คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER: TWO - คำถามที่รู้คำตอบดี
CHAPTER: TWO - คำถามที่รู้คำตอบดี
แสงจากหลอดไฟในห้องน้ำลอดผ่านขอบล่างของประตูห้องน้ำ ข้างในนั้นมีเจ้าของห้องซึ่งเป็นไอดอลคนดังกำลังชำระร่างกาย ล้างคราบเหงื่อไคลจากการซ้อมเต้น เพื่อคอนเสิร์ตใหญ่ที่จะมาถึงในอีกไม่เกินหนึ่งเดือน ยงจุนฮยองมีเพลงดังมากมายจากห้าอัลบัม และเพลงประกอบซีรีย์ ภาพยนตร์ แม้กระทั่งโฆษณา ที่เขาอาจจะต้องนำมารวมในโชว์และมีท่าเต้นใหม่ๆ และนั่นทำให้เวลานอนของเขาลดหายไปอีกมาก
“ไม่ไหวก็บอกให้ดูจุนมันไม่ต้องรับอีเวนท์ดิ”ฮยอนซึงเคยบอกเขาหลังจากการซ้อมท่าใหม่เมื่อหลายวันก่อน นักร้องดังหยุดคิดตามคำพูดนั้นไปนิดหน่อย ก่อนที่รอยยิ้มล้าๆ จะผุดขึ้นมาพร้อมกับคำตอบที่ไม่ว่าจางฮยอนซึงพยายามจะเข้าใจมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ
“ก็ถ้าไม่รับอีเวนท์ผมก็ไม่ได้เจอเขานี่”เขาเห็นว่าพี่ชายทำหน้าแบบไหนตอนได้คำตอบ ฮยอนซึงหนะไม่มีวันเข้าใจหรอก คนที่ได้ความรัก ได้คนรักมาง่ายๆ ไม่ต้องพยายามอะไรไม่มีวันรู้ว่าเขารู้สึกแบบไหน
คนที่มีพร้อมทุกอย่าง...แต่ไม่ได้มีครบทุกอย่าง
“คิดถึงพี่จัง”หยิบกรอบรูปที่คว่ำไว้ตรงหัวเตียงมาดู ในนั้นคือภาพของชายหนุ่มที่เขาบ้าบอหาเรื่องให้ได้เจอมันทุกวัน ก็รู้นะว่าที่ทำมันไม่ได้ปกติ แต่จะให้ทำยังไง ..ในเมื่อเขาไม่เคยอยู่ในสายตาของอีกคนเลย
ยงจุนฮยองที่ใครๆ ก็รัก ก็ชื่นชอบ ยกเว้นคนที่เขาอยากให้รักมากที่สุด
ดูจุนเดินตามจุนฮยองขึ้นรถที่จอดรออยู่หลังจากที่งานสุดท้ายของวันจบลงก่อนเวลาเกือบชั่วโมง ร่างสูงมองนาฬิกาข้อมืออย่างอารมณ์ดี ผิดกับอีกคนที่ดูหงุดหงิดที่ได้กลับไปพักเร็วกว่าทุกวัน เจ้าของใบหน้าคมคายเปิดสมุดคิวดู ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าอย่างสบายใจ
“เดี๋ยวไปแวะกินอะไรก่อน ค่อยกลับดีไหมจุนฮยอง”เขาแค่อยากจะพูดดีด้วย ไม่ว่ายังไงก็ยังต้องทนทำงานอยู่อีกเป็นปี
“.....”ฝ่ายนั้นหันมาเหมือนจะยิ้ม ก่อนจะทำเพียงพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน
“พี่....วันนี้ผมไม่ไปนะ พี่กับพวกเจ๊ไปกันเลย”ก็ไม่ได้จะแอบฟัง แต่พอดีว่าจุนฮยองไม่ได้พูดเบาๆ
“.................”
“เอ่อ... พี่ไม่ต้องรู้หรอกน่า ฝากบอกพวกเจ๊เขาด้วยว่าผมขอโทษ วันหลังจะซื้อปราด้ามาฝาก”พูดติดตลกและเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า รอยยิ้มจริงๆ ที่ไม่ได้อยู่ในเวลางาน รอยยิ้มที่ไม่ใช่ยิ้มกวนประสาท ...ครั้งสุดท้ายมันนานมากแล้ว
“................”
“ครับๆ บาย”มือขาวกดวางสายก่อนจะหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง ริมฝีปากอิ่มเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป
“มีนัดอยู่แล้วหรอ”อดไม่ได้ที่จะถาม และอดไม่ได้ที่จะดีใจที่จุนฮยองเลือกจะไปกับเขา
“ยิ้มทำไม ที่ฉันไปกับนายก็เพราะเห็นว่านายไม่มีแฟนไม่มีเพื่อนให้ไปไหนด้วยแล้วเฉยๆ หรอก ไม่ได้สำคัญอะไร”ดูจุนมองควับ บอกได้เลยว่าความรู้สึกดีๆ ที่มีก่อนนี้เหือดแห้งหายไปหมดในทันทีที่ฟังจบ ยงจุนฮยองจะไม่พูดทุกอย่างที่คิดไม่ได้หรือไงวะ!
ดูจุนเงียบแล้วก็หันหนีไปไม่พูดด้วยต่อ จุนฮยองอยากตบปากตัวเองที่มันไวกว่าความคิดเสมอ เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นสักนิด อยากจะกระโดดกอด อยากจะบอกฮยอนซึง อยากบอกโยซอบ อยากบอกกีกวังว่าดูจุนชวนเขาไปกินข้าวเย็นด้วยกัน
แล้วยังไง แล้วก็ปากดี....
“ขอโทษนะ เมื่อกี๊ไม่...”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวกินอะไรง่ายๆ ตรงร้านทางเข้าคอนโดแล้วกัน คุณลุงปาร์คจะได้กลับไปเลย เราสองคนก็เดินกลับหลังกินเสร็จ”ไม่ได้ให้เขาได้พูดจนจบ ดุจุนตัดบทอาจจะเพราะไม่อยากฟังให้รำคาญหูก็เป็นได้ ...สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ
ราเมนหอมกรุ่นเข้ากันได้ดีกับอากาศของกลางคืนในวันอากาศที่เริ่มหนาวเย็นแบบนี้ จุนฮยองใช้ตะเกียบเขี่ยเส้นสีเหลืองอ่อนที่อยู่ในซุป ควันลอยฉุยไอดอลหน้าใสมองด้วยรอยยิ้มจาง ก่อนที่หางตาจะเหลือบไปมองเมเนเจอร์คนหล่อที่สไลด์หน้าจอไอแพดเพื่อเรียงตารางงานในแอปพลิเคชั่นอันใหม่ที่ทางค่ายส่งมาให้
“กินก่อนดีไหม เดี๋ยวจะเย็นหมด”ดูจุนเงยหน้ามองงงๆ ไม่คิดว่าจุนฮยองจะมีน้ำเสียงที่ห่วงใยแบบนี้ เจ้าของใบหน้าคมคายยิ้มน้อยๆ วางอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ลง
“ฉันเพิ่งรู้ว่าแถวคอนโดเราจะมีร้านอาหารญี่ปุ่น”ดูจุนชวนคุย อีกฝ่ายเงยหน้าจากชามอาหารมาสบตานิดหน่อยก่อนจะเบือนหนี
“พวกโชรงเคยแวะเอาของมาให้แล้วก็แนะนำว่านี่อร่อย”ดูจุนนิ่งไปนิด ดวงตาหรี่มองหน้าคนพูดอย่างไม่ชอบใจ
“ฉันเคย...”
“เอาน่า ยัยพวกนั้นหนะมากับพี่ฮยอนซึง ไม่มีไรเสียหายหรอก ที่สำคัญนะมาหาตรงล็อบบี้เอง อย่าบ่นน่า”จุนฮยองไม่อยากให้มันเสียบรรยากาศ นานๆ พวกเขาจะได้คุยกันดีๆ สักครั้ง ไม่อยากจะต้องมาขุ่นในใจอาหารจะพาลไม่อร่อยด้วย
ดูจุนถอนใจและพยายามใจเย็นลงให้มากๆ อดยอมรับไม่ได้ว่าพอได้ยินเรื่องที่มันอาจจะทำให้จุนฮยองต้องเป็นข่าวฉาวมันอารมณ์เสียแค่ไหน จุนฮยองจัดการมันไม่ได้ และไม่เคยคิดจะจัดการ ดีหน่อยที่พักหลัง หลังจากเลิกรากับคิมฮยอนอาก็แทบไม่มีเรื่องผู้หญิงขึ้นหน้าหนึ่ง ...งานเบาลงไปเยอะ
“ยังไงก็ระวังแล้วกัน”พูดสั้นๆ จุนฮยองพยักหน้าแล้วก็ส่งยิ้มให้ไม่เถียงแบบทุกครั้ง
แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย
>ANATHEMA
จุนฮยองว่าตอนนี้มันดี ดูจุนที่คอยเดินตามหลังเขาพักนี้มาเดินอยู่ข้างๆ หน้าหล่อๆ ที่มักจะซีเรียสตลอดเวลากลับยิ้มแย้มแล้วก็พูดจาดีๆ กับเขา จนล่าสุดที่เจอจียุนคุณพี่รหัสคนสวยของเขาถึงกับออกปากแซวเรื่องที่ไม่มีข่าวให้เขียนถึงเลยในระยะนี้
ก็คนที่อยากจะอยู่ด้วยนานๆ ตัวติดเขาตลอดนี่นา
“เดี๋ยวเข้าบริษัทแล้วตรงไปห้องซ้อมได้เลยนะ”ดูจุนบอกเสียงเรียบ จุนฮยองพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะคว้าไหล่กว้างของชายหนุ่มที่เดินแยกไป ไม่ขึ้นรถไปกับเขา
“แล้วนี่จะไปไหน ไม่เข้าบริษัทกับฉันหรอ”อดไม่ได้ที่จะถาม ดวงตากลมมองอย่างอยากรู้ คนตรงหน้ามองเขาเขินๆ ก่อนจะตอบ
“พอดีฉันมีนัดหนะ นายเข้าไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไป”รายนั้นเดินแยกไปทางรถยนต์คันน้อยที่จอดถัดไปจากรถของบริษัท หญิงสาวหน้าตาสะสวยออกมาจากที่นั่งด้านคนขับ ดูจุนมองเจ้าหล่อนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุข แบบเดียวกับที่ใช้มองโนลีนา
มันเจ็บอีกแล้ว....
“แล้วมึงก็มานั่งเฮิร์ทแบบนี้เพราะเขาไปมีเมียใหม่ที่ไม่ใช่มึง”ยังโยซอบที่นานๆ จะเจอกันทีก็มักจะปลอบใจเขาด้วยถ้อยคำรุนแรงแบบนี้เสมอ จุนฮยองหน้าเศร้าน้ำตาตกใน ไอ้เจ็บปวดมันก็แน่อยู่แล้วล่ะ เพียงแต่เขาจะจัดการกับมันยังไงดี
“โอ๋ๆ เถิกเอ๊ย อย่าร้องไห้นะ”โยซอบยีหัวเขาเบาๆ ก่อนจะหยิบขวดวอดก้าที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์บาร์ในครัวมาวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเพื่อนสนิท
“กูแค่ไม่รู้ว่าจะทำใจยังไง ตอนยัยลีน่าหนะเขายังคบกันมาก่อนที่กูจะรู้ตัวว่าชอบ แต่นี่กู...”พูดต่อไม่ทันจบเสียงก็เหือดไป น้ำตาก็ทำท่าจะไหลจนต้องกรอกตาขึ้นข้างบน....ไอ้บ้าจุนฮยองจะร้องไห้ทำไม!
“มึงรักพี่เขา แต่พี่เขาไม่รักมึง คำตอบเดิมแบบที่เคยบอก เลิกเพ้อ หันหลังแล้วก็ทำใจ พี่ดูจุนชอบผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย”ตรงไปตรงมาเหมือนว่าอยากให้ยอมรับ จุนฮยองพยักหน้าเข้าใจที่เพื่อนพูด คำตอบเดิมกับเมื่อสองปีก่อน ...การทำใจก็คงต้องใช่วิธีการเดิม
ดูจุนกุมขมับอีกครั้งเมื่อพาดหัวข่าวแบบเดิมที่เคยหายไปตั้งหลายเดือนกลับมาอีกครั้งอย่างกับฉายภาพซ้ำ จุนฮยองนั่งกระดิกเท้าอารมณ์ดีอ่านมันราวกับว่าตั้งใจจะทำแบบนี้
“ฉันไม่เข้าใจเลยจุนฮยอง เรื่องแบบนี้มันหายไปตั้งนาน ทำไมนายถึงพลาดอีก”เขาคิดจะพูดอย่างใจเย็น แต่พอเห็นว่าจุนฮยองทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับมันก็เลยอารมณ์เสียแล้วก็แข็งกร้าวขึ้นมาอีก จุนฮยองอ้าปากจะตอบ แต่ก็ทำเพียงไหวไหล่กวนๆ
“นายนี่มัน..”ดูจุนไม่พูดต่อเพราะเอือมระอาเต็มทน จุนฮยองเม้มริมฝีปากนิดหนึ่ง
“ฉันก็แค่ไปดื่มสนุกๆ ที่สำคัญมันเป็นหน้าที่นายที่จะต้องจัดการข่าวนี่ ฉันไปซ้อมดีกว่า ...เออ แล้วคืนนี้ฉันจะไปดื่มกับสาวๆ พวกนั้นอีก คอยแก้ข่าวให้ด้วยล่ะ”
เสียงดนตรีในร้านดังอึกทึก มือขาวของฮยอนซึงยกขึ้นบอกให้รู้ว่านั่งกันอยู่ตรงไหน จุนฮยองเดินควงแขนมากับนางแบบลูกครึ่งสาวสวยที่อยู่ในข่าวเมื่อเช้านี้ หญิงสาวผงกศีรษะทักทาย
“เดี๋ยวฉันไปนั่งตรงนู้นกับเพื่อนนะ”สาวเจ้าบอกพลางแยกตัวออกไป ฮยอนซึงมองตาแผ่นหลังขาวเนียนไปจนเธอถึงโต๊ะ จุนฮยองนั่งลงข้างพี่ชายคนสนิท กวาดสายตามองหาอีกคนที่นัดมาด้วย ก่อนจะเห็นว่ามีปาปารัสซี่นั่งอยู่ที่มุมไม่ไกลจากโต๊ะพวกเขา
“นี่นักข่าวนี่”เอ่ยขึ้นพลางใช้สายตาบอกฮยอนซึง หนุ่มหน้าหวานเลิกคิ้วนิดหน่อย
“ใช่ ว่าแต่แคร์หรือไง”ถามทั้งที่ก็เดาได้ว่าคำตอบคืออะไร ไอดอลหนุ่มไหวไหล่แบบที่ชอบทำ ก่อนที่เพื่อนซี้อีกคนจะตามาสมทบ
“ไง รอนานไหม”โยซอบเอ่ยปากทักทาย ฮยอนซึงบอกปัดเรื่องเวลาที่ถูกถาม ทั้งสามนั่งคุยกันพักใหญ่ ก่อนที่เมเนเจอร์ของสองสาวจีฮยอนและโซยอน จะเหลือบไปเห็นคนในข่าวของจุนฮยอง
“ลูน่ามาด้วยหรอ”ถามเสียงเรียบพลางยกจินโทนิกตรงหน้ามาจิบบางๆ คนตัวขาวพยักหน้าก่อนจะเอ่ยปากตอบเพื่อขยายความ
“ก็ไม่อยากมาคนเดียว เธอก็น่ารักดีนะ แต่...”
“ฉันรักพี่ดูจุน”ทั้งฮยอนซึงและโยซอบพูดขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ปล่อยให้จุนฮยองได้พูดจนจบ นักร้องหนุ่มยิ้มขำ
“ไม่ใช่สักหน่อย ผมจะพูดว่าแต่ฮยอนอาน่าคบกว่า”คนอื่นพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ ก่อนจะหันกลับมามองคนพูดเป็นตาเดียว
“อย่าบอกว่าเปลี่ยนใจจากพี่ดูจุนแล้ว”โยซอบว่าอย่างตกใจ ตาที่กลมโตน่ารักมากอยู่แล้วเลยกว้างจนเกือบจะถลน จุนฮยองหัวเราะเบาๆ เจ้าของใบหน้าอารมณ์ดีส่ายหัวปฏิเสธ
“เปล่าๆ กูแค่กลับมาคุยกันแบบเพื่อน แบบเพื่อนกันจริงๆ ..มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบผู้หญิง”ไอ้ประโยคสุดท้ายจุนฮยองใช้เป็นการกระซิบกระซาบ พร้อมทั้งยิ้มเขินจนน่าตบให้หัวทิ่ม ฮยอนซึงส่ายหัวระอา
ไม่ชอบผู้หญิงแต่ก็ขยันควงไม่ซ้ำหน้า...ยงจุนฮยองไอ้คนบาป
>ANATHEMA
หลังคอนเสิร์ตจบลงอย่างเรียบร้อย ศิลปินหนุ่มที่สวมเพียงเสื้อกล้ามสีดำซึ่งชุ่มไปด้วยเหงื่อและกางเกงยีนส์สกินนี่สีเข้ม ผ้าเช็ดหน้าถูกโยนใส่ตะกร้าที่วางอยู่ตรงประตูห้องแต่งตัว ดูจุนรออยู่ในนั้น พร้อมด้วยสาวๆ ที่อยู่ในข่าวตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา
“จัดการให้เรียบร้อย”พูดสั้นๆ ก่อนจะปลีกตัวออกไป จุนฮยองมองสาวสวยทั้งสาม เขาไม่ได้มีแววตาที่หนักใจ ไม่มีท่าทีที่จะเกรงกลัวอะไร เขารู้ดีว่าพวกเธอยอมควงกับเขาด้วยเหตุผลไหน
...เขาดัง...
“จุนฮยองคะ ทำไมไม่ติดต่อไปเลย”เนทไอดอลหน้าตาน่ารักเข้ามาเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม จุนฮยองยืนนิ่งใช้เพียงหางตามองเจ้าหล่อน
“ลูน่าเองก็รอจุนฮยองนะคะ”นางแบบลูกครึ่งเดินเข้าไปเกาะแขนอีกข้าง เขาเม้มริมฝีปากเหมือนกำลังครุ่นคิด
“นี่พวกเธอ เลิกเกาะพี่เขาได้แล้ว พี่จุนฮยองเขารำคาญหนะเห็นไหม”เป็นสาวสวยอีกคนที่แว๊ดขึ้นมา เสียงแหลมแปร๊บเสียจนแสบแก้วหู จุนฮยองเบ้หน้า ก่อนจะแกะมือของสาวๆ ทั้งหมดออก
“ผมคงไม่ติดต่อไปหาใครหรอกครับ แล้วก็กรุณาอย่าทำรุ่มร่าม เราเป็นแค่เพื่อนกันนะครับ”ย้ำสถานะให้รู้ ทั้งหมดตรงนั้นอึ้งกับคำพูดของชายหนุ่ม และก่อนจะมีใครพูดอะไรหรือเอะอะโวยวายให้เหนื่อยหน่ายกว่านี้ เขาก็ออกปากไล่ในทันที
“เชิญกลับครับ ผมเหนื่อย เอ่อ แล้วถ้าออกไปฝากตามเมเนเจอร์ให้ด้วยนะครับ ขอบคุณ”
เสียงเท้าปึงปังก่อนที่ประตูจะปิดลงดังปัง จุนฮยองทิ้งตัวลงนั่งหน้ากระจกแต่งหน้า ดวงตาเล็กหรี่ปิดเปลือกตาลงอย่างอ้อนล้า ก่อนที่ทุกอย่างจะวูบลงไปขณะหนึ่ง...
ดูจุนมองนักร้องในความดูแล แววตาหนักใจเบาลงเมื่อเห็นใบหน้านิ่งสงบที่กำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงนิทรา จุนฮยองเวลาไม่สร้างปัญหา ไม่ทำเรื่องวุ่นวายก็ดีแล้วแท้ๆ
ทำไมต้องทำให้เขารู้สึกว่าอยากจะไปให้พ้นๆ อีกก็ไม่รู้
“พรุ่งนี้มารับไปกินข้าวเช้าหน่อยสิ”จู่ๆ จุนฮยองก็พูดขึ้นมาหลังจากถูกเขาปลุกให้มาขึ้นรถเพื่อกลับคอนโดมิเนียม ร่างสูงที่ในมือกำลังเคลียคิวงานของจุนฮยองเงยหน้าขึ้นมามอง ริมฝีปากหยักทำท่าจะพูดอะไรอะไรสักอย่าง แต่ก็ถูกอีกคนตัดหน้า
“ห้ามปฏิเสธ เข้าใจนะ”ยิ้มกวนแล้วก็สะพายเป้ของตัวเองเดินผ่านหน้าเขาไปโดยไม่สนใจเขาสักนิด ดูจุนจิ๊ปากไม่ชอบใจแต่ไม่กล้าปฏิเสธเพราะอย่างไรก็เป็นหน้าที่ ชายหนุ่มยืนอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจไม่ตามใจอีกคน
“พอดีพรุ่งนี้ฉันมีนัดกับจูยอน ยังไงคืนนี้ซื้ออาหารแช่แข็งไปไว้ที่ห้องได้ไหม”เขาวิ่งตามหลังจุนฮยองจนไปทันตรงรถตู้ที่อีกคนกำลังจะก้าวขึ้น จุนฮยองเอียงหน้ากลับไปมองนิ่ง มือสวยเหวี่ยงกระเป๋าไปบนเบาะรถ
“แล้วแต่นายแล้วกัน แต่ถ้าฉันออกไปกินกับใครแล้วเป็นข่าวขึ้นมาก็อย่ามาโทษกันนะ”จุนฮยองไม่ได้ขู่ดูจุนรู้ดี บางทีนะ บางทีเขาก็อยากจะปล่อยให้จุนฮยองจะทำอะไรก็ทำ มีข่าวก็ตามแก้กันไปเองไม่ต้องมาเกี่ยวกับเขา จะได้รู้ว่ามันปวดหัวมากแค่ไหนกับปัญหาบ้าบอพวกนี้.. แต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้
“แล้วกินข้าวคนเดียวไม่เป็นหรือไง”ยอมรับเลยว่าอารมณ์เสียขึ้นมาจริงๆ จุนฮยองนิ่งไปนิด ริมฝีปากอิ่มสั่นริก แววตาใสบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าไม่พอใจมาก
“ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป ไม่ต้องมาถามฉัน อยากไปไหนก็ไปเลยไปยุนดูจุน ไปไกลๆ เลย”ไอดอลหนุ่มโกรธจัดแล้วก็กระโดดขึ้นรถก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขาดังปัง ดูจุนยืนงงที่อยู่ๆ จากที่เขาเป็นคนโกรธกลับกลายเป็นว่าถูกอีกคนเกรี้ยวกราดใส่ รถยนต์ขับออกไปแล้ว และเมเนเจอร์รูปหล่อก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะมานึกได้ว่าตัวเองถูกทิ้งไว้ที่นี่เสียแล้ว
จุนฮยองล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มของตัวเองอย่างอ่อนล้าในหัวมันคิดแต่เรื่องที่ดูจุนพูดเมื่อครู่นี้ ทำไมหรอ ทำไมเขาจะกินข้าวคนเดียวไม่ได้ เมื่อก่อนเขาหนะทำได้ แต่เพราะดูจุนนั่นแหละที่เทียวมาหา มาชวนให้ออกไปด้วยกันจนเขาชินกับการต้องมีใครสักคนอยู่ด้วยข้างๆ
แม่งโคตรงี่เง่าเลยว่ะยงจุนฮยอง ...ตุ๊ดฉิบหาย!
TO BE CON'
TALK :: เนื้อเรื่องมันยืดจังเลยว่าไหมมมมม ที่จริงตั้งใจจะให้อะไรๆ มันเข้าเมนหลักตั้งแต่ตอนนี้แล้ว แต่ไปๆ มาๆ มันไม่ได้อ่ะค่ะ
รู้สึกว่าอะไรหลายๆ อย่างมันไม่สุด อย่าเพิ่งด่านะะะ รอหน่อยยยยยย
ขอบคุณที่รักทูจุน <3
ความคิดเห็น