All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #22 : [Walt Disney - Big Hero 6] Tadashi Hamada x Reader : Bot Fight

Pairing : Tadashi Hamada x Reader

Theme : จอมป่วน

Summary : เมื่อแผนการเดทที่คุณรอคอยมีอันต้องยกเลิกไปโดยปริยายเพราะน้องชายจอมซ่าของแฟนหนุ่ม

Warning : การพนันเป็นสิ่งไม่ดีและผิดกฎหมายเน้อ

...................................................................................................................................................................................................................

'ติ๊ดๆ'

        เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นปลุกคุณให้ตื่นจากการหลับใหล คุณส่งเสียงคำรามเบาๆด้วยความหงุดหงิด ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาเจ็ดโมงแล้ว แต่มันก็เป็นวันเสาร์...วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ชาวบ้านส่วนใหญ่จะไม่มีวันลุกจากเตียงก่อนเก้าโมงเป็นอย่างต่ำ รวมถึงคุณด้วยเช่นกัน คุณพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากเพราะความงัวเงีย

ใครทะลึ่งส่งข้อความมาแต่เช้าแบบนี้นะ ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญล่ะก็น่าดู

        แต่สีหน้าหัวเสียของคุณก็เปลี่ยนเป็นอมยิ้มอารมณ์ดีเมื่อเห็นชื่อของผู้ส่งบนหน้าจอ

ทาดาชิ ฮามาดะ แฟนหนุ่มแสนน่ารักของคุณนั่นเอง

' (...)

เมื่อวานฉันไปเจอร้านอาหารเปิดใหม่เข้าน่ะ เดี๋ยวเย็นนี้จะพาไปนะ เจอกันที่อพาร์ตเมนท์เธอนี่แหละ ฉันจะไปรับตอนห้าโมง

ป.ล.ขอโทษด้วยที่ส่งข้อความมาแต่เช้า ฉันต้องช่วยป้าแคสเปิดร้าน เธอก็รู้ วันหยุดนี่ถือเป็นนาทีทองของธุรกิจร้านคาเฟ่

                                                                                                                                                    จาก ทาดาชิ '

        คุณยังคงกลั้นยิ้มไม่อยู่หลังวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหัวเตียงเหมือนเดิมแล้วกลับมานอน ในใจนึกอยากให้ตื่นมาอีกทีแล้วกระโดดข้ามไปตอนห้าโมงซะเลย

แต่จนแล้วจนรอด คุณก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นล่ะนะ...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

        คุณตื่นมาอีกทีตอนเก้าโมงกว่าๆ หมดเวลาส่วนใหญ่สะสางงานบ้านต่างๆถือเป็นการฆ่าเวลาไปด้วยระหว่างรอเวลานัดไปในตัว คุณรู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานแสนนานเมื่องานทุกอย่างเสร็จสิ้นลงตั้งแต่กวาดพื้นยันซักผ้า แต่เมื่อดูนาฬิกาอีกทีก็พบว่ามันเพิ่งจะตอนเที่ยงเอง ความรู้สึกขัดใจหงุดหงิดแล่นขึ้นมา จากนั้นคุณจึงเริ่มพักผ่อนให้สมกับวันหยุด ตะลุยเล่นวิดีโอเกมที่ซื้อมาเก็บไว้นานเกือบเดือน

ทำไมเวลามันผ่านไปช้าจัง ไม่ทันใจฉันเลย

        แต่ใครจะรู้ว่าความปรารถนาของคุณจะติดจรวดเร็วกว่าที่คาดเมื่อทาดาชิโผล่มาถึงห้องของคุณตั้งแต่เวลาสี่โมงเย็น

" เฮ้ มาเร็วจังเลย "

        คุณเอ่ยอย่างร่าเริงขณะกอดทักทายเขา แต่แล้วคิ้วคุณก็ขมวดขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าประหม่าอึดอัดใจของคนตรงหน้าซึ่งเป็นอะไรที่ไม่ค่อยชอบมาพากลซักเท่าไหร่เพราะปกติเขามักจะยิ้มแย้มดูสบายๆตลอดเวลา

        " ดาชิ...มีอะไรหรือเปล่า? "

คุณถาม ทาดาชิทำสีหน้าเหยเกราวกับเพิ่งกินอะไรขมๆเข้าไป เขายกมือขึ้นเกาท้ายทอย

        " คือ...จะบอกว่าคืนนี้อาจจะไปไม่ได้แล้วล่ะ...ฉันต้องไปจัดการเรื่องฮิโระ ขอโทษนะ(...)..."

        คุณเพียงแค่ยิ้มน้อยๆพลางส่ายหัว ยอมรับว่าคุณออกจะผิดหวังอยู่เพราะอุตส่าห์ตั้งตารอใจจดใจจ่อตั้งแต่เช้า แต่คุณก็ไม่ได้โวยวายหรือโต้ตอบอะไรเพราะเขาดูไม่สบายใจเอาซะเลย อีกอย่าง...คุณรู้ว่าตอนนี้มีบางอย่างสำคัญมากกว่านั้น

        " เกิดอะไรขึ้นกับฮิโระเหรอ? "

คุณถาม เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางขยี้ผมสีดำจนมันยุ่งเหยิง...นี่เป็นอากัปกิริยาที่เขาชอบทำเวลากังวลใจกับอะไรสักอย่าง

        " เจ้าบ๊องนั่นทำอะไรห่ามๆอีกแล้วน่ะสิ ประดิษฐ์หุ่นยนต์ออกมาแล้วก็จะเอาไปสู้แข่งกับของคนอื่น ฉันเลยจะมารอตามตัวกลับบ้านเนี่ย "

        คุณย่นคิ้ว คุณรู้จักฮิโระดีพอๆกับทาดาชิเพราะทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน พวกเขาเหมือนกันเปี๊ยบตรงที่มีพรสวรรค์ด้านวิทยาศาสตร์การประดิษฐ์หุ่นยนต์ เพราะงั้นกะอีแค่เอาไปประลองฝีมือกับหุ่นตัวอื่น คุณคิดว่านั่นน่ะห่างไกลจากคำว่าห่ามๆไปเลยถ้าเปรียบเทียบกับกระบวนการขั้นตอนการประดิษฐ์หุ่นพวกนั้นของเขา

        " ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นา ฟังดูเหมือนเขาแค่เอาหุ่นยนต์ไปลองกับหุ่นของคนอื่น "

เขาเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นบางเฉียบแล้วขยี้ผมอีกรอบ

        " ถ้าเจ้านั่นแค่เอาไปลองเล่นๆมันก็ไม่เป็นอะไรหรอก แต่เขาชอบเอาไปลงแข่งบอทไฟต์น่ะสิ!"

" พูดเป็นเล่น!? "

        คุณถึงกับตาโตด้วยความตกใจ 'บอทไฟต์' หรือการต่อสู้หุ่นยนต์นั้นเป็นเกมกีฬายามค่ำคืนของเมืองซานฟรานโซเกียวแห่งนี้ กติกาก็คือผู้เล่นจะประดิษฐ์หุ่นยนต์ขึ้นมาแล้วนำมาสู้กันโดยมีการวางเงินกองกลางเป็นเดิมพันก่อนเริ่มเล่น หุ่นยนต์ของใครสามารถโค่นของอีกฝ่ายได้ ผู้ชนะก็จะได้เงินทั้งหมดกลับบ้านไป แต่แน่นอนว่าถ้านึกจะเล่นชนะแล้วได้เงินกลับไปง่ายๆล่ะก็คิดผิด เพราะคนที่จัดการแข่งขันขึ้นนั้นคือบรรดาแก๊งใหญ่หรือกลุ่มอันธพาลที่มีอิทธิพลในเมือง คุณจะได้เงินกลับบ้านไปพร้อมของแถมคือรอยฟกช้ำดำเขียว ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อนำรายละเอียดกติกาทั้งหมดมาพิจารณาแล้ว...บอทไฟต์ก็คือการพนันดีๆนี่เอง...ไม่ใช่เรื่องดีแน่ถ้ามีใครเห็นเด็กอายุแค่สิบสี่ปีอย่างฮิโระเดินท่อมๆออกมาจากตรอกของร้านแบบนั้นพร้อมหลักฐานคามือ

        " แล้วนายก็ปล่อยให้เขาไปเล่นเนี่ยนะ? "

คุณถาม คิ้วเลิกสูงด้วยความตกใจ เขารีบส่ายหัวทันที

        " ฉันเปล่านะ เขาแอบไปของเขาเอง ละก็เป็นฉันนี่แหละที่ต้องไปตามตัวจอมซ่านั่นกลับทุกที ครั้งที่แล้วถ้าฉันไปช้าอีกนิดเดียวล่ะก็เจ้าเบื๊อกนั่นคงโดนอัดเละติดกำแพงไปแล้ว"

        " ครั้งที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? "

" เขาแข่งชนะ แต่คู่แข่งอีกฝ่ายที่เป็นนักเลงเจ้าถิ่นน่ะแพ้แล้วพาลก็เลยเตรียมยกพวกจะอัดเขาแทน แต่ฉันเข้าไปทันเวลาพอดีเลยรีบพาซิ่งมอเตอร์ไซค์หนี "

เขาอธิบาย นัยน์ตาสี(...)ของคุณหรี่ลงเพราะยังติดใจสงสัยในบางเรื่อง

        " เดี๋ยวนะ...ถ้าเกิดวันนี้เขาจะไปที่นั่น แล้วทำไมนายยังมีกะจิตกะใจแวะมานี่ล่ะ ทำไมไม่รีบไปดักเขาที่นั่นแล้วค่อยส่งข้อความมาบอกฉันก็ได้"

" มันยังไม่ถึงเวลาเปิดน่ะสิ หมอนั่นชอบไปหาที่ซ่อนตัวแล้วค่อยไปโผล่ที่ร้านตอนเปิด เขากะว่าถ้ารีบเข้าก็จะได้ไม่มีใครสงสัย ฉันไม่มีพลังงานมากพอจะตระเวนหาเขาไปทั่วทั้งเมืองหรอกจริงไหม อีกอย่าง..."

จู่ๆแก้มและหูของทาดาชิก็แดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

        "...ครั้งที่ผ่านๆมาฉันยังไม่ได้คบกับเธอ แต่พอตอนนี้...ฉันก็อยากให้แฟนฉันไปเป็นเพื่อนน่ะนะ แต่ไม่ได้หวังมากหรอก เอาเข้าจริงฉันก็ไม่อยากพาเธอไปเดือดร้อน"

คราวนี้เป็นทีของคุณที่ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ คุณยิ้มให้ทาดาชิขณะเอามือแตะบ่าเขาเบาๆ

        " ฉันไปอยู่แล้วสิ ฮิโระก็เป็นเหมือนน้องชายฉันนั่นแหละ ว่าแต่ รอบนี้นายมีแผนไหม แผนครั้งที่แล้วฉันว่ามันออกจะบู๊เกินไปนิด"

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง

        " ฉันว่าจะแอบไปดึงตัวเขาออกมาก่อนที่เขาจะลงแข่งน่ะ จากนั้นก็กลับบ้านให้เร็วที่สุด สารภาพกับเธอตามตรงว่าป้าแคสไม่รู้ว่าพวกเราไปไหน"

คุณกระพริบตา

" อย่าบอกนะ..."

เขาพยักหน้า

"ถ้าป้ารู้ว่าฉันกับฮิโระกลับมาจากที่ไหน...เราเละแน่..."

"...."

"..."

"เฮ้อ...ไปกันเถอะพ่อหนุ่มสุดเฟี้ยว จะให้ช่วยทำอะไรก็ว่ามา"

.

.

.

.

.

.

.

.

        ถึงแม้จะเป็นเวลาเกือบทุ่ม แต่ตรอกซอยแคบๆบริเวณร้านกลับมืดสลัวชวนอึดอัด คุณกับทาดาชิหลบมุมคอยดูคนที่เดินเข้าร้านคนแล้วคนเล่ารอดูวี่แววของเด็กวัยรุ่นท่าทางซ่าๆซนๆ

        แล้วก็นั่นไง...คุณเห็นกลุ่มคนรูปร่างสูงกลุ่มย่อมเดินเข้าไปในร้าน แต่คนสุดท้ายที่เดินตามหลังนั้นใส่เสื้อฮู้ดที่คุ้นตาแถมยังตัวเล็กและเตี้ยกว่าคนอื่นในกลุ่ม ในมือของฮิโระถือหุ่นยนต์ขนาดเหมาะมือที่ดูคล้ายกับของเล่นเข้าไปด้วย

ทาดาชิเอนเข้ามาใกล้คุณ

"เธอเอาเจ้าเครื่องโมเลกุลนั่นมาไหม?"

        คุณเปิดกระเป๋าสะพายให้เขาดู ข้างในมีอุปกรณ์สี่เหลี่ยมขนาดเท่าฝ่ามือหน้าตาคล้ายรีโมตทีวี มันคือเครื่องจัดโมเลกุลที่คุณประดิษฐ์ขึ้นเอง ภายในตัวรีโมตบรรจุไปด้วยอานุภาคและโมเลกุลสารพัดชนิดที่พร้อมจะรวมตัวเป็นอุปกรณ์ใช้สอยใดๆก็ตามที่คุณปรารถนาเพียงแค่กดปุ่มคำสั่งบนแป้นเท่านั้น

        " เราเข้าไปเลยไหม? "

ทาดาชิถาม คุณพยักหน้าแล้วเดินตามเขาเข้าไป

        ภายในร้านมีบรรยากาศไม่ต่างกับภายนอกซักเท่าไหร่ ข้างในมืดทึมคล้ายผับ มีไฟสลัวเป็นจุดๆ ส่วนที่สว่างที่สุดคือตรงกลางร้านที่ใช้เป็นเวทีสำหรับแข่งขันที่มีไฟสปอร์ตไลท์สามดวงส่องเข้าหากันเป็นจุดเดียว ไม่ต้องพูดถึงมองหาฮิโระท่ามกลางคนเยอะๆแบบนี้เลย แค่จะมองเห็นผู้เข้าแข่งขันยังแทบเป็นไปไม่ได้เพราะจำนวนคนที่มุงดูกันแออัดทั่วพื้นที่ แถมยังอื้ออึงไปด้วยเสียงตะโกนเชียร์และเสียงพูดคุยทำให้ยากที่จะสื่อสารกับทาดาชิอีกต่างหาก

        คุณเหลือบเห็นเขาขมุบขมิบปากพูดอะไรสักอย่างที่คุณไม่ได้ยินเพราะเสียงอึกทึกรอบๆประกอบกับการที่เขามีน้ำเสียงที่นุ่มทุ้มลึก

" นายพูดอะไรนะ!? "

        คุณถาม เสียงดังพอประมาณ แต่เสียงของคุณดูเหมือนจะกลืนหายไปกับเสียงอื่น เขาขยับปากพูดอีกครั้ง..ซึ่งให้ผลลัพธ์ไม่ต่างอะไรกับเมื่อกี้สักเท่าไหร่..

" อะไรนะ!? ฉันไม่ได้ยิน! "

        คุณถามซ้ำ คราวนี้ค่อนข้างตะโกนนิดๆ เขาพูดย้ำอีกรอบ คราวนี้ดังขึ้นมากกว่าเยอะ ถึงจะไม่ได้ชัดเจนมากแต่มันก็ดังพอให้คุณจับใจความได้

        " เราต้องรีบหาฮิโระให้เจอก่อนที่เขาจะลงแข่ง! "

คุณพยักหน้าให้เขาเป็นสัญญาณ ฟังดูเหมือนจะง่าย แต่ตอนนี้แค่ประตูทางออกคุณยังมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ...

        หลังจากมองหาอยู่พักหนึ่ง ทาดาชิก็กระตุกแขนคุณเข้าหนึ่งทีพลางบุ้ยใบ้ไปทางเวทีการแข่งขันที่ตอนนี้กรรมการสาวกำลังคัดเลือกผู้แข่งขันคนต่อไป และท่ามกลางมือและแขนยาวๆที่พากันชูขึ้นพร้อมเพรียงกลางอากาศนั้น มีแขนข้างหนึ่งที่ดูจะสั้นที่สุดโผล่ขึ้นมา แถมเจ้าของร่างยังกระโดดเหย็งๆอีกด้วย 

        " เอาไงต่อดี "

        คุณหันไปหาทาดาชิเมื่อเห็นว่าฝูงชนสงบลงแล้วเพราะการแข่งขันรอบต่อไปได้เริ่มขึ้น รอบนี้เสียงรอบข้างเงียบกว่าที่ผ่านๆมาเพราะดูเหมือนว่าคู่แข่งทั้งสองจะมีฝีมือสูสีกันทำให้คนสนใจดูการแข่งมากกว่าตะโกนเชียร์

        " เราแหวกฝูงคนไปไม่ถึงเขาแน่ เธอพอจะสร้างอุปกรณ์อะไรดึงตัวเขามาได้ไหม "

คุณพยักหน้าพลางล้วงเอาเครื่องโมเลกุลนั่นออกมาจากกระเป๋าแล้วเริ่มกดปุ่มป้อนคำสั่งลงไป

ฉันต้องการเชือก...เชือกที่ขนาดเล็กพอที่คนจะไม่สังเกตแต่ก็แข็งแรงพอจะลากเด็กวัยรุ่น แล้วถ้าตรงปลายมีตะขอเกี่ยวยิ่งดี

        คุณคิดถึงสิ่งที่ต้องการไว้ในหัวพลางกดปุ่มตามคำสั่งที่ต้องการ และแล้วตรงช่องข้างหน้าเครื่องก็เปิดออกพร้อมโมเลกุลอนุภาคต่างๆก่อตัวสร้างขึ้นมาเป็นเชือกขนาดเท่าเส้นบะหมี่ ตรงปลายเป็นแม่เหล็กอัตโนมัติพลังสูง มันค่อยๆเลื้อยอย่างพลิ้วไหวแหวกว่ายผ่านกลุ่มคนไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ไปถึงตัวฮิโระ คุณค่อยๆกดปุ่มสาวเชือกกลับมาโดยมีทาดาชิคอยดึงช่วยอีกแรง เมื่อตัวคนที่ต้องการมาถึง พวกคุณก็ไม่รอช้ารีบออกมาจากร้านนั้นทันที

คุณจัดการกดปุ่มเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดเข้าที่โดยมีสองพี่น้องฟาดฟันกันอยู่ด้านหลังระหว่างเดินหาทางออกจากซอยแห่งนั้น

        " นาย-คิด-อะไร-ของ-นาย-อยู่-ฮึ-เจ้าโง่เอ๊ย! "

ทาดาชิว่าพลางรัวฝ่ามือฟาดฮิโระ

        "โอ๊ย!-โอ๊ย!-โอ๊ย!-นานๆเล่นทีน่าพี่-ครั้งที่แล้วผมยังชนะได้มาเป็นฟ่อนเลยเห็นมะ"

ว่าแล้วเจ้าตัวก็โดนเขกหัวไปอีกโป๊กนึง

        " อ้อเหรอ-แล้วใครกันล่ะที่เกือบโดนยกหมู่รุมกระทืบฮึ! "

"ก็...ผมแค่โชคร้ายเจอคู่แข่งไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่เอง..."

โป๊ก!

        "ยังจะเล่นอีก"

"โธ่เอ๊ย! หยุดทั้งคู่นั่นแหละ"

คุณหันไปเอ็ด ส่งผลให้พวกเขาหันมามองคุณพร้อมกัน

        "รีบๆออกจากตรอกแถวนี้เถอะ เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยว่ากันใหม่ "

ทาดาชิถอนหายใจ

        " เธอพูดถูก(...) เราควรรีบไปก่อนที่จะ--โอ๊ะ โอ..."

เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนลงมาจากรถสายตรวจตรงถนนใหญ่ข้างหน้า

.

.

.

.

.

.

.

.

        คุณกลอกตาขณะกระแทกตัวพิงเบาะหลังของรถตำรวจที่คุณสามคนกำลังนั่งอัดกันอยู่ด้วยความเซ็งสุดขีด ทาดาชิขมุบขมิบปากพูดอะไรบางอย่างออกมาโดยไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

       " รู้ไหม(...) ตอนนี้ฉันว่าฉันยอมเจอป้าแคสยังจะดีกว่า-โอ๊ย! "

เขาร้องออกมาเพราะโดนคุณถองศอกใส่ที่สีข้าง

.

.

.

.

.

.

.

.

        คุณทั้งสามนั่งอยู่ที่ห้องรับรองเพื่อรอให้ป้าแคสมารับหลังจากโดนสอบปากคำที่สถานีตำรวจอยู่เกือบยี่สิบนาที โชคดีที่พวกคุณไม่ต้องโดนลงโทษอะไรร้ายแรงนอกจากว่ากล่าวตักเตือนและหุ่นยนต์ของฮิโระถูกยึดไปเท่านั้น

        สิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกผิดอย่างมากคือสีหน้าของป้าแคส เธอมีแวววิตกกังวลและเป็นห่วงออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อคุณตำรวจอธิบายให้เธอฟังแล้ว สีหน้าของเธอก็ผ่อนคลายลงและเธอก็พุ่งเข้ามากอดพวกคุณเต็มแรง ทีแรกคุณเกือบจะคิดแล้วว่าทำไมป้าแคสใจดีถึงขนาดนี้ ถ้าเป็นพ่อแม่คุณล่ะก็ป่านนี้คุณคงป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดีตั้งแต่พวกเขาก้าวเท้ามาถึงนี่แล้ว และราวกับอ่านใจได้ ทาดาชิโน้มตัวมากระซิบด้วยเสียงดังพอแค่ให้คุณกับฮิโระได้ยิน

        " อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจไป รอดูก่อนเถอะ เธอยังไม่เคยเห็นด้านโมโหของป้า "

เขาบอกโดยมีฮิโระพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยยกใหญ่

        มันเป็นความจริง ทันทีที่พวกเขาพ้นจากสถานีตำรวจ ป้าแคสก็ไม่รอช้าคว้าดึงเอาใบหูของทาดาชิกับฮิโระมาบิดเต็มแรงแล้วลากพวกเขาขึ้นรถโดยไม่สนใจเสียงร้องของทั้งคู่ คุณขึ้นรถเป็นคนสุดท้ายก่อนเธอจะกระแทกเท้าเหยียบคันเร่งออกไปอย่างเร็วด้วยความฉุน จะเรียกว่านี่เป็นการเดินทางแห่งความโกรธก็ว่าได้เพราะเธอรัวสารพัดคำบ่นว่าเอ็ดสองพี่น้องไปตลอดทาง นานๆทีก็จะหยุดเพื่อพูดปลอบคุณ ทำให้บทสนทนาออกมาเป็นแบบนี้

" ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ พวกเธอคิดอะไรอยู่ฮึ! "

" สงสัยจริงว่าป้าเลี้ยงพวกเธอผิดตรงไหนถึงได้กล้าอุกอาจทำอะไรอย่างนี้กัน! "

" ไม่ต้องห่วงนะ ป้าไม่ได้ว่าหนูหรอกจ้ะ(...) ป้ารู้ว่าหนูแค่ตามทาดาชิไปเฉยๆ "

:

" พ่อแม่พวกเธอต้องผิดหวังแน่ๆที่ทำตัวแบบนี้ ให้ตายสิ! "

" รู้บ้างไหมว่านั่นน่ะมันผิดกฎหมาย เหลือเกินจริงๆ! "

" ป้าไม่ได้หมายถึงหนูนะจ๊ะ(...)....แล้วถ้าเกิดพวกเธอมีอันตรายอะไรขึ้นมาป้าจะทำยังไงกัน คิดซะบ้างสิ! "

.

.

.

.

.

.

.

.

        ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพอถึงบ้านฮามาดะแล้วทุกคนมีสภาพหูชาอ่วมน่วมยู่ยี่เหมือนกันหมดทุกคน ถึงคุณจะไม่โดนว่าก็เถอะ...แต่การต้องนั่งฟังมาตลอดทางก็ทำให้มีสภาพไม่ต่างกับอีกสองคนเท่าไหร่..

พวกคุณพากันมานั่งอยู่ที่โต๊ะกาแฟตัวหนึ่งในร้านคาเฟ่ของป้าแคสที่ชั้นล่างสุดของบ้าน เธอแจกจ่ายแก้วกระเบื้องให้คนละใบก่อนจะหยิบกาใส่ช็อกโกแลตร้อนและจานโดนัทส่วนนึงของร้านวางลงบนโต๊ะ เธอหยิบโดนัทรสสตรอว์เบอร์รี่ขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วกัดมันอย่างรุนแรงบ่งบอกให้รู้ว่ายังมีน้ำโหหลงเหลืออยู่

        " เอาล่ะ ป้าจะขึ้นห้องล่ะนะ ใครเสร็จคนสุดท้ายก็อย่าลืมเก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยล่ะ แยกย้ายกันพักผ่อนแล้วก็อย่าทำอะไรโง่ๆอีก....อ้อ! ส่วนทาดาชิ ถ้า(...)จะกลับบ้านก็ขับรถไปส่งเธอนะ ส่งแล้วก็รีบกลับมาทันที แต่ถ้าเธอจะค้างที่นี่ก็จัดที่นอนดีๆให้เธอด้วยนะ...แหม จริงๆแล้วป้าก็อยากให้เธอนอนนี่นะจ๊ะ(...) นี่มันก็มืดมากแล้วด้วย "

         บอกตามตรงว่าคุณรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่แสดงความโน้มน้าวสุดขีดในประโยคสุดท้ายของเธอ และแล้วก็เหลือเพียงพวกคุณสามคนเมื่อป้าแคสบอกราตรีสวัสดิ์ทิ้งท้ายก่อนจะขึ้นไปบนห้องของเธอ ฮิโระชำเลืองมองคุณกับทาดาชิแล้วพูดพึมพำด้วยเสียงรู้สึกผิด

        " ขอโทษนะฮะ ทั้งที่คืนนี้พวกพี่ควรจะได้ไปเดทกันแท้ๆเลย.. "

เขาบอก คุณกับทาดาชิมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

" ช่างมันเถอะ วันนี้ไม่ได้ไปก็ไปวันอื่นแทนก็ได้ อย่าคิดมาก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร "

จบประโยค ฮิโระก็มีสีหน้าร่าเริงขึ้น เขาคว้าโดนัทชิ้นสุดท้ายเข้าปาก

"งั้น..ราตรีสวัสดิ์นะพวกพี่ๆ ผมขึ้นไปนอนละ"

        พวกคุณพยักหน้าพลางโบกมือให้เขา คุณยกแก้วช็อกโกแลตขึ้นจิบอีกที เมื่อวางแก้วลง คุณก็เห็นนัยน์ตาสีดำประกายของคนตรงข้ามกำลังจับจ้องมา

        " อะไรล่ะนั่น "

" กำลังคิดอยู่ว่าจะเอาไงกับหมอนั่นดี ฉันหมายความว่า..เขาเก่งนะ แต่ไม่อยากให้เขาเอาความเก่งไปใช้ในทางพิเรนทร์ผิดๆไม่เข้าท่าแบบนั้นเลย"

คุณวางแก้วลงขณะใช้ความคิด และแล้วไอเดียบางอย่างก็ผุดขึ้นมา

"ทำไมไม่ให้เขาเข้ามหาวิทยาลัยของพวกเราล่ะ เขาไม่จำกัดวัยนี่ถ้านายมีความสามารถซะอย่าง เก่งระดับฮิโระน่ะสมัครเข้าได้สบายๆเลย ศาสตราจารย์เขารับอยู่แล้ว"

เขาดีดนิ้วดังเป๊าะ

"จริงด้วย! ทำไมก่อนหน้านั้นฉันคิดไม่ถึงนะ เอาไว้ฉันจะหาโอกาสลองบอกเขาดู"

คุณพยักหน้าพลางหัวเราะร่วน

"เออใช่ ยังมีอีกเรื่องนึงน่ะ"

        เขาพูดพลางชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ตาของเขาฉายประกายความขี้เล่นหยอกเย้า จังหวะนั้นเอง คุณก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าโดยที่คุณมั่นใจว่าไม่ได้เป็นเพราะความร้อนของช็อกโกแลตแน่ๆ..

        "อะไร..."

"กำลังจะถามว่าคืนนี้เธอจะกลับบ้านหรือจะนอนค้างที่นี่"

เขาพูดพลางเอามือเขี่ยเส้นผมสี(...)ของคุณเล่น คุณหลุดหัวเราะออกมาทีหนึ่ง ยกมือขึนเท้าคางบนโต๊ะ

        " แล้วอยากได้แบบไหนล่ะ น้ำเสียงนายดูโน้มน้าวไปอย่างหลังมากเลยรู้รึเปล่า?"

คุณแหย่ ทำเอาเขาหน้าแดง

        " ก็นะ..ถือซะว่าชดเชยที่อดไปเดทวันนี้ "

คุณคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าเขาแล้วฝังจมูกลงที่แก้มข้างหนึ่งของเขา

        " ถ้านึกย้อนดูจริงๆแล้วมันก็เป็นความผิดของนายส่วนนึงอ่ะนะ แต่ก็ตกลง...คืนนี้ฉันนอนนี่แหละ "

คุณบอกพลางยกแก้วช็อกโกแลตขึ้นจิบแก้เขิน ทาดาชิฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเอามือยีผมคุณด้วยความหมั่นเขี้ยว

" เธอนี่น่ารักจริงๆเลย(...) "

...................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 ขอโทษนะคะที่มาอัพวันนี้แทน พอดีเมื่อวานไรต์ไปเที่ยวแล้วกลับดึกจ้า

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสเน้อ

        1. Mafumafu [Utaite] - Coming soon

       2. Soraru [Utaite]