[E-bookฟิคคริสสิง]ปลอกคอ(Omegaverse)[จบ]

ตอนที่ 14 : ปลอกคอ 2 : ตอนที่ 5

ปลอกคอ 2 : ตอนที่ 5

“นายเป็นใคร?”

คำทักทายแรกของสิงโตกับสายตามองชายผิวขาวผู้มีกลิ่นกายโอเมก้า..เปี่ยมไปด้วยอาการงุนงง ไม่ดุดัน ไม่นิ่งเฉยเย็นชา ไม่วาววับคุกคามและไร้ซึ่งความอ่อนโยนอันไหววูบหลุดมาให้เห็นบ้างประปรายในบางครั้ง คริสยืนตัวแข็งทื่อมองเค้นเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย..มองเหมือนครั้งแรกที่พบพานใต้ฝนตกเช้าวันอาทิตย์

ตาสีดำคมกริบ แสนสับสน..

..ไม่เหมือนเดิม..

“แอนว่าสิงไปนอนพักก่อนดีกว่านะ” สาวนิรนามพูดแทรกขึ้นท่ามกลางความสับสนของผู้คนมากมายใจคฤหาสน์ เธอประคับประคองสิงโตพาเดินขึ้นห้องนอน สวนผ่านคริสไป ไม่มีคำทักทายอันใด ไม่มีสายตาคุกคามจับจ้อง

เมินผ่าน..ราวกับโอเมก้าเพียงหนึ่งในบ้านเป็นสิ่ง ‘ไร้ตัวตน’

“คุณคริสครับ” ชายผู้เป็นมือซ้ายเอ่ยเรียกชื่อคนที่เอาแต่เหม่อลอย เหลียวหลังมองตามแผ่นหลังนายเหนือหัวสภาพบาดเจ็บสาหัสขึ้นไปชั้นบนจนลับสายตา คริสได้สะดุ้งไหวเล็กน้อยหันกลับมามองอัลฟ่าหนุ่มหน้าไทยคมเข้มที่บาดแผลรอยฟกช้ำไม่ต่างกัน แต่อาการไม่หนักมากเมื่อเทียบกับนายเหนือหัวและเท่าที่ดูจำนวนคนที่กลับมากลับลดหายลงไปเยอะจนเหลือเพียงครึ่งนึงได้ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขาได้ทิ้งชีวิตไว้ในแดนอเมริกา

มือซ้ายและมือขวาส่งสายตาขอคุยกับคริสเป็นการส่วนตัว พวกเขาจึงย้ายสถานที่มายังห้องทำงานของบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ ทั้งนี้ก็เพื่อบีบจำนวนคนรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นให้น้อยที่สุด

“ความจำเสื่อม?” คริสทวนคำ หลังฟังสาเหตุอาการผิดปกติของสิงโตจากเตจบ

“ครับ การเจรจาเรื่องธุรกิจเป็นกับดัก ที่จริงบอสพอเดาได้ว่าน่าจะเป็นแบบนั้นเลยเอาตัวเองไปล่อ ตั้งใจให้พวกผมเก็บทีเดียวให้หมด แต่ไม่คิดว่าทางรัฐบาลของเมกาหักหลังเข้าให้ เราเสียคนไปเยอะมากส่วนบอสอาการสาหัสเกือบไม่รอด” คำตอบของเตทำให้คริสเข้าใจว่าเหตุใดสิงโตถึงไม่บอกระยะเวลาการกลับมา อันเนื่องจากสถานการณ์ไม่ปกติ เป็นเรื่องเสี่ยงไม่ชอบมาพากลที่ไม่อาจคาดเดาเวลาได้ วังวนของมาเฟียอันตรายทุกย่างก้าว ดำดิ่งในโลกมืดแล้วความเชื่อใจกันแทบเป็นไปไม่ได้

หากแต่คราวนี้..คิงอัลฟ่าเดินหมากพลาด

“โชคดีที่คุณแอนประจำคลินิกแถวนั้น ไม่งั้นบอสไม่รอดแน่” มือซ้ายกล่าวต่อพลางปากเป่าปากโล่งอกทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์สะเทือนขวัญที่พวกเขาถูลู่ถูกังพากันผ่านมาได้โดยสามารถรักษาชีวิตของนายได้สมตำแหน่งมือซ้าย ตำแหน่งที่มาด้วยความสามารถแนวหน้าในบรรดาลูกน้องทั้งหมดเช่นเดียวกับนิว  

แอน? จะว่าไปผู้หญิงคนนั้นแทนตัวเองว่า ‘แอน’

สดับฟังจังรู้ เสียงเดียวกับคนรับสายปริศนา

“ใช่คุณแอนจริงๆด้วย สวยไม่เปลี่ยน” นิวชมหญิงสาวคนนั้นที่มีกลิ่นกายโอเมก้า ดูจากการแต่งกายในชุดกราวน์สีขาวแล้วทำให้รับรู้ว่าเธอเป็นหมออย่างไม่ต้องสงสัย แต่ที่สงสัยหนักไปกว่าเดิม จากประหลาดใจว่าทำไมเตและนิวถึงยอมปล่อยให้คนนอกทำแผลโดยไม่ขึ้นไปอารักขา ลูกน้องชั้นต้น 2 คน กลับคุยถึงเธอผู้นั้นเหมือนกับรู้จักกันมาก่อน

“คุณแอน..เธอเป็นใครเหรอครับ ?”  คริสถาม เตและนิวหยุดคุยกันเอง มองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนหันไปสบตาภรรยาของเจ้านายที่แทรกถามกลางวงสนทนา

“คุณแอนเป็นเพื่อนบอสสมัยเรียนครับ และก็..เคยเป็นแฟนกัน”

คริสตาโตหลังรับรู้ความจริง สาวหน้าหวานสีหน้าท่าทางอ่อนโยน บอบบาง กับกลิ่นกายเผ่าพันธุ์โอเมก้า ภาพลักษณ์ต่างจากสิงโตอย่างสิ้นเชิง กลับมีอดีตเกี่ยวข้องกันในสถานภาพลึกซึ้งอย่างไม่น่าเชื่อ ทว่า..เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับการที่สิงโตความจำเสื่อม เท่ากับว่าตอนนี้คริสมีช่องทางและโอกาสพาหวานน้อยหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้ได้

“ผมว่าอย่าหนีออกไปจะดีกว่านะครับ” เตพูดอย่างรู้ทัน โอเมก้าตัวน้อยสะดุ้งโหยง หน้าซีดฉับพลัน

“ที่บอสตัดสินใจทิ้งนิวไว้ที่นี่เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยคุณคริสกับคุณหนู สถานการณ์ในตอนนี้อันตรายมาก ถึงบอสจะความจำเสื่อม แต่พวกเราทุกคนถือคำสั่งบอสก่อนหน้านั้นเอาไว้ พวกผมยังต้องดูแลพวกคุณทั้ง 2 เอาไว้ เว้นแต่จะมีคำสั่งใหม่ออกมา”

“คุณคริสไม่รักบอส แต่อย่างน้อยก็คิดถึงความปลอดภัยของคุณหนูหวานน้อยและตัวคุณก็ได้ครับ” นิวพูดเสริมต่อ  คำแนะนำของอัลฟ่าหนุ่มในชุดดำผู้เป็นลูกน้องชั้นสูง ทำให้คริสคิดหนัก ชั่งใจระหว่างฉวยโอกาสนี้คว้าอิสรภาพหรือจำยอมอยู่ในกรงขังต่อไป เขาขบกัดริมฝีปากล่างลำบากใจ ใจหนึ่งอยากหนีอย่างที่ต้องการมาตลอด อีกใจหนึ่งก็ห่วงว่าถ้าเกิดออกไปแล้วจะเป็นเช่นไรต่อในสภาวะผู้นำลีโอนิกแฟมิลี่กำลังอ่อนแอ ลำพังตัวเขาไม่เท่าไหร่..แต่ถ้าหวานน้อยต้องเสี่ยงอันตราย

…และนั่นทำให้คริสเลือกที่จะอยู่ต่อ..

.

.

.

คริสยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของบอสลีโอนิกแฟมิลี่กับตัวเอง ก่อนจะเคาะประตูสองสามที เสียงหวานใสกังวานแบบเดียวกับที่รับสายเบอร์สิงโตดังขึ้นอนุญาตให้เข้ามาได้ เขาจึงเปิดประตู..ภาพที่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ในความจริงมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง สิงโตนอนหลับอยู่บนที่ประจำของตัวเองโดยมีหมอสาวผิวขาวหยกนั่งอยู่เคียงข้าง

“ผม..กับป้านิ่มเอามื้อเย็นมาให้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เธอขานรับขอบคุณโดยที่ตายังจับจ้องใบหน้าคมเข้ม ป้านิ่มวางข้าวต้มหมูสับโรยขิงอ่อนกับผักชีไว้บนโต๊ะหัวเตียงก่อนโค้งลาแล้วก้าวถอยออกไปจากห้อง เหลือแค่คริส หมอแอนและสิงโตที่หลับสนิทดูไร้พิษภัย ไม่รู้ทำไม..พอเผลอจ้องมือของทั้ง 2 คนจับกุมกันแน่น อกซ้ายกลับบีบรัดขึ้นน่าประหลาด

“คุณสิงโตเป็นยังไงบ้างครับ ?” คริสเลือกเปิดบทสนทนาถามไถ่อาการคนเจ็บ

“ต้องพักฟื้นซักอาทิตย์ถึงจะพอกลับมาเดินเหินได้ตามปกติ ส่วนแขนขวาน่าจะราว 3 – 4 เดือนถึงจะผ่าเฝือกออกได้ ดีที่ความทรงจำแค่หายไปบางส่วน ยังสามารถทำกิจวัตรประจำวันปกติได้อยู่”

“แล้ว..เขาจำได้แค่ไหนบ้างครับ ?”

“จำได้แค่ช่วงเวลาที่สิงมีความสุขที่สุด..” แอนกล่าวทั้งสีหน้าเศร้าหมอง ดวงตากลมสวยหม่นแสงยามพิศมองคนหลับใหลบนเตียง มือขาวเรียวสวยไล้ปลายนิ้วโป้งไปตามหลังมือสีเข้มปลอบโยนอีกฝ่ายแล้วพูดต่อ

“ถึงเรื่องสมัยเด็ก..จนถึงตอนที่เป็นสิงเป็นแค่นักศึกษาแพทย์ มีชีวิตแบบคนธรรมดาทั่วไป”

เป็นอีกครั้งที่คริสตกตะลึง เรื่องราวที่ไม่เคยคิดถามและสิงโตไม่เคยเล่าออกไป ชีวประวัติความเป็นมาก่อนย่างก้าวเข้าสู่เส้นทางมืดมิดยิ่งกว่ารัตติกาล ยืนอยู่จุดสูงสุดของโลกที่ผู้คนต่างต้องยกยอสรรเสริญ เกรงกลัวสุดแสน ยากจะออกปากเอ่ยชื่อเสียด้วยซ้ำ ใครจะไปคิดว่าคนที่มาถึงจุดนี้ ครั้งหนึ่งเคยเดินบนเส้นทางธรรมดากับอาชีพช่วยเหลือผู้คนมากที่สุด

ซอกหลืบใต้เงาปิศาจ..อดีตที่ไม่เคยรับรู้..

ไข้ข้อสงสัยแล้วว่าเหตุใดสิงโตมีความรู้ด้านการแพทย์ดีจนน่าใจหาย ถึงขนาดสามารถสอนผ่าตัด จดจำเรื่องยา รวมถึงวิธีเย็บแผลได้  โอเมก้าหนุ่มยืนอึ้งทึ่ง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เรียนรู้เพื่อเกิดมาเป็น ‘หมอ’ หากแต่ชีวิตกลับพลิกตาลบัตรกลายเป็น ‘มาเฟีย’

“ถ้าไม่ต้องสืบทอดกิจการที่บ้าน สิงจะเป็นหมอที่ดีที่ช่วยชีวิตคนมากมาย แต่ชะตาชีวิตไม่ยอมให้สิงเป็นเทวดาช่วยคน” แอนถอนหายใจทอดมองสิงโตด้วยสายตาสงสารและเวทนาสุดแสน

..เลือกเกิดไม่ได้..

“คุณคริส คุณรู้จักสิงดีแค่ไหนคะ?” เป็นครั้งแรกที่หมอแอนหันมาสบตาเขา คริสอ้าปากพะงาบ คำถามที่หากเป็นเมื่อก่อนเขามั่นใจว่าตอบได้ดีที่สุด เวลานี้หาได้เป็นเช่นนั้น ข้อมูลใหม่รุมกระหน่ำถาโถมยิ่งกว่าห่าฝนสาดซัดลงมาจนอื้ออึงไปหมด ที่ทำได้คือเงียบ..และหลบตาคู่งามใต้ขนตาแพยาว..

“จากนี้ไป..ผม..ควรทำไงครับ” บางครั้งการเงียบงันและเลือกถามสิ่งที่ควรทำ คือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดยิ่งกว่าอะไร ชี้ชัดว่าแท้จริงแล้ว คริส พีรวัส ไม่เคยรู้จริงเรื่อง สิงโต ปราชญา เลย

“ถ้าไม่ติดที่สิงห่วงคุณคริสกับน้องหวานน้อย แอนอยากให้พวกคุณออกไปจากชีวิตสิง ไม่อยากให้สิงนึกถึงเรื่องทรมานของเขา นึกถึงชีวิตที่ต้องเป็นบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่  แต่...นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไม่ได้ กิจการต้องมีคนสานต่อ สิงต้องอยู่เป็นหัวต่อไป ถึงจะปลอดภัย” คำตอบทั้งเสียงเยือกเย็น ดวงเนตรคู่งามจ้องคริสเขม็งเป็นที่แน่ชัดว่าเธอไม่ชอบเขา ไม่ชอบสังคมที่สิงโตฝืนใจ ยอมเสียสละความสุขตัวเองเพื่อส่วนรวม ยืนหยัดอยู่เป็นเสาหลักให้จวบจนทุกวันนี้ แววตาชี้ชัดมาก..ว่าโอเมก้าสาวผู้นี้ยังรักสิงโตเสมอไม่เคยเปลี่ยน เป็นความรักที่หนักแน่นมั่นคงจนคริสเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“แอน..”

และแล้วผู้ที่หลับใหลเริ่มขยับ เปลือกตาบางลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า ปรือมองไขว่คว้าเรียกหาคนรักเก่า แอนหันกลับไปมองสิงโตส่งยิ้มละมุนให้พร้อมกำชับจับมืออีกฝ่ายตอบ

“ถึงเวรสิงเข้าวอร์ดยัง”

“ยังสิง..ที่จริงแอนเข้าไปแทนให้แล้ว สิงนอนพักเถอะนะ” คู่รักในวันวานคุยกันด้วยสายตาโหยหาลึกซึ้ง แววตาของสิงโตมองเพียงแอนผู้เดียว ไม่มีแม้แต่ชายตาไปยังชายร่างสูงผิวขาวจัดที่ยืนหัวโด่ในห้องนอน คริสรู้สึก..เหมือนเป็นส่วนเกินจนอยากเดินหนีออกไปให้ไกลเสียตั้งแต่ตอนนี้ ทว่า..หญิงสาวผู้เป็นหมอกลับเป็นฝ่ายลุกเสียก่อน เธอเลือกที่จะจากไป

หมับ!!

แต่..สิงโตคว้ามือแอนไว้ รั้งเอาไว้ทั้งตาคลอเบ้า..

..สีหน้าอาลัยอาวรณ์ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน..

“อย่าไปได้ไหม สิงรู้สึกไม่ดีเลย” สิงโตเอ่ยทั้งเสียงสั่นเครือ..ที่คริสไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ไม่ได้สิง..แอนต้องไปแล้ว สิงอยู่กับคุณคริสนะ”  แอนพยายามแกะมือแกร่งออก แต่สิงโตไม่ยอมง่ายๆ ออกแรงบีบมากขึ้นจนเธอเจ็บ สิงโตส่ายหัวแรง ปฏิเสธคำพูดของอีกฝ่ายดึงมือแอนไว้แนบอกแน่นเกาะกุมไม่อยากให้จากไปไหน

“แอน..อย่าไป-“

หมับ!!!

มือของคนทั้งสองถูกตัดขาดลงด้วยมือเล็กนุ่มนิ่ม พร้อมกับเสียงเรียกสดใสร่าเริงตามด้วยรอยยิ้มหวานจนเห็นลักยิ้มทั้ง 2 ข้าง โดย..เด็กผู้หญิงผมยาวสีดำขลับดั่งอีกาวิ่งเข้ามาปัดมือแอนออกไปและดึงมือสิงโตพร้อมซุกหน้าออดอ้อน

“คุณพ่อค่า หวานน้อยคิดถึงคุณพ่อจังค่ะ ดีใจที่คุณพ่อกลับมาบ้านแล้ว เนอะคุณแม่” หวานน้อยดึงมือคริสลากให้เข้ามา คริสหน้าเหวอตกใจที่ลูกสาวจับมือเขากับคนเป็นพ่อให้จับมือกัน นัยน์ตากลมโตมองรอยยิ้มแป้นของอัลฟ่าเด็กน้อยสลับคนเป็นพ่อที่ทำหน้าตกใจสุดขีด

“ทำอะไรเนี่ยหวานน้อย!”

“ทำไมล่ะคะ ก็คุณแม่กับคุณพ่อแต่งงานกัน จับมือกันอ่ะถูกแล้ว” เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มมั่นอกมั่นใจในคำตอบ สิงโตมองคริสสลับหวานน้อยหน้าเหลอหลา แอนกัดริมฝีปากแน่นหันหลังเดินก้าวฉับๆออกไปจากห้องไม่ฟังเสียงตะโกนร้องเรียกจากผู้ป่วยความจำเสื่อม

“ม..หมายความว่าไง? ผมไม่รู้จักคุณซักหน่อย!! แอน! แอน!!! ฟังสิงก่อนแอน!!” สิงโตกระชากมือออกจากมือขาวป้อม รีบลงจากเตียงคว้าไม้ค้ำเดินทุลักทุเลไล่ตามโอเมก้าสาว ตากลมโตจดจ้องสัมผัสที่ถูกปัดทิ้งออกไปอย่างไม่ใยดีเป็นครั้งแรกบนฝ่ามือก่อนหันมองลูกสาวที่รีบวิ่งเข้าไปรั้งแขนกำยำสีเข้มของคนเป็นพ่อเอาไว้

“คุณพ่อจะไปไหนคะ!?”

“ฉันไม่ใช่พ่อเธอ และก็จำไม่ได้ด้วยว่าเคยแต่งงานกับผู้ชายคนนี้!!”

สิงโตตะคอกใส่หวานน้อย สลัดแขนให้หลุดจากมือพร้อมชี้หน้าคริสทั้งสีหน้าเกรี้ยวกราด หวานน้อยสะดุ้งตกใจเบะปากแผดเสียงร้องจ้าออกมาจนคริสต้องรีบเดินเข้าไปดึงลูกสาวเข้ามากอด กดหัวลงแน่นกับเอว สบตาสีดำคู่คมเข้มถลึงตาใส่พวกเขาด้วยแววตาหวาดระแวงดั่งเวลาพบเจอคนแปลกหน้าที่เข้ามาตีสนิท เสียงร้องไห้ของหวานน้อยกับเสียงตะคอกอาละวาดของบอสลีโอนิกแฟมิลี่ทำให้ลูกน้องในชุดดำอีก 4 คนที่อยู่แถวนั้นวิ่งกรูขึ้นลากจับอีกฝ่ายกดบังคับให้นอนลงเตียงใต้คำสั่งของเตและนิวที่วิ่งกระหืดหอบขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“บอสอย่าไปครับ! ถ้าขยับมากในตอนนี้อาจจะเกิดอันตรายกับร่างกายได้!!”

“ปล่อย!! ปล่อยกู!! พวกมึงเป็นใคร!!!”

เสียงพรุสวาทดังก้องห้องนอนน่าผวา สิงโตคำรามวิปลาสกรีดร้องทุรนทุราย ไขว่คว้าประตูห้องนอนเพียงเพื่อไล่ตามหมอสาวที่กู่ร้องแซ่ซ้องถวิลหาสุดใจ

“แอนกลับมาก่อน!!! อย่าทิ้งสิงไป!!!! แอน!!!!!!!! “  นามเดียวเท่านั้น

ท้องฟ้าเปลี่ยนสีดำสนิท ตะวันคล้อยลงลาลับขอบฟ้าแทนที่ด้วยดวงดาราประดับประดาส่องแสงระยิบระยับนับล้านดวง กาลเวลาผ่านพ้นไปหลายชั่วยามนับตั้งแต่หมอแอนออกไปจากบ้าน ในห้องนอนที่เหลือเพียงสามีภรรยาเพียง 2 คน คริสนั่งอยู่บนขอบเตียงจับจ้องนาฬิกาเรือนหรูสีทองอร่ามในมือ ปลายนิ้วโป้งลูบไล้หน้าปัดที่เข็มนาฬิกายังไม่ถูกปลดสลักให้เดินต่อ หยุดปากลงหลังเล่าเรื่องราวที่ขาดหายไปจากความทรงจำพอสังเขปให้คนที่นอนสงบสติอารมณ์บนเตียงอย่างเงียบงันฟังจบ แต่..เลือกที่จะเลี่ยงสาเหตุการพบเจอกันของพวกเขาเอาไว้

ขมขื่นใจเกินกว่าจะเล่า..เกินกว่าจะบอกว่าลูกน้อยเกิดจากอะไร..

“ผมจำไม่ได้เลย ขอโทษนะ”

“..ช่างเถอะครับ มันไม่สำคัญอะไร”  คริสตอบกลับทั้งเสียงเรียบไร้อารมณ์อย่างไม่ถือสา พลางลอบมองใบหน้าคมคายที่เอาแต่นอนเหม่อมองเพดาน ช็อคไม่หายหลังรู้ว่าปัจจุบันตัวเองไม่ได้เป็นหมอ แต่กลายมาเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียและแต่งงานกับโอเมก้าเพศชาย มีลูกเป็นพยานรัก 1 คน 

“แล้วน้องหวานน้อย..ผมหมายถึงลูกของเรา เป็นยังไงบ้าง”

“ผมปลอบจนหลับไปแล้วครับ พรุ่งนี้ค่อยไปขอโทษลูกก็ได้” 

สิงโตพยักหน้าหงึกหงัก กัดปากลำบากใจระคนรู้สึกผิด ถึงจำไม่ได้แต่พอนึกใจเขาใจเรา ดูทรงแล้วการกระทำของเขาทำร้ายจิตใจแม่ลูกมากแน่ แต่ทว่า..คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยากลับมีท่าทีนิ่งเฉยจนยากจะคาดเดาว่ารู้สึกเช่นไร การเดาไม่ออกเป็นสิ่งที่ชวนหวั่นวิตกมากกว่ารับรู้สภาวะอารมณ์เสียด้วยซ้ำ อัลฟ่าความจำเสื่อมกลอกตาหลุกหลิกคิดหาเรื่องเปิดบทสนทนาคุย อะไรก็ได้ที่ทลายความอึดอัดในห้องนอนจนกระทั่ง..เหลือบไปสังเกตเห็นของในมืออีกฝ่าย

“เอ่อ..นาฬิกาสวยดี เหมาะกับคุณดีนะ”

“ไม่หรอกครับ..ไม่เหมาะเลย..”

“ทำไมคิดอย่างงั้น”

“เพราะ..ไม่เหมาะ..แค่นั้น” 

กลับสู่ความเงียบแสนหนักอึ้งอีกครา

“คุณคริสไม่ชอบเหรอครับ?”  เงียบได้ไม่นาน สิงโตเปิดเรื่องชวนคุยอีกครั้ง คริสยอมรับว่าการที่อีกฝ่ายความจำเสื่อมแล้วกลับไปมีตัวตนสมัยอดีตทำให้เขาไม่คุ้นชินซักอย่าง ทั้งการพูดคุยด้วยน้ำเสียงสุภาพ ทั้งการวางตัวที่ดูสดใส ร่าเริง ไม่มีท่าทีเคร่งขรึมน่าเกรงขามให้ความรู้สึกถึงไอเย็นแผ่รอบกายตลอดเวลา หนำซ้ำยัง ‘พูดมาก’ ผิดวิสัยเหล่านี้อีก ทั้งหมดทั้งมวลไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นคนเดียวกับสิงโตที่คริสรู้จักมาตลอด 8 ปี

ผ่านอะไรมาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้..หรือคือตัวตนที่แท้จริงของ สิงโต ปราชญา

แอนพูดถูกทุกอย่าง คริส ‘ไม่รู้จัก’ สิงโต

“ผมชอบแต่..ผมไม่ควรรับ”

“แปลว่าคุณคริสไม่ชอบคนให้ใช่ไหม”

เป็นการคาดเดาที่เก่งมาก..เก่งจนบางทีคริสเองก็ใจกระตุกไม่น้อย ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายเป็นคนฉลาด ขนาดความจำเสื่อม คุยกันไม่กี่ประโยคยังพอรับรู้เลาๆได้เก่งขนาดนี้

“ครับ” คริสยอมรับโดยไม่คิดแย้ง

“แล้วทำไมคุณคริสไม่คืนคนๆนั้นไปล่ะครับ?”

“ผมคืนไปเขาก็บังคับยัดเยียดอยู่ดี..”

“ฟังแล้วเป็นคนเอาแต่ใจน่าดู”

“ครับ..”

ขานรับโดยที่พยายามคุมเสียงไม่ให้หงุดหงิดไปตามอารมณ์ คริสรู้สึกเหมือนคุยกับคนตีหน้าซื่อตาใสนัก ทั้งที่ทุกอย่างคนทำก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่อีกฝ่ายความจำเสื่อม ต่อว่าคนความจำเสื่อมฟังดูแย่ยิ่งกว่าถือสาคนเมานัก  พอคริสเริ่มเข้าโหมดถามคำตอบคำทุกที สิงโตพอรับรู้ได้ว่าภรรยาในปัจจุบันของเขาอาจจะรำคาญแล้วจึงเลือกที่จะหยุดการสนทนาลงแล้วหยิบมือถือจอแตกของตนมากดเล่น

Ann 099XX4XXXX

ตากลมโตทันเห็นหน้าจอขึ้นรายชื่อเบอร์ติดต่อ ชายผิวสองสีหน้าเสียพอรู้ว่าบุรุษผู้เป็นโอเมก้าและเป็นถึงภรรยาของเขากำลังจ้องอยู่ อ้ำอึ้งอึกอักเหมือนเด็กโดนจับได้ว่าแอบทำเรื่องผิดๆ

“อยากโทรคุยกับหมอแอนก็โทรเถอะครับ”

“คุณคริสไม่โกรธผมเหรอ”

“ทำไมต้องโกรธ”

“ก็ผม..เป็นสามีคุณ” 

คริสมองนิ่ง..นิ่งจนสิงโตอึกอักพักใหญ่ เกร็งจนตัวลีบเล็ก ทำหน้าลำบากใจและเกรงใจเขาเห็นได้ชัด สุดท้ายจึงจำยอมละสายตาจากบอสแห่งลีโอนิกในสภาพไร้ความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องราวในปัจจุบันออกไปจากห้องนอนพร้อมปิดประตูลง ยืนพิงบานประตูนิ่ง..

“ฮัลโหลแอน”

เสียงทุ้มอ่อนโยนดังเล็ดรอดออกมาจากห้องนอน คริสบีบนาฬิกาแน่นก่อนยัดเก็บลงกระเป๋ากางเกง สาวเท้าเดินไปยังห้องนอนฝั่งตรงข้าม เปิดประตูเข้าเดินเข้าไปอย่างเงียบเฉียบหวั่นเกรงว่าเจ้าของห้องผู้เป็นลูกสาวจะตื่น คริสหย่อนสะโพกนั่งลงข้างเด็กน้อยนอนกอดตุ๊กตาหลับไปทั้งคราบน้ำตายังไม่แห้งเหือด  ก่อนทิ้งตัวลงแทรกกายในผ้าห่มนอนกอดลูกเอาไว้พร้อมเปลือกตาบางเคลื่อนตัวปิดลง

ทำในสิ่งที่อยากทำ หนีจากการร่วมห้องนอนกับสิงโต

Cut ค่ะ กดที่นี่ >> https://wp.me/p3NjxX-pr

“!!!!!!!!” 

ตากลมโตลืมโพล่ง สะดุ้งตื่นทั้งตัวสั่น หายใจหอบรัวรินอกกระเพื่อมแรง ไอร้อนระอุสาดส่องบนร่างพร้อมลำแสงแยงลูกตาส่องผ่านช่องม่านหน้าต่างสีขาวนวลปรับจูนสายตาให้ชัดเจน อรุณรุ่งมาเยือนโดยที่คริสยังนอนหลับในสภาพเสื้อผ้าอยู่ดีตามตัว ก่อนก้มมองร่างเล็กในอ้อมแขนขยับยุกยิกตื่นนอนเช่นกัน

“อื้อ..คุณแม่มาตอนไหนคะ?”

หวานน้อยตกใจ  คริสปรับจังหวะหายใจที่หวาดกลัวจากฝันถึงอดีตจนกลับมาเป็นปกติแล้วคลี่ยิ้มบางยามสบตากลมโตใสแจ๋วของลูกสาว  “เมื่อคืนคับ ไปอาบน้ำอาบท่านะ จะได้ไม่ไปเรียนสาย”

ไม่ตามกลับ ไม่ตามมาย่ำยีถึงที่

หลับสนิทได้อย่างสบายใจ ไร้การบังคับ

คนเป็นมารดามองลูกสาวลงจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวสีชมพูเข้าห้องน้ำในตัวห้องนอน บานประตูปิดลงตามด้วยเสียงน้ำจากฟักบัวดังเป็นระยะ เขาเอนกายทิ้งตัวลงกับเตียงนุ่มปุผ้าสีครีม กวาดมองห้องนอนประดับไปด้วยตุ๊กตาและของเล็กเต็มชั้น ทาสีผนังหวานฟรุ้งฟริ้งสมเป็นห้องนอนเด็กผู้หญิงจนแน่ใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป

..ปิศาจไม่อยู่แล้ว..

TBC

++++++++++++++++++

ไม่รู้ ไม่รู้เลยเจ้าค่ะ คุณแอนโปรดรับรู้ด้วย

ไปก่อนนะ บายจ้า