ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #19 : ลมรัก 19

 



    มือค่ำนี้ช่างเป็นไปอย่างอึดอัดเหลือเกิน จนเธอแทบจะกินอะไรไม่ลง กิริยาท่าทางของเอมม่านั้นแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งจนแม้แต่คนกลางอย่างมิคาเอลก็ยังกระอักกระอ่วน ทั้งคู่อยู่ไม่นาน อาหารแทบไม่ได้แตะก็รีบพากันกลับ เกลินไม่ยอมพูดกับเขาแม้แต่คำเดียว เมื่อกลับมาถึงห้องเธอขึ้นเตียงแล้วแกล้งหลับไปเลย แม้กระทั่งขยับขึ้นนอนด้วยยังไม่ว่าสักคำ

เกลินนอนแทบไม่หลับเพราะอาการหงุดหงิดทั้งคืน จนเมื่อตื่นมายามรุ่งสาง ลุกออกไปทานอาหารเช้าโดยไม่ปลุกเขา ครั้นเมื่อหญิงสาวลงถึงห้องอาหารด้านล่าง เธอหามุมเงียบๆ เพื่อผ่อนคลายจากเรื่องกวนใจ เดินไปหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่านฆ่าเวลาระหว่างรออาหาร แต่พอเปิดอ่านไปได้ไม่กี่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนเดินเข้ามาทัก เรียวหน้าสวยครบเครื่องแต่งแต้มอย่างบรรจงสยายยิ้มอยู่เบื้องหน้า ครั้นเมื่อเธอเงยมอง ต้องพยายามรักษามารยาทโดยการไม่กลอกตาใส่ แม้ใจอยากจะอย่างนั้นมากก็เถอะ

“ นั่งด้วยคนได้ไหมคะ “ เสียงหวานแหลมเอ่ยขออนุญาต จากนั้นร่างระหงก็ทิ้งลงนั่งโดยที่เธอยังไม่ได้เอ่ยปากเชิญ “ ตื่นเช้าจังนะคะ มิกกี้ยังไม่ตื่นหรือ “

“ ยังคะ ฉันขี้เกียจปลุกก็เลยลงมาก่อน “ น้ำเสียงนั้นบ่งบอกว่าไม่อยากสนทนาด้วย เพียงแต่คนตรงหน้ากลับไม่รู้สึกรู้สมกับอาการนี้ของเธอ

“ มิกกี้เขาก็เป็นแบบนี้แหล่ะคะ ชอบตื่นสายประจำ เมื่อก่อนฉันต้องคอยปลุกเขาทุกเช้าเพื่อไปทำงาน คนขี้เซา “ เมื่อพูดเช่นนั้นยังลอบชำเลืองดูปฏิกิริยาคู่สนทนาว่าเป็นเช่นไร และเช่นเดิมคือ เกลินนิ่งฟังไม่แสดงอาการใดๆ

“ แต่ต่างจากฉันนะ ฉันไม่เคยปลุกเขาเลย เพราะเขาเป็นคนปลุกฉันมากกว่า ทุกเช้าเลย “ เมื่ออวดมาเธอจึงอวดกลับ เอาสิ! เรื่องคุยข่มคนอื่นเธอถนัด รอยยิ้มหวานของคนเบื้องหน้าเจื่อนลงไปนิด

“ ภูมิใจไปเถอะ คุณมีเวลากอดทะเบียนสมรสได้แค่หกเดือนเท่านั้นแหล่ะ มันไม่นานหรอก จะเปลี่ยนจากกอดทะเบียนสมรสมาเป็นกอดใบหย่าแทน “

แต่คำนี้มันลบรอยเย้ยบนใบหน้าของเธอได้อย่างดีเช่นกัน นี่เขาบอกหล่อนเรื่องนี้ด้วยหรือ แม้จะเจ็บใจแต่ก็พยายามยิ้มสู้

“ เขาบอกคุณแบบนั้นเหรอ “

“ ใช่ เขาบอกฉันว่าหลังจากหกเดือนแล้วจะกลับมาหาฉัน ให้ฉันรอเขา เขาบอกว่าเขารักฉัน คุณมีแค่ทะเบียนสมรสจะมีความหมายอะไร เขาเคยบอกรักคุณหรือเปล่า เคยบอกไหมว่าอยากอยู่กับคุณ คุณก็แค่กาฝาก แค่ของแถมที่พ่วงมากับแม่ อยู่แบบนี้น่าสมเพชนะว่าไหม “

“ แต่อย่างน้อยหกเดือนนี้ฉันก็ยังได้กอดทะเบียนสมรส ทุกคืนฉันได้นอนกอดเขา ในขณะที่คุณนอนกอดหมอนใช้มันซับน้ำตา น่าสงสารทนเอาหน่อยนะ ทานอาหารให้อร่อยนะคะ ส่วนฉันจะกลับไปทานกับเขาข้างบน..กันสองต่อสอง “

เธอขยับกายนุ่มลุกขึ้น แต่พอจะผ่านไปเอมม่ากลับลุกขึ้นขวาง ระหว่างนั้นมีพนักงานถือถาดที่มีแก้วน้ำส้มเดินผ่านมา จึงฉวยเอามันมาสาดใส่หน้าเธอ มีหรือเกลินจะยอม เธอหยิบเอาแก้วกาแฟของตนสาดคืน

“ กรี๊ด! “

เอมม่าร้องลั่นด้วยความโมโห ท่ามกลางแขกของโรงแรมที่เริ่มทยอยกันลงมาทานอาหารเช้า จานชามปลิวว่อนจากความเคืองขุ่นของสองสาวเพราะไม่มีใครยอมใคร แม้พนักงานจะพยายามเข้ามาห้ามทัพแต่ไม่สำเร็จ

“ คุณผู้หญิงครับ! ได้โปรดเถอะครับคุณผู้หญิง “ ผู้จัดการของโรงแรมร้องปรามเสียงอ่อยเพราะต้องก้มหลบจานเซรามิคที่ปลิวข้ามศีรษะไป โดยที่ไม่มีใครฟังเขาเลย กว่าสองสาวจะยอมสงบศึกเพราะหมดแรงยืนพิงเก้าอี้ สองคนจ้องกันอย่างเอาเป็นตาย จนเมื่อเกลินยันกายขึ้นยืนได้อย่างมั่นคง มือเรียวนุ่มจัดเรือนผมที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง

“ ขออภัยด้วยค่ะ ค่าเสียหายทั้งหมดฉันจะรับผิดชอบเอง พอดีสามีฉันรวย “ เธอเน้นคำสุดท้ายใส่หน้าเอมม่า ก่อนจะสะบัดร่างจากมา ปล่อยให้หล่อนยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงพร้อมด้วยสายตาอย่างรู้อยากเห็นของคนมุง

ครั้นเมื่อหญิงสาวกลับขึ้นมาบนห้อง กระแทกประตูเปิดอย่างอารมณ์เสียสุดๆ มิคาเอลที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดีถึงกับผงะเมื่อเห็นสภาพเธอ จากนั้นจึงหัวเราะออกมา

“ ไปฟัดกับใครมา ทำไมเยินแบบนี้ฮึ “ เขาพยายามข่มเสียงหัวเราะของตนลงไปเพราะตอนนี้ดวงตาคู่หวานนั้นแข็งขวางคล้ายกับแม่เสือร้ายที่กำลังโกรธจัด

“ โดนจิกหัวตบ “ ตวัดหางเสียงตอบ

“ ใครทำ? “ เสียงหัวเราะของชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ ก็แม่ยอดยาหยีหวานใจสุดที่รักของนายไง หัดปรามคนของตัวเองบ้างนะว่าอย่ามาระรานฉัน ฉันอยู่ของฉันดีๆ บอกเขาด้วยว่าไม่ต้องกลัวหรอก เมื่อครบหกเดือนเมื่อไหร่ ฉันหย่าแน่ “

“ เอมม่าทำแบบนี้จริงๆ หรือ “ มิคาเอลถามย้ำอย่างมึนงง

“ ฉันทำตัวเองมั้ง ดูสภาพฉันสิ นายนี่มันทุเรศที่สุดเลย มีคนรักอยู่แล้วยังมาแต่งงานกับฉัน แถมยังบอกให้รออีก คนเห็นแก่ตัว รักเขามากนักมาแต่งกับฉันทำไม ฉันเกลียดผู้ชายแบบนายที่สุดเลย “ เธอพูดไปพลางน้ำตาก็ไหลไปพลาง มือน้อยทุบไปอกแกร่งของอีกฝ่ายด้วยความโมโห เขามาแกล้งทำให้หวั่นไหว ทั้งที่ใจคิดจะหย่ากับเธอ

“ ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้บอกให้เขารอ ฉันกับเขาก็ไม่เกี่ยวอะไรกันแล้วด้วย เธออย่าฟังความข้างเดียวสิ “

“ โกหก ถ้าไม่ได้บอกให้รอแล้วเอมม่ารู้เรื่องสัญญาหกเดือนของเราได้ยังไงกัน หกเดือนมันนานไปใช่ไหม ไปเลยไปหย่ากันวันนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย “ หญิงสาวพูดออกไปด้วยความน้อยใจ โดยลืมไปว่าข้อตกลงนี้เธอเป็นคนเขียนขึ้นมาเองแต่กลับมาโกรธจนหน้าดำหน้าแดงที่เขาเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น

“ ไม่! ฉันไม่หย่า เธออย่าเอาคำพูดคนอื่นมาเป็นอารมณ์จนโกรธฉันแบบนี้สิ “ บอกเสียงอ่อย พลันดึงร่างน้อยเข้ามากอด ความรู้สึกหวงแหนที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ ทั้งที่ความตั้งใจแรกว่าจะหย่ากับเธอเมื่อครบสัญญา แต่พอเธอมาพูดแบบนี้ตอนนี้เขากลับไม่อยากทำแบบนั้นแล้ว

“ ปล่อยฉัน นายไม่หย่า แต่ฉันจะหย่า...ออกไป “ คนที่กำลังอยู่ในอารมณ์เดือดพยายามดันตัวออก แต่สองแขนแข็งแรงนั้นรัดแน่นเหลือเกินจนเธอแทบหายใจไม่ออก

เพราะไม่รู้จะทำให้เธอสงบลงได้อย่างไรจึงใช้วิธีเดิมคือปิดปากเธอ เกลินดิ้นรนขัดขืนแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ ศีรษะเล็กของเธอถูกตรึงโดยฝ่ามือหนา ร่างนุ่มนั้นสั่นไหวเมื่อโดนรุกราน ผนังข้างฝาถูกใช้เป็นที่รับแผ่นหลังนวลเนียนแทนเตียงนุ่ม กายเล็กถูกร่างใหญ่บดเบียดแนบชิด เลาะเล็มไปทั่วทุกรูขุมขนรสหวานจากน้ำส้มที่โดนสาดใส่ถูกลิ้นร้อนนั้นเกลี่ยจนเรียบ และข้อมือเล็กนั้นยังถูกตรึงไว้เพื่อไม่ให้มันปัดป่าย เธอไม่สามารถผลักไสเขาออกไปได้เลย ปล่อยให้เขาควบคุมบงการ ยากที่ห้ามเมื่อความเอาแต่ใจมันบังเกิดขึ้น เขาปล่อยให้โอกาสผ่านเลยไปมาหลายครา ครั้งนี้จึงอดรนทนไม่ไหว แม้รู้หากทำเช่นนี้เป็นการหักหาญน้ำใจเธอ แต่ไม่อาจสะกดกลั้นความต้องการได้อีก มันเป็นไปโดยที่เขาแทบไม่รู้ตัว

ร่างบางไหวสะท้านเมื่อต้านทานแรงรุกเร้าจากกายหนุ่มไม่ได้ ใจอยากผลักไส แต่กายกลับเรียกหาชายที่อยู่ตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเพียงแต่ในนาม ลืมสิ้นพันธะที่รอจุดจบอีกไม่นาน อารมณ์ไหวหวามที่เกิดขึ้นเพียงเพราะแรงดึงดูดที่บังเอิญตรงกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอไม่ควรปล่อยตัวปล่อยใจให้ผู้ชายคนนี้ เขาไม่ใช่ของเธอ จึงผลักเขาจนเต็มแรง

“ อย่ามาแตะตัวฉัน คนนิสัยไม่ดี ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นที่นายทำตามอำเภอใจได้ “

“ ทำไมฉันจะทำไม่ได้ในเมื่อเธอเป็นเมียฉัน “

“ ฉันไม่ใช่ อย่ามาสมอ้าง เราแต่งงานกันเพราะอะไรก็รู้อยู่แก่ใจดี เลิกทำแบบนี้เสียที ฉันแต่งกับนายก็เพราะอยากได้เงิน ได้ยินไหมฉันอยากได้เงิน ระหว่างเรามันก็มีเท่านี้แหล่ะที่ผูกเราไว้ ถ้าไม่ใช้เพราะมันเราก็คงไม่มีวันแต่งงานกันได้หรอก “

“ ในหัวเธอก็มีแค่นี้ใช่ไหม คำก็เงิน สองคำก็เงิน หิวมากนักรึไง เงินเนี่ย งั้นก็กอดมันให้แน่นๆ นะ “ กระแทกไหล่บางอย่างโมโหเดือด เขารู้มาตลอดว่าเธอเป็นแบบนี้ แต่พอเอาเข้าจริงกลับรับไม่ได้เสียอย่างงั้น มันเจ็บจี๊ดอยู่ในอกโดยที่ไม่เข้าใจอาการแบบนี้เลยว่าทำไมเขาต้องรู้สึกอะไรมากมาย

เมื่อเขาไปแล้วเกลินทิ้งตัวลงที่ปลายเตียงอย่างอ่อนแรง เธอหยุดร้องไห้แล้วนึกทบทวนถึงคำพูดของตน ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาแต่งงานกับเธอหวังจะให้ผู้เป็นพ่อมาร่วมหุ้น ส่วนเธอเองก็แต่งเพราะอยากได้เงินไปใช้หนี้ให้แม่ แม้จะมาทางเดียวกัน แต่มันก็เป็นดั่งเส้นขนานที่มิอาจบรรจบได้ เพราะเธอไม่ได้เดินร่วมทางกันเพราะความรัก แต่เดินมาด้วยกันเพราะความจำใจ เมื่อสุดปลายทางที่เห็นอยู่รำไรมันกำลังจะไปคนล่ะทาง หกเดือนที่ไม่ได้ยาวนานกำลังรอวันสิ้นสุด ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพราะความพลั้งเผลอเธอเลือกที่เก็บมันเอาไว้ให้ลึกที่สุดและจะไม่หยิบมันขึ้นมาอีก

มิคาเอลพาเท้าใหญ่ก้าวไปอย่างเอื่อยเฉื่อย ใจคอเหี่ยวแห้งอับเฉาอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่ควรคาดหวังอะไรกับผู้หญิงคนนั้นที่ทุกลมหายใจเข้าออกมีแต่เงิน อยากจะคิดเสียว่าเธอเป็นเพียงสายลมที่เย็นยะเยือกพัดผ่านมาพอให้หนาวเหน็บไม่นานเธอก็จะไป ลมหายใจถูกพรูออกมาช้าๆ พร้อมกับใจที่หดหู่ ก่อนจะเห็นคนก่อเรื่องยืนอิงกายอยู่ริมระเบียงทางเดิน เมื่อฝ่ายนั้นหันมาสะดุ้งเล็กน้อยราวกับคนมีความผิดติดตัว โดยเฉพาะสายตาเย็นชาจากชายหนุ่ม และเขาสาวเท้าเข้าไปหา เอมม่าแสร้งยิ้มหน้าระรื่น

“ มิกกี้ ลงมาเดินเล่นเหรอค่ะ แล้วเมียคุณไปไหนเสียล่ะ “ เอ่ยทักหน้าชื่นมื่นแบบเนียนๆ

“ คุณบอกเกลินทำไมว่าผมให้รอ คุณกับผมจบกันแล้วอย่าลืมสิ เลิกหลอกตัวเองเสียที ไม่ว่าผมจะหย่ากับเกลินรึไม่ผมก็ไม่มีวันกลับไปหาคุณ “

“ ทำไมคะ ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันก็รักคุณนะ รักมากกว่าผู้หญิงคนนั้นที่เอะอะก็เห็นแก่เงิน “

“ อย่าถามผมเลยว่าคุณไม่ดีตรงไหน ให้ถามว่าคุณมีอะไรดีจะเหมาะกว่า เอมม่าสิ่งที่คุณทำมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ มีแต่จะแย่ลง อย่ามายุ่งกับผม ผมขอร้อง “ น้ำเสียงไร้เยื่อใยมันทำคนฟังเดือดดาล แค่ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้ามาในชีวิตเขาไม่ทันไรก็เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ มันน่าเจ็บใจจริงๆ