|| Short Fiction TVXQ! -YUNHO- Seme & Uke ||

ลำดับตอนที่ #4 : Special ; Latte' Coffee Cafe -END-

Special SF ; Latte' Coffee Cafe -END-

Pairing ; Kibum X Donghae

Genre ; Romance

Rate ; PG – 13

Note ; รับเครื่องดื่มอุ่นๆสักถ้วยไหมครับ? (:

Song ; Imagine By CN Blue

Theme ;   :)  Shalunla

ท่ามกลางผู้คนมากมาย...

ท่ามกลางคู่รักหลายคู่ที่เดินจับมือกันอย่างมีความสุข

ท่ามกลางหิมะสีขาวบริสุทธิ์ที่เพิ่งจะหายตกไปเมื่อครู่    

ก็ยังมี...ร่างเล็กๆของผู้ชายคนหนึ่งเดิมย่ำหิมะก้าวเท้าไปเอื่อยๆ... เพียงคนเดียว

ลีดงเฮกระชับเสื้อโค้ตตัวยาวที่สวมมาเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย สองมือสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ พลางรีบสาวเท้าเดินหาที่อุ่นๆสำหรับนั่งพักสักครู่เมื่อรู้สึกถึงความเย็นของอากาศที่ดูเหมือนจะเย็นลงเรื่อยๆ

ใบหน้าหวานยกยิ้มจางๆเมื่อสายตาเหลือบมองไปเห็นร้านกาแฟร้านเล็กดูอบอุ่นริมหัวมุมถนน ขาคู่เล็กรีบก้าวเดินเร็วขึ้น

มือบางผลักบานประตูไม้ที่ตกแต่งเรียบง่ายเข้าไป เพียงเดินเข้าไปในร้านได้ก้าวเดียว กลิ่นหอมของกาแฟก็ลอยเตะจมูกเล็กซะแล้ว

นัยน์ตากลมมองไปทั่วๆร้านเล็กอย่างตื่นเต้น  ร้านที่สร้างขึ้นด้วยไม้ทั้งหลังพร้อมกับตกแต่งในโทนสีครีมกับน้ำตาลอ่อนดูอบอุ่นสบายตา ข้าวของในร้านดูน่ารักจนคนตัวเล็กอดจะมองอย่างมีความสุขไม่ได้    ยิ่งได้กลิ่มหอมๆของกาแฟยิ่งทำให้ดงเฮยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้ไม่ยาก....

ก่อนที่จะมีเสียงทุ้มๆของใครสักคนดังเข้ามากระทบโสตประสาทเขาซะก่อน

“อากาศหนาวๆแบบนี้ จะรับเครื่องดื่มอุ่นๆซักถ้วยไหมครับ?” ร่างเล็กหันไปหาที่มาของเสียงที่ยืนส่งยิ้มอบอุ่นที่เคาน์เตอร์ร้าน..

อาจเป็นความโชคดีหรืออะไรซักอย่างที่ตอนนี้ในร้านมีแค่เขาคนเป็นลูกค้าเพียงคนเดียว

เสียงหวานเอ่ยตอบชายหนุ่มอีกคนที่ยืนส่งยิ้มให้เค้าอยู่

น่าแปลก..

ทั้งๆที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกแต่เค้ากลับรู้สึกดีๆกับผู้ชายคนนี้ซะแล้ว เหมือนจะถูกชะตาด้วย

“ขอลาเต้ถ้วยหนึ่งฮะ” ดงเฮเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆอย่างน่ารัก

ระหว่างที่ชายหนุ่มที่เค้าถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นกำลังชงกาแฟอยู่นั้น สายตาหวานก็กวาดมองไปทั่วๆร้านอย่างไม่รู้เบื่อ...จนคนที่แอบมองอยู่อดจะอมยิ้มให้กับท่าทีน่ารักราวกับเด็กน้อยของคนตัวเล็กไม่ได้

“ชอบบรรยากาศร้านเหรอครับ?”เสียงทุ่มเอ่ยถาม

“อ่ะ..ฮะ ดูอบอุ่นดี ไม่ทราบว่าใครเป็นคนแต่งร้านเหรอครับ รสนิยมดีใช่เล่นเลย”

“ผมเองแหละครับ เป็นคนออกแบบแล้วก็ดูเรื่องการตกแต่ง เฟอร์นิเจอร์ คุมโทนสีเองทั้งหมด”

ดงเฮเอียงคอน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ ถ้าอย่างนั้นผู้ชายตรงหน้าเค้าเป็นเจ้าของร้านอย่างนั้นเหรอ?

ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเข้าใจในอาการขมวดคิ้วของลูกค้าตัวเล็กก็เอ่ยคลายความสงสัยพร้อมรอยยิ้ม

“ผมเป็นเจ้าของร้านเองล่ะครับ.. คิมคิบอม” ชายคนนั้นยิ้มให้เค้าจนตาคู่เรียวนั้นแทบจะปิดเข้าหากันจนมองเห็นเป็นเส้นตรงอยู่รอมร่อ

“อ่อ.. ผมลีดงเฮฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ร่างเล็กก็ตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆเช่นกัน

หลังจากที่คุยกันได้สักพักเครื่องดื่มร้อนๆก็ถูกเสริฟ์บนโต๊ะเคาน์เตอร์ กลิ่นกาแฟหอมอ่อนๆให้ความรู้สึกผ่อนคลาย

รูปหัวใจ..

ฟองนมสีขาวถูกวาดเป็นรูปหัวใจอยู่บนกาแฟสีน้ำตาลอ่อน ดูสวยงามซะจนเค้าไม่กล้าดื่ม

“ชอบไหมครับ รูปหัวใจ” คิบอมเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยังจดจ้องอยู่กับถ้วยกาแฟสีอ่อน

“ฮะ ชอบ..น่ารักดี”

“ถ้าอย่างนั้น.. วันเสาร์คุณดงเฮว่าไหมครับ? ถ้าว่างมาที่ร้าน แล้วผมจะสอนให้ ดีไหม”

ประกายในตากลมสดใสขึ้นมาในทันใด 

“จริงเหรอฮะ.. ผมมาให้คุณสอนได้จริงๆเหรอ” เสียงหวานที่เอ่ยถามอย่างตื่นเต้นนั้นทำให้คิบอมอดจะเอ็นดูไม่ได้

ผู้ชายอะไรไม่รู้ ....น่ารักชะมัด..

“แน่นอนครับ..แต่ผมว่าคุณดื่มกาแฟก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวมันจะเย็นจนชืดซะหมด”

มือบางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม จรดขอบริมฝีปากลงกับขอบแก้วก่อนจะค่อยๆละเลียดชิมรสหวานอมขมหน่อยๆของกาแฟรสนุ่ม รสชาติติดละมุนอยู่ปลายลิ้น

ฟองนมสีขาวให้ความรู้สึกนุ่มละมุนติด เข้ากันได้ดีกับรสขมหน่อยๆของกาแฟที่กลมกล่อม

อร่อย..

ดงเฮอมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ดื่มกาแฟที่อร่อยแบบนี้

มือบางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง.. จนของเหลวสีน้ำตาลอ่อนในแก้วพร่องลงไปจนเกือบหมด

คิบอมยิ้มบางเมื่อเห็นคราบฟองนมที่ติดอยู่ตรงมุมปากอิ่ม

มือหนาเอื้อมไปหยิบทิชชู่เนื้อนุ่มก่อนจะค่อยๆบรรจงเช็ดให้คนตัวเล็กเบาๆ 

“

มันเปื้อนน่ะครับ..”

“ขะ..ขอบคุณฮะ” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณเบาๆ ใบหน้าน่ารักก้มงุดๆอย่างเขินอาย

ก็..เพิ่งจะรู้ชื่อรู้แซ่กันได้ไม่ทันไรก็... >//////////////////////////////////<

ลีดงเฮเขินน้า

“อ่า..ผมขอตัวก่อนนะฮะ พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ แฮะๆ” เสียงหวานเอ่ยก่อนจะรีบกระวีกระวาดหยิบกระเป๋าสตางค์หาเงินค่าเครื่องดื่มก่อนจะรีบวางบนเคาน์เตอร์ คว้ากระเป๋าคู่ใจแล้วรีบก้าวออกจากร้าน

ก็คนมันเขินอ่า

คิบอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นท่าทีที่ดูเคอะเขินของคนตัวเล็ก เสียงทุ้มเอ่ยไล่หลังคนที่รีบเดินออกไป

“ไว้เจอกันวันเสาร์นะครับ...คุณดงเฮ”

ใบหน้าหวานขึ้นยิ่งขึ้นสีระเรื่อเมื่อได้ยินประโยคจากชายหนุ่ม

เพิ่งเจอกันได้ไม่เท่าไหร่ ก็ทำเค้าเขินไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว อร้ายยย

ขาเล็กๆก้าวเดินห่างจากร้านของคิบอมออกมาเรื่อยๆ ร่างบางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างสุขใจ

อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆจัง.. ><

และแล้ว..วันเสาร์ที่รอคอยก็มาถึง

ลีดงเฮรีบลุกจากที่นอนนุ่ม เดินตรงไปอาบน้ำชำระร่างกายก่อนจะควานหาเสื้อผ้าในตู้มาใส่ คนตัวเล็กเลือกหยิบเสื้อยืดคอวีสีเหลืองอ่อนดูสบายตากับกางเกงยีนส์ฟอกสีเข้ารูปอีกตัว นัยน์ตากลมมองตัวเองในกระจกพลางยิ้มอย่างถูกใจเมื่อสำรวจว่าทุกอย่างดูเป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ มือบางหยิบลิปกลอสสีอ่อนขึ้นทาเบาๆก่อนจะคว้าประเป๋าใบสวยแล้วเดินออกจากห้องนอนไป

ร่างบางหยิบโค้ตตัวยาวเข้าชุดขึ้นสวมก่อนจะปิดประตูบ้านให้เรียบร้อย ขาคู่เล็กเดินเอื่อยๆไปตามทางจนในที่สุดก็มาถึงร้านกาแฟร้านเล็กซึ่งเป็นจุดหมาย

คิ้วเรียวขมวดเมื่อเห็นว่าประตู้ร้านนั้นมีป้ายแขวนว่า ปิดอยู่ แถมยังล๊อคอีกต่างหาก

ไหนบอกว่าให้มาหาที่ร้านไงล่ะ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ซะได้

ร่างบางตัดสินใจทรุดตัวลงนั่งตรงขั้นบันไดหน้าประตู

เผื่อคนๆนั้นอาจจะมาช้า...

ไม่นานนักเสียงเครื่องยนต์รถกับกลิ่นท่อไอเสียที่กระทบประสาทสัมผัสทำให้ดงเฮต้องรีบลุกขึ้นยืนเพื่อเปลี่ยนที่นั่งใหม่

คนบ้าอะไร.. ก็เห็นๆอยู่ว่ามีคนนั่งยังจะเคลื่อนรถมาซะชิดอีก -__________-

เจ้าของรถเลื่อนกระจกข้างลง พร้อมๆกับร่างบางที่เตรียมจะเปิดปากต่อว่าแต่..

เรียวปากอิ่มหุบลงทันทีเมื่อเห็นว่าใครที่นั่งอยู่ภายในรถหรูคันนั้น

ชายหนุ่มส่งยิ้มเอกลักษณ์มาให้คนที่ยืนหน้าเหวออยู่ ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ย

“ขอโทษที่ต้องให้รอนะครับ..ขึ้นรถสิ”

ดงเฮยิ่งงงหนักกว่าเก่า ใบหน้าหวานเอียงน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ ปฏิกิริยาแบบนั้นทำให้คิบอม

ขบขันไม่น้อย ร่างสูงหัวเราะเบาๆก่อนจะเอ่ยต่อ

“รีบขึ้นมาสิครับ.. ผมไม่ได้จะพาไปข่มขืนหรอก”

ร่างบางหน้าแดงกับคำพูดของชายหนุ่ม มือบางเปิดประตูรถออกก่อนพาร่างตัวเองเข้าไปนั่งข้างคนขับ

“คุณคิบอม”

“ครับ?”

“จะพาผมไปไหนเหรอฮะ” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับใบหน้าขาวที่หันไปถามอย่างสงสัย

 คิบอมไม่ตอบอะไร เอาแต่มองตรงไปข้างหน้า จดจ่ออยู่กับการขับรถเสียจนคนตัวเล็กอดจะหมั่นไส้ไม่ได้

จ้องมันอยู่ได้ทางน่ะ.. มันน่ารักกว่าเค้าเหรอไงกัน

ดงเฮสะบัดหน้าหนีคนขับหน้าหล่อ นัยน์ตากลมเลื่อนไปมองทิวทัศน์ภายนอกแทน

คิบอมที่นั่งอยู่ข้างๆอดจะยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูไม่ได้...ไม่รู้เจ้าตัวจะรู้เหรอเปล่าว่าตัวเองน่ะน่ารักแค่ไหน

                    เวลาผ่านไปไม่นานรถยนต์คันหรูก็แล่นมาเทียบหน้าบ้านพักสไตล์ยุโรปดูโอ่อ่าใหญ่โต ดงเฮตาโตอย่างตื่นใจเมื่อได้เห็นบ้านแบบนี้  ร่างบางหันมามองคนข้างตัว เลิกคิ้วขึ้นเชิงมีคำถามพลางเอ่ยปาก

“นี่...บ้านคุณเหรอฮะ”

“ครับ..บ้านผมเอง”ชายหนุ่มเอ่ยตอบก่อนจะดับเครื่องรถแล้วเปิดประตูลงมา ขายาวก้าวอ้อมไป
อีกด้านแล้วเปิดประตูรถออกให้คนที่ยังนั่งตะลึงอยู่ลงมา

“เชิญครับ”คิบอมเอ่ยยิ้มๆ

มือหนาปิดประตูรถก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากคนตัวเล็กเข้าไปในตัวบ้าน

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณชาย” เสียงแหบของหญิงสูงวัยเอ่ยทักทายเจ้าของบ้านที่นานๆจะกลับมาที

“สวัสดีครับ ป้ามินจี” คิบอมเอ่ยทักตอบ ส่งยิ้มบางๆให้แล้วจับมือบางเดินเข้าบ้านอย่างถือวิสาสะ และดูเหมือนดงเฮก็ไม่ได้คิดจะสนใจอะไรด้วยเพราะตอนนี้เขากำลังตื่นเต้นอยู่กับบ้านของอีกฝ่ายมากกว่า

คุณป้าแม่บ้านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นคุณชายของเธอเหมือนจะได้คนที่ถูกใจซะแล้ว

คุณคิบอมไม่เคยพาผู้หญิงหรือผู้ชายที่ไหนเข้าบ้านเลยสักครั้ง  คุณหนูคนนี้ถือว่าเป็นคนแรก

“คุณดงเฮครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนที่ดูเหมือนจะจมอยู่กับโลกส่วนตัว ดูนู่นดูนี่ไปทั่ว

“...ฮะ”

“พร้อมจะเรียนกับผมเหรอยังครับ?”

ดงเฮหันหลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง..ส่งยิ้มหวานให้พร้อมกับประกายในนัยน์ตาสวยที่ฉายแววมุ่งมั่น

“พร้อมแล้วฮะ”

คิบอมเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำกาแฟ ก่อนจะเริ่มเอ่ยปากพูดช้าๆ

“วันนี้ผมจะสอนคุณทำลาเต้นะครับ ก่อนอื่นเราต้องชงเอสเปรสโซ่ก่อน  สูตรที่ผมชงให้คุณดื่มวันนั้นเป็นรสที่ไม่เข้มมากดังนั้นผมจะสอนสูตรนั้นก็แล้วกันนะครับ เมื่อชงได้แล้วก็จะเริ่มทำฟองนมกัน”

“นมที่ใช้ควรจะเป็นนมโคสดที่มีโปรตีนนมเยอะหน่อยจะทำให้เนื้อฟองนมที่ออกมาดีกว่านะครับ ค่อยๆเทน้ำนมลงไปในเครื่องทำนมร้อยโดยอุณหภูมิอยู่ที่ประมาณ 60-65 องศา  เมื่อได้ออกมาแล้วก็นำฟองนมค่อยๆเทเทลงไปในเอสเปรสโซ่ที่เตรียมไว้เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วล่ะครับ”

ดงเฮพยักหน้าน้อยๆ นัยน์ตากลมจ้องอยู่กับแก้วกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จไม่วางตา

“นี่เป็นครั้งแรก อาจจะดูยากหน่อยแต่ถ้าลองฝึกทำไปเรื่อยๆก็ไม่ยากหรอกครับ ดีไม่ดีอาจจะชงได้อร่อยแล้ววาดลายได้สวยกว่าผมก็ได้” ชายหนุ่มเอ่ยให้กำลังใจเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กดูจะไม่ค่อยมั่นใจนัก

“คะ..ครับ” ดงเฮรับคำอย่างสดใสก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างตามแบบฉบับ

“คุณดงเฮ..ชอบทานเค้กไหมครับ”

“ชอบฮะ..”

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะสอนทำเค้กให้เอาไหม?”

“ฮะ อยากทำเป็นมานานแล้ว” ดงเฮตาวาวเมื่อได้ยินว่าตัวเองจะได้เรียนทำเค้ก ขนมสุดโปรด

“ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ ผมจะสอนทำเค้กเนยก่อนก็แล้วกัน”

ไม่พูดเปล่า คิบอมรีบเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับทำเค้กทันที เพียงไม่นานอุปกรณ์ทั้งหมดก็ถูกจัดเรียงตรงหน้าดงเฮเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเดินหายเข้าไปอีกครั้งก่อนจะหยิบเอาฝ้ากันเปื้อนสีหวานติดมืออกมาด้วย

“ผมเอามาให้.. ระหว่างทำมันคงจะเลอะน่ะครับ”

ดงเฮก้มมองผ้ากันเปื้อนในมือ ไม่นึกว่าคนอย่างคิบอมจะนิยมสีหวานแหววแบบนี้ด้วย

ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะเอ่ยให้คลายสงสัย

“ของน้องสาวผมน่ะครับ เธอชอบสีหวานๆแบบนี้”

ดงเฮพยักหน้าจนกลุ่มผมนุ่มกระจายไปทั่ว ก่อนจะจัดการคาดผ้ากันเปื้อน คิ้วสวยขมวดจนแทบจะชนกันเมื่อพยายามเท่าไหร่ก็ผูกเชือกไม่ได้สักที ดงเฮยู่ปากอย่างขัดใจก่อนจะมีมือหนาของอีกคนค่อยมาผูกเชือกให้เรียบร้อย

เพราะมือของดงเฮที่ยังง่วนอยู่กับการผูกแล้วอยู่ดีๆก็มีมือของอีกคนมาช่วย ก็เลยทำให้มือของทั้งคู่สัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ

ใบหน้าหวานแดงเรื่อน้อยๆ เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ฝ่ามือคู่เล็ก

“เสร็จแล้วล่ะครับ..” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆก่อนจะชักมือกลับ ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มบางๆเมื่อสังเกตเห็นแก้มใสเริ่มมีรอยแดงๆปรากฏอยู่

เวลาเขินนี่..น่ารักชะมัดเลย.

“เรา..มาเริ่มทำดีกว่าครับ” เสียงหวานเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก

คิบอมอมยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กดูเคอะเขินหาทางเปลี่ยนเรื่อง  เสียงทุ้มเอ่ยอธิบาย

“สิ่งแรกเลยคือเราต้องร่อนแป้ง เกลือ แล้วผงฟูเข้าด้วยกันนะครับ” มือหนาเอื้อมไปหยิบแป้งเค้กขึ้นมาเทลงในถ้วยตวงให้ได้ปริมาณตามที่ต้องการแล้วเทใส่ลงไปในชามผสม ตามด้วยเกลือและผงฟูก่อนจะหยิบที่ร้อนแป้งขึ้นมาเทส่วนผสมในชามลงในที่ร้อนแป้งซึ่งมีชามผสมอีกใบรองอยู่ มือข้างขวาถือที่ร่อนไว้แล้วเริ่มร่อนส่วนผสมในมือช้าๆ

“ตอนนี้อย่าใจร้อนนะครับ ค่อยๆร่อนไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดแล้วก็เริ่มใหม่อีกครั้งทำประมาณสามรอบก็เรียบร้อยแล้วล่ะครับ”

คิบอมร่อนส่วนผสมจนหมดก่อนจะส่งที่ร้อนให้ดงเฮที่ยืนข้างๆแทน

“ลองทำดูสิครับ”

ร่างบางรับของในมือก่อนจะเริ่มทำตามอย่างที่เห็นมา ใบหน้าหวานดูตั้งใจซะจนคิบอมอดจะรู้สึกเอ็นดูคนตัวเล็กไม่ได้

คิบอมหยิบเนยสดเทลงในโถผสม ตามด้วยเกลือป่นเล็กน้อยก่อนจะใช้ตะกร้อตีใข่ตีส่วนผลมใสชามไปเรื่อยๆตาก็จดจ้องอยู่กับร่างบาง

“เสร็จแล้วฮะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“อ่อ ถ้าอย่างนั้นคุณดงเฮช่วยมาตีส่วนผสมในชามให้ผมได้มั้ยครับ”

ดงเฮรับชามส่วนผสมไปถือในมือก่อนจะจัดการตีต่อไปแทน

“ในชามผสมมีเนยกับเกลืออยู่ ต่อไปผมจะค่อยใส่น้ำตาลลงไปคุณดงเฮก็ตีต่อไปเรื่อยๆนะครับ” ว่าจบมือหนาก็หยิบถ้วยน้ำตาลค่อยๆเทลงไปช้าๆ

เพราะมือคู่เล็กที่ยังจับตะกร้อตีไข่ไม่ถนัดทำให้การควบคุมไม่ดีนัก มือที่ถืออยู่เลยทำตะกร้อตกลงไป   เนยที่อยู่ในชามจึงกระเด็นเปื้อนใบหน้าหวาน

คิบอมหลุดยิ้มเมื่อเห็นว่ามือบางของดงเฮเลื่อนขึ้นไปป้ายเนยที่เลอะอยู่หวังจะเช็ดออกแต่กลับยิ่งทำให้เลอะมากกว่าเดิม

นิ้วยาวป้ายเนื้อครีมที่เปื้อนอยู่บนแก้มขาวอย่างเบามือ ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มน้อยๆ

“เช็ดออกแล้วล่ะครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยเบาๆอยู่ใกล้ๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่ายทำให้ดงเฮต้องก้มหน้างุดอย่างเขินอาย  รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าคมก็ยิ่งกว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นท่าทีน่ารักของอีกฝ่าย

“คุณดงเฮตอนเขินนี่...น่ารักมากๆเลยนะครับ” คิบอมยังพูดเรื่อยๆไม่ได้สนใจเลยว่าคนตัวเล็กนั้นหน้าแดงฉ่าลามไปถึงใบหูเล็กแล้ว

 “อ่ะ..เอ่อ ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ” ร่างบางหุนหันเดินเข้าห้องน้ำไป ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างเขินอาย  เกิดมายี่สิบกว่าปียังไม่เขินใครเท่านี้เลยนะเนี่ย.. แอร้ยยยย >///////////////////<

คิมคิบอมอมยิ้มอย่างสุขใจอยู่ด้านนอก  คนอย่างเขาใช่ว่าไม่เคยผ่านเรื่องพวกนี้มาก่อนแฟนก็เคยมีแต่ว่า...กับดงเฮมันไม่เหมือนกันคนๆนี้ส่งผลต่อหัวใจเค้าได้มากอย่างเหลือเชื่อ เวลาแก้มขาวๆนั้นแดงเรื่อๆอย่างเขินอายก็ทำเขายิ้มอย่างมีความสุขไปได้ทั้งวันแล้ว

หรือว่าเขา..จะตกหลุมรักลีดงเฮซะแล้ว...?

เรียวขาเล็กก้าวออกจาห้องน้ำ จมูกโด่งรั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อทำเค้กที่ทำค้างไว้ให้เสร็จ

“เรามาทำกันต่อเถอะฮะ”

“ได้ครับ” จบประโยคมือหนาก็เอื้อมไปหยิบพิมพ์เค้าทรงกลมมาวางตรงหน้า พลางหยิบแผ่นกระดาษไขที่ตัดไว้เรียบร้อยแล้วมาวางลงในพิมพ์ ริมฝีปากหยักเอ่ยเรื่อยๆ

“เมื่อจะเอาเค้กเข้าเตาอบนะครับ เราจะต้องตัดกระดาษไขให้เท่าขนาดพิมพ์ที่ต้องการแล้ววางลงในพิมพ์ หลังจากนั้นก็ต้องเอาเนยขาวมาทาให้ทั่วพิมพ์เพื่อที่จะไม่ให้เนื้อเค้กติดกับพิมพ์”

ดงเฮพยักหน้ารับนัยน์ตากลมจดจ้องอยู่กับพิมพ์ในมือของชายหนุ่มอย่างตั้งใจ

“เมื่อทำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เทเนื้อเค้กที่ทำไว้แล้วลงในพิมพ์...ในจุดนี้ต้องค่อยๆเทนะครับอย่ารีบถ้าเกิดมีผลไม้หรือพวกชอกโกแลตก็เอามาวางคั่นสลับเป็นชั้นๆกับเนื้อเค้กก็ได้นะครับ”      ไม่พูดเปล่ามือหนาหยุดการเทเนื้อเค้กก่อน แล้วหันไปคว้าเอาชามที่มีสตรอว์เบอรี่หั่นเป็นชิ้นไว้จัดการวางเรียงลงไปให้สวยงามแล้วตามด้วยการเทเนื้อเค้กที่เหลือลงไปอีกชั้น

คิบอมหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดขอบพิมพ์ที่เปื้อนออกแล้วประคองพิมพ์เค้กเข้าเตบอบ ตั้งเวลาที่เหมาะสมแล้วปิดเตา

“เสร็จแล้วล่ะครับ.. รอให้อบเสร็จก็ทานได้เลยหรือว่าจะแต่งหน้าเค้กก็ได้” คิบอมส่งยิ้มอบอุ่นให้ ในขณะที่อีกคนตาวาวเมื่อรู้ว่าจะได้มีโอกาสแต่งหน้าเค้ก

“คุณดงเฮ..ชอบทำอาหารเหรอครับ”ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กดูจะชอบการเข้าครัว

เป็นพิเศษ

“ฮะ..ผมชอบทำอาหาร..มันสนุกดีน่ะครับได้ลองทำอาหารสูตรใหม่ๆถึงจะเหนื่อยบ้างแต่ก็เป็นความสุขของเรา”เสียงหวานพูดอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงการที่เขาเข้าครัวทำอาหารบ่อยๆ

“แต่เรื่องขนมผมไม่ค่อยจะถนัดน่ะครับ..ไม่สิ..ต้องบอกว่าทำไม่เป็นมากกว่า แฮะๆ มีแต่ซื้อเขาทานก็เลยอยากจะทำเป็นบ้าง”

“อ่า..ดูเหมือนเราจะเข้ากันได้ดีนะครับ เพราะผมทำอาหารไม่เป็นทำเป็นแต่ขนมอย่างเดียว...ดูท่าจะต้องให้คุณสอนผมซะแล้ว”

ดงเฮยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยตอบรับอย่างใจดี

“ได้สิฮะ...ผมยินดีอยู่แล้ว” เสียงสนทนาและเสียงหัวเราะระหว่างสองคนดังทั่วบ้านกว้างสร้างสีสันให้บ้างที่เคยเงียบเหงาได้ไม่น้อย

และแล้ว...เค้กที่เพิ่งอบเสร็จก็ถูกคิบอมยกมาวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมลอยปะทะจมูกจนทำให้เกิดรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าหวานได้ไม่ยาก

“รอให้เค้กเย็นตัวลงอีกหน่อยก็แต่งหน้าได้แล้วล่ะครับ”

                   เนื้อครีมสดสีขาวละเอียดถูกปาดลงบนเนื้อเค้กก้อนโตจนหมดก้อน มือหนาใช้พายยางอันเดิมปาดเนื้อครีมให้เนียนเป็นเนื้อเดียวกันก่อนจะหันมาเทเนื้อครีมสีหวานลงในถุงบีบครีม  มือหนาค่อยๆบรรจงหมุนหัวบีบให้เป็นลวดลายตามรอบฐานเค้ก ปากก็พูดอธิบายไปเรื่อยๆ

“จับถุงบีบครีมด้วยสองมือค่อยๆตวัดข้อมือให้เกิดลายรอบๆฐานเค้ก ทำช้าๆไม่ต้องรีบนะครับ” การทำที่ดูเชี่ยวชาญและคล่องแคล่วของชายหนุ่มทำให้ดงเฮอดจะชื่นชมอยู่ในใจไม่ได้

“คุณดงเฮลองทำดูสิครับ”

มือบางรับถุงบีบครีมมาไว้ในมือก่อนจะค่อยๆบีบเนื้อครีมลงไปช้าๆ จนรอบฐานเค้ก

เรียวปากบางยกยิ้มกว้างเมื่อทำได้สำเร็จ ร่างเล็กดูจะสนุกไม่น้อยจัดการหยิบสตรอว์เบอรี่ที่เหลืออยู่มาวางเรียงบนหน้าเค้กจนทั้งก้อนเต็มไปด้วยสีแดงสดของเนื้อสตรอว์เบอรี่ที่ตัดกับสีขาวเนียนของเนื้อครีม

“อ่า เสร็จแล้ว”

คิบอมยิ้มอ่อนเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กดูจะดีใจมากเมื่อแต่งหน้าเค้กได้สำเร็จ

“ครั้งแรก..ทำได้สวยขนาดนี้ถือว่าเก่งๆมากเลยนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยชมเมื่อเห็นเค้กก้อนโตถูกตกแต่งอย่างสวยงาม

“ขอบคุณฮะ” ดงเฮยิ้มเขินๆกับคำพูดของชายหนุ่ม

มือบางตัดเค้กให้พอดีคำก่อนจะตักเข้าปาก ดงเฮเคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีความสุขรสหวานของเนื้อเค้กกับรสเปรี้ยวของสตรอว์เบอรี่เข้ากันเป็นอย่างดี ร่างบางยิ้มหวานก่อนจะตักเค้กเข้าปากอีกคำจนหมดชิ้น

“อร่อยมากเลยฮะ” เสียงหวานเอ่ยชมอย่างจริงใจ แถมยังลุกขึ้นไปตัดเค้กมาทานอีกชิ้น

“ทำไมคุณคิบอมไม่กินล่ะฮะ...” เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าจานของอีกฝ่ายนั้นยังมีเค้กที่ถูกตัดวางอยู่เต็มชิ้น

“แค่ดูคุณทานก็อิ่มแล้วล่ะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยยิ้มๆก่อนจะนั่งจ้องคนตัวเล็กที่ก้มหน้าเขิน

“ถ้าอย่างนั้นคุณคงต้องสอนผมทำขนมทุกวันแล้วล่ะครับ จะได้อิ่ม..”

พูดไปก็หน้าแดงไป มือบางตักเค้กเข้าปากคำโตก่อนจะก้มหน้าก้มตากินทำเป็นไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ยินดีเสมอครับคุณดงเฮ...นักเรียนของผม”

-THE END-

 ซุบซิบนินทา(?)
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคเฉพาะกิจ เกิดขึ้นมาได้เพราะอิเพื่อนตัวดีรีเควสเข้ามา 55555555 ยังจำได้เลยว่าตอนแต่งนี่ทรมานมาก กว่าจะคิดพล็อตแล้วนั่งเทียนเขียนออกมาจนจบนี่แบบ ;____; ก๊ากกกกก หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^____________^