ลมรัก มายาลวง

ลำดับตอนที่ #18 : ลมรัก 18

แสงสว่างจ้าของบ่ายอีกวัน สาดส่องไปทั่วบริเวณเสระน้ำของโรงแรม ร่มผ้าใบทำหน้าที่รับแสงนั้นได้เป็นอย่างดี มิคาเอลนอนทอดกายกำยำอยู่บนเตียงไม้ แผ่นหลังเปลือยเปล่าท้าลมแดด แม้อากาศจะไม่ร้อนมากมาย แต่ก็อุ่นสบายกำลังดี เกลินนั่งจิบเครื่องดื่มสีสดใส เฝ้ามองนักท่องเที่ยวเดินเข้าออกอยู่เป็นนิจ ซึ่งมักจะมากันเป็นคู่ๆ สวีทหวานชวนให้คนมองอิจฉาเล่น แต่คูของเธอนี่สิมันช่างจืดสนิท

“ นี่นาย เราจะอยู่นี่อีกกี่วัน “ คนถามกอดเข่ามอง

“ สองอาทิตย์ “

“ สองอาทิตย์ อาทิตย์เดียวไม่ได้เหรอ ฉันไม่อยากอยู่นาน “ ต่อรองเพื่อย่นเวลาให้สั้นลง

“ จะรีบกลับทำไม ไหนว่าอยากมา ฉันคิดว่าอาจจะอยู่นานกว่านี้อีกหน่อย นานๆ จะมาทีไม่อยากให้เสียเที่ยว ต้องเอาให้คุ้ม “ ประโยคสุดท้ายนั้นเน้นความหมายที่เธอฟังแล้วเสียวสันหลังวาบ

“ ไม่..อยากอยู่ก็อยู่ไปคนเดียว ฉันจะกลับ “ กายระหงขยับลุกแต่ไปไม่ถึงก็ถูกมือหนาตวัดคว้าเอวลงไปนั่งบนตักเขา ตากลมถลึงมอง “ อย่ามาถือโอกาสนะ เราตกลงกันแล้ว นายไม่มีสิทธิ์มาแตะเนื้อต้องตัวฉันถ้าไม่ได้รับอนุญาต “ ร่างเล็กปัดป่ายมือนั้นออก แต่เขากับเพิ่มแรงกดบนเอวคอดมากขึ้นอีก

“ งั้นก็อนุญาตเสียสิ จะเล่นตัวไปทำไม อยากเป็นเมียฉันไม่ใช่เหรอ แค่เมียในนามมันจะไปสนุกอะไรจริงไหม ลองเป็นเมียจริงๆ ดูเผื่อเธออาจจะติดใจก็ได้ “ เมื่อปากขยับอย่างสนุก มือหนานั้นก็ทำงานไม่หยุดสอดเข้าไปในเสื้อยืดสีครีมตัวบางทันที เธอจับมือเขาแน่นเพื่อมันจะได้ไม่ล่วงล้ำล่วงเกิน

“ ฉันไม่อยากลอง เพราะฉันไม่ได้พิศวาสนายเลย แล้วเอามือออกไปจากเสื้อฉันเสียด้วย ขยะแขยง ขนลุก “ พูดพลางย่นจมูกอย่างรังเกียจ แต่พอเธอพูดเช่นนั้นจึงถูกจับกดลงไปนานราบโดยที่ร่างใหญ่ขึ้นคร่อม “ว๊าย! ทำบ้าอะไรนี่มันสระน้ำของโรงแรมนะ “ วงหน้าเรียวเห่อร้อนจนแดงฉ่ำ เหลือบมองเตียงถัดไป แต่ไม่มีใครสนใจทั้งคู่เลย

“ จุ๊ๆ อย่างร้องเสียงดังสิจ๊ะเมียจ๋า เก็บเอาไว้ร้องตอนเราอยู่บนห้องดีกว่านะ ถึงตอนนั้นเธอจะร้องดังแค่ไหนฉันจะไม่ท้วงติงเลย ฉันอยากฟังเสียงนั้นใจจะขาด มันคงจะรื่นหูน่าดู “

“ หยาบคาย รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา “ เธอมองชายคนที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตน พอหลังแต่งงานเขาเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนเลย คำพูดคำจาหยาบโลนที่สุด หื่นได้ทุกที่ทุกเวลา เขาพูดจาเสียดสีเหน็บแนมเธอยังดีกว่าให้เขามามองเธอด้วยสายตาแทะโลมแบบนี้ มันทั้งอึดอัดและไม่ชอบใจ เมื่อโดนสายตานี้ทีไรมันสั่นไหวแปลกๆ วงแขนแกร่งยังกักขังเธอไว้ไม่ยอมปล่อย คนในอ้อมแขนจึงทำได้เพียงมองค้อนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ นี่ตกลงเขาเกลียดเธอจริงรึเปล่านะ เดาอารมณ์ไม่ถูกเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พิลึกคนจริงๆ ร่างเล็กถูกกดให้แนบชิดร่างหนา ก่อนที่ปลายคางมนจะถูกเชยขึ้นสบตาคมปลาบ เธอมองเห็นเงาสะท้อนของตนอยู่ในดวงตาสีครามคู่นั่น สีอันทรงเสน่ห์เหลือร้าย มือเล็กทาบอยู่บนแผงอกแข็งแรง รู้สึกถึงแรงเต้นผ่านฝ่ามือน้อย เสียงสะท้อนของลมหายใจแผ่วเบากระตุ้นให้คนเอาแต่ใจโน้มหน้าลงมาชิด เขาประคองไหล่นุ่มไว้ในมือ อีกข้างใช้เกลี่ยหน้าสวย ผิวเนียนละเอียดราวกับเด็กทารก รสปากสีอิ่มหอมกรุ่นหวานละมุนราวกับไอศกรีมรสช็อกโกแลตปนขมนิดเมื่อเธอพยายามเบี่ยงหลบ แต่เขาก็ฉกชิงมันได้สำเร็จกลืนกินเรียวปากสีฉ่ำอย่างอิ่มหนำ กดหนักๆ เมื่อคนตัวเล็กสิ้นฤทธิ์เดชเพิ่มความร้อนระอุแข่งกับอากาศ

กายสาวอ่อนระโหยโรยแรงเมื่อรสจูบนั้นกำลังสูบเอาเรี่ยวแรงเธอไปที่ล่ะน้อย มันยากจะปฏิเสธแรงกระตุ้นจากอีกฝ่ายที่พยายามมอมเมาเธอด้วยสิ่งยั่วใจ เมื่อเคมีตรงกันจึงยากที่จะแยกส่วนความรู้สึกขัดแย้งกับแรงปรารถนาได้ โดยเฉพาะอีกฝ่ายนั้นยังฮึกเหิมยั่วเย้าไม่เลิก หากไม่เกรงว่าตรงนี้เป็นที่สาธารณะเขาคงทำอะไรมากกว่านี้ จำต้องปล่อยแม่ช็อกโกแลตรสหวานฉ่ำลิ้นนี้ไปก่อน

ทั้งคู่ออกมาจากสระน้ำตอนบ่ายแก่ๆ เพื่อที่จะกลับขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตั้งใจจะลงมาอะไรทานกันตอนค่ำ เพียงแต่พอผ่านล๊อบบี้ของโรงแรม สายตาคู่คมนั้นก็เหลือบไปเห็นร่างระหงที่คุ้นตาเข้าเสียก่อน เป็นจังหวะเดียวกันที่อีกฝ่ายหันมาพอดี รอยยิ้มเฉิดฉายเปิดกว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ แทบจะโผเข้าหาหากไม่ใช่เพราะว่าโดนสายตาคมเข้มปรามดุ เกลินเปลี่ยนอาการที่กำลังยิ้มแย้มเป็นขุ่นเคืองทันที ถึงว่าอยากจะอยู่นานที่แท้ก็นัดแม่คู่ขาไว้นี่เอง

“ มิกกี้ ดีใจจังที่พบคุณที่นี่ “ เอมม่าเอ่ยบอกอย่างกระตือรื้อร้น

“ คุณมานี่ได้ยังไงกัน “ อาการไม่ยินดีของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้คนถูกมองสลดแม้เพียงน้อย ยังสยายยิ้มกว้าง

“ ฉันก็มาพักผ่อนสิคะ ทำงานทุกวันแทบไม่ได้หยุด รู้สึกเบื่อเลยตั้งใจจะมาเที่ยว ฉันเพิ่งรู่ว่าคุณกับภรรยามาฮันนีมูนกันที่นี่ด้วยช่างบังเอิญจริงๆ เลย หวังว่าฉันคงไม่ได้มารบกวนคุณนะคะ ยังไงขอร่วมทริปนี้ด้วยสักคนนะ “ กล้าเอ่ยออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน มิคาเอลรู้ว่าหล่อนคงไม่ได้บังเอิญมาหรอก ซึ่งมันก็จริงดังที่เขาคาด เพราะหล่อนหมดเงินไปกับเลขาสุดเฉิ่มของเขาไปเยอะกว่าจะได้ข้อมูลว่าเขาพาเมียมาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ที่นี่

“ ตามสบายสิคะ “ เกลินกัดฟันตอบ

“ แหมคุณเกลินนี่ใจดีจัง ไหนๆ ก็ไหนๆ เย็นนี้ทานอาหารด้วยกันสักมื้อนะคะ ฉันจะรอที่ห้องอาหารนะ “ ว่าจบก็เดินตามพนักงานโรงแรมไปโดยที่ไม่เปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้ตอบปฏิเสธ เกลินตวัดสายตามองชายหนุ่ม สีหน้าเธอนั้นราวกับจะจับเขากิน สะบัดร่างนุ่มเดินเข้าลิฟต์ไป

“ เป็นอะไรอีก “

“ เปล่า “ เสียงหวานตวัดตอบพร้อมเมินหน้าทางอื่น ปากเม้มนิดๆ แบบคนไม่พอใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเคืองขุ่นเมื่อเห็นแม่สาวสวยคนนั้นด้วย ใจนึกไปไกลว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน ทุกวันนี้ก็คิดว่าเขายังคบกันอยู่ ส่วนตนมันก็แค่เมียสมอ้าง ที่ไม่ได้มีความหมายอะไร ไม่นานเมื่อสัญญาสิ้นสุดก็คงต้องทางใครทางมัน ความจริงข้อนี้มันกลับทำให้เธอใจเฉา พยายามผลักดันมันออกไป ท่องเอาไว้เธอกับเขาจะไม่มีวันเป็นอะไรไปได้มากกว่าคู่สามีภรรยาหลอกๆ ไม่นานเมื่อทุกอย่างมันจบลงเธอก็จะกลับไปเป็นเกลินคนเก่าตามเดิม