⊿◤[SNSD✖EXO] -HunSic- O(H)VER THINKING [sehun jessica]

ตอนที่ 10 : ตอนที่ สิบ l เซ เซ

ตอนที่ สิบ l เซ เซ

“ม๊ามี้อ่า ทำไมต้องเป็นสิก้าด้วยละคะ”เจสสิก้าร้องโอดโอย อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องนอนสีหวานของตัวเอง

“นะลูกรัก ขอร้องละ นะชิคค่าจูของม๊ามี้”ชิคค่าจูงั้นเหรอ ฮึ จองมีผสานมือเข้าหากันทำสายตาอ้อนวอนลูกสาวคนเล็กของนาง

“ชอบทำท่าทางแบบนี้ทุกทีเลย”ลูกสาวหน้าหงิกทันทีเมื่อเห็นท่าไม้ตาย สายตาพิฆาตของแม่ที่ส่งตรงจากอเมริกามาให้เธอ

“นะสิก้า ช่วยไปงานวันเกิดเพื่อนรักของม๊ามี้แทนม๊ามี้หน่อยนะน๊า นะจ๊ะ ถ้าลูกไม่ไปเพื่อนม๊ามี้ต้องโกรธม๊ามี้มากๆเลย”ก็นางดันไปตกปากรับคำเพื่อนสนิทไว้ว่าจะกลับเกาหลีไปร่วมงานวันเกิดให้ได้ แต่กลับมีงานด่วนเข้ามาทำให้ไปร่วมงานอย่างที่รับปากไว้น่ะสิ เลยต้องมาขอร้องลูกสาวสุดรักสุดหวงไปเป็นตัวตายตัวแทนนางยังไงละ อย่างน้อยใบหน้าแสนน่ารักของเจสสิก้าคงทำให้อึนโจใจอ่อนยกโทษให้ไม่ยาก

“ก็ได้ค่ะ”ยัยตัวแสบของพี่ๆถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตกปากรับคำม๊ามี้สุดที่รัก ไปร่วมงานวันเกิดเพื่อนสนิทแม่ในคืนนี้ จองมียิ้มกว้างบอกลูกสาวถึงรายละเอียดงาน รวมถึงเรื่องที่ให้สไตลิสต์มาดูแลเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้เธอบ่ายนี้ หลังจากนั้นก็ล่ำลาลูกสาวแล้วไปจัดการกับอีกเรื่อง  ทิ้งให้ลูกสาวขยุ้มผมอย่างขัดใจ

“ม๊ามี้ทำไมต้องไม่ให้พวกเราไปกับน้องด้วยละฮะ”พี่ใหญ่ของบ้านชูไอแพดขึ้นเพื่อให้คนเป็นแม่เห็นหน้าแสนหงุดหงิดของเขาได้ถนัด

“ใช่!!! ถ้าเกิดแสบไปคนเดียวใครจะดูแล”จงอินยื่นหน้าเข้ามาจนแทบจะติดกับแก้มพี่ชาย แล้วถ้าใครมาทำรุ่มร่ามกับสาวน้อยของบ้านจะทำยังไงเล่า

“ผมจะไป”ดีโอก็ยื่นหน้าเข้ามาคนละฝั่งกับน้องชายคนเล็ก ทำให้เลย์อยู่ตรงกลางระหว่างน้องชายทั้งสอง

“นี่ไม่ใช่คำขอร้อง แต่เป็นคำสั่ง!!!”เสียงเข้มของประมุขที่แท้จริงของบ้าน ทำเอาสามหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างพร้อมเพรียงกัน ก็จองมีเล่นออกคำสั่งไม่ให้พวกเขาไปงานวันเกิดเพื่อนสนิทเป็นเพื่อนน้องสาวแสนหวงก็ต้องค้านเป็นธรรมดา แล้วยังบอกว่าจะให้คนที่ไว้ใจมารับ ที่บอกว่าไว้ใจได้ จะไว้ใจได้เท่าพวกเขาได้ไงกัน

“คุณจองมีครับ ขอร้องละครับ ให้พวกผมไปเถอะ หรือไม่ก็ให้ใครคนนึงไปก็ได้”ลูกชายคนรองกระพริบตาปริบๆทำท่าเดียวกับคนเป็นแม่ที่ใช้กับน้องสาว

“อย่ามาอ้อนซะให้ยาก ถึงยังไงมี้ก็ตัดสินใจไปแล้ว ห้ามเด็ดขาด!!!”แต่บังเอิญว่าคนเป็นแม่ไม่ได้ใจอ่อนเหมือนน้องสาว จงอินเลยต้องหน้าจ้อยไปตามระเบียบ

“ทำไมฮะม๊ามี้จะโกรธพวกเราเหรอ ถ้าจะโกรธก็เชิญเลยแต่เลย์จะไปงานกับแสบ”หน่วยกล้าตายโพล่งขึ้น ยอมขัดใจคนเป็นแม่เพื่อจะได้ไปดูแลเจสสิก้า

“ฮึ อยากไปก็เชิญ มี้ไม่โกรธพวกเราหรอก”ลูกทั้งสองยกเว้นดีโอ ยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ แต่ประโยคสุดท้ายกลับทำให้ต้องหุบยิ้มลงทันที “แต่จะโกรธน้องสาวของพวกเราแทน”จองมียกยิ้มอย่างมีชัย จุดอ่อนของพวกจอมซนนี่ก็คือน้องสาวคนสุดท้องนี่แหละ

แล้วถ้านางโกรธเจสสิก้า เด็กตัวน้อยของพี่ๆก็จะร้องไห้ขี้มูกโป่ง แล้วคนที่ร้อนอกร้อนใจที่สุดก็คือแก๊งอสรพิษพวกนี้ยังไงละ เรื่องทำให้พี่น้องสี่คนนี้ยอมนางได้ จองมีรู้หมดนั่นแหละ ถ้าไม่อย่างนั้นคงคุมไม่อยู่ทั้งพ่อทั้งลูก

สุดท้ายท้ายสุดสามหนุ่มต้องยอมจำนน ทำไมแม่ถึงได้ร้ายกาจแบบนี้นะ พวกเขาพอจะรู้แล้วว่าแสบได้เชื้อมาจากใครคุยจบปุ๊บสไตลิสต์ที่จองมีจ้างมาก็มาถึงปั๊บ เหมือนม๊ามี้จะรู้ใจเลยจ้างเป็นผู้หญิงมา เพราะถ้าเป็นผู้ชาย ถึงจะเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ก็เถอะ บ้านก็อย่าหวังว่าจะได้เหยียบย่างเข้ามาเลย

สไตล์ลิสต์หายไปข้างบนร่วมชั่วโมง ก่อนจะลงมาพร้อมเจสสิก้าที่วันนี้ดูสวยมาก ชุดเดสสายเดี่ยวสั้นเลยเข่า สีเหลืองลายดอกไม้สีชมพู มีโบว์คาดที่เอวคอด ผมยาวถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์เล็กน้อย ทำเอาพี่ชายทั้งสามแทบสิ้นสติ น้องสาวสวยขนาดนี้จะปล่อยให้ออกไปกับใครก็ไม่รู้ได้ไงกัน แต่พอนึกถึงคำขาดของคนเป็นแม่คนเป็นพี่ก็ได้แต่ทำท่ากระฟัดกระเฟียดอย่างทำ อะไรไม่ได้

Jessica’s Part)

รถของคนที่ม๊ามี้บอกว่าจะมารับก็มาจอดหน้าบ้าน ฉันที่กำลังจะก้มสวมรองเท้าเลย์ก็เดินเข้ามาคว้ามันไปถือก่อนจะจูงมือฉันไปนั่งบนโซฟา แล้วสวมรองเท้าส้นสูงที่ฉันเกลียดแสนเกลียดให้อย่างบรรจง เฮ้อ ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ

“แสบดูแลตัวเองด้วยนะ โอ๊ย ทำไมม๊ามี้ต้องห้ามด้วยนะ”หลังจากเลย์สวมรองเท้าให้ฉันเรียบร้อย จงอินก็มาพยุงฉันลุกขึ้น แล้วเอาแต่บ่นพาดพิงถึงคนเป็นแม่ไม่เลิก

“พอเถอะ เลิกพูดถึงม๊ามี้ได้แล้ว เราดูแลตัวเองได้ ไปนะ”ไม่รอให้พี่ชายพูดอะไรฉันก็เดินไปที่รถ คนขับคนเปิดประตูรอเอยู่แล้ว ฉันสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะหลัง เมื่อจัดท่านั่งตัวเองเรียบร้อยก็เริ่มสังเกตรอบๆ สายตาก็สะดุดเข้ากับคนข้างตัวที่นั่งอยู่แล้ว

“ไฮ ^^”เขายกมือทักทาย ยิ้มกว้างส่งมาให้ฉัน

“มะ มาได้ไงน่ะ!”นี่มันอะไรกัน

รถหรูเคลื่อนตัวเข้ามาภายในโรงแรมที่ใช้จัดงานวันนี้ เจสสิก้าเบ้ปากใส่คนข้างตัวที่นั่งยิ้มแป้นอยู่ เธอตกใจที่ขึ้นรถมาก็เห็นว่าเป็นเซฮุน เพื่อนสนิทบ้านติดกันของเธอ ที่ต้องไปพร้อมกันเพราะลุงอึนโจเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนของแม่ของเจสสิก้า และเซฮุน ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย

เมื่อรถจากสนิท ประตูก็ถูกเปิดออกโดยพนักงานต้อนรับ ชายหนุ่มก้าวออกไปยืนเต็มความสูง คนตัวเล็กเคลื่อนตัวตามออกมา เซฮุนมองนักข่าว ผู้คนที่มาร่วมงานสายตามองตรงมาที่เจสสิก้าทำให้เขาหงุดหงิดใจ อยากพาคนข้างตัวกลับบ้านให้รู้แล้วรู้รอด ยิ่งเห็นเจสสิก้าแจกยิ้มไปทั่วยิ่งทำให้ใจมันร้อนรุ่ม ไม่รอช้าคว้าแขนเล็กให้มาคล้องเข้ากับแขนของตัวเอง ให้มันรู้ซะบ้าง เจสสิก้าน่ะของโอเซฮุน

เมื่อเข้ามาในงานที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะเจ้าของสายการบินที่มีสาขาครอบคลุมไปทั่วทุกมุมโลก สองหนุ่มสาวน่าตาดีตกเป็นเป้าสายตาเพราะตระกูลของทั้งสองคนก็ไม่ได้น้อยหน้าเจ้าของงานวันเกิดเลยสักนิด

“คุณเจสสิก้า คุณเซฮุนหรือเปล่าครับ”ชายหนุ่มอายุประมาณ 27 เดินเข้ามาโค้งให้เจสสิก้าและเซฮุน

“ค่ะ/ครับ”

“เชิญทางนี้ครับ คุณท่านรออยู่”เดินตามคำเชื้อเชิญไปที่โต๊ะวีไอพี่หน้าเวที เมื่อมาถึงชายแต่งตัวภูมิฐานหน้าตาดีก็ลุกขึ้นส่งยิ้มมาให้คนมาใหม่ทั้งสอง

“มากันแล้วเหรอลูก”เจสสิก้าละเซฮุนฟังจากคำทักทายก็พอจะรู้ว่าคนตรงหน้าคือใครจึงก้มหัวให้ ก่อนจะยื่นกล่องของขวัญที่เตรียมมาให้เขา

”สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณอึนโจ”

“มาคุณมาเคินอะไรกันลูก เรียกลุงอึนโจดีกว่า ไม่อย่างนั้นลุงโกรธแม่เราสองคนจริงๆนะ”รู้สึกถูกชะตากับสาวน้อยตรงหน้าเหลือเกิน อึนโจหน้าหงิกเมื่อได้ยินลูกสาวเพื่อนสนิทเรียกเขาอย่างห่างเหิน เจสสิก้าได้แต่ยิ้มแหยะๆให้

เจ้าของวนเกิดแนะนำให้รู้จักกับภรรยาอายุน่าจะห่างกับเจ้าของวันเกิดอยู่มากและลูก ชายคนเล็กของเขาคุยกันสักพัก สองหนุ่มสาวจึงขอตัวไปนั่งโต๊ะใกล้ๆกัน

เจสสิก้าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางที่เดินกลับงานเลี้ยง หูก็ดันได้ยินบทสนทนาของคนคู่หนึ่ง

“ฉันรักนายจริงๆนะ”เสียงผู้หญิงที่คุ้นหูคนตัวเล็ก จึงชะเง้อคออกจากที่ซ่อนเพื่อจะได้แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินเป็นของคนที่เธอคิดไว้หรือเปล่า เจสสิก้าเบิกตาโตเมื่อเมื่อเห็นว่าภรรยาของลุงอึนโจกอดผู้ชายที่เธอคุ้นหน้าดี.....นายคิงคอง

“รักฉันงั้นเหรอ เฮอะ เธอมันหน้าไม่อาย แอบคบชู้กับพ่อฉัน ทำให้แม่ฉันตรอมใจตายไม่พอ ยังมีหน้ามาบอกว่าชอบฉันอีกเหรอ หน้าด้าน!!”คำพูดรุนแรงถูกพ่นออกมาจากปากชายหนุ่มร่างสูง ที่พยายามแกะมือปลาหมึกของฝ่ายหญิงออก

“ฉันรักนาย รักตั้งแต่แรกเห็น ฉันอยากเลิกกับพ่อนายให้รู้แล้วรู้รอด”ภรรยาคนสวยของพ่อชายหนุ่มพยายามรั้ง ท้ายทอยเขาให้ลงมาอยู่ในระดับเดียวกับเธอแต่เขาขืนตัวไว้

“แต่ฉันเกลียดเธอปล่อย ปล่อยสิวะ”เมื่อหลุดจากการเกาะกุมคริสก็ผลักภรรยาใหม่พ่อจนกระเด็น ยกมือชี้หน้า สายตากร้าว “ผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอ ฉันเห็นแล้วขยะแขยง ไสหัวไปให้พ้น”

“ด๊าย!!! รังเกียจฉันมากใช่มั้ย คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้พ่อนายเกลียดนายยิ่งกว่าที่นายเกลียดฉัน คอยดู!!!!”ยูราแสยะยิ้มเย็นอย่างน่าเกลียด ใบหน้าบูดเบี้ยว

“เธอจะทำอะไร”

“คอยดูในงานก็แล้วกัน นายเตรียมใจไว้เลย”เจสสิก้าจับใจที่กำลังเต้นโครมครามไว้ พยุงร่างของตัว เองเดินออกจากตรงนั้น ทำไมเธอต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ด้วย นี่หรือเปล่านะสาเหตุที่หมอนั่นเกลียดผู้หญิง แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอสมควรจะไปยุ่ง ได้แต่สะบัดหัวไล่เรื่องราวที่พบเห็นออกจากหัวเสียที

งานดำเนินไปอย่างราบรื่น เจสสิก้าลูบต้นแขนตัวเองเมื่อเครื่องปรับอากาศเริ่มเย็นขึ้น สมองก็ได้แต่คิดวนเวียนถึงเรื่องที่ได้พบมาเมื่อครู่  เซฮุนรับรู้ได้ถึงความผิดปกติจึงจัดการถอดสูทตัวนอกคลุมไปที่ไหล่บางที่ลู่เข้าหากัน

คนตัวเล็กมองหน้าเขาเลิกคิ้วขึ้น ชายหนุ่มรู้สึกประหม่ากับลูกแก้วกลมสวยเลยใช้นิ้วจิ้มแก้มเจสสิก้าให้เบือนหน้าไปทางเวทีที่กำลังมีการแสดง

ตอนนี้เป็นช่วงสุดท้ายของงาน ที่เจ้าของวันเกิดจะขึ้นไปเป่าเค้กบนเวทีเค้กก้อนโตถูกเข็นออกมา บนเวทีมีอึนโจที่ถูกขนาบด้วยภรรยาและลูกชายคนเล็กอายุประมาณ 7 ขวบ เจสสิก้าสอดสายตาหาคริส ก็เห็นว่าเขามานั่งลงที่โต๊ะตัวเดียวที่พ่อเขานั่ง สายตาคมจดจ้องมาสามคนที่ยืนยิ้มกว้างอยู่บนเวที สายตาแสนเย็นชาของเขา แต่ทำไมนะเธอถึงรับรู้ถึงความเจ็บปวดผ่านสายตาคู่นั้น

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงกรีดร้องดังจากเวที ทุกคนต่างมองขึ้นไปก็เห็นว่า หน้าจอมอนิเตอร์ที่สมควรเป็นภาพครอบครัวแสนสุขของอึนโจ กลับเป็นภาพเปล่าเปลือยของภรรยาใหม่เจ้าของวันเกิด  เสียงฮือฮาดังขึ้น คริสเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ทันที

“ใครก็ได้ปิดภาพนี้ที!!!!”เสียงเข้มของอึนโจดังก้อง สยบเสียงฮือฮาของคนที่มาร่วมงาน เขากอดร่างภรรยาไว้แน่นพยุงเธอลงจากเวที ภรรยาสาวซบใบหน้าลงบนอกสามีร้องไห้สะอึกสะอื้น  ระหว่างที่สามีภรรยาประคองกันผ่านโต๊ะเจสสิก้า พนักงานรักษาความปลอดภัยลากร่างชายคนหนึ่งเข้ามาในงานก่อนจะโยนเขาลงบนพื้น ตรงกลางโถงของงานเลี้ยง

“ผมจับตัวการได้แล้วครับ”อึนโจผละออกจากภรรยา ก่อนจะจิกผมผู้ต้องหาขึ้น

“แกไอ้สารเลวแกทำแบบนี้ทำไม”

“อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผมถูกจ้างมา”คนร้ายคุกเข่าขอร้องอย่างน่าสงสาร

“ใคร ใครจ้างแกมา”อึนโจกระชากคอเสื้อคนร้ายขึ้น เขย่าอย่างแรง ผู้ต้องหาไล่สายตาตัวเอง ก่อนจะไปหยุดที่ชายร่างสูง อึนโจมองตามสายตามันไป คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม

“เขาครับ คุณคริสจ้างผมให้ทำลายคุณผู้หญิงครับ”มันชี้นิ้วไปที่คริสที่ยืมเม้มปากเป็นเส้นตรงอยู่

“โกหก แกอย่ามาเล่นลิ้น บอกความจริงฉันมาดีกว่า”อึนโจไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ถึงคริสจะเกลียดยูรา แต่เขาไม่มีทางทำร้ายผู้หญิงด้วยวิธีน่ารังเกียจแบบนี้

“ผมไม่ได้โกหกนะครับ ลูกชายคุณจ้างผมมาจริงๆ”

“ฉันไม่คิดเลยค่ะ ว่าลูกชายคุณจะเกลียดฉันถึงขนาดนี้”อึนโจชะงัก ยูราก้าวมายืนข้างๆสามี

“คุณว่าอะไรนะ”

“ฉะ ฉัน ไม่มีอะไรหรอกคะ”เธอเบือนหน้าหนีสามี

“บอกผมมาเถอะ”

“ฮึก ถ้าฉันบอก รับปากฉันได้มั้ยคะ ว่าจะไม่โกรธลูก”น้ำใสกลิ้งลงจากดวงตาหยดแล้วหยดเล่า“คือฉันเห็นลูกยืนคุยกับผู้ชายคนนี้ ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยคะ ว่าเขาจะวางแผนทำร้ายฉัน ฮึก ฮือๆ”ภรรยาสาวร้องไห้ตัวโยน อึนโจย่นคิ้วเบือนสายตาไปหาลูกชายคนโต ก่อนจะมุ่งตรงไปหาอีกฝ่าย เมื่อได้เผชิญหน้าก็จับจ้องเนตรสีเข้มที่เหมือนกับเขาอย่างกับแกะ

“พ่อคงไม่เชื่อผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย”คริสถามพ่อตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เพลียะ!!!!! เสียงมือกระทบใบหน้าดังกล้องไปทั่ว แขกเหรื่อต่างอึ้งกับภาพตรงหน้า  ลูกชายค่อยๆหันหน้าช้ามามองพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเอง

“พ่อไม่เคยฟังที่ผมพูดเลยสักนิด เชื่อแต่ผู้หญิงแพศยาที่วันๆจ้องแต่จะสวมเขาให้ตัวเอง”คริสพูดออกมาอย่างเหลืออด

“ไอ้ลูกสาวเลว ฉันน่าจะเอาขี้เถายัดปากแกให้ตายๆไปซะ”อึนโจกระชากคอเสื้อลูกชาย ยูราวิ่งไปดึงสามีออกห่างจากลูกเลี้ยงพร้อมๆสภาพน้ำตานองหน้า

“อย่าทำลูกเลยคะคุณ ฉันขอร้อง...นะคะ”สามีมองภรรยาอย่างชั่งใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

“แกเห็นมั้ย แม่แกเขาดีกับแกมากแค่ไหน แกยังทำเรื่องเลวกับแม่ตัวเองได้ลงคอ”พ่อชี้หน้าลูกชายอย่างเอาเรื่อง สงสารภรรยาสาวตัวเองจับใจ

“ผมมีแม่คนเดียว ซึ่งก็คือคนที่ตรอมใจตายเพราะถูกผู้ชายมักมากนอกใจ”

“ไอ้คริส!!!!”

“เชิญออเซาะกันตามสบาย ผมจะคอยสมน้ำหน้า วันที่พ่อรู้ความจริง”คิงแห่งไพลอสแสยะยิ้มก่อนจะหันหลังเดินออกจากงานเลี้ยงไป ภรรยาคนสวยสวมกอดสามีไว้ร้องไห้ตัวโยน เจสสิก้าขมวดคิ้วพลันสายตาก็เห็นรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้ายูรา คนตัวเล็กนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ได้ยิน

“ด๊าย!!! รังเกียจฉันมากใช่มั้ย คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้พ่อนายเกลียดนายยิ่งกว่าที่นายเกลียดฉัน คอยดู!!!!”ยูราแสยะยิ้มเย็นอย่างน่าเกลียด ใบหน้าบูดเบี้ยว

“เธอจะทำอะไร”

“คอยดูในงานก็แล้วกัน นายเตรียมใจไว้เลย”

เจสสิก้ายกมือปิดปากคำพูดยูราแล่นเข้ามาเหมือนภาพทับซ้อน รู้สึกเป็นห่วงร่างสูงที่เดินออกไป แม่เลี้ยงคริสร้ายสุดๆไปเลย แผนสูงชะมัด

“สิก้าแกเป็นอะไร”เซฮุนละสายตาจากเหตุการณ์ตรงหน้า สีหน้าไม่ยินดียินร้ายเพราะมันไม่ใช่เรื่องของเขา ก่อนจะถามเจสสิก้าที่ทำสีหน้าเหมือนคิดไม่ตก

“เซฮุนฉันมีธุระ แกกลับไปก่อนเลยนะ”ไม่รอให้เพื่อนสนิทถาม หรือห้าม เจสสิก้าก็วิ่งตรงไปทางเดิมที่คริสเดินออกไป เพราะความรีบทำให้สูทของเซฮุนที่คลุมไหล่เธออยู่ร่วงลงพื้น  คนตัวเล็กไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด เซฮุนก้มมองสูทตัวเองที่นอนอย่บนพื้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย.... เจสสิก้าคงไม่ได้ตามไอ้คิงนั่นไปใช่มั้ย

คริสก้าวออกจากโรงแรม  หัวสมองขาวโพลนไปหมด สุดท้ายเขาก็ไม่เหลือใคร ถ้าไม่มีคุณย่าเขาคงใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่ได้

ร่างสูงที่สวมสูทสีดำสนิทเดินไปตามทางเท้าไร้ซึ่งจุดหมาย อยากกอดแม่  อยากให้ท่านมาอยู่ข้างๆคอยปลอบใจ...แต่คงไม่มีวัน แสงตะวันในชีวิตเขามันดับไปนานแล้ว คริสทิ้งตัวลงบนที่นั่งป้ายรถเมล์ ในเวลานี้คนเริ่มจะน้อยลงเพราะดึกมากแล้ ทว่ามีร่างของคนบางคนมานั่งข้างๆแต่คนที่ยังตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองก็ไม่ได้สนใจ

“นายน่ะ ร้ายมากเลยนะ”เสียงคุ้นเคยเรียกให้คิงหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นว่าเป็นยัยทาสที่เขาเกลียดนั่งอยู่ข้างๆ

“ไปให้พ้น อย่ามาสะเออะได้มั้ย”เอ่ยปากไล่หญิงสาวไม่ใยดี ยิ่งเห็นหน้าคนตัวเล็กยิ่งทำให้อารมณ์เสีย แต่เอ๊ะ ยัยนี่อยู่ในงานด้วยงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็คงรู้ทุกอย่างแล้ว ตามมาซ้ำเติมเขาสินะ ฮึ

“คิดว่าจะไล่ฉันได้รึไง นายน่ะมันตัวอันตราย”เจสสิก้าลุกยืนจังก้าเท้าสะเอวมองศัตรูของตัวเองอย่างท้าทาย คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงกลัวจะคิดสั้น

“ก็ได้! ถ้าเธอไม่ไปฉันไปเอง!!!”คริสลุกขึ้นกระแทกเสียงใส่เจสสิก้า หันหลังเดินออกห่างจากยัยตัวแสบ

ตึกๆๆๆ แต่ยิ่งเดินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบเข้ากับพื้นทางเดินเท้ายิ่งดังเข้าโซนประสาท ชายหนุ่มกรอกตาขึ้นอย่างหงุดหงิด ยัยบ้านี่เป็นปลิงรึไงกัน

“เน่!!!เลิกตามฉันสักที น่ารำคาญ ฉันมันร้าย ฉันมันเลว ก็ช่วยเลิกตามฉันเถอะ”จ้องคนตัวเล็กเขม็ง

“ฉันไม่ได้ตามนายนะ ฉันก็เดินไปตามทางของฉัน”คนตรงหน้าทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้

“วันนี้ฉันเหนื่อย ฉันไม่มีแรงต่อกลอนกับเธอหรอกนะยัยขี้เหร่ ถ้าจะมาสมน้ำหน้ารอวันอื่นแล้วกัน วันนี้ฉันขอ”น้ำเสียงอ่อนล้าของคริสทำให้เจสสิก้าหน้ามุ่ย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

“ใครบอกว่าฉันจะสมน้ำหน้านายกัน จิตตกไปแล้วรึไง”คริสคบฟันไปบนริมฝีปากล่างตัวเอง ไม่ตามมาด่าแล้วตามมาทำบ้าอะไร

“แล้วตกลงเธอมาทำไม”

“...”

“ฮึ อย่าหาคำแก้ตัวเลย ถึงยังไงฉันมันก็เลว ไม่แปลกหรอกถ้าใครจะด่าจะประณาม”คริสยิ้มขืน หันหลังเดินห่างจากคนตัวเล็กที่ยืนเม้มปากอยู่

“นายไม่ได้ทำ!!!”เสียงตะโกนไล่หลัง ทำให้ขายาวที่กำลังก้าวเดิน ต้องชะงักหยุด เจสสิก้าเดินไปเผชิญหน้ากับคนตัวโต แววตาเชื่อมั่นที่ไม่เคยได้รับจากใครปรากฏขึ้น

“....”

“นายถูกคุณยูราใส่ร้าย นายน่ะ....ไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น” สายตาจริงจังของคนตัวเล็กตรงหน้าทำให้ร่างสูงนิ่งค้าง ดวงตาสั่นระริกราวกับความอ่อนแอกำลังจะเปิดเผยออกมาในไม่ช้า

นานเท่าไหร่แล้วนะ นานเท่าไหร่แล้ว ที่จะมีคนมาเข้าใจเขาโดยที่เขาไม่ต้องเอื้อนเอ่ย นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เห็นแววตาที่มั่นใจในตัวเขาขนาดนี้....นานมากแล้ว

“เธอ”ชายหนุ่มเค้นเสียงออกมาอย่างยากเย็น กำแพงที่ขึ้นเหมือนถูกทำลายลงทีละน้อย

“บางครั้ง คนเราไม่จำเป็นต้องยืนอยู่คนเดียวหรอก ม๊ามี้เคยบอกฉันว่าการกอดใครสักคนไว้มันจะทำให้เราสบายใจขึ้น แต่ที่สำคัญเลยก็คือ นายจะไม่ล้มลง เวลาฉันมีเรื่องหนักใจฉันก็จะกอดพี่ชายหรือไม่ก็เพื่อน มันทำให้รู้สึกดีขึ้นมากจริงๆนะ”เจสสิก้ายิ้มกว้างส่งให้คริส“ฉันจะบอกนายแค่นี้แหละ ไม่กวนแล้ว”

ยิ้มแล้วตบปุๆไปยังลาดไหล่อย่างให้กำลังใจ ก่อนจะเดินผ่านตัวร่างสูง ทว่าก็ถูกชายหนุ่มคว้าเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเสียก่อน น้ำใสไหลลงมาจากดวงตาคมหล่นลงบ่นไหล่เล็ก เจสสิก้าระบายยิ้มก่อนจะยกแขนกอดตอบ ตบเบาๆไปบนแผ่นหลังอย่างให้กำลังใจ ถึงจะเป็นถึงคิง แต่ยังไงๆก็เป็นแค่เด็กม.ปลายคนนึงละนะ

“อย่าปากโป้ง ไปบอกใครละ”เสียงอู้อี้ไม่วายพูดห้ามคนในอ้อมกอด

“รู้แล้วน่า”เอ่ยเสียงขบขันในที คิงคองนี่มันคองจริงๆนะ

สูทที่ถือไว้ในมือถูกอีกคนปล่อยให้หล่นลงพื้นเซฮุนใช้มือข้างเดิมยันต้นไม้ไว้ เพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไปกับกองพื้นเหมือนเสื้อเมื่อครู่

เจสสิก้าตามไอ้คิงบ้าอำนาจนั้นมาจริงๆด้วย เขาไม่น่าตามมาเลยจริงๆ ทำให้ต้องมาทนเห็นอะไรแบบนี้ จังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองตอนนี้ ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเขาที่มีต่อเพื่อนสนิท

รัก...เขารักเจสสิก้า ถ้าคนตัวเล็กขัดขืนอ้อมกอดนั่นสักนิด เขาคงไม่รู้สึกทรมานเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้หรอก ตรงกันข้าม เธอกลับกอดตอบแล้วยิ้มออกมา เป็นใครก็ต้องเจ็บกันทั้งนั้น

“ทำไมต้องเขี่ยทิ้งด้วย มีประโยชน์ทั้งนั้นเลยนะ”คริสมองเจสสิก้าที่นั่งเขี่ยแตงกวาออกจากคิมบับ ตอนนี้เขากับคนตัวเล็กนั่งอยู่ในเพิงขายอาหารข้างถนน ตอนแรกต่างคนก็ต่างอึ้งนะ เพราะบ้านมีฐานะเหมือนกันทั้งคู่แต่กลับชอบมาทานอาหารข้างถนนแบบนี้  คงเหตุผลเดียวกันละมั้ง มันอร่อยดี

“ประโยชน์บ้าอะไรเล่า นายไปฟังจากไหนมา แตงกวาน่ะเป็นอันตรายต่อร่างกายฉันนะ”คนเกลียดแตงกวามองแตงกวาที่เขี่ยไปอยู่อีกจานอย่างขยะแขยง

“เธอปัญญาอ่อนหรือเปล่า”ส่ายหน้าให้กับความเพ้อเจ้อของคนที่นั่งตรงข้ามตัวเอง

“แต่คนปัญญาอ่อนคนนี้กุมความลับนายไว้อยู่นะ”เจสสิก้ายิ้มเย็นส่งให้ร่างสูง พอเธอบอกว่าเกลียดแตงกวาทำไมถึงมีแต่คนบอกว่าเธอบ้าปัญญาอ่อนนะ เซฮุนไม่เห็นว่าเธอเลยแถมยังช่วยเขี่ยมันออกจากจานช่วยเธอด้วย แต่เอ๊ะ ทำไมเธอต้องไปคิดถึงหมอนั่นด้วย

“ยัยทาส”คริสมองร่างบางอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“อะๆ ต่อไปนี้ฉันไม่ใช่ทาสนายแล้วนะ เพราะถ้านายยังไม่เลิกว่าฉันละก็....”ยัยตัวแสบคีบใส้หมูย่างมาเคี้ยวตุ้ยๆก่อนจะพูดต่อ“นายถูกแฉแน่ ฮ่าๆๆๆๆ” คริสมองคนตรงหน้า อยากจะกินเลือดกินเนื้อ ยัยบ้าเอ้ย

เจสสิก้าหัวเราะเสียงดังเธอไม่คิดจะเอาเรื่องวันนี้ไปบอกใครหรอก ก็แค่หาเรื่องขู่ให้คนบ้าอำนาจยอมเธอบ้างเท่านั้นเอง โต๊ะอื่นต่างให้ความสนใจหนุ่มสาวที่แต่งตัวดีแถมหน้าตาดีนั่งทานอาหารข้าง ถนนอย่างเอร็ดอร่อย

“ฉันพลาดแล้วใช่มั้ย”คิงหน้าหล่อพยักหน้ายอมรับให้กับความแสบสันของหญิงสาว ไม่น่ามองยัยนี่ในแง่ดีเลย สุดท้ายก็นางมารร้ายชัดๆ

“ย๊า ไม่ต้องมามองฉันแบบนี้เลยนะ ฉันล้อเล่นหรอก”หน้ามุ่ยมองหน้าซังกะตายของร่างสูง“ฉันน่ะ ไม่คิดที่จะเอาเรื่องความทุกข์ของใครมาขู่เพื่อเอาตัวรอดหรอกนะ ฉันก็ยังเป็นทาสของนายนั่นแหละ”คิงมองหน้าทาสของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อหู มีโอกาสแท้ๆแต่ไม่คิดจะเอาคืน ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นบ้างหรือไง

“เธอแปลก”

“ฉัน จะบอกยังไงดีละ เฮ้อ ผู้หญิงไม่เหมือนกันทุกคนหรอกนะ นายควรจะแยกแยะ ฉันก็เป็นฉัน ไม่ได้เป็นใครทั้งนั้น ถ้านายมัวแต่เกลียดผู้หญิงไปทั้งโลก แล้วนายจะแต่งงานมีครอบครัวได้ยังไง”

“เธอคิดว่าความรักที่จริงใจ และซื่อสัตย์ต่อกันมันยังมีเหลืออยู่บนโลกใบนี้เหรอ”

“ก็แน่สิ อย่างน้อยๆ ก็จากฉันคนหนึ่ง ฉันน่ะ ถ้ารักใครแล้ว หัวใจของฉันก็จะมีแค่เขาคนเดียว”เพียงแค่ได้ฟังประโยคของเจสสิก้า ทว่าทำไมคนฟังใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุแบบนี้ อากาศคงจะร้อนละมั้ง

“เพ้อเจ้อ คนๆนั้นคงโชคร้ายมากสินะ”

“ชิ ฉันจะทำให้เขาเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกต่างหาก”

“ไว้อาลัยล่วงหน้าแล้วกันนะ”ส่ายหน้าก่อนจะก้มทานอาหารที่วางบนโต๊ะต่อ เจสสิก้าได้แต่แยกเขี้ยวใส่คนตรงหน้า แต่อยู่ๆคริสก็รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาที่คนตัวเล็ก สายตาหันไปสบกับโต๊ะข้างๆที่มองเรียวขาขาวของคนที่นั่งทานอาหารไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่รอช้าคนตัวสูงรีบถอดสูทตัวนอกของตัวเองออก ก่อนจะโยนมันไปวางแหมะบนหัวเจสสิก้า คนตัวเล็กโวยวายหยิบสูทตัวโคล่งออกจากหัว

“ทำบ้าอะไรของนาย”เธอมองเขาอย่างเอาเรื่อง

“ฉันร้อน”คริสยักไหล่ มองกวนประสาทตอบ แต่เพราะเห็นคนตัวเล็กยังถือเสื้ออยู่เลยเอ็ดเบาๆ“เอาเสื้อคลุมขาเธอซะ ขาน่าเกลียดยังอยากจะโชว์อีก”

เจสสิก้าก้มมองขาตัวเอง ขาเธอก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร มีแต่คนบอกว่าขาเธอสวยด้วยซ้ำ“ยัยบ้าเอ้ย”คงเพราะหงุดหงิดจึงลุกเดินอ้อมโต๊ะมาฝั่งเจสสิก้า แย่งสูทในมือมาร่างบางคลุมขาให้เธอซะเอง หันไปจ้องคนที่มองคนตัวเล็กเขม็ง ชายกลุ่มนั้นรีบเบือนหน้าหนีเมื่อถูกจับได้ซะแล้วว่ากำลังลอบมองขาสวยๆของผู้หญิงโต๊ะข้างๆอยู่

“เป็นห่วงฉันละสิ”เจสสิก้ายิ้มล้อเลียน พฤติกรรมของคิงเมื่อครู่อยู่ในสายตาเธอตลอด กลัวว่าพวกนั้นจะมองขาเธอก็ไม่บอก

“ฉัน เป็นห่วงพวกเขาจะทานอะไรไม่ลงเพราะเห็นขาของเธอต่างหากละ”คริสกลืนน้ำลายดังเอื้อก แถจนถลอกหมดแล้ว คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มขำ ความจริงแล้ว นายคิงคองก็ไม่ได้แย่......มั้ง!!!!

TBC

โปรดดูแลผม ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะไม่ประสีประสาเรื่องความรักเลยก็ตาม

◊ SQWEEZ