=/ ตอนนั้นทุกคนบอกว่าฮยอกแจมันเริ่มจะซอฟลงละ ซึ่งก็คงจะเป็นเยี่ยงนั้นจริงๆ -___-
ความเป็นไรเตอร์มันพิการไปเพราะว่าบังเอิญพลอตฟิคมันหายเกลี้ยงตั้งแต่ตอนรับน้องเนี่ยแหละ TwT
ตอนนี้ฮยอกแจเองก็ยังไม่กลับมาร้ายอย่างสมบูรณ์แบบด้วย - -* ก็นะ ต่อจากนี้จะเป็นการแก้แค้นที่ไม่ค่อยใช้กำลังแระ
ส่วนที่ว่าตอนนี้ไม่ถูกใจใครหรือมันซอฟไปก็ขอโทษด้วยนะฮับ TwT ไรเตอร์กำลังพยายามรื้อฟื้นความเป็นไรเตอร์ให้มันกลับมา เพื่อเนื้อเรื่องที่ต้องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่ยากจังเลย แง้ๆๆ
(พี่นันช่วยหนูล่วย TT-TT)
แต่ไม่ว่ายังไงเรอตร์จะพยายามนะฮับ = =!! ช่วยเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะฮับ เผื่อความเป็นไรเตอร์ของเจจะคัมแบค -..- เพราะตอนนี้บอกตามตรงว่า ต่อฟิคยากมากกกกก TTOTT
บะบาย (เรื่องนี้จะพยายามอัพอาทิตย์ละครั้งนะครับ)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
วอนรักฮยอกมากเลยสินะ ระวัง หิหิ -.-
ฮยอกเริ่มเอาคืนแล้วใช่ปะ
อยากรู้จริงๆว่าจะเป็นงัย
ฮยอกแจ แรงทุกตอน ฮ่าๆๆๆสนุกอ่ะ
สงสารกี้มากถ้าทำอย่างนั้นอ่ะ!
ขอโหวตให้เป็น เมะขวัญใจ ประจำเรื่องนี้เลย ฮ่าฮ่า ก็ทั้งวอน ทั้งบอม ดูจะชอบทำร้ายจิตใจเคะกันนี่หน่า
แต่คยูเหมือนจะเป็นเมะที่น่าเห็นใจที่สุดเลยนะ.. โถๆๆ โดนเค้าหลอกใช้สารพัดเลย TT
ส่วนตัวไม่อยากให้ฮยอกใช้คยูเป็นเครื่องมือเลย เรารู้สึกว่าคยูเป็นคนดีจริงๆ อ่ะ
ทงเฮก็เริ่มรู้สึกอย่างนั้นแล้วเหมือนกัน
ส่วนตาวอน.. หึหึ ถ้ายังไม่พัฒนาก็จงโดนโขกสับต่อไปเถอะ พ่อคู้นนนนน
ยังคงหมั่นไส้วอนอยู่เหมือนเดิม จะจับปลาสองมืออีกนานแค่ไหนกันฮะ
แต่สงสัยรักมากต้องเจ็บมากแน่ๆ
เป็นคนดีอยู่คนเดียวทั้งเรื่อง
คยูเอ๋ยเจ็บหนักชัวร์ๆ ใสซื่อแบบนี้
ตอนนี้แต่งดีมากๆเลยนะ พี่รู้สึกว่าฟิวมันกลับมาแล้ว
แบบนี้สิถึงจะได้ฟิวอีฮยอกแจจิงๆ เก่งมากจ๊า เชื่อมความรู้สึกกลับมาได้เป๊ะเลย^^
ต่อไปก็ค่อยๆแต่ง ค่อยๆดึงพล็อตกลับมานะ พล็อตที่วางไว้มันสุดยอดแล้วล่ะ
จะรออ่านต่อนะจ๊า เป็นกำลังใจให้เสมอ โทรมาได้เสมอเช่นกัน ๕๕๕๕
ปล.ควอนจียงอย่าน้อยใจเจ้านายเลย เดี๋ยวส่งซึงฮยอนไปปลอบ(?) กร้ากกกกกก
ปล.อีกที กราบคุณคยู คนดีเหลือใจ ๕๕๕๕๕
ติดตามนะคะ...^^
กลับมาก็สนุกเหมือนเดิม
ยิ่งเรื่องดำเนินไป
ยิ่งสนุกและตื่นเต้นไปกับแผนฮยอกแจ
ขอให้แก้แค้นสำเร็จน้า
ตกลงบอมชอบอึนหรอ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ คิดถึงไรเตอร์มากๆเลยค่ะ
เหนเรื่องนี้อัพตอนแรกนึกวา่ตัวเองตาฝาด 555
แต่ก็ดีใจมากจริงๆค่ะที่เหนเรื่องนี้อัพ อิอิ
ฮยอกแจ! สุดยอดมากกกกกกกก~~~
ยั่วสะเด็ดจิงๆ เคะสมัยใหม่มันต้องแบบนี้สิ!
สุดยอดไปเลย... เราว่าแบบนี้ก็ดีนะค่ะ
แรงแบบมีชั้นเชิง 5555
ดูเหมือนวอนจะรักฮยอกมากจริงๆนะเนี่ย
พูดๆไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะ..
แต่ก็นะ... บอมฮยอกหวานมากค่ะ 555
ชอบๆๆๆ
ยังไงก็สู้ๆนะค่ะ เปนกำลังใจให้!!
หวังว่าจะได้อ่านตอนหน้าไวๆ
แล้วก็แอบเปนกำลังใจให้คยูฮยอนด้วย 555
ไรเตอร์าูสู้ๆ่ค่ะ!
ส่วนคิบิมกับอึนฮยอกเข้าใจกันแล้ว
แต่สงสารคยูเฮไม่รู้คุณฮยอกจะแกล้งอะไรอีก
คยูน่ารักจริงไรจริง อะไรจะคนดีศรีประเสริฐ
ฮยอกยั่วก็ยังห้ามใจได้อีก
จะรอดูว่าจะเผ็ด แสบ ขนาดไหนนะ
แต่ว่าที่ฮยอกงอนกับวอน ถึงมันเป้นแผน แต่มัน็คือความจริงนี่นา
วอนเอ๊ย เห้นแก่ตัวจริงๆ ไหนจะ เมียและ ลูก ไหนจะฮยอกแจ
เลือกซักที เฮ้อ จะหวังเอาหมดทุกอย่างได้ไง
วอนจ๋าาา พิษรักเเรงหึงระวัง แม่กุหลาบแดงจะแผลงริษ หึหึ
เตรียมตัวเลย
มาที่คยูเฮ มันรั่มปั่มปัมกันเลยค่ะ 555+
สู้สู้นะค่ะไรเตอร์