FIC NARUTO LAST TALE AND WAR

ตอนที่ 15 : LAST TALE AND WAR 13 :: พ่อ แม่ ลูก 100%

       

13

เช้าวันสดใสที่แดดไม่แรงนักทำให้ซากุระลืมตาตื่นขึ้นมาแต่เช้า นี่มันวันที่เท่าไหร่กันแล้วนะที่เธอได้ตื่นนอนตอนเช้าขึ้นมาและพบว่าร่างสูงอบอุ่นของกาอาระจะนอนเคียงข้างเธออยู่ตลอดเวลา แขนแกร่งของกาอาระยังคงโอบกอดทั้งร่างของเธอเอาไว้ เปลือกตาที่ปิดซ่อนนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวยังคงหลับตาพริ้ม ลมหายใจอุ่นๆหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ…ริมฝีปากบางที่ทำให้ซากุระค่อยๆขยับเข้าไปทาบทับริมฝีปากของตนเอง

“เช้าแล้วเหรอเนี่ย”กาอาระพูดเสียงเบาในขณะที่ตัวเองก็หลุดขำกับคนตัวเล็กที่หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ราวกับเด็กน้อย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านคาเสะคาเงะ”

“ถ้าทำแบบนี้ฉันคงไม่อยากลุกออกไปจากฟูกแน่ๆ”

ซากุระหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินประโยคหวานที่ทำให้รู้สึกดีไปทั้งวัน คนตัวเล็กผละออกจากร่างสูงก่อนจะใช้แขนช่วยตัวเองให้ลุกขึ้นยืน กาอาระเมื่อเห็นว่าซากุระกำลังจะล้มลงไปจึงเข้ามาช่วยประคองเอาไว้ได้ทันเวลา คงเป็นเพราะท้องของเธอที่ใหญ่ขึ้น…และใกล้จะคลอดเต็มที

“ลูกของเราใกล้จะเกิดแล้วสินะ”

ฝ่ามืออุ่นของกาอาระเอื้อมมาสัมผัสกับหน้าท้องที่ยื่นออกมาของซากุระ เธอยิ้มให้กับคนเป็นสามีก่อนจะเอนเข้าหาไหล่แกร่ง

“ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปกี่วันกี่เดือน…ฉันรู้แค่ว่าฉันมีความสุขที่ทุกวันได้อยู่กับท่าน”

“ถ้าเลือกได้ฉันเองก็อยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไปจนแก่…เราเลิกเป็นนินจาแล้วอยู่ที่นี่ดีมั้ยนะ”

“แล้วใครจะดูแลหมู่บ้านต่อไป ท่านเป็นคาเสะคาเงะ มีภาระใหญ่หลวง…ที่จะ”

“ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ต้องพูดย้ำให้ฉันรู้สึกผิดแบบนั้นทุกวันก็ได้ซากุระ”

“ค่ะ…ฉันขอโทษที่ต้องพูดแบบนั้นทุกวัน”

“ไปอาบน้ำเถอะ ถึงเวลาข้าวเช้าแล้ว”

ซากุระพยักหน้ารับคำก่อนจะลุกขึ้นเดินโงนเงนไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายตนเอง ความรู้สึกราวกับลูกกำลังดิ้นในท้องทำให้เธอเจ็บเล็กน้อย เธอร้องเสียงเบาเพื่อเป็นการห้ามไม่ให้ลูกต้องดิ้นไปมากกว่านี้

“ถ้านับจากวันเวลา กำหนดคลอดก็จะครบภายใน…อาทิตย์นี้”

นิ้วมือเรียวยาวที่หักลงไปตามจำนวนวัน ซากุระหลับตาลงก่อนจะข่มความรู้สึกหวาดหวั่นหลายๆอย่าง เธอเองก็กลัวนะที่จะต้องคลอดลูก…และเธอยังมีภัยอันตรายที่น่ากลัวมากกว่านั้นรออยู่

“ซากุระจัง! มานี่เร็วเข้า วันนี้ฉันตกปลาได้เยอะแยะไปหมดเลยล่ะนะ! มานั่งกินข้าวด้วยกันเถอะ”

ภาพตรงหน้าปรากฏขึ้นทันทีที่ประตูกระดาษถูกเลื่อนออกไป ภาพของนารูโตะที่นั่งอยู่ตรงริมฝั่งซ้ายของโต๊ะกำลังกวักมือเรียกเธอให้กับนั่งร่วมโต๊ะทานอาหารเช้าด้วยกัน ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของเขาต้อนรับเช้าวันใหม่ได้อย่างสนุกสนาน เนจิที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะส่งสายตาว่าปรามนารูโตะผ่านนัยน์ตาสีขาวนั่น แต่ดูเหมือนคนผมทองจะไม่ได้รู้ตัวอะไรเลย กาอาระเองก็กำลังยื่นจานอาหารไปวางไว้ตรงโต๊ะที่เว้นที่ว่างไว้ให้เธอ รอยยิ้มอ่อนโยนของเขาส่งมาให้เธอผู้เป็นที่รัก

ถ้ามันเป็นแบบนี้ทุกวันก็ดีสินะ…ถ้าเธอได้ลืมตาตื่นขึ้นมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาทุกๆคน

“นี่! เด็กในท้องต้องการสารอาหารที่มีประโยชน์ ฉันจะริมนมให้นะซากุระจัง!”

นารูโตะว่าเสียงดังพร้อมกับเดินไปหยิบแก้วมาเพื่อจะรินนมสดให้กับซากุระที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พอดี เสียงเย็นเหยียบดังขัดขึ้นมาเสียก่อนตอนที่นารูโตะกำลังยื่นแก้วนมให้กับซากุระ

“เราควรจะส่งข่าวคราวไปยังโคโนฮะ”เนจินั่นเองที่เป็นคนเปิดบทสนทนาที่ทำให้บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนไป

“ฉันเห็นด้วยกับเนจินะ เรายังไม่ได้บอกครอบครัวเธอเลย”

ไหล่บางของซากุระถูกโอบเอาไว้ด้วยแขนของคาเสะคาเงะ นั่นสินะ มันคงแปลกมากถ้าเธอกลับไปพร้อมกับสามีและลูกที่เพิ่งคลอดออกมา

“ฉันอาสาเป็นคนส่งข่าวให้เอง ความจริงแล้วเราก็ควรจะกลับไปรายงานสถานการณ์ที่โคโนฮะบ้าง ไม่งั้นอาจารย์คาคาชิคงจะเป็นห่วง”

นารูโตะสำทับเห็นด้วยทุกประการ ดวงตาสีฟ้าของเขาฉายแววจริงจังที่เชื่อถือได้เสมอมา

“แต่ว่า…ภายในอาทิตย์นี้จะครบกำหนดคลอดแล้วนะ”ซากุระพูดออกมาเสียงเบา แต่ทำให้ทั้งโต๊ะถึงกับตื่นตะลึง!

“เธอจะคลอดแล้วเหรอซากุระจัง!!”

หมับ!

ใบหน้าของนารูโตะถูกมือของเนจิดันไปด้านหลัง พร้อมกับคนตัวสูงที่เป็นฝ่ายชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาหาซากุระ ดวงตาสีขาวของเนจิกำลังจ้องมองสำรวจซากุระอย่างเป็นกังวล อะไรบางอย่างทำให้นารูโตะที่กำลังจะพลั้งปากด่าคนตรงหน้าต้องสงบปากสงบคำลง

“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ หลานของฉันกำลังจะคลอดอยู่แล้วนะ”

นารูโตะที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรโพล่งคำถามออกไปดื้อๆ ซากุระมองสลับระหว่างกาอาระและเนจิเพื่อหวังให้ใครสักคนบอกคำโกหกเกี่ยวกับช่วงเวลาอันตรายของเธอให้นารูดตะฟัง…แต่ก็ดูเหมือนทุกคนไม่มีคำพูดที่จะอธิบายได้ดีสำหรับเหตุการณ์อันตรายครั้งนี้

“คือว่านะ…นารูโตะ”

ซากุระเงียบไปอึดใจหนึ่ง บางทีมันอาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้มั้งที่เธอจะต้องบอกเกี่ยวกับเนตรของเธอเอง ซากุระใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับทั้งสามคนมาก็เกือบจะครบปีเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่เธอแค่ไม่อยากให้นารูโตะต้องมาเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของซาสึเกะ…

“ช่วงเวลาที่จะคลอดน่ะ…ฉันจะอ่อนแอมากจนอาจถึงขั้นอันตราย เลยทำให้ทุกคนเป็นห่วงก็เท่านั้นเอง”

“มันก็เป็นปกติของผู้หญิงที่จะคลอดลูกอยู่แล้วนี่นา!”

นารูโตะถอนหายใจออกมาก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ เขารู้สึกโล่งใจเมื่อมันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด

“งั้นฉันจะรีบเดินทางกลับไปยังโคโนฮะ และจะรีบกลับมาให้ทันเวลาคลอดของเธอเองนะซากุระจัง”

“ไม่ได้หรอก นายควรที่จะอยู่ที่นี่นารูโตะ นายจะสามารถดูแลคุ้มกัน…ไม่สิ ปกป้องกาอาระและซากุระในช่วงคลอดได้ ส่วนฉันจะเป็นคนไปที่โคโนฮะเอง”

เนจิพูดเสียงราบเรียบ แต่นั่นทำให้นารูโตะขมวดคิ้วยุ่ง เพราะเขาไม่คิดว่าตัวเองจะมีประโยชน์อะไรมากนักถ้าเกิดเหตุชุลมุนขึ้นมา เนจิน่าจะมีความสุขุมมากกว่า

“ไม่…เนจิ ฉัน ฉันอยากให้นายอยู่ที่นี่มากกว่านะ นายพอจะรู้เรื่องการคลอด เรื่องร่างกายบ้างนี่นา นายจะต้องช่วยฉันได้แน่ๆ!”

จู่ๆซากุระก็พูดแทรกขึ้นมา เพราะเธอกำลังกังวลใจว่าถ้าหากวันนั้นซาสึเกะมาที่นี่เพื่อจะฆ่าลูกเธอเขาจะต้องพบกับนารูโตะ และทั้งคู่อาจจะเกิดการปะทะกัน! เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ไม่ได้…ยิ่งถ้านารูโตะรู้ว่าซาสึเกะหมายจะคร่าชีวิตของเด็กตัวน้อยๆที่กำลังจะเกิดมาด้วยแล้วล่ะก็ อะไรก็อาจจะเลวร้ายมากไปกว่าเดิม

“จริงอย่างที่ซากุระจังพูด นายอยู่เถอะเนจิ ฉันคิดว่าตัวเองคงไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ถ้าอยู่ที่นี่ ฉันทำคลอดก็ไม่เป็น แถมยังซุ่มซ่ามเงอะๆงะๆ อาจจะทำให้ยุ่งวุ่นวายเข้าไปกันใหญ่ก็ได้นะ…”

นารูโตะพูดและส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ซากุระ ซากุระหลบสายตาเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือของนารูโตะเอาไว้

“ฉันเองก็อยากให้นายอยู่ด้วยตอนที่คลอดนะนารูโตะ แต่เรื่องที่เราต้องรายงานโคโนฮะมันก็สำคัญมากจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกน่าซากุระจัง ฉันจะรีบกลับมาแล้วกันนะ เพราะยังไงฉันก็ได้อุ้มเป็นคนที่สามอยู่แล้วนี่นา คิคิ!”

เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเริ่มกลับไปเป็นปกติ นารูโตะก็ลงมือกินข้าวทันที บรรยากาศดูเหมือนจะกลับมาดีอีกครั้ง ถ้าไม่ติดว่าในห้วงความคิดของแต่ล่ะคนกำลังกังวลอย่างหนักเรื่องของซาสึเกะเรื่องเนตรและความปลอดภัยของซากุระแล้วล่ะก็…

“เอาล่ะ ฉันขอไปหาซื้อของฝากให้เข้าโคโนฮะมารุหน่อยดีกว่า! ไม่ได้กลับบ้านตั้งเกือบปี!!”

นารูโตะพูดเสียงร่าเริงหลังจากมื้อเช้าจบไป เขาออกไปจากบ้านพักแล้ว และตอนนี้ทั้งเนจิ กาอาระ และซากุระก็มารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้าน

“ทำไมเธอถึงให้นารูโตะไปโคโนฮะล่ะ ฉันว่า…”

“เรื่องเนตรของฉันนายก็รู้อยู่แล้วใช่มั้ยเนจิ…ช่วงเวลาที่คลอดจะไม่สามารถทำให้ฉันใช้พลังได้เต็มที่ ไม่สามารถจะรักษาใครได้”

“อันนั้นฉันรู้ดี ฉันถึงให้นารูโตะคอยอยู่ดูแลเผื่อมีเหตุด่วนเหตุร้ายอะไรเกิดขึ้น หมอนั่นน่าจะช่วยเหลือเธอได้ทันเวลามากที่สุด อีกอย่างเขายังสามารถอัญเชิญกบและใช้จักระธรรมชาติได้ เขาจะรู้การเคลื่อนไหวภายนอก”

“ฉันยังไม่ได้เล่าให้นายฟังสินะ ถึงเรื่องที่เมื่อหลายเดือนที่แล้วฉันพบกับซาสึเกะ…”

“ซาสึเกะ?!”

“ฉันพบเขาที่ในป่า เขา…ต้องการที่จะฆ่าลูกในท้องของฉัน แต่เพราะเนตรแห่งการรักษาจึงทำให้ฉันรอดมาได้ แต่เมื่อถึงวันคลอดพลังของเนตรก็จะอ่อนแอลงไปจนไม่สามารถปกป้องชีวิตฉันกับลูกได้ และเขาจะมาที่นี่เพื่อเอาชีวิตลูกของฉันไป…”

“ทำไมเธอไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน! เราควรจะบอกนารูโตะ เราจะต้องวางแผนคุ้มกัน! นายเองก็ด้วยกาอาระ ทำไมไม่พูดสักคำเกี่ยวกับเรื่องนี้ นายก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง”

“เพราะฉันเป็นกังวลว่าถ้าหากนารูโตะมาพบกับซาสึเกะเข้า มันจะเกิดเรื่องใหญ่จนบานปลาย…พวกเขาจะไม่หลบเลี่ยงที่จะต่อสู้กันแน่ๆ ฉันไม่อยากให้พวกเขาต้องมาทะเลาะกันอีกแล้ว ฉันไม่อยากเห็นพวกเขาฆ่าใครอีกคนตาย!!! นายเข้าใจมั้ยเนจิ!!!”

“แต่มันไม่ปลอดภัยเอาซะเลยที่จะกันนารูโตะออกไปแบบนี้”

“ฉันรู้…แต่ฉันมีกาอาระอยู่ มีนายด้วยนะเนจิ ฉันจะต้องไม่เป็นอะไร ซาการะจังจะต้องปลอดภัย”

เนจิอยากจะเชื่อมั่นในคำพูดของซากุระและรอยยิ้มนั่น แต่เขาไม่ไว้ใจเอาซะเลย! คำขอที่เสี่ยงอันตรายถึงชีวิตของเธอ แค่คิดว่าเขาต้องสูญเสียเธอไปแค่นั้นก็ทำให้เขายอมรับไม่ได้แล้ว…

แล้วกาอาระล่ะ…เขาทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้ยังไง เขารู้ได้ยังไงว่าซากุระจะต้องปลอดภัย

“กาอาระ ทำไมนายถึงยอมฟังคำขอของซากุระแบบนี้”

เนจิกับกาอาระแยกตัวออกมาคุยที่ริมระเบียงข้างบ้านเมื่อพาซากุระไปนอนพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวของคนเป็นคาเสะคาเงะจ้องมองมายังเนจิ เขาส่ายหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ

“ถ้านายไม่รู้แล้วทำไมถึงยอมฟังคำขอที่เสี่ยงอันตรายแบบนั้น ไม่กลัวที่จะเสียเธอ…”

“ฉันจะไม่มีวันเสียซากุระไป เพราะฉันจะไม่มีทางปล่อยให้มันเกิดขึ้น สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือฉันจะปกป้องผู้หญิงคนนี้ด้วยชีวิต ฉันสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีทางให้เธอได้รับอันตรายทั้งสิ้น…ไม่ว่าซาสึเกะจะเก่งกาจแค่ไหน ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เขาได้เข้าใกล้ซากุระและลูก”

“แต่…”

“ฉันเชื่อมั่นแบบนั้น”

“เอาล่ะ! ฉันออกเดินทางก่อนนะซากุระจัง กาอาระ เนจิ!”

เสียงร้องสดใสของนารูโตะในเช้าวันต่อมาทำให้คนตัวเล็กคลี่ยิ้มที่ริมฝีปากออกมาอย่างฝืดเคือง แต่นารูโตะไม่ทันได้สังเกตหรอกเพราะเขากำลังตื่นเต้นที่จะได้กลับไปยังโคโนฮะ ร่างสูงของนารูโตะกระโดดออกไปแล้ว แผ่นหลังกว้างๆนั่นหายไปกับเงาของต้นไม้ที่ทอดทับลงมา ซากุระจ้องมองจนสุดสายตาก่อนที่เนจิเองก็กำลังจะขอตัวออกไปทำธุระ

“นายจะไปไหนน่ะเนจิ”

“ฉันจะไปหาหมอประจำหมู่บ้านที่อยู่เลยป่าไปน่ะ เธอต้องการหมอคลอดนี่”

“อื้ม…ขอบใจนะเนจิ”

“ไม่เป็นไร”

เนจิเองก็หายไปแล้ว ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือเพียงแต่กาอาระและซากุระอยู่ด้วยกัน กาอาระพาร่างบอบบางของซากุระเข้ามานั่งยังริมระเบียงบ้าน คนเป็นสามีกำลังปลอกส้มให้กับภรรยาของตนเองเงียบๆ เช่นเดียวกับที่ซากุระทุ่มเทเวลาทั้งหมดในการนั่งมองการกระทำของกาอาระ

“ชักเขินแล้วนะ”แก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของกาอาระทำให้ซากุระอารมณ์ดีเป็นที่สุด

“ฉันอยากมองสามีของฉันนี่คะ”

“ฉันเองก็อยากมองหน้าภรรยาของฉันแล้วเหมือนกัน”

กาอาระละมือจากการปลอกส้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับซากุระจนคนตัวเล็กผงะหนี เสียงหัวเราะใสๆของเธอเป็นสิ่งที่เติมเต็มทุกความสุขของชีวิตผู้ชายคนนี้ กาอาระเอื้อมมือไปสัมผัสผมอ่อนนุ่มของซากุระ

“สีหน้าท่านไม่ค่อยดีเลยนะ ท่านกำลังกังวลอยู่ใช่มั้ย…”

ซากุระถามอย่างเป็นห่วงเมื่อกาอาระมีใบหน้าที่ซูบลงไป เขาคงกำลังคิดอะไรหลายๆอย่างในหัวของเขาสินะ

“มีใครบ้างที่จะไม่กังวล”

“การที่ท่านกังวลทำให้ฉันไม่มีความสุขเลย”

ใบหน้าหวานของซากุระโค้งงออย่างน่าหมั่นเขี้ยว กาอาระยิ้มบางๆก่อนจะขยับตัวไปนั่งข้างๆกับซากุระ คนตัวเล็กรีบซุกตัวเอนแอบแนบชิดกับร่างสูง เธอชอบที่จะได้รับรู้ถึงสัมผัสอบอุ่นของกาอาระ เธอชอบที่จะได้กลิ่นกายหอมอ่อนที่คุ้นเคยของเขา…

“ฉันบอกท่านรึยังว่าฉันรักท่านมากแค่ไหน”

“บอกฉันแค่ครั้งเดียวมันก็เพียงพอสำหรับชีวิตนี้ทั้งชีวิตแล้วล่ะ”

“ท่านรู้ได้ไงว่าความรู้สึกที่ท่านมีต่อฉันมันคือรัก…ทั้งๆที่ท่านไม่เคยเรียนรู้คำว่ารักเลยนี่นา”

คำถามของคนตัวเล็กทำให้ร่างสูงชะงักไป เขาหัวเราะออกมาซึ่งนานๆทีที่จะได้เห็น ซากุระย่นจมูกอย่างสงสัยว่าทำไมเขาต้องหัวเราะออกมาขนาดนั้น กาอาระคลายความสงสัยทั้งหมดด้วยการบดริมฝีปากร้อนของตนเข้าหาริมฝีปากอิ่มหอมเย้ายวนใจตรงหน้า

“ฉันได้เรียนรู้ทั้งหมดนั่นจากเธอ”

“ฉันมีส่วนในการสอนสั่งคนเป็นคาเสะคาเงะด้วยนะ?”

“ถ้าไม่มีเธอฉันคงไม่รู้จักคำว่ารักหรอกซากุระ”

ใบหน้าของกาอาระโน้มลงมาจนชิดกับท้องของซากุระ ความรู้สึกอุ่นๆที่ข้างแก้มนี่คงมาจากลูกสินะ…กาอาระหลับตาในขณะที่ใช้มือลูบท้องของซากุระ แรงผลักเบาๆออกมาจากท้องของซากุระแต่สัมผัสได้นั้นทำให้กาอาระเงยหน้าขึ้นมามองซากุระ นัยน์ตาสีเขียวมรกตกำลังโค้งงอเพราะรอยยิ้มอ่อนโยน

“ลูกคงรู้ว่าพ่อกำลังอยู่ตรงนั้นนะ”

“ฮ่ะๆ…ความรู้สึกแบบนี้นี่เองสินะ พ่อ…”

“แล้วฉันก็เป็นแม่…”

กาอาระเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับซากุระ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปหาท้องของซากุระ ราวกับกำลังจะกระซิบอะไรบางอย่าง คำพูดที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ

“พ่ออยู่ตรงนี้นะลูก…พ่อมีความลับอยากจะบอกลูกด้วยนะ”

“…”

“ถึงเราจะยังไม่เคยได้เห็นหน้ากันมาก่อน แต่พ่อก็รักลูกทั้งหมดของหัวใจเลยนะ รีบๆเกิดมารับความรักของพ่อนะลูก…”

“และความรักจากแม่ด้วยสิคะ”

“แน่นอนว่าลูกจะได้รับความรักจากเราสองคน…พ่อน่ะรักแม่ของลูกมากเลยนะ”

“แม่เองก็รักพ่อของลูกมากเหมือนกัน”

ครอบครัวซาบาคุโนะคงเป็นครอบครัวที่มีความสุขมากที่สุดในโลกแล้วกระมั้งถ้าไม่มีเงาของใครบางคนกำลังหยุดยืนภาพเหล่านั้นอยู่บนต้นไม้ขนาดใหญ่ข้างบ้านพัก คิดว่าบ้านพักลับนี่มันลึกลับมากจนคนอย่างอุจิฮะ ซาสึเกะจะตามหาไม่เจอเลยรึไง

เสียงหัวเราะอย่างสมเพชดังขึ้นจมูก นัยน์ตาสีดำรัตติกาลจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มีของเขา ความเกลียดชัง ความพ่ายแพ้ ความโกรธ…ทุกๆอย่าง มันอยากทำให้เขาทำลาย…ทำลายมันให้ราบ แม้แต่เธอที่เขารักเขาก็ยังอยากจะทำลายให้สิ้นซากจนไม่มีใครได้พบเห็นเธอ

วันนี้ล่ะคือวันที่เขาจะมาชำระความแค้นทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเธอ คนที่จะรับเคราะห์กรรมทั้งหมดนั่นต้องเป็นเธอคนเดียวเท่านั้นฮารุโนะ ซากุระ!!

“ฉันไม่เป็นไรกาอาระ ฉันไม่เป็นไร”

เสียงร้องของซากุระที่ร้องออกมาเพราะความเจ็บปวดทำให้กาอาระที่เป็นสามีรู้สึกเป็นห่วง นัยน์ตาสีเขียวอมฟ้าไม่ละสายตาไปจากร่างบางเลยแม้แต่วินาทีเดียว แทบจะไม่อยากให้ซากุระต้องลุกเหินเดินนั่งอะไรทั้งนั้น เขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่มีความเจ็บปวดเกิดขึ้นกับร่างบาง

“ฉันว่าเราควรจะพาหมอมาดูอาการเธอ”

“แค่เจ็บท้องนิดหน่อยเองน่ะ ฉันท้องแก่ใกล้คลอดมากแล้วนี่นะ”

เสียงหวานกำชับหนักแน่นแต่กาอาระก็ยังไม่คลายความกังวลเลยสักนิด ขาเรียวทั้งสองข้างของซากุระกำลังก้าวเดินไปยังตามทางเดินเพื่อที่จะไปแช่น้ำร้อนซึ่งอยู่ด้านหลังบ้านพัก กาอาระอยากจะอุ้มเธอไปส่งและอาบน้ำให้เธอด้วยตัวเองซะด้วยซ้ำ แต่ซากุระยังคงยืนยันที่จะทำอะไรด้วยตัวเองอยู่ ทำให้คนเป็นสามีอย่างเขาได้แต่นั่งกังวลอยู่ในห้องนั่งเล่น

แผ่นหลังเปลือยเปล่าของซากุระกระทบเข้ากับแสงจันทร์ในขณะที่น้ำร้อนๆราดลงมายังแผ่นหลังเนียนขาว นัยน์ตาสีเขียวมรกตกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่น้ำร้อนที่ไหลอาบหน้าของเธอ เรือนผมสีชมพูเปียกลู่กับใบหน้าไม่ได้ลดความสวยงามของโครงหน้าเรียวนี่เลยสักนิด

ซาสึเกะที่ยังเฝ้ามองดูเธอจากมุมต้นไม้หนึ่งได้แต่สะกดกลั้นใจไม่ให้เปิดเผยตัว ณ ขณะนี้ แต่เขาจะทนได้นานสักแค่ไหนกันเชียวนะ…เมื่อแผ่นหลังขาวเนียนนั่นทำให้สติของเขาพร่าเลือน ดวงตาสีดำของเขาสำรวจเรือนร่างของซากุระไปเรื่อยจนมาถึงท้องที่ใหญ่ปูดโปนออกมา นัยน์ตาสีดำแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานแทบจะทันทีที่เขาเห็นหน้าท้องนูนๆนั่น…!!!

เขาอยากจะเข้าไปและฟันดาบเข้าไปให้ลึกที่สุดเพื่อฆ่าเด็กที่อยู่ในท้องนั่นเสีย!! แต่เพราะเสียงร้องที่เจ็บปวดของซากุระและร่างบางที่กำลังทรุดลงไปทำให้ความคิดนั่นสลายหายไปชั่ววินาที ร่างสูงของซาสึเกะพุ่งตรงเข้าไปหาซากุระก่อนสติสัมปชัญญะจะบอกว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดแผน!!

“โอ้ย…!!”

“ซากุระ…”

น้ำเสียงเหยียบเย็นของซาสึเกะทำให้หญิงสาวเบิกตากว้าง เธอพยายามที่จะถอยหลังหนีไปแต่มันก็สายเกินไปแล้ว สายตาและแววตาที่เธอมองเขาในตอนนี้ก็เหมือนกับสายตาที่มองอาชญากรดีๆคนหนึ่ง สายตาที่เปลี่ยนไป…สายที่ซึ่งไม่ว่าเขาจะทำอะไร ทำร้ายใคร ทำลายหมู่บ้านโคโนฮะ และหวังร้ายกับใคร ก็จะไม่เคยมองเขาเป็นใครอื่นนอกจากอุจิฮะ ซาสึเกะ เด็กหนุ่มที่เธอรักและจะรักตลอดไป

แต่ตอนนี้มันกลับเปลี่ยนไปแล้ว สายตานั่นกำลังทิ่มแทงลึกเข้าในหัวใจที่บอบช้ำของซาสึเกะ

“หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเสียที!!!”

“…!!!”

“หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น เธอไม่มีสิทธิ์มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นซากุระ!!!”

ทั้งร่างของเธอถูกเขย่าด้วยมือหยาบกร้านของซาสึเกะจนคนตัวเล็กสั่นสะเทือนไปหมด ทั้งความเจ็บปวดจากท้องที่ใกล้จะคลอด และแขนที่กำลังถูกบีบเต็มแรง มันยากที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอาบข้างแก้มนี่ได้!

“ฉันจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง!!! วันนี้ล่ะคือวันที่ไอ้เด็กนั่นจะต้องตาย!!!”

“ไม่…ซาสึเกะ!! อย่า…”

เสียงแหบพร่าของซากุระไม่สามารถจะหยุดยั้งการกระทำของซาสึเกะได้อีกต่อไป ร่างทั้งร่างของเธอถูกคลุมเอาไว้ด้วยผ้าผืนใหญ่เพียงผืนเดียว ก่อนที่ซาสึเกะจะจัดการอุ้มทั้งร่างของเธอจากไป เธอพยายามจะกรีดร้อง…ทุบตีซาสึเกะ แต่ความเจ็บปวดก็ไม่สามารถให้เธอทำอะไรได้อย่างใจคิด!!

ซากุระรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะส่งเสียงออกไปสุดชีวิต…ชื่อเพียงชื่อเดียวที่ดังอยู่ในหัวและจารึกตรึงหัวใจของเธอ!!!

“กาอาระ!!!”

เธอไม่คิดว่ามันจะส่งไปถึงกาอาระ ความหวังเดียวสุดท้ายของเธอดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ ซากุระหลับตาแน่นิ่งเพื่อรอรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น ลูกรัก…

ซ่า!!!

เสียงเม็ดทรายบดเบียดกันจนเกิดเป็นคลื่นยักษ์ขนาดใหญ่ทำให้ซากุระลืมตาขึ้น! ทรายจำนวนมหาศาลกำลังตามไล่ล่าซาสึเกะที่อุ้มซากุระเอาไว้ ร่างสูงของกาอาระยืนหยัดอยู่บนทรายจำนวนมาก เขากำลังใช้มือในการควบคุมทรายเพื่อบังคับจับร่างของซาสึเกะและชิงเอาตัวซากุระกลับมา

“ไอ้คาเสะคาเงะนั่นอีกแล้ว!! มันคงรักเธอมากสินะ!!”

“อึ่ก…ซาสึเกะ!! ได้โปรด ปล่อยฉันไป”

“ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปถ้ายังไม่ได้ทำลายเธอให้สาสมกับความเจ็บนี่!!”ซาสึเกะร้องอย่างดื้อดึง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาตีลังกาเพื่อหลบหลีกทรายของกาอาระที่มีความไวเต็มพิกัด

นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวของกาอาระทอประกายเคียดแค้นออกมา ความโกรธทำให้ทั้งร่างของกาอาระพุ่งตรงเข้ามาหาซาสึเกะ เขาจะใช้พลังทั้งหมดที่มีในการฆ่าผู้ชายคนนี้ซะ!!!

“โลงศพทราย!!!”

ทันทีที่มีโอกาส กาอาระใช้ทรายดึงซาสึเกะให้ล่วงหล่นลงสู่พื้น โดยใช้ทรายอีกสายหนึ่งในการรองรับร่างของซากุระเอาไว้ เขาปิดผนึกร่างของซาสึเกะให้จมดิ่งลึกลงไปในทรายมหาศาลนี่!

แต่มีรึที่ซาสึเกะจะมายอมพลาดท่าเสียทีให้กับเจ้าคาเสะคาเงะที่เขาแค้นนี่!! ซาสึเกะใช้ความไวของตัวเองในการเบิกเนตรและใช้เทวีสุริยันแผดเผาทรายที่จะเข้ามาพัวพันเขาทั้งหมด เอื้อมแขนสุดแขนเพื่อคว้าร่างของซากุระเอาไว้พร้อมทั้งใช้แขนอีกข้างที่ว่างจับซากุระไว้เป็นตัวประกัน

“ถ้าแกคิดจะฆ่าฉัน ฉันก็จะฆ่าซากุระไปพร้อมๆกับลูกแก!!!”

เสียงประกาศกร้าวนั่นทำให้กาอาระที่กำลังจะควบคุมทราบครอบทั้งร่างของซาสึเกะหยุดชะงักไป นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวจ้องมองซาสึเกะอย่างเคียดแค้น!!

“นายไม่กล้าฆ่าซากุระหรอกซาสึเกะ!”

“ก็ลองดูสิ!!”

ซาสึเกะเบิกเนตรวงแหวนอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยจักระสายฟ้าไปทั่วทั้งฝ่ามือหนา ซากุระที่เจ็บเจียนตายเพราะถึงกำหนดคลอดแล้วนั้นได้แต่กรีดร้องออกมาสุดเสียง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจตายเมื่อซาสึเกะบีบรัดคอเธอแน่นขึ้น

“กาอาระ…กาอาระ!!!!”

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ซาสึเกะ!!!”

เสียงหวีดร้องสุดเสียงไม่ได้ทำให้ซาสึเกะหยุดมือ เขากำลังจะตะปบบฝ่ามือของตัวเองไปยังท้องใหญ่ๆที่ใกล้ถึงเวลาคลอดของซากุระ กาอาระเบิกตากว้างและวิ่งเข้าไปเพื่อจะขวางวิถีนั่นเอาไว้

“กา…กาอาระ!! กรี๊ด!!!!!”

“หยุด ซาสึเกะ หยุด!!!”

“ถ้าอยากให้ฉันหยุด แกก็ฆ่าตัวตายซะสิ หึ”

คำพูดเย็นชานั่นไม่ได้มีแววล้อเล่นเลยสักนิด กาอาระได้แต่หยุดชะงักอยู่ตรงนั้นโดยไม่รู้จะหาวิธีไหนที่จะช่วยซากุระออกมา ร่างสูงของซาสึเกะที่รั้งร่างของซากุระเอาไว้นั้นกำลังก้าวถอยหลังไปทีล่ะก้าว และเมื่อเมฆเข้ามาบดบังแสงจากพระจันทร์ซาสึเกะก็ออกตัววิ่งไปยังหลังเนินขาทันที กาอาระตามติดไปติดๆ สายตาของเขาสอดส่องซ้ายและขวาเพื่อตามหาร่างสูงของซาสึเกะ เสียงหวีดร้องเพราะความเจ็บปวดของซากุระดังชัดเจนถึงแม้ว่ามันจะอยู่ไกล

ภาพเบื้องหน้าที่กาอาระเห็นทันทีที่วิ่งตามทันคือซาสึเกะกำลังบีบคอซากุระด้วยมือเดียว เบื้องหลังของเขาเป็นเหวลึกซึ่งเป็นเป้าหมายในการหย่อนร่างของซากุระลงไป นัยน์ตาสีคลั่งเลือดนั่นกำลังคลั่งแค้นเต็มพิกัด!! เสียงหัวเราะโรคจิตของซาสึเกะบาดลึกเข้าไปในจิตใจของกาอาระอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!! ความแค้นที่คนรักถูกทำร้าย ครอบครัวตัวเองจะต้องมาพังทลายเพราะฝีมือของคนๆเดียว!!

“อึ่ก!!...”

เลือดไหลอาบชุ่มไปทั่วทั้งขาของซากุระและเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ ไม่มีเวลาให้เสียอีกแล้ว ซากุระกำลังจะคลอด เธอต้องการหมอเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเธออาจตายได้!

“ซากุระจะต้องตาย…เลือกเอาแล้วกันชีวิตนายกับชีวิตเธอ”

ซาสึเกะเปล่งวาจานั่นออกมาโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร มีดคุไนถูกปาไปตรงหน้าของกาอาระที่เอื้อมมือไปคว้าเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี

“นี่น่ะรึคาเสะคาเงะของสึนะ…แค่จะปกป้องคนที่ตัวเองรักยังทำไม่ได้เลย น่าสมเพช หึ!!”

“…!!”

มือของกาอาระกำแน่นเข้าที่มีดคุไน เลือดและความเจ็บปวดไหลอาบไปทั่วทั้งร่างที่กำลังโกรธแค้น สายตาโสโครกของตระกูลอุจิฮะคือสิ่งที่กาอาระอยากทำลาย!!!  

“อึ่ก…โอ๊ย!!! เจ็บ…มันเจ็บ!!!”ซากุระกรีดร้องลั่นเมื่อเธอรู้สึกเหมือนน้ำกำลังเดิน

ซาสึเกะปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา กาอาระยังคงพยายามหาวิธีที่จะช่วยชีวิตของซากุระและลูกของเขาเอาไว้ ซาสึเกะเบิกเนตรอีกครั้งจนเปลี่ยนเป็นเนตรกระจกเงาหมื่นบุปผา…

“ชักช้าเกินไปจริงๆ!!”

เสียงที่แผดออกไปดังลั่นมาพร้อมกับร่างทั้งร่างของซากุระที่ซาสึเกะโยนทิ้งลงไปในเหวลึก! กาอาระพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อหวังที่จะดิ่งลงไปคว้าตัวของซากุระเอาไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ทว่าร่างสูงของกาอาระกลับถูกคว้าคอเอาไว้แน่นด้วยมือหนาของซาสึเกะ เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผามีซูซาโน่ปรากฏออกมาครอบคลุมทั้งร่างของซาสึเกะ ที่สุดฝ่ามือด้านซ้ายของซูซาโน่คือร่างบางซากุระที่กำลังกรีดร้องดิ้นทุรนทุราย ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้นประจักษ์แก่สายตาของกาอาระดี…

“ฉันจะฆ่าแกซะเดี๋ยวนี้หรือจะให้แกฆ่าตัวเองดีนะคาเสะคาเงะ…”

รอยยิ้มชั่วร้ายนั่นไม่เหลือทางเลือกใดให้กับกาอาระอีกแล้ว ถ้าเขาอยากจะช่วยชีวิตซากุระและลูกเอาไว้ทางเดียวก็คือ…ความตายของเขา นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวจ้องมองไปยังร่างของซากุระที่ยังคงสบตากับเขา ใบหน้าของเธออิดโรย ตัวของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดลามมาถึงใบหน้าสวย…

ใบหน้าที่เขารักและอยากทะนุถนอมเอาไว้ตลอดไป เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำให้ซากุระเจ็บปวด เขาจำคำสาบานนั่นได้ดี…

“ไม่กาอาระ…ไม่!!! อ๊าก…อั่ก ไม่ กาอาระ อย่านะ!!!!”

กาอาระผสานอินช้าๆภายใต้สายตาของซาสึเกะ และจังหวะที่การผสานอินครั้งสุดท้ายจบลงร่างทั้งร่างของกาอาระก็ถูกซูซาโน่บีบแหลกสลายหายไป!! เม็ดทรายพุ่งทยานออกมาจากร่างของกาอาระ ทรายที่กำลังปลิวไปกับสายลมในยามกลางคืนพร้อมกับโอบล้อมรอบตัวซากุระเอาไว้ในขณะเดียวกัน

คำพูดสุดท้ายที่กาอาระพูดก่อนที่ร่างของเขาจะถูกบีบแตกสลายไปนั้น ซากุระยังจดจำได้ดีแม้สติของเธอจะเริ่มเลอะเลือนก็ตาม ริมฝีปากที่เธอรัก…ความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้แม้จนวินาทีสุดท้ายเขาก็ยังถ่ายทอดมันออกมา

“ฉันรักเธอนะซากุระ…”

“ฮึกๆ...อึ่ก กาอาระ…”

มือเรียวของซากุระกรีดเล็บลงไปบนะพื้นทรายที่โอบรอบตัวเธอเอาไว้ น้ำตาไหลอาบข้างแก้มของเธอจนเปรอะเปื้อนใบหน้าไปหมด เธอไม่อาจหยุดยั้งน้ำตาที่เกิดจากความเจ็บปวด ความเสียใจ ความสูญเสียนี่ได้อีกต่อไปแล้ว…กาอาระ…กาอาระ!!!!!!

“ฮึ่กๆ…ฮือ กาอาระ กาอาระ…”

เสียงสะอึดสะอื้นนั่นดังก้องในหูของซาสึเกะ แต่เขาก็ไม่หยุดที่จะเลื่อนดาบออกมาจากฟัก เวลานี้เหมาะที่สุดแล้วที่จะเอาเด็กนั่นออกมาจากท้องของซากุระพร้อมทั้งฆ่ามันซะ! นัยน์ตาสีแดงฉานฉายแววมาดร้ายมายังร่างของซากุระที่ยังคงนอนอยู่บนพื้น มือเรียวของเธอกรีดลงไปที่พื้นเพื่อระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เธอร้องไห้พร้อมทั้งสะอึกสะอื้นไม่หยุด เลือกที่ไหลออกมาจากท้องยังคงรินไหลต่อไป…

“ฮึกๆ กาอาระ…ฉัน ฉันทำอะไรไม่ได้เลย…”

ความหดหู่ที่แล่นผ่านเข้าร่างของซากุระ ยากนักที่เธอจะแบกรับมันไว้ได้ เธออยากตาย…อยากเป็นคนที่ถูกฉีกร่างทั้งร่างออกให้เป็นชิ้นๆ…เงาของซาสึเกะทาบทับลงมาบนร่างของเธอในช่วงวินาทีเลวร้ายที่สุดในชีวิต นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องมองใบหน้าของซาสึเกะทั้งน้ำตา เปลือกตาถูกกดปิดลงช้าๆเพื่อรอรับความตายที่เธอต้องการมัน ณ เวลานี้…

“ฆ่าฉัน…ฆ่าฉันทีซาสึเกะ!!!! ฆ่าฉัน!!!!!!”

“ฉันจะปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปซากุระ ทนรับกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอกำลังจะสูญเสียไปตลอดชีวิต!!”

“ฆ่า…ฉันสิ ฮึกๆ”

คมดาบของซาสึเกะถูกง้างขึ้นเหนือหัว ดวงตาสีดำรัตติกาลไม่มีแววลังเลที่จะฟันดาบลงไปยังท้องของซากุระเลยสักนิด!!!

ขวับ!!!

ปลายดาบแหลมถูกฟันลงไปเพื่อหมายจะเอาชีวิตของทารกน้อยที่ยังไม่ทันลืมตาดูโลกก็ต้องตายไปเสีย แต่ทว่าทรายมากมายกลับพุ่งทยานออกมาเพื่อรองรับปลายมีดนั่น…กาอาระยังอยู่รอบตัวเธอเสมอ แม้แต่ในยามที่เขาตายไปแล้วเขาก็ยังฝากให้ทรายช่วยดูแลปกป้องเธอกับลูกเอาไว้ เหมือนดั่งคำสัญญา…

“แม้แต่ยามที่ท่านตายไปแล้ว ท่านก็ยังคงปกป้องพวกเรา ฉันจะไม่ยอมให้ซาสึเกะฆ่าลูกของเราเด็ดขาด!!!”

ริมฝีปากที่สั่นระริกกลั่นกรองคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก ซากุระขบฟันตัวเองแน่นในขณะที่เบิกเนตรด้วยแรงทั้งหมดที่มี!!! เนตรแห่งการรักษาถูกเบิกขึ้นมาพร้อมทั้งจักระสีเขียวมหาศาลที่โอบอุ้มทั้งร่างของซากุระเอาไว้ ซาสึเกะไม่สามารถที่จะเข้ามาฆ่าเด็กที่ซากุระกำลังจะคลอดได้

สิ่งเดียวที่เขารับรู้ได้คือเสียงกรีดร้องของซากุระ และวินาทีต่อมาเสียงร้องของเด็กก็ดังลั่น…จักระสีเขียวโอบอุ้มร่างของเด็กทารกเอาไว้ คนที่จะครอบครองเนตรแห่งการรักษานอกจากผู้ถือครองเนตรแล้วยังมีคนที่ผู้ถือครองเนตรจะมอบให้ทั้งตัวและหัวใจ…นั่นแปลว่าเด็กทารกคนนั้นก็คือคนที่ได้รับเนตรแห่งการรักษาไปงั้นสินะ!!!

“ซากุระจัง!!!!”

เสียงร้องของนารูโตะที่ดังสนั่นทำให้สติของซากุระที่กำลังจะเลอะเลือนได้สติกลับคืนมา ทำไมนารูโตะถึงอยู่ที่นี่ แล้ว…ซาสึเกะยังคงหันหน้าไปเผชิญหน้ากับนารูโตะอีก ไม่นะ…

“อุแว้ อุแว้ อุแว้!!”

เสียงร้องของเด็กที่ดังลั่นเป็นเหมือนกับสัญญาณให้นารูโตะที่มีเนจิวิ่งตามหลังมาหาตัวเธอพบ ร่างของซากุระที่จักระสีเขียวค่อยๆจางหายไปนั้นเห็นเด่นชัดเจนในนัยน์ตาสีฟ้ามหาสมุทร ร่างบางที่จมไปด้วยกองเลือด ใบหน้าที่อิดโรยเหนื่อยอ่อนดูแทบจะขาดใจตาย…เขาไม่เห็นวี่แววของกาอาระอยู่บริเวณนั้น กาอาระควรจะอยู่กับซากุระตลอดเวลา ซึ่งนั่นหมายความว่า…

“ซาสึเกะ!”

“เจอกันจนได้สินะนารูโตะ ประทับใจกับผลงานของฉันมั้ยล่ะ”

เสียงเย้ยหยันนั่นทำให้นารูโตะโกรธ นัยน์ตาสีฟ้าของนารูโตะค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างควบคุมไม่อยู่!! ก่อนที่จักระของจิ้งจอกเก้าหางจะพุ่งทยานออกมาเคลือบทั้งร่างของนารูโตะ ร่างของนารูโตะเปล่งแสงสีเหลืองเป็นประกาย เขาและจิ้งจอกเก้าหางสามารถเชื่อมใจถึงกันได้ เขาสามารถใช้พลังของจิ้งจอกเก้าหางเมื่อไหร่ก็ได้ และเวลานี้ดูจะเหมาะที่สุด!!!

“นายทำแบบนี้ได้ยังไงซาสึเกะ!!!”เสียงตะคอกของนารูโตะไม่ได้เข้าถึงซาสึเกะเลยสักนิด คนตัวสูงคลุมร่างทั้งร่างเอาไว้ด้วยซูซาโน่ขั้นสมบูรณ์ ซูซาโนะโอะขั้นเตรียมพร้อมสู้รบมีธนูอยู่ในมือ

คมเขี้ยวของนารูโตะบดเข้าหากันเพื่อระบายโทสะทั้งหมดที่เขามี นารูโตะพุ่งตรงเข้าไปหาซาสึเกะพร้อมทั้งปล่อยกระสุนวงจักรสัตว์หางยักษ์ใส่ร่างสูงที่ยังคงยืนนิ่ง มีเพียงมือของซูซาโนะโอะที่ขยับธนูเพื่อหมายจะยิงให้ทะลุกลางอกของนารูโตะ วันนี้แล้วสินะที่จะปิดบัญชีเรื่องราวของพวกเขาทั้งสองคน!!

“รักมากงั้นสินะ ซากุระน่ะ”

คำถามนั่นไม่ได้หยุดการควบคุมจักระให้ซูซาโนะโอะปัดร่างของนารูโตะให้ออกห่างออกไป ขาที่ยึดติดกับพื้นเอาไว้ได้ทันเวลากำลังเตรียมตัวที่จะพุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้อีกครั้ง

“แต่นายก็เป็นได้แค่งั่งที่คอยเดินตามหลังเธอตลอดมาเท่านั้นล่ะ เจ้าโง่นารูโตะ!!!”

“หุบปาก!!! หุบปากของนายไปซะซาสึเกะ ไม่งั้นฉันจะฆ่านายจริงๆ!!”

“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ทำเลยนารูโตะ!! ฉันต่างหากที่จะเป็นคนฆ่านาย!!!”

เพลิงเทวีสุริยาเผาไหม้แขนขาของจักระสัตว์หางที่พุ่งทะยานเข้ามา ร่างสูงของซาสึเกะตีลังกาหลบอย่างคล่องแคล่วแม้แผ่นดินจะถูกแบ่งแยกออกจากกันด้วยพลังนั่น นารูโตะกระโดดไปบนผืนดินที่กะเทาะออกจากกัน เขาคว้าร่างของซากุระและเด็กน้อยไว้ได้ทันเวลา

“ไม่เป็นไรซากุระจัง”

“นารูโตะ…ฉัน”

“ไม่ต้องพูดอะไรเล้วล่ะ ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ซาสึเกะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป!!”

“แต่ว่า…”

“ฉันปล่อยให้เจ้านั่นทำร้ายเธอมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!!”

ร่างบางของซากุระถูกส่งต่อให้ถึงมือเนจิอย่างรวดเร็ว นารูโตะพุ่งตรงกลับไปยังสมรภูมิรบกับซาสึเกะที่ดูเหมือนว่าทั้งหุบเขานั่นกำลังจะพังทลายลงเพราะการต่อสู้ของทั้งคู่ ภาพการต่อสู้ที่ดุเดือดสะท้อนอยู่ในนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่แทบจะประคองสติตัวเองไม่อยู่ ร่างบางของซากุระถูกพามานั่งพักยังที่ปลอดภัยแถวๆเนินเขาอีกฝั่ง เนจิกำลังจะตรวจเช็คดวงตาของซากุระเพราะเธอมีเลือดไหลอาบลงมาจากที่ตาด้วยเช่นกัน ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอแดงก่ำจนแทบจะไม่เหลือพื้นที่สีขาวอีกแล้ว

“ไม่เป็นไรเนจิ…”

ซากุระยกมือที่อ่อนแรงขึ้นห้ามไม่ให้เนจิตรวจดวงตาของเธอ

“ทำไมกันซากุระ ให้ฉันได้ตรวจดวงตา…”

“ฉันไม่เป็นไร…ลูกของฉันล่ะ”เสียงที่แหบพร่าสะท้อนไปถึงหัวใจของเนจิ คนตัวสูงที่อุ้มเด็กทารกเอาไว้ส่งต่อเด็กทารกไปสู้อ้อมอกแม่ เขาต้องช่วยประคองไม่ให้มือที่สั่นเทาไร้เรี่ยวแรงของซากุระทำเด็กตก

ใบหน้าอิดโรยของซากุระจ้องมองไปยังใบหน้าของลูกน้อยที่เพิ่งกำเนิดมา…ไม่ใช่เด็กผู้หญิงอย่างที่นารูโตะคาดเดาเอาไว้ แต่เป็นเด็กผู้ชายสินะ น้ำตาไหลคลอหน่วยตาของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่หยดน้ำตาใสๆที่ผสมกับคราบเลือดของเธอกำลังหยดลงบนข้างแก้มของเด็กทารกน้อยๆนี่ ซากุระใช้ผ้าคลุมร่างกายตนเองครึ่งหนึ่งในการห่อตัวทารกตัวน้อยนี่พร้อมทั้งกอดไว้แนบอก เรือนผมสีแดงเหมือนกับพ่อจริงๆ…และนัยน์ตาสีเขียวมรกตเฉกเช่นเดียวกันกับเธอ

ซากุระสะกดกลั้นน้ำตาของตัวเองต่อไปไม่ได้พร้อมๆกับเด็กทารกที่กำลังร้องไห้วอแว ราวกับเขาสื่อสารได้ว่าแม่กำลังเสียใจ…สูญเสีย และหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง

“แม่จะเรียกลูกว่า กาซาโตะ…นะ”

ชื่อที่มาจากกา จากชื่อ กาอาระ ซา ที่มาจาก…ซาสึเกะ โตะ ที่มาจาก นารูโตะ ผู้ชายที่มีความสำคัญกับเธอมากทั้งสามคนนี้ ซากุระไล้นิ้วมือสั่นเทาของเธอกับแก้มใสของกาซาโตะอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากแห้งกร้านของเธอยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยให้กับกาซาโตะ เด็กน้อยถูกส่งไปให้กับคนตัวสูงที่นั่งขนาบข้างกับเธออยู่

“เนจิ…”

“เธอจะทำอะไรกันแน่ซากุระ”เนจิขมวดคิ้วในขณะที่รับกาซาโตะมาอุ้มไว้

ซากุระคลี่ยิ้มอีกครั้งก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ การต่อสู้ของนารูโตะและซาสึเกะสั่นสะเทือนจนเธอแทบจะยืนทรงตัวไว้ไม่อยู่ ขาแข้งของเธออ่อนแรงแต่เธอก็ยังก้าวต่อไป…จุดหมายของเธอมีเพียงสนามรบที่เพื่อนรักทั้งสองคนของเธอกำลังห่ำหั่นกันสุดชีวิต

“ซากุระ!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”

เนจิร้องเรียกสุดเสียง เขาพยายามที่จะเข้าไปดึงรั้งร่างบางให้ออกห่างจากสมรภูมิรบ แต่แรงสั่นสะเทือนทำให้แผ่นดินฝั่งเขากับเส้นทางที่ซากุระกำลังเดินไปแยกออกจากกัน ไฟบัลลัยกัลป์สีดำสนิทแผดเผาออกเป็นวงกว้างราวกับกำลังกันพื้นที่ส่วนตัวเอาไว้

ร่างสูงของซาสึเกะที่ดูเหมือนจะใช้เนตรวงแหวนมากเกินไปแล้ว เขากำลังปล่อยจักระมหาศาลที่ฝ่ามือใหญ่ นารูโตะเองก็กำลังสร้างกระสุนวงจักรจากพลังจักระมหาศาล มองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่านารูโตะอาจจะฆ่าซาสึเกะจริงๆ…เหตุการณ์ในวันนั้นมันย้อนกลับมาอีกแล้วสินะ เหตุการณ์ในความทรงจำที่ทำให้เธอหวาดกลัวมาโดยตลอด  

ทั้งซาสึเกะและนารูโตะกำลังจะพุ่งเข้าใส่กัน ซากุระย่างเท้าของเธอเข้าไปคั่นกลางระหว่างสองคนนั้นอีกครั้ง ไม่มีทางที่เขาจะหยุดวิถีการต่อสู้ในครั้งนี้ได้ นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องมองไปยังนารูโตะที่กำลังพุ่งลงมาจากฟ้า เธอฉีกยิ้มบางๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินข้างแก้มขวา นารูโตะเบิกตากว้างพยายามฝืนแรงโน้มถ่วงเพื่อที่จะหยุดวิถีกระสุนวงจักรนั่น

ซากุระหมุนตัวกลับมาโซซัดโซเซเข้าไปหาซาสึเกะที่เตรียมรับการโจมตีของนารูโตะจากบนพื้น เนตรวงแหวนสีแดงฉานจ้องมองมาทางเธอในวินาทีเฉียดตาย ซากุระจัดการผลักซาสึเกะออกไปให้พ้นวิถีกระสุนวงจักรที่มิอาจหยุดยั้งพร้อมๆกับร่างเล็กของเธอที่ตอนนี้ลงไปนอนทับร่างสูงของซาสึเกะเอาไว้

“ฉันไม่ติดค้างหนี้ชีวิตนายแล้วใช่มั้ยซาสึเกะ…”

แรงระเบิดจากกระสุนวงจักรถึงจะไม่ได้ถูกตรงๆแต่ก็ทำให้ร่างบางที่ใช้ร่างของตัวเองกันร่างของซาสึเกะเอาไว้ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว ซาสึเกะยังคงเบิกตากว้างพร้อมทั้งนัยน์ตาที่เปลี่ยนเป็นสีดำอย่างเคย มือหนาของเขาที่ถูกวางไว้ข้างลำตัวค่อยๆเลื่อนมาจับที่แขนบอบบางของซากุระซึ่งเขาบีบและใช้กำลังกับมันมานับครั้งไม่ถ้วน

“ทำไมเธอถึงช่วยชีวิตฉัน…ทำไมเธอต้องแส่มาช่วยชีวิตฉันทุกครั้ง!!!”

เสียงตะคอกนั่นไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กสะเทือนแม้แต่น้อย ซากุระกลับยิ้มพร้อมทั้งหอบหายใจ เธอเหนื่อยเหลือเกิน…ร่างกายของเธอจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว

“ซากุระจัง!!!”นารูโตะที่ดูเหมือนจะตั้งสติได้แล้ววิ่งเข้ามาหาซากุระที่ตอนนี้มีเลือดไหลออกมายังริมฝีปาก

ภาพตรงหน้าทำให้คนผมเหลืองถึงกับตกตะลึง!เขาไม่เคยเห็นซากุระบาดเจ็บหนักขนาดนี้มาก่อน!!

“ฉันไม่เป็นไรนารูโตะ”ซากุระยังคงฝืนโกหกต่อไปทั้งๆที่แม้แต่จะขยับปากพูดเธอก็ยังทำได้ยากลำบากนัก

“ดีจังเลยนะ ที่ในที่สุดหน่วยเจ็ดก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

มือของนารูโตะถูกดึงไปจับเอาไว้ด้วยฝ่ามือเล็กๆของซากุระ เช่นเดียวกับมือหยาบกร้านของซาสึเกะที่ถูกดึงไปจับเอาไว้ ซากุระดึงมือทั้งสองมาชนกันก่อนที่เธอจะเป็นคนกุมมือนั่นเอาไว้ด้วยฝ่ามือเล็กๆของตัวเอง น้ำตาไหลออกมาจากนัยน์ตาสีฟ้ามหาสมุทรของนารูโตะอย่างไม่รู้ตัว ซาสึเกะเหม่อลอยมองการกระทำของซากุระอย่างไม่เข้าใจ ถึงจะไม่เข้าใจแต่มันก็ทำให้เขา…มีน้ำตาไหลหล่นลงมา

“ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมานะ…ฉันดีใจจริงๆที่ได้เป็นสมาชิกในหน่วยเจ็ดทีมคาคาชิ ฉันไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าภูมิใจในตัวนายแค่ไหนสินะนารูโตะ ก็วันๆฉันเอาแต่ด่าว่านายนี่นา…”

“…”

“ฉันภูมิใจนายตัวนายมากนะนารูโตะ นายไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยจริงๆ ไม่ว่าคำสัญญาอะไรหรือคำพูดอะไร ฉันก็เชื่อนายทุกอย่าง ฉันเชื่อและมั่นใจในตัวนาย…ต่อไปก็หัดกินของที่มีประโยชน์เยอะๆล่ะรู้มั้ย จะเป็นโฮคาเงะต้องฉลาดเอาไว้ให้มากๆนะ แล้วก็…ดีกับฮินาตะให้เหมือนกับที่ดีกับฉันล่ะ”

เสียงหวานที่เบาหวิวดั่งสายลมอ่อนแรงยามเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงสะเทือนหัวใจของคนตัวสูงที่ทรุดตัวนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง นัยน์ตาสีฟ้ามหาสมุทรของนารูโตะรินไหลน้ำตาออกมาอีกครั้ง ภาพของร่างบางที่ทุรนทุรายใกล้หมดแรง…

“อย่ามาพูดเหมือนสั่งเสียกันแบบนี้จะได้มั้ยซากุระจัง…ฮึก”

“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก ก็ฉันเป็นยัยจอมถึกนี่”

ใบหน้าของซากุระเบนสายตาจากนารูโตะมายังซาสึเกะที่ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไรทั้งสิ้น มีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลออกมาจากใบหน้าเรียบเฉยนั่น ซากุระจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของซาสึเกะที่เธอหลงรักมาตั้งแต่เด็กๆ…เธอไม่เคยหยุดรักในตัวผู้ชายคนนี้เลยสักครั้ง ถึงแม้ว่าหัวใจของเธอคงจะหยุดรักเขา และมอบให้กับคนอื่นไปแล้วก็ตาม

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะซาสึเกะ”รอยยิ้มเจืออยู่บนริมฝีปากของซากุระ

ความรู้สึกที่ขาดหายไปของซาสึเกะ หลายปีที่ผ่านมาที่เขาพยายามตามหาหนทางของตนเองหลังจากที่รู้ความจริงของอิทาจิ…เขาค้นพบแล้วจากรอยยิ้มบางที่อิดโรยของร่างบางที่วิญญาณใกล้จะสูญสลาย ด้วยน้ำมือของเขาที่ทำลายร่างบางตรงหน้า โธ่…ในเวลานี้ซาสึเกะเพิ่งจะมาตระหนักได้ว่าคนตัวเล็กที่เขาเฝ้าทำลายชีวิตเธอนั้นช่างเปราะบางเหลือเกิน

“ฉันเอง…ก็ไม่เคยล้มเลิกความเชื่อมั่นในตัวนายเลยนะซาสึเกะ ฉันไม่รู้ว่านายอยากจะฟังที่ฉันพูดรึเปล่า เพราะนายคงจะรำคาญ…เหมือนอย่างที่ผ่านๆมา ฉันขอโทษนะถ้าตัวเองทำให้เป็นแบบนั้นอยู่เสมอ แต่เพราะว่าฉันรักนายนะซาสึเกะ…นายคือคนสำคัญของฉัน นายไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโลกใบนี้ นายยังมีทั้งฉันและนารูโตะที่อยู่เคียงข้างนายเสมอ ไม่ว่ายังไง ไม่ว่ายังไงพวกเราก็พร้อมที่จะให้อภัยนาย”

อภัย!? อาชญากรอย่างเขายังมีสิทธิ์ได้รับคำนั้นอีกรึ!!

“…”

“อย่าเดินเพียงลำพังอีกเลยนะ ฉันทนเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าของนายไม่ได้อีกแล้ว”

ฝ่ามือเรียวเล็กที่สั่นเทาเอื้อมไปแตะที่ข้างแก้มของซาสึเกะจนคนตัวสูงสะท้าน มือของซากุระเย็นเฉียบจนหัวใจของซาสึเกะเต้นรัว

“ซากุระ”

“ฉันอยากให้นายรักลูกของฉันนะ แต่ฉันคงจะขอนายมากเกินไปสินะ…กาซาโตะ ตั้งมาจากชื่อของนายนะซาสึเกะ ฉันอยากให้กาซาโตะมีความมุ่งมั่น เก่งกาจ เหมือนกับนายยังไงล่ะ…จำได้มั้ยว่านายไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง ไม่ว่าครั้งไหน นายมักจะโดดเด่นอยู่เสมอ”

“…”

“เพราะฉะนั้น…กลับมาเถอะนะซาสึเกะ กลับมาหาครอบครัวที่รักนายเถอะนะ”

แขนทั้งสองข้างของซากุระสวมกอดซาสึเกะเอาไว้ ใบหน้าของเธอแนบที่แผงอกกว้างของซาสึเกะก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมา ซาสึเกะที่ไม่เคยรับรู้ถึงอะไรสักอย่างค่อยๆเอามือแตะที่แผ่นหลังของซากุระ น้ำตาที่ไหลอาบข้างแก้มเขาราวกับมีส่วนเติมเต็ม

ทั้งๆที่เขาทำร้ายเธอเอาไว้ตั้งมากมาย แต่ทำไมเธอยังยอมให้อภัยเขา ไม่รังเกียจเขา และยังยอมเข้ามาปกป้องเขาเอาไว้ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บเจียนตาย…เพราะเขาคือครอบครัวอย่างนั้นเหรอ

ฉึ่บ!

ดาบที่เหน็บไว้ยังด้านหลังของซาสึเกะถูกดึงออกมาด้วยเรียวมือเล็กของซากุระ ซาสึเกะรู้ว่าอีกไม่นานคงถึงเวลาของเขาที่จะต้องตาย และมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะเอาชีวิตรอดไปจากคมดาบของซากุระ

แต่พอแล้ว เขาเลือกแล้ว…เลือกที่จะยอมตายด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนนี้ ซาสึเกะหลับตาลงเฉยๆ เอนใบหน้าพิงเข้ากับเรือนผมสีชมพูที่เขาเองก็ฝันถึงมาตลอดชีวิต นารูโตะได้แต่หลับตาแน่นเพราะทนข่มความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านั้นไม่ไหว

ซากุระดึงดาบขึ้นไปเหนือหัว ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่พุ่งดาบลงมา…!!!

ฉึ่ก!!!!!

“ดูแลกาซาโตะด้วยนะ…”

เสียงกระซิบที่แผ่วเบาข้างหูแต่สะกดทุกการกระทำได้ทั้งหมด ซาสึเกะเบิกตากว้างเมื่อร่างบางทั้งร่างโถมตัวลงมาใส่เขาอย่างไร้สติ ซากุระไม่ได้เลือกที่จะปลิดชีวิตของเขาแต่เลือกที่จะใช้มีดนั่นแทงเข้าที่ท้องของตัวเอง…!!!น้ำตารินไหลพรั่งพรูออกมา เสียงร้องที่แสนเจ็บปวดยิ่งกว่าการที่เขาโดนแทงเสียเองดังก้องไปทั่วทั้งป่า นารูโตะที่เปิดตาขึ้นมาได้แต่ช็อคไปกับภาพตรงหน้า ร่างของซากุระที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของซาสึเกะพร้อมกับเลือดที่อาบไปทั่วทั้งร่าง…

“ไม่!!!!!!!!!!!!!! ซากุระ!!!!!”

ซาสึเกะแผดเสียงดังลั่น ภาพตรงหน้าไม่ใช่ภาพที่เขาจะเชื่อ!!! เขาไม่เชื่อว่าร่างบางที่นอนไร้วิญญาณอยู่ในอ้อมแขนของเขาคือซากุระ เขาไม่เชื่อ!!!

“ซา…กุระจัง…ซากุระจัง!!!!”

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!”

“บ้าเอ้ย!!! บ้าซาสึเกะ แกทำอะไรลงไป!!! แกทำอะไร!!!!”

“ปล่อยฉัน!!”

ซาสึเกะพูดเสียงเย็นชาเฉียบขาดเมื่อนารูโตะเข้ามากระชากคอเสื้อของเขา เขาปัดมือของนารูโตะออกก่อนจะช้อนร่างของซากุระเอาไว้ ขาของเขาแทบจะหยัดยืนไม่อยู่เพราะความเจ็บปวดจากความเป็นจริงของร่างไร้สติ…ซากุระจะมาตายแบบนี้ได้ยังไง

“นายจะพาเธอไปไหน!!”นารูโตะยังคงส่งเสียงโวยวายไม่เลิก ซาสึเกะตวัดหางตามองนารูโตะก่อนจะออกเดินทางด้วยความไวที่ตนเองมี

“ตามฉันมา”

นารูโตะไม่รีรอให้คำพูดของซาสึเกะซึมซับเข้าสมองอยู่นาน เขารีบวิ่งตามซาสึเกะไปโดยบอกให้เนจิช่วยดูแลกาซาโตะให้อยู่ในความปลอดภัย…

“เธอจะตายอย่างนี้ได้ไงซากุระ…”เสียงกระซิบที่ปลอบประโลมร่างหญิงสาวที่ไร้สติมันไม่ได้ถูกส่งไปถึงเธอ แต่เขาก็ยังคงเฝ้าวนเวียนที่จะกระซิบคำพูดเหล่านั้นให้เธอฟัง

เขาเพียงหวังว่ามันจะส่งไปถึงดวงวิญญาณของนางฟ้าที่กำลังจะกลับสู่สวรรค์

“…”

“ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอตาย…ฉันไม่เคยมีเจตนาที่จะฆ่าเธอเลยสักนิด สิ่งที่ฉันทำลงไปถึงมันจะโหดร้ายทารุณเลวทรามแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยให้เธอตายไป ฉันจะอยู่ยังไงถ้าบนโลกนี้ไม่มีเธอที่เชื่อมั่นในตัวฉัน เธอจะตายได้ยังไง…”

ซาสึเกะกระชับอ้อมแขนของตัวเองเพื่อยกร่างของซากุระให้แนบกับใบหน้าของเขา น้ำตาที่ไหลอาบลงมายังไม่เท่ากับความเจ็บปวดเสียใจที่ซาสึเกะมี เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปเด็ดขาด…ต่อให้ต้องโกงยมทูตเขาก็จะทำ!!

“ฉันรักเธอซากุระ…ฉันรักเธอ”

สายลมอ่อนที่พัดผ่านมากระทบกับผิวหนังเย็นเฉียบซีดเผือดของร่างบางมีเม็ดทรายปลิวมาพร้อมกัน เม็ดทรายสีขาวอ่อนนุ่มที่เป็นเหมือนตัวแทนของกาอาระซึ่งยังคงวนเวียนคอยดูแลปกป้องซากุระ…

         
Talk with writer ::: 
กระชากอารมณ์สุดๆเลยสำหรับตอนนี้ ใครที่ไม่ร้องไห้นี่ถือว่าเส้นต่อมน้ำตาคุณลึกมากเลยนะ
เพราะไรท์เตอร์ร้องไห้ไปกับตอนนี้ เขียนไปด้วยเช็ดน้ำมูกไปด้วยเลยล่ะ รู้สึกโชคชะตาจะเล่นตลก
กับชีวิตของสาวซากุระเสียเหลือเกิน ซาสึเกะใจร้ายเกินไปแล้วนะ! ไม่มีวี่แววว่าจะยอมรามือเลยสักที
เฮ้อ...ลาก่อนพระเอกในดวงใจของไรท์เตอร์ Y^Y

อีก 20% หน้า สุ่มนักอ่านผู้โชคดีที่ได้อ่านก่อนใครเพื่อน คอยเช็คอีเมลและข้อความลับของตัวเองให้ดีๆ 
ผู้โชคดีมีเพียงสามท่ามเท่านั้น :) 

ใครที่ยังอยากคุยอยากติดตามผลงานเเฟนฟิคเเละผลงานอื่นๆของเรา ตามมาที่แฟนเพจของเรานะที่
http://www.facebook.com/Lipsbalm