มหาตำนานเหนือฟ้า เลยสวรรค์สุดไกลโข !?

ตอนที่ 267 : บทที่ 267 พระเจ้าหายนะจุติ ตอน ล้างบางสวรรค์ 14

บทที่ 267 พระเจ้าหายนะจุติ ตอน ล้างบางสวรรค์ 14

          นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย ..!?

          ไม่ใช่ว่าพวกมันกำลังเตรียมตัวจะหลบหนีอยู่หรือยังไง .. ทั้งที่ในตอนแรก มากเมฆมองดูพวกที่กำลังจะหนี

          แต่แล้วอยู่ ๆ พวกมันทั้งหมดก็เปลี่ยนใจ ..

          พวกตัวร้ายเหล่าเทพเจ้าสารเลวพวกนี้ แทนที่พวกมันจะต้องเร่งรีบหลบหนีออกไปจากสวรรค์ชั้นฟ้า ที่เคยอยู่อาศัยมาตลอดหลายหมื่นปี หรืออย่างน้อย ๆ ก็แสดงตัวสักนิด ทำการขัดขืนการจับกุมสักหน่อย

ทำไมอยู่ ๆ พวกมันแต่ละองค์เทพ ถึงได้มาเสนอหน้าอยู่ที่นี่กันอย่างไว

แถมสีหน้าท่าทางแต่ละองค์ ยังเต็มไปด้วยความยินดีแบบแปลก ๆ เขินอายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หรือเดี๋ยวนี้พวกตัวร้ายนิยมเดินเกมแบบใหม่

          ".. ข้าน้อยเทพนายพราน จากสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 4 มีรูปภาพอยู่ในประกาศของพระผู้เป็นเจ้า ข้าไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรไปก่อนหน้านี้ แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม หากทำให้พระองค์เจ้าสุดยอดตัวประหลาดพึ่งพอใจ จะกระทำใด ๆ กับข้าก็ได้ ข้าเทพนายพรานตัวน้อย ๆ ยินดีรับการลงโทษ .."

เทพนายพรานผู้มีร่างกายใหญ่โตสูงกว่า 3 เมตร ชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างและหน้าตาดุดันอย่างกับเสือ ได้คุกเข่าทั้งสองข้างลงไปที่พื้นด้วยความยินดี ก่อนจะมองมายังจุดที่มากเมฆยืนอยู่กลางเวหาด้วยสายตารักใคร่ชวนขนลุก แสดงออกทางสีหน้าท่าทางอย่างชัดเจนว่าต้องการอะไร และหลงไหลในเสน่ห์ของอีกฝ่ายแบบสุด ๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะสั่งให้ไปตาย เทพนายพรานก็ยินดีทำตามแต่โดยดี

          ".. ข้าน้อยเทพนักล่า จากสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 1 ข้าเป็นเทพตัวน้อย ๆ ในสังกัดของมหาเทพชั้นฟ้าที่ 4 ข้าน้อยไม่รู้ว่าทำผิดอะไรไป แต่หากพระองค์เจ้าต้องการจะให้ข้าเจ็บปวด ข้าก็ยินดี ขอเพียงได้เห็นหน้าพระพักตร์อันงดงามของพระองค์ก่อนจะตาย ข้าเทพนักล่าก็ยินดีรับการลงทัณฑ์ แม้ว่าจะมิได้กระทำสิ่งใด ๆ ผิดเลยก็ตาม .." เทพนักล่าไม่ปกปิดสิ่งที่อยู่ในใจและต้องการ หมายจะได้เห็นและชิดใกล้เพียงเล็กน้อยกับผู้สมบูรณ์แบบ ก่อนที่จะตาย แต่แค่นี้ชีวิตน้อย ๆ ของเทพนักล่าก็สมปรารถนาแล้ว

          ไม่นานนักเหล่าเทพเจ้าจำนวนมากที่อยู่ในรูปใบประกาศทั้ง 113 องค์ก็แสดงตัวออกมา

          พูดบอกและขอร้องในสิ่งที่คล้าย ๆ กัน จนมากเมฆรู้สึกขนลุกอย่างช่วยไม่ได้

ไม่เว้นแม้แต่มหาเทพสูงสุดจากสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 4 ก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง

ทั้งที่แต่เดิมแล้ว หากเหล่าเทพสวรรค์ทั้ง 113 องค์เหล่านี้ ทั้งหมดไม่ได้หันกลับมามองมากเมฆ หรือสุดยอดตัวประหลาดปรากฏตัวออกมาอย่างเวอร์วังอลังการ เมื่อครั้งที่ปรากฏตัวขึ้นในคราแรกที่กลับมาถึงสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 16 ในระหว่างที่พวกมันกำลังจะหลบหนี ออกไปจากสวรรค์อยู่พอดี เพื่อมุ่งหน้าไปยังภพมหายมโลกแล้วล่ะก็ ปานนี้ทั้ง 113 องค์ คงหนีรอดไปได้แล้วอย่างสบาย ๆ

          เนื่องจากในมือของมหาเทพชั้นฟ้าที่ 4 มีกระจกวิเศษที่ไม่ธรรมดาอยู่อันหนึ่ง ซึ่งมีพลังพิเศษที่จะทำให้มองเห็นตัวอักษรชะตาฟ้า แห่งคำทำนายอนาคตแบบแม่นยำ 100% ออกมาได้

แต่กระนั้นประโยคและคำทำนายเหล่านี้ ก็ยากอยู่พอสมควร หากจะตีความออกมาให้ได้อย่างชัดเจนและถูกต้อง

ถึงแม้จะรู้ว่าอยู่ต่อจะต้องตาย .. แต่หลังจากที่มหาเทพชั้นฟ้าที่ 4 ตัวการหลักที่อยู่เบื่องหลังให้ลูก ๆ วานรต้องตาย ได้เห็นใบหน้าดวงงามและสายตาเย็นชาแต่เร้าอารมณ์ของมากเมฆ ก็อดไม่ได้ที่จะหันหลังและกลับมาเผชิญหน้ากับความจริง ตกหลุมรักชายหนุ่มทั้งที่ตัวเองก็เป็นชายแท้ ๆ เหมือนกัน แม้จะรู้อยู่ตรงอกว่ายังไงก็ไม่รอด แต่ขอให้ได้เห็นและชิดใกล้อีกสักนิด ให้ได้สูดดมกลิ่นกายของอีกฝ่ายสักเล็กน้อย แค่นี้ก็ตายตาหลับแล้ว ..

มากเมฆก้มลงมองดูเทพสวรรค์และมหาเทพตัวการหลัก ที่มามอบตัวอย่างง่าย ๆ ไม่ต่อต้านเลยสักนิด ด้วยสายตาดุดันและไม่พอใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะบินลงไปยังพื้นทรายรกร้างที่ไร้ชีวิต และยืนอยู่ห่างจากกลุ่มเทพสวรรค์ทั้ง 113 องค์ที่กำลังคุกเข่าอยู่ห่างออกไปราว 100 เมตร

          การลงมายืนอยู่บนพื้นทรายของมากเมฆ ได้ทำให้เกิดหมู่มวลดอกไม้สวรรค์งดงาม เกิดขึ้นมาอย่างมากมาย พื้นดินที่เคยไร้ชีวิตก็แปรเปลี่ยนเป็นอุดมสมบูรณ์ในพริบตา ในขณะเดียวกันดอกไม้สวรรค์มากมาย ต่างก็แข่งกันส่งกลิ่นหอมอมตะที่ทำให้จิตใจสงบ และชวนให้หลงใหลไปกับบรรยากาศรอบ ๆ ตัวออกมาอย่างมิรู้ลืม

สายลมอบอุ่นจากทะเลสวรรค์บูรพาและแสงสวรรค์รุ้งกินน้ำนิรันดร์ ต่างก็ปรากฏขึ้นมาเป็นฉากหลังให้กับมากเมฆ จนเหมือนกับว่าการปรากฏตัวและกระทำการใด ๆ ของชายหนุ่มหลังจากนี้ในทุก ๆ ครั้ง มักจะเต็มไปด้วยความยินดีของสวรรค์และโลกอย่างที่สุด และเป็นที่สุดแห่งความงดงาม และสมบูรณ์พร้อมไปเสียในทุก ๆ ด้านอย่างแท้จริง

เพียงแค่ลงมายืนบนพื้นเฉย ๆ และไม่ได้ทำอะไรเลย

มากเมฆก็เอาชนะใจ และทำให้เทพเจ้ามากมายทั้งชายหญิง ที่กำลังเฝ้ามองดูอยู่จากที่ไกล ๆ หลงเสน่ห์ได้แล้ว

".. รู้ความผิดของตัวเองหรือไม่ .." มากเมฆกล่าวถามด้วยสีหน้าเย็นชา ในขณะที่เดินเข้ามาใกล้ ๆ กลุ่มเทพที่คุกเข่าอยู่ และในทุก ๆ จักหวะของการก้าวเดิน มักจะปรากฏดอกไม้สวรรค์ล้ำค่ำในตำนานขึ้นมารองรับ ก่อนที่ดอกไม้สวรรค์ในตำนานเหล่านั้น จะสลายอณูกลายเป็นแสงงดงามหลากสีสันชวนมองลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

มหาเทพสูงสุดของชั้นฟ้าที่ 4 ผู้ที่คุกเข่าอยู่หน้าสุดของหมู่คณะ ได้เงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับอาการเหม่อลอยราวกับจิตหลุดไปไกล หลงใหลดั่งต้องมนต์ไปกับเสน่หา อันยากจะต้านทานอย่างลืมตัว ก่อนที่จะถูกฝ่ามือของอีกฝ่าย ตบหน้าเข้าให้อย่างจัง มหาเทพเป็นอันต้องหมุน 360 องศาหลายสิบรอบ ก่อนที่ร่างกายจะตกลงสู่พื้นอย่างหมดสภาพและไม่กล้าใช้พลังใด ๆ ต่อต้านเลยสักนิดเดียว

มากเมฆเผยรอบยิ้มออกมาอย่างร้าย ๆ ลงมืออย่างไม่สนใจ สถานะมหาเทพของอีกฝ่ายเลยสักนิด

เหล่าเทพเจ้าองค์อื่น ๆ ไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรือไกล ต่างก็มองมาที่ฝ่ามือที่ขาวเนียน และนิ้วเรียวงามของมากเมฆกันทั้งนั้น ต่างก็แอบหวังอยู่ลึก ๆ ว่าอยากจะโดน ท่านพระเจ้าสุดยอดตัวหลาดตบเข้าให้สักฉากสองฉาก ขอให้ได้สัมผัสกับฝ่ามือและนิ้วเรียวงามเหล่านั้นก็ยังดี

ยิ่งอยู่ใกล้ ๆ มากเมฆยิ่งสัมผัสได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกแปลก ๆ ของเหล่าเทพ สายตาที่มองมาล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความรักใคร่ และหลงใหลเป็นอย่างมาก จนในที่สุดพลังแห่งการรู้แจ้งก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหว สุดท้ายก็เฉลยและบอกถึงที่มาที่ไปให้มากเมฆรู้ในทันที

แสงสว่างวูบวาบในดวงตาทั้งสอง ..

มากเมฆรู้แล้วว่าตนเองได้รับอะไรมา พลังใหม่ที่จะเป็นตัวปัญหาต่อไปในอนาคตของเขา

ทันใดนั้นเองพลังเทพที่ว่าก็สร้างรูปธรรมของตัวมันเองขึ้นมา

กลายเป็นหนึ่งใน “วงแหวนพระเจ้าแห่งเสน่หาหมื่นเอกภพ” ตอบรับกับการรู้สึกตัวของมากเมฆ

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวได้นิด ๆ ถึงคำด่าว่าอันแสนจะเก็บกด ของพระเจ้าจอมปลอมก่อนหน้านี้แล้วว่า ทำไมสิ่งดี ๆ มากมายและพลังพระเจ้า ที่สมควรจะได้มาอย่างยากลำบาก จนแม้แต่การกลายเป็นเทพและการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทำไมทั้งหมดถึงมาเกิดเอาง่าย ๆ กับตนเองแบบนี้ สมควรแล้วที่พระเจ้าจอมปลอมจะอิจฉาริษยา จนเป็นบ้าไปอย่างในปัจจุบัน

เฮ้อออ มากเมฆถอนหายใจเบา ๆ ความโกรธที่เคยมีลดลงไปอีกนิด

อนิจจา อนิจจัง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ..

มากเมฆกลับคืนสู่ความเป็นจริงตรงหน้า แม้จะใช้เวลาและความนึกคิดไปกับวงแหวนพลังใหม่ ๆ พร้อมกับการตรวจสอบวงแหวนพระเจ้าวงอื่น ๆ ที่เหลือไปเล็กน้อย แต่กระนั้น บุญคุณความค้างแบ่งแยกชัดเจน พวกมันทำร้ายพ่อแม่วานรและสังหารลูก ๆ วานรด้วยวิธีการโหดร้าย ดังนั้นพวกมันก็จะต้องได้รับสิ่งเดียวกัน

มากเมฆโบกมือหนึ่งครั้งก็ปรากฏเป็นภาพเหตุการณ์ ที่เคยเกิดขึ้นไปแล้วก่อนหน้านี้ ของครอบครัววานรเทพแปดแขนในอดีต และเหล่าภูตินางฟ้านิรันดร์ที่ต้องทนทุกข์ทรมาน ให้เหล่าเทพเจ้าทั้งหลายได้เห็น

จากที่ไม่รู้ว่าตนเองทำผิดอะไร และไม่เคยคิดว่าผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะเหล่าทวยเทพมักจะมองวิญญาณอสูรหรือเหล่าเทพอสูรตัวเล็ก ๆ อ่อนแอ เป็นเพียงอาหารหรือไม่ก็ของเล่นฆ่าเวลาเท่านั้น แต่ทว่าในเวลานี้ พวกมันทั้งหมดต่างก็รู้แล้ว เพราะพวกมันทั้งหมดสัมผัสได้ถึงแรงแค้น และความโกรธเกรี้ยวของพระเจ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เทพเจ้าทั้ง 113 องค์รู้สึกละอายใจเหลือเกิน ที่ทำให้พระเจ้าอันเป็นที่รักของตนโกรธเคือง

แน่นอนว่ามากเมฆสัมผัสได้ว่าเหล่าเทพ 113 องค์ ไม่ได้สำนึกเสียใจจริง ๆ หลอก แต่เป็นเพราะพวกมันทั้งหมด ได้ตกอยู่ในอำนาจของมหาพลัง แห่งเสน่หาหมื่นเอกภพอย่างต่อต้านไม่ได้ จึงรู้สึกผิดต่อตนเองที่เข้าไปเป็นหนึ่งในห้วงแห่งอารมณ์รักใคร่ และหลงใหลของพวกมันต่างหาก

".. โทษของพวกเจ้าคือตายแตกดับสิ้นสูญ และสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 4 ที่เจ้าดำรงตำแหน่งเป็นมหาเทพสูงสุดและเป็นผู้นำในแผนการต่าง ๆ มาตลอด ก็จะต้องถูกทำลายไปด้วย ดังนั้นเหล่าทวยเทพจากสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 4 ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องใด ๆ เราผู้มีเมตรตา จะให้เวลาพวกเจ้าขนย้ายและหลบหนีออกมา .."

".. เพราะเมื่อใดก็ตามที่เราไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 4 ทุก ๆ อย่างจะถูกทำลายสิ้น และเหล่าทวยเทพที่เกี่ยวข้องที่เหลือ อย่างสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 1 ที่ 3 และ 11 รวมอยู่ด้วย แต่พวกเจ้าไม่ได้กระทำการโหดร้าย ต่อครอบครัววานรเทพมากนัก เช่นเดียวกับสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 4 ดังนั้นเราจะไม่ทำลายล้างพวกเจ้า โทษตายเราเว้นไว้ให้ แต่โทษเป็นยังอยู่ แต่หลังจากวันนี้ไป หากใครก็ตามกล้าสร้างความลำบากให้กับครอบครัววานรเทพแปดแขนอีก อย่าได้หาว่าเรามากเมฆผู้นี้ไม่เตือนเจ้า และสวรรค์ชั้นฟ้าของพวกเจ้า .."

มากเมฆกล่าวพูดอย่างดุดัน และเต็มไปด้วยจิตสังหารอย่างที่สุด

ก่อนที่ชายหนุ่มจะโบกมือในอากาศหนึ่งครั้งด้วยปลายนิ้วเรียวยาว และปรากฏเป็นกระบี่ทมิฬนับร้อย ๆ เล่มที่เต็มไปด้วยพลังของวงแหวนพระเจ้า จากวงแหวนพลังต่าง ๆ จำนวนมากในอากาศ ซึ่งมากเมฆได้ใช้พลังพระเจ้าที่มี ผสมผสามหลอมรวมกับเคล็ดวิชาที่คิดค้นขึ้นอย่าง “หมื่นศาสตราดาราทมิฬ” และ “หมื่นลมปราณดาราทมิฬ” เข้าด้วยกันอย่างลงตัว ราวกับการผสมเหล้าของบาร์เทนเดอร์ในตำนาน จนออกมามีรสชาติมหัศจรรย์น่าลิ้มลองเป็นที่สุด ก่อนที่กระบี่แห่งหายนะและความตายนิรันดร์เหล่านั้น จะพุ่งเข้าไปเสียบกลางกระบาลจนเลือดสาดกระเซ็น จนทวยเทพทั้ง 113 องค์ รวมไปถึงมหาเทพสูงสุดจากชั้นฟ้าที่ 4 ต้องแตกดับและสลายหายไปอย่างช้า ๆ กลายเป็นเพียงพลังงานบริสุทธิ์ที่หลงเหลือไว้ในสวรรค์เท่านั้น

มากเมฆรู้สึกได้ถึงความสบายใจบางอย่าง หลังจากที่ได้ล้างแค้นให้กับลูก ๆ วานร

ก่อนที่ตนเองจะหายตัวไปเฉย ๆ ... และไม่สนใจสายตาที่มองมาของนางฟ้าสวรรค์และทวยเทพองค์อื่น ๆ แม้แต่น้อย

".. พระเจ้าที่รักของข้า บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไป .." นางฟ้าผู้งดงามรู้สึกเสียใจและตามไม่ทัน

".. บทจะฆ่าก็ฆ่า ไม่คิดเลยว่าพระผู้เป็นเจ้าผู้งดงามและทรงเสน่ห์ จะมีความสัมผัสใกล้ชิดกับครอบครัววานรนั่น วันหลังต้องเอากล้ายจากสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 12 ที่ว่ากันว่าอร่อยที่สุดไปฝากเสียแล้ว .."

".. ข้าว่าพวกเราไปช่วยขนย้ายสิ่งต่าง ๆ จากสวรรค์ชั้นฟ้าที่ 4 ดีกว่า พวกเราไปกันเถอะ .."

มากเมฆร่างหลักปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ปกปิดพลังเอาไว้อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าจะยากอยู่มากก็ตาม ชายหนุ่มค่อย ๆก้าวเดินเข้าไปภายในป่าแห่งภูติเทพอสูร ด้วยความรู้สึกผิดอยู่มาก ซึ่งสถานที่แห่งนี้ กับเต็มไปด้วยพืชพันธุ์ที่แปลกตามากมาย ใกล้กับทะเลสาบที่งดงามสุดลูกหูลูกตา ในระยะที่มากเมฆสัมผัสได้ ที่นั่นกับเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ และเสียงร้องไห้ที่ทำให้มากเมฆเจ็บปวดใจอย่างแท้จริง

 ********

เหมือนเป็นตัวซวย .. มากเมฆไม่ได้บอกไว้ แต่ไรท์รู้