|| Short Fiction TVXQ! -YUNHO- Seme & Uke ||

ลำดับตอนที่ #6 : Seme & Uke ; Merry Christmas : สุขสันต์วันคริสต์มาส -END-

SF ; Merry Christmas สุขสันต์วันคริสต์มาส -END-

Pairing ;  Jaejoong X Yunho

Genre ; Romance – Drama

Rate ; PG – 13

Warning ; ฟิคเรื่องนี้เป็นคู่แจโฮ หรือ ยุนโฮเคะ รับไม่ไดกรุณากดปิด :X

Note ; ในที่สุด..พี่ก็กลับมา

Song ; Winter Rose By TVXQ

Theme ;  :)  Shalunla

เมอรี่ คริสต์มาสเด็กน้อย. ><

25/12/11

สองขายาวก้าวเดินเอื่อยๆบนทางเดินที่ปูลาดด้วยผืนหญ้าสีเขียวสดซึ่งตอนนี้ถูกหิมะปกคลุมหมดจนเห็นเพียงสีขาวบริสุทธิ์ทั่วบริเวณ  ร่างสูงโปร่งโค้งตัวลงต่ำเมื่อมาหยุดอยู่ที่ป้ายหินตรงหน้า ช่อลิลลี่ขาวในมือถูกวางลงบนเนินดินอย่างนุ่มนวลพร้อมกับร่างที่ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าบนหิมะเย็นเฉียบ  ริมฝีปากซีดขาวเพราะอากาศที่เย็นจัดขยับพูดเบาๆ แม้จะรู้อยู่แก่ใจดีว่าคำที่พูดไม่มีทางส่งไปถึงบุคคลที่นอนนิ่งอยู่ข้างใต้นี้

"พ่อครับแม่ครับ.. อยู่ใต้นี้สบายดีใช่ไหม?" มือเรียวลูบเบาๆบนพื้นหิมะ แม้ความเย็นจัดจะกัดกินผิวเนื้อจนรู้สึกชาไปหมดก็ตามที

"ห้าปีแล้วนะครับ  ที่เราไม่ได้ฉลองคริสต์มาสกันทั้งครอบครัว"

"เข้าฤดูหนาวแล้ว อากาศเย็นดูแลตัวเองดีๆนะครับ อย่าให้ไม่สบายล่ะ ...ผมเป็นห่วง"

"........"

เงียบ...

"เมอรี่ คริสต์มาสนะครับ.." 

เด็กหนุ่มลุกขึ้นหยัดตัวตรง ยกมือขึ้นปาดน้ำใสๆที่ไหลปริ่มตรงขอบตาออกลวกๆ

ไหนพี่แจจุงบอกว่าเขาเป็นเด็กเข้มแข็ง แล้วน้ำตาพวกนี้หมายความว่ายังไงกัน..?

"กลับมาแล้วครับ" เสียงนุ่มๆเอ่ยขึ้นหลังจากถอดรองเท้าทิ้งไว้ที่หน้าประตูแล้วก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน มุมปากอิ่มคลี่ยิ้มบางให้กับป้ามินจี แม่บ้านเก่าแก่ประจำตระกูลคิม

"คุณหนู จะรับอาหารเช้าไหมคะ?" เธอถามอย่างเป็นห่วงเมื่อตั้งแต่ตื่นมายุนโฮยังไม่ได้ทานอะไร

 "ผมขึ้นไปข้างบนดีกว่า" คนเยาว์กว่าส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงไปที่บันไดกลางห้องโถง

ท่าทีเลื่อนลอยไม่สนใจต่อสิ่งใดๆ ยิ่งทำให้ผู้สูงวัยรู้สึกเป็นห่วงกว่าเก่า

ทั้งที่วันนี้เป็นวันคริสต์มาสที่คุณหนูควรจะมีความสุขแท้ๆ

เมื่อไหร่..คุณแจจุงจะกลับมานะ

เธอส่ายหน้าเบาๆอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหันไปทำงานที่ยังไม่เสร็จต่อ

ยุนโฮปิดประตูห้องนอนบานใหญ่ของตัวเองเบาๆ ก่อนสาวเท้ามาทรุดตัวลงที่เตียงนอนกว้างกลางห้อง มือเรียวเลื่อนไปหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่ข้างเตียงขึ้นมาดู รอยยิ้มน้อยๆจุดขึ้นบนเรียวปากได้รูป นิ้วยาวลูบรูปหน้าสวยของคนในภาพอย่างแผ่วเบา

"จะครบสองปีแล้วนะ ที่พี่ไม่ได้กลับมาเกาหลี..คิดจะให้ผมรอจนแก่ตายก่อนเหรอไงกัน"

25 /12/09

"ไม่ไปไม่ได้เหรอ?"เสียงของเด็กหนุ่มในวัย 18  ปีเอ่ยถามผู้ที่เป็นทั้งพี่ชายและคนรัก มือเรียวยึดมือขาวๆไว้แน่นอย่างไม่ต้องการให้อีกฝ่ายจากไปไหน

"นี่! อย่าทำตัวเป็นเด็กเล็กๆไปเลยน่า ฉันไปแล้วก็กลับมา ไม่ได้จะไปใช้ชีวิตอยู่ที่นู้นตลอดซักหน่อย"

"พี่สัญญาแล้วนะ" ยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าแจจุง ก่อนจะอมยิ้มอย่างสุขใจเมื่ออีกฝ่ายเกี่ยวก้อยตอบพร้อมกับคำสัญญา

"อือ สัญญา จะกลับมาในวันคริสต์มาสที่ที่เดิม"

"แล้วผมจะรอนะ.. หวังว่าซานต้าจะทำให้คำสัญญาที่พี่เคยให้ไว้เป็นจริง (:"

"หึ.. เด็กจริงๆเลย ซานต้ามีจริงที่ไหนกัน" แจจุงหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะจับคันลากกระเป๋าเดินทางแล้วค่อยๆเดินตรงไปเข้าเกทเพื่อเตรียมขึ้นเครื่องบินไปอังกฤษ   แต่ยังเดินได้ไม่ถึงสามก้าวใบหน้าที่ติดจะเย็นชาก็หันมาทางยุนโฮริมฝีปากบางขยับพูดโดยไม่มีเสียงพร้อมมุมปากที่เหมือนประดับด้วยรอยยิ้มบาง คำพูดที่ชองยุนโฮอ่านปากเอาว่า

"รัก"

แล้วร่างของคิมแจจุงก็เดินจากไปไกลเรื่อยๆ เห็นแต่เพียงแผ่นหลังอยู่ไกลๆ ทิ้งผู้ชายคนหนึ่งไว้เบื้องหลังพร้อมร่องรอยน้ำตาไหลอาบแก้ม

"พี่สัญญาแล้วนะว่าคริสต์มาสจะกลับมา ผมจะรอในทุกๆปีจนกว่าเราจะได้เจอกัน..อีกครั้ง"

มันคือครั้งสุดท้ายที่เราสองคนได้พบกันก่อนที่ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

ไม่มีโทรศัพท์

ไม่มีข้อความ

ไม่มีเมล์

ไม่มีจดหมาย

ไม่มี..ไม่มีเลย...

จนบางครั้งยุนโฮเองก็เคยคิดไปคนเดียวด้วยความน้อยใจว่าแจจุงลืมเขาไปแล้วหรือเปล่า? กะอีแค่เด็กคนเดียว "คนอย่างคิมแจจุง"จะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้แล้ว"คนอย่างเขา"จะมีความสำคัญมากแค่ไหนกันเชียว

"คนอย่างเขามัน..."

ก็แค่..เด็กกำพร้าคนหนึ่ง

ก็แค่...เด็กผู้ชายที่ไม่ได้เลิศเลออะไร

ไม่ได้น่ารักน่าเอ็นดู

ไม่ได้มีความสามารถกว่าใครคนไหน

เขามีอะไรดีพอที่จะให้แจจุงไม่ลืมแล้วกลับมาหาอีก

ไม่มี..ไม่มีเลยสักอย่างเดียว...

บางทีชองยุนโฮอาจให้ความหวังกับตัวเองมากเกินไปก็เป็นได้

25/12/10

ใต้ต้นคริสต์มาสต้นยักษ์ย่านกลางเมืองหลวงอย่างกรุงโซลมีร่างของใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนม้าหินอ่อนพร้อมกับแก้วโกโก้ร้อนในมือเพื่อคลายความหนาว เขาคนนั้นจะคอยมองไปรอบๆ คอยดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ถูกประดับประดาด้วยสายรุ้งและไฟกะพริบ คอยดูคู่รักที่พากันเดินเที่ยวในช่วงเทศกาล และ..เพื่อคอยดูว่า จะมี "คิมแจจุง"อยู่แถวนั้นไหม

ผ่านไปหนึ่งปีที่แจจุงบินไปอังกฤษเพื่อดูแลกิจการที่นั้นแทนคุณพ่อซึ่งเพิ่งเสียไปอย่างกะทันหัน

และก็เป็นปีแรกที่ยุนโฮมานั่งรออยู่ที่ที่เดิม ที่แรกที่เขาได้เจอกับแจจุงเมื่อหลายปีก่อน ที่ใต้ต้นคริสต์มาสต้นนี้แหละ

สถานที่ที่นี้แหละ..ที่คือที่เดิมของเรา

ที่แรกในความทรงจำต่อคิมแจจุงของชองยุนโฮ

แก้วโกโก้ในมือที่เคยร้อนจัดก็ค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นเย็นชืดเพราะอากาศเย็นและระยะเวลาที่ค่อนข้างนาน  นัยน์ตาสีเข้มเลื่อนไปมองเข็มนาฬิกาที่กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างเที่ยงตรงก่อนก้มหน้าเปลี่ยนมามองโกโก้ในแก้วแทน

ผ่านไปสามชั่วโมง ขนาดโกโก้ที่เคยร้อนจัดยังเย็นลงได้แล้ว หัวใจดวงนี้ล่ะ..มันก็ค่อยๆแห้งเหี่ยวลงไปเช่นกัน

00.30

เที่ยงคืนครึ่ง..หมดวันคริสต์มาสไปแล้ว..แต่พี่ก็ยังไม่กลับมา

การรอคอยของผมมันยังไม่สิ้นสุดจริงๆสินะ

สองขายาวที่เริ่มชาหยัดขึ้นก่อนจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมแก้วโกโก้ที่เย็นชืด แต่สายตายังคงมุ่งมั่นเสมอ

"ปีหน้าผมก็จะมารอพี่อีก...จะกว่าพี่จะบอกให้เลิกรอ"

ลอนดอน  อังกฤษ

"ชางมิน วันนี้มีงานอะไรอีกเหรอเปล่า" เสียงทุ้มติดหวานนิดๆเอ่ยถามเลขาคนสนิท

"มีประชุมกับกรรมการฝ่ายขายแค่อย่างเดียวครับ"

"บอกกรรมการพวกนั้นว่าฉันมีธุระด่วนขอเลื่อนประชุมไปก่อน แล้วก็จองตั๋วเครื่องบินไฟล์ทไปเกาหลีที่เร็วที่สุดให้ฉันด้วย"

"ห๊ะ? แต่ว่าเราเตรียมงานประชุมไว้แล้วนะครับ แล้วบอสจะบินไปเกาหลีทำไมวันนี้ครับ?"

"ไม่มีคำว่าแต่ แล้วก็ไม่ต้องถามด้วย.. ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ลาออกไปซะ" ร่างโปร่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานตัวหรู เดินผ่านเลขาคนเก่งอย่างไม่ใส่ใจ

"ถ้าฉันกินข้าวเสร็จแล้วยังไม่มีตั๋วเครื่องบินวางอยู่บนโต๊ะล่ะก็..เตรียมโบกมือลาต่ำแหล่งเลขาได้เลย"

ปัง!

เสียงปิดประตูดังลั่นพร้อมกับร่างของท่านประธานบริษัทที่เดินออกไปเรียบร้อยแล้ว

คิมแจจุงเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดีจนพนักงานหลายๆคนยังสงสัยว่าท่านประธานกินยาไม่เขย่าขวดหรือยังไง เพราะปกติไม่เห็นจะเคยยิ้มแบบนี้เลยสักครั้ง สงสัยคงจะมีเรื่องดีๆล่ะมั้ง..

อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันแล้วนะ..เด็กน้อย ><

เลขาคนเก่งได้แต่ยืนงงกับคำสั่งที่ดูไม่มีเหตุผลและ(โคตร)จะกะทันหันของเจ้านาย

ไอ้เรื่องเลื่อนประชุมไม่เท่าไหร่ แต่อีการหาตั๋วเครื่องบินเนี่ยไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ  ชางมินถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้องเพื่อจัดการกับงานที่เพิ่งได้รับมอบหมายให้สำเร็จก่อนที่เขาจะเปลี่ยนตำแหน่งจากเลขาประธานเป็นคนล้างห้องน้ำแทน.

โซล เกาหลีใต้

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงเมสเสจที่ดังขึ้นเรียกให้ยุนโฮที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ต้แงหันมาสนใจโทรศัพท์เครื่องบางแทน มือเรียวหยิบขึ้นกดดู  คิ้วยาวจะขมวดขึ้นเป็นปมก่อนจะคลายออกแล้วเพิ่มรอยยิ้มกว้างเข้าไปแทนเมื่ออ่านข้อความจบ

-ชองยุนโฮ-

นานแล้วนะที่ไม่ได้ติดต่อมา..ขอโทษด้วย ' '

เมอรี่ คริสต์มาส เด็กน้อยของฉัน :)

-คิมแจจุง-

หัวใจดวงเล็กๆหนึ่งพองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ในที่สุด..

คิมแจจุงก็กลับมา.. กลับมาแล้วใช่มั้ย?

ยุนโฮรีบกระโดดลงจากเตียงนอน เดินเร็วลงบันไดอย่างรีบร้อนจนไม่ทันระวัง

โคร่มมม!

ร่างสูงของเด็กหนุ่มตกลงมาจากบันไดที่อีกไม่กี่ขั้นจะถึงพื้นแล้ว เจ้าตัวไม่สนใจว่าจะมีแผลหรือไม่ ริมฝีปากอิ่มยังคงยิ้มกว้างเช่นเดิมก่อนจะรีบเดินออกไปหน้าบ้านตั้งใจจะหาเสื้อโค้ทใส่ไปตัว แต่เพราะความรีบทำให้มือคว้าไปได้แค่เสื้อแขนยาวที่พาดอยู่แถวนั้นแทน

ขายาววิ่งไปที่เดิม ที่ที่เขากับแจจุงเคยเจอกันครั้งแรกอย่างรีบร้อน เม็ดเหงื่อใสเริ่มซึมชิ้นตามแนวขมับ สองขาเรื่องปวดเมื่อยแต่ยุนโฮกลับไม่คิดจะหยุด อยากเจอให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ให้สมกับการรอคอยตลอดสองปี

ผ่านไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงจุดหมายที่ตั้งใจไว้

เด็กหนุ่มก้มตัวลงเอามือเท้ากับเข่าทั้งสองข้าง เสียงหายใจดังพอๆกับเสียงของหัวใจที่รัวเต้นกระหน่ำ เหงื่อชื้นโซมกายทั้งที่อุณหภูมิไม่ถึง 10 องศา สายตาคมมองไปรอบตัวๆ อย่างตั้งใจหวังจะเห็นร่างที่คุ้นเคยของใครบางคน แต่..... จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ

ขายาวออกแรงเดินไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดลงที่ใต้ต้นคริสต์มาสต้นเดิม  ทรุดตัวนั่งลงบนม้าหินอ่อนพลางควักเอาโทรศัพท์มือถืออกจากกระเป๋ากางเกง คิดว่าแจจุงอาจจะส่งข้อความมาอีกก็เป็นได้

แต่ทว่าสิ่งที่ปรากฏคือความว่างเปล่า ไม่มีข้อความเข้ามา ไม่มีแม้แต่มิสคอล

ชองยุนโฮตั้งความหวังไว้มากเกินไป คิดเองเออเองอีกแล้วสินะ

ตาคมตวัดขึ้นมองนาฬิกาเรือนเดิมที่เขาเคยมองใช้ดูเวลาเมื่อปีก่อน เรียวปากอิ่มระบายรอยยิ้มบางตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่ม  เหลือเวลาอีกตั้งสี่ชั่วโมงกว่าจะหมดวัน ไม่แน่พี่แจจุงอาจกำลังมาก็ได้

พี่แจจุงคงกำลังมา..

เข็มสองเล่มเดินไปตามทางของมันเรื่อยจนในที่สุดก็บอกเวลาที่แสดงว่าวันนี้ใกล้จะจบลงแล้ว

23.38

อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะหมดวันแล้วนะ คริสต์มาสปีนี้กำลังจะผ่านไปอีกแล้ว

ยุนโฮยกแขนขึ้นกอดอกพยายามห่อตัวเข้าหากันให้มากที่สุดเพื่อบรรเทาความหนาว ในใจก็ได้แต่เฝ้าโทษความรีบร้อนของตัวเองพาลทำให้ไม่รู้จักคิดว่าอากาศมันจะหนาวจัดจนสมควรที่จะหยิบเอาโค้ทมาด้วย จนต้องมานั่งหนาวอยู่คนเดียวแบบนี้

23.47

ใกล้เข้าไปอีกแล้ว ใกล้จะเที่ยงคืนเต็มทีแต่ยังคงไร้เงาของ "คิมแจจุง"

23.52

อีกไม่ถึงสิบนาทีแล้ว.. พี่ก็ยังไม่มาหาผม ลืมผมไปจริงๆแล้วใช่ไหม?

23.55

ห้านาที.. อีกแค่ห้านาที ขอร้องล่ะ..ได้โปรดกลับมาหาผมที...

23.57

หากซานต้ามีอยู่จริง ผมขอให้เขากลับมาหาผมทีก่อนที่วันคริสต์มาสจะหมดไป..

23.58

สองนาทีเองนะ..แค่สองนาทีเท่านั้น

23.59

พี่จะไม่มาจริงๆสินะ ผมคงไม่มีค่าอะไรพอที่คิมแจจุงจะสนใจและให้ความสำคัญ ผมมันโง่จริงๆที่หลงคิดว่าพี่จะทำตามสัญญา ที่ส่งข้อความมาหาก็แค่อยากแกล้งผมใช่ไหมล่ะ? อยากทำร้ายจิตใจผมนักใช่ไหม? พี่ทำสำเร็จแล้วล่ะ   หัวใจดวงนี้ถูกทำร้ายจนยับเยิน

23.59.15

เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากม้านั่งหินอ่อน ฝ่ามือเย็นจัดถูกกำเข้าหากันจนแน่น น้ำใสๆคลอหน่วยอยู่รอบดวงตาคม ริมฝีปากอิ่มถูกฟันคมกัดจนแดงช้ำ ก่อนขายาวๆจะเร่งก้าวออกไป จะนั่งอยู่มองดูคนที่มีความสุขกับคนรักทำไมให้ใจเจ็บช้ำ  ยุนโฮรีบเดินซะจนหากหันกลับไปมองจะเห็นต้นคริสต์มาสต้นใหญ่นั่งไกลๆเท่านั้น..

แต่....กลับมีเสียงหนึ่งที่ทำให้ฝ่าเท้าทั้งสองข้างของชองยุนโฮหยุดลง

"เดี๋ยวก่อน ยุนโฮ!!!!" มีเสียงๆหนึ่งที่รู้สึกคุ้นเคยตะโกนดังมาจากข้างหลัง  เขาค่อยๆหันหลังกลับไปมองต้นเสียงนั้น    และน้ำตาที่เมื่อกี้เพียงแค่คลอๆอยู่ก็ไหลลงมาอาบแก้มขาวซีดเป็นสาย

0.00

ผู้ชายคนนั้นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่ายุนโฮหยุดเดินแล้วหันกลับมา เขารีบวิ่งมาหาเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ พร้อมกับริมฝีปากบางสวยที่ขยับพูดออกมาเต็มเสียงว่า

"เมอรี่ คริสต์มาส เด็กน้อยของฉัน"

-THE END-

แถมฮะ ;))

ร่างที่ยืนนิ่งราวโดนมนตร์สะกดนั้นถูกแจจุงรวบเข้าไปกอดอย่างแรง เสียงทุ้มๆที่กระซิบชิดริมใบหูนั้นทำให้หัวใจที่เคยยับเยินและแตกสลายกลับมาพองโตได้อีกครั้ง

"ฉันกลับมาแล้ว.."

ยุนโฮกอดกระชับร่างของอีกฝ่ายแน่น จนตัวเองจะจมหายเข้าไปในเสื้อโค้ทตัวหนาแล้ว พลางพูดออกมาอู้อี้อย่างคนที่กำลังสะอื้นอยู่

"ผมรอพี่มาสองปีเต็ม รู้ไหมว่าผมทรมานแค่ไหน.. ผมคิดว่าพี่ลืมผมไปแล้วด้วยซ้ำ"

"ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ" ชายหนุ่มเอาแต่พร่ำคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมา ฝ่ามืออุ่นลูบแผ่นหลังที่สั่นน้อยอย่างปลอบโยน

แจจุงค่อยๆผละออก นิ้มเรียวจัดการเช็ดน้ำตาบนแก้มเย็นๆนั้นเบาๆ ก่อนจะถอดโค้ทตัวใหญ่คลุมให้คนเด็กกว่า เสียงทุ้มเอ่ยดุๆอย่างเป็นห่วง

"อากาศหนาวขนาดนี้ แต่ใส่แค่เสื้อแขนยาวตัวเดียว เดี๋ยวก็ได้ไข้กินพอดีหรอก... รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ" ไม่ทันให้ยุนโฮได้พูดอะไร เจ้าตัวก็ออกวิ่งไปยังอีกฟากของถนน ทิ้งให้อีกคนยืนอมยิ้มอย่างสุขใจ

ใช้เวลาไม่นานนักแจจุงก็วิ่งกลับมาพร้อมกับแก้วกระดาษอีกสองใบ มือขาวยื่นแก้วใบหนึ่งให้กับยุนโฮ ก่อนจะพูดเบาๆว่า

"โกโก้ร้อน ถือไว้จะได้อุ่นมือๆ นายตัวเย็นมากเลยนะ รู้ไหม" ท้ายประโยคหันหน้ามามองอีกฝ่ายพร้อมกดริมฝีปากลงที่หน้าผากเนียนเบาๆ

"ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองเลยนะ ให้ตาย" เอ่ยเหมือนจะไม่พอใจเล็กๆแต่มือข้างหนึ่งที่เลื่อนมากุมมือของยุนโฮทำให้คนเยาว์วัยอดจะเผยยิ้มกว้างออกมาไม่ได้

"ขอบคุณนะครับ ที่พี่กลับมาตามสัญญาแม้ผมต้องรอถึงสองปีก็ตาม :)"

"สัญญาต้องเป็นสัญญาอยู่แล้ว เด็กน้อยยย ~"

มือสองข้างที่จับจูงกันเดินไปพร้อมกันๆสร้างความอบอุ่นให้หัวใจสองดวงได้ไม่น้อย..

ต้องขอบคุณซานต้าที่ทำตามคำขอของผม

ขอบคุณที่ทำให้โกโก้ในวันนี้ไม่เย็นชืดเหมือนปีที่แล้ว

ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เจอกับเขาอีกครั้ง

ขอบคุณที่ทำให้คริสต์มาสในปีนี้ ผมไม่ต้องกลับบ้านพร้อมความเสียใจและผิดหวัง

ขอบคุณ "คิมแจจุง" ที่ไม่ลืมผม ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ

ขอบคุณสำหรับของขวัญคริสต์มาสที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตนี้ คนอายุ 20 ปีอย่างผม.