“รีบๆ
ทำเข้า ผมไม่มีเวลามานั่งเฝ้าคุณซักผ้าทีละหลายๆ ชั่วโมงหรอกนะ
ยังมีงานอย่างอื่นอีกมากมายรอผมอยู่” อากาศยามเช้าที่สดชื่นแบบนี้
เขาไม่อยากจะหาเรื่องทะเลาะกับเธอเลย
ความทรงจำจากบทรักเมื่อคืนทำให้เขาอยากพูดจาดีๆ กับเธอด้วยซ้ำ
แต่นั่นมันก็อาจจะทำให้หัวใจของเขาไขว้เขวมากเกินไป
“งั้นคุณก็กลับที่พักไปก่อน
ฉันจะอุทิศเวลาให้กับการซักผ้าอยู่ที่น้ำตกนี่ ทำงานเสร็จเมื่อไหร่ก็จะเดินกลับไปเอง”
ดูเหมือนว่าเมื่อความมืดโบกมือลาท้องฟ้า
แสงอาทิตย์ส่องสว่างเริ่มต้นวันใหม่บนพื้นโลก เขาก็หมดความสำคัญต่อศศิภาทันที
“อุทิศเวลางั้นเหรอ...ผมว่าคุณคงจะเลิกซักผ้า
แล้วหันมาตั้งอกตั้งใจเล่นกับฟองพวกนั้นแบบไร้สติมากกว่า...ผมให้เวลาสิบห้านาที
ซักผ้าให้สะอาด” ปริญญ์ยื่นคำขาด
“เสื้อผ้าตั้งหลายชิ้น
แต่ให้เวลาสิบห้านาที แค่กางเกงชั้นในคุณตัวเดียวฉันก็ยังขยี้ไม่เสร็จ”
ยิ่งยอมเขามากเขาก็ยิ่งได้ใจ และเธอจะเริ่มแข็งข้อให้ปริญญ์เบื่อเธอไปเรื่อยๆ
วันหนึ่งทนไม่ไหวเชื่อว่าเขาก็จะปล่อยเธอออกไปให้พ้นหูพ้นตา
“ที่ผ่านมา
ผมคงใจดีกับคุณมากเกินไปสินะ พูดอะไรถึงไม่ยอมเชื่อฟังกันบ้างเลย...ผมยังยืนยันคำสั่งที่สิบห้านาที
ถ้าจบจากนี้แล้วยังไม่เสร็จ เราจะได้เห็นดีกัน”
เสียงขรึมเอาจริงทำให้ศศิภารู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อยู่เหมือนกัน
แต่ยิ่งทำตัวให้รู้ว่ากลัวเขามากเท่าไหร่
ความเป็นคนของเธอก็จะเหลือคุณค่าน้อยลงเท่านั้น
“อย่าดีแต่พูดดีกว่า
ถ้าอยากให้เสร็จเร็วๆ ก็ลงมาช่วยกันสิ...อย่าดีแต่พูดเล่นงานคนอื่น”
เธอตีฟองในกะละมังซักผ้าจนแตกกระจายหวังจะให้ไปโดนตัวเขา
“คุณหนูศศิภา
รู้รึเปล่าว่าพูดจาแบบนี้จะไม่เป็นผลดีกับตัวเอง”
ปริญญ์ขยับตัวลุกขึ้นอย่างแช่มช้า สายตามาดร้ายจดจ้องมองคนจอมยั่วอย่างไม่วางตา บนศีรษะของเขามีฟองผงซักฟอกเกาะตัวเป็นกระจุกจากฝีมือการจัดวางของศศิภา
“นี่
อย่าเข้ามานะ” พอรู้ตัวว่าจะถูกทำโทษศศิภาก็ระแวดระวังภัยเตรียมเอาตัวรอด
“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามา...ตกลงว่าฉันจะรีบซักผ้าให้เสร็จ”
สิ่งเดียวที่เธอมองหาตอนนี้คือทางรอด ปริญญ์หน้าดุเกินไปเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอนึกอยากแกล้งเขา
‘โธ่เอ๊ย ก็แค่มีฟองน่ารักๆ อยู่บนหัว ทำไมจะต้องทำหน้าโกรธขนาดนี้ด้วย’
ทุกการก้าวย่างของปริญญ์ทำให้จังหวะหัวใจของเธอลิงโลดตาม
ศศิภาหันซ้ายแลขวามองหาลู่ทางเพราะไม่อยากให้เขาจับตัวเธอได้
“บอกว่าอย่าเข้ามายังไงล่ะ...นี่แน่ะ”
และก่อนที่ปริญญ์จะก้าวมาประชิดตัวเธอได้สำเร็จ
ผ้าชิ้นน้อยก็ปลิวลอยละลิ่วเข้าปะทะกับใบหน้าของปริญญ์ทันที
“ศศิภา!!!”
คล้ายๆ
ว่าหูจะดับลงชั่วขณะ แต่เธอก็พออ่านปากเขาออกว่าถ้อยคำที่ตะโกนออกมานั้นคือชื่อของตัวเอง
สัมผัสได้ถึงความโมโหขั้นขีดสุด เมื่อปริญญ์ค่อยๆ
จับผ้าชิ้นที่ปะทะหน้าเขาอย่างจังออกมากำไว้ในมือ
‘ให้ตายเถอะ!! เธอปากางเกงชั้นในโดนใบหน้าของปริญญ์แบบเต็มๆ’ สภาพของเขาตอนนี้มันดูไม่จืดเอาซะเลย
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ
ฉันไม่รู้ว่านั่นมันคือ...เอ่อ คุณปริญญ์ ฉันขอโทษ อย่า...”
