คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : ตอนที่ 37++รักระหว่างรบ++
“ลุงบอกว่าอยู่บนเขาค้อหาน้ำยาก
วันไหนได้อาบน้ำสักทีนี่มีความสุขที่สุด
บางทีไม่ได้อาบเป็นอาทิตย์ขี้เกลือขึ้นตามเสื้อผ้าเต็มไปหมด”
เวียงพิงค์ตั้งใจฟัง
นึกอิจฉาเพื่อนที่ได้ฟังเรื่องราวสนุก ๆ จากปากผู้เคยผ่านประสบการณ์จริง
“อยู่ในสนามรบ
ต้องพยายามหาเรื่องบันเทิงบ้าง ไม่งั้นจะเป็นบ้าเอาได้” เสียงทุ้ม ๆ
ของอวัศย์แทรกขึ้นมา
เวียงพิงค์หันมาฟังทำตาปริบ
ๆ
ส่วนไหมซีเอ่ยเสียงระรื่นว่า
“พี่วัศย์พูดเหมือนลุงเปี๊ยบเลย ลุงบอกว่าเวลาพักรบก็ต้องพักผ่อนหย่อนใจ
พูดคุยหยอกล้อกันเหมือนคนปกติทั่วไป
ไม่ได้มานั่งเคร่งเครียดถือปืนจ้องจะยิงกันตลอดเวลาหรอก
แต่ก็ต้องระมัดระวังตัวอยู่ตลอด เพราะศัตรูชอบอาศัยทีเผลอ แต่เพื่อนทหารที่เครียดจนกลายเป็นเสียสติไปเลยก็มี”
เรื่องเพื่อนทหารเสียสติอวัศย์ก็มีประสบการณ์มาเหมือนกัน
แต่ไม่ได้เล่าออกมา
สองสาวก้มดูรูปต่อไป
เวียงพิงค์ถามขึ้นมาว่า “นี่ใครอะ”
“ป้าเราสมัยสาว ๆ
ไง ก็พบรักกับลุงช่วงที่เขารบกันนั่นแหละ” ไหมซีบอก
เวียงพิงค์ยิ้ม
มองดูรูปแล้วชมว่า “น่ารักจัง”
ไหมซีเหลือบมองไปทางอวัศย์นิดหนึ่งเพราะเกรงใจ
ก็ยศพลมาเจอกับป้าหล่อนบนเขาค้อ
ทำให้เขาต้องเลิกรากับภรรยาซึ่งก็คือแม่ของอวัศย์ที่รออยู่ในเมือง
แม้ว่าเรื่องจริงจะมีความซับซ้อนมากกว่านั้น
ทางแม่ของอวัศย์เองก็เริ่มหมดใจกับสามี ช่วงที่สามีออกรบไปมาหลายสมรภูมิ แม่ของอวัศย์ได้เพื่อนสมัยเรียนเข้ามาดูแล
ต่างฝ่ายต่างก็มี ‘ชู้ทางใจ’
จนเสร็จศึกเขาค้อ
ยศพลตัดสินใจกลับบ้านแต่กลับไปแค่ตัว หัวใจทิ้งไว้บนนี้ เขาเลือกที่จะทำตามหน้าที่
กลับไปทำหน้าที่สามีที่ดี เมื่อสามีกลับมาอยู่กินกันอย่างปกติอย่างคู่อื่น
ได้ดูแลใกล้ชิด ภรรยาก็กลับมามีใจให้สามี พวกเขาอยู่ด้วยกันจนได้ลูกชายคืออวัศย์
จุดพลิกผันเกิดหลังจากอวัศย์คลอดไม่เท่าไหร่
ฝ่ายภรรยาจับได้ว่าสามีแอบมีคนรักอยู่บนเขาค้อ ทำให้บ้านแตก
เรื่องนี้
ลุงยศบอกหล่อนเสมอว่าลุงเป็นคนผิดเอง
ทั้งหมดเป็นความผิดของลุงที่ทำให้ผู้หญิงสองคนต้องเสียใจและลำบากใจ
“แต่ลุงบอกว่า
เรื่องของลุงกับป้าไม่ซึ้งเท่าความรักของลุงอนลหรอก” ไหมซีบอกเพื่อน
พยายามจะเปลี่ยนเรื่องไม่อยากพูดถึงเรื่องของยศพลกับป้าของหล่อนนัก
“ลุงอนลรักกับใครเหรอ” เวียงพิงค์สนใจ
“ลุงอนลพบรักกับหมอของฝ่าย
ผกค. ทีแรกก็ไม่ยอมบอกเพื่อน ลักลอบพบกัน ลุงยศมารู้เรื่องทีหลัง”
เวียงพิงค์ขนลุกซู่
เรื่องราวตรงกันกับที่หล่อนฟังมาจากทหารพรานบุญสิน
“หมอคนนั้นชื่ออะไร” หล่อนรีบถาม ท่าทางกระตือรือร้นจนอวัศย์ยังต้องหันมามอง
เขาอยากรู้นักว่าเวลาเรียนหล่อนตั้งใจขนาดนี้หรือไม่
“ไม่รู้เหมือนกัน
ลุงไม่ได้บอก”
“เป็นสาวชาวม้งเหมือนป้าไหมเหรอ” อวัศย์ถามขึ้นมาบ้าง
ชักอยากรู้บ้างเหมือนกันเพราะเห็นสาวน้อยตาใสทำท่าสนใจนัก
ไหมซีตอบว่า
“เปล่าค่ะพี่วัศย์ คุณหมอคนนี้
ลุงว่าเป็นนักศึกษาในเมืองที่หนีเข้าป่าไปร่วมกับฝ่ายนู้น”
“แล้วตอนนี้คุณหมออยู่ที่ไหน
ก่อนจะเสียลุงยศยังติดต่อกับเธออยู่หรือเปล่า” เวียงพิงค์ถามรัวเร็ว
แต่คำตอบที่ได้น่าผิดหวัง
“ลุงไม่ได้พูดถึงนะ
คงจะไม่ได้ติดต่อกันหรอก”
++++++++++++++++++
|
|
ความคิดเห็น