FIC NARUTO LAST TALE AND WAR

ตอนที่ 14 : LAST TALE AND WAR 12 :: just gonna stand there and watch me burn 100%

12 

หนึ่งเดือนผ่านไป

ด้านนอกป่าที่อยู่ระหว่างทางจากตัวหมู่บ้านสึนะงาคุเระและที่หลบภัยของซากุระนั้นมีเงาของชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในถ้ำเพื่อรอเวลาที่จะดำเนินแผนการของตนเองให้สำเร็จ ซุยเงสึที่เดินพาดดาบออกมารับแสงพระอาทิตย์ยามเช้านั่งลงที่ข้างๆกับซาสึเกะ คนตัวสูงเหลือบนัยน์ตาสีดำสนิทที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆมองคนที่นั่งข้างๆ

“นายวางแผนเอาไว้ยังไงล่ะซาสึเกะ”ซุยเงสึร้องถามเสียงเรียบ ปีศาจน้ำอย่างเขาพยายามทำใจเย็น

“ถล่มหมู่บ้านสึนะงาคุเระซะ”

“แค่นั้นน่ะเหรอ?”ซุยเงสึแปลกใจจริงๆที่ซาสึเกะคิดแผนเอาไว้แค่นั้น

คนถูกถามหัวเราะในลำคอก่อนจะละสายตามองออกไปด้านข้าง เบื้องหน้าของซาสึเกะคือผืนป่าใหญ่ที่มีต้นไม้รายล้อมอยู่ทั่วไป แผนการถล่มหมู่บ้านสึนะงาคุเระมันยังน้อยไปกับสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อจากนี้

“ซุยเงสึ นายจัดการส่งคนของเราเข้าไปแทรกแซงหมู่บ้านสึนะงาคุเระ พยายามทำลายระบบป้องกันภัยของหมู่บ้านสึนะงาคุเระทุกๆด้าน จากนั้นเราจะซ่องสุมกำลังของหมู่บ้านอื่นเพื่อที่จะได้ถล่มหมู่บ้านสึนะและยึดอำนาจของพวกมันเสร็จสรรพ ฉันให้เวลานายในการแทรกแซงและซ่องสุมกำลังสามเดือนเท่านั้น”

“ไอ้หน้าที่ของฉันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่นายล่ะซาสึเกะ…”

“ฉันจะฆ่าคาเสะคาเงะและเอาศพของมันไปขึ้นค่าหัว จากนั้น…”

“…??”

“หึ ฉันจะฆ่าลูกของซากุระทิ้งซะ!!!”

“ซาสึเกะ นั่นมัน…!!!”

“จัดการตามที่ฉันสั่งซุยเงสึ เรายังมีเรื่องอีกหลายอย่างที่จะต้องจัดการ หึ มันไม่จบแค่นี้แน่ๆ”

พูดจบแค่นั้นซาสึเกะก็หายตัวไป ซุยเงสึพยายามที่จะมองตามเงาของร่างสูงแต่ทว่าก็ไม่พบวี่แววแล้ว ความโหดร้ายของซาสึเกะมันมากมายถึงขนาดจะฆ่าเด็กบริสุทธิ์ได้ลงคอเลยอย่างนั้นเหรอ…

“โฮ้ย จูโกะ เรามีงานที่จะต้องไปทำนะ! เฮ้ย!”

ซุยเงสึที่เอือมระอากับคนเป็นหัวหน้าเดินไปหาจูโกะที่ยังคงนั่งอยู่ภายในถ้ำ ร่างสูงของจูโกะยังคงแน่นิ่งเอนหลังพิงกับพนังถ้ำและไม่พูดกับใครมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ซึ่งนั่นทำให้ซุยเงสึคิดว่าจูโกะอาจจะเสียสติหรือตายไปแล้วด้วยซ้ำ

“นายยังไม่เลิกเสียใจเรื่องของซาโยริอีกงั้นเหรอจูโกะ”

“…”

“เฮ้อ ให้ตายเถอะ รอบตัวฉันทำไมมีแต่คนเพี้ยนๆแบบนี้น้า~ รออยู่นี่ล่ะจูโกะ ฉันจะไปจัดการงานเอง!”

“นารูโตะ!! ฉันจะไปเก็บสมุนไพรที่หลังเขานะ”

“โฮ้ย! ให้ฉันไปด้วยมั้ยซากุระจัง!”

“ไม่ต้องหรอก นายอยู่ที่นี่ไปเถอะ”

เสียงร้องบอกของซากุระสิ้นสุดลงแค่นั้น ร่างบางของเธอก็เดินถือตะกร้าออกไปจากบ้านพักเสียแล้ว เนจิที่นั่งอยู่บนหลังคาได้แต่ทอดสายตามองดูแผ่นหลังบางที่เดินจากไปเรื่อยๆ เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนที่เขา ซากุระ และนารูโตะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันภายในบ้านหลังนี้

“เป็นแบบนี้ก็คงจะดีแล้วสินะ…”

ใบหน้าของเนจิก้มลงมองที่ชานบ้านซึ่งนารูโตะกำลังกระวีกระวาดวิ่งออกมา คนผมทองที่แม้แต่จะใส่รองเท้าให้ดีก่อนออกวิ่งยังทำไม่ได้สะดุดขาตัวเองล้ม เนจิหัวเราะในลำคอแต่ก็พยายามเก็บเสียงเอาไว้ นารูโตะลุกขึ้นนั่งและมองซ้ายขวาแต่เขาก็ไม่พบวี่แววของซากุระแล้ว จะเป็นอะไรรึเปล่านะ หรือว่าเขาจะห่วงเธอเกินเหตุ…

“ซากุระน่ะเข้มแข็งนะนารูโตะ”

“นะ…เนจิ!”

“ไม่ต้องคอยปกป้องเธออยู่ตลอดเวลาก็ได้ เธอเข้มแข็ง อดทน เหมือนกับดอกของซากุระนั่นล่ะ…”

“นายนี่นะเนจิ! ถ้าชอบเธอนักไม่สารภาพไปเลยล่ะโว้ย!”

“มันใช่ประเด็นที่เราพูดกันรึไง”

“โธ่!! ไอ้ขี้เก๊ก ตลอดหนึ่งเดือนมาฉันดูออกหมดแล้วน่า!!”

“อ้อเหรอ คนที่ไม่ค่อยจะฉลาดอย่างนายที่เก่งแต่เรื่องบ้าๆน่ะนะ”

“เนจิ!!!”

“เหอะ!!”

เนจิสะบัดหน้าหนีนารูโตะเมื่อเจ้าหน้าหนวดแมวพูดตรงกับที่หัวใจเขารู้สึกพอดี นารูโตะเองก็สะบัดหน้าใส่เนจิ ทั้งคู่ทำหน้างอก่อนที่จะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน มันงี่เง่าเหลือเกินที่จะมาเถียงกันในแบบเด็กๆ ทั้งๆที่ต่างคนต่างก็รู้หัวใจตัวเองดีอยู่แล้วว่าใครเป็นเจ้าของมัน…

ร่างบางของซากุระกำลังเดินเล่นอยู่ริมเนินเขาที่ด้านหลังมีทุ่งสมุนไพรหลากหลายชนิด นัยน์ตาสีเขียวมรกตจับจ้องอยู่ที่ดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ที่ขึ้นเป็นกออยู่แถวๆนั้น เธอโน้มตัวลงไปเด็ดมันมาสองสามดอกก่อนจะหย่อนมันใส่ตะกร้าที่ตัวเองถือมาด้วย มันคงสวยดีถ้าเกิดเอาไปใส่ในแจกันในบ้านพัก

เมื่อคิดได้ดังนั้นซากุระก็สอดส่องสายตามองหาดอกไม้อื่นๆที่จะเข้าชุดกับดอกไม้สีขาวในตะกร้า แต่เมื่อสายตาของเธอหยุดลงที่เงาของใครบางคนซึ่งกำลังยืนบนกิ่งไม้ยักษ์อยู่นั้น แขนทั้งท่อนของเธอดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงในบัดดล ความกลัว…ความหวาดหวั่น ความรู้สึกต่างๆถาโถมเข้าใส่ร่างบางไม่รอให้ตั้งตัว

“ฉันกับเธอไม่ได้เจอกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ”

น้ำเสียงเย่อหยิ่งที่เย็นเฉียบราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้ในธารน้ำเย็นทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก คนตัวเล็กขยับถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ซาสึเกะเป็นผู้ชายที่สามารถแผ่รังสีแห่งอันตรายออกมาจนเธอรู้สึกได้

ไม่รู้ว่าซาสึเกะจะรู้รึยังว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างบาง ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้องแบนราบของเธอ แต่สิ่งเดียวที่ซากุระรู้คือเธอหมุนตัวกลับและออกวิ่งอย่างรวดเร็ว! สายตาสีดำดุดันนั่นเธอไม่อยากจะเจอมันอีกแล้ว

“เธอจะหนีฉันไปไหนพ้นซากุระ!!”

ครืด ครืด!!

เสียงกิ่งไม้และต้นไม้ที่กระทบเสียดสีกับผิวหนังขาวๆของร่างบางดังเป็นระลอก ฝีเท้าของซากุระพยายามที่จะก้าวไปให้เร็วที่สุด แต่เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ใหม่จึงทำให้เธอต้องระมัดระวังผลกระทบที่จะส่งผลต่อลูกในท้อง

ฟรึ่บ!!

ร่างสูงของซาสึเกะที่มีความไวกว่าปรากฏตัวเข้ามาดักหน้าของซากุระ ร่างบางหยุดฝีเท้ากะทันหันก่อนจะย่างถอยหลังกลับไป

                “ถ้าเธอหนี ฉันก็จะตาม!! ไม่ว่าเธอไปที่ไหนอย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข!!”

เสียงประกาศกร้าวนั่นมาพร้อมกับมือหยาบกระด้างที่กระชากแขนของซากุระให้เข้าหาตัว ลากทั้งร่างบางกระแทกเข้ากับแผงอกกว้างดังอั่ก แต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่ได้หยุดยั้งพละกำลังที่ถาโถมใส่ร่างบางนี่เลย เขาจัดการกระชากไหล่ซากุระและบีบไว้แน่น ดวงตาสีดำรัตติกาลฉายแวววาบจนคนตัวเล็กสั่นเทิ้มไปทั้งตัว 

“ทรยศต่อความรักของฉันยังไม่พอ! ยังมีทายาทเชื้อสายโสโครกของผู้ชายคนอื่นอีก!! เธอแน่มากฮารุโนะ ซากุระ!!!”

“นะ…นายต้องการอะไรกันแน่”

“กล้าดีที่ถามฉันออกมาแบบนั้น ฉันต้องการทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ!! ไม่ว่าอะไรฉันจะต้องได้ และเมื่อใครมาแตะต้องเธอมันจะต้องตาย!!!”

“นายมีภรรยาอยู่แล้วซาสึเกะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”

เสียงเว้าวอนนั่นไม่ได้ทำให้คนตัวสูงใจอ่อนเลยสักนิด เขาผลักทั้งร่างของซากุระที่มีเด็กทารกอยู่ในท้องกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ คนตัวสูงรู้สึกร้าวไปทั่วทั้งหลัง นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องมองไปยังร่างสูงซึ่งย่างสามขุมเข้ามาหาเธออย่างน่ากลัว

“เธอเป็นของฉัน ยังไงก็จะเป็นอย่างนั้น!! เธอทรยศฉัน”

“นายตัดสายสัมพันธ์ทั้งหมดนั่นแต่แรกซาสึเกะ…ฉัน ฉันแค่เลือกที่จะรักตัวเอง ฉันแค่เลือกที่จะรักกาอาระแทนที่จะเป็นนาย”

“นี่เหรอคำสัตย์ที่เธอให้ฉันมาตลอดหลายปี เธอมันก็แค่ยัยผู้หญิงแพศยาที่โดนผู้ชายล่อลวงเข้าหน่อยก็พร้อมที่จะนอนกับเขา!! เธอไม่ได้แตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นเลยซากุระ!!”

“ฉันไม่โกรธถ้านายจะว่าร้ายต่างๆนานากับฉัน แต่นายไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาในชีวิตฉันอีกแล้วซาสึเกะ ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันรู้ว่านายมี…ภรรยาแล้ว ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่งกับชีวิตของนายและครอบครัว ได้โปรดให้ฉันได้ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวของฉันเถอะนะ”

“ไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นเหรอ!! ฉันจะสอนให้เธอรู้เองว่าคนจากอุจิวะอย่างฉันมีสิทธิ์ในการทำลายชีวิตของเธอให้ป่นปี้แค่ไหน!!”

คางเรียวของซากุระถูกบีบด้วยฝ่ามือหยาบกร้านจนมันเริ่มแดง ซากุระพยายามที่จะหาทางหนีออกไปแต่เพราะแขนแกร่งของซาสึเกะจัดการรวบตัวเธอเอาไว้ทั้งหมดด้วยแขนข้างเดียว แผ่นหลังของเธอถูกดันติดกับต้นไม้ บังคับให้ทั้งใบหน้าของเธอจ้องมองลึกไปยังนัยน์ตาสีดำสนิท จ้องมองลึกลงไปจนเห็นบางสิ่งบางอย่างที่วูบไหวอยู่ในแววตา…

ความรู้สึกสั่นไหวที่สะท้านไปถึงหัวใจของซากุระ ถึงมันจะไม่ใช่ความรู้สึกรักแบบนั้นอีกแล้ว แต่ความเป็นห่วงเป็นใยในฐานะคนเคยรักอย่างเธอก็ทำให้เธอรู้ได้ไม่ยากว่าความสั่นไหวนั่นเกิดมาจากความรู้สึกเสียใจ…ความเจ็บปวดรวดร้าว เช่นเดียวกันกับตอนที่เธอรู้ความจริงว่าซาสึเกะมีภรรยาแล้ว…

“เจ็บ…สินะ”

คำพูดที่หลุดออกมาอย่างยากลำบากทำให้ซาสึเกะชะงักการกระทำของตัวเองลง นัยน์ตาสีดำสบเข้ากับนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่วินาทีนี้มีน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มหน่วง จมูกโด่งของหญิงสาวตรงหน้ากำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ ความรู้สึกอะไรบางอย่างทำให้ความโกรธแค้น ความเจ็บปวดของซาสึเกะหายไปชั่วขณะ

“ครั้งหนึ่งฉันก็เคยเจ็บเหมือนที่นายเจ็บนะซาสึเกะ…”

“มัน…ยากเกินบรรยาย”

“มันทรมาน เจ็บปวด จนนายอยากจะร้องไห้ออกมาให้ตาย ความรู้สึกที่มันสุมอยู่ในนี้…ฉันเข้าใจนายดี เพราะนายมักเป็นคนที่สร้างบาดแผลเหล่านั้นไว้ให้กับฉัน แต่นายจะไม่เจ็บเลยซาสึเกะถ้านาย…ปล่อยมันไปซะ”

“…”

“ปล่อยทุกอย่างมันไปสักทีเถอะนะซาสึเกะ”

“ฉันทำไม่ได้”

“…”

“จะให้ฉันทำได้ยังไงทั้งๆที่ความเจ็บปวดทรมานมันสุมอยู่ในนี้ ความเสียใจที่ทำให้ฉันยอมแลกได้ทุกสิ่งเพื่อกำจัดมันทิ้งไป ซากุระ…เธอทำกับฉันขนาดนี้ได้ยังไง”

“…”

“เธอเป็นฝ่ายสร้างรอยแผลมากมายขนาดนี้ได้ยังไง ฉันจะปล่อยให้เธอไปมีครอบครัวของเธอแล้วทิ้งฉันไว้เบื้องหลังกับรอยแผลที่เธอสร้างไว้ได้ยังไง! ฉันไม่ใช่คนดีแบบนั้น!!”

“…”

“ทำไม!! ทำไมแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่มีอะไรดีอย่างเธอถึงทำให้ฉันเป็นแบบนี้!! คนที่จะต้องสร้างบาดแผลและความเจ็บปวดน่ะคือฉันไม่ใช่เธอ เธอจะไปมีความสุขได้ยังไงถ้าฉันจะต้องเจ็บอย่างนี้…!! ฉันไม่ยอมเป็นคนดีเพื่อให้ตัวเองเจ็บปวดเหมือนเจ้าโง่นารูโตะ ถ้าฉันแค้นมันก็เป็นเพราะเธอ ถ้าฉันเจ็บปวดและน้ำตาไหลออกมานั่นก็เป็นเพราะเธอ…ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเธอ!!!”

สองแขนเล็กๆของซากุระโอบเข้ากับลำตัวของคนตัวสูงที่ดูเหมือนจะสติหลุดไปพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมาจากขอบตาร้อนผ่าวนั่น ซากุระได้แต่หลับตาและเอนใบหน้าพิงเข้ากับแผงอกกว้างที่หัวใจด้านซ้ายกำลังเต้นแรง ซาสึเกะ…กำลังเผยความรู้สึกที่เธอเฝ้าตามค้นหาจากเขา

เธออยากจะรู้สึกยินดีและมีความสุขที่เขายอมเปิดเผยความรู้สึกต่างๆออกมา แต่สำหรับตอนนี้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขามันได้แปลเปลี่ยนไปมากแล้วจริงๆ…ถึงเธอจะยังผูกพันกับเขาแต่มันก็ไม่ใช่ในฐานะคนรักอีกต่อไป

“ขอบใจนะซาสึเกะ…ฉันเคยเฝ้ารอช่วงเวลานี้มานานแสนนานแล้วล่ะ”

“…”

“นานมากซะจนฉันอาจจะต้องทิ้งอดีตและก้าวเดินต่อไป…ฉันไม่ใช่ฮารุโนะ ซากุระผู้หญิงที่นายหมายถึงอีกแล้วล่ะนะ เพราะตอนนี้ฉันกำลังจะมีครอบครัว ลูกสาวที่น่ารักของฉันอยู่ในนี้…ฉันอยากให้เธอได้เกิดมาและเห็นพวกเราสามคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”

ซากุระเอื้อมมือไปจับมือหยาบกร้านของซาสึเกะมาก่อนจะวางแนบกับหน้าท้องของเธอ ซาสึเกะที่มีสายตาเหม่อลอยมีน้ำตาร่วงหล่นลงมาไม่ต่างไปจากหญิงสาว รอยยิ้มเล็กๆแต่งแต้มอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มเอิบที่คนตัวสูงเฝ้าหวังจะครอบครองมัน

“เราจะมีโอกาสได้ทำแบบนั้นรึเปล่าซาสึเกะ…เราจะกลับมาเป็นทีม 7 หน่วยคาคาชิเหมือนเดิมได้มั้ย ฮึก…”

“…”

“กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเราเถอะนะ ซาสึเกะ”

เสียงของซากุระแหบพร่าเพราะน้ำตาที่หลั่งรินลงมา ถึงแม้ซาสึเกะจะอยากเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเธอมากแค่ไหน แต่ความเจ็บปวดที่ก่อเกิดขึ้นก็ไม่อาจทำให้เขาละทิ้งซึ่งความแค้น ความโกรธ ความขัดเคือง เสียใจ และทรมานนี้ไปได้!! เขาไม่มีวันรักลูกของซากุระกับกาอาระได้หรอก…เขาทำใจแบบนั้นไม่ได้!!

แค่สัมผัสเขาก็รู้สึกอยากจะฉีกทึ้งร่างของเด็กที่อยู่ในท้องให้ขาดเป็นเสี่ยงๆ ฝ่ามือหนาของซาสึเกะที่สัมผัสอยู่กับหน้าท้องของซากุระค่อยๆเพิ่มแรงกดมากจนคนตัวเล็กรู้สึกเจ็บ ซากุระพยายามที่จะดันมือของซาสึเกะออกไปแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว

เนตรวงแหวนของซาสึเกะถูกเบิกขึ้นมา!! นัยน์ตาสีแดงฉานเอ่อคลอไปด้วยน้ำตานั้นจ้องมองมายังร่างบางของซากุระที่กำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะความเจ็บปวดที่บีบคั้นให้เธอทรมาน นัยน์ตาสีเขียวจ้องมองซาสึเกะในขณะที่ร่างของเธอถูกยกขึ้นมาเหนือพื้นด้วยฝ่ามือเดียวของซาสึเกะ

“ฉันยอมเป็นคนบาปหนาชั่วช้าตลอดไป ไม่มีที่ว่างให้กับอาชญากรที่ทำผิดอย่างฉัน…”

“ไม่นะ…ซาสึเกะ ได้โปรด!!”

“ฉันทนรับความจริงที่ผู้หญิงที่ตามหลอกหลอนฉันในหัวมาตลอดห้าปีทำแบบนี้ เพราะฉันรัก…ฉันถึงทนต่อไปไม่ได้!!!”

“ไม่!! ซาสึเกะ!!! อย่า!!!”

ซากุระกรีดร้องสุดเสียง ร่างบางของเธอดีดดิ้นเพื่อให้หลุดจากฝ่ามือของซาสึเกะ แต่มันก็สายไปเมื่อนิ้วมือทั้งห้าของซาสึเกะกำลังกดลึกเข้าไปในเนื้อบริเวณช่วงท้องของซากุระ ความเจ็บปวดทำให้ร่างบางส่งเสียงร้องไม่ออก เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตาย!! ความเจ็บปวดนี่…!!!!

“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!”

แขนของซากุระปัดป่ายไปมาด้วยความเจ็บปวดทุรนทุราย!!! ขาทั้งสองข้างของเธอพยายามสะบัดไปมาเพื่อหวังจะทำให้หลุดจากการเกาะกุม เลือดจำนวนมากกำลังไหลอาบขาของเธอทั้งสองข้าง และชุ่มไปทั้งเสื้อผ้าและเนื้อตัวของเธอ…

ไม่นะ…ไม่ ซาการะจะต้องมาตายแบบนี้น่ะเหรอ ซาการะที่ทั้งเธอและกาอาระต่างยินดีให้เธอเกิดมาเพราะความรักที่ก่อตัวขึ้น ซากุระจ้องมองใบหน้าของซาสึเกะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่สติของเธอจะถูกดูดกลืนไปพร้อมกับประกายแสงสีเขียววาววับที่เกิดจากดวงตาของเธอ!!

แสงประกายพุ่งทยานออกมาเป็นวงกว้างจนทำให้ซาสึเกะทนกับความร้อนที่เกิดขึ้นจากจักระสีเขียวนั่นไม่ได้!! จักระจำนวนมากถูกปลดปล่อยออกมาเพื่อรักษาชีวิตของลูกน้อยในท้องของซากุระ บาดแผลสมานตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็ว แต่พละกำลังที่สูญเสียไปก็มีเยอะเกินกว่าที่ซากุระจะลุกขึ้นไหว

ร่างบางนอนสลบอยู่กับพื้นทั้งๆที่นัยน์ตากำลังจ้องมองไปยังซาสึเกะด้วยความรู้สึกที่ถาโถม ทั้งแค้น ทั้งเกลียดชัง ทั้งเสียใจ!! แม้สติของซากุระเรือนหายไปแล้วแต่เธอยังจ้องมองผู้ชายใจร้ายอำมหิตคนนี้ด้วยสัญชาตญาณความเป็นคน นิ้วมือเรียวจิกเข้ากับผืนดินเพื่อระบายความรู้สึกทั้งหมดลงไป

ซาสึเกะไม่แม้แต่จะรู้สึกอะไรสักนิดกับการกระทำของตนเอง เขาแค่จ้องมองมายังร่างบางของซากุระที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและใบหน้าที่เลอะไปด้วยน้ำตา รอยยิ้มที่มุมปากทำให้ซากุระอยากจะกรีดร้องออกไป

“หึ!! อย่าคิดว่าฉันจะยอมปล่อยไปง่ายๆ เมื่อใดที่เธอจะคลอดเด็กคนนั้นออกมา พลังของเนตรจะอ่อนแอลง เมื่อนั้นล่ะคือวันตายของเด็ก!!!”

เสียงประกาศกร้าวนั่นดังผ่านสายลมก่อนที่ซาสึเกะจะหายไปกับเงาของต้นไม้ที่ตกกระทบลงมา ซากุระค่อยๆหลับตาลงช้าๆและหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ความเป็นจริงที่แสนน่ากลัว…ความชั่วร้ายของซาสึเกะ

“ลืมตาเถอะที่รัก…ได้โปรดลืมตาขึ้นมา”

เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างๆหูของซากุระเป็นตัวเรียกที่ทำให้ร่างบางซึ่งกำลังนอนอยู่บนฟูกในบ้านพักลับของตระกูลฮิวงะค่อยๆปรือตาขึ้นมา ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องมองไปยังนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวซึ่งอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของเธอเลย ใครบางคนที่เธอเฝ้ารอคอยการกลับมา ใครบางคนที่เธอทั้งคิดถึง ห่วงหา และแทบจะขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง

“กาอาระ…”

ซากุระอยากจะเข้าไปกอดทั้งร่างสูงเอาไว้ แต่เธอก็ไม่มีแม้แต่แรงที่จะยกมือเสียด้วยซ้ำ ร่างบางของซากุระถูกประคองให้ลุกขึ้นด้วยมือหนาของคนเป็นคาเสะคาเงะ แผ่นหลังบางถูกช้อนเอาไว้ด้วยฝ่ามือหนาที่ประคองเธอเอาไว้อย่างทะนุถนอม นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวที่เธอคิดถึง

“ฉันคิดถึงท่าน…”

เสียงหวานนั่นทำให้กาอาระยิ้มออกมาบางๆ การเดินทางตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเขาได้ยินคำนั้น กาอาระก้มใบหน้าเข้าหาใบหน้าสวยหวานของซากุระก่อนจะจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตา…

“ฉันเสียใจซากุระ ฉันเสียใจที่มาปกป้องเธอไม่ทัน…เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมทั้งตัวเธอถึงเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดแบบนั้น”

“ไม่มีอะไร แค่อุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆ”ซากุระแก้ตัวเสียงเบาหวิว

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงไม่อาจทำให้เธอเผยความจริงเกี่ยวกับซาสึเกะออกไปได้มากนัก ถ้าเกิดเธอพูดออกไป…ทั้งกาอาระ นารูโตะ และเนจิคงออกตามล่าซาสึเกะแน่ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะทำร้ายทั้งเธอและลูกแต่ตัวซากุระนั้นก็ไม่อาจที่จะทำร้ายเขาได้…มันช่างโง่เขลายิ่งนัก

“ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่ล่ะ ท่านควรจะไปจัดการเรื่องงานแต่งงานแล้วก็เรื่องหมู่บ้านไม่ใช่เหรอ”

ซากุระพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ รอยยิ้มเล็กๆพยายามจะฉีกยิ้มให้กับคนตรงหน้า

“ฉันรีบจัดการทุกอย่างเพื่อที่จะได้มาดูแลเธอกับลูก…”

“ท่านจัดการทุกอย่างแล้วแน่เหรอ ฉันหมายถึงลูกสาวท่านไดเมียว…”

“ฉันไม่สนใจว่าผู้หญิงคนอื่นว่าจะเป็นลูกสาวไดเมียวหรือว่าเทพคิริน เพราะผู้หญิงคนเดียวที่ฉันสนมีแต่เธอเท่านั้นนะซากุระ…เธอและลูกของเราสำคัญที่สุด”

คำพูดของกาอาระมากพอที่จะทำให้ซากุระรู้สึกดีกับเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา นัยน์ตาสีเขียวมรกตเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา คนตัวเล็กรีบซุกตัวเข้าไปหาอ้อมกอดที่ตนเองคิดถึง…ความอบอุ่นของกาอาระ กลิ่นกายที่เธอคิดถึง

“ฉันรักท่านจริงๆ ฉันดีใจที่ท่านกลับมา…ขอต้อนรับกลับบ้านนะกาอาระ”

“แต่งงานกับฉันนะซากุระ”

คำขอแต่งงานกะทันหันทำเอาคนตัวเล็กถึงกับผงะไป ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างรวดเร็ว กาอาระฉวยโอกาสตอนที่ซากุระกำลังตกใจกดริมฝีปากของตัวเองลงไปอย่างคิดถึงและโหยหา…

“ให้ฉันเป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิต…เธอได้มั้ย”

“ท่านเป็นทั้งหมดของชีวิตฉัน ท่านเป็นสิ่งเดียวในชีวิตฉันที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีค่า”

“แต่เธอเป็นลมหายใจของฉันซากุระ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอกับลูกได้อีก…ฉันจะดูแลเธอ มอบชีวิตของฉันเพื่อเธอ ฉันรักเธอ”

งานแต่งงานดูเหมือนจะจัดขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าที่คิด ทันทีที่ซากุระเริ่มมีอาการดีขึ้นสองสามวันหลังจากนั้นงานเเต่งงานเล็กๆที่เนินเขาหลังบ้านพักลับของตระกูลฮิวงะก็เกิดขึ้น แขกในงานคงจะมีแค่นารูโตะ เนจิ เท่านั้น คนที่รับหน้าที่เป็นบาทหลวงคงจะเป็นพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน พวกเขาให้คำสัตย์สาบานว่าจะรักกันตราบชั่วชีวิตจะหาไม่

ฝ่ามือหนาของกาอาระเอื้อมมือไปเกาะกุมมือเล็กของซากุระในขณะที่พระจันทร์กำลังลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า นารูโตะและเนจิหลังจากแสดงความยินดีกับพวกเขาก็แยกย้ายกันออกไปเพื่อให้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ช่วงเวลาที่พวกเขาสูญเสียไปนั้นควรจะใช้ทุกวินาทีให้คุ้มค่าที่สุด

“ปาฏิหารย์ทะเลทรายยังรอเธออยู่นะ”กาอาระพูดขึ้นในขณะที่สายลมเอื่อยๆกำลังพัดผ่าน

“ฉันจะกลับไปพร้อมท่านนะ…ท่านจะออกเดินทางเมื่อไหร่”

“ฉันจะยังไม่กลับไปที่สึนะ ฉันจะอยู่ดูแลเธอที่นี่พร้อมกับเนจิและนารูโตะ”

“แต่ว่า…”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องหมู่บ้านหรอกนะ ฉันรู้ว่าฉันมีคนที่ไว้ใจได้ ได้โปรดให้ฉันได้ใช้เวลาอยู่กับเธอและลูกของเราเถอะ”

สายตาที่เว้าวอนทำให้ซากุระไม่อาจปฏิเสธได้ เธอดีใจที่กาอาระจะอยู่ดูแลเธอที่นี่ต่อ แต่เธอก็ยังคงกังวลใจเรื่องหมู่บ้านไม่แพ้กัน

“ช่วงเวลานี้ขอฉันทุ่มเททั้งหมดให้กับครอบครัวของเรา…เธอจะเปลี่ยนมาใช้นามสกุลฉันใช่มั้ย”

คำพูดติดตลกออกมาจากคนที่มีใบหน้าเรียบเฉย กาอาระกำลังเอนหัวพิงลงมานอนบนตักนุ่มๆของซากุระ นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวจ้องมองยังซากุระเพื่อใช้ทุกวินาทีในการสำรวจใบหน้าเธอ ด้วยความคิดถึงทั้งหมดที่มี…เขาอยากกอดเธอเอาไว้อย่างนี้ตราบนานเท่านาน เขาอยากจะใช้ชีวิตอย่างนี้ไปจนวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ ซึ่งเป็นความคิดเดียวกันกับซากุระซึ่งกำลังยิ้มกว้างให้กับคนที่นอนหนุนตัก

“ซาบาคุโนะ ซากุระอย่างนั้นเหรอ แปลกๆดีแหะ”

“ฮารุโนะ กาอาระ ก็ฟังดูดีนะ”

“ท่านจะบ้าเหรอไงน่ะ! มาใช้นามสกุลของคนบ้านๆอย่างฉันได้ไง ท่านเป็นถึงคาเสะคาเงะเชียวนะ!”

ซากุระแกล้งทำเสียงดุก่อนจะเอื้อมมือมาปัดเรือนผมสีแดงของกาอาระออกจากใบหน้า กาอาระฉีกยิ้มบางๆและเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มใสของหญิงสาว เขารักและอยากทะนุถนอมเธอไปตลอดกาล…

“ถ้าฉันตาย…”

“…?!!”

“ช่วยพาฉันมาฝังที่นี่ด้วยนะ…”

“ท่านพูดเรื่องอะไรกันน่ะ รู้สึกไม่ดีเลยนะ”

“พาฉันมาฝังที่นี่นะซากุระ ฉันอยากจดจำช่วงเวลาดีๆที่ได้ใช้ร่วมกับเธอ”

“ท่านไม่อยากมีหลุมฝังศพข้างๆกับฉันเหรอ…”

“…?”

“ความจริงฉันก็เคยคิดเหมือนกันว่าถ้าถึงเวลานั้น…ฉันอยากจะฝังร่างของตัวเองไว้ที่ไหน ฉันอยากสร้างหลุมฝังศพของตัวเองที่ปาฏิหารย์แห่งทะเลทรายนะ เพราะที่นั่นเป็นที่ที่จะตราตรึงอยู่ในหัวใจของเราตลอดไป”

“ปาฏิหาริย์ทะเลทรายเป็นตัวเลือกที่ดีจริงๆ ที่นั่นมีมนตร์…พิเศษ มันจะทำให้เราได้เจอกัน ถ้าหากวันนั้นมาถึงและเราไปสู่สุขคติพร้อมกัน ให้ฉันได้จับมือเธอข้ามผ่านแดนสวรรค์เถอะนะ ฉันจะไม่ปล่อยมือนี้ไปไหนเลย”

“แต่ถ้าเป็นนรกล่ะ…”

“ฉันจะเป็นฝ่ายเดินไปเพียงลำพัง ฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องมาตกนรกและทนกับความลำบาก”

“ฉันไม่อยากแยกไปไหนกับท่านทั้งนั้น ไม่ว่าจะนรกหรือสวรรค์ ฉันอยากจะอยู่กับท่านแบบนี้ตราบจนชั่วนิจนิรันดร์”

“แล้วใครจะดูแลลูกของเราล่ะ…”

“ลูกจะต้องเข้าใจสิ…ลูกจะต้องเกิดมาเป็นเด็กดี มีผมสีแดงเหมือนท่าน…”

นิ้วมือเรียวของซากุระเอื้อมมือไปลูบไรผมของกาอาระเบาๆ คนตัวสูงหลับตาเล็กน้อยก่อนจะจ้องมองไปยังนัยน์ตาสีเขียวมรกต

“ลูกจะมีดวงตาสีมรกตที่งดงามเหมือนเธอ”

“ลูกอาจจะควบคุมทรายได้เหมือนท่านนะ”

“ลูกก็อาจจะเก่งกาจเรื่องวิชาแพทย์เหมือนเธอก็ได้”

“ลูกอาจติดนิสัยเสียขี้โวยวายของฉันไป”

“งั้นลูกจะต้องได้รับส่วนดีเรื่องความสดใสร่าเริงของเธอไปด้วย ลูกจะมีเพื่อนเยอะแยะ ลูกจะเข้าใจถึงคำว่ารัก…และมิตรภาพ”

คำพูดนั้นจบลงพร้อมกับใบหน้าของกาอาระที่แนบเข้าหาท้องของซากุระ เขาหลับตานิ่งและรอฟังอะไรบางอย่าง ราวกับกำลังจะรอฟังคำสื่อสารของลูกน้อย…ท่าทีที่กาอาระแสดงออกมามันช่างเต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใย จนซากุระอดไม่ได้ที่จะเก็บงำความลับของตนเองต่อไป

เธอจะยอมให้ซาสึเกะมาทำร้ายเธอกับลูกและสามีของเธอได้อีกเหรอ…ไม่ เธอจะไม่ยอมให้เขาทำลายพวกเขาทั้งสอง พวกเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ซากุระอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

“เธอร้องไห้ทำไมน่ะซากุระ…”

“ฮึก…ท่านรับปากกับฉันได้มั้ยกาอาระ ท่านรับปากกับฉันว่าถ้าฉันตายไป ท่านจะดูแลลูกของเรานะ”

“ชู่ว์…นี่เธอกำลังพูดอะไรกันแน่ซากุระ”

กาอาระผุดลุกขึ้นจากตักนุ่มของซากุระ ก่อนจะดึงไหล่บางของเธอเข้ามาโอบกอดไว้

“ฉันไม่รู้ว่าขอบเขตพลังของฉันมันมากเพียงไหน…ฉันอาจจะปกป้องชีวิตลูกได้ในวันนี้ แต่พอถึงวันคลอด…พลังของฉันจะอ่อนแรงลงจนไม่สามารถปกป้องลูกได้ และ…”

“และ…?”กาอาระขมวดคิ้วนิ่งรอฟังคำพูดของร่างบางต่อไป

“วันนั้นซาสึเกะจะมาเอาชีวิตลูกเราไป!”

“…!!!”

“วันนี้ฉันเจอกับเขา…ฮึก เขาพยายามที่จะฆ่าลูกของเรา แต่เพราะเนตร ดวงตาของฉันที่เป็นเนตรพิเศษ เนตรแห่งการรักษา เนตรที่ซาสึเกะต้องการครอบครองปกป้องชีวิตลูกและฉันเอาไว้ ฉันถึงได้รอดมาได้ ฮึก…”

“ความลับที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอคือเนตรนี่”

“ใช่แล้ว…ตลอดเวลาที่ผ่านมาซาสึเกะพยายามจะแย่งชิงเนตรของฉันไป เนจิเป็นองครักษ์ที่ปกป้องเนตรเพราะสายเลือดของฮิวงะเกิดมาเพื่อคุ้มครองเนตรนี่ที่ 10 ปีจะมีเกิดขึ้นในตระกูลฮารุโนะ ฉันกลัว…ฉันกลัวจริงๆว่าเมื่อวันนั้นมาถึงลูกของเราอาจไม่รอดเงื้อมือซาสึเกะ ฉันกลัว…”

“ได้โประซากุระ อย่าร้องไห้ออกมาอีกเลย เธอจะไม่มีวันต้องหวาดกลัวแบบนี้อีกแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้เพื่อรักและปกป้องเธอ ฉันจะไม่ยอมให้ซาสึเกะได้แตะต้องเธอและลูกแม้แต่ปลายเล็บ…”

“ฮึกๆ…กาอาระ ให้สัญญากับฉันสิว่าคุณจะดูแลลูกต่อไป…”

“ฉันสัญญาจะดูแลทั้งลูกและเธอตลอดไป ที่รักของฉัน”

Talk with writer :: เนื่องในโอกาสมีคนบ่นคิดถึง 55 
 

Just gonna stand there and watch me burn
แค่ยืนอยู่ตรงนั้นเเละมองดูฉันที่กำลังทรมาน
But that's all right because I like the way it hurts
แต่ไม่เป็นไร เพราะฉันรักที่มันเจ็บปวดแบบนี้ 
Just gonna stand there and hear me cry
แค่ยืนอยู่ตรงนั้นเเละฟังเสียงฉันร่ำไห้
But that's all right because I love the way you lie
แต่ไม่เป็นไร เพราะฉันรักเส้นทางที่เธอเลือก
I love the way you lie
ฉันรักสิ่งที่เธอเป็น
Oohh, I love the way you lie
ฉันรักที่เธอเป็น 


ใครรู้สึกเหมือนไรท์เตอร์บ้างคะว่าซากุระนี่ไร้เดียงสาเสียจริงๆ มีกระแสหลายกระแสมากเกี่ยวกับซาสึเกะ บ้างก็ว่าสงสาร บ้างก็ว่าน่าถีบ หรือไม่ก็ยังทำใจรับไม่ได้ที่ซากุระมีลูกแล้ว ไรท์เตอร์คิดว่ามันก็ไม่ช้าเท่าไหร่นะสำหรับช่วงไคล์เเมกซ์ของเรื่องนี้ เพื่อๆคิดว่ายังไงกันบ้างล่ะ? 

ยิ่งตอนนี้ที่ลงให้ได้อ่านกันนั้น ซาสึเกะช่างเป็นผู้ชายที่รวมทุกอารมณ์ในตัวเองจริงๆ ทั้งน่าสมเพชเวทนา เเละโหดร้ายทารุณ โอ๊ย เขียนผู้ชายเเบบนี้เเล้วมันมันส์เข็ดฟันจริงๆเจ้าค่ะ ทำร้ายนางเอกของเรื่องเยอะๆแบบนี้ ไรท์เตอร์ชักคิดว่าตัวเองเป็นมาโซคิสซะเเล้วสิ ฮี่ๆๆๆ

มีความเห็นยังไงกับตอนนี้ เข้ามาคุยกันเยอะๆเลยนะ ไรท์เตอร์อยากมีเพื่อนคุยย 

รักคนอ่านเสมอเจ้าค่า >3=