ดูการ์ตูนอย่างแมว ๆ

ลำดับตอนที่ #393 : Youkai Shoujo ฮาเร็มโยไค ฮาเร็มที่ผมไม่ได้สนใจในตอนแรก

ถ้าถามผมว่า มังงะ Youkai Shoujo หรือ Monster_Girl นั้น เป็นฮาเร็มที่ดีน่าแนะนำใหม่ ผมก็ตอบว่าน่าแนะนำระดับกลางๆ (อย่างน้อยรูทน้องแมงมุม น้องกำแพง เป็นรูทที่ดีมากๆ ในฐานะฮาเร็ม) แต่ถ้าถามว่ามันแปลกใหม่ไหม คำตอบคือไม่ แถมยังเปลี่ยนแนวเป็นสายจัมป์ด้วยซ้ำ แต่กระนั้นตัวการ์ตูนก็ใส่ความเป็นฮาเร็ม หลักการดำเนินเรื่องของฮาเร็ม ได้ดีกว่าการ์ตูนฮาเร็ม (ที่หักหลังตอนจบ) บางเรื่องเสียอีก

 

Youkai Shoujo เป็นการ์ตูนผลงานของ Funatsu Kazuki ที่ฝากผลงานเก่าในตำนานอย่าง สูตรฮิตเมนูฮอต (ที่เป็นตำนานเพราะบ้านเราตีพิมพ์ไม่จบ ด้วยสาเหตุที่ว่ามันมีฉากต่อสู้บนเตียง และเคยเป็นประเด็นดราม่าหลุมดำอยู่ครั้งหนึ่ง) ซึ่งเปลี่ยนจากแนวทำอาหาร มาเป็นแนวฮาเร็มภูตผีและแอ็คชั่นเต็มตัว

Youkai Shoujo เป็นแนว ตลก แอ็คชั่น เหนือธรรมชาติ  เอจจิ ฮาเร็ม โรแมนติก โชเน็น การ์ตูนลงใน Shuukan Young Jump (Shueisha) ตั้งแต่ปี 2014 โดยเนื้อหาเกิดขึ้นที่อากิฮาบาระ กล่าวถึงพระเอกชื่อนิชิซึรุ ยาสึคิ อายุ 20 ปี  พนักงานฟรีเตอร์ (และนักศึกษา) ที่ชีวิตไม่เคยมีแฟน และซิง แต่เขามีสิ่งที่แตกต่างจากธรรมดา คือเขามีความญาณวิเศษเห็นภูตผีได้อย่างชัดเจน พร้อมกับได้เรียนรู้ว่าภูตผีมีทั้งดี และไม่ดี ซึ่งเขาก็ไม่อยากยุ่งกับมัน

 จนกระทั่ง วันหนึ่งยาสึคิได้พบเด็กสาวลึกลับคนหนึ่งชื่อ “รกกะ” ที่สวนสาธารณะ  แน่นอนว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ หากแต่เธอคือโยไค “ผีสาวคอยาว” และการพบพานของทั้งสองคนนั้นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องวุ่นวายในเวลาต่อมา

ในตอนแรกๆ ผมไม่ได้สนใจการ์ตูน Youkai Shoujo มากนัก เพราะโดยส่วนตัวแล้วผมก็ไม่ได้ปลื้มตัวคนวาดสักเท่าไหร่ จากผลงานก่อน  

นอกจากนี้ ในด้านฮาเร็ม การ์ตูนเรื่องนี้ไม่ใช่ประเภทประกาศฮาเร็มเลยในตอนแรก หรือง่ายๆ เลยว่าดูไม่ออกว่ามันจะฮาเร็มด้วยซ้ำ  อีกทั้งฮาเร็มที่ผมติดตามในช่วงนั้น มันมีฮาเร็มระดับที่ดูแล้วมันสด มันน่าสนใจกว่า (แม้แต่ To Love Ru เองก็ยังน่าสนใจ)  มากกว่าเรื่องฮาเร็มผีโยไค

ดังนั้น ช่วงแรกก็รู้สึกเฉยๆ กับการ์ตูนเรื่องนี้ จะว่าไปการดำเนินเรื่องก็ตามสูตรสำเร็จคอเมดี้เหนือธรรมชาติหลายๆ เรื่อง ถือว่าธรรมดามากๆ พล็อตเชยๆ พระเอกกากๆ เป็นคนเห็นผี สัมผัสวิญญาณ เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น พยายามไม่ยุ่งเกี่ยว จนกระทั่งมาเจอนางเอกที่เป็นผีคอยาว (ตามความรู้สึกแล้ว ผีสาวคอยาว ผมชมพู เธอจืดมาก เมื่อเทียบ น้องแมงมุม หรือน้องกำแพง)บวกกับ มุก เคยเจอตอนเป็น เด็ก อีกต่างหาก

ในตอนแรกเนื้อเรื่องก็ออกไปทางคอเมดี้  ที่ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยนัก เมื่อพระเอกจะต้องแก้ปัญหาพวกภูตผี  เมื่อ จิโตเสะ สึโมโมะ (สาวผมดำ ทีมีบทช่วงแรก แต่หายไปจากสารบทฮาเร็มในตอนหลังๆ) ถูกผีตาลุงมาโซ (ตัวฮ่าของเรื่อง) มาคอยรังควาน พระเอกเลยมาขัดขวาง โดนอัดสักทีสองที โชว์หล่อนิดหน่อย ก่อนที่จะถูกยัยผีคอยาวช่วยไว้ พร้อมพระเอกโชว์หล่อ (?) ให้ผีสาวคอยาวมาอยู่บ้าน  เป็นอันปักธงง่ายๆ ในตอนต้น

ต่อมา พระเอกได้รู้จักพี่สาวลึกลับ “นากิ” ให้มามอบหมายงาน “กำจัดภูตผี” ให้พระเอกทำ ตอนแรกๆ พระเอกปฏิเสธ  แต่ตอนหลังก็ตอบตกลงเพราะต้องการช่วย “นานาโอะ” น้องสาวโลลิ (แต่กายเนื้อโตเป็นสาวแล้ว) ที่เหลือแต่ร่างวิญญาณ ให้กลับสู่กายเนื้อให้ได้

 

ที่ผ่านมา มีการ์ตูนที่เอาพวกผีโยไค (หรือโยวไค) หรือปีศาจ เอามาเล่นบ่อยๆ ฮิตๆ ก็ จิ้งจอกเก้าหาง, หมาป่า, ทานูกิ, ผีคอยาว, ผีสาวหิมะ, แมว เอามาเป็นคอเมดี้บ้าง ฮาเร็มบ้าง จนเรียกได้ว่า เราจำผีญี่ปุ่นดีกว่าผีพื้นบ้านของเราด้วยซ้ำ แถมมันก็วนเวียนจนเรามีเอียนก็มี

                หลังจากนั้นพระเอกก็รู้สึกเหล่าสาวๆ ภูติแบบรั่วๆ เริ่มจากโลลิเทียม มาคาเบะ อิจิรุ หรือปีศาจนูริคาเบะ (จากตัวเหมือนเต้าหู้ใหญ่ๆ ในการ์ตูนคิวทาโร่), ทวินเทล อิโตชิเกะ คิรุเอะที่รุกพระเอกแบบไม่ยั้ง ซึ่งตอนหลังพระเอกมารู้ว่าเธอก็คือปีศาจแมงมุมอันตราย และสาวมัธยมปลายสึซึนาริ เนียซัง ที่ตัวจริงก็คือภูตแมวสวยเฉียบที่กว่าจะมีบทก็ปาไปหลายตอนแล้ว (มันต้องมีทุกเรื่องครับภูตปีศาจแมวเนี้ย)

                แต่...ยังไม่มีวี่แววของฮาเร็ม

                อย่างไรก็ตาม จุดเปลี่ยนของการ์ตูนได้เริ่มต้นอีกครั้ง ก็คือ ในตอนที่ 12 พระเอกพบว่าตนเองมีความสามารถรวมร่างภูติ และใช้ความสามารถของภูติได้ และความสามารถนี้ก็ได้พัฒนา จนพระเอกกลายเป็นพระเอกสายจัมป์ พร้อมกับเนื้อเรื่องเริ่มเปลี่ยนเป็นแอ็คชั่นเต็มตัวด้วย (ที่จริงมันก็จัมป์ ตั้งแต่ พระเอกมีทักษะต่อสู้ อึด ตั้งแต่ตอนแล้ว)

แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของฮาเร็ม  

                เมื่ออ่านการ์ตูนเรื่องนี้ปาไป 22-49 ตอนก็ยัง ไม่มีวี่แววของฮาเร็มเลย ฉากปักธงสาวอื่นๆ ยังไม่มี มีแต่ฉากสาวผีคอยาว ผมดำก็ไม่ได้ปักแบบงามๆ ส่วนใหญ่เนื้อหาก็ยังคงเรื่องพระเอกปราบผี บวกกับ ตอนย่อยๆ (จบในตอน) ก็ไมได้เกี่ยวกับรูทของฮาเร็มเลยแม้แต่น้อย

                 ก็ไม่แปลกที่ผมเมินการ์ตูนเรื่องนี้ เพราะตอนแรกๆ ไม่มีวี่แววของฮาเร็มเลย นอกเสียจากฉากเซอร์วิสที่โผล่มาเกือบทุกตอนเท่านั้นเอง ส่วนใหญ่ก็เป็นฉากโชว์กางเกงใน ก็ยอมรับว่าคนวาดใส่ใจกับกางเกงในมาก มีกางเกงในทุกรส กางเกงในขาว กางเกงในดำ กางเกงในลายทาง ไปจนถึงกางเกงในแปลกๆ อย่างกางเกงในโชว์ก้น มันเป็นอาหารตา ที่ใส่ใจรายละเอียดมากๆ แต่หากตัดเรื่องกางเกงในแล้ว ในส่วนดำเนินเรื่อง พล็อตเรื่อง สูตรของเรื่องมันก็ไม่แปลกไปกว่าการ์ตูนเรื่องอื่นๆ เลย แถมตัวละครฝั่งศัตรูที่โผล่มา มันอารมณ์จัมป์ มากกว่า

                เอาง่ายๆ รูทของน้องแมว ในช่วงตลอด 29-43 ตัวพระเอกก็ไม่ได้มีบทบาทอะไรมากกว่าโผล่มาต่อสู้แบบหล่อๆ (แต่ก็สูตรสำเร็จ) ให้อารมณ์ปักธงแบบมิตรภาพมากกว่าความรัก และเรื่องการปักธงนั้นริคกะกลับมีบทบาทเยอะกว่าเสียด้วยซ้ำ ที่จะให้น้องแมวที่เย็นชา ใจอ่อนได้มาเป็นเพื่อนพระเอกในตอนท้ายบท (โดยส่วนตัวแล้ว น้องแมวเป็นของรกกะมากกว่านะ)

 

        ส่วนตัวแล้ว ผมอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ตั้งแต่ตอน 1 ถึง 49 ด้วยอารมณ์ราบเรียบ คือไม่ได้ซึ้ง หรือประทับใจกับมันสักเท่าไหร่ คือการ์ตูนแอ็คชั่นเอจจินั้นปกติผมก็ไม่ได้พิศมัยมากนัก อย่าง เซนกิเรย์, ลูกแกะพันธุ์เสือของเคนอิจิ  ไปจนถึง การ์ตูนสงครามลูกแก้วมากะที่เอาตัวละครจากสามก๊กมาเปลี่ยนเป็นหญิงสู้กันให้เสื้อขาด  ผมก็ไม่ได้ติดตามดูแต่อย่างใด อาจเป็นเพราะ ผมชอบอะไรที่มันราบเรียบ ฮาเร็มคอเมดี้ มากกว่าจะเอาเรื่องการต่อสู้ อารมณ์ของจัมป์ หวือหวาเข้ามาร่วมด้วย (ผมจะดูฮาเร็ม ไม่ได้จะดูแอ็คชั่นปล่อยพลัง)

                อีกเหตุผลหนึ่ง ที่ผมไม่ค่อยดู แอ็คชั่นเอจจิมากนัก เพราะมันก็สูตรเดิมๆ แม้จะมีการขายมุมมองที่หวาดเสียว (ตอนเอาพวกผู้หญิงอ้าแข้ง อ้าขา แตะอะไรนี้ มัน สุดๆ เลย) แต่โดยภาพรวม สูตรก็คงเดิมๆ พวกสาวๆ พลาดท่า พระเอกมาช่วย พระเอกโดนซ้อม พระเอกอึด แล้วก็ชนะมาด้วยพลังแฝง บลา ฯลฯ นี้ไม่นักมุกต่างๆ เช่น องค์กรลับ, ตัวโกงปริศนา, ย้อนอดีต มันก็สูตรที่หลายคนเดาทางได้

               โอเคครับ Sora no Otoshimono หรือแม้แต่ To Love Ru เองก็มีฉากแอ็คชั่น แต่การ์ตูนที่กล่าวมา เขาไม่ได้ขายแอ็คชั่นเป็นสายหลักของเรื่อง ฉากแอ็คชั่นเป็นเพียงส่วนประกอบของเนื้อเรื่องเท่านั้น (แต่มาที โครตน่าจดจำ)  ซึ่งมีเพียงไม่กี่หน้า ไม่ลากยาว อีกทั้งไม่ยอมให้พระเอกเก่ง ต่อยตีเก่ง เพราะหากพระเอกเก่งเมื่อไหร่ เนื้อเรื่องที่อุตสาห์ปูว่าพระเอกธรรมดา รักชีวิตสงบ มันจะหายไปด้วย

               กลับมาทีการ์ตูนฮาเร็มโยไคต่อ ดูเหมือนคนวาดก็จะรู้ตัวเหมือนกันนะครับ เพราะการ์ตูนเรื่องนี้ปาไป 50 กว่าตอนแล้ว มันไม่มีเรื่องรักๆ ของพระเอกกับสาวๆ เลย ทั้งๆ ที่มีตัวละครหญิงในเรื่องเพียบแท้ๆ และนั้นเอง ในตอนที่ 50 ก็เริ่มมีอะไรที่เป็นรักๆ ฮาเร็มสักที

                และที่แปลกคือ สาวคนรักที่เขารูทอีเวนส์ปักธงของพระเอก ไม่ใช่รกกะ, ไม่ใช่น้องแมว, ไม่ใช่โลลิกำแพง หากแต่เป็นตัวละครที่โผล่มาแบบตัวโกง ตัวประกอบ โผล่แล้วหาย อย่าง สาวทวินเทลแมงมุม

                แม้ว่ารูทยัยแมงมุมจะยังคงมีเรื่องแอ็คชั่น (จนกลายเป็นสูตรเรื่องนี้บรรยาย) อยู่บ้าง แถมมีเรื่ององค์กรลับอีก (เชื่อเถอะครับ แนวๆ นี้ขาดไม่ได้หรอกเกี่ยวกับองค์กรลับ ซึ่งส่วนตัวแล้ว ผมยี้สูตรนี้มากเลยแหละ) แต่ในแง่ของฮาเร็มแล้ว ถือว่าทำออกมาได้ดี (แม้จะสูตรรักๆ เดิมๆ ก็เถอะ) เมื่อพระเอกได้เจอยัยแมงมุมอีกครั้ง หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่เคยเป็นศัตรูกันมาก่อน (จากนั้นยัยแมงมุมก็หายไปจากสารบท) แต่พระเอกก็ไม่ได้ถือโทษโกรธไร พร้อมกับทั้งสองก็กลับมาเป็นเพื่อนอีกครั้ง

                ต่อมาเมื่อพระเอกได้รู้จักองค์กรกำจัดภูตองค์กรหนึ่ง และขอให้พระเอกทำงานหนึ่ง ซึ่งตอนแรกๆ พระเอกนึกว่ากำจัดภูตชั่วร้าย แต่กลายเป็นว่าเขาถูกขอร้องให้กำจัดยัยแมงมุม ซึ่งพระเอกปฏิเสธ เพราะเขาเชื่อว่ายัยแมงมุมไม่ได้ชั่วร้าย เธอเป็นภูตที่ดี และเขาขอเชื่อใจเธอ พร้อมกับต่อสู้องค์กรเพื่อปกป้องยัยแมงมุม

                “ถ้าเกิดพวกคุณมาทำร้ายคนสำคัญของผมเมื่อไหร่ เพื่อปกป้องคนเหล่านี้ ผมจะสู้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มีเลยครับ....”

                พระเอกโครตหล่อ

                สุดท้ายพระเอกสามารถไล่คนจากองค์กรนี้ไปได้ และช่วยชีวิตยัยแมงมุมได้สำเร็จ เป็นอันจบรูทแมงมุมเอาไว้เพียงเท่านี้

                (สังเกตว่า พระเอกใช้คำว่า “เพื่อน” มาเป็นใช้ในการปักธง มากกว่าจะใช้ว่าคนรัก แฟน เหมือนฮาเร็มเรื่องอื่นๆ ทำให้ผมพูดไม่เต็มปากว่ามันเป็นแนวฮาเร็ม จนกระทั่งมาถึงตอนล่าสุดนี้แหละ)

                มีสิ่งหนึ่งที่ยังคงสอดแทรกในการ์ตูนที่มีเรื่องของภูตโยไค นั้นคือมนุษย์สามารถอยู่ร่วมกับเหล่าภูติได้ ซึ่งแตกต่างจากบ้านเรา ที่ภูติเป็นสิ่งชั่วร้าย น่ากลัว เป็นสิ่งห้ามลบหลู่ หรือเป็นสิ่งที่ควรกราบไหว้  มากกว่าจะเป็นมิตร

                ในขณะภูตผีในการ์ตูนญี่ปุ่น ก็มักใส่เรื่องราวว่า บางครั้งภูติเองก็ไม่ได้ชั่วร้ายอะไร สามารถอยู่ร่วมกันได้ เราสามารถเปิดใจอีกฝ่ายได้มากขนาดไหน

 

                สรุปคือ Youkai Shoujo หากตัดเรื่องลายเส้น เซอร์วิสกางเกงในออก ก็ยังคงการ์ตูนไม่ใช่การ์ตูนแนวคอเมดี้จ๋า หรือเป็นการ์ตูนที่ผมโครตชอบอะไรมากนัก  ก็ยังคงใช้สูตรสำเร็จเดิมๆ  เอจจิ ภูตผี เหนือธรรมชาติ (หลังๆ เริ่มไม่ใช่เรื่องภูตผี) ฉากแอ็คชั่นเป็นส่วนมาก แต่ถ้าใครชอบสูตรแบบนี้อาจจะชอบก็ได้ แต่สำหรับคนที่อ่านฮาเร็มมาเป็นร้อยเรื่องถือว่าธรรมดามาก (อย่างน้อย ยัยแมงมุมเรื่องนี้น่ารัก)